ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    “The Vampire twins แวมไพร์ก๊วน ป่วนรัก”

    ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

    • อัปเดตล่าสุด 13 ต.ค. 58


       “ยัยเวย์ๆ!ตื่นๆ วันนี้เราจะไปไหนกันดี  

       “อือ~ขออีกแปปนะบัสวันนี้อุตส่าหยุดทั้งทีขอนอนต่ออีกหน่อย

                      เสียงของบัสแม้เวย์จะรำคาญแต่ก็ไม่มีผลต่อการนอนของเธอเพราะหลังจากตอบเพื่อนสาวที่น่ารักของตนไปเวย์ก็เอาผ้าคลุมโปงเพื่อตัดความน่ารำคาญทิ้งไป

       ถ้าแกไม่ตื่นฉันจะไปบอกน้าเมลให้เอาอาหารเช้าไปทิ้งให้หมดเลยนะ!!!!!”

                      บัสคิดกลที่จะให้คนอย่างเวย์ลุกโดยที่ตนไม่ต้องเหนื่อยโดยการเอาของกินมาล่อแล้วมันก็ได้ผลเสมอเมื่อสิ้นเสียงของบัสเวย์ก็ลุกขึ้นและรีบไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็วทำเอาคนที่เห็นเหตุการณ์อย่างบัสขำออกมาถึงแม้ว่าบัสจะเห็นพฤติกรรมแบบนี้บ่อยแล้วก็ตาม

       “บัสเราไปกินข้าวกันเถอะฉันเสร็จแล้ว

       เธอนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะเวย์กับของกินเธอนี่นะ 555+”

       “อย่ามาล้อฉันนะยัยบัส ก็ฝีมือแม่ฉันอะไม่มีใครเทียบได้หนิ.เนอะแม่เนอะ ^^”

                  เวย์พูดพร้อมเข้าไปออดอ้อนแม่ของเธอและทำหน้ากวนๆใส่เพื่อนสาวของตนอย่างสนุกสนานจนแม่ของเธออมยิ้ม

       ปากหวานแต่เช้าเลยลูกคนนี้  ไปๆไปนั่งกินข้าวกันเถอะเดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด

                  ทุกคนพากันไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ที่ล้อมโต๊ะกลมไม้ที่มีอาหารวางอยู่บนโต๊ะหน้าตาน่าทานเป็นอย่างมาก เมื่อทานไปสักพักแม่ของเวย์เห็นบรรยากาศเริ่มเงียบเลยชวนคุยเด็กทั้งสองคุย

       บัสลูก พ่อเป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย?”

       “สบายดีค่ะน้าเมล

       น้าเมลคะ ถ้าพ่อหนูถามถึงน้าเมลอย่าเพิ่งบอกพ่อของหนูนะคะว่าหนูอยู่ที่นี่

      “ทำไมหละลูก?”

      “ก็เหมือนเดิมแหละค่ะ แม่ 555+” เวย์ตอบแม่แทนเพื่อนของตนเพราะรู้ดีว่าแม่ของเธอก็พอรู้อยู่แล้ว

      “อีกแล้วหรอลูก

      “พ่อของบัสหนะไม่เคยที่จะฟังอะไรบัสหรือแม้แต่ใครเลยหัวดื้อมากเอามากๆเลยคะ่น้าเมล -O-

                         แม่ของเวย์รู้ดีว่าพ่อของบัสเป็นคนยังไงเพราะพ่อของบัสเป็นเพื่อนสนิทของสามีตน พ่อของบัสและเวย์เป็นเพื่อนที่รักกันมากแต่พอทั้งคู่มีครอบครัวก็แยกย้ายไปทำธุรกิจของตัวเอง พ่อของบัสเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จและมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วประเทศส่วนพ่อของเวย์ก็เป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ไม่มีชื่อเสียงอะไรมากมายและก็จากไปโดยไม่ติดต่อกลับมาหลายปีทำให้พ่อของบัสและเวย์ไม่ได้ติดต่อกัน

