ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : EL DORADO - Part 10
Part 10 [50%]
El Dorado
อบอุ่นแม้อยู่กลางแจ้ง...
หอมละมุนกลิ่นหญ้า และกลิ่นดอกไม้ป่า...
สุขใจเพราะผู้ที่นอนเคียงข้างช่างอวบอัดและงดงาม...
ชานยอลยกยิ้มมุมปากมององค์ชายรัชทายาทอันดับสองร่างอวบที่เขากำลังนอนกกกอด
แบคฮยอนไม่ได้อ้วนแต่ก็พอมีเนื้อ มีหนังให้เขาพอได้ลิ้มรส ต่างกับคยองซูก็ที่ตัวเล็กน่ารัก และดูไม่ค่อยเร้าใจ
ก่อนจะนอนหลับหมดสภาพกันไปแบคฮยอนเองก็ถูกเขาทำรักไปเสียหลายรอบ หลายครา...
เจ้าตัวเล็กนี่ก็แสนจะถูกหลอกง่าย จุดอ่อนของแบคฮยอนน่ะ คือ แพ้คำหวานนั่นเอง
ร่างกายของแบคฮยอนนั้นก็สุดยอดมาก มันโอนอ่อนไปตามความต้องการของเขาทุกกระบวณท่า
อ่า...มีเมียสักคนแล้วได้น่ารัก นิสัยดี(เว้นตอนเหวี่ยง) แล้วยังสามารถตอบสนองความต้องการทางเพศของเขาได้ดีเสียอีกด้วย
หากจะคิดให้ดีแบคฮยอนควรขอบคุณเขานะ เพราะเขาคือคนช่วยให้แบคฮยอนไม่ทรมาณจากการติดสัตว์ เช่นเดียวกับองค์ชายใหญ่ที่ต้องขอบคุณแม่หงส์น้อยน้องเขาเช่นกัน
ชานยอลคิดพรางลูบแผ่นหลังของแบคฮยอนเล่น...
"อื้ออ...ชานยอลที่นี่ที่ไหนน่ะ"
แบคฮยอนตื่นขึ้นมายังไม่เต็มตานัก แต่มือบางก็ขวานหาผ้าห่มสักผืนมาคลุมกาย เพื่อหลีกเลี่ยงความอับอายจากการที่จะต้องนอนแก้ผ้าท้าแดด ท้าลม
"ไม่มีผ้าหรอกเจ้า ที่นี่คืออนาจักรของพีี่เอง เจ้าอาจเรียกมันว่ามโนภาพก็ได้นะ มันตั้งอยู่ในลำต้นของพี่"
"อื้อ สวยจัง อากาศก็ดี"
"ต่อไปคงได้มานอนบ่อยๆละ"
ชานยอลส่งสายตาเจ้าชู้ไปให้ร่างงามในอ้อมกอด อดรนทนไม่ไหว แบคฮยอนก้มหน้าหนีจากสายตาของคนเจ้าชู้
"นอนทำอะไรเล่า..."
"ทำรักไงเจ้า หึหึ หมาน้อยของพี่น่ะร้อนฉ่า ร้อนจนพี่แทบคลั่ง"
"อย่าสิ อื้ออ จะกลับกระท่อมแล้วท่านพี่ขอรับ..อ้ะ อย่า..."
ชานยอลก้มลงจูบปาก ซุกไซร้ซอกคอร่างอวบนี้จนพอใจก่อนจะลุกไปหยิบเสื้อผ้สของร่างบางที่ตนฉีกขาดจนวิ่นขึ้นมามอง
"จะใส่อะไรกลับละ...ท่านพี่จะรู้ไม่ได้นะชานยอล"
แบคฮยอนแว้วเสียงดัง ใบหน้าหวานหงิกงอพร้อมเหวี่ยงเต็มทีี่
"ชู่ว...เงียบก่อนนา ใส่เสื้อผ้าพี่ไปก่อน เดี๋ยวพี่ชายเจ้าให้เอง"
ชานยอลผายมือออก แสงสีเขียวมะนาวสวางจางๆก่อนที่เสื้อผ้าสีขาวที่เป็นชุดเหมือนๆกับที่ชานยอลใส่จะปรากฎขึ้น
"ท่านจะบอกพี่จงอินว่าอย่างไร..."
