คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SF - 124 สนามหลวง - ศาลายา
124 ศาลายา – สนามหลวง
การจราจรติดขัดของช่วงขาเข้าพระปิ่นเกล้า บนถนนบรมราชินีทำให้หลายคนที่เคยขึ้นสายนี้คงหงุดหงิดไม่น้อยรวมทั้งเธอคนนี้ด้วย
คยองซูเขย่าที่เก็บเงินเก็บตั๋วในมือเป็นสัญญาลักษณ์บอกผู้โดยสารว่าท่านควรจ่ายเงินค่ารถเมล์ราคา 8 บาทได้แล้ว...ใช่แล้วละค่ะฟิคสั้นเรื่องนี้กำลังพาท่านไปดูชีวิตของสองผัวเมียคนขับ และกระเป๋ารถเมล์
คนที่เคยขึ้นสาย 124 สีฟ้า คงรู้ดีว่าจะมีที่นั่งๆยาวฝั่งข้างๆกับคนขับ ส่วนใหญ่ผู้โดยสารจะไม่ค่อยได้นั่งเพราะเจ้าพนักงานประจำรถมักจะเอาลูกมานอน รวมทั้ง124คนนี้ก็ด้วย เมื่อ2-3เดือนที่แล้วคยองซูเพิ่งคลอดลูกสาวตัวน้อยออกมาจงอินดีใจมากแม้เขาจะได้เมียคนนี้มาอย่างเสี่ยงต่อข้อหาพากผู้เยาว์ติดคุกถึง4ปีก็เถอะ แต่ก็อะนะเด็กมันยั่ว
“แปดบาท จะลงตรงไหนก็แปดบาท”
คยองซูตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องยนต์อันเสียงดังน่ารำคาญแสนจะเก่าบอกกับลูกค้านักเรียน ม.ต้นซอยผมสั้นผิดระเบียบ ทาปากแดง กระโปรงสั้นจู๋ในใจก็คิดว่า
‘อีน้องเอ้ยอีกไม่นานเอ็งก็จะมาเป็นเหมือนพี่นี่ละ ’
เด็ก ม.ต้นมองหน้าคยองซูก่อนจะเบะปากเล็กน้อยก่อนจะส่งเงินแปดบาทครบถ้วนให้ คยองซูถอนหายใจฉีกตั๋วรถเมล์ แล้วเดินไปเก็บคนอื่นๆต่อ
เมื่อครบรอบแล้วคยองซูก็เดินไปนั่งข้างคนขับ ‘พี่ไค’ใส่แว่นตาดำมีผ้าขนหนูคล้องอยู่รอบคอนั่งเขย่าขาสบายอกสบายใจฟังเพลงอาร์สยาม หรือถ้าพูให้เหน่อมันจะกลายเป็นอาสายามนั่นเอง
“ไงหนูรอบนี้ได้เยอะไหม”
“ก็ดีพี่”
คยองซูตอบอย่างเหนื่อยๆ มือบางเล็กยกขึ้นเช็ดเหงื่อท้อๆ เพราะบนรถเมล์ทั้งร้อนและอึดอัด เมื่อเช้านี้พี่ไคเพิ่งจะติดพัดลมเล็กๆไว้ให้ลูกพร้อมกั้นคอกบนเบาะไม่ให้ลูกตก และไม่ให้ลูกค้านั่ง
ไคมองคยองซูที่ดูเหนื่อยล้าแล้วก็อดจะสงสารเมียรักไม่ได้ เขารู้ดีว่าเขาพาทั้งลูก ละเมียมาลำบาก แต่ตอนนี้มันยังไม่คอยมีก็ต้องอดทน กัดก้อนเกลือกินกันไปก่อน ‘ก็เพราะรักไง’ มือดำๆยาวๆของชายหนุ่มเลื่อนแผ่นซีดีเพลงดัง ‘ยาใจคนจน’เข้าไปในเครื่องเล่น
“เหนื่อยไหมคนดีมีพี่เป็นแฟน ยอมรักบนความขาดแคลน ยากแค้นพี่กลัวเธอท้อ...”
ไคร้องเพลงในช่วงหน้าร้านหมูกระทะเจาดังย่านปิ่นเกล้าซะดั่งลั่นรถ พร้อมผายมือไปที่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ คยองซูอดจะขำไม่ได้กับท่าทางน่ารักๆของอีกคน รวมทั้งคุณป้า คุณยายอีกหลายคนก็พากันปรบมือให้กำลังใจชายหนุ่มด้วย
“เราเริ่มจากศูนย์ลงทุนด้วยความไม่พอ ความหวังเทียวพังเทียวก่อ ประคองกันสู้เรื่อยมา”
ไคยังคงร้องเพลงต่อไป ส่วนเจ้าตัวเล็กลูกสาวก็อ้อแอ้มองพ่อมนทำอะไรน่าไม่อายต่อหน้าประชาชนพี่น้องชาวไทย
“อีหนูผัวเอ็งมันร้องเพลงเก่งดีนะ ทำไมไม่ให้มันไปเป็นนักร้องที่ร้านหมูกระทะละ เขาเปิดรับอยู่”
“จริงหรอป้า”คยองซูหันไปกระซิบคุณป้าขายขนมจีบที่วังหลัง เจ้าประจำเวลา 8 โมงครึ่งป้าแกต้องขึ้นมาลงที่พาต้าทุกครั้ง
“เออซี เผื่อจะได้มีค่านมให้ลูกเพิ่มมากขึ้น”
คยองซูอมยิ้มอย่างมีความหวังวันนี้คยองซูจะให้จงอินไปสมัครเป็นนักร้องให้ได้
“คยองซูลูกตื่นแล้วมาป้อนนมลูกสิหนู”จงอินตะโกนเรียกในขณะที่รถติดอยู่บนสะพานพระปิ่นเกล้า
“จ้ะพี่”คยองซูวิ่งไปวิ่งลูกขึ้นเขย่าเบาๆ และป้อนนมขวดเล็กๆ
จริงๆแล้วเจ้าหนูน้อยมันกินนมแม่มันละนะ แต่จะให้เปิดเต้นดูดกันตรงนี้ก็เห็นทีว่าไม่หมาะสมนัก คยองซูเองก็ยังสาว(?)
