คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คู่อริที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
ฝ่ายสามหนุ่มสามมุมก็พากันพูดถึงสามสาว
“ฮะ ฮะ ฮะ ทำไมเดียวนี้ผู้หญิงมักพูดมากขี้บ่น แถมบางทียังเฟอะฟะอีก”นายคิมนินทาอย่างออกรส
“แต่โบราณเขาบอกว่าเกลียดสิ่งไหนมักจะได้สิ่งนั้นนะไอ้คิม”
“ก็เหมือนแกแหละไอ้วอยที่เกลียดพวกผิดเพศ ระวังจะได้ยัยลูกตาลเป็นแฟน”
“No No No ไม่มีทางเป็นไปได้ เออว่าแต่แกไอเป้เป็นอะไรเนี่ย”
“ก็น้องคนนั้นที่ชื่อโดนัท ดูเรียบร้อยน่ารัก อ่อนหวานตรงสเป็กเปะ”นายเป้พูดพลางทำหน้าเพ้อฝัน
“มาเอาหัวใจของฉันไปทั้งดวงแล้วละซิ”
“อ้วกกกกกกกกกกกกกกกก”เพื่อนซี้สองตัวพากันคลื่นเหียนอาเจียนเป็นแถบ
“เออรีบไปเข้าเรียนกันเถอะเปิดเทอมวันแรกเดียวสาวๆจะคอยนาน”นายคิมว่าพลางเดินนำไปก่อน
ปล่อยให้เพื่อนทั้งสองรีบแต่งตัวตามไปแถบไม่ทัน
………………………………………………………………..
ด้านสามสาวได้คิดแผนการแก้แค้นอันแยบยล(หรือป่าว)ในการกำจัดคู่แข่งและศัตรูตัวฉกาจ
แค้นนี้ต้องชำระแน่ ฉันคิดในใจ
เรารีบเข้ามาจับจองที่นั่งแต่เพราะมาสายเหลือที่นั่งเพียง 6 ตัว จึงได้ที่นั่งไม่ค่อยพอใจนัก
“เพราะนายพวกนั้นทำให้ชีวิตฉันต้องตกระกำลำบาก นักเรียนที่ดีอย่างฉันต้องมานั่งหลังห้อง”ฉันร่ายยาว
“พอเลยยายแฮม นั่งได้แล้ว พล่ามอยู่ได้”ยัยลูกตาลเบรก
“แฮมกับลูกตาลคะเก้าอี้นั่งเป็นคู่ๆ แต่เรามีสามคนนะคะ”
“ฉันเสียสละก็ได้ นั่งกันไปละกัน”ฉันพูดพร้อมนั่งลงเปิดหนังสืออ่าน
อ้อ เวลาฉันเริ่มลงมืออ่านอะไรซักอย่างฉันจะไม่สนใจสิ่งใดๆอีก
ไม่สนใจแม้กระทั่งว่าใครมานั่งข้างๆ
จนเวลาที่อาจารย์มาเข้าสอน
“นักเรียนเคารพ”เสียงคุ้นๆดังมาจากข้าง
พอฉันหันไปมอง
“นี่นายใครใช้ให้นายมานั่งตรงนี้ฮะ ที่อื่นมีตั้งเยอะ ทำไมต้องเป็นนายด้วยที่มานั่งตรงนี้เนี่ยะ”
ฉันร่ายยาวตามเคย
มีอะไรกันหรือเปล่าจ๊ะนักเรียน
“เปล่าครับ/คะอาจารย์”
“นี่นายฉันถามว่าทำไมต้องมานั่งตรงนี้ด้วย”
“ก็ตอนที่ผมถามว่ามีคนนั่งหรือเปล่า คุณก็ไม่ตอบ ผมก็นึกว่าคุณอนุญาติซะอีก”
“เออแล้วอีกอย่างผมชื่อคิมครับ ไม่ได้ชื่อนาย เรียกนายๆๆอยู่นั่นแหละ”
“นักเรียนทุกคนปีนี้มีนักเรียนเข้าใหม่สองคน ออกมาแนะนำตัวหน่อยซิจ๊ะ”
ฉันจึงลุกออกไป