"พี่จะบอกว่า..."
"แบคฮยอนน่ะซุกซนวิ่งหนีข้า ดูสิน้องท่านน่ะจงอินวิ่งไปตกเชิงเขาเตี้ยๆกลิ้งหลุนๆจนเสียผ้าขาดวิ่น สะโพกก็เจ็บจนยอก.."
ชานยอลร่ายยาวต่อหน้าจงอินในวงโต๊ะอาหารค่ำหน้ากระท่อมริมป่าที่พวกเขาอาศัยอยู่
จงอินอึ้งไปเล็กน้อย เขาแทบยังไม่ได้ถามอะไรด้วยซ้ำนอกเสียจาก 'กลับกันมาแล้วรึ'
เพียงเท่านั้นชานยอลก็พูดยาว และใส่อารมณ์จนผู้ฟังที่เหลือทั้งสามงุนงง
"เอ่อ...คยองซูเสวยเสร็จเจ้าไปทายาให้แบคฮยอนทีสิ"
"ไม่เอา!/ไม่ต้อง!"
ทั้งแบคฮยอน และชานยอลตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน คยองซูขมวดคิ้วมองทั้งคู่ก่อนจะเริ่มตักข้าวใส่จานทุกๆคน
"ข้าโตแล้วนะท่านพี่จะให้ผู้อื่นมาทายาที่ก้นให้ ไม่บังควร ถึงแม้จะเป็นเพื่อนรักกันก็เถิด"
แบคฮยอนกระพริบตาถี่รัวในขณะพูด จงอินมองปฏิกิริยานั้นอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็พยักหน้ารับรู้
"ท่านชานยอล..."
"ห๊าา ห้ะ ข้าทำไม? ข้าทำอะไรผิด?"
"ป่าวท่านไม่ได้ทำอะไรผิด ข้าแค่จะปรึกษาเส้นทางการเดินทางที่จะหนีจากโอเซฮุน...ท่านเป็นอะไร ตกใจอะไร?"
จงอินขมวดคิ้วถาม
"ชานยอลเขาตื่นเต้นง่ายน่ะท่านพี่...เอ้า ว่าไงเล่าท่านวางแผนไว้อย่างไร"
แบคฮยอนขัดจังหวะความเปิ่นสุดแสนจะมีพิรุจของชายหนุ่มผู้กำลังคบหากับตนอยู่อย่างลับๆ..
"เดิมทีนั้นพี่หวังจะให้เราเดินทางโดยไปตามรากของชานยอลเขา แต่คยองซูบอกพวกเรามีกันถึง4คน ไม่น่าไหว..."
จงอินพูดอธิบาย และชานยอลก็พยักหน้ายอมรับว่าเขาไม่น่าจะไหว
"อื้อ แล้วทีนี้จะทำเยี่ยงใด" ชานยอลถาม
"ข้าจะเปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าให้คยองซูขี่หลัง ส่วนแบคฮยอนน้องของข้า ก็คงต้องรบกวนท่านให้พาเดินทางไปด้วยได้หรือไม่"
ชานยอลยกยิ้มมุมปาก เหล่มองแบคฮยอนอย่างมีความหมาย แบคฮยอนเองก็ได้แต่นั่งหน้าแดงเสหน้ามองฟ้า มองดินไปเรื่อย
"ได้หรือไม่?" จงอินกดเสียงต่ำถาม และมันก็ทำให้ชานยอลสะดุ้งเฮือกได้ไม่ยาก
"ได้ขอรับได้.."ชานยอลแข็งขันตอบรับ
"เราจะไปเจอกันที่เมืองสัมพันธ์หมาป่าผู้วิเศษ ในอีกสามวันข้างหน้า..."
"ท่านพี่เพคะ เราจะเดินทางกันเมื่อไหร่หรอ..."
"พรุ่งนี้เช้าเลยเจ้า พี่อยากให้เจ้าได้นอนหลับสบายๆอีกสักคืน"
จงอินยกมือบางของคยองซูขึ้นมาจูบ พร้อมกับสายตาหวานซึ้งที่แสดงออกได้ถึงความรัก และความห่วงใย
"ขอให้นอนจริงๆ ขอให้ได้นอนนะขอรับองค์หญิงหงส์ขาว!"
