คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความฝันกับปีกปริศนาและความเปลี่ยนแปลง
“เวทเดียวกับที่นายใช้กับชั้นเมื่อตอนงานเลี้ยงที่ไอซาเนีย เป็นไงล่ะ โดนซะเองรู้สึกยังไงบ้าง รีเน่ รู้มั้ยว่าชั้นจำได้ไม่ลืมเลย” เจ้าชายแห่งไอซาเนียพูดพร้อมกับเล่นเรือนผมสีน้ำตาลเข้มของคนที่อยู่บนแขนของตน
“หมายความว่า. . . .”รีเน่เงียบเสียงลง พร้อมกับพยายามดันตัวออกจากชายหนุ่มร่างสูง ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเล็กน้อยแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใส
“ ใช่ ชั้นรู้มาตลอด แล้วผู้ว่าจ้างงานขโมยหอกนั่น จริงๆก็ชั้นอีกนั่นแหละ ชั้นไปจ้างสเวนเพื่อจะให้นายมาพบชั้นอีกครั้ง....” ชายหนุ่มเงียบเสียงลง จนทำให้ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเริ่มขนลุก
“แล้วนายก็มาพบชั้นอีกจริงๆซะด้วยสิ” เซเรสพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พร้อมกับที่ดวงหน้าคมๆค่อยๆโน้มเข้ามาใกล้ดวงหน้าหวานที่บัดนี้แดงก่ำราวกับลูกมะเขือเทศ
“เฮ้ย! ไอ้โรคจิต! ไอ้โฮโม!! ชั้นผู้ชายนะเว้ยไอ้.....!!!”
“เวร!!!” เสียงของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลดังลั่นไปทั่วเกวียนสีดำสนิท จนทำให้ชายหนุ่มสองคนในชุดคลุมสีดำที่เดินทางร่วมเกวียนมาสะดุ้งตกใจจนไพ่ที่ทั้งสองถืออยู่ตกลงกับพื้นเกวียน
“ ฮาเวอรี่! เป็นอะไร!” หมิงเข้ามาถามรีเน่อย่างเป็นห่วงและมีเคธถามอาการอยู่ไม่ห่าง หมิงเอื้อมมือมาแตะหน้าผากของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเบาๆ ชายหนุ่มผมดำนิ่งอยู่ซักพักก็ชักมือออก
“ตัวร้อนนะฮาเวอรี่ ได้รับพิษจากโพลแค็ทหรอ? พรุ่งนี้จะตื่นมาประชุมไหวมั้ยเนี่ย?” ชายหนุ่มผมดำถามกับรุ่นน้องของตนอย่างเป็นห่วง เด็กหนุ่มส่ายหน้าบอกไม่เป็นอะไร แล้วนึกถึงเรื่องต่อจากฝันเมื่อครู่ที่เกิดขึ้นไปประมาณ4วันก่อน.......
“หมายความว่า. . . .”รีเน่เงียบเสียงลง พร้อมกับพยายามดันตัวออกจากชายหนุ่มร่างสูง ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเล็กน้อยแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใส
“ ใช่ ชั้นรู้มาตลอด แล้วผู้ว่าจ้างงานขโมยหอกนั่น จริงๆก็ชั้นอีกนั่นแหละ ชั้นไปจ้างสเวนเพื่อจะให้นายมาพบชั้นอีกครั้ง....” ชายหนุ่มเงียบเสียงลง จนทำให้ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเริ่มขนลุก
“แล้วนายก็มาพบชั้นอีกจริงๆซะด้วยสิ” เซเรสพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พร้อมกับที่ดวงหน้าคมๆค่อยๆโน้มเข้ามาใกล้ดวงหน้าหวานที่บัดนี้แดงก่ำราวกับลูกมะเขือเทศ
“เฮ้ย! ไอ้โรคจิต! ไอ้โฮโม!! ชั้นผู้ชายนะเว้ยไอ้.....!!!”มือหนาเข้าประกบปากของเด็กหนุ่มไว้แน่นพร้อมเจ้าของมือก็ถอยหน้าออกแล้วยิ้มอย่างสะใจ
“อย่าลืมนะเน่ ชั้นจ้างแกให้มาฆ่าชั้น เพื่อแลกกับเงินเจ็ดล้านคอร์......”
เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ดวงตาสีดำสวยมองลอดหน้าต่างออกไป ดวงจันทร์สีม่วงอเมทิสลอยเด่นหลาอย่างที่เป็นอยู่ทุกวัน
เซเรส เอรูทีส ในเมื่อแกจ้างชั้นให้มาฆ่าแก ชั้นก็จะฆ่าแกเอง!!
เช้าวันรุ่งขึ้น...
เจ้าของเรือนผมสีทองบิดตัวไปทางซ้ายหวังโอบหมอนข้างประจำตัวที่น่าถีบเป็นพิเศษ แต่พบกับความว่างเปล่า ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งพร้อมชายตามองไปรอบห้อง ข้างๆที่ๆเค้านอนอยู่ควรจะมีร่างของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลไหม้นอนหลับปุ๋ยอย่างไม่รู้ร้อนหรือหนาว ชายหนุ่มเอื้อมมือไปสัมผัสเตียงตรงข้างๆที่ๆเค้านอนอยู่
มันเย็นเฉียบ..... เจ้าของที่ลุกออกไปนานแล้ว.....
เซเรสลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับเข้าห้องน้ำไปทำภารกิจส่วนตัวยามเช้า
ชายหนุ่มเดินมายังลานกว้างกลางหอในชุดยูนิฟอร์มประจำโรงเรียน ทั่วลานกว้างที่ตอนนี้ดูวุ่นวายไปหมดจนหน้าปวดหัว ชายคนหนึ่งวิ่งมายังชายผมทองอย่างตื่นตระหนก
“เซเรส นายเห็นรีเน่บ้างไหม?” ชายหนุ่มผู้มีแผลเป็นที่หลังฝ่ามือถามเจ้าชายผมทองอย่างสงสัย
“กำลังจะถามอยู่เหมือนกัน รู้สึกว่าจะออกไปตั้งกะเช้าแล้วมั้ง?”เซเรสตอบกลับแล้วเริ่มมองหารีเน่จากนักเรียนหลายชีวิตในลานกว้างหอวีนัส(แปดคน)แล้วก็หันกลับไปยังเจ้าของคำถามเมื่อครู่
“นายจะถามทำไม นายโนวาร์!”
“แกล้งนายเล่นๆ มันอยู่ในโรงอาหารน่ะ”โนวาร์กล่าวอย่างขบขัน แต่ดันทำให้ผู้รับฟังมีน้ำโหขี้นมาอยู่หน่อยๆ
ดวงตาสีเขียวมรกตเหลือบเห็นร่างใหม่ที่ปรากฏขึ้นเหนือโต๊ะหินข้างๆลานกว้าง ร่างสูงในชุดยูนิฟอร์มสีดำซีด เรือนผมสีเงินสว่างยาวบดบังใบหน้า ชายคนนั้นสะบัดกระดาษสีขาวที่ยับยู่ยี่บนมืออย่างอารมณ์เสียจนเรียกความสนใจแก่รุ่นน้อง
“ หัวข้อที่จะพูดในอาทิตย์นี้ ก็คือ งานเทศกาล หอของเราจะจัดงานประลองกันอย่างทุกๆปี แต่ปีนี้ พวกเราจะให้ปีหนึ่งมาแสดงการเต้นรำเพื่อความสามัคคี โดยคนที่จะต้องจับคู่เต้นกันเป็นพิเศษก็จะดูได้ในใบที่วางอยู่หน้าห้องของคนที่จะต้องเต้นน่ะนะ ไม่สิ มันก็ต้องเต้นกันทุกคนนั่นแหละ ถ้าจะถามรายละเอียดอื่นๆก็มาถามชั้นได้เลยหรือไม่ก็เจ้าพวกที่นั่งอู้อยู่หลังห้องครัว ความจริงพวกสี่คนนั้นเป็นต้นคิดทั้งหมด...”