คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : EL DORADO - Part16
El dorado
“วันจันทร์ ขึ้น8ค่ำ วันศุภฤกษ์แห่งปีนักษัตรมังกรทององค์ชายคิมจงอิน ราชบุตรในองค์ราชาคิมอาอิน มีพระประสงค์จะสู่ขอองค์หญิงคยองซู ราชธิดาในองค์ราชายุนโฮมาร่วมอภิเษก ขอท่านพระราชบิดา แลพระราชมารดาทั้งสองอนุญาตเพื่อเป็นการเห็นร่วมถึงความสุขสวัสดิ์ของพระบุตรทั้ง2ด้วยเถิด..."
เสียงกังวานของผู้ทำพิธีงานแต่งดังลั่นในห้องพิธีที่มีเพียงราชา-ราชินีทั้งสองเมืองเท่านั้นที่ประทับอยู่
เวลาตี5 กับอีก39นาที แสงอุษางามเรืองรองส่องสะท้อนโผล่กลีบเมฆดังแสงสวรรค์ ชาวโลกEl doradoนั้นเขาเคารพแสงอาทิตย์มาก เขาเลยทำพิธีกันเสียแต่เช้าเพื่อรอการมาถึงของแสงอาทิตย์
"ให้อนุญาต"ราชายุนโฮกล่าวราบเรียบ
"ข้าก็ยอมรับ"องค์อาอินกล่าวต่อโดยไม่มองหน้ายุนโฮ คิ้วของเขากระตุกขมวดเล็กน้อย ก่อนจะยกน้ำชาขึ้นมาจิบอย่างคนมีมาด
"ขอดวงอาทิตย์จงเป็นพยานรับฟังคำอนุญาตของบิดาทั้งสอง เพื่อให้บุตรได้ครองรักกันอย่างหวานชื่นด้วยเถิด..."
ผู้ทำพิธีเดินออกจากห้องเพื่อที่จะปักธูปไว้ที่กระถางกลางแจ้ง บนปลายธูปนั้นมียางเหลืองที่เพียงต้องแสงอาทิตย์ไฟก็จะลุกไหม้โดนง่าย แสงอาทิตย์ดำเนินตามครรลองเป็นเส้นตรงก้าวเดินอย่างเชื่องช้าตามธรรมชาติ แต่เหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...
แสงอาทิตย์ที่โดยปกติจะแสงทับก้านธูปพอดีกับอ้อมจากกระถางเป็นวงรีไม่โดนยางสีเหลืองดังกล่าว ส่วนก้านธูปนั้นก็ตกจากกระถางปักลงกับพื้นดิน
"พับผ่า! องค์อาอินท่านจงส่งทหารไปดูแม่นางหงส์ขาวเสีย เหตุร้ายได้บังเกิดขึ้นแล้ว"
ผู้ทำพิธีมีอาการเหม่อลอย นัยน์ตาของเขากลายเป็นสีขาวเหมือนกับเนื้อตาขาวด้านข้าง
อาอินปัดมือบอกทหารให้นาทหารผู้เป็นแม่ทัพอย่างซีวอนให้ทำตามคำสั่งของผู้ประกอบพิธีอย่างรีบร้อน
"ชายคนนี้เชื่อได้รึ" ยุนโฮกระซิบถามอาอิน
"เขาคือผู้ติดต่อกับเทพยดา ท่านอย่าลบหลู่กันสิ"อาอินกอดอกพลางบอกกล่าว ราชินีทั้งสององค์ต่างนั่งไปติดเก้าอี้ นางสองคนจับมือกันแน่นภาวนาขอให้ดวงอาทิตย์ผู้โอบอุ้ม อย่าได้กลายเป็นแผดเผาอย่างโหดร้ายเลย
"ถวายบังคม องค์หญิงรัชทายาทนางหายตัวไป ไร้ซึ่งร่องรอย..."
"ท่านแม่ทัพ อย่ามาล้อเล่นเช่นนี้!! เมียข้าหายไปไหน!!"