“สวัสดีคะชื่อ สุภากร ชื่อเล่น แฮมคะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
“สวัสดีคะ ชื่อ วิมาลา ชื่อเล่น โดนัทคะย้ายมาจากโรงเรียน+++คะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“อืม สุภากรมีเกรดเฉลี่ยที่ดีมากนักเรียนต้องทำตามเป็นแบบอย่างนะจ๊ะ”
เมื่อกลับมาถึงที่นั่ง นายนั่นทำเป็นปรบมือ แสดงความชื่นชม
“ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้อง”
เห็นหน้านายคิมอะไรนี่ฉันเริ่มหมั่นไส้ต้องหาทางเอาคืนหมอนี่ให้ได้เลยคอยดู
ฉันตั้งใจเรียนเต็มที่พยายามไม่ฟังเสียง รบกวนรอบข้าง
นายเป้ก็พยายามแจกขนมจีบ ยัยโดนัท ข้ามโต๊ะ อยุ่ด้าย
ส่วนนายวอยก็ทะเลาะกับยายลูกตาลข้ามโต๊ะเสียงหนวกหูที่สุด
อยากจะลุกไปจากตรงนั้นซะให้ได้
พอคาบแรกจบลงต่อไปเป็นวิชาคณิตฯ
อาจารย์มาถึงไม่พูดพล่าม มากมายเหมือนอาจารย์คนก่อน
เขียนโจทย์บนกระดานยาวเหยียด เป็น สิบๆข้อ
พร้อมทั้งถามคำตอบจากนักเรียน
ฉันกับนายคิมยกมือพร้อมกัน และบอกคำตอบพร้อมกันอีก
ฉันกับนายนั่นแย่งกันตอบคำถามที่อาจารย์เขียนได้ทุกข้อ
จนฉันเริ่มแน่ใจแล้วว่าหมอนี่ไม่ธรรมดา
แต่คนอย่างแฮมหรือจะยอมแพ้ใครง่ายๆๆ
ยิ่งเป็นไอ้นายคิมนั่นยิ่งยอมไม่ได้ใหญ่
ฉันแย่งกันตอบคำถามกับหมอนั่นจนหมดคาบเรียน
จนฉันอดแปลกใจตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงไม่ยอมอ่อนข้อให้นายคิมอะไรนั่น
ทั้งที่จริงตัวเราเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบเอาชนะแต่อย่างไร
แต่คราวนี้เป็นการเดิมพันด้วยศักดิ์ศรีของความเป็นลูกผู้หญิง
ยังไงก็ยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด
นายนั่นมองฉันคงงงว่าฉันเป็นอะไรถึงได้แย่งตอบโจทย์พวกนั้น
พอหมดคาบฉันรีบเดินออกจากห้องคนแรก จนลูกตาลกับโดนัทตามแถบไม่ทัน
“แฮมเป็นอะไรหรือคะ”
“เออเป็นอะไรฮะแฮม ถึงไปแข่งตอบโจทย์กับหมอนั่น”
“เปล่าหรอกแค่หมั่นไส้นายคิมนั่น กับเพื่อนเขาเท่านั่นเอง”
“แน่ใจว่าเท่านั้น”ยัยลูกตาลคาดคั้น
“อืม”
ฉันอดหันไปแซวยายโดนัทไม่ได้ว่า
”แหมมีคนมาจีบไม่เห็นพูดถึงเลยนะ”
“เออลูกตาลเป็นศัตรูกับนายวอยตั้งแต่ชาติปางไหนเหรอ”
“เรื่องมันยาวไว้ตอนเย็นจะเล่า ให้ฟัง
แต่ตอนนี้รีบไปกินข้าวกลางงวันดีกว่าหิวแล้ว”
