ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : อดีตกับความหวังเล็กๆที่เริ่มก่อตัว(100%แล้วนะจร้า)
ต่อแล้วนะ.....
............................................................................................................
"อืมมมมม....."เซ็ตสึนะยืนแบบเซ็งๆ
"ตอบไม่ได้ใช่มั๊ย..มาหน้าห้องเลยยยย"อาจารย์เรียกเซ็ตออกไป
เซ็ตสึนะเดินออกไปด้วยความเซ็งเป็ดกับอาจารย์
"เธอเนี่ยนะ..."อาจารย์กำลังจะต่อว่า
แต่...............................
"อาจาร์ยค่ะ....เทพฮาเดสไม่ใช่เทพแห่งความตายซะหน่อย เทพฮาเดส คือ เทพแห่งความยุติธรรมมีความเที่ยงทำเป็นอย่างมาก ตัดสินความดีชอบของคนตายโดยปราศจากอคติใด ๆ ทั้งสิ้น
เหตุที่เทพฮาเดสได้ฉุดเพอร์ซิโฟเนลงไปนั้นเป็นเพราะ จากความงดงามของนางเพอร์ซิโฟเน ทำให้ฮาเดสลืมเลือนไปหมดสิ้นว่า
นางที่แท้จริงคือหลานสาวแท้ๆของตน เพราะว่า ดีมิเทอร์มีศักดิ์เป็นพระขนิษฐาของพระองค์เอง
เมื่อฮาเดสได้ฉุดนางไปเป็นเทพีแห่งนรกคู่กันทำให้เกิดเป็นกรณีพิพาทขึ้นระหว่างทวยเทพแห่งโอลิมปัส
ซุสซึ่งเป็นองค์ประธานได้ตัดสินให้ฮาเดสต้องคืนเพอร์ซิโฟเนแก่ดิมิเทอร์ ฮาเดสก็ใช้อุบายลวงให้นางต้องมาหาตนปีละ 3 เดือนทุกปีไป ดังนั้นในปึหนึ่งๆฮาเดสจึงต้องประทับอยู่อย่างเดียวดายนานอยู่ถึง 9 เดือน แต่ทั้งที่ต้องประทับอยู่อย่างเดียวดายนานถึงปีละ 9 เดือนฮาเดสก็พิสูจน์องค์เองว่าเป็นพระสวามีที่ซื่อสัตย์"เซ็ตสึนะใส่เต็มที่
ทุกคนในห้องต่างอ้างปากค้างในคำพูดของเซ็ตสึนะ มีแต่ยูมิคนเดียวที่ยังนั้งยิ้มมองนอกหน้าต่าง
"เธอไปเอาข้อมูลพวกนี้มาจากไหนฮะ ในหนังสือไม่ได้มีเขียนบอกเลย"อาจารย์ถาม
"เรื่องแบบนี้ใครๆเค้ารู้กันค่ะ...."เซ็ตสึนะพูดแบบยิ้มๆ
ทุกคนในห้องต่างซุบซิบกัน
"อะไรกันเนี่ยทำไมชั้นไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ"ซุบซิบกันไม่หยุด
"ทำไมยัยนี้ถึงได้รู้ดีอย่างนี้เนี่ย0[]0"บุนตะถาม
"เฮ้ยๆของเค้าแรงจริงๆ-*-"นิโอตอบ
"หึหึ....."ยูมิหัวเราะเบาๆ
นิโอหันมามองหน้ายูมิอย่างงงๆ
"มองอะไรเหรอจ๊ะ นิโอคุง"ยูมิถาม(ยิ้มๆ)
"ปะ..ป่าวคับผม^^"นิโอตอบ(งงๆ)
ปาง ป่าง ป้าง เสียงออดหมดเวลาเรียนดังขึ้น(เสียงทุเรศจังง่ะ)
"เหอะๆงั้นขอตัวนะค่ะ"เซ็ตสึนะกล่าวลาอาจารย์
แล้วเซ็ตสึนะก้อเดินไปที่ห้องชมรมเทนนิส
"อ้าว!!มาแล้วเหรอจ๊ะ เซ็ตสึนะจัง^^"เสียงมาสึนะทักมา
"อ่า...สวัสดี..สวีดัด"เซ็ตทักตอบ
คาริวมองเซ็ตสึนะด้วยความเย็นชา......(เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน)...เซ็ตสึนะมองกลับ
"เออ..แล้วยูมิจังไม่มาด้วยเหรอค่ะ"มาสึนะถาม
"มาแล้วนั้นไง...หน้าประตูน่ะ"เซ็ตสึนะตอบ
ประตูเปิดขึ้นก้อพบกับ.........