องค์ชายจงอินในชุดมงคลสีแดงเดินเข้ามาจากทางข้างตำหนักพอดีกับนายทหารคนดังกล่าวรายงานราชาและราชินีทั้ง4พระองค์ ตามปกติแล้วหลังจากที่ธูปนั้นไหม้ด้วยแสงแดดจงอินต้องเป็นผู้นำธูปไปกราบไหว้บรรพบุรุษที่ใต้ต้นไม้ผู้โอบอุ้มพระราชวัง
รองค์ชายรัชทายาทโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง เขาดึงคอเสื้อนายทหารอย่างเอาเรื่องหากปล่อยไว้นานกว่านี้มีหวังชุดอันน่าเกรงขามได้ขาดเป็นแน่
จงอินปวดหนึบไปทั้งอุรา เขาไม่คิดเลยว่าในงานมงคลของเขาจะเกิดเหตุเช่นนี้ขึ้น หากรู้เช่นนี้เขาน่าจะนอนเฝ้านางเสียหน้าห้องให้รู้แล้วรู้รอด เหตุการณ์เช่นนี้จะได้ไม่เกิด
“สงบใจเสียพระองค์ชาย ท่านแม่ทัพไม่ได้เกี่ยวข้องด้วย เจ้ากำลังทำเข้าเจ็บ”
แจจุงใช้มือเย็นๆของตัวเองลูบหลังที่สันคอของชายหนุ่มไอเย็นจากมือของนางทำให้จงอินคลายความเครียดเก็บกรงเล็บที่กำลังโผล่งอกทิ่มไปที่คอของแม่ทัพซีวอนให้หดลงจนกลายเป็นมือปกติ
“ข้าขอโทษขอรับ...ขอดูแลน้องไม่ดี ข้า...”
จงอินก้มหัวลงขอขมายุนโฮและแจจุง แบคฮยอนที่เพิ่งมาถึงในที่เกิดเหตุเข้ากอดพี่ชายอย่างเป็นห่วง เขาไม่เคยเห็นจงอินดูโศกเศร้า หมดอาลัยขนาดนี้ ชานยอลผู้มาถึงใหม่รีบแต่งตัวจัดเสื้อเขาที่ให้เรียบร้อย เข้าส่งยิ้มแห้งๆให้อาอินที่ส่ายหัวมองเขานัยว่าชายคนนี้ช่างไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย
“ต้องเป็นไอ้เซฮุนแน่ๆ...”แบคฮยอนออกเสียงรอดไรฟัน เขาละเกลียดเจ้าตุ๊ดนี่นัก ทำไมตามจองเวรคนอื่นไม่สิ้นไม่สุด
จงอินกำมือแน่น เขาขบกรามจนเป็นสันนูน มือหนาใหญ่ของชายหนุ่มดันไหล่ผู้เป็นน้องออกก่อนจะเดินไปที่คอกม้าภายในเขตพระราชวัง เขาควบม้าออกจากประตูโครงไม้ที่ประดิษฐ์ไว้อย่างงดงามออกไปอย่างรวดเร็ว
อาอินมององค์ชายใหญ่ผู้เป็นราชบุตรอย่างแสนห่วงใย เขาเรียกทหารคนสนิทคนหนึ่งมาเข้าเฝ้าอย่างใกล้ชิด นายทหารรูปร่างสูงใหญ่ทำความเคารพอย่างนอบน้อม
“ซีวอนเจ้าจงระดมพลของเราออกตามหาพระคู่หมั้นของลูกข้า ในพื้นแผ่นดิน El Dorado แห่งนี้ ทุกตารางนิ้ว จงไปเสียเดี๋ยวนี้!”
“น้อมรับพระเจ้าค่ะ”
ซีวอนถอยหลังออกห่างเพียง 3 ก้าว เขากระโจนตัวเปลี่ยนกายจากมนุษย์สูงใหญ่หน้าตาดีกลายเป็นหมาป่าสีน้ำตาลอ่อนขนเป็นมันสะท้อนกับแสงอาทิตย์ในยามเที่ยงตรง ตามมาด้วยพลทหารน้อยใหญ่อีกมากมายที่พร้อมใจกันเปลี่ยนร่างและตามซีวอนผู้เป็นแม่ทัพออกไปจากเมืองหมาป่า เขาสู่ป่าดงพงไพร่อันแสนกว้างใหญ่
แจจุงนางก้มลงมองเจ้าต้นกล้าน้อยบริเวรใต้ร่มไม้ต้นใหญ่ที่โอบอุ้มพระราชวังแห่งเมืองหมาป่าไว้ทั้งหลังด้วยสายที่แสนจะเอ็นดู นางจรดมือที่แสนบอบบางนุ่มละมุนลงที่บริเวรยอดใบของเจ้าต้นไม้น้อย ชานยอลเดินมานั่งเคียงข้างกับแจจุงเขาทั้งสองช่วยกันผสานพลังส่งไปยังต้นกล้าใบสีเขียวอ่อน
‘บอกพวกพ้องแห่งเราให้ด้วยเจ้าต้นกล้าเอ๋ย...ตามหาลูกข้าองค์หญิงคยองซูไม่ว่านางจะอยู่แห่งหนตำบลใด หากมีพวกพ้องเราคนใดได้พบนางจงนำความมาบอกด้วยเถิด.’