สิ้นเสียง ซิลเวอร์ก็ลดกระดาษลงจากหน้าแล้วเดินลงจากโต๊ะ ชั่ววินาทีนั้น ผมสีเงินถูกลมตีจนปลิวไสวไปด้านหลัง ดวงตาคมสีเงินสว่าง จมูกโด่งเป็นสัน ปากที่สวยได้รูป ใบหน้าคมเข้มที่ดูเหมือนดั่งเจ้าชายของเมืองซักเมืองนึง เสียงนักเรียนหญิงปีหนึ่งหอวีนัสดังขึ้นลั่นลานกว้างจนเด็กหนุ่มหลายชีวิตต้องยกมือขึ้นปิด ซิลเวอร์มองอย่างงงงวย เอามือกวาดผมลงมาปิดหน้าแล้วก็เริ่มพูดต่อ
“เธอจะรู้คู่เต้น จากกระดาษที่ติดอยู่ที่หน้าห้องของพวกเธอ ซึ่งความจริงงานเต้นรำจะมีในวันสุดท้ายของงาน แต่เจ้าพวกจตุรพิทักษ์มันดันตกลงอย่างนี้กัน พวกเธอก็ช่วยรับผิดชอบหน่อยแล้วกัน เอาล่ะ แยกย้าย!” ชายหนุ่มผมเงินตะโกนลั่น พร้อมกับร่ายเวทบางอย่างอย่างรวดเร็ว ร่างสูงของรองประธานหอหายวับไปในทันทีทันใด ผู้คนรีบวิ่งขึ้นไปยังห้องของตนอย่างรวดเร็วเพื่อจะดูคู่ของตน
|
“เฮ้ย! เซเรสคู่กับรีเน่ได้ไง เจ้ารีเน่มันผู้ชายไม่ใช่หรอ!” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเดินถือกระดาษมาวางที่โต๊ะข้างๆลานกว้าง โดยมีเด็กหนุ่มสี่คนและเด็กสาวอีกหนึ่งตามมาติดๆ ยกเว้นรีเน่ที่หายตัวไป แสงแดดยามบ่อยที่สาดส่องผ่านหลังคาแก้วลงมายังลานกว้างสะท้อนกับแววตาที่ฉุนเฉียวของชายร่างใหญ่ที่มีผมสีหมอกขาว
“ทาทะลัส นายจะตกใจไปทำไมกัน ก็แค่เซเรสได้เต้นคู่กับรีเน่ นายได้เต้นกับยัยวิโอลาก็ดีแล้วหนิ” ชายหนุ่มผมแดงถามอย่างสงสัย ชายหนุ่มที่อยู่กลางวงหันมาหาเจ้าของคำถามอย่างรวดเร็ว
“มันผิดปกติน่ะสิ!! รีเน่เป็นผู้ชาย!! กลับต้องเต้นกับเซเรสที่เป็นผู้ชายเช่นเดียวกัน!! ใช่ไหมเซเรส!!”กล่าวจบ ทาทะลัสก็หันไปที่ชายหนุ่มผมทองอย่างกะทันหัน
“อือ....ก็ใช่นะ ตอนถอดเสื้อตอนนั้นก็ไม่มี ตอนเช็ดตัวให้ก็ไม่มี เห็นมีแค่รอยสักหรืออะไรซักอย่างที่หลังนี่แหละ” ชายหนุ่มว่าพร้อมเชยคางตนเองอย่างครุ่นคิด โดยไม่ได้มองคนรอบข้างที่มองตนด้วยสายตาประหลาดแล้วก็เริ่มสุมหัวกันนินทา
“นี่คุณเซเรสเป็นโฮโมจริงๆหรอครับ?”โทบิชายหนุ่มร่างเล็กถามอย่างสงสัย
“อีแบบนี้มีเปอเซนต์สูงนะเนี่ย”อัมบราพูดตามด้วยเสียง วิ้ง! จากดวงตาสีเหลืองทอง
