คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
กริ๊งๆๆ!!! เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นพร้อมแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้องที่มีหญิงสาวผมสีดำหลับอยู่บนเตียงสีขาว
“ตายแล้ว!! สายๆ” เสียงของเวย์ที่ตกใจมากพูดขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นเวลา
“ไปก่อนนะค่ะแม่” เวย์รีบจนไม่ได้กินข้าวเช้าที่แม่เตรียมไว้ให้
“เฮ้อ~ ดีนะทันพอดีเลยไม่เสียแรงที่ซิ่งมาก ^^! “
“ยัยเวย์! ทางนี้” เสียงของหญิงสาวร่างบางผิวขาวผมสีน้ำตาลเข้ม ตาสีดำสนิทกำลังยกมือเป็นการบอกให้เพื่อนของตนเดินมา
“สายอีกแล้วนะเวย์ ดีนะที่ฉันไปเอาของจากรุ่นพี่ทันหน่ะ”
“ขอโทษนะบัส พอดีตื่นสายอะแฮะๆ ^O^!”
“ไม่ต้องมาขำกลบเกลื่อนเลยนะเวย์ แกจะต้องเลี้ยงข้าวฉันตอบแทน ^[]^ “
“อีกแล้วหรอ ~ =O=! “ เวย์เสียงอ่อยเพราะเธอต้องเลี้ยงข้าวเพื่อนสาวของเธอบ่อยตั้งแต่ตอนเรียน ม.ปลาย แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่เลิกคบเพื่อนคนนี้เพราะบัสเป็นเพื่อนที่ช่วยเหลือเธอได้ตลอด
“เวย์พ่อของเธอยังไม่กลับมาอีกหรอนี่เธอจะ20แล้วนะ”
“ยังเลยฉันก็อยากให้พ่อกลับมาเร็วๆนะ”
เมื่อเวย์ได้ยินคำถามจากบัสก็ทำให้เวย์สีหน้าดูเศร้าและน้ำเสียงไม่ค่อยดี เพราะเธอไม่ได้เจอพ่อของเธอมาสิบปีกว่าแล้วและไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อของเธออยู่ที่ไหนยังมีชีวิตอยู่รึป่าวพ่อของเธอแค่ทิ้งอ้อมกอดและคำพูดก่อนไปว่า …..”พ่อจะมารับลูกและแม่ไปอยู่ด้วยกันนะ”….
“ยัยเวย์ วันนี้ฉันไปบ้านแกนะเดี๋ยวฉันจะหนีพ่อบ้านที่มารับฉํน 555+” เสียงขำของบัสทำให้เพื่อนอย่างเวย์รู้ดีว่าบัสกับลุงเอสต้องทะเลาะกันเป็นแน่
“ทะเลาะกันมาอีกแล้วสิ เฮ้อ~บัสเธอก็ชอบไปหาเรื่องทะเลาะกับพ่อได้ตลอดเลยนะคราวนี้เรื่องอะไรอีกหละ”
“ก็พ่อฉํนหน่ะไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉํนเลือกให้ตัวเองหน่ะสิแถมมากักบริเวณอีก”
“เธอเลยจะหนีไปบ้านฉํน ถ้าแม่ฉํนรู้นะเธอกับฉันโดนฆ่าแน่ = =! “
“เวย์เธอใช้มุขนี้อีกแล้วนะ น้าเมลแม่เธอใจดีจะตายไปอย่ามาหลอกซะให้ยาก”
บัสรู้ว่าเวย์อยากให้เธอกลับบ้านเพราะกลัวพ่อของเธอเป็นห่วง ถึงยังไงเธอก็ไม่กลับแล้วก็ยังโกรธพ่อของเธออยู่
“เวย์มืดแล้วพ่อบ้านคงไปจากหน้ามหาลัยแล้วหละเราไปกันเถอะ ฉันปั่นจักรยานเอง”
“ไม่เอาฉันปั่นเอง เธอไม่ค่อยระวังซุ่มซามตลอด”
“ก็ได้ๆ งั้นคราวหน้าให้ฉํนปั่นนะ”
“โอเคๆ!”
ปริ๊นนนนนน!!!!!!! เอี๊ยดดดดด~~~ โครม!@#$%
“โอ๊ย! ขับรถประสาอะไรเนี้ย” เสียงของเวย์พูดด้วยความโมโห พร้อมลุกขึ้นเพื่อไปดูจักรยานและเพื่อนสาวของเธอ
“เป็นไรมั้ยบัส??”
“ไม่เป็นไรเวย์ ถลอกนิดหน่อย”
“พวกคุณเป็นไรมั้ยครับ?”
