(RE-Write) EL DORADO - kaido #หงส์ขาว

ลำดับตอนที่ #11 : EL DORADO - Part 11

Part 11

 

 

 

 

 

 

El Dorado

 

 

 

 

ในมโนภาพของชานยอลนั้นก็คือการนำกระแสจิตเทพารักษ์ของตนสร้างภาพมายาได้ในรูปแบบต่างๆ

การเดินทางของชานยอล และแบคฮยอนก็เหมือนการได้ใช้ชีวิตคู่แบบฝึกซ้อม 

แม้แบคฮยอนจะรู้สึกเหมือนว่าตนอยู่ในบ้านหลังเล็กอันอบอุ่น อากาศสดชื่น ใกล้กับธรรมชาติ แต่แท้จริงแล้วมโนภาพนั้นกำลังเคลื่อนที่ผ่านรากหญ้า รากแก้วของต้นไม้หลายพันต้น เพื่อเดินทางไปสู่เมืองสายสัมพันธ์ที่ตน และพี่ชายนัดหมายกันไว้

 

"นานเพียงไหนกว่าจะถึง..."

 

แบคฮยอนว่าพลางกระโดดโลดเต้นจับแมลงปอตัวน้อยที่บินโฉบอยู่ใกล้ๆกับบึงน้ำสีใส

 

"2วัน เร็วกว่าพี่ชายเจ้านิดหน่อย"

 

ชานยอลก็เป็นอีกแรงที่ช่วยแบคฮยอนจับแมลงปอไว้ด้วยมือเปล่า

แบคฮยอนหน้าหงิกพยายามแย่งแมลงตัวน้อยจากมือของชานยอล แต่ทุกครั้งที่คว้าจับ แมลงปอก็จะพากันหนี

 

"อย่า อย่า...อย่าไป"

 

แบคฮยอนพยายามวิ่งไล่ตาม แต่ก็ล้มเหลว แมลงปอบินโฉบขึ้นไปบนฟ้าและหายไปในทันที

 

'หมับ'

 

มือหนาอันอบอุ่นคว้าเอวบางๆของแบคฮยอนเขามากอดจากทางด้านหลังก่อนจะกระซิบคำหวานหูให้ได้ยินกันแต่เพียงสองคน

แบคฮยอนเบนหน้าสีชมพูสวยหนี อมยิ้มอย่างขัดเขิน อารมณ์กรุ่นๆจากเจ้าแมลงปอหายวับไปกับตา

 

"อย่าวิ่งตามเลย ความรักของเจ้าอยู่ที่พี่นี้แน่แท้"

 

"อื้อ..."

 

ชานยอลมองภาพขัดเขินนั้นแล้วก็อมยิ้ม เขาเอ็นดูแบคฮยอนมากขึ้น แต่ก็ยังไม่อยากพูดคำว่ารักออกไป

ตัวเขานั้นรู้ดีว่าร่างอวบคนสวนนี้ชอบ และแพ้คำหวานหูขนาดไหน

เขาจึงอยากเอาใจ ให้คนที่ได้ชื่อว่า 'เมีย' มีความสุข

ตอนเด็กแบคฮยอนน่ารักมาก คอยวิ่งตามพี่ชาย และช่วยพี่ชายตนเองทุกอย่าง

หลายครั้งที่เขาเห็นแบคฮยอนมานั่งเหงาใต้ร่มไม้สีเขียวมะนาว

วาดรูปดอกไม้ ต้นไม้ ไปตามภาษาเด็ก คงเป็นเพราะเอาแต่ช่วยพี่ชาย กับคยองซูตนเองจึงถูกมองว่าเด็กที่ร้ายกาจจนใครๆพากันขยาด ไม่อยากเล่นด้วย

อีกทั้งพี่ชายที่กำลังแตกเนื้อหนุ่มก็เอาเวลาไปเกี้ยวแม่หวานใจองค์หญิงหงส์ขาวเสียหมด แบคฮยอนจึงต้องมานั่งเล่นคนเดียว ไม่มีเพื่อนเลยสักคน

พอเริ่มโตหน่อยแทนที่จะองอาจคล้ายกับองค์ชายใหญ่ผู้เป็นพี่ แต่กลับอ่อนหวาน น่ารักเสียขนาดนี้