แบคฮยอนแกล้งว่าแดกดัน ซึ่งก็นำเสียงหัวเราะมาสู่หนุ่มเจริญพันธุ์ทุกตนไป...
"คืนนี้ให้แบคฮยอนมานอนในลำต้นของข้าเถิด พอจะมีห้องว่างอยู่ ไม่อยากเป็นก้างขวางความรักของพวกท่าน"
ชานยอลพูดดูเชิงหลังจากอาหารบนโต๊ะหมดเกือบจะเกลี้ยง
จงอินที่รู้อยู่แกใจว่าน้องชายของตน ที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาช่วยคยองซูเก็บเศษอาหารนั้น ก็มีใจให้ชายหนุ่มเทพารักษ์ผู้นี้ไม่น้อย
"เอาสิ...ยังไงก็ฝากดูแลอย่าให้น้องชายข้าทุกข์ระทม..."
จงอินม้วนใบยาสูบส่งให้ชานยอลก่อนจะจุดไฟให้จากก้อนขี้ไต้ตัวนำไฟ
ชานยอลดูดยาชวนมึนเมานั้นเข้าไป ก่อนจะปล่อยควันออกช้าๆ
แบคฮยอนมองหน้าพี่ชายของตนอย่างทราบซึ้ง...พี่ของเขารัก และให้สิทธิในการคิด การใช้ชีวิตกับเขาเสมอ
ท่านพี่จงอินอาจจะยังไม่รู้เป็นแน่แท้ว่าตนกับชานยอลนั้นได้เสียกันเสียแล้ว
แต่ที่ท่านพี่ปล่อยให้ตนไปนอนกับบุรุษอื่นก็เท่ากับว่าปล่อยให้ตนเลือกด้วยตนเองว่าจะให้กายกับชายหนุ่มผู้นี้หรือไม่
ในฤดูติดสัตว์เช่นนี้ เพียงแค่กายสัมผัส ไฟตัณหาก็ลุกโชน 'ท่านพี่รู้เป็นแน่แท้ว่ายังไงก็ต้องเสพสมกัน'
"คิดอะไรอยู่รึ แบคฮยอน.."
คยองถามเบาๆ ในขณะที่พวกเขากำลังเก็บถ้วยชามไปทำความสะอาด
"อ่อ คือ...คือว่า..."
"เรื่องท่านพี่จงอินอนุญาตให้เจ้าไปนอนกับชานยอลใช่หรือไม่?"
"อื้อ..." แบคฮยอนพยักหน้า
"แบคฮยอนอ่า ท่านพี่น้ะเห็นเจ้าโตมากแล้วนะ ท่านพี่รู้ว่าเจ้าน่ะไม่ยอมให้พี่ชานยอลรังแกเอาง่ายๆหรอก"
คยองซูจัดถ้วยชามลงในหีบขนาดย่อม เก็บไว้อย่างดีเพราะพวกเขาคงไม่ได้ใช้มันอีกนาน
แบคฮยอนยังคงเงียบ...เงียบเสียจนไม่เหมือนแบคฮยอนคนเก่า...
"มีอะไรรึป่าวน้ะ? เงียบเสียจริงเจ้าหมาน้อย หื้อ?"
"ได้แล้ว ได้เสียกันแล้ว..."
"จริงหรอ งั้นก็ยินด้วยนะจ้ะ พี่ชานยอลต้องรักแบคฮยอนของพวกเรามากๆแน่เลย คิกๆ"
รักงั้นหรอ...
รักจากชานยอลน่ะหรอ...
