ความกดดัน

เนื้อเรื่อง

ความกดดัน

“ วันนี้ทางโรงเรียนของเราได้มีการมอบประกาศนียบัตรให้แก่นักเรียนที่มีผลการเรียนยอดเยี่ยม เพื่อเป็นกำลังใจให้นักเรียนตั้งใจในการเรียน และขอแสดงความยินดีกับผู้ปกครองที่มีบุตรหลานอันเป็นบุคคลที่ใฝ่รู้ใฝ่เรียน”

หลังสิ้นเสียงนี้บรรดาผู้ปกครองก็ได้ปรบมือกันด้วยความยินดีในความเก่งของบุตรหลานตน นักเรียนที่ได้รับประกาศนียบัตรต่างไปเข้าแถวรออยู่ด้านข้างเวทีกันอย่างภาคภูมิใจ  ส่วนนักเรียนที่เหลือต่างก็นั่งกับผู้ปกครองของตนเองในห้องประชุม

แม่ทำสีหน้าชื่นชมนักเรียนที่ขึ้นไปรับรางวัล ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทำอย่างกับเป็นลูกตัวเอง

“ถ้าแกได้ขึ้นไปรับบ้าง แม่คงดีใจมาก ... แต่คงไม่มีวันนั้นหรอกเนอะ ... แม่รู้ ”

หลังสิ้นเสียงของแม่ทำให้เด็กหญิงถึงกับน้ำตาคลอ คิดไม่ถึงว่าคนเป็นแม่จะดูถูกลูกตัวเองได้ลงคอ

“แม่ก็ต้องรอดูต่อไปสิ ... ดูคนมันต้องดูนานๆ ”

“ฉันคงแก่ตายพอดีละ กว่าจะเห็นแกไปรับรางวัลกับเขา”

เด็กหญิงได้แต่นั่งเงียบ จนกระทั่งเสร็จพิธีในวันนั้น

พอถึงบ้าน เด็กหญิงได้แต่เก็บตัวอยู่ในห้อง อย่างเงียบๆ ไม่มีเสียงเพลงเล็ดลอดออกมาอย่างที่เคยเป็น

เด็กหญิงตัดสินใจที่จะตั้งใจอ่านหนังสือ เพื่อเตรียมตัวสอบเข้าเรียนต่อในระดับอุดมศึกษา

 ซึ่งก็เหลือเวลาไม่ถึงเดือน ที่จะอ่านหนังสือ เก็บความรู้ให้ได้มากที่สุด

หลังกลับจากโรงเรียน เป็นเวลาประมาณ 6 โมง เด็กหญิงได้อาบน้ำ แล้วนอนหลับ

ทุกๆ 5 ทุ่มจะมีแสงไฟสว่างในห้องเด็กหญิงเป็นประจำ

เด็กหญิงนั่งอ่านหนังสืออย่างเอาจริงเอาจัง  โดยหวังว่าแม่จะภูมิใจในตัวเขาถ้าหากเขาสอบติด

วันที่ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2548

“ขอให้นักเรียนที่มาสมัครสอบตรงเข้าลงทะเบียนที่ ตึก C-1 ด้วยค่ะ”

เด็กหญิงเดินไปลงทะเบียนสอบตามลำพัง ไม่มีกระทั่งเพื่อนที่โรงเรียนมาด้วย เพราะเพื่อนๆเขาเหล่านั้นพูดกันว่า

“มหา’ลัยนี้ไม่เก่งจริงก็สอบไม่ติดหรอก เขาคัดเอาแต่หัวกะทิ.แกคิดหรอว่าแกจะได้

 เด็กวิทย์ที่ว่าแน่ยังไม่เลือกสอบเลย”

เด็กหญิงถอนหายใจก่อนเข้าสอบ เมื่อนึกถึงคำพูดของเพื่อน คิดในใจว่า “เราก็เก่งเหมือนกัน!! แม้จะไม่เก่งมากก็เหอะ ...เชอะ  มันจะยากสักแค่ไหนเชียว”  แล้วทำสีหน้าหนักใจเดินเข้าห้องสอบไปโดยปริยาย

เวลาผ่านไป 5 ชั่วโมง เด็กหญิงเดินออกจาห้องสอบด้วยความหวัง  หวังอะไรนะหรอ??

ก็หวังให้แม่ภูมิใจหากว่าเขาสอบติดในมหาวิทยาลัยนี้นะสิ

วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2548  เป็นวันประกาศผลสอบเข้าศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งนี้

เด็กหญิงเข้าเวปไซต์รอตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า เพื่อที่จะเข้าดูผลสอบ

เด็กหญิงไล่ดูตั้งแต่ส่วนท้ายขึ้นมาลำดับที่ 60 ไม่เจอ 46 ไม่เจอ 32  ไม่เจอ   23 ก็ยังไม่เจอ 16 ก็ยังไม่เจอ .....จนมาถึงลำดับที่ 9 ปรากฏชื่อของเด็กหญิงอย่างแน่นอน ชัดเจน เด็กหญิงตะโกนร้องด้วยความดีใจ

แม่เดินเข้ามาถามว่า “เป็นบ้าอะไร ส่งเสียงดังลั่นบ้าน หัดเกรงใจคนอื่นเขามั่งสิ ”

เด็กหญิงพูดกับแม่ด้วยเสียงที่สั่นเครือแทบจะร้องไห้ “หนูสอบติดมหาลัย.... แล้วนะแม่.... แม่ภูมิใจไหม”

“ก็แค่สอบติดแหละนะ ยังเรียนไม่จบสักหน่อย จะดีใจอะไรนักหนา”

เด็กหญิงรู้สึกน้อยใจอีกแล้วในคำพูดของแม่ ที่ไม่เคยชื่นชมในตัวของเขาเลย

แล้วจะเดินไปเข้าห้องน้ำ เหลือบไปเห็นแม่ร้องไห้กับพ่ออย่างดีใจ เด็กหญิงชะงักนิ่งไปเมื่อได้ยินแม่พูดว่า

 “พ่อรู้ไหม? แม่ไม่เคยภูมิใจอย่างนี้เลย ... ที่ผ่านมาทุกคืนแม่ก็คิดว่าลูกเล่นเกมไม่สนใจอ่านหนังสือหนังหา…. ลูกเรามันก็เก่งนะ   เก่งมากๆ …… อ้าว!!! แกมายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ???”

“หนูขอบคุณนะแม่ ความกดดันของแม่ทำให้หนูสอบติด หนูทำให้แม่กับพ่อภูมิใจแล้วใช่ไหม???”

สามคนพ่อแม่ลูกนั่งกอดกันอย่างอบอุ่นทั้งที่รอยน้ำตาเปื้อนแก้ม แต่ก็เป็นน้ำตาแห่งความสุข

หลังจากนั้นก็มีเสียงโทรสับดังขึ้น เด็กหญิงลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์

“ดีใจด้วยนะแก ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าแกจะสอบติด ฉันมองแกผิดไป ฉันดีใจด้วยนะ ดีใจมากๆ”

“อื้ม ขอบใจ แล้วพวกแกละจะไปสอบที่ไหนกัน?? ”

“สงสัย เอกชนวะ ”

“แกไม่มีคนคอยกดดันละสิ”

เด็กหญิงมองมาทางแม่ของตน แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอาบแก้มด้วยความดีใจ