คำสัญญา แห่งหัวใจ

ข้อมูลเบื้องต้น

คำสัญญา......แห่งหัวใจ

             “มินจี.......ฉันรักเธอน่ะ...ฉันสัญญา..ฉันจะกลับมา..แล้วเราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป....มินจี” สิ้นเสียงตะโกนจากใครบางคนที่ดังแววเข้ามาในหัว  สาวน้อยก็สะดุ้งตื่นจากในความฝันสู่โลกแห่งความเป็นจริง 

“มินจี...ทำไมเธอถึงได้ฝันแบบนี้ตลอดทุกคืนเลยน่ะ...”เธอรำพึงรำพันกับตัวเอง แล้วย้อนนึกไปถึงเรื่องราวในอดีต...3 ปีที่ผ่านมา..ในวันนั้น...เป็นวันที่เธอเสียใจที่สุด..เมื่อเธอต้องพลัดพรากจากคนรัก...เพราะด้วยเหตุผลที่ว่าฐานะของเราทั้งสองแตกต่างกัน... “แน่หล่ะสิ  เรามันก็แค่คนธรรมดา ส่วนคนนั้นเขาเป็นถึงลูกชายนักธุรกิจพันล้านที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในเกาหลี  แต่ดันมาตกหลุมรักสาวน้อยติดดินอย่างเรา”

....ก๊อกๆๆๆ....

“เข้ามาได้จ๊ะ...”

“ยัยมินจี.....ตื่นแล้วหรอ...ร้องไห้อีกแล้ว...(เฮ๊อ!!!)อย่ามัวฝันถึงนายคนนั้นของเธอเลย...ป่านนี้เขาคงมีลูกมีเมียแล้วหล่ะ...ถ้าเขารักเธอจริง..เขาคงกลับมาหาเธอแล้ว”

อันยอง เพื่อนสนิทของเธอได้พูดปลอบใจมินจีเพื่อให้ได้สติมากขึ้น  แต่ทว่าคำเหล่านี้ยิ่งได้ซ้ำเติมเธอลงไปทุกที่....

“ยัยอันยองผีบ้า...อย่าพูดอย่างนี้อีกน่ะ...ฮือๆๆ”

“โถ่ๆๆ  จ้าๆ...ฉันขอโทด..นายนั้นรักเธอคนเดียว  อิอิอิ!!!”

^_^!!.........

“นี่.....เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว...เดี๋ยวไปทำงานสาย....วันนี้เราต้องรีบไปต้อนรับประธานคนใหม่....ได้ข่าวว่าหล่อมั๊กๆๆๆเลยน่ะยัยมิน”

“ชิ.....หล่อแล้วไง...เขาไม่มาสนใจคนจนๆอย่างพวกเราหรอก  อีกอย่างฉันจะรอแต่นายนั่นคนเดียว” มินจีกล่าวพร้อมเดินสะบัดก้นหนียัยอันยอง...แม่มดที่บ้าผู้ชายที่สุดใน 3 โลก

  เช้าวันต่อมา    09.45 น.

ตึกๆๆๆ...

“เร็วสิ...มินจี...สายแล้วน่ะ..พนักงานคนอื่นเขาเข้าต่อแถวรอต้อนรับท่านประธานคนใหม่แล้วน่ะ”

“โอ๊ะๆๆ...รอเดี๋ยว...อันยอง...เธอไปเข้าแถวก่อนเลยน่ะ...ฉันจะไปเข้าห้องน้ำแปปนึง...ไปหล่ะน่ะ...”

“ดะ..ดะ..เดี๋ยวก่อนมินจี!!...ไปซ่ะแล้ว...ยัยนี่..ดื้อจิงๆ”

“สายแล้วๆ...ดันมาปวดฉี่อะไรตอนนี้นิ.....”

ตึกๆๆๆ “โอ๊ะๆโอ๊ย!!...อะไรอีกเนี๊ย....” มินจีอุทานขึ้นหลังจากที่วิ่งชนหนุ่มร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง

“นี่....นะ...นะ..นาย”  มินจีลุกขึ้นพร้อมมองหน้าคนที่อยู่ข้างหน้าหล่อน...มันไม่ใช่ฝันใช่มั้ย..เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเธอคือ...นายซันโฮ...คนที่เธอรักที่จากเธอไปเมื่อ  3  ปีที่แล้ว

“ซันโฮ....นาย...นายกลับมาหาฉันแล้วใช่มั้ย...”  มินจีดีใจทั้งน้ำตาเมื่อเห็นคนรักของตนกลับมาหาตน  แต่ทว่าซันโฮเมื่อได้ยินมินจีพูดเช่นนั้นก็กลับทำตัวเย็นชาใส่

“ซันโฮ...นายเป็นอะไร..ทำไมนายไม่พูดกับฉัน...นายไม่รักฉันแล้วหรอ...หรือว่าใครเปลี่ยนสมองนาย...นายจึงทำตัวเย็นชาใส่ฉัน...ฮือๆๆ...บอกฉันมาสิ”

“เธอเป็นใคร......ฉันไม่รู้จักเธอหรอกน่ะ.....”