ชานยอลปักใจชื่นชอบความน่ารักนั้นมานมนานแล้ว พอได้ชื่นชมก็อดจะเป็นบุญแก่ตนไม่ได้

ร่างสูงกดจมูกเป็นหัวถุยของร่างที่ตนกำลังยืนโอบกอดจากด้านหลัง ยืนมองบึงน้ำสีส้มอ่อนฉายภาพการตกดินของตะวันลับขอบภาพ

แบคฮยอนอมยิ้มมองพลางเอนตัวลงพิงอกชายหนุ่มร่างสูงไว้ ความสุขนี้จะหาที่ไหนได้

ความสุขที่ได้อยู่ในอ้อมกอดคนที่ตนรัก และภาพที่สวยงามอยู่เบื้องหน้า

แบคฮยอนเอียงคอมองชานยอลที่เหม่อลอยมองดวงตะวันก่อนจะถามด้วยความสงสัย

 

"เหม่อจริง คิดถึงสาวใดกัน"

 

"คิดถึงเจ้านั่นแล..."

 

"ปากหวาน ข้าไม่เชื่อ"

 

"สัตย์จริงนะเจ้า คิดถึงวันที่เจ้ายังเป็นเด็กน้อย คิดถึงเจ้าตอนนั่งเหงา แล้วก็...คิดถึงเจ้าตอนนอนครางยั่วยวนพี่อยู่บนเตียง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ"

 

ชานยอลระเบิดหัวเราะเสียงดัง สำเร็จ! การทำให้แบคฮยอนโมโหได้ถือว่าเป็นความสำเร็จของเขา

แบคฮยอนหันมาตีหัวไหล่ชานยอลไม่ยั้งมือ

ตีเสียจนไหล่หนานั้นทรุด ชานยอลรวบมือบางของคนขี้โมโหไว้ก้อนจะหอมแก้มอย่างรวดเร็ว

 

"ฟอด~~ เอาๆ หอมแก้มให้กำลังใจ กลัวเจ้าหมาน้อยจะหมดแรงเสียก่อน"

 

"ไอ้หูกาง! ปล่อยอ อื้ออ~~~ ปล่อยนะ"

 

แบคฮยอนร้องตะโกนทันทีที่ชานยอลเริ่มลวนลามตนเองมากกว่าคำว่าหอม

 

"ฮ่าๆๆๆๆ ร้องไปก็ไม่มีคนช่วยหรอก เสร็จแน่หมาน้อย ข้าคือโจรป่า"

 

"ป่าหน้าพี่สิ! ปล่อย! หิว! "

 

ชานยอลหงอยทันที่แบคฮยอนไม่เล่นด้วย ร่างบางเดินเข้าบ้านหลังสวยที่เกิดจากมโนภาพของชานยอล

ปล่อยเจ้าหมาน้อยไปก่อนเถิด...

พี่ยังไม่ทีแรงพอจะรังแกเจ้า ให้ถึงเมืองสัมพันธ์ฯ ก่อน เจ้าได้ครางหงิงแน่เจ้าหมาน้อย หึหึ

 

 

 

 

 

 

 

สายลมอุ่นๆพัดมากระทบใบหน้านางกำนัลระดับสูงคนสวย นางกำลังนั่งเปล่าเปลี่ยวอยู่ในสวนย่อมอันงดงามเยื้องตำหนักองค์หญิงรัชทายาทคยองซูเจ้านายของตน

มือขาวนวลยกดอกไม้สีส้มสวยงามมาตัดปักแจกัน แซมด้วยดอกไม้ดอกที่เล็กกว่าสีเหลือง และชมพู

ใบหน้าน่ารักอมยิ้มอย่างถูกใจกับผลงานของตนเอง

 

 

 

//////////////////// 7ปีที่แล้ว เสี้ยวความคิดของเสี่ยวลู่หาน //////////////////////

 

 

 

"งามดอกไม้ งามสตรี งามพาที งามมารยา งามใดเล่าจะงามเท่าเสี่ยวลู่หาน"

 

เสียงนุ่มทุ้มของท่านชายรูปงามดังขึ้นหลังพุ่มไม้ ท่านชายเยื้องกายเดินออกมานั่งข้างๆ จงใจชิดจมูกมาใกล้จนจมูกโด่งเป็นสันนั้นแทบแนบลงกับแก้มหอมๆ