      “แม่คะวันนี้เวย์กับบัสขอไปเที่ยวนะคะ

      “อย่ากลับมืดนะยัยหนูระวังตัวด้วยนะแม่เป็นห่วงดูแลเพื่อนดีๆหละ

      “รับทราบคะนายแม่ 555+”

                         ทั้งคู่เดินออกจากบ้านไปโดยคุยกันไปเรื่อยจนถึงสถานีรถไฟเพราะบ้านเวย์อยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟมากนัก

      “เวย์วันนี้เราไปไหนดีอะ”  บัสถามเวย์เพราะเธอไม่ได้คิดไว้

      “อืม….เราไปพิพิธภัณฑ์ปราสาทเก่ากันมั้ย เวย์เสนอเพราะไม่ได้ไปนานมากแล้วตั้งแต่พ่อเธอหายไปและอยากรู้ว่าทำไมพ่อของเธอถึงชอบพาเธอไป

      “เวย์แต่เขาบอกกันว่าที่นั่นมันปิดอยู่ไม่ใช่หรอ แถมดูรูปก็วังเวงแปลกๆด้วย

      “แต่ฉันอยากไปนะ ฉันคิดถึงพ่อนะๆๆบัสไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย

      “ถ้าเธอคิดถึงพ่อซันของเธอมากโอเคฉันไปเป็นเพื่อนเธอก็ได้

                         ทั้งสองขึ้นรถไฟเพื่อไปที่พิพิธภัณฑ์ปราสาทเก่าไม่นานรถไฟก็มาหยุดที่สถานีที่ทั้งสองต้องการมา  ทั้งคู่ลงรถไฟและนั่งรถประจำทางมาถึงหน้าพิพิธภัณฑ์ปราสาทเก่าที่มีสีออกสีเทาดูทรุดโทรมมากแต่ความเก่าก็ยังแฝงความน่าค้นหาความลึกลับไว้แต่สิ่งที่เวย์และบัสพบคือมีป้ายเขียนบอกพิพิธภัณฑ์ได้ปิดปรับปรุงและมีเชือกล้อมรอบเพื่อไม่ให้ใครเข้าไปอย่างที่บัสบอกจริงๆ แต่เวย์ก็ยังอยากที่จะเข้าไปอยู่ดี

      “เห็นมั้ยว่ามันปิดอะเวย์

      “อือ…”

                         ???? คำตอบของเวย์ทำเอาบัสสงสัยว่าเวย์จะทำอะไร

      “เราจะกลับกันหรือว่า.

      “เข้าไปกันเถอะบัส !”

                      บัสยังพูดไม่จบเวย์ก็ดึงมือเพื่อนของเธอรอดเข้าไปทำเอาคนโดนดึงตกใจเป็นอย่างมาก

     “เวย์เดี๋ยวๆสิ!”

                      แม้บัสจะพูดยังไงเวย์ก็วิ่งโดยไม่สนใจเสียงของเพื่อนสาวของเธอเลย จนกระทั่งเวย์มาถึงห้องโถ่งให้ใจกลางปราสาทที่เก่าแห่งนี้

     บัสที่นี่ดูเก่ามากเลยเนอะ  แถมยังดูทรุดโทรมอีกด้วย

     “ก็ใช่หน่ะสิ น่ากลัวอีกต่างหาก

                    ทั้งเวย์และบัสได้เดินไปรอบๆ แต่มือของจอมซุมซามอย่างบัสก็ดันไปโดนแจกันบนโต๊ะไม้เก่าหล่นลงมาแตกทำให้เวย์และบัสตกใจเสียงแจกันทั้งสองจึงร้องอุทานออกมาเสียงดัง

      “ว๊าย!!!!!!! “

      “ใครให้พวกเธอเข้ามา!”

