(RE-Write) EL DORADO - kaido #หงส์ขาว

ลำดับตอนที่ #12 : EL DORADO - Part 12

Part12  

 

 

 

 

 

 

 

 

EL DORADO 

 

 

 

 

 

 

 

 

เช้ามืดในเมืองแห่งพิรุฬธาตุ

 

 

 

"เจ้าตัวเล็กนั่นใช่องค์หญิงคยองซูหรือไม่เจ้าว่า"

 

เทพารักษ์หนุ่มตนนึงกระซิบคุยกับเพื่อนเทพารักษ์ของตน

 

"ใช่เป็นแน่ เจ้าหมาดำนั่นก็คงองค์ชายใหญ่จงอินสินะ"

 

สองเทพารักษ์ยกยิ้มมุมปากให้กันก่อนจะกลายร่างเป็นต้นไม้ยืนอยู่ใกล้กับเพิงร้างที่คู่รักสูงศักดิ์ใช้พักอาศัย

เทพารักษ์ทั้งสองนั้นคือผู้ที่เคยล่อลวงในตอนที่นางเตลิดหลงป่า พวกเขาแสนจะเคืองแค้นใจที่องค์ชายจงอินได้นางไปครอบครอง

หากตอนนี้พวกเขาได้ครองกายนางก็คงได้เสพสมสมฤทัยทั้งวัน ทั้งคืน เผลอๆอาจได้ทองจากนักเดินทางที่ต้องการจะเสพสมนางเป็นครั้งคราวด้วยก็ได้

 

"อยากรู้ให้แน่ใจว่าได้เสียกันแน่หรือไม่"

 

"เจ้าจะทำอย่างไรเล่า"

 

"ได้ยินมาว่าพระคู่หมั่นขององค์หญิงตามหาอยู่ หากเราเอาความไปบอกท่านผู้วิเศษก็อาจจะได้ทั้งทอง และแก้แค้นเจ้าองค์ชายหมาป่า"

 

"เฉียบคมนัก"

 

การสื่อสารระหว่างรากไม้ของเทพารักษ์หนุ่มดำเนินต่อไปเรื่ิอยๆ และใจเย็น

คยองซูยังคงนอนหลับฝันหวานซุกตัวหากายอุ่นของหมาป่าสีดำตัวโต

หากให้เทียบขนาดของทั้งคู่คยองซูตัวเล็กเพียงเท่าขาหน้าของหมาป่าหนุ่มเท่านั้น 

 

'อาจจะเป็นที่เพลินตาหากได้เห็นแม่หงส์ฟ้าเสพสมกับหมาป่าสกปรก'

 

ความคิดชั่วร้ายของเทพารักษ์หนุ่ม คล้ายจะถูกย้ำความสกปรกโดยฟ้าผ่ามาถูกกิ่งไม้ของเทพารักษ์หนุ่มผู้วางแผน

 

'ลงทัณฑ์จิตชั่วร้าย ทำร้ายหงส์ฟ้าผู้งดงาม'

 

เทพารักษ์นั้นเขาตัดสินใจสะบัดกิ่งที่ไฟลุกทิ้งจากต้น เสียงกิ่งไม้กระทบพื้นทำให้คยองซูสะดุ้งตื่นจากความฝันอันแสนหวาน

นางกระโจนกอดสวามีเสียแนบแน่น ตากลมโตกระพริบรัวหาสาเหตุเสียงดังสนั่นนั้น แล้วก็โล่งใจเมื่อรู้ว่าต้นเสียงก็แค่กิ่งไม้กระทบดิน

คยองซูนางคลายอ้อมกอดก่อนจะจับจ้องมองหน้าสวามีแสนรักของตน บรรจงจูบลงที่ปากกระบอกปากยาวอย่างแสนรัก

กลิ่นของท่านพี่ไม่เปลี่ยนไปเลยไม่ว่าจะอยู่ในร่างใด ยังคงหอมแบบบุรุษเพศอันน่าหลงใหลควรมี

จงอินที่รู้สึกตัวตื่นก็แลบลิ้นยาวๆของตนเลียเล่นกับลิ้นเล็กขององค์หญิงตัวน้อยในอ้อมกอด

