คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : EL DORADO - Part14
Part 14
El Dorado
"น้องเจ้า มาเป็นคนรักของพี่เถิด"
แบคฮยอนรู้สึกได้ว่าใบหน้าของตนนั้นช่างร้อนผ่าวเสียจริงๆ เขาพยักหน้าตอบรับข้อเสนอของชายหนุ่มสูงใหญ่ที่นั่งคุกเข่าด้านหน้าทันที
"อื้อ..."
ดอกไม้แสนสวยถูกแบคฮยอนยกขึ้นมาดมทั้งมือยังกอบกุมกับมือใหญ่ของชานยอลอยู่ รอยยิ้มที่ทั้งคู่มอบให้ซึ่งกันและกันช่างมีความหมายเสียยิ่งกว่าสิ่งใด
ปากของทั้งคู่เข้าใกล้กันเสียมันบรรจบแนบชิด มือยาวของชานยอลปลดดึงเสื้อของร่างบางออก ปล่อยให้มันไปกองอยู่ที่เอวคอดกิ่ว แบคฮยอนผวาตัวเข้ากอดชานยอลทันทีที่เทพารักษ์ร่างสูงถกเสื้อของเขาลง
"อื้ออ..."
เสียงครางหวานหูของแบคฮยอนทำให้บุคคลที่กำลังเดินอยู่นอกห้องชะงักเท้าเพื่อหยุดฟังให้แน่ใจ
"อื้อ ชานยอล...ข้ารักพี่"
เสีียงหวานสุดแสนกระเซ่าของแบคฮยอนยังครางออกมาเป็นระยะ
จงอินที่ยืนหยุดฟังในตอนนี้เขาแน่ใจแน่แท้ว่านั่นคือเสียงของน้องชายตัวดีของเขา เร็วเท่าความคิด! จงอินคงจะพุ่งตัวไปจัดการชายผู้กำลังข่มเหงน้องชายคนเดียวทันที...
ถ้าคยองซูไม่ดึงแขนเขาไว้พร้อมกับรอยยิ้มงดงามที่พร้อมจะละลายใจเขาได้เสมอๆ
"แบคฮยอนน่ะโตแล้ว หาใช่เจ้าหมาน้อยอย่างเช่นในอดีต...ปล่อยให้เขาทำตามใจเถิด"
"แต่ชานยอลมันข่มเหงน้องพี่ไม่ได้ หากวิวาห์ทำให้ถูกตามธรรมเนียนแล้วพี่จะไม่ว่าเลยสักคำ"
จงอินพูดยังไม่ทันขาดคำ มือใหญ่ของเขาก็ถูกวางแหมะที่ท้องแบนราบของคยองซู ร่างบางใช้สายตาล้อเลียนส่งไปให้ชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยเสียงหวานปนหัวเราะเย้าชายหนุ่มผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีว่า
"พี่เองก็ไม่ต่างกันจากเขา..."
---------------------------------------
NC ChanBaek
สามารถทิ้งเมล์ไว้ หรือทางทวิต @JNN_93
---------------------------------------
"อ้ะอ๊าาาาา...ข้ารักพี่"
เสียงครางของแบคฮยอนถึงจะไม่ได้ดังอะไรมากมาย แต่คนข้างห้องอย่างจงฮยอนก็ถึงกับสำลักน้ำชา มือหนาของบุรุษชายวัยเจริญพันธุ์หยิบผ้าเช็ดหน้าเนื้อดีขึ้นมาเช็ดปาก
กลิ่นหอมหวานของมันทำให้เขาคิดถึงธิดาของอาจารย์ลี
"ลีแทมิน"
ผู้ให้ผ้าเช็ดหน้าพื้นงามนี้แก่เขามาอย่างช่วยไม่ได้ 'อิจฉาเพื่อนเสียเหลือเกิน เฮ้อ'
อรุโณทัยแห่งวันใหม่ พระราชวังเบื้องหน้าช่างดูแปลกในสายตาของคยองซู เพราะมันไม่ได้ถูกสร้างไว้บนดิน แต่กลับถูกประดิษฐ์ประดับอย่างสวยงามบนต้นไม้ต้นใหญ่
"อย่ากลัวเลยชะแม่ วันนี้แล้วที่พี่จะพาเจ้าเข้าสู่บ้านใหม่"
"งดงามจังท่านพี่จงอิน"
คยองซูยืนมองภาพพระราชวังอันสวยงามอย่างต้องใจ เท้าเล็กก้าวขึ้นบันไดโดยมีจงอินคอยพยุงอยู่ตลอดเวลา
"ชอบหรือไม่"
"ชอบนักเพคะ แต่กลัวพระบิดาของท่านพี่เสียเหลือเกิน"
คยองซูพูดประโยคนี้มากี่พันรอบแล้ว จงอินก็ไม่สามารถนับถ้วนได้..
