(RE-Write) EL DORADO - kaido #หงส์ขาว

ลำดับตอนที่ #6 : EL DORADO - Part 6

Part6 

                                                              El Dorado

"พวกเจ้าออกไปก่อน ท่านชายกับข้ามีเรื่องต้องปรึกษากันเกี่ยวกับเรื่ององค์หญิงคยองซู"

เสี่ยวลู่หานพร้อมนางกำนัลอีก4นาง ถืออาหารเข้ามาในตำหนักที่ใช้สำหรับรับรองท่านชายเซฮุน

ก่อนที่ลู่หานออกคำสั่งพร้อมแสดงเหตุผลไล่เหล่านางกำนัลที่เหลือออกจากตำหนักแห่งนี้

'เพียงเพราะลู่หานอยากจะอยู่กับท่านชาย'

"ไม่งามนักถ้าข้าจะปล่อยให้เจ้าอยู่กับท่านชายต่างเมืองเพียง2ต่อ2"

มิยองนางกำนัลอีกคนกล่าว นางส่งสายตารู้ทันไปให้เสี่ยวลู่หาน 

เสี่ยวลู่หานรู้ดีว่าการกระทำครั้งนี้ของตนเสี่ยงแค่ไหน เพราะมิยองนั้นคือนางกำนัลในพระราชินี

แจจุง ลู่หานอาจได้รับทาทันทีหากองค์ราชินีทรงรู้เรื่องเข้า

"พี่มิยอง เมตตาข้าเถอะ...ข้ากับท่านชายมีเรื่องต้องปรึกษากันเกี่ยวกับองค์หญิงคยองซูจริงๆ"

มิยองถอนหายใจ ก่อนจะเก็บถาดอาหารหลังจากจัดโต๊ะเครื่องเสวยเสร็จแล้ว

"เสี่ยวลู่ ความรักคือการให้นั้นถูกต้องแล้ว แต่การให้ของเจ้านั้นพี่อยากให้เจ้าคิดดูเสียใหม่ องค์หญิงน่ะรักเจ้ามากนะ"

มิยองกระซิบเสียงเบา ก่อนจะออกคำให้นางกำนัลที่เหลือเดินตามตนออกจากตำหนัก

เสี่ยวลู่หานตัวชากับคำสอนของพี่มิยอง ผู้ที่เติบโตมาพร้อมกันในวัยเด็ก

เสี่ยวลู่หานสะบัดหน้าเบาๆ ไร้ความสับสนในใจออกก่อนจะเดินตามแสงไฟในห้องสรงน้ำ นางเคาะไม้โครงฉากประตูหน้าห้องสรงน้ำพอเป็นมารยาท ก่อนจะเอ่ยบอกชายหนุ่มในห้องว่าตน

ได้มาถึงแล้ว

"ท่านชายเพคะ เสี่ยวลู่หานพร้อมถวายงานแล้ว"

เสียงหยดน้ำกระทบน้ำบอกให้รู้ว่าชายหนุ่มภายในคงกำลังขัดเนื้อขัดตัวอยู่ ลู่หานมองภาพนั้นผ่านกระดาษไขขนาดใหญ่ซึ่งนำมาทำเป็นฉากกั้นขนาดใหญ่คล้ายประตูไม่วางตา แม้จะมองเห็นเพียงเงาแต่ก็สัมผัสได้ถึงความสง่างามของท่านชายภายในห้องสรงน้ำ

"มาอาบน้ำกันเจ้า..."

เสียงนุ่มของชายหนุ่มเอ่ยอนุญาต ลู่หานปลดผ้าคาดที่หน้าอก ก่อนจะค่อยถอดเสื้อชุดนางกำนัลสีชมพูอ่อนออก ร่างอรชรเดินนวยนาดอย่างงดงามเข้าไปนั่งในถังน้ำที่ทำจากไม้ขนาดใหญ่ โดยมีชายหนุ่มผิวขาวราวกับน้ำนมนั่งอยู่ก่อนหน้านางอยู่ก่อนแล้ว