คยองซูเขินอายจนหน้าแดง ตากลมหวานมองตาคมฉ่ำเยิ้มอย่างมีอารมณ์ให้เจ้าหมาป่าได้รู้ความรู้สึกภายในลึกๆ

จงอินเห็นดังนั้นเลือดบุรุษมันก็คลั่งยิ่งนัก นางไม่เคยยั่วยวน เปิดทางเขามากขนาดนี้

 

'ลองดี' คือคำที่เหมาะกับนางมากที่สุด 

 

จงอินเลียเสื้อเยี่ยงบุรุษของนางเสียจนเปียกชื้นหัวนมชูชันมันดันเนื้อผ้าจนเห็นรูป

จงอินกลายร่างกลับมาเป็นชายหนุ่มร่างสูงผู้เต็มไปด้วยมัดกล้ามแน่นไปทั้งตัว

เขาอดใจไม่ไหวน้องนางช่างออดอ้อนพี่เสียเหลือเกิน

กิจกรรมแสนรักและผูกพันธ์ดำเนินต่อไปอย่างเร่าร้อน

จงอินไม่อยากถอดเสื้อผ้าออกจากกายบอบบางของนางเพราะกลัวไอฝนจะต้องเนื้อ อาจทำให้นางหนาว หรือไม่สบายได้

 

 

สายฝนไม่หนาวอีกต่อไปน้ำอุ่นๆในกายของจงอินถูกส่งเข้าไปยังร่างกายบอบบางของคยองซู ตัวอ่อนนับล้านวิ่งวุ่นเข้าไปสู่รังไข่ที่บุรุษเพศหญิงแห่งเมืองหงส์เท่านั้นจะเป็นฝ่ายมีรังไข่

ตัวอ่อนนั้นบางตัวก็พากันล้มตาย บางตัวก็มาถึงก่อนเวลาที่ไข่จะฟูมฟักจึงพากันตาย

มีตัวเดียวเท่านั้นคือผู้เที่ยงตรงกับเวลา...

สวรรค์เบื้องบนคงอำนวยอวยชัยให้พระกุมารในครรภ์รอดปลอดภัยจนสิ้นเวลา1เดือน

 

1เดือนที่ท่านแม่จะได้กลายเป็นของท่านพ่ออย่างแท้จริง...

 

1เดือนที่ท่านแม่จะต้องทุกข์ทนหนีให้พ้นจากท่านผู้วิเศษผู้นั้น...

 

1เดือน ที่เพิ่งผ่านไปเพียง 12 วันเท่านั้นแล...

 

 

 

 

 

 

 

 

เสียงควบม้าเดินทางไปยังทางตอนเหนือของท่านชายผู้สง่าก้องกังวาลไปทั่วป่า

ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และกระหายความชนะ 

 

ชัยชนะต่อพ่อตา...องค์ราชายุนโฮที่เหมือนจะชอบขี้หน้าเขามาแต่เด็กเล็ก

 

ชัยชนะต่อไอ้หมาสกปรกที่เคยแกล้งเขาสารพัด อยากจะเห็นหน้ามันนักว่าจะหงอยมากเพียงใดในวันที่เขาวิวาห์เข้าเรือนหอกับคยองซูยอดรักของมัน

 

คงทำท่าเป็นหมาหงอยเลยสินะ หึ เจ้ามันมันบังอาจนัก หากข้าเจอตัวนางเมื่อไหร่จะรีบนำกลับไปเมืองผู้วิเศษของข้าเสียให้ได้

กักตัวนางไว้มัดมือชกให้ร่วมหอลงโรงกับข้าเสียใครจะทำอะไรได้

ข้าจะได้แต่งตั้งเสี่ยวลู่หานของข้าให้เป็นชายาอีกคนเสียที สุดอดกลั้นแล้วที่ต้องมาหลบๆซ่อนๆเช่นนี้ ตัวนางเองก็จะได้มีเกียรติมีศักดิ์ศรี ไม่ต้องมาคอยรับใช้ใครอย่างทุกวันนี้ 

 

'ว๊าบบบบ'

 

