คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EL DORADO - Part 4
EL DORADO
Part 4
เสียงวิ่งเล่นของเด็กผู้ชายวัย12-15ปี ดังลั่นอยู่ที่ลานกว้างเชิงภูเขา
คิมจงอินถือว่าเป็นหัวโจกเลยก็ว่าได้ พวกเขาจับกลุ่มกันเตะตะกร้อโดยมีจงอิน แบคยอน และอี้ชิงเป็นฝั่งเหลือง
เซฮุน อู๋ฟาน เทา เป็นฝั่งส้ม
"ท่านพี่จงอินสู้ๆ"
คยองซูตัวน้อยในวัยเด็กสวมชุดประจำตำแหน่งองค์หญิงหงส์ช่างน่ารักน่าเอ็นดูนัก
"อื้ออ พี่จะชนะเพื่อเจ้า..."
"หยุดวาจาหยามหยาบกับคู่หมั้นของข้า เจ้าเดรัจฉาน..."
ทันใดนั้นท่านชายของเมืองผู้วิเศษโอเซฮุนก็ปรากฎตัวขึ้น
"เกมวันนี้นั้นข้าต้องได้ชัยชนะเพื่อนาง...องค์หญิงหงส์คยองซู"
"โอเซฮุน...อย่าปากดีนักท่าน ท่านเคยชนะสิ่งใดด้วยรึขอรับตั้งแต่ท่านเกิดมาน่ะ ฮ่าๆๆๆ"
องค์ชายเมืองหมาป่าย่างสามขุม เดินเข้าไปใกล้ออกแรงบีบไหล่ท่านชายเซฮุนเบาๆ
"เจอกันในสนาม ใครชนะได้จะเป็นผู้ได้พาคยองซูไปเดินเที่ยวรับลมที่สวนดอกโดร่า ลูกผู้ชายสิ กล้าไหม"
"กล้าสิ อย่ามาใกล้ข้าเจ้าหมาสกปรก"
ทั้งคู่มองตากันเขม็ง
คยองซูผู้อยู่ในเหตุการณ์ตลอดพยายามแยกทั้งคู่ออกจากกัน
แต่ด้วยแรงเพียงน้อยนิดจึงได้แต่โดนผลัก โดนดึงอยู่นั้น
'ลู่หาน' นางกำนัลคนสนิทพยายามกันคยองซูไม่ให้ได้รับบาดเจ็บจากองค์ชายทั้งสอง
แล้วก็เป็นตัวเองที่โดนไม้โดนมือองค์ชายจงอินสtบัดใส่
เมื่อทั้งคู่เดินแยกออกจากกันจุดหมายคือสนามตะกร้อ ลู่หานตรงเข้ากอดองค์หญิงคยองซูในวัย12ปี
"อย่าร้องไห้เพคะองค์หญิงพระองค์ชายทั้งสองเพียงแค่เล่นกันตามภาษาบุรุษหนุ่มทั่วไป"
"ลู่หาน คยองห่วงท่านพี่จงอิน..."
'หม่อมฉันรู้้เพคะ เพราะหม่อมฉันก็ห่วงท่านชายเซฮุนไม่ต่างจากองค์หญิงเลย'
เกมตะกร้อผ่านไปรอบหลายลูกแล้ว ตอนนี้ฝ่ายขององค์ชายจงอินตามอยู่2ลูกตะกร้อ
คยองซูนั่งไม่ติด ใบหน้าหวานฉายแววกังวลอย่างปิดไม่มิด
คยองซูไม่อยากไปทีสวนดอกโดร่ากับใคร
'นอกจากท่านพี่จงอิน'
สายตาคยองซูที่ส่งไปให้จงอินทำเซฮุนอารมณ์เสียไม่น้อย ลูกหลังๆมาเข้าเป็นฝ่ายทำเสียคะแนนซะมาก
แล้วยิ่งไอ้จงอินมันส่งสายตาหวานซึ้งขยับปากคำว่า 'พี่รักเจ้า' ไปทางคยองซูบ่อยครั้งมากเท่าไหร่ สมาธิการเล่นของเซฮุนก็ยิ่งต่ำ
"พยายามหน่อยสิท่านชาย..."
