คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
“ยัยเวย์ๆ!ตื่นๆ วันนี้เราจะไปไหนกันดี”
“อือ~ขออีกแปปนะบัสวันนี้อุตส่าหยุดทั้งทีขอนอนต่ออีกหน่อย”
เสียงของบัสแม้เวย์จะรำคาญแต่ก็ไม่มีผลต่อการนอนของเธอเพราะหลังจากตอบเพื่อนสาวที่น่ารักของตนไปเวย์ก็เอาผ้าคลุมโปงเพื่อตัดความน่ารำคาญทิ้งไป
“ถ้าแกไม่ตื่นฉันจะไปบอกน้าเมลให้เอาอาหารเช้าไปทิ้งให้หมดเลยนะ!!!!!”
บัสคิดกลที่จะให้คนอย่างเวย์ลุกโดยที่ตนไม่ต้องเหนื่อยโดยการเอาของกินมาล่อแล้วมันก็ได้ผลเสมอเมื่อสิ้นเสียงของบัสเวย์ก็ลุกขึ้นและรีบไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็วทำเอาคนที่เห็นเหตุการณ์อย่างบัสขำออกมาถึงแม้ว่าบัสจะเห็นพฤติกรรมแบบนี้บ่อยแล้วก็ตาม
“บัสเราไปกินข้าวกันเถอะฉันเสร็จแล้ว”
“เธอนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะเวย์กับของกินเธอนี่นะ 555+”
“อย่ามาล้อฉันนะยัยบัส ก็ฝีมือแม่ฉันอะไม่มีใครเทียบได้หนิ.เนอะแม่เนอะ ^^”
เวย์พูดพร้อมเข้าไปออดอ้อนแม่ของเธอและทำหน้ากวนๆใส่เพื่อนสาวของตนอย่างสนุกสนานจนแม่ของเธออมยิ้ม
“ปากหวานแต่เช้าเลยลูกคนนี้ ไปๆไปนั่งกินข้าวกันเถอะเดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด”
ทุกคนพากันไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ที่ล้อมโต๊ะกลมไม้ที่มีอาหารวางอยู่บนโต๊ะหน้าตาน่าทานเป็นอย่างมาก เมื่อทานไปสักพักแม่ของเวย์เห็นบรรยากาศเริ่มเงียบเลยชวนคุยเด็กทั้งสองคุย
“บัสลูก พ่อเป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย?”
“สบายดีค่ะน้าเมล”
“น้าเมลคะ ถ้าพ่อหนูถามถึงน้าเมลอย่าเพิ่งบอกพ่อของหนูนะคะว่าหนูอยู่ที่นี่”
“ทำไมหละลูก?”
“ก็เหมือนเดิมแหละค่ะ แม่ 555+” เวย์ตอบแม่แทนเพื่อนของตนเพราะรู้ดีว่าแม่ของเธอก็พอรู้อยู่แล้ว
“อีกแล้วหรอลูก”
“พ่อของบัสหนะไม่เคยที่จะฟังอะไรบัสหรือแม้แต่ใครเลยหัวดื้อมากเอามากๆเลยคะ่น้าเมล -O-”
แม่ของเวย์รู้ดีว่าพ่อของบัสเป็นคนยังไงเพราะพ่อของบัสเป็นเพื่อนสนิทของสามีตน พ่อของบัสและเวย์เป็นเพื่อนที่รักกันมากแต่พอทั้งคู่มีครอบครัวก็แยกย้ายไปทำธุรกิจของตัวเอง พ่อของบัสเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จและมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วประเทศส่วนพ่อของเวย์ก็เป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ไม่มีชื่อเสียงอะไรมากมายและก็จากไปโดยไม่ติดต่อกลับมาหลายปีทำให้พ่อของบัสและเวย์ไม่ได้ติดต่อกัน