 

"มิควร เสี่ยวลู่หานถวายความเคารพท่านชาย พร้อมใช้งานเพคะ"

 

จากที่เคยนั่งจัดดอกไม้บนเก้าอี้ในส่วนย่อมส่วนพระองค์ องค์หญิงคยองซู สวนที่ห้ามผู้ใดเข้านอกจากผู้มียศสูง และนางกำนัลส่วนพระองค์

เสี่ยวลู่หานเถิบลงมานั่งลงกับพื้นหญ้าสวย 

 

"พูดเหมือนพี่กับเจ้าเป็นคนอื่นไกล ก็ล้วนแต่เป็นสหายกัน..."

 

"หามิได้หม่อมฉันต้อยต่ำนักเพคะ"

 

"สูงส่ง แลงดงาม ดาวเปลื้อนหรือก็มิใช่ เพชรในตมหรือเจ้า พี่จะได้ว่ายน้ำไปขุดตมออกเพื่อครองเพชร"

 

เซฮุนพยุงเสี่ยวลู่หานคนงามให้มานั่งบนตักของตน ออกแรงเพียงน้อยนิดก็สามารถปราบพยศนางกำนัลตัวน้อยได้

 

"ปล่อยเถิดเพคะ ใครเห็นเข้า หม่อมฉันคงลำบาก"

 

"สวนอุทยานเขตหวงห้ามเช่นนี้ เจ้าแก้ผ้านั่งอยู่ยังได้เลย ลองดีไหม ฮ่าๆๆ..."

 

"ท่านชาย!!"

 

"อย่าได้อายไปแม่คนงามของพี่ มาให้ชื่นใจนะเจ้า"

 

ทันควันเซฮุนดมหอมแก้มนิ่มนั้นอย่างเอาแต่ใจ

 

 

 

 

 

ท่านชายผู้อบอุ่นดั่งแสงอาทิตย์

 

ละลายใจดวงน้อยให้พรรคดี

 

ขอสวรรค์เห็นใจข้า

 

ขอดวงอาทิตย์บรรพบุรุษของเขาอวยพร

 

เห็นใจเสี่ยวลู่เถิด....ให้ท่านชายเป็นของข้าเถิด

 

 

50%

 

 

 

 

 

เสี่ยวลู่หานหลับตาลงขอพรก่อนจะยกแจใบสวยไปไหว้ขอพรพระในศาลเจ้า

ในใจของนางเอาแต่คิดถึงท่านชายรูปงามผู้นั้น...ผู้ที่กุมหัวใจของนางไว้ทั้งดวง

 

"เสี่ยวลู่หานมาไหว้พระรึเจ้า"

 

สุรเสียงหวานนุ่มพูดอยู่ข้างๆตน เสี่ยวลู่หานนางลืมตามองร่างบาง ในชุดผ้าไหมทองขององค์ราชินีแจจุง

ก่อนจะตกใจรีบก้มกราบทำความเคารพ

 

"ถวายพระพร เสี่ยวลู่หานพร้อมรับใช้เพคะ"

 

"มิต้องมากพิธี ข้าก็มาไหว้พระเช่นเจ้านั่นละ ว่าจะขอพรให้องค์หญิงลูกข้าสักหน่อย"

 

มือบอบบางของแจจุงปักธูปลงก่อนจะเดินมายืนตรงหน้าเสี่ยวลู่หานที่ยังคงคลานหมอบอยู่ที่เดิม

 

"เสี่ยวลู่หานเล่า เจ้ามาขอพรให้ใครกันหรือเจ้า"

 

มิยอง และนางกำนัลรุ่นน้องคนงามอีกคนพร้อมใจกันเดินออกจากศาลเจ้า ปล่อยให้ราชินีแจจุงได้คุยกับเสี่ยวลู่หานตามลำพัง

 

"หม่อมฉัน...หม่อมฉันขอพรให้..."

 

"ท่านชายรูปงามโอเซฮุนสินะ ไม่แปลกเลย เจ้าไม่ผิดหรอก"

 

องค์ราชินีคนงามนั่งลงในระดับเดียวกับเสี่ยวลู่หาน นางจับมือบางๆของนางกำนัลหน้าหวานมากุมไว้อย่างเอ็นดู

นัยน์ตาที่สั่นไหวของเสี่ยวลู่หานถูกทำให้อุ่นใจ โดยรอยยิ้มอ่อนละมุนของราชินีแจจุง 

 

"กินขนมก่อนสิ...."