"พี่ขอโทษนะเจ้า พี่เองที่เป็นคนผิด พี่ทิ้งเจ้าไว้ในป่าในวันนั้น"

ชายหนุ่มกอดรวบร่างกำนัลตัวน้อยเข้ามาไว้แนบอกกระซิบถึงความในใจที่เขารู้สึก

'ถ้าไม่มีคยองซู พี่คงรักเจ้าไปแล้วหงส์น้อย'

ลู่หานแน่นิ่งอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่น แต่กำลังแช่แข็งใจดวงน้อยให้หลอมละลาย

"ท่านพี่อย่าได้ทรงคิดมากเลยเพคะ มันเป็นเหตุสุดวิสัย องค์หญิงหายไป หากเป็นหม่อมฉันก็คงทำเยี่ยงท่านชายทรงทำ"

กล่ำกลืนฝืนทน ท่านชายคือบุรุษผู้เป็นเจ้าของหัวใจ ส่วนองค์หญิงก็เป็นดั่งเจ้าชีวิต ลู่ห่านหนอชาติที่แล้วเจ้าคงเป็นโจรใจบาป แลเคยฆ่าสัตว์ตัดชีวิตมาก จึงได้มาระทมทุกข์ใจเช่นนี้

"ขอบคุณเจ้านะทูลหัว เจ้าแท้ผู้รู้ใจแลเห็นใจพี่"

ชายหนุ่มยกตัวนางกำนัลน้อยให้นั่งบนตัก คางได้รูปวางแนบไหล่ลาดนั้นไว้ 

มือหนาหยาบตามภาษาบุรุษทั่วไปกำลังนวดเฟ้นแลรูปที่ขาอ่อนของนางกำนัลหน้าหวาน 

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆกับกิริยาน่ารักของนางกำนัลเสี่ยวลู่หาน นางรีบหดหนีบขาทันทีที่มือซนๆล้วงลึกเกินไปกว่าหน้าขาอ่อนสวย ผิวใส

"ฮ่าๆ จะกินมือพี่หรือไรเจ้า หื้อ?"

คำหยอกชวนหวาบหวามนั้นเป็นต้นเหตุทำให้เลือดสาวสูบฉีดขึ้นเป็นแก้มของนางกำนัลชั้นสูง

นางจึ่งได้อ้าขาออกแล้วปล่อยให้ชายหนุ่มได้ทำตามใจ

เสียงครางหวานสลับกับเสียงน้ำกระฉอกออกมาจากถังน้ำยิ่งเรียกอารมณ์ให้ท่านชายสูงศักดิ์ได้เป็นอย่างดี เสี้ยวอารมณ์หนึ่งเซฮุนมองหน้าหวานหยาดเยิ้มของเสี่ยวลู่หาน เขาเอาแต่คิดว่าเหตุใดเขาจึงอยากแย่งชิงองค์หญิงคยองซูนัก

เขารักนางจริงหรือ? 

 น้อยครั้งนักที่ท่านชายผู้นี้จะปลดปล่อยใน

ตัวเขา เสี่ยวลู่หานรู้ดีว่าตนจะท้องมิได้

'หากนางท้อง นางอาจจะต้องหายไปอย่างไร้ตัวตนเลยก็ว่าได้'

"ลู่หานคนดีของพี่ พี่จะตั้งเจ้าเป็นชายาของพี่ทันทีที่พี่เสกสมรสกับองค์หญิงของเจ้า ขอให้เชื่อคำพี่เถิด"

"คำพูดหวานหูนัก หม่อมฉันมิบังอาจใฝ่ฝัน"

ดวงตาหวานเชื่อมหลุบต่ำ น้ำตาคลอหน่วย นางรู้ดีว่านางคือเครื่องมือของท่านชายผู้นี้ที่จะนำพาไปหาไปหาองค์หญิงผู้เป็นเจ้า ‘เท่านั้นจริงๆ’

"พี่รักเจ้าแม่ทูลหัว เชื่อคำพี่"

