คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แย่แล้ว.....!
วันนี้ตัวผมมีความสุขที่สุด ได้ใกล้ชิดเธอคนนั้น
แม้เธอจะไม่รู้เรื่องเอาซะเลย ผมกำลังฝันหวานถึงเธอ
ผมกำลังเคลิ้มได้ที่กับอารมณ์อันแสนหวาน
แต่ก็มีมารผจญ มารที่ว่าให้ความรู้สึกเจ็บๆคันๆยังไงไม่รู้
“เฮ้ย!!!! คัน โอ๊ย!!!!!!!!เจ็บ “ เกาอย่างสุดเหวี่ยง
“เฮ้ย!!!! คัน โอ๊ย!!!!!!!!เจ็บ “
“เฮ้ย!!!! คัน โอ๊ย!!!!!!!!เจ็บ “
พวกเราสามคนต่าง คันคะเยอ เป็นผื่นแดงเต็มไปหมด
ต่างคนต่างช่วยกันเกา
“ใครมันเล่นพิเรน กับนายเป้สุดหล่อได้”นายเป้คราง
“ใครมันกล้าทำได้ “นายคิมคิด
“ข้ารู้แล้วว่าใคร”
“ใคร! ไอ้วอย”
“ก็ยายทอมไง เห็นเดินอยู่บนตึกเมื่อเย็นนี้”นายวอยออกความคิด
“แต่เราไม่มีหลักฐานยืนยัน ว่าพวกนั้นเป็นคนทำ”
“ใช่ครับ พวกนั้นเขาไม่ทำหรอก”นายเป้สนับสนุน
“อืม อย่างนี้เราต้องหาหลักฐานมาพิสูจน์ให้ได้”นายวอยพูดด้วยสายตามุ่งมั่น
“ไม่ต้องมุ่งมั่นขนาดนั้นหรอก เพราะเรามีหลักฐาน”
“อะไรวะ”
“นี่ไงฉันลืมปิดกล้องวีดิโอ มันเลยบันทึกภาพคนที่แกล้งเราไง”
เราสามคนต่างดูภาพคนร้าย
“เฮ้ย นั่นยายทอมนี่หว่า”ไอ้เป้ตะโกนออกมา
“ฉันบอกแล้วว่าต้องเป็นฝีมือยัยทอมนั่น”นายวอยบอก
“แต่ฉันมีวิธีแก้เผ็ดแม่สามสาวนั่นไว้คอยดูละกัน”นายคิมตัวต้นคิด
แต่………
“โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!! คัน โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!! คัน โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!! คัน โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
สามคนต่างผสานเสียงแข่ง กับสุนัขข้างหอกันอย่างดุเดือด
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พวกเราสามทหารเสือต่างฉลองกันยกใหญ่หลังจากได้ยินเสียง
สุนัขและคนดังแว่วมา ต่างฉลองกันอย่างสนุกสนาน เพราะได้แก้แค้นสมดังปรารถนา
“เออลูกตาลที่ถามว่า แกกับนายวอยนั่นกัดกันมาแต่ชาติปางไหนช่วยเล่าให้ฟังหน่อยสิ”
“ได้ คือ เรื่องมันมีอยู่ว่า
ฉันกับนายวอยเนี่ยะอยู่โรงเรียนเดียวกันตั้งแต่เด็ก เวลามีกิจกรรม
ฉันกับมันต้องแข่งกันตลอด เช่น ฟุตบอล ฉันอยู่คนละสีกับมัน
ก็ต้องแข่งกัน นายวอยมันเป็นพวกที่ชอบขี้โม้ทำให้ฉันหมั่นไส้มันตลอด