ทางด้านยุนโฮเขาเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจแม้แต่น้อย เขาล้วงมือหนาหยาบเยี่ยงบุรุษผู้เก่งกล้าเข้าไปในเสื้อที่ถูกทอจากขนแกะสีทอง และดึงขนจากปีกหงส์ที่อยู่บนหลังของเขาออกมา เขาเป่าเจ้าขนสีทองเหล่านั้นเพื่อที่จะต้องการส่งข่าวไปยังพวกฟ้องหงส์ที่ไม่ว่าจะอยู่ในน้ำหรือบนบกให้ทราบโดยทั่วกันว่าองค์หญิงหงส์ได้หายตัวไปอีกครั้ง และองค์ราชาก็เป็นผู้สงสาร์นนี้เพื่อต้องค้นหาพระราชบุตรี
ขนหงส์ขององค์ราชายุนโฮฟุ้งกระจายไปทั่วดาวเคราะห์ El Dorado ช่างเป็นภาพที่งดงามนัก
‘โอซังฮุน’ หรือที่รู้จักกันดีในนามผู้นำมาพระอาทิตย์มาสู่โลกกำลังยืนอยู่บนเหยี่ยวตัวใหญ่ เขาใช่มือเหี่ยวย่นของเขากำขนหงส์ทองนั้น ก่อนจะขยี้มันสอง-สามทีก็จะเกิดเป็นสุรเสียงของยุนโฮกำลังกล่าวอย่างอ้อนวอนว่าลูกของตนนั้นหาย ผู้ใดพบเห็นรีบแจ้งเบาะแส
“เจ้ามันผิดสัญญา...นางต้องแต่งกับหลานข้า”
โอซังฮุนกล่าวอย่างเยือกเย็น ก่อนจะบังคับเจ้าเหยี่ยวที่มีองค์หญิงคยองซูนอนอยู่แนบหลัง และซังฮุนเป็นผู้ขี่กลับไปยัง...วิมานดวงอาทิตย์
คืนก่อนหน้าวันวิวาห์ขององค์ชายจงอิน และองค์หญิงคยองซู
“ฆ่าข้าเถิดท่านพี่ ข้าทรยศนางไม่ได้อีกแล้ว”
ลู่หานยื่นมีดดาบที่นางใช้พกติดตัวของนางให้เซฮุน ใบหน้าขาวใสเต็มไปด้วยน้ำตา
ก่อนหน้านี้นั้นเซฮุนได้วางแผนการณ์ให้นางไปล่อองค์หญิงคยองซูออกมาจากพระราชวัง และจะเป็นตัวเขาเองที่ลักพาตัวนาง ไม่ให้นางได้แต่งงานกับองค์ชายจงอิน
ลู่หานคนโง่ หาทางออกจากเรื่องความรักอันแสนโหดร้ายนี้ไม่ออกแล้ว นางไม่สามารถครอบครองหัวใจขององค์ชายเซฮุนได้ตามที่องค์ราชินีแจจุงไหว้วานให้นางมาทำ โทษของคนแพ้คือต้องตายสถานเดียว และหากจะต้องตายด้วยน้ำมือของชายที่นางรักที่สุด วิญญาญของนางก็คงจะเป็นสุข
“แค่นี้เจ้าก็ทำให้พี่ไม่ได้หรอ ลู่หาน”
“แค่นี้อย่างไรเล่าท่านชาย ฮึก ท่านน่ะเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ ตั้งแต่เด็กหม่อมฉันไม่เคยมองใครนอกจากพระองค์ รู้ทั้งรู้ว่าพระองค์ไม่เคยแม้แต่คิดจะรักหม่อมฉันเลย...”