เมื่อพวกเราซื้อกับข้าวเสร็จก็มานั่งกินข้าวกัน
“อืม ลูกตาลเรามีเรื่องอยากจะถาม”
“เราอยากถามว่า แองจี้เขาเป็นใครหรอ”
“ยายนั่นเขาเป็นลูกเจ้าของโรงเรียน รุ่นเดียวกับพวกเราแหละ
ยายนั่นเขาเส้นใหญ่ ตอนนี้เขาเป็น แฟนกับนายคิมที่นั่งข้างแก่นั่นแหละ
ว่าแต่ถามทำไมเหรอ”
“ก็เมื่อวานพวกนั้นมาว่าฉัน ฉันก็เลยว่ากลับไป”
โดนัทนึกได้ “อ้อ แล้วก็เมื่อเช้าด้วยคะตอนที่อยู่ในห้องน้ำใช่ไหมคะแฮม”
“อืมคนเดียวกันนั่นแหละ”
“อย่างนี้แฮมต้องระวังตัวนะคะ”โดนัทว่า
“คนอย่างแฮมไม่มีใครทำอะไรได้หรอก ไม่ว่าใครทั้งนั้น โดยเฉพาะไอ้หมอนั้น”
“พูดยังไม่ทันขาดคำ”ลูกตาลทำหน้าเซ็งจัด “มากันครบเซ็ด เบื่อขี้หน้าจริง”ฉันพูดพลางดันแว่นขึ้นอย่างเซ็งๆ “สวัสดีตอนกลางวันครับบบ สามสาว โดยเฉพาะน้องโดนัท” นายเป้เริ่มหว่าน “ตรงนี้ไม่มีคนนั่งขอพวกผมนั่งนะครับ”นายเป้เสนอหน้า “เต็ม”ลูกตาลขัด “นี่ยัยทอมเห็นอยู่ว่าว่างทำเป็นหมาหวงที่ไปได้” “นี่ไอ้วอยมันจะมากเกินไปแล้วนะ”ลูกตาลเริ่มเดือด “นี่ไอ้เป้ ไอ้วอย เขาไม่ให้นั่งก็ไปหาที่อื่นก็ได้”นายคิมชักเซ็ง “ใครเขารั้งให้พวกคุณทั้งสามอยู่ละคะ”ฉันหมั่นไส้นายคิมจริงๆทำเป็นเก๊ก นายคิม หันมาทำหน้ากวนใส่ แล้วพูดว่า “งั้นพวกเรานั่งตรงนี้ละกัน” นายนั้นหันมายักคิ้วให้อีก ฉันเลยต้องนั่งจำใจกิน จำใจฟังนายเป้ จีบโดนัท “น้องโดนัทกินอันนั้นไหมครับ อันนี้ดีกว่านะครับอยู่ได้”น่ารำคาญที่สุด และต้องรำคาญยัยลูกตาลทะเลาะกับนายวอยอีก “นี่นายจะร้องเพลงอีกนานไหม รำคาญๆๆๆๆ”ยัยลูกตาลเปิดศึก “ไม่อยากฟังก็อุดหูไปสิ”นายวอยกวนใส่ไปอีก “นี่นายอยากโดยต่อยใช่ไหมฮะ” “กล้า!!!!!!จะเอียงแก้มคอย ข้างซ้ายหรือขวาดีจ๊ะ” นายเป้กับยัยโดนัทห้ามทัพกันยกใหญ่ ส่วนฉันความแค้นขึ้นมาจุกอก ไม่พูดไม่จารีบกินข้าวไปเงียบๆ “นี่คุณสุภากรครับ ไม่ทราบว่าอดอยากมาจากไหนหรอครับ” นายคิมเริ่มแขวะฉันอีกจนได้ “เปล่าหรอกคะบรรยากาศไม่ค่อยจะดี รีบกิน รีบอิ่มจะได้รีบไป……………..