เสียงเย็นขององค์ชายอู๋ฟานแห่งเมืองมังกรเตือนสติของเซฮุนไว้
เซฮุนเดินกระฟึดกระฟัดไปหน้าตะข่าย พอดีกับต่ำแหน่งองค์ชายแบคฮยอนพอดิบพอดี
"ไอ้ตุ๊ด..."
แบคฮยอนขยับปากส่งเสียงเบาๆ มาทางเซฮุน แน่นอนว่าเซฮุนโมโหจัด การเล่นของเขาในเกมนั้นแย่ลงมากในทันที
จากที่เคยนำ ก็ถูกตีเสมอ
แล้วก็ถึงลูกสุดท้ายของเกม ซึ่งเป็นลูกตัดสินแพ้-ชนะเลยก็ว่าได้
เซฮุนยังคงถูกรบกวนจากแบคฮยอนด้วยคำว่า 'ไอ้ตุ๊ด' หรือ 'ไอ้อ่อน'
ส่วนคยองซูเองก็เชียร์จงอินอย่างออกหน้าออกตา
ทันทีที่เกมสุดท้ายเริ่มจงอินก็หวดลูกด้วยหลังเท้าเข้าปะทะที่ไหล่ของคนที่สมาธิหลุดจนไหล่ของเซฮุนเคล็ด
ก่อนจงอินจะเดินไปคว้ามือคยองซูอย่างภาคภูมิ
ทั้งคู่พากันออกวิ่งเล่นไปในสวนโดร่าทันที
ความเจ็บใจอย่างท่วมท้น เขาเจ็บหัวไหล่มากเท่าไหร่ แต่ก็มิอาจเท่าความเจ็บใจเสียเลย
"ท่านชายมาเพคะ หม่อมฉันจะพาพระองค์กลับที่พัก"
เสี่ยวลู่หานเป็นคนแรกที่วิ่งมาถึงตัวท่านชายเซฮุน นางพยายามอย่างยิ่งที่จะช่วยเหลือท่านชายหน้าหล่อผู้นี้
ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นเซฮุนที่สะบัดนางทิ้งอย่างไม่ใยดี
เขาหอบร่างกายที่ยังเจ็บปวดเดินช้าๆตามจงอิน และคยองซูไป
มือเรียวกำแน่นอย่างโกรธแค้น เสี่ยวลู่หานเดินตามพายุโกรธนั้นไปอย่างห่วงใย
เสี่ยวลู่หานแอบมองเหตุการณ์ทั้งหมดเงียบๆ
ภาพที่่องค์หญิงหงส์ กับท่านชายหมาป่าจูบกัน
ภาพที่ท่านชายหน้าหล่อโดนสองพี่น้องราชนิกุลหมาป่ารุมทำร้าย
"โธ่...ท่านชายของหม่อมฉัน"
ลู่หานรวบรวมสติที่ยังพอมีเลือนลางวิ่งไปเข้าเฝ้าองค์ราชินีแห่งเมืองหงส์คิมแจจุง และองค์ราชายุนโฮ
"องค์ราชา องค์ราชินี เกิดเรื่องใหญ่แล้ว แห่กกก ท่านชายเซฮุนๆ...!!!"
"ใจเย็นก่อนสิ เสี่ยวลู่หานข้าฟังเจ้าไม่รู้เรื่อง"
องค์ราชินีกล่าวอย่างใจเย็น มือบางขาวนุ่มเฝ้าปรนนิบัติพระสวามี บีบนวดอย่างเอาใจ พลางกล่าวตักเตือนนางกำนัลตัวน้อย
ลู่หานสูดลมหายลึก ก่อนจะเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"ท่านชายเซฮุน มีเรื่องชกต่อยกับองค์ชายจงอินเพคะ"
ณ ห้องโถงหลวงเมืองผู้วิเศษ
"ลูกชายท่านทำร้ายลูกชายข้า ท่านอาอินท่านจะรับผิดชอบเยี่ยงไร"
ท่านเจ้าเมืองซีวอนเอ่ยอย่างใจเย็น ที่ประชุมถูกจัดให้ซีวอนอยู่ตรงกลางห้องโถง เรียงลำดับชั้นยศลงมาตามขั้นบันได องค์ราชาอาอินยืนอยู่ใต้บัลลังก์นั้นพร้อมกับลูกชายตัวดีทั้งสองที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว
แบคฮยอนยังวิ่งไปหยิบขนมมากิน...