คยองซูลืมตากลมโตช้าๆ นางกระพริบตาถี่ปรับแสงและภาพให้คมชัด

ซึ่งตอนนี้นางกำลังอยู่ในอ้อมกอดของชายคนรักที่เพิ่งได้เป็นของกันและกันเมื่อยามราตรีที่ผ่านมา ชายหนุ่มหน้าคมเข้มกำลังนอนหายใจอย่างเป็นจังหวะหน้าท้องที่เต็มไปด้วยรอนกล้ามขยับขึ้นลงไปจังหวะการหายใจ

คยองซูเผลอไผลส่งมือนุ่มไปสัมผัสกับรอนกล้ามนั้นอย่างไม่รู้ตัว

นางกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ทันที่เห็นสิ่งที่ต่ำลงไปกว่าระดับเอวนั้น

'มันช่างใหญ่โต และน่าเกรงขามนัก'

คยองซูหุบขาลงช้าๆ นางหลับตาปี๋เตรียมรับความเจ็บปวด แต่ก็ต้องลืมตากว้างเมื่อมันไม่ได้เจ็บอย่างที่นางคิดไว้

'คงเป็นเพราะช่องทางนั้นออกแบบมาใช้เฉพาะเรื่อง...อะไรแบบนี้' 

คยองซูถอดถอนหายใจ เพราะอ้อมแขนแข็งแรงกอดนางไว้ซะแน่นจนไม่สามารถขยับได้

หากให้เดานี่คงเป็นเวลาคล้อยบ่ายแล้ว ถ้าท่านพี่ยังไม่ตื่นคืนนี้อาจต้องนอนกลางป่าอีกเป็นได้

"ท่านพี่เพคะ ท่านพี่จงอิน ตื่นๆๆ นอนอยากกลับบ้านของเราแล้ว"

จงอินยกยิ้มมุมปากทันที่ได้ยินเสียงน่ารักงุ้งงิงอยู่ข้างหู เขาพลิกร่างนางขึ้นนอนบนตัวเขาก่อนลืมตามองคนโตที่กำลังดิ้นขลุกขลักอย่างน่ารัก

"อ้ะ ท่านพี่จงอิน ปล่อยน้องนะเพคะ ยู่ว~"

คยองซูพูดก่อนจะทำปากเป็ดเป็นเชิงงอนท่านชายตัวโตที่ไม่ให้ตนลุกเสียที

"หายเจ็บรึยัง?"

ชายหนุ่มลูบผมคยองซูอย่างรักใคร่ คยองซูก้มหน้างุดก่อนจะพยักหน้าช้าๆ 

"ดี! เอาละเจ้าไปอาบน้ำล้างตัวกันเถิด"

ชายหนุ่มปล่อยให้คยองซูตัวน้อยเดินตามตนไปนอกปากถ้ำ แม้จะขาสั่นบ้างในช่วงแรกเดินแต่คยองซูก็กลับมาเดินปกติได้ในที่สุด

"อย่าเพิ่งใส่ผ้าเลยชะแม่ มาอาบน้ำกับพี่ก่อน"

ชายหนุ่มเดินนำไปยังน้ำตกก่อนจะควักมือเรียกนางหงส์ตัวน้อยให้เดินตาม

คยองซูซึ่งกำลังจะนุ่งผ้าจำต้องยอมถอดแลเดินไปหาชายหนุ่มที่กำลังเรียกตนอยู่ 

จงอินลากมือผ่านตามรอยแดงรอบกายคยองซูอย่างช้าๆ แลจงใจ

เขาครางต่ำมองเนื้อนวลของนางที่เขาสัมผัสผ่านมือ

"ขอท่านพี่เมตตา อย่าละเมิดน้องตรงนี้ เจ้าไม้เจ้าป่าเห็นจะไม่เป็นการดี"

คยองซูกระซิบเสียงเบา จงอินได้ยินดังนั้นก็ขำออกมาเหมือนมันตลกหนักหนา

"มันผู้ใด เอาเรื่องของข้าไปพูดระวังจะถูกถอนลากถอนโคน!"