“เอ...แล้วถ้ารีเน่เป็นผู้หญิงจริงๆล่ะ?”ชายหนุ่มผมแดงพูดขึ้น
“เป็นไปได้เหมือนกันนะ ชั้นก็สงสัยอยู่”โนวาร์พูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด
“นายชอบรีเน่มันหรอ?”อัมบราย้อนถามโนวาร์อย่างขบขัน
“ไม่อ่ะ แต่เซเรสชอบชัวร์”
“อืม ถ้าพวกนายไม่หยุดนินทาชั้น พรุ่งนี้จะมีทหารจากไอซาเนียมาลากตัวพวกนายออกไป”สิ้นเสียงพร้อมกับที่วงสนทนานิ่งเงียบกันไปชั่วครู่หนึ่ง
สามนาทีก่อนหน้านี้
เด็กหนุ่มเดินดูดนมในกล่องกระดาษ ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความโมโห มีดสีดำในฝักเรืองแสงสีดำอ่อนๆ โรงอาหารตะวันตกที่คนน้อยอย่างทุกวันก็มีคนน้อยอย่างปกติ
เราจะเริ่มทำเลยดีมั้ยเนี่ย ให้มันดังสนั่น หรือว่าแอบซุ่มดี . . .
รีเน่คิดอย่างโมโหแล้วบีบกล่องนมกระดาษที่ไร้ของเหลวอยู่ภายใน
ฉับพลัน เสียงทำนองเพลงหนึ่งดังไปทั่วโรงอาหาร ทำนองเพลงโบราณที่ทำให้คนฟังต้องใจเย็นลงอย่างกะทันหันพร้อมกับต้องเริ่มมองหาต้นเสียงทันที จังหวะของเพลงเร่งเร็วขึ้นเล็กน้อย จังหวะหัวใจของคนฟังเร่งเร็วขึ้น รีเน่หันเจอเด็กสาวที่ยืนกันคนละมุมโรงอาหาร แต่ดวงตาสีดำยังพิศดูใบหน้าของเด็กสาวอย่างถนัดชัด
รอนผมสีทองยาวถึงกลางกลังหลังซึ่งใช้ที่โบว์มัดไว้ที่ต้นคอ ใบหน้าคมสวยเต็มไปด้วยเหงื่อ เสื้อเกือบลูกไม้สีดำแถบทอง กระโปรงยาวเท่าเข่าสีดำบานฟูฟ่อง ไวโอรินสีแดงสดราวกับเลือด ด้านข้างมีการแกะสลักเป็นอักษรรูนสีทอง แสดงเห็นว่ามันคืออาวุธทางด้านมนตราอย่างนึง ความรู้สึกอะไรบางอย่างทำให้รีเน่ต้องก้าวเข้าไปใกล้เหมือนโดนสะกดจิตก็ว่าได้ ดวงตาจ้องบุคคลที่สีไวโอรินอยู่อย่างไม่วางตา พร้อมกับเท้าที่สาวเข้าไปใกล้ จนห่างกันไม่ถึงสองเมตร
หญิงสาวตรงหน้าหยุดฉะงัก แล้วหันมายังเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาสีทองสุกมองลึกเข้าไปยังดวงตาสีนิลสวยอย่างพินิจ
“เพลง คืนสู่แผ่นดิน... “รีเน่เปรยเบาๆ
“ถูกต้อง เธอรู้เรื่องเพลงของไวโอรินด้วยหรอ?”เด็กสาวผมทองย้อนถามอย่างสงสัย