เสียงชายหนุ่มที่ลงมาจากรถหรูสีดำมีผมสีอมม่วงแดงดวงตาสีดำหล่อสุขุมสมาร์ท(โคตรหล่อเลย)ที่เพิ่งเฉี่ยวชนเวย์และเพื่อนของเธอไป
“คุณขับรถไม่ดูทางรึไงนี่มันเขตชุมชนนะจะรีบไปไหนมิทราบ” เวย์อดกลั้นไม่ไหวในความใจร้อนจึงได้ต่อว่าชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอโดยไม่สนใจในความหล่อแม้แต่นิด
“ขอโทษนะครับแล้วผมจะชดใช้ให้ ผมไนท์ครับนี่นามบัตรถ้าคุณจะเรียกค่าเสียหายเท่าไหร่โทรแจ้งได้เลยนะครับ”
“ไนท์ นายจะรีบไปได้รึยังเสียเวลาอยู่กับพวกนี้อยู่ได้”
เสียงดังออกมาจากกระจกด้านคนขับเป็นเสียงชายหนุ่มที่มีหน้าตาเหมือนกับผู้ชายที่ลงมาจากรถเหมือนกันมากจนทำเอาคนที่เห็นแยกไม่ออก แต่อย่างไรก็ตามถึงจะหน้าเหมือนกันแต่นิสัยและท่าทางก็ต่างกันสิ้นเชิง
“ดาร์กนายก็พูดเกินไป เราผิดนะ”
“แล้วเมื่อไหร่จะไปซะทีเอาเงินให้ไปก็จบแล้ว”
เมื่อสิ้นเสียงคำพูดของดาร์กทำเอาคนฟังอย่างเวย์และบัสเลือดขึ้นหน้าอย่างที่ไม่เคยเป็น ทำเอาคนใจร้อนอย่างเวย์ต่อว่าและเหม็นขึ้หน้าดาร์กเป็นอย่างมาก
“ไอคนปากไม่ดีนิสัยเสียชาตินี้เราอย่าได้เจอกันอีกเลย”
คำพูดของเวย์ก็ไม่ได้ทำให้ดาร์กรู้สึกอะไรแม้แต่นิดแถมยังเมินเฉยทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นพร้อมกับเอากระจกขึ้นเพราะรำคาญเสียงของเวย์อีก (ไร้มารยาทมาก!!)
“ผมขอโทษแทนน้องชายของผมด้วยนะครับที่เสียมารยาท ถ้าต้องการอะไรติดต่อจากนามบัตรได้นะครับ ผมขอตัวก่อน”
“ค่ะ” บัสตอบแบบน้ำเสียงที่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นพี่น้องที่แตกต่างกันขนาดนี้
“เวย์เรากลับบ้านเถอะนะเดี๋ยวน้าเมลจะเป็นห่วงเอา”
“ซวยชะมัดเลยเจอคนแบบตานั่นหนะ” เวย์พูดพร้อมกับปั่นจักรยานบ้านของเธอ
“กลับมาแล้วค่ะ>>”
“กลับมาแล้วหรอเจ้าลูกตัวดี กลับมาซะมืดเลยนะไปเที่ยวที่ไหนมาแล้วทำไมถึงได้กลับมาในสภาพแบบนี้”
“สวัสดีค่ะ น้าเมลวันนี้พอดีหนูชวนเวย์ไปเขียนป้ายที่ชมรมมาคะแถมก่อนกลับยังโดนหมาวิ่งไล่มาอีก ขอโทษนะคะที่กลับมืด” บัสตัดบทของแม่เวย์เพื่อไม่ให้เวย์หัวเสียเข้าไปอีก
“ไม่เป็นไรจร้า ไปๆไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวกันได้แล้วนะ”
.”คะ”
เมื่อบัสและเวย์อาบน้ำกินข้าวเสร็จทั้งคู่ก็ขึ้นห้องนอน
“เวย์ เธอว่าคนชื่อไนท์นี่น่ารักแล้วก็หล่อดีเนอะ”
“ก็ดีนะ” เวย์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือตอบบัสแบบไม่ค่อยสนใจอะไรมากนัก
“เธอว่าเราควรจะโทรไปดีมั้ยอะเวย์??”
“อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะยัยบัสฉันไม่อยากให้คนปากเสียอย่างน้องตานั่นมาหาว่าเราเห็นแก่เงิน ยิ่งนึกก็ยิ่งโมโห”
“โห~~ก็ได้ๆ”
“เลิกคิดถึงเรื่องบ้าๆแบบนั้นกันเถอะพรุ่งนี้เราหยุดพิเศษทั้งทีรีบนอนจะได้ไปเที่ยวกันดีกว่านะ”
เวย์ไม่อยากให้เพื่อนของตัวเองไปยุ่งกับพวกคนแบบนั้นจึงไม่คิดที่จะโทรหรือติดต่ออะไรและหวังว่าต่อไปคงจะไม่ได้เจอกันอีก....
ความคิดเห็น