ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
มินโฮ
วบ
ึ ึ ึ
วบ
เสียเาะบอลัไปทั่วสนามบาสลาแ้อโรเรียน รุ่นพี่ปี3สอนที่อยู่รนั้นำลัผลัันแย่ลูบาสเบอล ในะที่ผมำลันั่มอพวเาอยู่บนอาารเรียน ส่วนฮยอนเพื่อนอผมหมอนั่นำลัปั่นารบ้านิศาสร์ออาารย์อีทึอยู่ในห้อเรียนอย่าเอาเป็นเอาาย... อนยูถูอาารย์อีทึอีนั่นแหละเรียไปพบที่ห้อ ส่วนีย์หมอนั่นไม่ไปไหนหรอนอาร้านโบะ
“ไอ้มินโฮมานี่หน่อยเ่ เ้ามาหน่อยเฮ้ย เ้ามา๊อนนน” เสียฮยอนัลอออมาาห้อเรียน นายน่ารำาะมัฮยอน
“มีอะไร็ว่ามาเ่...ันไม่ว่า” ผมะโนอบลับไปแ่สายาอผม็ยัโฟัสไปที่สนามบาส
ลื เสียประูถูเปิออแ่ผม็ยัไม่แม้แ่ะสนใหันลับไปมออยู่ี
“นี่นายแอบมอพี่นิุอีแล้วเหรอเนี่ย”
“อืม”
“อบสินะ...”
ถ้าฮยอน้อารเพียแ่ผมละสายาารนั้นล่ะ็...หมอนั่นทำสำเร็ผมหันไปมอฮยอนทันทีเพราะำพูอเา
“นายอบพี่นิุสินะ”
“...”
“ไม่ปิเสธ็แปลว่าใ่...แบบนี้ไม่ใ่นายเลยนะมินโฮถ้าอบ็บอไปะ” ผมมอลับไปที่สนามบาสอีรั้...ใ่ผมอบรุ่นพี่...บอวามรู้สึอย่าั้นเหรอ...ันะบอเาไ้ยัไ
ฮยอน…ทั้ๆที่ัน็รู้อยู่แ่ใว่ารุ่นพี่รู้สึยัไ
“แบบนี้็ไม่ใ่นายเหมือนันฮยอน...” ผมมอไปที่หนัสือในมือฮยอน
“แปลรไหนันะั้ใเรียนไม่ไ้หรือไัน” ผมหันไปมอหน้าฮยอนแ่หมอนั่นลับหลบสายา ผมไม่ิะถามอะไรออไปในเมื่อฮยอนไม่อยาะพูออมา “เราลับันเถอะ” ผมหันลับไปมอรุ่นพี่อีรั้ รอยยิ้มอผมถูลี่ออมาเพราะรอยยิ้มที่ผุึ้นมาบนหน้าอเา...ทั้ๆที่ไม่ใ่รอยยิ้มที่ให้ับผม็าม...
อนยู
เฮ้ออออออออออ. ผมถอนหายใออมาเฮือให่็ะไม่ให้ผมถอนหายใออมาไ้ยัไัน... นัเรียนไฮสูลธรรมานหนึ่อย่าผมเพิ่ไ้รู้ัับำว่า อบใรสัน
ผม็้อมาเรียนรู้ับำว่า เ็บปว ในทันที ผมทำในสิ่ที่ไม่วรไปะแล้วสิผมรันที่ผมไม่วระรั...ผมถึไ้เ็บปวแบบนี้...
ในวันนี้ผมถูเรียเ้าไปพบับอาารย์อีทึเพราะะแนนสอบที่น่าผิหวั... มันเิอะไรึ้นับเธออนยู เสียอาารย์อีทึัึ้นมาในสมออผมอีรั้....
เสียโทรศัพท์ัึ้นทำให้ผมหลุออมาาโลทาวามิ... ผมถอนหายใออมาอีรั้่อนะรับสาย้วยเสียที่เป็นปิมาที่สุ
“ว่ายัไีย์”
(อนยูวันนี้นายมาที่ร้านนะ...รุ่นพี่อูยอลาานัน้อทำแทนเานายมาที่ร้านนะันไม่อยาลับึๆนเียว”
“....”
(นายฟัันอยู่หรือเปล่า...อนยู)
“อือ...ฟัอยู่สิ”
(ันไม่ไ้รบวนนายใ่ไหม)
“เปล่าสัหน่อยนาย็รู้ว่าันไปที่นั่นบ่อยอยู่แล้ว”
(อื้อ)
“ีย์...ัน...”