“รู้สึกว่าจะเคยฟังตอนเด็กๆน่ะ”เด็กหนุ่มตอบพร้อมเดินไปซื้อนมผลไม้รวมจากร้านที่อยู่ใกล้ๆแล้วเดินกลับมายังเด็กสาวผมทอง เด็กสาวชี้ไปยังต้นไม้หน้าตึกโบราณที่ใหญ่โต เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วเดินไปยังต้นไม้ต้นใหญ่พร้อมๆกับสาวผมทอง รีเน่นั่งลงใต้ต้นไม้พร้อมเจาะกล่องนมแล้วยกขึ้นดูด
“ทำไมเธอไม่ไปประชุมล่ะ?”สตรีเบื้องหน้าถามเด็กหนุ่มอย่างสงสัย รีเน่ผละออกจากกล่องนม
“ก็แค่ไม่อยากเจอหน้าหมาบางตัว....”รีเน่ตอบพร้อมมองขึ้นฟ้าอย่างเบื่อหน่ายแล้วยกนมขึ้นดูดต่อ เด็กสาวยิ้มอย่างมีเลศนัยพร้อมคลานเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มที่กำลังมองขึ้นฟ้าด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
“หมาตัวนั้น หมายถึง เซเรส เอรูทีส รึเปล่า?....”
พรูด!
นมสีขาวอมชมพูคล้ายสีผิวของเด็กหนุ่มถูกพ่นออกจากปากออกมาอย่างรวดเร็วจนสาวคนถามหลบแทบไม่ทัน เด็กหนุ่มจ้องหน้าเด็กสาวอย่างอาฆาต เด็กสาวยิ้มเจื่อนแล้วยกไวโอรินขึ้นสีเป็นการขอโทษ
“เออ จะว่าไป พูดกันมาตั้งนาน ยังไม่รู้จักชื่อเจ้าเลย”
"ข้ารู้จักเจ้า รีเน่ ฮาเวอรี่ นักฆ่าแห่งพาซี ข้าวิโอลา ทรัมโปน"วิโอลาตอบทั้งๆยังสีไวโอรินอยู่ เด็กหนุ่มพยักหน้าเบาๆแล้วเริ่มฟังทำนองเสียงเพลงอย่างถนัดหู
ฉับพลัน ร่างบางก็ล้มลงอย่างไม่ได้สติ เด็กสาวที่สีไวโอรินอยู่หยุดลง แล้วเอื้อมมือมาลูบหัวของเด็กหนุ่มเบาๆอย่างเอ็นดู แต่ใต้พื้นที่รีเน่ล้มลงไปกลับกลายเป็นอักขระของวงแหวนเวทสีทองสุก
"ภารกิจของเจ้า จงทำให้สำเร็จ ฆ่า! เซเรส เอรูทีส!!"
กลับมาที่ที่ลานกลางหอวีนัสอีกครั้ง
เด็กหนุ่มจำนวนหนึ่งและเด็กสาวอีกคนหนึ่งกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก
"แล้วรีเน่มันหายไปไหนหว่า?"อัมบราถามขึ้นพร้อมกับหันไปยังชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีทอง
"มันคงอยู่ไม่เกินโรงอาหารไม่ก็ลานกว้าง เมื่อคืนตอนมันกลับมาก็อาบน้ำนอนเลย ยังไม่ทันคุยกัน มันก็นอนแล้ว ตอนเช้ากะว่าจะคุยด้วย มันก็ตื่นก่อนแล้วออกไปแล้ว . . ."เซเรสกล่าวแล้วปาดเหงื่อเบาๆพร้อมกับปลดกระดุมสองเม็ดบนออก เผยเห็นแผ่นอกขาวกว้าง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นเพราะอากาศที่ร้อนปานร่างกายจะสุก
แต่ก็เย็นลงอย่างฉับพลัน!
