ข้อร้อง..ชะตาฟ้าลิขิต

“ขอแนะนำตัว ข้าคือเทพชะตาหมายเลข 1967  พอดีมีเหตุจำเป็นเลยต้องมาปรากฎแบบนี้ แหะๆ ขอรบกวนเวลาแม่หนูสักครู่” ยกมือลูบท้ายทอยแก้เก้อ มองหญิงสาวอย่างรู้สึกผิด ช่วยไม่ได้มันเหตุเร่งด่วนจริงๆ

“หะ...ห๊ะ!! เทพไรนะ”

“เรื่องมันเป็นอย่างนี้ คือเครื่องจับชะตามันเกิดความผิดพลาด พึ่งระเบิดไปเมื่อไม่นานนี้ จะโทษข้าไม่ได้เพราะมันก็มีอายุงานมากแล้ว เหตุสุดวิสัยสุดๆ และนี้พึ่งจะซ่อมเครื่องเสร็จ ชะตาที่เหลือก็กลับมาเป็นแบบเดิมแล้ว แต่ว่า...” เทพชะตาทำหน้าหนักใจ ไม่รู้จะอธิบายยังไง พูดไปมีหรือมนุษย์จะเข้าใจ เป็นเคราะห์ของเขาหรือคนตรงหน้ากันแน่

“อะ..แล้วๆมันเกี่ยวไรกับฉัน” เหมือนกำลังฟังภาษาคนที่ไม่ใช่ภาษาคน เธออยากร้องตะโกนดังๆว่า นายนี่มันบ้า แต่ยิ่งได้ฟังคำอธิบายยิ่งงง

“เฮ้ออออ หลินเอ๋ย ใช่ว่าข้าไม่ได้ช่วยไรเลย ข้าทำทุกทางแล้ว แต่ก็ทำไม่สำเร็จ เลยต้องรีบมาเตือนเจ้าก่อน ก่อนที่จะไม่ทันการ ไอ้เครื่องจับชะตานี่เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย กำหนดเวลาแน่นอนไม่ได้ เฮ้อออออ เอางี่นะเข้าเรื่องเลยละกัน”
“….”

“เครื่องจับชะตาเสียหายครั้งที่แล้วส่งผลต่อชะตาของเจ้าอย่างมาก และชะตาของเจ้าจะไม่ยากเลยถ้าไม่ใช่ต้องไปในที่ที่หนึ่ง  เจ้ากำลังจะมีเคราะห์ครั้งใหญ่ เพื่อแก้ไขไม่ให้ได้รับเคราะห์ดังนั้นเจ้าต้องไปตามหาคนผู้หนึ่ง ข้าไม่รู้เขาเป็นใคร ถ้าหาเขาเจอเจ้าจะรู้เองมั้ง ข้าก็บอกไม่ถูกหรอก ถ้าหาพบเจ้าจะได้กลับมาและผ่านเคราะห์ใหญ่นี้ไปได้ ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ”

ฟังจากน้ำเสียงและท่าทางที่ไม่มั่นใจของอีกฝ่ายนั้น หลินหลินก็พอรู้ว่าเรื่องที่เขาพูดมาจากการคาดเดาด้วยบางส่วน ไม่แน่ว่าอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้น

“….”