ตั้งแต่เมื่อคืนที่จงอินบอกว่าจะพามาเฝ้าท่านพ่อ เพื่อปรึกษาท่านพ่อเรื่องพิธีแต่งงาน คยองซูก็หน้าซีดบอกว่าตนกลัวราชาแห่งเมืองหมาป่าเสียมากมาย
เหตุก็เพราะในวัยเด็กราชาคิมเคยตีจงอินต่อหน้าคยองซู...ถึงจะแค่ตี แต่ก็เป็นภาพอันไม่น่าประทับใจต่อเด็กน้อยในวันนั้นจนเติบใหญ่จนถึงทุกวันนี้
"ท่านพ่อไม่ตีเจ้าหรอกน่าคยองซู"
แบคฮยอนวิ่งมาแตะไหล่คยองซูด้วยใบหน้าสดใส และให้กำลังใจร่างบางผู้เป็นพี่สะใภ้ของตน
"เอาละ เราไปเฝ้าท่านพ่อกันเถิด"
จงอินสรุปความ จากนั้นพาคยองซู แบคฮยอน
และชานยอลขึ้นเฝ้าองค์ราชาคิมอาอินทันที
"องค์ชายรัชชายาททั้งสอง และพระสหายเข้าเฝ้า"
เสียงต้นห้องดังขึ้นหน้าห้องทรงอักษร คิมวางมือจากพู่กันหางมังกร ก่อนจะนั่งรอการมาถึงของลูกชายตัวดีทั้งสองคน
"ถวายพระพรท่านพ่อ ลูกกลับมาแล้ว"
จงอินคุกเข่าลงทำความเคารพโดยมีคยองซูก้มหน้าก้มตาติดหนึบอยู่ด้านหลัง
แบคฮยอนรีบวิ่งเข้าไปหลังม่านที่ทำจากทับทิมเม็ดงามร้อยเรียงกันจนเป็นม่านปิด ทำให้สาทารถมองเห็นองค์ราชาคิมอาอินได้ลางๆ
"คิดถึงท่านพ่อจังขอรับ คิดถึ๊งง คิดถึง"
แบคฮยอนนั่งข้างเก้าอี้ก่อนจะดึงแขนอาอินขึ้นมาออดอ้อน คิมมองลูกชายคนเล็กก่อนจะลูบหัวเจ้าหมาน้อยเบาๆ แสนจะเอ็นดูกับความน่ารัก
"หายกันไปนานนม...พาใครมาด้วยเล่า"
สุรเสียงก้องกังวานยิ่งทำให้คยองซูกลัวแล้ว กลัวอีก ร่างบางสั่นสะท้านราวกับลูกนกน้อยขี้กลัว
"คยองซูขอรับ ชายาลูกเอง"
อาอินแหวกม่านที่ทำจากเม็ดทับทิมเนื้อละเอียดเดินออกมามองหน้าคยองซู การกระทำของเขานั้นรวดเร็วจนแทบมองไม่ทัน
"องค์หญิงหงส์ขาวผู้สาปสูญ...ชายาเจ้าอย่างนั้นรึ"
องค์ราชามองหน้างดงามของคยองซูก่อนจะก้าวสาวเท้าช้าๆไปมองหน้าลูกชายตนเอง
"ขอรับ นางตั้งท้องกับลูกอายุครรภ์อ่อนๆ"
"ความใจง่ายของวัยกลัดมันงั้นรึป่าวองค์ชายใหญ่..."