แสงแสบตาขนาดใหญ่ทำให้เซฮุนต้องยกแขนขึ้นมาบังดวงตาไว้ พร้อมกระชากบังเหียนม้าให้หยุดวิ่ง

ภาพด้านหน้าทำเอาท่านชายรูปงามต้องอมยิ้มกว้างอย่างดีใจ

 

 

"เสี่ยวลู่หาน...พี่คิดถึงเจ้าเหลือเกิน"

 

 

 

50%

 

 

 

 

 

"เสี่ยวลู่หาน...พี่คิดถึงเจ้าเหลือเกิน"

 

ท่านชายเซฮุนเร่งควบม้าเข้าใกล้นางกำนัลหน้าสวน เขารีบลงจากหลังม้าและเข้ากอดรัดนางไว้อย่างแสนรัก แสนคิดถึง

ลู่หานหลับตาลงซึมซับความอบอุ่นจากกายของเขา นางไม่เคยคิดเลยว่าอ้อมกอดแสนจะซื่อตรงจากท่านชายรูปงามผู้นี้จะมีอยู่จริง

 

'อาจเกิดจากแค่ความคิดไปเองของเรา ที่คิดว่าเขารัก'

 

ลู่หานน้ำตาคลอหน่วยเบ้าตา ความรู้สึกมากมายตีกันอยู่ในอก กลัดกลุ้มอึดอัดยิ่งนัก

 

"ข้ารักพี่...ท่านพี่เซฮุน"

 

ลู่หานกลั้นใจพูดคำว่ารักให้เขาฟัง เซฮุนลูบเรือนผมของคนที่อยู่ในอ้อมกอด เขาขำในลำคอเบาๆ นึกดีใจที่นางมาหา

 

"มาได้อย่างไรเจ้า..."

 

"ข้าตามท่านพี่มาตั้งแต่ท่านพี่เดินทางออกมาจากวังหลวง"

 

เสี่ยวลู่หานผละออกจากอ้อมกอดของเซฮุน เลือกจะไม่มองตาเขา ปิดบังนัยน์ตาที่สั่นไหวเลิ่กลั่กที่ต้องโกหก

 

"โธ่ลำบากแย่เลย มาสิ...ขึ้นม้ามากับพี่เถอะ"

 

ลู่หานอมยิ้มขึ้นไปนั่งไขว้ตัวบนม้าพันธุ์ดีสีขาวสะอาด โดยมีเซฮุนกอดเอวหลวมนั่งซ้อนตัวนางไว้

 

"อีกไม่นานก็คงถึงแล้ว...ขอให้องค์หญิงอยู่ที่นั่นจริงๆเถิด น้องห่วงนางจะแย่"

 

"อื้อ จะได้แต่งงานกันให้จบสิ้นเสียที..."

 

เซฮุนอมยิ้มพูดก่อนจะกดจมูกลงหอมแก้มนางเสียฟอดใหญ่ 

ลู่หานยังคงอมยิ้มบางทั้งทีในใจเศร้าหมอง และบอบช้ำที่ท่านชายยังคงเอาแต่พูดว่าอยากแต่งงานกับองค์หญิงคยองซู

 

...โดยไม่รู้เลยว่าท่านชายนั้นอยากจะแต่งงานกับตนมากกว่าเพียงใด...

 

 

 

 

 

 

 

"โอ้ยย ชานยอลล จะถึงยังเนี่ยข้าเบื่อ"

 

แบคฮยอนใช้เท้าข้างนึงพาดไว้บนลำตัวของชานยอลที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงในสภาพอิดโรย

 

'ก็เพราะแบคฮยอนน่ะสิ...เมื่อคืนเร่าร้อนมาก ร้อนจนเกือบเผาบ้านในมโนภาพของเขาเลยทีเดียว'

 

คิดแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด ชานยอลมองหน้าเจ้าหมาร่างอวบที่ยังคงมีสภาพไม่ต่างจากเขานักคือใส่เพียงผ้าเตี่ยวเท่านั้น ที่พูดว่าเร่าร้อนจนเกือบเผาบ้านน่ะ ไม่ใช่ไฟแห่งตัณหา ราคะ หรืออย่างใด 

