ชอบคุณตั้งแต่ทักแล้ว

การที่ได้มานั่งมองพระอาทิตย์ตกแบบนี้ก็รู้สึกดีเหมือนกันนะเหมือนช่วยให้หายจากความเหนื่อยและเบื่อหน่าย

    หลายอาทิตย์มานี้เขาไม่มีเวลาได้พักเลยเนื่องจากบริษัทมีปัญหานิดหน่อย งานก็ท่วมตัว เคลียงานเอาส่ะไม่ได้นอนกันเลยทีเดียว “บลู”หรือ”บลูเบลล์”ทาญาติคนเดียวของตระกูลอัครเดช ปีนี้เขาอายุ23ปี พึ่งจบมาจากUS ก็กลับมาทำงานที่บริษัทช่วยคุณพ่อ ที่จริงเขาอยากจะพักสัก1-2ปีเพื่อพักผ่อนและเที่ยวเล่นให้หายเหนื่อยแต่ก็ด้วยภาระหน้าที่ และคุณพ่อก็แก่ตัวลงแล้ว เขาจึงต้องรีบเข้ามาช่วยทำงาน ก็ช่วยไม่ได้อะเนาะเขาลูกคนเดียวของคุณพ่อนิ  พอนั่งดูพระอาทิตย์ตกไปสักพัก เพื่อนตัวดีอย่าง “ไทม์”ก็มาเรียก

“เฮ้ย! บลู มาเร็วซื้อของมาแล้ว”

“เออๆกำลังไป”

และตอนนี้ผมได้มาเที่ยวพักผ่อนกับเพื่อนที่หัวหิน โรงแรมที่พักอยู่ก็เป็นของไอ้ไทม์มัน เออก่อนอื่นก็ต้องบอกก่อนว่า เพื่อนสนิทผมเนี่ยเรียกได้ว่ารวยทุกคน โปรไฟล์ระดับประธานบริษัทกันทุกคน แต่บอกได้เลยว่าแม่งยังปัญญาอ่อนกันหมด คนแรกเลย “ไทม์” ลูกคนเดียวของเจ้าของโรงแรมทุกแห่งในหัวหิน โปรไฟล์มันดีนะ แต่นี้อะเสือผู้หญิงมากๆ คนต่อมา “ยิว” เปิดผับอยู่แถวทองหล่อ ที่จริงครอบครัวมันก็มีบริษัทส่งออกต่างประเทศ แต่มันไม่อยากทำ พ่อแม่ก็ตามใจให้มันมาเปิดผับของมัน ไอ้นี้อะ เห็นแมนๆงี้ ไม่ได้มีเมียนะ แต่เป็นเมียเขา ส่วนผม “บลู”ทุกคนก็รู้ๆกันอยู่ละ ผมทั้งหล่อ และก็แมน แต่ข้อเสียของผมก็คือพ่อกับแม่ลืมให้ส่วนสูงผมมานี้ดิ จนทำให้ผมมักเจอผู้ชายมาจีบอยู่บ่อยๆ แต่ผมเนี่ยแมนทั้งแท่งนะครับ

“ไอ้บลู มึงย่างบาบีคิวนะ “

“ไอ้ยิวมึงจะคุยกับผัวมึงอีกนานเท่าไหร่”

เสียงของไทม์แบ่งภาระงานละก็บ่นไอ้ยิว นี้ก็อีกนิสัยของมันนักจัดแจงงง พวกเรานั่งสังสรรค์กันอยู่สักพักนึง นี้ก็จะ 2 ทุ่มแล้ว ไอไท้ม์บอกเพื่อนมันอีกกลุ่มจะมาเที่ยวด้วยก็ยังไม่เห็นมาสักที พอผ่านไป30นาที

“เห้ย! ไอ้กรร ทางนี้เว้ยยย”

นั่นไงพูดถึงก็มาปุ๊บเลย เพื่อนมันมากัน4คน ซึ่งผมไม่รู้จักเลยสักคนแต่เอ๊ะ คุ้นมาก ไอ้คนหน้าโหดๆนั่นผมคุ้นมาก เหมือนเคยเจอที่ไหนเลย