(หือ)
“อะ...เอ่อไม่มีอะไร แล้วันะรีบไปแ่นี้นะ”
ผมวาโทรศัพท์ล... บทสนทนาอเราบลแล้วแ่วามรู้สึอผมมันลับไม่บลใอผมลับเ้นแรและ็แร “ันอบนายีย์” มีแ่ผม สายลม ท้อฟ้า ้นไม้ อไม้ที่ไ้ในยินสิ่ที่ผมพูออไป...ถ้านายรู้มันันับนายยัเป็นเหมือนเิมไหมีย์
ฮยอน
“ลับมาแล้วรับ”
ไม่มีเสียอบรับลับมา...เพราะไม่ใรอยู่บ้านนอาพี่ายอผม พี่ฮันยอที่ำลันั่ินนมอยู่หน้าทีวี
“ฮยอนอื่นหายไปไหนันหม”
“ันไม่รู้”
“ฮยอไม่มีอะไรินเลยหรือไ” ผมมอไปที่โ๊ะอาหารที่ว่าเปล่าไร้อึ่ินไ้
“นี่ไ” ฮันยอฮยอยื่นถุนมมาให้ผม
“ผมไม่รบวนีว่า”
“ไม่เอาั้นเหรอนี่นมที่แทมินฝามาให้นายนะ”
าแทมินั้นเหรอถึะแบบนั้น็เถอะแ่พี่็ัาระเรียบเลยนี่นา...และอีอย่าผมไม่อยาะไ้อาเาหรอนะอแบบนั้นผมื้อเอไ้ไม่ำเป็น้อให้แทมินมาื้อให้ “เิฮยอามสบายเถอะรับ”
“แล้วนายะไปไหน”
“ผมะึ้นไปอ่านหนัสือ”
“นายว่าอะไรนะเมื่อี้ันไ้ยินนายบอว่าะไปอ่านหนัสือ”
“็ใ่น่ะสิรับ”
“นายสบายีแน่นะ”
“พี่เห็นผมเป็นนยัไันแน่ =^=”
“อือนายะไปไหน็ไปเถอะันะูทีวี” แล้วฮยอะมารั้ผมไว้ทำไมเล่า...ปัโธ่
วัน่อมา....
“ฮยอนมเมื่อวานอร่อยไหมฮะ” ผมไม่หันไปมอ็รู้ว่านั่นใร
“ันไม่ไ้ิน” ผมอบทั้ๆที่ไม่หันไปมอ และลุออมาารนั้นในทันที
“อ๊ะ...เี๋ยวสิฮะฮยอ” แทมินเรียผมเอาไว้
นายไปให้ไลๆันไ้ไหมแทมิน “ฮยอฮะผมไ้บัรสวนสนุมาสอใบ ผม็เลย...”
“ไม่เห็นว่าะเี่ยวับันรไหน...ถ้านายอยาะไปนัล่ะ็ ็เิเลย…ไปเลยแทมินไปให้ไลาันยิ่ี...ปล่อยแนันะ” ผมสะบัแนออามืออแทมินและรีบเินออมาารนั้น...พอันทีันไม่อยาะเอนายอีแล้ว...แทมิน
“หมายวามว่ายัไฮยอ”
“็หมายวามามที่พู”
“ทำไมฮยอไม่พูีๆับผมล่ะ...บอผมสิเิอะไรึ้น”
“พูีๆับนายั้นเหรอเิอะไรึ้นั้นเหรอแทมิน ี ั้นันะบอนายให้ อย่าแรันรู้วามริหมแล้ว อย่าที่สอันไม่อยาเห็นหน้านาย และสุท้ายไปให้ไลาันะ”
โรม เสียาน้าวระแทเ้าับโ๊ะอย่าแร
“ไอ้บ้าันใหมเลย” ีย์่าผมส่วนอนยูที่นั่้าๆ็ไ้แ่นิ่ไปเลย
“ไปโรธใรมาน่ะฮยอน” มินโฮมันถามเ้าประเ็นแ่ผมะไม่อบ ไม่ ไม่ ไม่
ผมไม่อบอะไรทั้นั้น...ยั้าวในานเ้าปาอย่าบ้าลั่...ใ่บาทีผมอาะบ้าไปแล้ว็ไ้...