แท้จริงคือกองไฟต้มน้ำเสียมากกว่า

แบคฮยอนงอแงอยากกินน้ำอุ่น ชานยอลจึงก่อกองไฟเล็กๆไว้ข้างบ้านหลังงามต้มน้ำให้เมียรักจอมงี่เง่ากิน

พอเข้ามาในบ้านก็หยอกล้อกันปกติ แบคฮยอนก็งอแงจะให้ชานยอลจัดเก็บเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบ ทั้งยังบังคับให้เขาซักผ้าเสียอีก

 

'นี่เราเป็นผัวหรือคนใช้นะ'

 

ชานยอลขอให้แบคฮยอนมาช่วยกันซักผ้า แบคฮยอนก็บอกว่ามือของตนบอบบางนักขอใช้ 'ตีน' ได้หรือไม่ ชานยอลก็อยากเอาใจเมีย อยากให้เวลาที่เราอยู่ด้วยกันเป็นเวลาที่อบอุ่นแห่งความรัก จึงช่วยกันใช้เท้าซักผ้า

พวกเขายืนในกะละมังเดียวกัน ชานยอลโอบกอดแบคฮยอนไว้พร้อมกระซิบคำหวานหูที่แบคฮยอนชอบ

แต่ไม่ทันไร...ชานยอลคงลืมไปว่าเมียของตนนั้น 'อ้วน' กะละมังดินเผาหนาแน่นมันเลยแตก

เศษดินเผาแหลมคมบาดเข้าที่เท้าแบคฮยอนจนเลือดไหล

 

"โอ้ยยยย ชานยอลข้าเจ็บ ฮื่อๆๆๆ"

 

แบคฮยอนร้องไห้ลั่นบ้าน ชานยอลอดสงสารเมียไม่ได้เลยอุ้มเจ้าตัวดีเข้าไปทำแผลในห้องนอน

หมาน้อยในเวลานี้เอาแต่ร้องไห้ ครางหงิงเป็นหมาป่วยช่างดูน่ารักนักในสายตาชานยอล

ชายหนุ่มอดทนไม่ไหวหอมแก้มที่เปื้อนน้ำตานั้นปลอบประโลมให้แบคฮยอนหยุดร้องไห้

 

"ไม่ร้องแล้วนะ พี่อยู่นี่ทั้งคน เจ้าจะไม่เจ็บอีกแล้ว"

 

แบคฮยอนโผเข้ากอดชานยอลแนบแน่น ชานยอลผละอ้อมกอดออกก่อนที่ทั้งคู่จะมองตากันอย่างหวานซึ้ง จูบปลอบใจกลายเป็นจูบกระตุ้นอารมณ์รักอย่างสุดแสนจะห้ามใจ

ชานยอลถลกเสื้อแบคฮยอนลงให้คาอยู่ที่ตรงหัวไหล่ มืออูมของแบคฮยอนเองก็ช่วยถอดเสื้อออกจากตัวเทพารักษ์หนุ่มตัวสูงใหญ่เช่นกัน

ชานยอลจูบไล้จากปลายคางมาที่ต้นคอบรรจงทำรอยรักสีแดงสดไว้บนคอให้แบคฮยอนต้องครางอื้อ

ชายหนุ่มร่างสูงดูดเม้มลงมาจนหน้าอกขาวใส มือยาวเรียวดึงเสื้อของร่างบางออก...ลีลาต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

แบคฮยอนหลับตาพริ้มรับจูบของชายหนุ่มอีกครั้งจูบแสนหวานเรียกรอยยิ้มจากมุมปากของทั้งคู่อย่างห้ามไม่ได้

แบคฮยอนลืมนาขึ้นมองชายหนุ่มที่กำลังขึ้นมาคร่อมบนตัวเขาอย่างเขินอาย แต่แล้ว...สายตาหวานเยิ้มของแบคฮยอนก็เปลี่ยนไป!

 

"พี่ไฟ...ท่านพี่ช้าก่อน อย่าเพิ่ง..."