“แม่คะวันนี้เวย์กับบัสขอไปเที่ยวนะคะ”
“อย่ากลับมืดนะยัยหนูระวังตัวด้วยนะแม่เป็นห่วงดูแลเพื่อนดีๆหละ”
“รับทราบคะนายแม่ 555+”
ทั้งคู่เดินออกจากบ้านไปโดยคุยกันไปเรื่อยจนถึงสถานีรถไฟเพราะบ้านเวย์อยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟมากนัก
“เวย์วันนี้เราไปไหนดีอะ” บัสถามเวย์เพราะเธอไม่ได้คิดไว้
“อืม….เราไปพิพิธภัณฑ์ปราสาทเก่ากันมั้ย” เวย์เสนอเพราะไม่ได้ไปนานมากแล้วตั้งแต่พ่อเธอหายไปและอยากรู้ว่าทำไมพ่อของเธอถึงชอบพาเธอไป
“เวย์แต่เขาบอกกันว่าที่นั่นมันปิดอยู่ไม่ใช่หรอ แถมดูรูปก็วังเวงแปลกๆด้วย”
“แต่ฉันอยากไปนะ ฉันคิดถึงพ่อนะๆๆบัสไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย”
“ถ้าเธอคิดถึงพ่อซันของเธอมากโอเคฉันไปเป็นเพื่อนเธอก็ได้”
ทั้งสองขึ้นรถไฟเพื่อไปที่พิพิธภัณฑ์ปราสาทเก่าไม่นานรถไฟก็มาหยุดที่สถานีที่ทั้งสองต้องการมา ทั้งคู่ลงรถไฟและนั่งรถประจำทางมาถึงหน้าพิพิธภัณฑ์ปราสาทเก่าที่มีสีออกสีเทาดูทรุดโทรมมากแต่ความเก่าก็ยังแฝงความน่าค้นหาความลึกลับไว้แต่สิ่งที่เวย์และบัสพบคือมีป้ายเขียนบอกพิพิธภัณฑ์ได้ปิดปรับปรุงและมีเชือกล้อมรอบเพื่อไม่ให้ใครเข้าไปอย่างที่บัสบอกจริงๆ แต่เวย์ก็ยังอยากที่จะเข้าไปอยู่ดี
“เห็นมั้ยว่ามันปิดอะเวย์”
“อือ…”
???? คำตอบของเวย์ทำเอาบัสสงสัยว่าเวย์จะทำอะไร
“เราจะกลับกันหรือว่า….”
“เข้าไปกันเถอะบัส !”
บัสยังพูดไม่จบเวย์ก็ดึงมือเพื่อนของเธอรอดเข้าไปทำเอาคนโดนดึงตกใจเป็นอย่างมาก
“เวย์เดี๋ยวๆสิ!”
แม้บัสจะพูดยังไงเวย์ก็วิ่งโดยไม่สนใจเสียงของเพื่อนสาวของเธอเลย จนกระทั่งเวย์มาถึงห้องโถ่งให้ใจกลางปราสาทที่เก่าแห่งนี้
“บัสที่นี่ดูเก่ามากเลยเนอะ แถมยังดูทรุดโทรมอีกด้วย”
“ก็ใช่หน่ะสิ น่ากลัวอีกต่างหาก”
ทั้งเวย์และบัสได้เดินไปรอบๆ แต่มือของจอมซุมซามอย่างบัสก็ดันไปโดนแจกันบนโต๊ะไม้เก่าหล่นลงมาแตกทำให้เวย์และบัสตกใจเสียงแจกันทั้งสองจึงร้องอุทานออกมาเสียงดัง
“ว๊าย!!!!!!! “
“ใครให้พวกเธอเข้ามา!”