“นี่นาย..ฉันมินจีไง...ไหนนายบอกว่า...นายรักฉัน......เรารักกันมากน่ะ...จำไม่ได้หรอ”

   ซันโฮมองมินจีด้วยท่าทีเหมือนไม่รู้จักหล่อนจริง.....

“คุณชายครับ...ได้เวลาแล้วน่ะครับ...ทุกคนกำลังรอคุณชายอยู่” เสียงบอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดขึ้น

“เราไปกันได้แล้ว....ป่ะ....”  เสียงอันนุ่มลึกของซันโฮทำให้หัวใจของสาวน้อยมินจีตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม...นี่เขาไม่รักเราแล้วหรือเขาถูกเปลี่ยนสมองกันแน่....มินจีได้แต่เฝ้ามองดูชายอันเป็นที่รักของเธอเดินจากไป....หัวใจเธอแทบสลาย....เธอคงไม่มีค่าในสายตาเขาอีกต่อไป...หรือว่าเขาคงจะมีแฟนใหม่ไปแล้วก็ได้......

       ในเวลาเย็นอันโพล้เพล้.....ความเงียบเหงาได้มาสิงสถิตอยู่ในหัวใจของสาวน้อยผู้อาภัพรักอย่างมินจี....เธอกำลังนั่งเหม่อลอยมองท้องฟ้าราวกับคนที่ไม่มีชีวิตจิตใจ......

“เฮ๊!!!!!!!!!!!......มินจี...เธอกลับมาบ้านตอนไหน...ฉันไปเข้าแถวรอเธอจนต้อนรับท่านประธานเสร็จก็ยังไม่เห็นเธอเลย....”

“ฉันไปเข้าห้องน้ำเสร็จ....ฉันก็กลับบ้านเลย”

“เธอไม่สบายรึปล่าวมินจี......นี่....เธอรู้มั้ยว่าท่านประธานคนใหม่คนนี้เป็นใคร  อิอิ”

“ใครจะไปรู้หล่ะ...ฉันไม่ได้ไปต้อนรับท่านประธานใหม่กับเธอนิ”

“นายซันโฮไงหล่ะ....โอ๊ะๆๆ...ไม่ใช่ๆ..ท่านประธานซันโฮต่างหาก...ฉันว่าเขาคงกลับมาหาเธอแล้วหล่ะ”

“หรอ....ฉันเจอเขาแล้วหล่ะ....ทำตัวเย็นชาใส่ฉันด้วย...”

“เจอที่ไหนหล่ะ....”  อันยองถามมินจี

“ตอนที่ฉันไปเข้าห้องน้ำไง....แต่....เขาไม่สนใจฉันเลย...เขาทำเหมือนไม่รู้จักฉัน...อันยอง...เขาไม่รักฉันแล้ว...ฮือๆๆๆ T_T”

  หล่อนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เลยปล่อยโฮออกมาอย่างรวดเร็ว.....

“อันยอง..ฉันจะทำยังไงดี  ฉันรักเขามาก....ถ้าจะให้ลืมเขา..ฉันทำไม่ได้หรอกน่ะ..ฮือๆๆ....เธอต้องช่วยฉันน่ะ”  มินจี ร้องอ้อนวอนด้วยน้ำตา

“จะให้ฉันช่วยยังไงหล่ะแก??...”

“ก็ช่วยให้ซันโฮจำฉันได้ไง....ฉันจะต้องทำทุกวิถีทาง....”

“เป็นหนักเอาการเลยน่ะยัยมินจี...จะไม่ช่วยก็สงสารเพื่อน  เฮ๊อออออ!!”......!”

วันต่อมา

   สาวสวยทั้ง 2 ก็มาทำงานตามปกติเหมือนเช่นทุกวัน แต่ดูท่าทางมินจีวันนี้ เธอดูซีเรียสผิดปกติ

“ดิฉันขออนุญาตพบท่านประธานหน่อยสิ  เลขาจามี”

มินจีเดินไปหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงานของเลขาส่วนตัวท่านประธานที่หน้าห้องทำงานของประธานซันโฮ

“มีอะไรหรอ..ถึงได้รีบเร่งซ่ะขนาดนี้...”

เลขาจามีถามมินจีด้วยความแปลกใจ........

“เอ่อ......มีงาน..มีธุระเรียนถามอะไรประมาณนี้แหละค่ะ....ให้ดิฉันเข้าไปได้ไหมค่ะ”

“จะถามให้ก็แล้วกัน........รอสักครู่.......ท่านประธานค่ะ....มีพนักงานบริษัทเราต้องการพบท่านค่ะ....อ๋อ....ค่ะ..ค่ะ....”