 

"ไฟรักน่ะหรอ เจ้ากำลังเผาพี่ช้าๆนะรู้ตัวไหม"

 

ชานยอลพูดพลางบีบเค้นหน้าอก หน้าใจอวบอัดของคนรัก แบคฮยอนตอนนี้หมดอารมณ์เสียแล้วเนื่องจากควันไฟกำลังสูงตัวขึ้นเรื่อยๆ เขาผลักอกชานยอลออก แต่ชานยอลก็แสนจะดื้อดึงคิดว่าแบคฮยอนทำไปเพราะอยากเล่นตัว

 

"ฟังบ้างสิวะ ไฟรักอะไรละ ไฟจะไหม้บ้านอยู่ละ!  ไอ้หูกาง!"

 

แบคฮยอนถีบยอดอกชานยอลซะล้มกลิ้งลงจากเตียง ชานยอลสะบัดหน้าสองสามที แล้วก็คิดได้ว่าตนได้ตั้งกาน้ำร้อนไว้ข้างบ้าน

 

"พับผ่า!!"

 

ชานยอล และแบคฮยอนช่วยกันดับไฟอย่างเร่งด่วน ทั้งใช้เวทมนต์จากเทพารักษ์หนุ่ม และน้ำที่องค์ชายแบคฮยอนวิ่งไปตักมาจากบึงเพื่อดับไฟ

ผลก็ออกมาเป็นเสียแบบนี้...

นอนสลบเหนื่อยกันทั้งคู่...

 

 

"อีกชั่วยามก็จะถึงแล้วขอรับ ทนหน่อยนะองค์ชาย..."

 

"อยากเดินตลาดแล้วนิน่า เบื่อหน้าไอ้หูกางแย่แล้ว" 

 

แบคฮยอนลุกขึ้นมานั่งทาแป้งหวีผม ก่อนจะไปแต่งตัวด้วยผ้าไหมทองสีเหลืองสวยงาม ชานยอลตะแคงนอนมองอย่างอารมณ์ดีมองความน่ารักของอีกคน

 

"มองไร? แต่งตัวสิ จะถึงละไม่ใช่หรอไงกันท่านพี่"

 

"รีบอะไรนักหนาเล่า พี่เจ้ามาช้ากว่าพวกเราตั้งวันนึง"

 

ชานยอลลุกขึ้นไปหอมแก้มนุ่มของแบคฮยอนก่อนจะรีบไปแต่งตัวตาม แบคฮยอนปลายตามองชานยอลก่อนจะหันหน้ากลับไปหัดส่งสายตาแบบต่างๆให้กระจก ชานยอลเองก็ได้แต่ทำใจกับพฤติกรรมของเมียตัวเอง

บางทีใจคนเรามันก็ตัดสินไม่ได้หรอกว่าเราตกหลุมรัก หรือรักใครสักคนเข้ารึยัง แต่อย่ารู้ตัวช้าไปละชานยอล เลิกปฏิเสธ ยืดเวลาออกไปได้แล้ว...เจ้าน่ะรักเจ้าหมาน้อยเข้าไปเต็มเบ้าใจแล้ว

 

 

 

 

 

 

---------------------------------------

 

Talk : ต่อน้อยไปป่าว คือเรารู้สึกว่าอีก2คู่ยังไม่ลงรอยเลยอะ อิอิ ตอนหน้านี่ชานแบคน่าจะร่วมหอลงโรงละเนอะ แต่ต้องรอคู่พี่แต่งก่อนนี่สิ เซฮุนเองก็ยังงอแงไม่เลิกเนอะ นี่ละค่ะรักกันแต่ไม่เข้าใจกันก็งี้

พรุ่งนี้มาเฟียชาเขียวต่อเนอะ อย่าลืมคอมเม้นช่วยกันเนอะ ฮ่าๆๆๆ 

แท็ก :: #หงส์ขาว #มาเฟียชาเขียว

Twitter : JNN_93 hrs

 

**ขอเอ็นซีได้ค่ะ ฝากเมล์ด้วยเน้อ**

****หมายถึงเอ็นซีในตอนที่ผ่านๆมานะคะ ตอนที่12 ไม่มีเอ็นซีค่ะ