เวย์กับบัสรู้สึกกลัวเพราะพวกเธอทำผิดในการแอบเข้ามา ทั้งคู่พยายามหาต้นต่อของเสียงผู้ชายคนนั้น
“คุณเป็นใคร แล้วอยู่ตรงไหนออกมานะ”
เมื่อเวย์หาต้นต่อเสียงไม่ได้เธอจึงให้ผู้ที่พูดออกมา ทั้งที่เธอกลัวแต่เธอก็ยังอยากที่จะรู้ว่านั่นเป็นเสียงของใครกัน สิ้นเสียงคำถามเวย์ได้ไม่นานก็มีชายหนุ่มเดินมาจากบันไดของปราสาท แต่สิ่งที่ทำให้เวย์และบัสตกใจอีกก็คือผู้ชายคนที่เธอเห็นคือฝาแฝดที่เธอเจอเมื่อคืนนี้
“นาย!”
เวย์พูดเสียงดังและเอานิ้วชี้หน้าโดยไม่ได้ไตร่ตรองให้ดีก่อนว่าคนที่เธอชี้หน้าคือดาร์กหรือไนท์
“เดี๋ยวๆเข้ามาในถิ่นของคนอื่นมีมารยาทหน่อยสิคุณเอามือมาชี้หน้าอย่างนี้เดี๋ยวก็ไม่ได้ออกไปดีหรอก”
เวย์เห็นเพื่อนสาวของเธอตัวสั่นเพราะกลัวเธอจึงเอานิ้วลงและกอดเพื่อนเธอไว้ เพราะในปราทสาทที่เก่านี้ทั้งมืดและน่ากลัว
“เธอสองคนเข้ามาได้ยังไงใครอนุญาตและเข้ามาทำไม อ่อ! หรือว่าเธอมาเพื่อจะเรียกค่าเสียหายจากเมื่อคืน” ดาร์กพูดพร้อมกับมองด้วยความเหยียดหยาม
“ไม่ใช่นะ! ฉันไม่ได้มาเพื่อที่จะเรียกร้องอะไรทั้งสิ้นฉันมาเพราะ….” ที่เวย์มาเพราะเธอแค่คิดถึงพ่อของเธอเท่านั้น
“เพราะอะไร เหอะ! ตอบไม่ได้สินะ ถ้าไม่ได้มาเรียกร้องอะไรก็กลับไปซะและอย่ามาที่นี่อีก”
“ดาร์ก! แขกมาหรอ”
“ไม่ใช่ไนท์ แค่พวกคนบ๊องๆเดินหลงเข้ามา”
บัสจำน้ำเสียงของไนท์ได้จึงหันไปมองตามเสียงนั่น
“อ้าว สวัสดีครับคุณทั้งสอง”
“เจอกันอีกแล้วนะครับ มาหาถึงที่นี่เลยหรอครับ”
เมื่อดาร์กและไนท์มายืนข้างกันทำเอาเวย์งงว่าใครเป็นใครเพราะคืนนั้นเวย์โมโหจนไม่ทันสังเกตอะไรสักอย่าง
“พวกคุณคงจะงงสินะครับ ผมไนท์ครับส่วนเจ้านี่คือน้องชายผมชื่อดาร์กครับ”
“เดี๋ยวนะไนท์ ฉันเกิดก่อนไม่ใช่หรอฉันก็ต้องเป็นพี่นายสิ”
คำพูดของไนท์ทำเอาดาร์กไม่พอใจเพราะทุกครั้งที่มีคนเจอทั้งคุ่อยู่ด้วยกันไนท์จะบอกว่าตนเป็นพี่เสมอ ทั้งที่จริงๆคนที่ควรเป็นพี่คือดาร์กเพราะชื่อของทั้งคู่มาจากคำว่า...ดาร์กไนท์...
