ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Hi~ ความรัก
.....อาาศที่อึมรึมเม่อัวรวมันั่อทัพที่่อยๆเลื่อนที่มานันทำให้แสอาทิย์ที่สาส่อนั้นหายไปมีแ่วามมืและเสียฟ้าร้อที่ัระหึ่มและหยน้ำโปรยปายลใส่ร่มสีาวลายใบไม้ที่มีสีเียวสใั "...เหมาะแหมะๆ..." ภายใ้ร่มนั้นเป็นผู้หิผมยาวสีน้ำาลล้ายสีน้ำโอวัินยาวสลวยถึลาหลัอีทั้ใบหน้าที่เรียวาวเนียนเหมือนหน้าเ็วาสีั่อัมีที่เป็นสีฟ้าน้ำทะเล ลับับปาที่เป็นั่ระับสีมพูอ่อนัลีบุหลาบ ัวเธอไม่สูมานัร่าอเธอผอมบาน่าปป้อวามหวานอเธออยู่ที่เสื้อผ้าที่เธอไ้สวมใสือุเรสสีฟ้าลายอไม้
"โอ๊ย! นี่สายนานี้เลยหรอเนี้ยไม่ทันแน่ๆ ฝน็ันมาอี ะทำยัไีเนี้ย ิสิเรนิๆๆๆ
..."
เสียอหิสาวื่อเรนพึมพันออมาบ่นับนเอเพราะเธอ้อรีบไปพบับลู้านสำัที่เ้านายอเธอย้ำับเธอว่าห้ามผิเวลาเ็าหาผิเวลาลู้าะไม่พอใเป็นแน่
"นี่อี10นาทีะไ้เวลาแล้ว ทำไีๆๆ เรนเธออโบนัสแน่ๆ TOT ฮือๆๆ"
เรน็ยัไม่วายเลิบ่นับัวเอ
...ปรี๊นๆ>>!!! เสียแรรถสีำสุหรูที่มีนับที่หน้าามผมสีำสนิทและมีวาสีน้ำาลแววาทีู่แน่วแน่ มีร่ายายที่สูาวูแ็แรยิ่นัวามเท่และูไม่หรูหรามานัือเสื้อยืสีำับาเยีน์ออสีน้ำเินเ้มๆและรอเท้าผ้าใบสีาว
"นี่เธอรีบไปไหน ให้นหล่ออย่าุายสายหมอนนี้ไปส่มั้ย๊ะ"
เสียวนๆยั่วอารม์อสายหมอทำเอานฟัอย่าเรนไม่สบอารม์ยิ่นั
"นายไม่้อมายุ่ับันเลย" เรนอบ้วยน้ำเสียไม่พอใ
"10 9 8 7 6 ....." สายหมอเริ่มทำท่าวนโยารมอนาฬิา
"นั่นนายนับอะไรอนายหน่ะ" เรนเริ่มไม่พอใับสิ่ที่หมอทำ
"็นับไ เธอไม่อยาไปสายแน่ๆใ่มั้ยเรน" สายหมอทำหน้าเ้าเล่ห์
เรนเปิประูรถสีำแล้วึ้นไปนั่ในรถเหมือนเ้าหิที่มีรถม้ามารับในานรารีทำเอาเ้าอรถอย่าสายหมออึ้เล็น้อย
"เอ้า! มั่วแ่ทำหน้าอึ้อยู่นั่นแหละะไปส่็ไปสิถ้าันสายนายเอีแน่" เรนอมยิ้มเล็น้อยในะที่พูเป็นเพราะสะใ
"รับบบบบ อ์หิ" สายหมอทำเสียหวานเหมือนรับำบัาาเ้าหิ"
....สายหมอับเรนรู้ัันไ้ไม่ถึเือนเพราะสายหมอเพิ่ลับาอัฤษเมื่ออาทิย์ที่แล้วและสายหมอ็อยาที่ะหาานที่ใ้วามสามารถอนที่เรียนมาไม่ใ่ไปทำานับรอบรัวที่มีบรีษัทที่ประสบวามสำเร็นัไปทั่วเพราะวามสามรถอพ่อที่เสียไปเมื่อ5เือนที่แล้วผู้ที่ทำหน้าที่นั้นสายหมอยให้พี่ายที่มีวามรับผิอบสุุมสายหมอึไม่ห่วมานัึมาสมัรเป็นInteriorอบริษัทที่เรนทำานอยู่ที่เรนไม่่อยะอบสายหมอเพราะเรนิว่าสายหมอนั้นใ้เส้นเ้ามาทำในำแหน่เียวับเธอ....