คำพูดของอาอินทำเอาน้ำตาของคยองซูไหลล่วง ถึงจะดูเหมือนกล่าวว่าท่านพี่ แต่คำว่าใจง่ายไม่ได้มีไว้ด่าบุรุษเพศนิน่า
ชานยอลกำมือแน่นทำท่าไม่พอใจนักกับคำพูดอันแสนร้ายกาจที่ทำร้ายใจบอบบางขององค์หญิงหงส์น้องของเขา
แบคฮยอนเห็นท่าไม่ดีจึงเดินไปจับมือของชานยอลไว้ ไม่อยากให้ท่านพ่อมีปัญหากับชานยอลอีก เดี๋ยวเรื่องจะพากันใหญ่โต
"ท่านพ่อ นี่คนรักของข้าปาร์คชานยอล สวามีลูกเอง"
แบคฮยอนกล่าวขึ้นด้วยใบหน้านิ่งเฉย ทำทีเหมือนเป็นเรื่องปกติ เขาไม่ใคร่พอใจนักที่ท่านพ่อกล่าวว่าคยองซูเช่นนั้น
"ท่านพ่อเองก็รู้ว่าท่านพีี่กับคยองซูรักกันมานานขนาดไหน ใยต้องพูดดูถูกทำร้ายจิตใจกันเช่นนั้น"
"ดีงามแล้วรึองค์ชายทั้งสองคนนึงไปเอาคู่หมั้นเขามา อีกคนเอาคนคว้าเอาคนไม่มีหัวนอนปลายตีน!"
"เห็นแก่ความรักเถิดท่านพ่อขอนางให้ลูก ในท้องของนางมีโอรสที่เกิดกับลูก"
จงอินแทบจำไม่ได้เลยว่าเขาขอร้องคนอื่นครั้งสุดท้ายเมื่อใดกัน แต่ครั้งนี้เขาได้แต่คุกเข่าเอาหน้าผากแนบธรณีพื้นห้องขอร้องผู้ได้ชื่อว่าเป็นบิดา
"องค์ชายใหญ่คืนนี้มาพบพ่อ เจ้าด้วยคนไร้สกุล..."
"เขาชื่อชานยอล!"
แบคฮยอนตะโกนเสียงแว๊ว แต่ก็ได้รับกลับมาเพียงภาพที่ม่านทับทิมปิดตัวลงพร้อมกับร่างท่านพ่อที่หายกลืนไปกับฉากหลังห้องทรงงาน
"ท่านแม่นี่คยองซูชายาของลูก น้องกำลังมีครรภ์อ่อนๆ"
จงอินแนะนำคยองซูบนโต๊ะน้ำชาทรงโบราณเชิงกิ่งไม้ใหญ่ไม่ไกลจากพระราชวังกลางนัก
หญิงสูงวัยพินิจพิเคราะห์ร่างเล็กๆสูงเพียงหัวไหล่ลูกชายของเขาที่กำลังทำความเคารพที่แสนจะอ่อนช้อยกับจริตของสตรีสูงศักดิ์พึงมี
"ถวายพระพรท่านแม่"
คยองซูพูดพลางส่งน้ำชาจอกสีแดงให้กับราชินีแตฮี มือเรียวยาวสวมแหวนทับทิมล้อมเพชรที่นิ้วนางข้างซ้าย และนิ้วกลางข้างขวารับน้ำชาจากองค์หญิงหงส์ขาวขึ้นจิบ
"งามสมคำเล่าลือเจ้าว่าเช่นนั้นไหมองค์ชายใหญ่"
แตฮีอมยิ้มมองคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า มือหนาอันอบอุ่นของจงอินประคองกอดองค์หญิงตัวน้อยเสียไม่ให้ห่าง
องค์หญิงคนงามเองแม้จะดูเขินอายบ้าง แต่ก็เอาอกเอาใจ คอยป้อนขนมจงอิน และเช็ดเศษขนมให้บ้าง ช่างเป็นคู่รักที่เหมาะสมกันเสียจริง
"ลูกมองนางงามมานานแสนนานแล้ว ตั้งแต่นางยังเป็นเด็กน้อยเปลื้อนฝุ่น จนเติบโตกลายมาเป็นแม่คนนางก็ยังคงงามไม่เสื่อม"
"คำหวานของชายอย่าได้เชื่อเชียว ฮ่าๆๆ"
แตฮีขยิบตาให้คยองซูพลางกระเซ้าแซะเจ้าลูกชายคนโต คยองซูยกผ้าเช็ดหน้ามาขำปิดปากเบาๆ กิริยามารยาทงดงามถูกราชินีแตฮีสังเกตโดยที่ร่างบางแทบไม่รู้ตัว
"ท่านพี่มักจะพูดกับลูกบ่อยๆเพคะท่านแม่"
"เพราะพี่รักเจ้าไง องค์หญิงหงส์ขาวของพี่"
จงอินกดจมูกหอมคยองซู ส่งผลนางกำนัลสาวๆพากันหน้าแดง หัวเราะคิกคัก ล้อเลียนกันสนุกปาก
"พ่อเจ้าเรียกเฝ้าคืนนี้รึองค์ชาย?"