ลิ่มน้ำแข็งนับสิบพุ่งลงมายังชายหนุ่มผมทองอย่างรวดเร็ว!!
เซเรสสะบัดมือเบาๆ หอกสีขาวนวลโผล่ขึ้นมากลางอากาศขั้นกลางระหว่างแท่งน้ำแข็งและเจ้าของหอก ชายหนุ่มยกมือขึ้นสูง หอกสีขาวเริ่มหมุนเร็วขึ้นเรื่อยๆพร้อมปรากฏวงแหวนเวทขนาดใหญ่สีฟ้าใส
มหามนตราแห่งลม
Zaid
ลิ่มน้ำแข็งถูกแบนออกให้ออกไปรอบๆตัวชายหนุ่ม เซเรสคว้าหอกสีขาวใสพร้อมกระโดดขึ้นหมายประคมดาบกับผู้ที่อยู่ ณ ดาดฟ้า บุรุษผมสีน้ำตาลไหม้กระโดดขึ้นวาดมีดสีดำเล่มใหญ่ขึ้นรับปลายหอก
ดวงตาสีเขียวมรกตมองลายละเอียดของคนตรงหน้าได้อย่างถนัดชัด ส่วนสูงที่เตี้ยผิดบุรุษ ไหล่ทีบางเล็กน่าถนอม ใบหน้าหวานดุจสตรี ดวงตาสีดำนิลกาฬที่ไร้แวว….
รีเน่ ฮาเวอรี่ มันโดนสะกดจิต!
เซเรสคิดอย่างหัวเสียพร้อมใช้ด้ามหักเหวี่ยงเข้าไปขัดขาของคนตรงข้ามที่อยู่กลางอากาศ พร้อมเปลี่ยนมาจับหอกแค่มือเดียว
สองกระบวนยี่สิบเอ็ดท่า เพลงหอกป่านวายุ!!
ชายหนุ่มพุ่งปลายหอกสลับกับฟาดด้วยด้ามหอกอย่างรวดเร็ว แต่รีเน่ปัดออกได้หมด พลันดวงตาสีดำสนิทแปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้าใส ร่างบางขดตัวกลางอากาศแน่นด้วยความเจ็บปวด ปีกสีดำสนิทขนาดใหญ่ที่มีขนาดเกือบสองเท่าโผล่ออกจากกลางหลังของร่างบาง ปีกสีดำที่ไม่ได้ออกมาในลักษณะของออร่าอย่างทุกที แต่ออกมาในลักษณะของปีกนกสีดำ!! กับประจุไฟฟ้าในอากาศเริ่มจับตัวกันเป็นแสงขนาดใหญ่เหนือฝ่ามือบาง!!
ทันใดนั้น ภาพต่างๆกลายเป็นขาวดำ รีเน่มองไปยังรอบๆ ตัวเอง ทุกๆอย่างหยุดนิ่งไม่ไหวติง ภาพที่ชายหนุ่มผมแดงกำลังหยิบสำรับไพ่เวทมนต์ขึ้นมากลับชะงัก หนุ่มน้อยโทบิที่หยิบมีดพกขึ้นมาเตรียมพร้อมก็สงบนิ่งภาพที่ ยัยอัมบรากำลังชี้มาทางตนก็นิ่งไป แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่กลายเป็นขาวดำ เซเรส เอรูทีสที่ยังเป็นภาพสีอยู่ และกลุ่มควันสีม่วงที่พวยพุ่งออกมาจากฝ่ามือขาว กลุ่มควันจับตัวกันเป็นรูปร่างที่คล้ายมนุษย์ มนุษย์ที่มีรูปร่างเหมือนรีเน่กำลังยิ้ม! ยิ้มเหี้ยมเกรียมเหมือนปิศาจ รอยยิ้มของนักฆ่าสมบูรณ์!!