"อ"
~เอี๊ย!!~~ เสียแบรรถอสายหมอัอย่าะทันหัน
"นี่เรนเธอะบอ่อนไม่ไ้หรอ" สายหมอหันไปมอ้วยสายาเือนิๆ
"็นายไม่ไ้บอหนิ 5555 แบร่
"
เรนำนทำให้หน้าเืออสายหมอยิ้มออมา
"บายันไปหละ อบใ" เรนล่าวพร้อมับเปิประูรถแล้วรับวิ่เ้าไปในร้านาแฟสุหรูหรา้านหน้าประับ้วยอไม้หลาสีแ่ฟ้าหม่นๆ็ทำให้อไม้ไม่่อยมีีวิีวาภายในร้าน็มีโ๊ะเรียรายโ๊ะทุัวมีอไม้ประับและมีเ้าอี้สีน้ำาล ลับับสีผนัที่เป็นสีเียวออออนนวลๆและโรมไฟสีน้ำาล ทำใหู้หรู
"สวัสี่ะ ุวั" เรนเอ่ยเมื่อไ้พบับายรูปร่าสูอายุประมาวัยลาน
"สวัสีรับ ุือInteriorที่ผมิ่อใ่มั้ยรับ"
"่ะ ิํนื่อเรนะเป็นInteriorทีุ่ิ่อไว้่ะ" เรนอบรับพร้อมับแนะนำัวและยิ้มอย่าเป็นมิรให้ับลู้าอเธอ
"อ่าว... แล้วอีนที่เ้านายุบอว่าะส่มาู่ับุหละไม่มาหรอ" ำถามอลู้าอเรนทำเอาเรนเพราะเธอไ้รับำสั่ให้มาพบและเราับลูเพียนเียว
"สวัสีรับ ุวัอโทษนะรับที่ให้เรนมา้อนรับ่อนพอีผมไปหยิบเอสารและอรถอยู่รับ" เสียายที่เินเ้ามาทำเอาให้เรนหันวับทันที
"นายหมอ" น้ำเสียใอเรนเอ่ย
"รับผมหมอเป็นInteriorู่หูอุไ"
"ุวัรับั้นเรามาุยเรื่อ้อลันเลยนะรับ" สายหมอรีบหันไปหาลู้าเมื่อเห็นสีหน้าอเรนไม่่อยีนั
"รับ ุหมอ"
...ผ่านไปรึ่ั่วโมารเรา็สิ้นสุ..
"สายหมอ ทำไมันไม่รู้ว่านาย้อมาเป็นู่หูู่ับันแล้วเรื่อที่นายับรถมาเพื่อะมาส่็ไม่ใ่เรื่อบัเอิสินะ ทำไมนายไม่บอัน แล้วนายรู้ั้แ่เมื่อไหร่ เ้านายทำไมถึไม่บอ บลาๆๆๆ!!" ำถามมามายาเรนยิเ้าใส่สายหมอนสายหมอรีบไปับรถออมา
"เธอะลับมั้ย มัวแ่ถามึ้นมาเร็วๆ" ำถามาสายหมอที่ปัำถามอเรนออไป
"นี่นายอย่ามาเปลี่ยนเรื่อ อบันมา" เรนยืนยันที่ะเอาำอบ ในะที่ฝนำลัโปรยปาย
"เี๋ยวไม่สบายรับๆึ้นมาแล้วันะอบ"สายหมอรับพูเพราะลัวเรนะไม่สบาย
"็ไ้"เรนอบพร้อมับึ้นรถ
"เรนเธอไม่้อพูอะไรนะ เรื่อทั้หมเ้านายฝาหมายมาให้เธออ่าน" สายหมอรีบัหน้าบอเรน เรนรับหมายแล้วอ่านทั้หมนเ้าใและหม้อสสัย แ่็ยัเือๆับเรื่อวันนี้อยู่เพราะทัศนิที่เรนมี่อสายหมอไม่่อยีนั สายหมอรู้ีึไม่พูอะไร ทำให้บรรยาาศเียบ าอาาศ้านอที่ฝนเริ่มหนัึ้นทำให้ภายในรถเย็นึ้นเรื่อยๆ นร่าเล็ๆเริ่มสั่นเล็น้อย แม้สายหมอะหรี่แอร์ลสุแล้ว็าม