 

ขนมลูกกลมๆสีทองถูกส่งให้เสี่ยวลู่หานอย่างใจดี

 

'ขนมอันมีค่า ที่ปกติจะมีให้แก่องค์หญิง และพระสหายเท่านั้น'

 

เสี่ยวลู่หานหยิบขนมหวานมากินอย่างดีใจ มันหอมอร่อย และทำให้ยิ้มกว้างได้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นานแค่ไหนกันแล้วที่นางไม่ได้ยิ้มกว้างขนาดนี้

 

"ตอนที่ข้ายังนางไม้น้อย ข้ามีเพื่อนรักคนนึง นางชื่อจุนซู นางน่ารักและสดใสมาก...ไม่เหมือนข้าที่เป็นคนขี้อาย ใครๆก็ต่างหลงรักในตัวนาง รวมทั้งองค์ราชายุนโฮด้วย..."

 

เสี่ยวลู่หานเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินประโยคที่แจจุงตรัส แจจุงนางสรวลน้อยๆ และกล่าวต่อ

 

"ยุนโฮไปเรียนวิชาเวทมนต์ที่หัวเมืองเหนือ โดยมีข้า และจุนซูคอยอยู่เป็นเพื่อน ฮ่าๆๆ ใยทำหน้าเครียดเช่นนั้นเล่า"

 

"หม่อมฉัน...มิบังอาจเพคะ เชิญองค์ราชินีแจจุงเล่าความต่อเถิด"

 

"ยุนโฮเป็นคนเถตรง ชอบจุนซูเขาก็บอกนาง แต่จุนซูนางตั้งท้องอ่อนๆกับนายพรานปาร์คไปเสียแล้ว..."

 

น้ำตาเบาบางนั้นคลอหน่วยในนัยน์ตากลมโตดังเนื้อทรายขององค์ราชินีคนงาม เสี่ยวลู่หานนั้นเข้าใจนางดี เพราะเรื่องที่เคยเกิดมาแล้วมันซ้ำรอยต่อตัวนางเอง

 

"แล้วองค์ราชินีทำเช่นไรกันตอนนั้น..."

 

"ความดีเอาชนะได้ทุกอย่าง ข้าอดทนรอท่านพี่ ให้หายเจ็บปวดจากอกที่หักจากจุนซู ข้าดูแลเขา และมอบความรักอันบริสุทธิ์ให้"

 

เสี่ยวลู่หานก้มหน้ารับฟัง ตัวนางเองจะอดทนได้มากขนาดนั้นไหม รอสักวันที่ท่านชายจะหันมา

 

"ข้าต้องไปแล้วเสี่ยวลู่หาน จะทำสิ่งใดขบคิดเสียให้ดี องค์หญิงนั้นก็รัก และเอ็นดูเจ้ามาก"

 

"หม่อมฉันกลัวองค์จะกริ้ว กริ้วการกระทำอันเลวร้ายของหม่อมฉัน"

 

"องค์หญิงเคยกริ้วใครรึ? จงทำเพื่อนาง ให้สมพระเดชพระคุณนะเสี่ยวลู่หาน...ไปซะ ไปทำหน้าที่ของตน"

 

"น้อมรับพระราชกรุณา..."

 

แสงวาบครั้งสุดท้ายหายไปพร้อมร่างนางกำนัลหน้าหวานที่ได้ชื่อว่างดงามที่สุดในบรรดานางกำนัล

แจจุงยกมือไหว้ขอพรพระประจำเมืองในศาลเจ้า สายตาที่เมตตาของพระพุทธรูปทอดมองคล้ายกับภาวนาให้สมพรปรารถนาของแม่นางแจจุง

 

"ขอให้พวกนางสุขสมหวังกันทุกคนเถิด"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป่าไม้ช่างยิ่งใหญ่สุดลูกหูลูกตา คยองซูกอดคอหมาป่าสีดำร่างใหญ่ที่กำลังทะยานไปด้านหน้า อย่างไม่คิดจะลดละฝีเท้า

 

"อื้ออ หนาว~"

 