“ท่านให้เข้าไปได้....ไปสิ”

“ขอบคุณน่ะค่ะ....เลขาจามี”

ภายในห้องทำงานของผู้บริหารบริษัทใหญ่โตจริงๆ....เป็นครั้งแรกของมินจีที่ได้เข้ามาในห้องนี้นับตั้งแต่ที่ได้มาทำงานในระยะเวลา 2 ปี ภายในห้องมีผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนมองนอกหน้าต่างอยู่ ซึ่งมองจากทางด้านหลังจะรู้ทันทีว่าเป็นท่านประธานซันโฮ

“ซันโฮ.....”

“....คุณนั่นเอง...มีธุระอะไรหล่ะ...”

ซันโฮหันหลังกลับมานั่งที่เก้าอี้แล้วถามเธอเรื่องงานทั่วไป...โดยไม่สนใจเลยว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรออกมา...

“เอ่อ....ซันโฮ...นายจำฉันไม่ได้จริงๆหรอ..” มินจีถามอย่างนุ่มนวล

“ผมก็เพิ่งจะรู้จักกับคุณนี่หล่ะ....คุณชื่อมินจีใช่มั้ย....ทำงานอยู่แผนกไหนหล่ะ...”

“ใช่ค่ะ...ฉันชื่อมินจี....ทำงานอยู่แผนกการเงิน...ฉันทำงานที่นี่มาได้ 2 ปีกว่าๆแล้ว แล้วฉันจะบอกอะไรได้น่ะค่ะว่า ฉันเป็นคนที่คุณรักมาก....คุณเคยสัญญาว่าจะรักฉัน...จะกลับมาหาฉัน...”

“แล้วไงต่อ...ผมไม่เคยสัญญาอะไรกับใครไว้น่ะ...คุณจำคนผิดรึปล่าว....ที่คุณพูดออกมาอย่างนี้...คุณต้องการอะไร...เลิกยุ่งกับผมได้แล้ว....ผมไม่ใช่คนในฝันของคุณหรอก....กลับไปทำงานได้แล้ว....”

ซันโฮคิ้วขมวด....คำพูดของเขาช่างดุราวกับเสือคำราม...แต่นัยน์ตายังมีแววอ่อนโยนต่อผู้ฟัง..มันทำให้มินจีรู้สึกว่า...เขายังรักเธออยู่แน่นอน

“ถึงแม้วันนี้คุณจะจำฉันไม่ได้....แต่วันต่อไป...คุณจะต้องจำฉันได้ทุกอย่าง...ทุกอย่างที่ฉันพูดออกไป  ฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจ....แต่เป็นเพราะว่าฉันรักคุณจริงๆ...ถึงแม้ว่าคุณจะรวยหรือจน...ความรักที่ฉันมีให้คุณก็ยังคงเหมือนเดิม...ฉันจะทำให้คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้....”

  สิ้นเสียงของมินจี.... ประตูก็ถูกปิดไปพร้อมกับร่างเล็กๆของสาวน้อยเดินออกไปจากห้อง....ความเงียบก็เข้ามาสิงสถิตภายในห้องทันที

......ผ่านไปราว  10 นาที...ชายหนุ่มก็กลับไปยืนมองท้องฟ้าเช่นเดิม   สีของท้องฟ้ายังเหมือนเดิม แม้ว่าแสงอาทิตย์จะสาดทอแสงให้สีของท้องฟ้าออกเป็นสีฟ้าแกมสีส้ม แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นท้องฟ้า มันก็ต้องเป็นสีฟ้า ใครๆก็เรียกว่าท้องฟ้า เพราะมันเป็นสีฟ้า คงไม่มีใครไปเรียกว่าท้องส้มหรอก .....เช่นเดียวกับหัวใจของซันโฮ เขายังคงรักมินจีไม่เปลี่ยนแปลง....แม้จะมีอุปสรรคมาขวางกั้น...แต่ตอนนี้เขาก็ต้องทำตามฟ้าลิขิต...แม้เขาจะไม่เต็มใจก็ตาม....เขาหวังว่าสักวันหนึ่ง.....เขาคงจะได้กลับไปหาคนรัก...และทำหน้าที่คนรักให้ดีที่สุด....เขาก็ได้แต่รำพึง...มันอาจจะเป็นแค่ความฝันก็ได้

“มินจี...ฉันยังรักเธออยู่...ไม่เปลี่ยนแปลง...แต่ฉันทำไม่ได้  ฉันผิดคำสัญญา  ฉันอยากกอดเธอเหลือเกิน  อยากกระซิบข้างหูเบาๆว่า ฉันรักเธอ ฮือๆ ฉันขอโทษ...”