"อทำไม" เรนสสัยเมื่อรถหยุและเริ่มระแวเพราะภายนอมืสนิทและฝนที่หนั
"ยัยบ๊อ ไม่อมีหวัไ้ทาอหัายแนู่ทาสิมอไม่เห็นแล้วเห็นมั้ยฝนหนันานี้" สายหมออบอย่าวนๆ
"อื้ม..." เรนอบเพียสั้นๆเพราะเริ่มหนาวและหิวน้ำ
"หนาวมั้นเรน" สายหมอถาม้วยวามห่วใย
"ไม่" เรนอบเสียแผ่วๆและ็เผลอหลับไป
ทำเอาสุภาพบุรุษอย่าสายหมออห่วไม่ไ้ึหยิบสูทที่อยู่เบาะหลัมาห่มให้เรนทำให้สายหมอเห็นหน้าอเรนใล้ๆเป็นรั้แร นทำให้สายหมอเผลอเอาหน้าไปใล้เ้าไปอี
"สายหมอ นายหล่อเินว่าะวยโอาสเ้าใมั้ย" สายหมอเอามือเาะหัวัวเอพร้อมับพึมพัม
...เหมาะแหมะๆ... ฝนที่เริ่มาลนทำให้ายหนุ่มที่อยู่บนรถไม่อยาให้หยุเลย เรนเริ่มยับและเอามือยี้าเล็น้อย
"ทำไม นาย้อหน้าันทำไมมีอะไริหน้าันหรอ" เรนสสัยเมื่อลืมา็เห็นสายหมอ้อนทำให้สสัย
"ปะป่าว ันไม่ไ้้อเธอสัหน่อยันมอไปรอบๆ เธอลืมามาพอีมาว่า" สายหมอรับออรถเมื่อเรนเริ่มถาม
"อบในะที่มาส่" เรนล่าวอบุและปลที่าเ็มั
"นี่บ้านอเธอหรอ ูเล็ๆแ่็น่ารัีนะอยู่ันี่นอะ"
"ันอยู่นเียวแ่ถึบ้านะเล็แ่ัน็รับ้านหลันี้ นายลับไปไ้ละไป" เรนรีบไล่สายหมอลับเพราะเห็นว่ามันึแล้วและไม่เหมาะนัที่ผู้ายะมาส่อนนี้หาใรเห็นเาอาะเอาไปนินทา็เป็นไ้
"อ้าว แฟนไปไหนะหละ" สายหมอเริ่มแล้ถามเมื่ออยารู้ว่่าเรนมีแฟนรึยัเพราะในบริษัทไม่มีใรรู้เลยเพราะเรนไม่่อยะุยเรื่อนี้ับใรนอาเพื่อนสาวนสนิทอเธอที่ื่อน้ำ้าวที่ทำานอยู่ที่แผนประาสัมพันธ์
"แฟนันยัไม่มี นายรีบๆไ้ละันไม่อยาเป็นี้ปาอใร" เรนเริ่มหุหิเมื่อสายหมอไม่ไปสัที
"ั้นไว้เอันนะที่รั 555 ฝันีุ๊ฟๆ" ำอบอเรนทำให้สายหมอยิ้มและีในทำให้ล้าที่ะพูและวนประสาทเรน ทั้ๆที่รู้ว่าถ้าทำแบบนี้เรน้อ่าเาเป็นแน่
"นี่ นาย!!!" น้ำเสียโมโหอเรนทำให้สายหมอประสบวามสำเร็ที่ทำให้เรนโรธ
"บายยยยย" สายหมอรีบออรถทันทีเพราะลัวรอเท้าะมาโนหัวเป็นอฝา
"ไอบ้าสายหมอ" ถึเรนะ่าแ่เรน็แอบอมยิ้มลอเพราะไม่เยมีใรมาทำแบบนี้ับเรนนัเพราะผู้ายทั้ในบรีษัทและที่รู้ั่า็อบแ่หน้าาแ่นิสัยอเรนทำให้ทุนไม่ล้าที่ะยั่วโมโหโทสะนัแ่สายหมอเป็นนเียวที่ล้า ล้าที่ะวนประสาทล้าที่ะยั่วโมโห ถึะรู้ว่า้อโนอะไร็าม.........