                        เวย์กับบัสรู้สึกกลัวเพราะพวกเธอทำผิดในการแอบเข้ามา ทั้งคู่พยายามหาต้นต่อของเสียงผู้ชายคนนั้น

      “คุณเป็นใคร แล้วอยู่ตรงไหนออกมานะ

                       เมื่อเวย์หาต้นต่อเสียงไม่ได้เธอจึงให้ผู้ที่พูดออกมา ทั้งที่เธอกลัวแต่เธอก็ยังอยากที่จะรู้ว่านั่นเป็นเสียงของใครกัน  สิ้นเสียงคำถามเวย์ได้ไม่นานก็มีชายหนุ่มเดินมาจากบันไดของปราสาท แต่สิ่งที่ทำให้เวย์และบัสตกใจอีกก็คือผู้ชายคนที่เธอเห็นคือฝาแฝดที่เธอเจอเมื่อคืนนี้

       “นาย!”  

                     เวย์พูดเสียงดังและเอานิ้วชี้หน้าโดยไม่ได้ไตร่ตรองให้ดีก่อนว่าคนที่เธอชี้หน้าคือดาร์กหรือไนท์

       “เดี๋ยวๆเข้ามาในถิ่นของคนอื่นมีมารยาทหน่อยสิคุณเอามือมาชี้หน้าอย่างนี้เดี๋ยวก็ไม่ได้ออกไปดีหรอก

                   เวย์เห็นเพื่อนสาวของเธอตัวสั่นเพราะกลัวเธอจึงเอานิ้วลงและกอดเพื่อนเธอไว้ เพราะในปราทสาทที่เก่านี้ทั้งมืดและน่ากลัว

      “เธอสองคนเข้ามาได้ยังไงใครอนุญาตและเข้ามาทำไม อ่อ! หรือว่าเธอมาเพื่อจะเรียกค่าเสียหายจากเมื่อคืน  ดาร์กพูดพร้อมกับมองด้วยความเหยียดหยาม

      “ไม่ใช่นะ! ฉันไม่ได้มาเพื่อที่จะเรียกร้องอะไรทั้งสิ้นฉันมาเพราะ.    ที่เวย์มาเพราะเธอแค่คิดถึงพ่อของเธอเท่านั้น

      “เพราะอะไร  เหอะ! ตอบไม่ได้สินะ ถ้าไม่ได้มาเรียกร้องอะไรก็กลับไปซะและอย่ามาที่นี่อีก

      “ดาร์ก! แขกมาหรอ

      “ไม่ใช่ไนท์ แค่พวกคนบ๊องๆเดินหลงเข้ามา

                       บัสจำน้ำเสียงของไนท์ได้จึงหันไปมองตามเสียงนั่น

      “อ้าว สวัสดีครับคุณทั้งสอง

      “เจอกันอีกแล้วนะครับ มาหาถึงที่นี่เลยหรอครับ

                        เมื่อดาร์กและไนท์มายืนข้างกันทำเอาเวย์งงว่าใครเป็นใครเพราะคืนนั้นเวย์โมโหจนไม่ทันสังเกตอะไรสักอย่าง

      “พวกคุณคงจะงงสินะครับ ผมไนท์ครับส่วนเจ้านี่คือน้องชายผมชื่อดาร์กครับ

      “เดี๋ยวนะไนท์ ฉันเกิดก่อนไม่ใช่หรอฉันก็ต้องเป็นพี่นายสิ

                      คำพูดของไนท์ทำเอาดาร์กไม่พอใจเพราะทุกครั้งที่มีคนเจอทั้งคุ่อยู่ด้วยกันไนท์จะบอกว่าตนเป็นพี่เสมอ ทั้งที่จริงๆคนที่ควรเป็นพี่คือดาร์กเพราะชื่อของทั้งคู่มาจากคำว่า...ดาร์กไนท์...