ซันโฮ....บัดนี้...น้ำตาของเขาได้ร่วงรินลงมา...เขารักมินจีมาก...แต่เพราะแม่ของซันโฮต้องการให้ซันโฮแต่งงานกับฮียอง ลูกสาวมหาเศรษฐีพันล้าน ซันโฮจึงต้องยอมเพื่อรักษาชีวิตของมินจีคนรักของตนไว้.....เพราะถ้าหากเขาและเธอยังรักกัน..มินจีจะต้องถูกลูกน้องของแม่ซันโฮตามเอาชีวิตแน่ๆ....

..........เฮ๊อ!!!...คนรักกันทำไมต้องทำให้แตกแยกด้วยน่ะ...ไม่เข้าใจ......

ตกเย็น......

.....มินจีรีบวิ่งเข้าบ้านแล้วตรงหรี่เข้าไปหากล่องใบหนึ่ง กล่องใบนั้นไม่เก่ามากนัก  แต่ก็มีฝุ่นจับอยู่บ้างแถวด้านบนของกล่อง

“ฮะ..ฮะ...ฮัดชิ้ว.....”  มินจีจามอย่างดังจนอันยองรีบมาดู

“ทำอะไรของเธอเนี๊ย...หาอะไรอยู่หรอมินจี....”

“ฉันหารูปของฉันที่ถ่ายคู่กับซันโฮหน่ะ....ฉันจะเอาไปให้เขาดู”

“งั้นฉันช่วยหาก็แล้วกัน....ดูสิ....ของอะไรของเธอเต็มกล่องเรย.....”

“อิอิอิ.....อันยอง....ขอบใจเธอน่ะ..ที่ช่วยฉันทุกเรื่อง ...ไม่ว่าฉันทุกข์หรือสุข    ฉันดีใจจังเลยที่มีเพื่อนรักอย่างเธอ”

“ก็เราเพื่อนกันนิ   มีอะรัยก็ช่วยเหลือกัน....”

“5555555555555+....”

......แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะใส่กัน.....

เช้าวันต่อมา    06.30 น.

วันนี้มินจีมาถึงที่ทำงานก่อนอันยอง  ใครว่าเธอมาทำงานหล่ะ  ตอนนี้เธออยู่ที่โรงจอดรถต่างหาก  เธอรอใครหรอ.....ก็รอท่านประธานซันโฮของเธอไง......

“เฮ๊อ!!!.....นานจัง..เมื่อยไปหมดแล้ว  เมื่อไรจะมาเนี๊ย.....”

07.00 น.

.....บรื๊นๆๆๆ........เอี๊ยดดด...กึก

“เอ๊ะ...เสียงรถนี่...รถใครน่ะ  ไปดูก่อนดีกว่า

มินจีตรงดิ่งไปที่ทีรถจอด....

“เอ๊ะ....ซันโฮจริงๆด้วย   ซันโฮๆนายรอฉันก่อน....แฮ่กๆๆๆ”

มินจีรีบวิ่งไปหาซันโฮทันที

“เอ่อ....คุณมินจี   มีอะไรรึปล่าว”

“ฉันรอนายนานมากเลยน่ะ”

“แล้วคุณจะรอผมไปทำไม......” ซันโฮถามอย่างงุนงง     

“ฉันบอกแล้วไงว่า  ฉันจะทำให้คุณจำฉันให้ได้...นี่ไง....”

“อะไร.....”

มินจีหยิบภาพถ่ายอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋าแล้วมองรูปนั้นด้วยสายตาที่มีแววความหวัง....เธอหวังให้ซันโฮจำเธอได้

มินจีมองรูปถ่ายอยู่ประมาณ  10 วินาทีก่อนจะยื่นให้ซันโฮ

“นี่ไง....ดูสิ  นายพอจำอะไรได้บ้างมั้ย”

“รูปเธอ...กับรูปฉัน   แล้วยังไง”

“นายช่วยนึกดีๆสิ...รูปนี้ เป็นรูปที่เราทั้ง 2 คนชอบที่สุด แน่นอนมันต้องมี 2 ใบ ของฉันใบนึง ของนายใบนึง.... เราถ่ายรูปนี้ด้วยกันตอนไปเที่ยวทะเล ฉันมีความสุขมากที่ได้อยู่กับนาย แต่สุดท้ายวันนั้นก็เป็นวันที่เราต้องจากกัน   ไปแสนไกล .....ฉันไม่นึกเลยว่าจะได้เจอนายอีก....นายพอจะจำอะไรได้บ้างมั้ย”

“ผมไม่เคยไปเที่ยวทะเลกับคุณเลยน่ะ  แล้วรูปเนี๊ย....คุณอาจจะตัดต่อเอาก็ได้