"ขอรับท่านแม่..." จงอินมีสีหน้าที่เคร่งเครียดทันทีที่พูดถึงการเฝ้าที่สำคัญในคืนนี้
"พ่อเจ้าน่ะเขากังวลเพียงเรื่องศึกสงครามของเจ้า กับท่านชายเซฮุน ทำเช่นนี้ก็เหมือนองค์ชายลูกแม่ไปแย่งคู่หมั้นคนอื่นเขามานะลูก"
"ลูกรู้ดี แต่คยองซูนางเป็นดั่งเนื้อดวงใจของลูก ลูกเสียนางให้บุรุษอื่นไม่ได้ดอก"
จงอินเอ่ย มือข้างนึงส่งไปกอบกุมมือบอบบางของชายาตัวน้อยดั่งจะย้ำว่าที่ตนพูดมานั้นล้วนจริงใจ
"เอาละ ยังไงเสียก็ต้องส่งสาร์นไปขอลูกเขาเสียก่อนท้องของชายาเจ้าจะโตให้อับอายเสียเกียรติชาติตระกูลหงส์"
"เป็นพระกรุณา..."
คู่รักสูงศักดิ์อมยิ้มให้กัน แก้มยุ้ยอย่างคนสุขภาพดีของคยองซูเป็นที่ต้องใจจงอินนัก เขาอดทนไม่ไหวก้มลงกดดั้งจมูกกับแก้มกลมนั้นทันที
"ท่านพี่!"
เสียงสรวลหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะในวงน้ำชาของบุคคลที่กำลังจะเป็นครอบครัวเดียวกัน เว้นไว้เสียแต่...ราชาอาอินผู้ที่ยืนกอดอกมองวงน้ำชาจากห้องรับรองด้านในมหาราชวังใหญ่
อาอินไม่เคยนึกเกลียดองค์หญิงคนงามคยองซู
ออกจะเอ็นดูในความงดงามทั้งทางกาย และทางใจ แต่ก็อดไม่ได้เลยที่จะคิดน้อยใจเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครั้นสมัยนางยังอยู่ในวัยเด็ก
เมื่อ10ปีกว่าปีที่แล้วในงานประชุมร่วมของชาวดาวเคราะห์ El Dorado ราชาอาอินกำลังพูดคุยอย่างออกรสกับองค์ราชายุนโฮ และราชินีผู้มีชื่อเสียงถึงความฉลาด และงดงามอย่างชะแม่คิมแจจุง ฉับพลันสายตาคมทีี่จงอินได้รับการถ่ายทอดมาไม่มีผิด เหลือบไปเห็นเจ้าลูกชายคนโตในวัยแรกรุ่นกำลังเด็ดดอกไม้ทัดหูให้องค์หญิงคยองซู
ใบหน้าคมเข้มของอาอินยกยิ้มก่อนจะเอ่ยชวนถามองค์ราชายุนโฮผู้ร่วมเสวยน้ำจันฑ์ถึงความสมัครใจที่จะร่วมดอง 2ราชวงศ์ให้กลายเป็นเนื้อทอง แผ่นเดียวกัน
"ปีนี้ลูกชายข้าก็ย่างเข้า 14ปี อยากจะขอให้สหายยุนโฮช่วยขบคิดเสียหน่อยว่าองค์ชายใหญ่ลูกชายข้าพอจะมีคุณสมบัติเป็นเขยของเจ้าหรือไม่ ฮ่าๆๆๆ"
อาอินขำเสียงแหบห้าว ก่อนจะยกแก้วน้ำจันฑ์ขึ้นดกดื่ม
ยุนโฮเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้า และแววตาที่ต่างออกไป เขาดูสับสน และลำบากใจไม่เหมือนอย่างที่อาอินเคยเห็น
"องค์ชายใหญ่นั้นดูแข็งแกร่งสมชายชาตินักรบ แต่ข้าคงยกคยองซูลูกข้าให้ไม่ได้หรอกสหายอาอิน ข้าขอโทษด้วย"
"วะ! ทำไมละ จงอินไม่ดีอย่างไรเล่าสหาย จงบอกข้ามาให้กระจ่างที"
บรรยากาศครื้นเครงในห้องจัดเลี้ยงสำเริงสำราญพลางหยุด เมื่อราชาอาอินเริ่มโมโห ดีเสียมากว่าภายในห้องไม่มีเจ้าเมืองอื่นๆ เพราะคงอาจเป็นที่ติฉินนินทาได้
แจจุงผู้ที่เห็นว่าบรรยากาศรอบด้านชักกรุ่นไปด้วยฤทธิ์แห่งความโกรธา นางจึงค่อยลูบลงที่หลังมือของอาอินให้เขาใจเย็นลง
"ท่านพี่อาอินอย่าเข้าใจพวกเราผิด เพียงแต่คยองซูนั้นนางมีคู่ที่เหมาะสมไว้แต่เยาว์วัยแล้ว"
"แล้วลูกข้าไม่เหมาะงั้นรึ..."