50%
ป่ายามค่ำคืนช่างเงียบสงัด หลังจากที่แบคฮยอนกับชานยอลลาจากไปแล้ว คยองซูก็อาบน้ำอาบท่ากลับมานั่งหวีผมยาวเหยียดสีดำของนางที่ปลายเตียง
องค์หญิงคนงามใส่เพียงเสื้อซับด้านใน กับผ้าเตี่ยวตัวเล็กๆเท่านั้น
แสงจากตะเกียงส่องกระทบผิวเนียนสวย นุ่มนวลละมุนนั้นเพื่อให้ความอบอุ่น และแสงสว่าง
ส่วนจงอินเขาไปอาบน้ำทีหลังตั้งใจไว้มั่นว่าคืนนี้เขาจะให้คยองซูนอนเสียให้เต็มอิ่ม
จงอินยืนทำสมาธิอยู่หน้ากระท่อมหลายช่วงอึดใจ ก่อนจะเดินหันหลังเข้าไปในกระท่อม
ถอนหายใจยาวๆจนหมดขั้วปอด ก่อนจะหันหน้ามาเผชิญภาพอันงดงามที่การทำสมาธิของเขาไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย
จงอินกลืนน้ำลายอยากยากลำบาก และยังคงตีหน้านิ่งเฉยจนคยองซูอดสงสัยท่าทีที่แปลกไปไม่ได้
"เก็บผ้าหรือยังชะแม่..."
"อื้อ เพคะท่านพี่..."
"ดี ดับไฟเสียแล้วมานอน เอ่อ นี่ผมเจ้างามมากแล้วอย่างหวีไปนานกว่านี้เลยเชื่อพี่เถิด"
ธรรมชาติของบุรุษแล้ว เส้นผมของคือวัตถุทางเพศที่แสนจะกระตุ้นอารมณ์ ขืนคยองซูยังหวีผมอยู่เช่นนี้ผู้ที่ลำบากก็คือตัวนางเองซึ่งอาจจะไม่ได้หลับไม่ได้นอน
คยองซูกระพริบตากลมโตมองชายหนุ่มทีี่ใส่ผ้าเตี่ยวเพียงผืนเดียวนอนอยู่บนเตียง
นางทำตามที่เขาต้องการคือดับไฟจากตะเกียง แล้วล้มตัวลงนอนตะแคงขนาบข้างเขา
"ฝันดีนะชะแม่ที่รัก..."
"ฝันดีเพคะท่านพี่"
จงอินหลับตาลงข่มใจของตนไว้ เขาแทบจะต้องกลั้นหายใจไม่ให้ได้กลิ่นหอมๆเฉพาะกายนางที่นอนขนาบข้าง
ในขณะที่คยองซูก็เบียดตัวหาความอบอุ่นจากกายของเขา อดแปลกใจไม่ได้เลยว่าวันนี้ทำไมท่านพี่ดูแปลกไป ไม่สวมกอดตนอย่างที่เคย
จงอินไม่สามารถอดทนไหวอีกแล้ว...
หลังจากผ่านไปช่วงยามนึง เขาแน่ใจแล้วว่าคยองซูได้เข้าสู่นิทราเป็นที่เรียบร้อย
เห็นทีเขาจะต้องทำการ....ลักหลับ
---------------------------------------
Kai+Do Nc
ฝากเมล์ หรือ ขอทาง Twitter:JNN_93
---------------------------------------
"ตื่นตั้งแต่ตอนไหนหื้อ"
"ยังไม่ได้นอนเพคะ"
"ร้ายนัก พี่อายนะเจ้า...ฮ่าๆๆ"
"ทำไมไม่ขอกันดีๆละเพคะ งื้อ ท่านพี่จงอินนาน้องรักท่านพี่ชะมัดเลย"
คยองออดอ้อนเสียงหวาน มือบางดึงชายผู้เป็นที่รักเข้ามากอดแนบแน่น
"พี่ก็รักเจ้า รักมาก นอนเสียเถิดพรุ่งนี้ต้องเดินทางไกล"
"ใช้เวลานานแค่ไหนกันกว่าจะถึงเมืองสัมพันธ์ที่ว่า"
"3วัน คงต้องหยุดพักบ้างเจ้าจะเหนื่อยอ่อนได้"
มือหนาอบอุ่นดึงผ้าห่มผืนหนามาคลุมร่างของตน และคนรักไว้
"เพคะ..."
"นอนเสียเจ้า พี่รักเจ้า และจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาแตะต้องเจ้าไม่ชะแม่ของพี่"
รุ่งอุษาสาง...