ภาสกร

ผม ภาสกร หรือ กร  ทุกคนรู้จักผมเพราะผมคือศิลปิน นายแบบชื่อดัง ไปไหนก็มีแต่คนรู้จัก ผมทำงานหนักมากรับทุกงานที่ติดต่อมาเลย ไม่ได้ร้อนเงินหรืออะไรนะ ก็ช่วงนี้ขาขึ้น ผมก็ต้องรีบคว้าไว้ อันที่จริงบ้านผมก็รวยนะป๊าผมเป็นเจ้าของบ่อน้ำมันรายใหญ่ในประเทศนี้ แม่ก็เป็นเจ้าของบริษัทเครื่องเพชรชั้นนำเลยแหละ ผมมีพี่สาวด้วยนะ พี่สาวผมช่วยงานอยู่บริษัทคุณแม่ ป๊าก็อยากให้ผมช่วยทำงานที่บริษัทอะแหละ แต่ไอ้ด้วยความที่ผมไม่ชอบเลยงานแบบนั้น ผมชอบการอยู่หน้ากล้องมากกว่า ทีแรกป๊าก็ไม่ให้ทำหรอก บอกมันไร้สาระ แต่ก็ห้ามไม่ได้เพราะผมมันลูกรักไงละ ตอนนี้ผมเดินทางมาหัวหินกับเพื่อนผมอีก3คน จะให้แนะนำเลยมั้ยว่ามีใครบ้าง เอาเป็นว่าบอกเลยละกัน คนแรก “โบน” ลูกชายคนโตของตระกูลจรัชชา มันชอบรถ ชอบการแข่งรถ เป็นชีวิตจิตใจและเคี่ยวผู้หญิงไปทั่ว  ต่อมา “ชาญ” ที่จริงมันชื่อ “ชาญฉลาด”แต่มันบอกมันไม่เท่ มันเลยให้คนอื่นเรียกแค่ชาญ ก็งงกับมันจริงๆ ไอ้ชาญมันมีแฟนแล้ว แฟนมันก็ไอ้ยิวไง รักกันปานจะกลืนกิน คนสุดท้าย “กาย”มันเป็นหมอ ใช่ครับผมมีเพื่อนเป็นหมอ ลุคมันขัดกับอาชีพของมันมาก ผมก็ยังงงถึงทุกวันนี้ว่ามันจบหมอมาได้ไง เอาเป็นว่าพอแค่นี้ก็แล้วกัน

“เห้ยพวกมึงมาช้าว่ะ กูรอจนแห้งหมดละ”ไอ้ไทม์บ่น

“ก็แม่งไอ้กรดิว่ะ ถ่ายงานช้าชิบหายยย”

“เห้ยไอ้กายมึงพูดงี้กับดาราหนุ่มไม่ได้เดี๋ยวแฟนคลับมันก็มาด่ามึงหรอก 55555”

มันพูดละก็หัวเราะ ผมก็ได้แต่ทำหน้ารำคาญใส่พวกมันละหันไปสบตากับเพื่อนไอ้ไทม์มันคนนึง ที่จริงกลุ่มผมรู้จักกับกลุ่มมันมานานแล้วแต่ คนตัวเล็กคนนี้ไม่เคยเจอเลย รู้แค่ว่าเพื่อนไอ้ไทม์ไอ้ยิวพึ่งกลับมาจาก US ผมสะดุดตามากเหมือนคนคุ้นเคยกันเลยละ เอาง่ายๆก็สเป๊กผมเลย ขาว ตัวเล็ก น่าทะนุถนอมชะมัดเลย  เอ๊ะ!ผมลืมบอกสินะ ผมอะได้หมดแหละไม่ว่าจะชายหญิงของแค่ตัวเล็กๆ ขาวๆก็พอ

“พวกมึงเข้าบ้านเอาของไปเก็บก่อน “

“เออได้เลย เห้ย!ไอ้กร ไอ้กร ไอ้เหี้ยกร!!!”

ผมสะดุดเลย

“มึงจ้องไรขนาดนั้นกะจะแดกเข้าไปเลยมั้ย”

ไอ้โบนมันพูดเสร็จละก็เดินเข้าบ้านเอาของไปเก็บ ไอ้ชาญเดินมากระซิบผม

“สเป๊กมึงนิ เก็บอาการหน่อยพ่อกู”

“รำคาญ”

ผมตอบส่งๆไปละเดินเอาของเข้าไปเก็บ

ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงคืนละ เพื่อนๆก็พากันเมาหมดละ ผมนี้ก็ยังละสายตาจาก บลูไม่ได้เลย เออผมลืมบอก ผมรู้ชื่อได้ไงอะหรอ ก็ไปทำความรู้จักมานิดหน่อยอะนะ แถมแลกไลน์กันด้วยก็อ้างไปทั่วแหละว่า เผื่อเอาไว้คุยงาน