"รู้ดีจังนะ"ยูมิพูด
"ของมันแน่อยู่แล้ว"เซ็ตตอบ
"งั้นเรา 2 คนไปคอร์ดก่อนนะจ๊ะ"มาสึนะพูด
"อ่าๆไปเหอะๆ"เซ็ตตอบ
คาริวเดินระริ้วออกจากประตูไป
"ยังไงก็อย่างนั้นเลยนะ ยัยคาริว เนี่ย"เซ็ตพูด
"เซ็ตสึนะงั้นฉันขอตัวก่อนนะ"ยูมิพูด
"อ้าว!!ทำไมแต่งตัวเร็วจังฟ่ะ"เซ็ตพูด
"อืมๆไปก่อนนะ"ยูมิตอบ
"ยูมิ...อย่าไปคิดถึงมันเลยนะมันเป็นแค่อดีตบ้าๆเท่านั้น"เซ็ตตอบแล้วยิ้มให้
"เข้าใจแล้ว...."ยูมิตอบแล้วเดินออกจากนอกห้อง
ยูมิเดินไปนั่งที่ม้านั่งตัวหนึ่ง"ฉันจะไม่คิดถึงมัน"ยูมิคิดในใจ....ภาพหลอนสาระพัดเข้ามาในหัวใจของยูมิ ทำให้เธอน้ำตาทะลักออกมา.....
"ไม่นะ....ไม่....ออกไปให้พ้นจากความคิดของฉัน..ออกไป..."ยูมิฟุบลงบนตักของตัวเอง .... "หืออ~~~~....ออก---ไป..หือออ"ยูมินั่งร้องไห้อย่างเจ็บปวด
"ยูมิจัง..ร้องไห้ทำไม0_0"เสียงผู้ชายผมสีขาว แววตาเจ้าเหล่นิดๆ คนนึงพูดออกมา....
ยูมิเงยหน้าขึ้นมามองTT TT
"นิโอคุง....นิโอคุง!!"ยูมิไม่พูดอะไรมาก
ยูมิกอดนิโออย่างไม่มีเหตุผล.....
"ยูมิจัง.....*///*"นิโอพูดอย่างนิ่มนวล(ไอ่เจ้าเหล่+หน้าหม้อเอ๊ยยยย- -)
เวลาผ่านไป 1 นาที
"เป็นอะไรเหรอ ยูมิจัง ถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายอย่างนี้ล่ะ"นิโอถาม
"เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก"ยูมิตอบ
"บอกมาเหอะเพื่อจะช่วยอะไรได้นะ^ ^"นิโอบอก
"เปล่าไม่มีอะไรจริงๆ"ยูมิตอบ
"ไม่เป็นไรครับ...ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร"นิโอบอก
"ขอโทดนะที่เข้าไปกอดนิโอคุงอย่างไม่มีเหตุผลน่ะ"ยูมิกล่าวขอโทด
"ไม่เป็นไรหรอกครับไม่ว่าอะไรหรอก"นิโอยิ้ม(รอมานานแล้วล่ะสิ)
นิโอยืนขึ้นแล้วดึงตัวยูมิขึ้นมาอย่างอ่อนโยน
"ไปคอร์ดกันเหอะนะครับเดี๋ยวซานาดะบ่นจนตีนกาขึ้นหน้า"นิโอพูด
ยูมิยิ้มแล้วตอบว่า....
"จร้า^-^"
"รู้มั๊ย!!"นิโอถามขึ้น
"รู้อะไรเหรอ??"ยูมิถาม
"เวลายูมิจังยิ้มน่ะ น่ารักมากเลยนะ ยิ้มบ่อยๆได้ป่าวคับ^ ^"นิโอถาม
"ก็ได้....นะ^ ^"ยูมิตอบ
"งั้นไปกันเหอะคับ"นิโอพูด
"คร้า^ - ^"ยูมิตอบ
แล้วความหวังเล็กๆของนิโอก็เริ่มขึ้นมาน้อยๆๆ บนโลกนี้จะมีคำว่า"รัก"ก่อตัวอีกแล้วเหรอ?!