คะ” พูดเสร็จฉันก็จ้องหน้าหมอนั่นแล้วก็ลุกออกไป ปล่อยให้ยายโดนัทกับยายลูกตาลรีบวิ่งตามแทบไม่ทัน +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ หลังจากกินข้าว เรามีเรียนคาบบ่ายต่อ เป็นวิชาพละ ที่ฉันสุดแสนจะไม่ชอบเอาเสียเลย ฉันได้แต่เก็บความแค้นเอาไว้ ว่าฉันจะต้องแก้แค้นนายนั่นให้ได้!! ถึงวิชาพละ ฉันพยายามตั้งใจเรียนเต็มที่ อาจารย์ให้ชู้ตบาส แต่ทำยังไงก็โยนไม่ลงห่วงซักที จนเริ่มอ่อนใจ ยัยลูกตาลสอนแล้วสอนอีกฉันก็ยังทำไม่ได้ ขนาดโดนัทเห็นเรียบร้อยอย่างนั้น โยนลงเกือบทุกลูก ส่วนฉันไม่ลงซักกะลูก พออาจารย์ให้พักก่อนที่จะสอบ ฉันได้แต่นั่งกลุ้ม ไม่รู้จะทำยังไงดี โดนัทพยายามปลอบใจ และให้กำลังใจ จนฉันมีกำลังใจขึ้น พอถึงคิวฉันสอบ ฉันก็โยนไม่ลงซักลูก พวกนายคิมโห่ร้องกันใหญ่ “น้องแว่นใจเย็นๆสิ จ๊ะ” พวกนั้นร้องแซวกันยกใหญ่ มีแต่นายคิมทำหน้าเคร่ง คงจะสะใจนายละซิ ฉันขายหน้าอย่างงี้ “สุภากร ตั้งใจกว่านี้อีก”อาจารย์คอยให้กำลังใจ แต่ฉันก็ทำไม่ได้ จนหมดคาบอาจารย์เรียกไปพบเป็นการส่วนตัว “สุภากร ทำไมเธอถึงทำไม่ได้เลย ต้องหัดซ้อมทุกเย็นรู้มั้ย” “คะ หนูจะพยายาม” “แต่อาจารย์มีคนที่จะให้มาช่วยเธอฝึก” “ใครคะอาจารย์” “นายคิม เข้าเสียสละเวลามาช่วยสอนเธอเองเลยนะ นายคิมเขาเป็นถึงนักกีฬาของโรงเรียน มาช่วยเธอฝึกก็จะทำให้เธอเก่งขึ้น เริ่มฝึกเย็นนี้เลยละกัน เขาจะมารอเธอที่โรงยิมเย็นนี้นะ” “คะ อาจารย์” เมื่อเดินออกมาจากโรงยิม ก็เจอนายนั่นยืนเก๊กอยู่ คงมีแผนหาทางแกล้งฉันอยู่แน่ๆๆ ฉันได้แต่รีบเดินหนี เพราะเบื่อขี้หน้าหมอนั่นเต็มทน แล้วฉันจะทำอย่างไรกับเย็นนี้ดีนะ กลุ้มมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!
@ด้วยใจ@
“พูดยังไม่ทันขาดคำ”ลูกตาลทำหน้าเซ็งจัด
“มากันครบเซ็ด เบื่อขี้หน้าจริง”ฉันพูดพลางดันแว่นขึ้นอย่างเซ็งๆ
“สวัสดีตอนกลางวันครับบบ สามสาว โดยเฉพาะน้องโดนัท” นายเป้เริ่มหว่าน
“ตรงนี้ไม่มีคนนั่งขอพวกผมนั่งนะครับ”นายเป้เสนอหน้า
“เต็ม”ลูกตาลขัด
“นี่ยัยทอมเห็นอยู่ว่าว่างทำเป็นหมาหวงที่ไปได้”
“นี่ไอ้วอยมันจะมากเกินไปแล้วนะ”ลูกตาลเริ่มเดือด
“นี่ไอ้เป้ ไอ้วอย เขาไม่ให้นั่งก็ไปหาที่อื่นก็ได้”นายคิมชักเซ็ง
“ใครเขารั้งให้พวกคุณทั้งสามอยู่ละคะ”ฉันหมั่นไส้นายคิมจริงๆทำเป็นเก๊ก
นายคิม หันมาทำหน้ากวนใส่ แล้วพูดว่า
“งั้นพวกเรานั่งตรงนี้ละกัน” นายนั้นหันมายักคิ้วให้อีก
ฉันเลยต้องนั่งจำใจกิน จำใจฟังนายเป้ จีบโดนัท
“น้องโดนัทกินอันนั้นไหมครับ อันนี้ดีกว่านะครับอยู่ได้”น่ารำคาญที่สุด