“คำสั่งนายใหญ่ ให้ฉันเป็นพี่ของนายอย่ามาทำท่าทีแบบนั้นใส่ฉันนะ”
ไนท์มองดาร์กเพื่อให้เขารู้ว่าไนท์ไม่พอใจในท่าทีของดาร์กที่ทำต่อหน้าหญิงสาวสวยทั้งสองคน เวย์เห็นดาร์กและไนท์เริ่มจะทะเลาะจึงได้พูดเพื่อให้ทั้งดาร์กและไนท์หันมาสนใจในสิ่งที่เขาพูดแทน
“ฉันไม่ได้อยากรู้หรอกนะว่าใครจะเป็นพี่เป็นน้อง ฉันกับเพื่อนแค่อยากเข้ามาเที่ยวเฉยๆ”
ประโยคที่เวย์พูดได้ผลเพราะดาร์กและไนท์หันมาที่เธอกับเพื่อนของเธอ
“คุณไนท์คะ ฉันและเพื่อนขอโทษนะคะที่เข้ามาโดยพลการ ออกไปกันเถอะเวย์”
บัสได้กล่าวขอโทษและรีบดึงเวย์แต่เวย์ไม่ยอมที่จะไป เพราะเธออยากที่จะสำรวจต่ออีก
“บัสเดี๋ยวก่อน อุตส่าเข้ามาได้ฉันขอเดินดูอีกนิดเถอะนะ”
“เอ่อ…คุณไนท์คะ ถ้าเพื่อนและฉันจะขออยู่อีกสักพักได้มั้ยคะ”
บัสรีบถามหนุ่มหล่อที่เธออยากจะคุยด้วยตั้งแต่เมื่อคืนอย่างไนท์ ดาร์กเริ่มหัวเสียกับความวุ่นวายของเวย์และบัส แต่ดาร์กก็ต้องอารมณ์เสียเข้าไปอีกเพราะคำตอบของไนท์
“ได้สิ เดี๋ยวผมกับดาร์กจะพาเดินชมเองครับแต่วันหลังอย่าเข้ามาอีกยะครับถ้าไม่มีใครอนุญาติ”
“ได้คะ ขอบคุณคะ”
ทั้งคู่รีบตอบรับและดีใจเพราะพวกเธอจะไม่โดนลงโทษที่เข้ามาโดยพลการ พอเดินไปได้สักพักบัสรู้สึกเวียนหัวเพราะบัสเป็นคนที่แพ้ฝุ่นจึงทำให้บัสขอพักที่ห้องรับรองของปราสาท แต่เวย์เห็นว่ามีโอกาสแค่ครั้งเดียวจึงขอดูให้ทั่ว เพื่อที่เธออาจจะพบอะไรที่เกี่ยวกับพ่อของเธอ
“บัสงั้นบัสนั่งรอเวย์ที่นี่นะเวย์ขอเดินดูให้ทั่ว”
“เวย์งั้นฉันไปด้วยฉํนไม่อยากอยู่ถ้าเธอไม่อยู่ฉันกลัว”
บัสพูดหร้อมลุกขึ้นร่างกายของเธอไม่ไหวจึงล้มลงเพราะหน้ามืด แต่ความไวของไนท์ทำให้รับบัสไว้ในอ้อมแขนของเขาได้ทันบัสจึงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ
“เอางี้นะครับเดี๋ยวคุณเวย์ไปกับดาร์กนะครับเดี๋ยวคุณบัสผมจะดูแลให้ถือว่าเป็นการไถ่โทษเมื่อคืนนี้ละกันนะครับ”
“ไนท์! นี่นายจะให้ฉันไปกับยัยนี่หรอ”
“ไปกับฉันแล้วมันยังไงมิทราบ”
“เธอหน่ะมัน ปากไม่ดีสวยก็งั้นๆ นิสัยก็แย่มารยาทก็แย่ =[]=”
“นาย! ><”