ริมฝีปากสีชมพูเอ่ยขึ้นเบาๆข้างใบหูตั้งใหญ่ของหมาป่าหนุ่ม คยองซูนางบดร่างนุ่มนิ่มหาความอบอุ่นจากร่างสวามีตัวโต

ตอนนี้พวกเขาออกมาจากเขตชายแดนเมืองหมาป่าและเมืองหงส์แล้ว

จงอินเลืิอกทางลัดที่จะผ่านเพียงแค่3เมืองก็จะถึงเมืองหลวง โดยต้องเดินทางผ่านเขตเมืองดงดิบที่มีละอองฝนตกตลอดทั้งวัน

เมืองของชาวป่า และเมืองสัมพันธ์ฯ ที่นัดหมายข้างต้นของตน และชานยอล

ตลอดทางเมืองดงดิบไม่มีอันตรายใดๆนอกละอองฝนเปียกปอนที่ตกตลอดทาง จงอินให้คยองซูใช้ผ้าหลายผืนผูกโผกหัวไว้กันป่วย

แต่คยองซูยังไม่วายบดเบียดร่างกายเข้าหาจนจงอินเริ่มวิ่งช้าลงอย่างขาดสมาธิ
 

'แข็งใจไว้ อีกไม่นานก็ผ่านเขตเมืองนี้แล้ว'
 

จงอินพึมพำกับตัวเองใจ ก่อนจะวิ่งทะยานอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

"ท่านพี่ ขอข้าพักหน่อยเถิด ท่านเองเล่าไม่หิวหรือไร"

คยองซูกระซิบถาม ซึ่งจงอินเองก็ทำตามอย่างว่าง่าย เขาเดินช้าลงก่อนจะย่อตัวให้นางลงจากหลังไปนั่งอยู่ในเพิงร้างริมทาง คงมีใครสักคนเคยทำไว้หลบฝนระหว่างเดินทางผ่านเมืองดงดิบแห่งนี้

คนส่วนใหญ่จะไม่ใช้เส้นทางนี้เดินทางเพราะค่อนข้างลำบาก แต่หากจะเดินทางที่สะดวกคงใช้เวลามากกว่า 1 อาทิตย์ที่จะเดินทางถึงตัวเมืองหลวง เมืองหมาป่า

คยองซูมองจงอินในร่างหมาแล้วก็ได้แต่อมยิ้มอย่างเอ็นดู นางกินน้ำในกระบอกไม้ไผ่ที่เตรียมมาส่วนหนึ่ง

ก่อนจะป้อนอีกส่วนให้หมาป่าจงอินได้ดื่ม 

นางปล่อยผมยาวสลวยของนางลงสะบัดไปมาก่อนจะใช้ผ้าผืนเล็กห่อผมไว้

"มีเสื้อกันฝนใยไม่บอกเล่า ท่านพี่นิ"
 

จงอินในร่างหมาป่าครางหงิงๆ เอากระบอกปากยาวนั้นถูกับมือนางคล้ายกำลังขอโทษ

จงอินยังไม่อยากกลับร่างไปเป็นคนในตอนนี้ อยู่ในป่าดงดิบทึบเช่นนี้ เขากลัวจะมีสัตว์ร้ายใดๆโผล่มาทำร้ายคยองซู แล้วตัวเขาจะช่วยไม่ทัน
 

"งั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าสักหน่อย กลัวจะปอดบวมจริงใส่เสื้อผ้าเปียกเช่นนี้"

คยองซูปลดเสื้อผ้าเยี่ยงบุรุษของนางออกอย่างเงอะงะ ส่วนจงอินก็หมอบคลานมองอย่างเพลินตา

"แหน่ะๆ อย่าทรงแอบดูสิเพคะ หลับตาเลยนะท่านพี่น่ะ"
 

คยองซูพูดอย่างอารมณ์ดี จงอินเองก็ยอมหลับตาเล่นกับพระชายาตัวน้อยอย่างเอาใจ

คยองซูเปลือยกายหาเสื้อผ้าชุดใหม่อย่างเพลิดเพลิน จงอินเองก็เพลินด้วยที่ได้แอบมองนางในสภาพเช่นนี้

"เอ๋ ไม่มีผ้าเช็ดตัวเลยนะ ชุดใหม่อาจจะเปียกชื้นก็เป็นได้ แย่เสียจริง..."