ตัวรีเน่ที่เกิดจากควันสีม่วงดึงมีดสีดำออกจากมือของเค้า พร้อมกับหันไปยังชายหนุ่มผมทอง รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าสีม่วงอีกครั้ง มีดที่คมกริบพุ่งเป็นแนวตรงสู่แผ่นอก
ไม่!!!
ร่างบางลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกุมขมับตัวเอง แล้วเสยผมสีน้ำตาลยาวยุ่งๆที่ปรกหน้า
ฝัน! ฝันอีกแล้ว! ฝันบ่อยจริงวุ้ย!
รีเน่คิดเสร็จก็เริ่มมองไปรอบๆตัว แล้วจึงพบว่า ตนอยู่ในห้องพักของตัวเอง รีเน่ลุกขึ้นจากเตียงแล้วรีบเดินไปยังประตูไม้ มือเรียวเอื้อมจะไปบิดลูกกลอนหวังจะออกไปข้างนอก
“นี่ ตอนนั้นชั้นดูไม่ผิดใช่ไหม ไอ้ปีกสีดำนั่นน่ะ!” เสียงของชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ชื่อทาทะลัสลอดเข้าทางช่องระหว่างประตูทำให้ร่างบางหยุดมือที่จะไปบิดลูกกลอนอย่างกะทันหัน แล้วฟังเสียงที่จะดังต่อมาอีก
“ชั้นว่านายเห็นไม่ผิดหรอก แต่ที่แน่ๆต้องไม่ให้ใครรู้เพื่อตัวของรีเน่ด้วยล่ะ”เสียงของอัมบราดังถัดมาทำให้ผู้ที่แอบฟังอยู่อยากรู้ยิ่งขึ้น แถมมันยังเป็นเรื่องของตัวเค้าเองด้วย รีเน่จึงเอาหูไปแนบกับประตูไม้
“มันไม่น่าเป็นไปได้เลย ปีกสีดำนั่น แล้วยังร่างกายที่ผิดแปลกไปนั่น!”ทาทะลัสเค้นเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ จนทำให้ผู้แอบฟังสงสัย
ปีกสีดำ? เอ๊ะ! งั้นความฝันตะกี๊ก็เป็นความจริงน่ะสิ ชั้นเผลอใช้ไปอีกแล้วอ่ะสิ
คิดเสร็จก็เริ่มฟังต่อ
“ใจเย็นๆไว้ครับคุณทาทะลัส! คุณตะโกนแบบนี้เดี๋ยวพวกห้องอื่นๆก็ได้ยินกันหมดสิครับ” หนุ่มน้อยโทบิพยายามพูดให้ทาทะลัสใจเย็นลง ทาทะลัสเป็นพวกตระกูลขวางโลก สืบเชื้อสายมาจากบาบาเลี่ยนแห่งบาเบริอาร์ จะไม่ค่อยยอมรับสิ่งที่ผิดแปลกซักเท่าไรนัก
“ใช่ เจ้ารีเน่อาจจะโดนคำสาปอะไรก็ได้ แต่คนที่เริ่มเงียบมาตั้งแต่พาเจ้าตัวน้อยเข้าห้องไปน่ะ โน่น....” ฟาร์พูดแล้วก็ชี้ไปยังเซเรสที่นั่งนิ่งมาหลายชั่วโมงแล้ว และเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ได้รับรู้ถึงความเปลี่ยนไปของรีเน่
“นั่งซึมมา5ชั่วโมงแล้วมั้งน่ะ”ชายหนุ่มผมแดงว่า
ฮะ! ไอ้บ้านั่นซึมเป็นกับเขาด้วยหรอเนี่ย? เอ๊ะ แล้วมันจะซึมเรื่องของเราทำไมเนี่ย
รีเน่คิดอย่างสงสัยแล้วเริ่มฟังต่อ
"แล้วตาโนวาร์ไปไหนล่ะ”อัมบราถามขึ้นอย่างสงสัย