"โอ๊ย! นี่สายนานี้เลยหรอเนี้ยไม่ทันแน่ๆ ฝน็ันมาอี ะทำยัไีเนี้ย ิสิเรนิๆๆๆ
..."เสียอหิสาวื่อเรนพึมพันออมาบ่นับนเอเพราะเธอ้อรีบไปพบับลู้านสำัที่เ้านายอเธอย้ำับเธอว่าห้ามผิเวลาเ็าหาผิเวลาลู้าะไม่พอใเป็นแน่
"นี่อี10นาทีะไ้เวลาแล้ว ทำไีๆๆ เรนเธออโบนัสแน่ๆ TOT ฮือๆๆ"
เรน็ยัไม่วายเลิบ่นับัวเอ
...ปรี๊นๆ>>!!! เสียแรรถสีำสุหรูที่มีนับที่หน้าามผมสีำสนิทและมีวาสีน้ำาลแววาทีู่แน่วแน่ มีร่ายายที่สูาวูแ็แรยิ่นัวามเท่และูไม่หรูหรามานัือเสื้อยืสีำับาเยีน์ออสีน้ำเินเ้มๆและรอเท้าผ้าใบสีาว
"นี่เธอรีบไปไหน ให้นหล่ออย่าุายสายหมอนนี้ไปส่มั้ย๊ะ"
เสียวนๆยั่วอารม์อสายหมอทำเอานฟัอย่าเรนไม่สบอารม์ยิ่นั
"นายไม่้อมายุ่ับันเลย" เรนอบ้วยน้ำเสียไม่พอใ
"10 9 8 7 6 ....." สายหมอเริ่มทำท่าวนโยารมอนาฬิา
"นั่นนายนับอะไรอนายหน่ะ" เรนเริ่มไม่พอใับสิ่ที่หมอทำ
"็นับไ เธอไม่อยาไปสายแน่ๆใ่มั้ยเรน" สายหมอทำหน้าเ้าเล่ห์
เรนเปิประูรถสีำแล้วึ้นไปนั่ในรถเหมือนเ้าหิที่มีรถม้ามารับในานรารีทำเอาเ้าอรถอย่าสายหมออึ้เล็น้อย
"เอ้า! มั่วแ่ทำหน้าอึ้อยู่นั่นแหละะไปส่็ไปสิถ้าันสายนายเอีแน่" เรนอมยิ้มเล็น้อยในะที่พูเป็นเพราะสะใ
"รับบบบบ อ์หิ" สายหมอทำเสียหวานเหมือนรับำบัาาเ้าหิ"
....สายหมอับเรนรู้ัันไ้ไม่ถึเือนเพราะสายหมอเพิ่ลับาอัฤษเมื่ออาทิย์ที่แล้วและสายหมอ็อยาที่ะหาานที่ใ้วามสามารถอนที่เรียนมาไม่ใ่ไปทำานับรอบรัวที่มีบรีษัทที่ประสบวามสำเร็นัไปทั่วเพราะวามสามรถอพ่อที่เสียไปเมื่อ5เือนที่แล้วผู้ที่ทำหน้าที่นั้นสายหมอยให้พี่ายที่มีวามรับผิอบสุุมสายหมอึไม่ห่วมานัึมาสมัรเป็นInteriorอบริษัทที่เรนทำานอยู่ที่เรนไม่่อยะอบสายหมอเพราะเรนิว่าสายหมอนั้นใ้เส้นเ้ามาทำในำแหน่เียวับเธอ....