จงอินผู้ที่กำลังนอนหมอบอยู่นั้นย่างสามขุมเข้ามาใกล้คยองซู องค์หญิงหงส์ขาวนางตกใจถอยเดินจนร่างขาวนวลติดแนบกับเสากลางเพิงร้างอย่างหมดหนทางเดินต่อ

"ท่านพี่ ท่านพี่! จะทำอะไรน่ะเพคะ"

จงอินไม่ตอบแต่เขากลับบรรจงแลบลิ้นยาวของตนเลียหยดน้ำบนกายของนางจนแห้ง

เขาเลียตั้งแต่ซอกคอลงมาที่หน้าอกหอมๆของนาง ไล้ลิ้นลงมาเรื่อยจนถึงเรียวขางามๆ

คยองซูได้แต่ยืนเม้มปาก หลับตาปี๋ ปล่อยให้จงอินได้ซับน้ำจากร่างกายของนาง

"ท่านพี่ พอ...พอก่อนเพคะ แห้งแล้ว...อื้อออ "

คยองซูถูกพลิกตัวให้ยืนกอดเสา และลงลิ้นเลียบนกายนาง ซบน้ำทุกหยาดหยดเข้าปาก

โดยปกติแล้วท่านพี่ก็เคยลิ้มลองกายของนางด้วยลิ้นเรียวยาวอยู่แล้ว แต่พอมาอยู่ในร่างหมาป่าแบบนี้ ลิ้นของทั้งพี่ก็ทั้งอุ่น และหนากว่าปกติ

ไม่ได้เสียแล้วต้องหยุดการกระทำของท่านพี่เสียก่อน...

คยองซูรีบวิ่งไปหยิบเสื้อผ้าเยี่ยงบุรุษมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว นางรีบขยับหนีจงอินอย่างกลัวๆ 

จงอินในร่างหมาป่าคลานอย่างน่ารักเข้าไปใกล้กับร่างบางขององค์หญิงหงส์ขาว คยองซูนางจึงเขยิบหนีอีกครั้ง จงอินรู้ว่านางคงโกรธเขาจึงครางหงิงๆอย่างน่าสงสาร

คยองซูนางเห็นดังนั้นจึงลูบหัวเจ้าหมาป่าตัวโตอย่างรักใคร่ จะมีสะดุ้งบ้างก็ตอนเจ้าหมาป่าจงอินแลบลิ้นเลียมือน้อยๆนั่นละ

แล้วคืนนั้นทั้งคู่ก็ต้องพักอยู่ในเพิงร้างกลางเมืองดงดิบนั่นแล 

การวิ่งมาตลอดทั้งวันทำให้จงอินในร่างหมาป่าเหนื่อยอ่อน แต่ก็พยายามรวบรวมสติครึ่งหลับครึ่งตื่นดูแลองค์หญิงตัวน้อยที่นอนให้เขากกอยู่

จงอินในร่างหมาป่านั้นไม่สามารถพูดได้ แต่เขาก็อยากให้คยองรับรู้ไว้ไม่ว่าจะอยู่ร่างไหน คยองซูก็คือหนึ่งในใจเขาเสมอ

จงอินขดตัวคล้ายโอบกอดคยองซูโดยไม่รู้เลยว่ากำลังมีสายตาประสงค์ร้ายจดจ้องมาที่พวกเขา...

 

 

 

 

 

 

Next to Part12

 

---------------------------------------

Talk:Sorry I'm late...ตัองขอโทษด้วยนะคะ พอมีฟิค2เรื่องแล้ววุ่นมากเลยค่ะ เอาจริงๆ ฮ่าๆๆ

ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามฟิค #หงส์ขาว และ #มาเฟียชาเขียว ด้วยนะคะ เจแปนก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อทุกคนค่ะ 

ฟิคเราทำไมฉากอีโรติกเยอะจังฟร่ะ? นั่นสิสงสัยคนแต่งมันหื่น 555555 ฝากถึงคนที่จะเอาเอ็นซีด้วยนะคะ จะเอาฉากไหนตอนไหนระบุที ไม่งั้นจะส่งให้ทุกตอนนะ!

พรุ่งนี้จะต่อ #มาเฟียชาเขียวค่ะ ฝากด้วยนะคะ

 

Twitter:Jnn_93