เวลาฉันจะทำอะไร นายนี้ก็จะชอบเข้ามายุ่งคอยเสนอหน้าเข้ามาแข่งด้วยตลอด
อย่างบางครั้งโมโหกันถึงต่อยกันก็มี แต่นายนั่นก็ไม่ต่อยฉันจริงๆซักที
มันทำให้ฉันโมโหแสดงว่าฉันอ่อนมาก ถึงมันต้องออมมือให้”
“บางทีคุยวอยเขาเป็นสุภาพบุรุษไม่ต่อยผู้หญิงหรอกคะ”ยัยโดนัทออกความคิดเห็น
“ถ้าไม่อยากต่อยแล้วก็มาท้าอยู่ได้ ฉันจถึงต้องรับคำท้า
เออ แล้วก็อีกมากมายหลายเรื่อง จนฉันไม่อยากจำ สงสัยว่าเล่าคืนนี้คงเล่าไม่หมด
แต่จำไว้อย่างเดียวว่าหมอนั่น เป็นคนที่ปลิ้นปล้อนกะล่อนไปวันๆละกัน”
“โห นี้ขนาดไม่ค่อยอยากจำนะเนี่ย ถ้าจำจะขนาดไหน”ฉันอดหันไปแซวยายลูกตาลไม่ได้
“โอ๊ยยยยยย ดึกแล้วง่วงไปนอนก่อนนะไม่ต้องถามมากแล้ว”
ฉันกับโดนัทหันมามองหน้ากันว่า ยัยลูกตาลนี้ปากไม่ตรงกับใจเล้ย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คืนนี้ทั้งคืนเป็นวันที่มีความสุขที่สุด คงจะนอนหลับฝันดีที่สุดแน่
รุ่งเช้า
เรารีบมาห้องเรียนแต่เช้า เพื่อที่จะได้จองที่นั่งที่ดี
ให้พ้นจากมารทั้งหลาย และ ไม่เสียทีที่ตื่นเช้า
เพราะเราได้นั่งข้างหน้า ฟังอาจารย์สอนได้เต็มหูแน่ๆ
เมื่อคาบแรกอาจารย์มาถึง
แต่นายสามคนนั่นก็ยังไม่มา ทำให้เราเริ่มรู้สึกกังวลว่าเป็นอะไรกันมากหรือเปล่า
แต่สักพักนายสามคนนั่นก็เข้ามา พวกสาวๆต่างเข้าไปประคองด้วยความเป็นห่วง
แต่ยังไงนายพวกนั้นก็ไม่ได้นั่งใกล้พวกเราแน่ ทำให้พวกเราสบายใจ
แต่…………………
“อาจารย์ครับ!!!! พวกผมกำลังไม่สบายฟังไม่ค่อยได้ยินขอนั่งข้างหน้าได้มั้ยครับ”นายเป้กำลังอ้อนอาจารย์
“แต่อาจารย์คะข้างหน้ามันเต็มนะคะ” ยัยโดนัทออกความเห็น
“พวกผมต้องเรียนไม่รู้เรื่องแน่อาจารย์”นายวอยโวยวาย
“นี่นายไม่สบายที่ตัวแล้วไปเกี่ยวกับหูได้ยังไงฮะ”ยัยลูกตาลโวยบ้าง
“แล้วเธอรู้รึไงว่าพวกฉันป่วยเป็นอะไร”นายคิมย้อนถาม
“ทำไมฉันจะไม่รู้ก็เมื่อฉัน……………….” ยายลูกตาลรีบปิดปากฉันกันใหญ่
“เมื่อฉันอะไรยัยแว่น”
“เปล่า -.- นายฟังผิดมั้ง”
“นี่นักเรียนจะคุยกันอีกนานมั้ย อ้าวใครจะเสียสละให้คนป่วยนั่งข้างหน้าก็เชิญ เร็วๆด้วยละกัน”
เมื่อจัดแจงที่นั่งให้นายพวกนั้นแล้ว ก็เริ่มเรียนกัน
แต่ยังไงฉันก็เรียนไม่รู้เรื่องเหมือนเคย คู่นี้จีบกัน คู่นี้ทะเลากันโอ๊ยรำคาญ!