"ลำบากใจเสียจริงสหายข้า"ยุนโฮกระซิบบอก
"อย่าหนักใจเลย ไม่ยกให้ก็ไม่เอา!"
"ไม่ยกให้ก็ไม่เอา..."
อาอินในปัจจุบันหลับตาลงบีบขอบหน้าต่างแน่น...แต่นางมีครรภ์เสียแล้วหากยังไม่จัดการเรื่องนี้เสียให้เรียบร้อยผู้ที่เสียใจก็อาจจะเป็นเขาเอง
เสียใจ...ที่ลูกชายจะต้องเสียคนรัก
เสียใจ...ที่ต้องเสียหลานในท้องของคยองซูไป
ที่สำคัญแตฮีก็คงจะไม่ยอมอยู่เฉยเป็นแน่...
"องค์ชายใหญ่ และนายปาร์คชานยอลขอเข้าเฝ้า"
เสียงห้องเครื่องดังขึ้น เรียกสมาธิของอาอินกลับมาอีกครั้ง เขาแสร้งหยิบงานราชการขึ้นมาจรดปากกาขนมังกรเขียนอย่างตั้งอกตั้งใจ
"ถวายพระพรท่านพ่อ ลูกมาก่อนเวลาจะเข้าเฝ้าท่านพ่อนิดหน่อยตามคำสอนของท่านพ่อให้เป็นคนเตรียมต่อเวลาเสมอ"
"ถวายพระพรองค์ราชาอาอิน"
อาอินยังคงแกล้งทำเมิน แต่ก็ผายมือส่งๆเชิญบุรุษหนุ่มทั้งสองนั่ง
"องค์ชายใหญ่"
"ขอรับท่านพ่อ?" จงอินเร่งพูด
"นางท้องแล้วงั้นรึ?" อาอินวางปากกาขนนกลงบนที่วางเป็นแท่นหมาป่าทองก่อนจะเงยพระพักตร์ขึ้นสบตาลูกชายคนโต
"นางตั้งท้องได้อ่อนๆ แล้วขอรับ"
"จะทำอย่างไรต่อไปเล่าองค์ชาย?"เสียงรอบข้างเงียบสงัด ชานยอลผู้ที่นั่งอยู่ในสถานการณ์อันน่าอึดอัดระหว่างพ่อลูกทำได้เพียงแต่...
'เอานิ้วจิ้มดิน'
เหตุที่ทำเช่นนั้นก็เพราะชานยอลต้องการติดต่อบอกกับแจจุงผู้เป็นท่านป้า บอกเหตุการณ์ทั้งหมดที่ตนได้ฟังให้ถึงแจจุง
"หม่อมฉันรู้ดีว่าตนทำผิด ขอท่านพ่อโปรดเมตตาสู่ขอน้องให้หม่อมฉันด้วย นะครับ...พ่อ"
อาอินหลับตานิ่ง จิตใจแสนจะปั่นป่วน
'ใจนึงก็สงสารลูก อีกใจก็กลัวเสียหน้า'
อาอินค่อยลืมตาช้าๆ พลันพบว่าชายที่ชื่อชานยอลกำลังเอานิ้วจิ้มที่ดินที่ปลูกดอกไม้เล็กๆไว้ภายในห้อง
'คนของชะแจจุงสินะ'
อาอินกระตุกยิ้มก่อนจะเดินไปลูบหัวไหล่จงอิน ท่าทีที่เปลี่ยนไปทำเอาจงอิน และชานยอลแปลกใจหนัก
"เอาละ พ่อจะยอมขอชะแม่คยองซูให้เจ้าหากท่านพ่อ ท่านแม่ของนางยอมเดินทางมาเพื่อตกลง...เขาได้ยินแล้วใช่ไหมชานยอล?"