...ใครให้เจ้าคิดเช่นนั้นกันเล่าเด็กโง่
“ฮึก ข้ากันให้ตายไปเลยดีกว่า...หม่อมฉันจะได้ไม่ต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ ”
ลู่หานยื่นมีดใส่เข้าไปในมือหนาของเซฮุน นางกล่าวตัดพ้อ ร้องไห้ ร้องห่มคล้ายว่านางจะอดทนต่อไปไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
เซฮุนยังคงยืนแน่นิ่งเฉย มองนางอย่างเดาความหมายในสายตาของเขาไม่ออก
“โง่...”เขากล่าวอย่างแผ่วเบา
“ว่าอะไรนะ...ใช่สิท่านชายหม่อมฉันมันโง่ ก็ข้าหม่อมฉันให้ตายเลยสิ”
“โง่อีกแล้ว...เจ้าโง่ที่ไม่เคยรับรู้เลยว่าตลอดมานั้นมีเพียงเจ้าคนเดียวที่พี่รัก องค์หญิงคือคนที่พี่ต้องการมาตลอดก็จริง แต่ที่พี่ทำอยู่นี่ก็เพื่อเราไงละเจ้าเสี่ยวลู่หาน”
“ไม่!! พระองค์โกหก พระองค์ทำเพื่อองค์เองมาโดยตลอด พระองค์น่ะมักมาก...ไม่รักพระองค์หญิงแล้วจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน”
“คำสัญญานั้นเป็นสัญญาใจของปู่พี่ หากไม่ทำตามพี่เองก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเหตุภัยอันใดบ้างนะลู่หาน เฮ้อ พี่ก็ยอมรับว่าตอนนั้นน่ะพี่ต้องการนางมาก เพราะโมโหเจ้าหมากับน้องของมันจริงๆ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว พี่รู้ใจตัวเองแล้วว่าพี่รักเจ้า...”
ลู่หานส่ายหน้าระรัว...ไม่นะลู่หานเจ้าจะเชื่อคำหวานของท่านชายผุ้นี้ไม่ได้อีกแล้ว
“ท่านปู่ของท่านชายก็ตายไปแล้วจะกลัวอะไรอีกเล่า”
“หากพระอาทตย์ยังไม่หมดแสง...ปู่พี่ก็ไม่เคยตาย เพียงไปอยู่ที่อื่น ที่ที่พี่ก็ไม่รู้...เจ้าจะให้พี่ทำอย่างไร เอามีดปักอกพี่แล้วควักหัวใจออกมาดูดีหรือไหมเล่า”
“เมื่อกี้นี้ท่านชายยังบอกให้หม่อมฉันไปล่อลวงองค์หญิงอยู่เลยนิเพคะ”
“แค่พี่คิดว่าเจ้าจะต้องตาย...หามีสิ่งใดสำคัญเหนือเจ้าแล้ว”
เซฮุนทิ้งมีดในมือลงก่อนจะกอดประคองลู่หานให้มาแนบอก เขายื้อยุทธอยู่กับเจ้าแมวดื้อในอ้อมอกได้ไม่นานร่างบางก็กอดเขาตอบอย่างต้องการคำว่ารักจากคนคนนี้มานานแสนนาน
“ไปที่เตียงกันเถิด อยากมีลูกกับพี่ไม่ใช่รึ”
เซฮุนก้มหน้าลงมองนางกำนัลหน้าสวยในระยะใกล้ นางไม่กล้าพูดกล้าจา ได้แต่ผลักอกแข็งไปด้วยกล้ามเนื้อด้วยความเขินอาย
“ใครจะอยากมีเล่า ท่านพี่เคยขู่ไว้นิว่าถ้าขืนทำเช่นนั้นได้ตายทั้งแม่ ทั้งลูก”
“ใครเล่ามันกล้าพูดเช่นนั้นกับเมียข้า ไหนบอกมาสิเจ้าพี่จะข้ามันเอง”
ท้งคู่สอดเสียงประสานขำกันเสียงลั่นโดยไม่ได้รู้เลยว่าความเข้าใจผิด และความไม่เข้าใจตรงกันที่เซฮุนปล่อยให้ความโมโห ยโสของตนนั้นดำเนินมานานกำลังกลับมาทำร้ายพวกเขา
TBC…
ความคิดเห็น