"อ"
~เอี๊ย!!~~ เสียแบรรถอสายหมอัอย่าะทันหัน
"นี่เรนเธอะบอ่อนไม่ไ้หรอ" สายหมอหันไปมอ้วยสายาเือนิๆ
"็นายไม่ไ้บอหนิ 5555 แบร่
"เรนำนทำให้หน้าเืออสายหมอยิ้มออมา
"บายันไปหละ อบใ" เรนล่าวพร้อมับเปิประูรถแล้วรับวิ่เ้าไปในร้านาแฟสุหรูหรา้านหน้าประับ้วยอไม้หลาสีแ่ฟ้าหม่นๆ็ทำให้อไม้ไม่่อยมีีวิีวาภายในร้าน็มีโ๊ะเรียรายโ๊ะทุัวมีอไม้ประับและมีเ้าอี้สีน้ำาล ลับับสีผนัที่เป็นสีเียวออออนนวลๆและโรมไฟสีน้ำาล ทำใหู้หรู
"สวัสี่ะ ุวั" เรนเอ่ยเมื่อไ้พบับายรูปร่าสูอายุประมาวัยลาน
"สวัสีรับ ุือInteriorที่ผมิ่อใ่มั้ยรับ"
"่ะ ิํนื่อเรนะเป็นInteriorทีุ่ิ่อไว้่ะ" เรนอบรับพร้อมับแนะนำัวและยิ้มอย่าเป็นมิรให้ับลู้าอเธอ
"อ่าว... แล้วอีนที่เ้านายุบอว่าะส่มาู่ับุหละไม่มาหรอ" ำถามอลู้าอเรนทำเอาเรนเพราะเธอไ้รับำสั่ให้มาพบและเราับลูเพียนเียว
"สวัสีรับ ุวัอโทษนะรับที่ให้เรนมา้อนรับ่อนพอีผมไปหยิบเอสารและอรถอยู่รับ" เสียายที่เินเ้ามาทำเอาให้เรนหันวับทันที
"นายหมอ" น้ำเสียใอเรนเอ่ย
"รับผมหมอเป็นInteriorู่หูอุไ"
"ุวัรับั้นเรามาุยเรื่อ้อลันเลยนะรับ" สายหมอรีบหันไปหาลู้าเมื่อเห็นสีหน้าอเรนไม่่อยีนั
"รับ ุหมอ"
...ผ่านไปรึ่ั่วโมารเรา็สิ้นสุ..
"สายหมอ ทำไมันไม่รู้ว่านาย้อมาเป็นู่หูู่ับันแล้วเรื่อที่นายับรถมาเพื่อะมาส่็ไม่ใ่เรื่อบัเอิสินะ ทำไมนายไม่บอัน แล้วนายรู้ั้แ่เมื่อไหร่ เ้านายทำไมถึไม่บอ บลาๆๆๆ!!" ำถามมามายาเรนยิเ้าใส่สายหมอนสายหมอรีบไปับรถออมา
"เธอะลับมั้ย มัวแ่ถามึ้นมาเร็วๆ" ำถามาสายหมอที่ปัำถามอเรนออไป
"นี่นายอย่ามาเปลี่ยนเรื่อ อบันมา" เรนยืนยันที่ะเอาำอบ ในะที่ฝนำลัโปรยปาย
"เี๋ยวไม่สบายรับๆึ้นมาแล้วันะอบ"สายหมอรับพูเพราะลัวเรนะไม่สบาย
"็ไ้"เรนอบพร้อมับึ้นรถ
"เรนเธอไม่้อพูอะไรนะ เรื่อทั้หมเ้านายฝาหมายมาให้เธออ่าน" สายหมอรีบัหน้าบอเรน เรนรับหมายแล้วอ่านทั้หมนเ้าใและหม้อสสัย แ่็ยัเือๆับเรื่อวันนี้อยู่เพราะทัศนิที่เรนมี่อสายหมอไม่่อยีนั สายหมอรู้ีึไม่พูอะไร ทำให้บรรยาาศเียบ าอาาศ้านอที่ฝนเริ่มหนัึ้นทำให้ภายในรถเย็นึ้นเรื่อยๆ นร่าเล็ๆเริ่มสั่นเล็น้อย แม้สายหมอะหรี่แอร์ลสุแล้ว็าม