จงอินยังมองคยองซูตาเยิ้ม...
"ลูกข้าเองที่ผิดท่านพี่ซีวอน ในการประชุมปีต่อไป หรือไม่ว่างานสานสัมพันธ์ใดก็แล้วแต่...
..
..
.
ข้าจะไม่ให้พวกเขาตามเสด็จ"
"ท่านพ่อ!!!!"
สองพี่น้องตะโกนดังลั่น
"เงียบ! ข้าขอท่านพี่ซีวอนอภัยลูกข้าด้วยเถิด"
พูดจบองค์ราชาอาอินก็ลากลูกชายตัวแสบทั้งสองโดยกำปกเสื้อทั้งคู่ ออกแรงเพียงน้อยนิดก็สามารถลากองค์ชายทั้งสองออกจากโถงหลวงนั่นจนได้
เซฮุนมองหน้าจงอินอย่างเย้ยหยัน
'นี่สินะ หัวเราะที่หลังมันดังกว่า'
"ชายชาตรีโอเซฮุนเจ้าทำลูกข้าหาย..."
ในระหว่างการเสวยอาหารเย็นองค์ราชายุนโฮพูดขึ้นอย่างไม่สนใจนัก
"หม่อมฉันสมควรตาย ขอท่านลุงให้อภัย ข้าจะตามน้องกลับมาให้เร็วที่สุด"
เซฮุนพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ เขากำส้อมในมือแน่น
"ป้าไม่ได้อยากพูดแบบนี้ แต่เพียงเที่ยวป่าเจ้ายังทำน้องหาย แน่แล้วทีเดียว...ถอนหมั้นเถอะท่านชาย"
ราชินีแจจุงพูดเสียงอ่อนหวาน ไร้ซึ่งความโมโห หรือโกรธเคืองบนใบหน้างดงามนั้น
"ขอท่านป้า ท่านลุงให้โอกาสหลาน หลานจะตามหาน้องโดยเร็ว ด้วยเกียรติผู้วิเศษ ผู้มีพระคุณต่อชาวดาวเคราะห์ EL DORADO"
พูดจบเซฮุนก็กระแทกมือลงกับโต๊ะเสียงดัง ลุกเดินออกมาจากห้องเสวยทันที
"เทพารักษ์ชานยอลบอกว่าลูกมีความสุขดี ลูกได้อยู่กับจงอิน"
ราชินีคนสวยยิ้มหวานบอกพระสวามี
"เจ้าส่งเขาไปรึ ชานยอลน่ะ...แม่นางไม้คนสวยของพี่"
ราชายุนโฮพูดพลางดึงมืองามขึ้นมาจูบ
"หลานหม่อมฉันนั้นใคร่รักในตัวองค์ชายน้อยแบคฮยอนนิเพคะ"
"เฮ้อ ข้าก็ได้แต่หวังว่าเซฮุนจะเข้าใจ และถอนหมั้นไปเสียที"
"หม่อมฉันก็เช่นกัน ขอไปสูดอากาศภายนอกก่อนนะเพคะ ทูลลา"
ราชินีคนสวยยิ้มบางก่อนจะได้ออกมาจากห้องเสวย
'คิดจะให้ข้าถอนหมั้นงั้นหรอ ฝันไปเถอะเจ้าพวกเดรัจฉาน'
เซฮุนกำมือแน่นเสียจนเส้นเลือดปูดตามท่อนแขน
"ท่านชาย..."