จงอินพูดเสียงต่ำ ทำเอาต้นไม้บริเวรนั้นไม่ไหวติงแม้ลมจะพัดผ่าน

คยองซูมองไปรอบๆ ก่อนจะหันมาขำกับจงอินเสียงดัง แขนอรชรกอดรอบคอเขาไว้ ในขณะที่เขาเองก็กอดเอวนางไว้แนบแน่นเช่นกัน

สายตาจงอินที่มองคยองซูนั้นร้อนแรงอย่างปิดไม่มอง เขาพยักหน้าให้นางพลางส่งสายตากรุ้มกริ่ม ซึ่งคยองซูเองสามารถอ่านออกมาได้ว่า

'ขอเถิดชะแม่จ๋า'

คยองซูเขินอาย ปากน้อยๆเม้มแน่นก่อนจะคลี่ยิ้มออกจนเป็นรูปหัวใจ

"ที่บ้านเราได้ไหมท่านพี่..."

"คงมิได้ พี่น่ะกำลังติดสัตว์ชะแม่คงรู้ว่ามันแปลว่าอะไร"

องค์หญิงหงส์นางทำหน้าอึดอัดในใจ หากนางไม่ยินยอมท่านพี่คงทรมานหนัก

"ได้ก็ได้ แต่ขอให้น้องได้อาบน้ำแลพูดคุยกับท่านพี่ก่อน นะเพคะ นะๆๆ"

คยองซูออดอ้อนองค์ชายหนุ่มผิวเข้ม ซึ่งเขาเองก็ยินยอมโดยดี

"อยากให้โลกนี้มีแต่ท่านพี่กับน้อง"

คยองซูเอ่ยเสียงหวานฉ่ำ 

"พี่เองก็ด้วย พี่อยากจะทำรักกับเจ้าทั้งวันเลย"

จงอินยิ้มระรื่น แต่ก็หุบยิ้มเมื่อคยองซูบึ้งหน้าใส่

"ท่านพี่นี่นะ! ไม่ทรงเป็นคนหวานแหววเลย"

"โอ๋ ชะแม่จ๋า พี่หมายถึงพี่อยากจะอยู่รักกับเจ้าในโลกของเราสองน่ะ อย่ากังวลไปเลยเจ้า พี่ขะไปสู่ขอเจ้ากับท่านพ่อเจ้า"

"ข้ากลัวเขา...ท่านผู้วิเศษ"

จงอินขมวดคิ้วแน่น แรงกอดรัดที่เอวเพิ่มขึ้นจนคยองซูตกใจ

"ท่านพี่...."

"เจ้าคือเมียพี่ ชายใดก็หาได้สามารถแตะต้องไม่"

"ฉันนั้นตกปลาอยู่ริมตลิ่ง แปลกใจเสียจริงปลาไม่กินเหยื่อ แต่เจ้าหมาแบคฮยอนกินแทน ฮ่าๆๆๆ"

ชานยอลนั่งตกปลาข้างริมน้ำใส เขาไม่ได้กินมันเอง แต่กำลังช่วยแบคฮยอนตกต่างหาก

หลังจากเข้าเฝ้าท่านพ่อ รุ่งสายของอีกวันแบคฮยอนก็ออกเดินทางมาหาท่านพี่จงอินทันที

"ขำมากไหมละ!"

"ใยทำหน้าเหมือนหมาท้องเสียเช่นนั้นเล่าแบคฮยอน"

ชานยอลหยอกเย้าคนหน้าสวยที่กำลังปอกกล้วยกินอยู่ เขาอดแปลกใจไม่ได้ว่าแบคฮยอนเป็นหมาประเภทใด ชอบกินกล้วย

"ห่วงว่าจะไปไม่ทันการ..."

"อย่าห่วงเลยไม่ทันอยู่แล้ว ปล่อยให้ชายหนุ่มวัยเจริญพันธุ์ไฟแรงอยู่กับผู้งดงามขนาดนั้นเป็นข้ายังยากจะอดใจเลย"

"แล้วอยู่กับข้าละเจ้าหูกาง..."