เมื่อไนท์เห็นทั้งคู่จะทะเลาะกันเลยตัดบทให้ทั้งคู่หยุดทะเลาะกัน ความจำเป็นที่ต้องให้ดาร์กไปเพราะดาร์กเป็นคนที่ไม่เคยอ่อนโยน ใจร้อน เขาจึงเป็นคนที่จะดูแลบัสเอง แต่ไนท์ก็ห่วงเวย์เพราะทั้งดาร์กและเวย์ไม่มีใครยอมกันเลยแต่ก็ต้องให้ดาร์กไปด้วยอยู่ดีเพราะกลัวเวย์ไปรู้ในสิ่งที่ไม่ควรรู้เพราะมันคงไม่เป็นผลดีกับเวย์และบัสเป็นแน่
“เอาหละดาร์กนายอย่าเสียมารยาทกับคุณเวย์ให้มากนะพาคุณเวย์ไปได้แล้วก่อนจะมืด”
“ก็ได้”
ดาร์กตอบตกลงเพราะกลัวว่าถ้าหากมืดลงจะทำให้สองคนนี้ออกไปในอีกสภาพแน่ๆ เดาร์กพาเวย์เดินไปสักพัก ดาร์กเริ่มมองเวลาเห็นว่านี่มันก็เย็นมากแล้วจึงเร่งฝีเท้า
“นี่นายจะรีบอะไรนักหนา ฉํนเหนื่อยนะเนี้ย”
“เธอก็เดินให้มันเร็วๆสิหรือไม่ก็กลับๆไปได้แล้ว”
“ฉันขอพักก่อนสิ”
“ไม่ได้”
ดาร์กพูดเสียงดังเพราะเห็นเวลาแล้วกลัวทั้งคู่จะเป็นเหมือนคนอื่นๆที่เข้ามา มันคงโหดร้ายมากสำหรับหญิงสาวอย่างพวกเธอ
“หมดเวลาแล้ว รีบตามฉันมาก่อนที่จะไม่ได้ออกไป”
“ทำไมจะไม่ได้ออกหละ”
เวย์สงสัยในคำพูดของดาร์ก ในเมื่อพวกเขาเข้าได้ก็ต้องออกได้สิ แต่คำถามก็ไม่มีเสียงตอบใดๆ ไม่นานทั้งคู่ก็เดินมาถึงหน้าห้องรับรองของปราสาทที่บัสนั่งรออยู่
“เป็นไงบ้างบัสดีขึ้นรึยัง”
เวย์รีบเข้าไปหาเพื่อนสาวของเธอและถามด้วยความห่วงใย
“ดีขึ้นแล้วหละ คุณไนท์ปฐมพยาบาลและดูแลฉันอย่างดีมากเลย ขอบคุณนะคะคุณไนท์”
“ครับไม่เป็นไร พวกคุณควรกลับได้แล้วนะครับ”
. ไนท์เตือนให้บัสและเวย์รีบกลับก่อนที่จะค่ำ
“ดาร์กเดี๋ยวนายไปส่งคุณทั้งสองนะเดี๋ยวฉํนจะไปรับนายใหญ่”
“ไนท์นายก็ไปรับนายใหญ่ทุกที ฉันต้องทำเรื่องไม่เป็นเรื่องตลอด”
“ก็นายทำให้นายใหญ่เชื่อนายไม่ได้ยังไงหละ ไปทำตามที่ฉันบอก”
“ฮึ! พวกเธอตามฉันมา”
ดาร์กทำตามที่ไนท์บอกทั้งที่ไม่พอใจก็แต่ดาร์กก็ไม่เคยสามารถขัดไนท์ได้เลย เมื่อดาร์กพาบัสและเวย์มาส่งถึงหน้าปราสาท
“ฉันส่งเธอได้แค่นี้แหละ กลับไปและอย่ามาที่นี่อีกจนกว่าพิพิธภัณฑ์จะเปิด”
.”ขอบคุณนะคะ คุณ….” O_o
บัสยังกล่าวไม่จบดาร์กก็หายเข้าไปในปราสาทอย่างรวดเร็วจนบัสและเวย์แปลกใจว่าอะไรจะรีบขนาดนั้น ทั้งคู่พากันกลับบ้านโดยที่มีคำถามมากมายในหัวของเวย์ที่อยากจะหาคำตอบไม่ว่าจะเป็นเรื่องของพ่อหรือเรื่องปราสาทแห่งนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเธอต้องหาคำตอบของเรื่องที่เธอสงสัยให้ได้
ความคิดเห็น