เสียงหวานหยุดปลายเท้าของเซฮุนไว้ เขาตวัดดวงตามองร่างผอมบาง
ในวินาทีนึงเขารู้สึกอยากจะถามและขอโทษเกี่ยวกับเรื่องที่เขาทิ้งนางไว้ในป่า
แต่ก็เพียงวินาทีเดียวเท่านั้น
"เสี่ยวลู่หาน คืนนี้ไปพบพี่ที่ตำหนัก อย่าให้พี่รอนานนัก เจ้าคงรู้อารมณ์พี่ดี..."
ลู่หานพยักหน้ารับ ก่อนทั้งคู่จะเดินจากกันไปเช่นคนไม่รู้จัก
'ทั้งคำพูด แลสรรพนาม ไม่ผิดแน่แท้'
องค์ราชินีแจจุงแอบมองทั้งคู่
ก่อนจะเดินกลับไปในทางเดิมที่เคยเดินมาพร้อมนางกำนัลอีก2คน
'ท่านพี่ควรรู้...'
"แบคฮยอนข้าร้อน..."
ชานยอลที่ตอนนี้กลายเป็นถั่วน้อยใบสีเขียวมะนาวเกาะอยู่บนศีรษะของแบคฮยอนบ่นกระปอดกระแปดระหว่างทางที่แบคฮยอนจะไปเข้าเฝ้าท่านพ่อท่านแม่
จะทิ้งไว้ที่ตำหนักก็กลัวจะกลายเป็นผีไปหลอกใครเขา
ครั้งนึงแบคฮยอนเคยไปขโมยยาที่ห้องโอสถทิ้งชานยอลให้อยู่ตำหนัก ชานยอลร้ายกลายร่างเป็นต้นไม้แกล้งนางกำนัลสาวๆ จนเป็นที่ลือเลื่องว่า
'ตำหนักองค์ชายแบคฮยอนมีผี'
"ทนเถอะน่า พรุ่งนี้เจ้าก็ได้กลับป่าเจ้าละ...ชู่วเงียบไว้"
แบคฮยอนเดินเข้าตำหนักใหญ่ซึ่งตั้งอยู่บนต้นไม้ยักษ์สูงใหญ่เท่าภูเขา มีลากที่แข็งแรงลมพายุแรงแค่ไหนก้านของต้นไม้ก็ไม่ขยับ
"ถวายพระพรขอรับท่านพ่อ ท่านแม่"
แบคฮยอนสงบเสงี่ยมเดินไปนั่งที่โต๊ะเสวย
"นั่งสิองค์ชายน้อย..."
องค์ราชินีมินยองคอยลูบหัวลูบหางเจ้าหมาน้อยอย่างเอ็นดู
แบคฮยอนได้แต่โยกหัวหนีกลัวเหลือเกินว่าท่านแม่จะเห็นเจ้าต้นไม้หูกางแสนพูดมาก
แม้ว่าแบคฮยอนจะไม่ใช่ลูกในไส้แต่มารดาของแบคฮยอนผู้ล่วงลับก็ช่วยนางไว้มาก
"พีของเจ้าเล่า...หายไปนานสองนานใยไม่กลับบ้าน"
"เอ่อ...คือ ทะ ท่านพี่ทรง..."
"ฝึกบินรึ?"
เสียงเย็นของราชาอาอินเอ่ยขึ้น แบคฮยอนก้มหน้านิ่ง กลืนน้ำลายอย่างยากเย็น
"ฮ่าๆ ท่านพ่อนี่ตลกตลอดเลยเนอะท่านแม่ ท่านพี่เป็นหมานะไม่มีปีก..ฮ่าๆๆ"
"เจ้าคิดว่าพ่อโง่นักหรือไร"
องค์ราชาเสวยอาหารอย่างใจเย็น แบคฮยอนแสร้งขำพร้อมกินเครื่องเสวยเหมือนกับว่ามันอร่อยนักหนา
"เอาลูกเขามาแบบนั้นได้อย่างไรพี่เจ้าน่ะ..."
"ลูกไม่..."
"อย่าปฏิเสธ พ่อไม่เคยสอนเจ้าให้โกหก จงนำความจากพ่อไปบอกพี่เจ้าให้เขาคิดให้ดีเสียก่อนทำ"
"ขอรับท่านพ่อ"
------------------------------------- #หงส์ขาว ------------------------------------------
ความคิดเห็น