"น้องมิได้เห็นท่านพี่เปลี่ยนร่างนานแสนนานมาแล้ว รู้สึกตื่นเต้นเสียจริง"
คยองซูแต่งกายเยี่ยงชนชาวเมืองหมาป่า โดยยืมเสื้อผ้าจากองค์ชายน้องแบคฮยอนมาใส่ ผมที่เคยเยียดยาวบัดนี้ถูดมวยจนเป็นก้นหอย การแต่งตัวเยี่ยงชายในวันนี้ทำให้คยองซูดูแปลกไปแต่ก็เป็นที่เอ็นดูของจงอินเช่นเดิม
ร่างบางคาดห่อผ้าไว้ที่กลางหลัง จงอินสวมรองเท้าเยี่ยงบุรุษให้พระชายาคนงาม
ส่วนตนนั้นก็ในเครื่องทรงที่หรูหรา แต่ก็มิใช่เครื่องยศดังองค์ชายรัชทายาท
จงอินลุกยืนขึ้น และยื่นมือให้ร่างบางคนรักใช้ยุด(ฉุด)ตัวขึ้นยืนเช่นกัน
"ออกห่างก่อนเจ้า..."
คยองซูกระโดดดุ๊กดิ๊กยืนห่างจากจงอิน
เสี้ยววินาทีเดียวแสงสว่างจ้าเกิดขึ้นเป็นรัศมีหลายศอกวา
คยองซูหลี่ตาหลบแสงนั้น ก่อนจะรู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีลิ้นสากๆมาเลียที่แก้มของตน
หมาป่าสีดำขนาดใหญ่สูงประมาณหัวไหล่ของคยองซู เขี้ยวแหลมคมอันน่ากลัวแสยะออกเล็กน้อยคล้ายกำลังยิ้ม หัวของเขาเอียงน้อยๆเหมือนจะทำให้ดูน่ารัก
คยองซูกระพริบตามองอย่างงุนงง
"ท่านพี่หรอเพคะ..."
คยองเบะปากทำท่าจะร้องไห้ ร่างใหญ่ตรงหน้าช่างดูน่ากลัวเสียเหลือเกิน
เสียงหงิงๆจากร่างหมาป่าดุร้ายตรงหน้าทำเอาคยองซูอดยิ้มไม่ได้
'คงกำลังอ้อนสินะ'
จงอินในร่างหมาป่าถูช่วงลำปากยาวๆของตนกับแก้มยุ้ยๆของร่างบาง
"น่ารักเสียจริง อื้อ ไม่กลัวแล้วเพคะ"
เสียงคำรามหงึมงัมยังคงดังให้ได้ยิน จงอินหมอบตัวลงก่อนที่คยองซูจะค่อยขึ้นนั่งคร่อมขี่หลังเจ้าหมาป่าตัวโตไว้
"อย่าเร็วนักนะเพคะ...น้องกลัว"
เสียงคำรามครั้งสุดท้ายก้องป่าก่อนที่จงอินจะเหินสองเท้าหน้าขึ้นกระโดดสูงจากพื้นและทะยานออกไปสู่เมืองสัมพันธ์ผู้วิเศษ และหมาป่าอย่างรวดเร็ว
.......
....
..
Next to part 11
---------------------------------------
Talk:เอาละเราจะเดินทางกันแล้วนะคะ ฮ่าๆๆๆ
เอ็นซีก็หื่นเช่นเดิม คนเขียนมันคงหื่นมากอะเนอะ เราอยากแบบ...จงอินในร่างหมาป่าเร้าโลมคยองซูมากเลยอะ อันนี้ขอคิดก่อนเนอะ อิอิ
เราต่อช้า เราผิด เราขอโทษค่ะ
อย่าลืมฝากเมล์ขอเอ็นซีกันเยอพๆนะ อิอิ
ค่ะ! สำหรับ #มาเฟียชาเขียว อินโทรมาแล้วนะคะ ช่วยเข้าไปกดแฟนพันธุ์แท้ กับเม้นๆกันหน่อยเนอะ
รับรองว่าสนุกแน่ๆค่ะ
อย่าลืมเม้นๆ หรือ แท็ก #หงส์ขาว #มาเฟียชาเขียว กันด้วยนะคะ
ทวิตเตอร์ : jnn_93 for 24hrs
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น