ฉันจึงยกมือขออาจารย์ย้ายที่
“มีใครจะขอย้ายอีกไหมคะที่…..เนี่ยะ “อาจารย์เริ่มรำคาญ
“ผมครับ”
“จะนั่งตรงไหนอีกหละนายวาคิม”
“ผมจะนั่งข้างคุณแว่นครับ เผื่อความรู้จะซึมมาหาผมบ้าง”
“อืม หวังว่าคงไม่มีใครย้ายที่อีกแล้วนะ”
“ครับ/ค่ะ”
“นี่นายจะตามฉันมาทำไมอีกหละ รำคาญจริงๆ”
“ป่าว! ผมแค่อยากจะมองหาคนที่แกล้งพวกผมเมื่อวานนี้”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันหละ ไม่เกี่ยวซักนิด”
“ถ้าคุณแว่นไม่เกี่ยวแล้วจะกลัวอะไรหละครับ”
“ใคร ใครบอกนายว่าฉันกลัวฮะ”
นายนั่นทำเป็นไม่สนใจหันกลับไปตั้งใจเรียน ส่วนฉันได้แต่นั่งหมั่นไส้อยู่อย่างนั่นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
วันนี้ทั้งวันนายนั่นก็เอาแต่ก่อกวนฉันตลอด
ทั้งแข่งกันตอบโจทย์คณิต และ วิชาอื่นๆอีก
ทำให้ฉันนั้นเหนื่อยมาก และออดคาบสุดท้ายช่วยชีวิตฉันได้พอดี
แต่ว่ามันจะช่วยชีวิต หรือ ฆ่าฉันกันแน่
เมื่อนายนั่นมาบอกกับฉันว่า
“เย็นนี้เจอกันที่โรงยิมนะคุณแว่น แล้วไม่ต้องชวนเพื่อนไปหรอกนะ
ถ้าคุณเอาเพื่อนไปแสดงว่าคุณแว่นกลัวผม”
“ใครเขาจะกลัวนาย แล้วเจอกัน”
พอคล้อยหลังนายนั่นฉันแถบจะเป็นลม
ชีวิตฉันทำไมมันถึงวุ่นวายตั้งแต่ฉันย่างก้าวเหยียบโรงเรียนแห่งนี้ด้วยนะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันจึงรีบกลับหอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปซ้อมบาสอันทรหดต่อ
ยัยลูกตาล กับโดนัทจะไปเป็นเพื่อน
แต่ฉันยอมเสียฟอร์มไม่ได้ รู้จักยัยแฮมน้อยไป
เมื่อฉันไปถึงโรงยิม กลับไม่พบนายนั่น
กลับเจอฝูงชะนี เอ้ย กลุ่มยัยแองจี้
“นี่ยัยแว่นแค้นเก่ายังไม่ชำระ นี่แก่จะมาอ่อยคิมของฉันอีกรึไงยะ”ยายแองจี้เริ่ม
“ฉันไม่ได้อ่อยนายคิมอะไรของเธอเลยนะ”
“แล้วถ้าแกไม่ได้อ่อยแล้วเค้าจะอาสามาสอนบาสหล่อนทำไมละยะ”
“รู้ข่าวเร็วดีนี่ แต่ขนาดฉันยังไม่ได้อ่อยนายคิมเขายังอาสามาสอนฉัน
แล้วถ้าฉันอ่อยขึ้นมา จะขนาดไหน”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด นี่แกกล้าพูดถึงขนาดนี้แกเจอดีแน่”
พวกยัยแองจี้ต่างมารุมตบรุมตีฉันกันยกใหญ่
แม้ฉันจะสู้แต่ก็สู้ไม่ได้ จนหัวหูหลุดลุ่ย รวมทั่งแว่นตาสุดที่รักของฉัน
ยัยแองจี้กลับถอดออกไปแล้วเอาไปเหยียบจนเลนส์แตกกระจาย
จนฉันหมดความอดทนจนต้องใช้กำลังเฮือกสุดท้าย ผลักยัยพวกนั้นออกไป
แต่ฉันก็ล้มลงด้วยความหมดแรง และอยู่ๆมีใครก็ไม่รู้เพราะมองไม่เห็นได้เข้ามาช่วย
เข้ามาต่อว่ายัยแองจี้โดยที่แองจี้ไม่พูดอะไรซักคำ
และกลุ่มนั้นก็สลายตัวเดินเดินกลับออกไป
และอยู่ๆนายคนนั้นก็เข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้น
“นายเป็นใครเหรอ”ฉันถาม
“ทำเป็นจำไม่ได้นะคุณแว่น”
“ก็คนมันมองไม่เห็น นายคิมใช่ไหมพูดกวนบาทาแบบนี้มีอยู่คนเดียวในโลก”
“นี่ เจ็บขนาดนี้ยังปากดีอีก”
“นี่นายฉันเจ็บวันนี้ไม่ใช่เพราะนายให้มาซ้อมหรอกเหรอ