"อทำไม" เรนสสัยเมื่อรถหยุและเริ่มระแวเพราะภายนอมืสนิทและฝนที่หนั
"ยัยบ๊อ ไม่อมีหวัไ้ทาอหัายแนู่ทาสิมอไม่เห็นแล้วเห็นมั้ยฝนหนันานี้" สายหมออบอย่าวนๆ
"อื้ม..." เรนอบเพียสั้นๆเพราะเริ่มหนาวและหิวน้ำ
"หนาวมั้นเรน" สายหมอถาม้วยวามห่วใย
"ไม่" เรนอบเสียแผ่วๆและ็เผลอหลับไป
ทำเอาสุภาพบุรุษอย่าสายหมออห่วไม่ไ้ึหยิบสูทที่อยู่เบาะหลัมาห่มให้เรนทำให้สายหมอเห็นหน้าอเรนใล้ๆเป็นรั้แร นทำให้สายหมอเผลอเอาหน้าไปใล้เ้าไปอี
"สายหมอ นายหล่อเินว่าะวยโอาสเ้าใมั้ย" สายหมอเอามือเาะหัวัวเอพร้อมับพึมพัม
...เหมาะแหมะๆ... ฝนที่เริ่มาลนทำให้ายหนุ่มที่อยู่บนรถไม่อยาให้หยุเลย เรนเริ่มยับและเอามือยี้าเล็น้อย
"ทำไม นาย้อหน้าันทำไมมีอะไริหน้าันหรอ" เรนสสัยเมื่อลืมา็เห็นสายหมอ้อนทำให้สสัย
"ปะป่าว ันไม่ไ้้อเธอสัหน่อยันมอไปรอบๆ เธอลืมามาพอีมาว่า" สายหมอรับออรถเมื่อเรนเริ่มถาม
"อบในะที่มาส่" เรนล่าวอบุและปลที่าเ็มั
"นี่บ้านอเธอหรอ ูเล็ๆแ่็น่ารัีนะอยู่ันี่นอะ"
"ันอยู่นเียวแ่ถึบ้านะเล็แ่ัน็รับ้านหลันี้ นายลับไปไ้ละไป" เรนรีบไล่สายหมอลับเพราะเห็นว่ามันึแล้วและไม่เหมาะนัที่ผู้ายะมาส่อนนี้หาใรเห็นเาอาะเอาไปนินทา็เป็นไ้
"อ้าว แฟนไปไหนะหละ" สายหมอเริ่มแล้ถามเมื่ออยารู้ว่่าเรนมีแฟนรึยัเพราะในบริษัทไม่มีใรรู้เลยเพราะเรนไม่่อยะุยเรื่อนี้ับใรนอาเพื่อนสาวนสนิทอเธอที่ื่อน้ำ้าวที่ทำานอยู่ที่แผนประาสัมพันธ์
"แฟนันยัไม่มี นายรีบๆไ้ละันไม่อยาเป็นี้ปาอใร" เรนเริ่มหุหิเมื่อสายหมอไม่ไปสัที
"ั้นไว้เอันนะที่รั 555 ฝันีุ๊ฟๆ" ำอบอเรนทำให้สายหมอยิ้มและีในทำให้ล้าที่ะพูและวนประสาทเรน ทั้ๆที่รู้ว่าถ้าทำแบบนี้เรน้อ่าเาเป็นแน่
"นี่ นาย!!!" น้ำเสียโมโหอเรนทำให้สายหมอประสบวามสำเร็ที่ทำให้เรนโรธ
"บายยยยย" สายหมอรีบออรถทันทีเพราะลัวรอเท้าะมาโนหัวเป็นอฝา
"ไอบ้าสายหมอ" ถึเรนะ่าแ่เรน็แอบอมยิ้มลอเพราะไม่เยมีใรมาทำแบบนี้ับเรนนัเพราะผู้ายทั้ในบรีษัทและที่รู้ั่า็อบแ่หน้าาแ่นิสัยอเรนทำให้ทุนไม่ล้าที่ะยั่วโมโหโทสะนัแ่สายหมอเป็นนเียวที่ล้า ล้าที่ะวนประสาทล้าที่ะยั่วโมโห ถึะรู้ว่า้อโนอะไร็าม.........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น