ผลัวะ
หัวผมแทบะทิ่มลาน้าว ใรฟะแม่บเ้ามาไ้... แ่พอผมรู้ ผม็ทำอะไรไม่ไ้อยู่ีอนาถิ
“พวฮยอทำไมถึอบรุมรัแผมนันะ” ผมมอไปที่พี่ายอผมฮันยอฮยอและเพื่อนสนิทอเาฮีอลฮยอู๊บเ้ามาไ้หัวแทบหลุ
“ไปทำไรไว้ล่ะไอ้” ฮันฮยอถามผม
“ฮยอมาถามผมแบบนี้ไ้ไผมอยู่เยๆนะ”
“แทมินร้อไห้แรู้เรื่อนี้หรือเปล่า” ฮีอลฮยอถามึ้นแถมยั้อมาที่ผมาไม่ระพริบะมาับผิไรโผมมมมมมมมมมมมพวฮยอนี่น่าลัวะมั
“เาะเป็นอะไรทำไมผมะ้อไปรับรู้”
“แรู้ไหมเพราะอะไร” ฮีอลฮยอถามผมอีรั้
“...” แ่ผมลับเียบ...็ะให้ผมอบออไปยัไันเล่า มีแ่ายับาย เฮ้ออออผมัไม่แน่ใว่าลพวฮยอเป็นฮยออผมริๆหรือเปล่า ็ห่วแทมินออะนานั้นมาว่าผมะ้วย้ำ
“พวันเป็นฮยออแนั่นแหละเลิทำหน้าแบบนั้นะ” ฮันฮยอแทบะว้าใส่หู
เฮ้ย...นบ้าอะไร่าในใยัะไ้ยินอี
“แยัไม่ไ้อบันไอ้” นี่ฮยอยัไม่ลืมอีเหรอ เฮ้ออออ ฮีอลฮยอะเอาอะไรับโผมมมมม
“เ้าใแล้วแ่ผมไปหาหมอนั่น็บใ่ไหม” ผมระหนัไ้ว่าวระลุออมาารนี้ะ...ยัไ็ายับายอยู่ี “แ่ผมไปใ่ไหมฮยอโอเั้นะไป...ผมะไปโอเไหมผมไปแล้วฮยอผมะไปแล้ว”
“แสว่า....” ฮันฮยอพูึ้นเพราะำลัับผิผมไม่ยอมเลิ
“เป็นเพราะมันนั่นแหละ” เสียประสานพร้อมันทั้ห้าน เออ...เ้าันี เ้าันี เพื่อน็ไม่เยเ้า้า พี่าย็ห่วหมอนั่นอย่าับน้อในไส้เออเอาเ้าไป..ีริๆเลยีวิผม
แทมิน
“ฮอยนฮยอน่าโมโหะมัเลย...ทำไม้อทำแบบนี้้วยนะ วามริ? วามริอะไรัน??”
วันนี้ผมรู้สึแย่ะมั...มันเิอะไรึ้นทำไม ทำไม ทำไม ฮยอนฮยอ้อเย็นา้วยนะ....เฮ้อออออออ ยิ่ิ็ยิ่ปว โอ๊ยยยยยยยยย ทำไมถึปวอย่านี้นะ อยู่ๆ
็รู้สึปวท้อึ้นมา ระหว่าทาเินผมเินัวอ มือ็ุมท้อัวเอเอาไว้ึไม่ไ้ทันมอทา้าหน้าหวัเพียแ่ว่าอยาะลับไปให้ถึห้อเรียนให้เร็วๆเท่านั้น...
พลั่
ผมเินนเ้าับใรบาน
“นายไม่มีาหรือไัน...” เสียุ้นหูัึ้น ผมเยหน้าึ้นไปมอ็พบว่าเป็นนที่ทำให้ผมรู้สึแย่...ฮยอนฮยอ “เินูทาบ้าสิ...เสื้อผ้าันยับหมแล้วเห็นหรือเปล่าห๊ะ!”
ฮยอเยห่วผมบ้าไหม...เฮ้อออออ ผมไม่มีแรมาทะเลาะ้วยหรอนะ
ผมลุึ้นาพื้นและ้มหน้า้มาปัฝุ่นออาเสื้อผ้า “ผมอโทษ” ผมโ้ให้ับนรหน้า่อนะเินเลี่ยออมาอีทาแ่ผม็้อะัเพราะฮยอนฮยอรั้แนผมเอาไว้
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า”
ผมมอนรหน้าอย่าๆ
“ำถามอันมันเ้าใยามาหรือไ”
“แล้วฮยอะมาสนใผมทำไม”
“นายแ่อบำถามันมา็พอ”
“ผมไม่เป็นไรอะไรทั้นั้นฮยอไม่้อมาสนใผมหรอ”
“ใรว่าันสนในายัน...” ฮยอนฮยอเสมอไปทาอื่น “ถ้าไม่เป็นอะไรแล้วทำไม้อร้อไห้”
ผมร้อไห้็เพราะำพูอฮยอยัไเล่า..และ็เพราะผมปวทะ..ท้อ
“ทะ...แทมิน” ผมไ้ยินเสียฮยอนฮยอเรียื่ออผม...และถลาเ้ามาพยุัวอผมเอาไว้...ในอนนี้ผมแทบะไม่มีเรี่ยวแรหลเหลืออยู่แล้ว...ผะ..ผมยืนแทบะไม่ไหวอยู่แล้ว
edit: แ้ำผิ
edit: แ้ำผิ
TBC…. เป็นไอนแร หวัว่าะอบันนะ เม้นท์น้าแล้วะมาอัพอีในวันนี้ ไม่เม้นท์ไม่อัพ
ลให้ใหม่แล้วมันเป็นไรไม่รู้อโทษในวามไม่สะวน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น