      “คำสั่งนายใหญ่ ให้ฉันเป็นพี่ของนายอย่ามาทำท่าทีแบบนั้นใส่ฉันนะ

                      ไนท์มองดาร์กเพื่อให้เขารู้ว่าไนท์ไม่พอใจในท่าทีของดาร์กที่ทำต่อหน้าหญิงสาวสวยทั้งสองคน     เวย์เห็นดาร์กและไนท์เริ่มจะทะเลาะจึงได้พูดเพื่อให้ทั้งดาร์กและไนท์หันมาสนใจในสิ่งที่เขาพูดแทน

      “ฉันไม่ได้อยากรู้หรอกนะว่าใครจะเป็นพี่เป็นน้อง ฉันกับเพื่อนแค่อยากเข้ามาเที่ยวเฉยๆ

                       ประโยคที่เวย์พูดได้ผลเพราะดาร์กและไนท์หันมาที่เธอกับเพื่อนของเธอ

      “คุณไนท์คะ ฉันและเพื่อนขอโทษนะคะที่เข้ามาโดยพลการ ออกไปกันเถอะเวย์ 

                    บัสได้กล่าวขอโทษและรีบดึงเวย์แต่เวย์ไม่ยอมที่จะไป เพราะเธออยากที่จะสำรวจต่ออีก

      “บัสเดี๋ยวก่อน อุตส่าเข้ามาได้ฉันขอเดินดูอีกนิดเถอะนะ

      “เอ่อคุณไนท์คะ ถ้าเพื่อนและฉันจะขออยู่อีกสักพักได้มั้ยคะ  

                     บัสรีบถามหนุ่มหล่อที่เธออยากจะคุยด้วยตั้งแต่เมื่อคืนอย่างไนท์  ดาร์กเริ่มหัวเสียกับความวุ่นวายของเวย์และบัส  แต่ดาร์กก็ต้องอารมณ์เสียเข้าไปอีกเพราะคำตอบของไนท์

      “ได้สิ เดี๋ยวผมกับดาร์กจะพาเดินชมเองครับแต่วันหลังอย่าเข้ามาอีกยะครับถ้าไม่มีใครอนุญาติ

      “ได้คะ ขอบคุณคะ

                      ทั้งคู่รีบตอบรับและดีใจเพราะพวกเธอจะไม่โดนลงโทษที่เข้ามาโดยพลการ พอเดินไปได้สักพักบัสรู้สึกเวียนหัวเพราะบัสเป็นคนที่แพ้ฝุ่นจึงทำให้บัสขอพักที่ห้องรับรองของปราสาท แต่เวย์เห็นว่ามีโอกาสแค่ครั้งเดียวจึงขอดูให้ทั่ว เพื่อที่เธออาจจะพบอะไรที่เกี่ยวกับพ่อของเธอ

      “บัสงั้นบัสนั่งรอเวย์ที่นี่นะเวย์ขอเดินดูให้ทั่ว

      “เวย์งั้นฉันไปด้วยฉํนไม่อยากอยู่ถ้าเธอไม่อยู่ฉันกลัว

                     บัสพูดหร้อมลุกขึ้นร่างกายของเธอไม่ไหวจึงล้มลงเพราะหน้ามืด แต่ความไวของไนท์ทำให้รับบัสไว้ในอ้อมแขนของเขาได้ทันบัสจึงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

      “เอางี้นะครับเดี๋ยวคุณเวย์ไปกับดาร์กนะครับเดี๋ยวคุณบัสผมจะดูแลให้ถือว่าเป็นการไถ่โทษเมื่อคืนนี้ละกันนะครับ

      “ไนท์! นี่นายจะให้ฉันไปกับยัยนี่หรอ

      “ไปกับฉันแล้วมันยังไงมิทราบ

      “เธอหน่ะมัน ปากไม่ดีสวยก็งั้นๆ นิสัยก็แย่มารยาทก็แย่ =[]=”

      “นาย! ><”

                       เมื่อไนท์เห็นทั้งคู่จะทะเลาะกันเลยตัดบทให้ทั้งคู่หยุดทะเลาะกัน ความจำเป็นที่ต้องให้ดาร์กไปเพราะดาร์กเป็นคนที่ไม่เคยอ่อนโยน ใจร้อน เขาจึงเป็นคนที่จะดูแลบัสเอง แต่ไนท์ก็ห่วงเวย์เพราะทั้งดาร์กและเวย์ไม่มีใครยอมกันเลยแต่ก็ต้องให้ดาร์กไปด้วยอยู่ดีเพราะกลัวเวย์ไปรู้ในสิ่งที่ไม่ควรรู้เพราะมันคงไม่เป็นผลดีกับเวย์และบัสเป็นแน่