-----------------------------------------------------------------------------------------
วุ้ยยย!!สู้เค้านะ นิโอคุงงงงงงงง
............................................................................................................
"อืมมมมม....."เซ็ตสึนะยืนแบบเซ็งๆ
"ตอบไม่ได้ใช่มั๊ย..มาหน้าห้องเลยยยย"อาจารย์เรียกเซ็ตออกไป
เซ็ตสึนะเดินออกไปด้วยความเซ็งเป็ดกับอาจารย์
"เธอเนี่ยนะ..."อาจารย์กำลังจะต่อว่า
แต่...............................
"อาจาร์ยค่ะ....เทพฮาเดสไม่ใช่เทพแห่งความตายซะหน่อย เทพฮาเดส คือ เทพแห่งความยุติธรรมมีความเที่ยงทำเป็นอย่างมาก ตัดสินความดีชอบของคนตายโดยปราศจากอคติใด ๆ ทั้งสิ้น
เหตุที่เทพฮาเดสได้ฉุดเพอร์ซิโฟเนลงไปนั้นเป็นเพราะ จากความงดงามของนางเพอร์ซิโฟเน ทำให้ฮาเดสลืมเลือนไปหมดสิ้นว่า
นางที่แท้จริงคือหลานสาวแท้ๆของตน เพราะว่า ดีมิเทอร์มีศักดิ์เป็นพระขนิษฐาของพระองค์เอง
เมื่อฮาเดสได้ฉุดนางไปเป็นเทพีแห่งนรกคู่กันทำให้เกิดเป็นกรณีพิพาทขึ้นระหว่างทวยเทพแห่งโอลิมปัส
ซุสซึ่งเป็นองค์ประธานได้ตัดสินให้ฮาเดสต้องคืนเพอร์ซิโฟเนแก่ดิมิเทอร์ ฮาเดสก็ใช้อุบายลวงให้นางต้องมาหาตนปีละ 3 เดือนทุกปีไป ดังนั้นในปึหนึ่งๆฮาเดสจึงต้องประทับอยู่อย่างเดียวดายนานอยู่ถึง 9 เดือน แต่ทั้งที่ต้องประทับอยู่อย่างเดียวดายนานถึงปีละ 9 เดือนฮาเดสก็พิสูจน์องค์เองว่าเป็นพระสวามีที่ซื่อสัตย์"เซ็ตสึนะใส่เต็มที่
ทุกคนในห้องต่างอ้างปากค้างในคำพูดของเซ็ตสึนะ มีแต่ยูมิคนเดียวที่ยังนั้งยิ้มมองนอกหน้าต่าง
"เธอไปเอาข้อมูลพวกนี้มาจากไหนฮะ ในหนังสือไม่ได้มีเขียนบอกเลย"อาจารย์ถาม
"เรื่องแบบนี้ใครๆเค้ารู้กันค่ะ...."เซ็ตสึนะพูดแบบยิ้มๆ
ทุกคนในห้องต่างซุบซิบกัน
"อะไรกันเนี่ยทำไมชั้นไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ"ซุบซิบกันไม่หยุด
"ทำไมยัยนี้ถึงได้รู้ดีอย่างนี้เนี่ย0[]0"บุนตะถาม
"เฮ้ยๆของเค้าแรงจริงๆ-*-"นิโอตอบ
"หึหึ....."ยูมิหัวเราะเบาๆ
นิโอหันมามองหน้ายูมิอย่างงงๆ
"มองอะไรเหรอจ๊ะ นิโอคุง"ยูมิถาม(ยิ้มๆ)
"ปะ..ป่าวคับผม^^"นิโอตอบ(งงๆ)
ปาง ป่าง ป้าง เสียงออดหมดเวลาเรียนดังขึ้น(เสียงทุเรศจังง่ะ)
"เหอะๆงั้นขอตัวนะค่ะ"เซ็ตสึนะกล่าวลาอาจารย์
แล้วเซ็ตสึนะก้อเดินไปที่ห้องชมรมเทนนิส
"อ้าว!!มาแล้วเหรอจ๊ะ เซ็ตสึนะจัง^^"เสียงมาสึนะทักมา
"อ่า...สวัสดี..สวีดัด"เซ็ตทักตอบ
คาริวมองเซ็ตสึนะด้วยความเย็นชา......(เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน)...เซ็ตสึนะมองกลับ
"เออ..แล้วยูมิจังไม่มาด้วยเหรอค่ะ"มาสึนะถาม
"มาแล้วนั้นไง...หน้าประตูน่ะ"เซ็ตสึนะตอบ
ประตูเปิดขึ้นก้อพบกับ.........