แบคฮยอนอ้อมแอ้มถาม ชานยอลหันหน้ากลับมามองใบหน้าสวยหวานนั้นด้วยสายตาจริงจัง

ชานยอลสาวเท้าอย่างมั่นคงเดินมาใกล้ร่างออกท้วมขององค์ชายหมาป่าตัวน้อย

"อยู่กับเจ้า พี่ก็ยากจะอดใจ...อดใจไม่ให้กัดก้นเจ้าไง ฮ่าๆๆๆๆ มาเลยเจ้าหมาอ้วน มาให้ข้ากัดก้นเจ้า!"

"โอ้ย ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! ไอ้หูกาง!"

แบคฮยอนลุกขึ้นวิ่งหนีชายหนุ่มร่างโตที่กำลังวิ่งตามกัดก้นเขา

ให้ตายสินี่มันบทสังวาสประเภทใดกันเล่า วิ่งกัดก้นเช่นนี้

แบคฮยอนขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะพลิกตัวกลับหลังหันยกเท้าขึ้นมันพอดีกับที่ชานยอลวิ่งมาอย่างรวดเร็ว 

ฝ่าเท้าจึงกระแทกเต็มๆกับหน้าท้องชายหนุ่ม

"โอ่ะ...."

แม้ชาลยอลจะจุกจนพูดไม่ออก แต่ด้วยความที่อยากแกล้งแบคฮยอนต่อ เขากระโจนตัวอย่างรวดเร็วคว้าตัวแบคฮยอนไว้ก่อนจะลงไปกอดกันกลมบนพื้น

ฉุดกระชากลากถูกันอยู่นานในที่สุดชานยอลก็รวบมือบางๆนั้นไว้ ใบหน้าหล่อเหลาก้มมองใกล้หน้าหวานใสนั้น

แบคฮยอนปฏิเสธไม่ได้เลยว่าชานยอลหล่อขนาดไหน

ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงต่ำ ปากอวบอิ่มของชายหนุ่มพร้อมที่จะประกบปากสวยขององค์ชายน้อยเสมอ

แบคฮยอนหลับตาลงรับสัมผัส ชายหนุ่มร่างสูงช่างใจมองใบหน้าหวานใสนั้นอึดใจนึง

ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหู

"เมื่อคืนช่วยตัวเองหรือเจ้า ร้องซะดังเชียว ฮ่าๆๆๆๆ"

"ไอ้บ้าหูกางงงงงงง ตายซะเถอะ!!!! ไอ้ปากส้วมอืด"

'เฮ้อ...มัวแต่ตบตีกันแบบนี้แล้วเมื่อใดเล่าเจ้าทั้งคู่จะลงเอยกัน'

หมู่มวลคุณลุง คุณปู่ต้นไม้พากันมองอย่างเอ็นดู...ลมโชยเอื่อยๆ ชานยอลเหลือบมองต้นไม้ใหญ่เหล่านั้นอย่างรู้ทัน

เขาขยิบตาให้มวลต้นไม้นั้นก่อนจะรีบวิ่งหนีเจ้าชายหมาป่าร่างปุกลุกที่กำลังวิ่งไล่เตะเขาอย่างเอาเป็นเอาตายต่อไป....

"ขึ้นจากน้ำเถิดชะแม่ ใต้ต้นกกต้นนั้นมีพื้นหญ้าแลดูนุ่มนอนสบาย"

จงอินกระซิบแนบหูเล็ก ชายหนุ่มดันหลังแม่หงส์งามให้ลอยตัวไปอีกด้านนึงของสระน้ำธรรมชาติที่สายน้ำไหลรินมาจากน้ำตก

จงอินช่วยยกคยองซูให้ขึ้นจากน้ำ นางนั่งอยู่ใต้ต้นกกขนาดใหญ่

รากของมันแซ่ซ้องม้วนตัวเป็นเตียงธรรมชาติ และมีพื้นหญ้านุ่มๆตรงกลางเป็นฟูกสำหรับนอน

คยองซูยังคงถูกจับจ้องจากชายหนุ่มที่ส่วนล่างตั้งแต่เอวอยู่ในน้ำ 

นางเขินอายจนต้องชันเข่าขึ้นปิดบังส่วนร่างกายต่างๆไว้

คยองซูกดหน้าลงต่ำเขินอายกับสายตาอันจาบจ้วง มุมปากของชายหนุ่มยกยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย

"มองสิ่งใดกันเล่า..."