วันนี้ไม่ต้องซ้อมหรอก”
“นี่คุณแว่นเจ็บขนาดนี้ให้ซ้อมก็บ้าแล้ว”
“นี่นายฉันไม่ได้ใส่แว่นแล้วยังจะเรียกว่าแว่นอีก”
“เออ ขอโทษ แล้วเธอไปมีอะไรกับแองจี้ เขาหละ
“เปล่าหรอกมีการเข้าใจผิดกัน เขาหาว่าฉันไปอ่อยนายนั่นแหละ
แหวะเอาสมองส่วนไหนคิดก็ไม่รู้แม่พวกนี้”
“ทีหลังนายก็ดูแลพวกหล่อนให้ดีก็แล้วกัน แฟนนายไม่ใช่เหรอ
แล้วนี่ไม่ตามไปทำความเข้าใจกับแม่แองจี้หละ”
“เขาไม่ได้เป็นแฟนฉัน”
“อ้าว ไหนยัยลูกตาลบอกฉันว่าเขาเป็นแฟนนายไง”
“คนส่วนมากเขาคิดกันแบบนั้น แต่ฉันไม่อยากให้คุณแว่นเข้าใจผิด”
“นี่นายจะกลัวฉันเข้าใจผิดทำไม ฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายสักหน่อย”
“เออ ไม่ต้องเข้าใจหรอก แต่ฉันอยากถามว่า พวกเธอแกล้งพวกฉันทำไม”
“ใคร แกล้งพวกนายเข้าใจอะไรผิดหรือป่าว”
“เธอไม่ต้องมาทำฟอร์ม ฉันมีหลักฐานที่จะเอาผิดพวกเธอได้”
“นี่นายอย่ามามั่ว หลักฐานอะไร แล้วรู้ได้ไงว่าพวกเราทำ”
“พอดีฉันลืมปิดกล้องวีดิโอมันเลยบันทึกภาพยัยลูกตาลได้เต็มๆ”
“แล้วนายต้องการอะไร”
“พรุ่งนี้วันเสาร์ ก็แค่เธอกับเพื่อนสองคนของเธอทำตัวให้ว่าง”
“แล้วจะทำไมหละ”
“พวกฉันจะพาเธอไปชำระแค้น พาไปเที่ยวข้างนอก”
“แต่ฉันว่าจะกลับบ้านพรุ่งนี้ แล้วฉันมองทางไม่เห็นแล้วจะเดินไปเที่ยวกับนายได้ยังไงหละ”
“ไม่รู้หละ ถ้าพรุ่งนี้พวกเธอไม่ไป หลักฐานพวกนี้อยู่ในมืออาจารย์แน่ๆ”
“นายมันร้ายกาจที่สุด” พูดเสร็จฉันจึงรีบลุกเดินหนี
แต่ขายังเจ็บอยู่จึงล้มลง นายนั่นก็เข้ามาประคองไว้ได้
แล้วฉันจึงยอมให้นายนั่นพยุงมาจนถึงห้อง
ยัยโดนัทตกใจมากที่เห็นฉันในสภาพนี้ ได้แต่ยืนทำอะไรไม่ถูก
จนยัยลูกตาลเข้ามาประคองฉันพร้อมไล่นายคิมนั่นออกไป
“ขอบคุณนะ”ฉันพูดออกไป
“ไม่เป็นไร เจอกันพรุ่งนี้”นายคิมพูดเสร็จพลางเดินออกไป
………………………………………………………………………….
“นี่แฮมคะไปทำอะไรมา”ยัยโดนัทเริ่มซัก
“แล้วพรุ่งนี้อะไร จะไปไหน ไหนบอกจะกลับบ้านไง”ยัยลูกตาลซักต่อ
“เดี๋ยวก่อน ทีละคำถาม ฉันโดนยัยแองจี้มันรุมตบเอานะซิ
และวันพรุ่งนี้พวกเราจะต้องเที่ยวกับไอ้พวกนั้นนะสิ”
“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ไป”
“โดนัทก็ไม่ไปคะ”
“ไม่ไปไม่ได้หรอกลูกตาล โดนัท พวกนั้นเขามีหลักฐานที่พวกเราเข้าไปแกล้งพวกเขา
มีรูปเธอเต็มๆเลยยัยลูกตาล”
“ตกลงพวกเราต้องไปเที่ยวกับพวกเขาจริงๆเหรอคะ”
“โอ๊ย ฉันจะบ้าตายยัยแฮม ช่วยบอกฉันหน่อยว่ามันไม่จริง”ยัยลูกตาลโวยวาย
“คืนนี้พวกเรานอนกันไม่หลับแน่”ฉันพูดออกไป
………………………………………………………….
“ฮะ ฮะ ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาา โอ๊ยสะใจจริงเลยหว่ะ”นายวอยว่า
“ไอ้คิมเอ็งคิดได้ไงวะ อย่างงี้ฉันจะได้ไปเที่ยวกับโดนัท มีความสุขจริงโว๊ย”
“สนุกแน่พรุ่งนี้”นายคิมพูด
…………………………………………………………………………
คืนนั้นภายในหอพักชายกลับนอนหลับฝันหวาน ส่วน หอพักหญิงกลับนอนหลับฝันร้ายอย่างที่สุด
ความคิดเห็น