ในค่ำคืนเดือนเพ็ญ แสงนวลของจันทร์เจ้าสว่างเสียจนแทบไม่ต้องจุดเชิงเทียนไข แต่คยองซูตัวน้อยอดไม่ได้ที่จะจุดตะเกียงจนตำหนักขององค์ชายรัชทายาทดูสว่างคล้ายกับมีงานเลี้ยงฉลอง
ร่างบางนั่งบนเตียงในห้องบรรทมขององค์ชายจงอิน รอคอยการกลับมาของสวามี ใจนึงก็กลัวว่าอาอินอาจจะสั่งให้จงอิน และนางต้องแยกจากกัน แต่จะทำเช่นนั้นได้อย่างไรกัน เมื่อในท้องของนางคือเลือดเนื้อของราชวงศ์หมาป่า
ธรรมชาติของหมานั้นมักจะกินทิ้งกินขว้าง เมื่อฤดูผสมพันธุ์ก็จะเทียวคลอเคลียตัวเมียไม่ให้ห่าง แต่เมื่อหมดฤดูความเสน่ห์ก็จะเลือนหาย คยองซูเคยได้ยินใครเขาว่ากันมาแบบนี้...แล้วจะไม่ให้นางกลัวได้อย่างไรกัน
มือบางยกขึ้นลูบหน้าท้องเนียนที่ยังคงแบนราบ แต่นางก็รู้สึกได้ถึงชีวิตน้อยๆที่กำลังเจริญโตอยู่ภายใน คิดเสียแต่ในใจขออย่าให้ท่านปู่เจ้าใจร้ายกับเราแม่ลูกนักเลย
"จุ๊บ พีี่กลับมาแล้ว ชะแม่ของพี่"
จงอินเข้ามากอดจากข้างหลัง จูบเบาๆที่แก้มขาวเนียนก่อนจะไล้จมูกลงมาทีี่ซอกคอหอมละมุนของร่างบาง
"ท่านพี่ อย่า..."
คยองซูพยายามดิ้นรนตีแขนของร่างสูงที่กำลังลูบไล้ร่างกายขาวบอบบางไปทั่วทั้งร่าง มือเล็กถูกจงอินรวบไว้ได้ด้วยมือข้างเดียว ยิ่งคยองซูดิ้นมากเท่าไหร่ มือหนาก็ยิ่งล็อกแน่นมากเท่านั้น
"อื้อ ให้พี่ได้ชื่นใจเจ้าเถิดชะแม่ของพี่"
---------------------------------------
NC KaiDO
สามารถทิ้งเมล์ไว้ หรือทางทวิตเตอร์ @JNN_93
---------------------------------------
"อ่าาา หงส์น้อยของพี่"
จงอินยิ้มนุ่มนวลให้ร่างน้อยๆที่อยู่ในอ้อมกอดของตน ปากหนาจรดจูบลงบนหน้าผากก่อนจะเอ่ยคำราตรีสวัสดิ์
"นอนเถิดคยองซู เจ้าเหนื่อยมามากแล้ว"
"เพคะท่านพี่..."
จงอินตกสู่ห้วงนิทราทันทีโดยไม่รู้ว่าคยองซูวุ่นวายใจแต่เพียงใด
คยองซูมองออกมายังนอกหน้าต่าง ใบไม้สีน้ำเข้มร่วงหล่นอย่างอ้อยอิ่งตามสายลมอ่อนๆ
ใกล้จะหมดแล้วหรือฤดูแห่งเสน่หา...
ใกล้จะหมดแล้วหรือเวลาของโอเซฮุน...ที่ตามหาคยองซู
Next to part15
---------------------------------------
Talk: ดีใจที่ทุกคนตื่นตัวกับฟิคเรา พรุ่งนี้จะพยายามต่อ #มาเฟียชาเขียว ให้จงได้เพคะ เราการบ้านเยอะมาก เขียนต่อฟิคได้วันละ3บรรทัดอะ บางตอนก็จะไม่ติดๆขัดๆ ขออภัยค่ะ นศ.คณะเรามันฮาร์ดอะ อ.ก็เกลียดแก๊งเราอีก เรานอนวัน4-5ชมเอง
สำหรับการเปิดจองหนังสือ ตอนนี้8เล่มแล้ว อีก12เล่มก็จะถึงฝั่งฝัน! ยังไงก็ช่วยอุดหนุนด้วยนะคะ
ความคิดเห็น