"มองคนสวยไงชะแม่ เจ้าน่ะเหมือนเทพธิดามาโปรดพี่ก็ไม่ปาน ชะแม่จ๋าพี่ขอชื่นใจเจ้าสักคราเถิด"

------------------------------------------------------------------------------------------------------

NC Kaisoo

ฝากเมล์ไว้เลยค่ะส่งภายใน 1-3 ชม.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

จงอินนอนหนุนรากต้นกกอย่างสบายอารมณ์

เขาจับร่างอ่อนปวกเปียกขององค์หญิงตัวน้อยมานอนแนบอก จูบนางอย่างรักใคร่

เน้นความรักความรู้สึกผ่านทางลิ้นร้อน และหยาดน้ำใสภายในปากๆ

"พี่รักเจ้า รักสุดหัวใจ ขอชะแม่เลือกพี่ให้เป็นเจ้าของหัวใจของเจ้าเถิด"

"ตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อย ใจน้องก็เอาแต่เฝ้าคิดถึงท่านพี่ น้องมักจะเล่าเรื่องของพี่ให้ท่านแม่ฟัง วันหนึ่งนางก็ถามข้าว่าน้องรักพี่หรือไม่..."

"แล้วเจ้าตอบท่านแม่ไปเยี่ยงไร"

จงอินจูบเบาๆที่ขมับ เขาอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้เลยกับคำตอบของนาง

"น้องตอบว่าข้าไม่รู้...แต่น้องเอาแต่อยากเจอหน้าพี่ ทุกครั้งที่มีงานสังสรรค์ หรืองานพบปะสมาคมของท่านพ่อ น้องจะแอบทาเครื่องปะทินแก้มของท่านแม่"

จงอินขำเสียงมองหน้าคนน่ารักยามเล่าเรื่องราววัยเด็กที่แสนสนุก

"จนวันนึงท่านแม่จับได้ว่าน้องทำเช่นนั้น..."

"แล้วเจ้าทำเยี่ยงใดกันเล่า"

"น้องสารภาพว่าอยากงดงามไปเจอท่านพี่  ท่านแม่เลยช่วยแต่งหน้าให้น้องแทน ฮ่าๆๆๆ"

เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังสดใสลั่นน้ำตก เรือนร่างขาวเนียนอวบอัดนอนแนบชิดกับชายหนุ่มร่างกำยำ แนบสนิทเสียจนอากาศไม่สามารถรอดผ่านได้

ทั้งสองพูดคุยและยิ้มให้กันอย่างสดใส บรรยากาศของความรัก...ช่างอ่อนหวาน

"มันเป็นสัญญาของท่านปู่ ถ้าหากน้องเกิดมาเป็นองค์หญิงน้องต้องหมั้นกับหลานของโอซังฮุน ทวดทวดของท่านพี่เซฮุนนั่นละเพคะ"

"เจ้าเป็นเมียพี่แล้ว พี่คงให้เมียไปแต่งกับใครไม่ได้หรอกชะแม่"

จงอินพูดอย่างอ่อนโยนพลางลูบเอวบางกดนวดเน้นน้ำหนักอย่างมันมือ

"เรากลับเถิดชะแม่ของพี่ ขี่หลังพี่ อึ๊บ เกาะให้ดีๆละเจ้า"

จงอินแบกคยองซูขึ้นหลัง เส้นทางป่ายามเย็นเงียบสงบ ไม่มีผีเสื้ออย่างยามวันที่ทั้งคู่เดินทางมา แต่คยองซูก็รู้สึกว่าแบบนี้ดีกว่าเสียไหนๆ

เพราะขอให้ได้อยู่ใกล้ชิดกับจงอิน สิ่งสวยงามใดในโลกก็ไม่ได้สำคัญต่อไปอีกแล้ว

แท็ก #หงส์ขาว มาคุยกันทางทวิตเตอร์นะคะ