"รู้ดีจังนะ"ยูมิพูด
"ของมันแน่อยู่แล้ว"เซ็ตตอบ
"งั้นเรา 2 คนไปคอร์ดก่อนนะจ๊ะ"มาสึนะพูด
"อ่าๆไปเหอะๆ"เซ็ตตอบ
คาริวเดินระริ้วออกจากประตูไป
"ยังไงก็อย่างนั้นเลยนะ ยัยคาริว เนี่ย"เซ็ตพูด
"เซ็ตสึนะงั้นฉันขอตัวก่อนนะ"ยูมิพูด
"อ้าว!!ทำไมแต่งตัวเร็วจังฟ่ะ"เซ็ตพูด
"อืมๆไปก่อนนะ"ยูมิตอบ
"ยูมิ...อย่าไปคิดถึงมันเลยนะมันเป็นแค่อดีตบ้าๆเท่านั้น"เซ็ตตอบแล้วยิ้มให้
"เข้าใจแล้ว...."ยูมิตอบแล้วเดินออกจากนอกห้อง
ยูมิเดินไปนั่งที่ม้านั่งตัวหนึ่ง"ฉันจะไม่คิดถึงมัน"ยูมิคิดในใจ....ภาพหลอนสาระพัดเข้ามาในหัวใจของยูมิ ทำให้เธอน้ำตาทะลักออกมา.....
"ไม่นะ....ไม่....ออกไปให้พ้นจากความคิดของฉัน..ออกไป..."ยูมิฟุบลงบนตักของตัวเอง .... "หืออ~~~~....ออก---ไป..หือออ"ยูมินั่งร้องไห้อย่างเจ็บปวด
"ยูมิจัง..ร้องไห้ทำไม0_0"เสียงผู้ชายผมสีขาว แววตาเจ้าเหล่นิดๆ คนนึงพูดออกมา....
ยูมิเงยหน้าขึ้นมามองTT TT
"นิโอคุง....นิโอคุง!!"ยูมิไม่พูดอะไรมาก
ยูมิกอดนิโออย่างไม่มีเหตุผล.....
"ยูมิจัง.....*///*"นิโอพูดอย่างนิ่มนวล(ไอ่เจ้าเหล่+หน้าหม้อเอ๊ยยยย- -)
เวลาผ่านไป 1 นาที
"เป็นอะไรเหรอ ยูมิจัง ถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายอย่างนี้ล่ะ"นิโอถาม
"เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก"ยูมิตอบ
"บอกมาเหอะเพื่อจะช่วยอะไรได้นะ^ ^"นิโอบอก
"เปล่าไม่มีอะไรจริงๆ"ยูมิตอบ
"ไม่เป็นไรครับ...ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร"นิโอบอก
"ขอโทดนะที่เข้าไปกอดนิโอคุงอย่างไม่มีเหตุผลน่ะ"ยูมิกล่าวขอโทด
"ไม่เป็นไรหรอกครับไม่ว่าอะไรหรอก"นิโอยิ้ม(รอมานานแล้วล่ะสิ)
นิโอยืนขึ้นแล้วดึงตัวยูมิขึ้นมาอย่างอ่อนโยน
"ไปคอร์ดกันเหอะนะครับเดี๋ยวซานาดะบ่นจนตีนกาขึ้นหน้า"นิโอพูด
ยูมิยิ้มแล้วตอบว่า....
"จร้า^-^"
"รู้มั๊ย!!"นิโอถามขึ้น
"รู้อะไรเหรอ??"ยูมิถาม
"เวลายูมิจังยิ้มน่ะ น่ารักมากเลยนะ ยิ้มบ่อยๆได้ป่าวคับ^ ^"นิโอถาม
"ก็ได้....นะ^ ^"ยูมิตอบ
"งั้นไปกันเหอะคับ"นิโอพูด
"คร้า^ - ^"ยูมิตอบ
แล้วความหวังเล็กๆของนิโอก็เริ่มขึ้นมาน้อยๆๆ บนโลกนี้จะมีคำว่า"รัก"ก่อตัวอีกแล้วเหรอ?!
-----------------------------------------------------------------------------------------
วุ้ยยย!!สู้เค้านะ นิโอคุงงงงงงงง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น