และต้องรำคาญยัยลูกตาลทะเลาะกับนายวอยอีก
“นี่นายจะร้องเพลงอีกนานไหม รำคาญๆๆๆๆ”ยัยลูกตาลเปิดศึก
“ไม่อยากฟังก็อุดหูไปสิ”นายวอยกวนใส่ไปอีก
“นี่นายอยากโดยต่อยใช่ไหมฮะ”
“กล้า!!!!!!จะเอียงแก้มคอย ข้างซ้ายหรือขวาดีจ๊ะ”
นายเป้กับยัยโดนัทห้ามทัพกันยกใหญ่
ส่วนฉันความแค้นขึ้นมาจุกอก ไม่พูดไม่จารีบกินข้าวไปเงียบๆ
“นี่คุณสุภากรครับ ไม่ทราบว่าอดอยากมาจากไหนหรอครับ”
นายคิมเริ่มแขวะฉันอีกจนได้
“เปล่าหรอกคะบรรยากาศไม่ค่อยจะดี รีบกิน รีบอิ่มจะได้รีบไป……………..คะ”
พูดเสร็จฉันก็จ้องหน้าหมอนั่นแล้วก็ลุกออกไป
ปล่อยให้ยายโดนัทกับยายลูกตาลรีบวิ่งตามแทบไม่ทัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากกินข้าว เรามีเรียนคาบบ่ายต่อ
เป็นวิชาพละ ที่ฉันสุดแสนจะไม่ชอบเอาเสียเลย
ฉันได้แต่เก็บความแค้นเอาไว้ ว่าฉันจะต้องแก้แค้นนายนั่นให้ได้!!
ถึงวิชาพละ ฉันพยายามตั้งใจเรียนเต็มที่
อาจารย์ให้ชู้ตบาส
แต่ทำยังไงก็โยนไม่ลงห่วงซักที
จนเริ่มอ่อนใจ ยัยลูกตาลสอนแล้วสอนอีกฉันก็ยังทำไม่ได้
ขนาดโดนัทเห็นเรียบร้อยอย่างนั้น โยนลงเกือบทุกลูก
ส่วนฉันไม่ลงซักกะลูก พออาจารย์ให้พักก่อนที่จะสอบ
ฉันได้แต่นั่งกลุ้ม ไม่รู้จะทำยังไงดี
โดนัทพยายามปลอบใจ และให้กำลังใจ
จนฉันมีกำลังใจขึ้น
พอถึงคิวฉันสอบ ฉันก็โยนไม่ลงซักลูก
พวกนายคิมโห่ร้องกันใหญ่
“น้องแว่นใจเย็นๆสิ จ๊ะ” พวกนั้นร้องแซวกันยกใหญ่
มีแต่นายคิมทำหน้าเคร่ง
คงจะสะใจนายละซิ ฉันขายหน้าอย่างงี้
“สุภากร ตั้งใจกว่านี้อีก”อาจารย์คอยให้กำลังใจ
แต่ฉันก็ทำไม่ได้
จนหมดคาบอาจารย์เรียกไปพบเป็นการส่วนตัว
“สุภากร ทำไมเธอถึงทำไม่ได้เลย ต้องหัดซ้อมทุกเย็นรู้มั้ย”
“คะ หนูจะพยายาม”
“แต่อาจารย์มีคนที่จะให้มาช่วยเธอฝึก”
“ใครคะอาจารย์”
“นายคิม เข้าเสียสละเวลามาช่วยสอนเธอเองเลยนะ
นายคิมเขาเป็นถึงนักกีฬาของโรงเรียน มาช่วยเธอฝึกก็จะทำให้เธอเก่งขึ้น
เริ่มฝึกเย็นนี้เลยละกัน เขาจะมารอเธอที่โรงยิมเย็นนี้นะ”
“คะ อาจารย์”
เมื่อเดินออกมาจากโรงยิม ก็เจอนายนั่นยืนเก๊กอยู่
คงมีแผนหาทางแกล้งฉันอยู่แน่ๆๆ
ฉันได้แต่รีบเดินหนี เพราะเบื่อขี้หน้าหมอนั่นเต็มทน
แล้วฉันจะทำอย่างไรกับเย็นนี้ดีนะ
กลุ้มมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!
@ด้วยใจ@
ความคิดเห็น