      “เอาหละดาร์กนายอย่าเสียมารยาทกับคุณเวย์ให้มากนะพาคุณเวย์ไปได้แล้วก่อนจะมืด

      “ก็ได้

                    ดาร์กตอบตกลงเพราะกลัวว่าถ้าหากมืดลงจะทำให้สองคนนี้ออกไปในอีกสภาพแน่ๆ  เดาร์กพาเวย์เดินไปสักพัก ดาร์กเริ่มมองเวลาเห็นว่านี่มันก็เย็นมากแล้วจึงเร่งฝีเท้า

      “นี่นายจะรีบอะไรนักหนา ฉํนเหนื่อยนะเนี้ย

      “เธอก็เดินให้มันเร็วๆสิหรือไม่ก็กลับๆไปได้แล้ว

      “ฉันขอพักก่อนสิ

      “ไม่ได้

                    ดาร์กพูดเสียงดังเพราะเห็นเวลาแล้วกลัวทั้งคู่จะเป็นเหมือนคนอื่นๆที่เข้ามา มันคงโหดร้ายมากสำหรับหญิงสาวอย่างพวกเธอ

      “หมดเวลาแล้ว รีบตามฉันมาก่อนที่จะไม่ได้ออกไป

      “ทำไมจะไม่ได้ออกหละ

                   เวย์สงสัยในคำพูดของดาร์ก ในเมื่อพวกเขาเข้าได้ก็ต้องออกได้สิ แต่คำถามก็ไม่มีเสียงตอบใดๆ ไม่นานทั้งคู่ก็เดินมาถึงหน้าห้องรับรองของปราสาทที่บัสนั่งรออยู่

      “เป็นไงบ้างบัสดีขึ้นรึยัง

                  เวย์รีบเข้าไปหาเพื่อนสาวของเธอและถามด้วยความห่วงใย

      “ดีขึ้นแล้วหละ คุณไนท์ปฐมพยาบาลและดูแลฉันอย่างดีมากเลย ขอบคุณนะคะคุณไนท์

      “ครับไม่เป็นไร พวกคุณควรกลับได้แล้วนะครับ

    .                   ไนท์เตือนให้บัสและเวย์รีบกลับก่อนที่จะค่ำ

      “ดาร์กเดี๋ยวนายไปส่งคุณทั้งสองนะเดี๋ยวฉํนจะไปรับนายใหญ่

      “ไนท์นายก็ไปรับนายใหญ่ทุกที ฉันต้องทำเรื่องไม่เป็นเรื่องตลอด

      “ก็นายทำให้นายใหญ่เชื่อนายไม่ได้ยังไงหละ ไปทำตามที่ฉันบอก

       “ฮึ! พวกเธอตามฉันมา

                        ดาร์กทำตามที่ไนท์บอกทั้งที่ไม่พอใจก็แต่ดาร์กก็ไม่เคยสามารถขัดไนท์ได้เลย  เมื่อดาร์กพาบัสและเวย์มาส่งถึงหน้าปราสาท

      “ฉันส่งเธอได้แค่นี้แหละ กลับไปและอย่ามาที่นี่อีกจนกว่าพิพิธภัณฑ์จะเปิด

      .ขอบคุณนะคะ คุณ.” O_o

                         บัสยังกล่าวไม่จบดาร์กก็หายเข้าไปในปราสาทอย่างรวดเร็วจนบัสและเวย์แปลกใจว่าอะไรจะรีบขนาดนั้น  ทั้งคู่พากันกลับบ้านโดยที่มีคำถามมากมายในหัวของเวย์ที่อยากจะหาคำตอบไม่ว่าจะเป็นเรื่องของพ่อหรือเรื่องปราสาทแห่งนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเธอต้องหาคำตอบของเรื่องที่เธอสงสัยให้ได้

       

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×