“พี่ วันนี้เรากินหมูกระทะกันไหม”
“หนูอยากกินหรอ”จงอินว่าพลางใส่เกียร์ขับรถลงสะพานพระปิ่นเกล้า
“ป่าว ป้าขายขนมจีบเขาบอกพี่เสียงดี หนูเลยอยากให้พี่ไปลองสมัครเป็นนักร้องดู ลูกเรามันกินนมเก่งนะพี่”
“บ้าเรอะ พี่อาย”
“พี่ไม่สงสารอีหนูมันหรอ ถ้ามันหิวมันร้องไห้ลั่นเจ้าพระยาเลยนะพี่”
จงอินหลับตาลงคิดถึงสมัยมัธยมต้นที่ตนต้องออกไปนำร้องเพลงชาติหน้าเสาธง เขาประหม่าตื่นเต้นจนร้องเพลงชาติสลับกันไปหมด
‘แล้วแบบนี้จะให้ไปร้องเพลงร้านหมูกระทะ...เขาจะทำได้หรอ แต่เอาวะเพื่อลูก’
จงอินถอนหายใจก่อนจะก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้งเปล่งเสียงร้องเพลงยาใจคนจนให้ผู้จัดการร้านหมูกระทะฟัง
คยองซูกระเตงลูกอยู่ข้างๆนั่งอมยิ้มมองผัวของตัวเองร้องเพลง เจ้าตัวน้อยในวัย 3 เดือนเองก็ลืมตาแป๋วมองพ่อ ร่างล็กบางของคยองซูเผลอเกร็งท้าอย่างตื่นเต้นเมื่อจงอินร้องเพลงจบผู้จบการ ‘เฮียอู๋’ ยังคงแน่นิ่ง
“ว่าไงละผู้จัดการ”จงอินถามเสียงห้วน
“นี่เมียกับลูกเอ็งหรอ”
“จ่ะ”คยองซูตอบแทนอย่างแข็งขัน
“เห็นกับไอ้ตัวน้อยมันยิ้มให้ข้าจะรับเอ็งไว้แล้วกัน จ้างคืนละ 500 ร้องคืนละ 5 เพลง เพลงละ100 โอเคไหมวะ”
“ครับพี่”
ในคืนนั้นเองจงอินก็ได้ร้องเพลงบนเวที แม้จะตื่นคนไปบ้าง แต่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของคยองซูจิตใจมันก็ชื้นขึ้นมา
‘เอาน่าถือว่าร้องเพลงให้เมียเราฟัง’
ช่วงเวลาที่จงอินได้ร้องเพลงคือ 5 โมงเย็น – 6โมงครึ่ง เพราะเขาเลิกขับรถเมล์ตอนที่โมงพอดี รถมันเป็นกะเขาได้ของเถ้าแก่เขาแล้วให้ตนได้ขับรถเมล์ตอนตี4 – 4โมงเย็น
อ้อมกอดจากคนที่นั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์เขาในขณะนี้อบอุ่นไม่น้อย จงอินอมยิ้มด้วยจิตใจกระชุ่มกระชวยเพราะกับข้าว และนมที่ซื้อมาให้ลูกจากเงิน 500 บาทที่ร้องเพลงที่ร้านหมูกระทะได้มาในวันนี้
การเป็นหัวหน้าครอบครัวมันเหนื่อยน่ะเขารู้ดี แต่เอาลูกเขามาลำบากแล้ว ยังไงก็ต้องดูแลเขาให้ดี ยิ่งตอนนี้มีเจ้าตัวน้อยลูกสาวของเขาอีกก็ยิ่งต้องขยัน
คยองซูวางลูกลงในเปลที่ทำจากผ้าขาวม้าของพ่อมันผูกไว้กับเสาบ้าน แกว่งไม่กี่ทีเจ้าหนูน้อยก็หลับ จงอินกอดคยองซูจากข้างหลังกระซิบคำบอกรักที่แสนน่ารักให้เมียของตนเขินเล่น
“พี่รักหนูนะ หนูจะไม่ต้องลำบากอีกต่อไปแล้ว”
“อื้อ หนูก็รักพี่”
Fin.1
ความคิดเห็น