“คุณโนวาร์กลับห้องไปแล้วครับ”เด็กหนุ่มผมดำร่างเล็กหันมาตอบ หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มคุยถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“ชั้นก็ชักจะสงสัยอยู่เหมือนกันนะ ว่านายรีเน่นั่นน่ะ กลายเป็นผู้หญิงได้ยังไง”สิ้นเสียงของหญิงสาว หัวใจของผู้ที่แอบฟังอยู่ก็หยุดกึก
รีเน่ค่อยๆก้มลงมองสิ่งที่อยู่ที่ใต้เสื้อสีดำยาว สิ่งที่นูนออกมาไม่มาก แต่ก็เห็นชัดเจน ความรู้สึกโล่งโจ้งอย่างบอกไม่ถูกแถวช่วงขา สิ่งที่ควรมีกลับหายไป และสิ่งที่ไม่มีกลับโผล่มาเด่นชัด รีเน่รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปส่องกระจกอย่างไม่เชื่อตัวเอง แต่ก็ต้องเชื่อแล้ว ผมสีน้ำตาลยาวเคลียไหล่ ดวงตาสีดำคมสวย ปากสีอมชมพูได้รูป ชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนที่ใหญ่อยู่แล้วก็ยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีก แต่พอมองต่ำลงไปอีก กางเกงก็ไม่มี แต่ดีที่เสื้อตอนนี้ตัวใหญ่จนถึงเข่า แต่ดูรวมๆแล้ว นี่มัน!
“ไม่จริง!!!!!!!!!!!!!!!!” รีเน่ตะโกนลั่นไปทั่วห้องน้ำจนคนข้างนอกได้ยิน โดยเฉพาะเจ้าชายผมทองที่พอได้ยินปั๊บก็รีบถีบประตูห้องทันที แต่มันไม่เปิด
“รีเน่ แกเป็นอะไรมั้ย!!?”ชายหนุ่มผมทองตะโกนลั่น แล้วก็ทุบประตูรัวดังไปทั่ว พวกเพื่อนๆที่จับกลุ่มคุยกันนั้นอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก มีเพียงเซเรสที่ตัดสินใจทำ
“ไม่ต้องเข้ามา! ไม่ต้อง! มนุษย์ชั้นต่ำอย่างพวกเจ้าควรอยู่เฉยๆไป!” เสียงที่ลอดประตูออกมาตอนแรกเป็นเสียงหวานของเด็กสาวที่แฝงไปด้วยความตกใจ แต่เสียงที่ตามมาทีหลังนั้นเป็นเสียงเดียวกัน แต่ไม่ใช่คำพูดของเจ้าของเสียงแน่!
“ดาบนิลกาล!”สิ้นเสียงของเด็กสาวผมม่วง ดาบสีดำสนิทลายแกะสลักสีขาวใหญ่พุ่งไปทำลายประตูจนพังเข้าไป แล้วก็กระเด็นออกมาแทบจะพร้อมกัน ร่างงามรหงเดินออกมาจากห้องหากแต่นัยน์ตาหาใช่สีดำไม่ มันกลับเป็นสีแดง! และปีกสีดำถึงหกปีก! เด็กสาวยกคทาโทริฟาเรียขึ้นสูง อณูความเย็นกำลังจับตัวภายในหอวีนัสอย่างรวดเร็ว!
“นั่นมันไม่ใช่รีเน่แล้ว! มันปิศาจชัดๆ!” ทาทะลัสตะโกนอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่ทันจะกล่าววาจาต่อ แท่งน้ำแข็งขนาดเล็กพุ่งเข้าเสียบขอล่ำจนเลือดพุ่งออกเป็นสายๆ โทบิใช้พลังเวทรักษาอย่างทันท่วงทีพร้อมถอนหายใจเบาๆเมื่อชายผมขาวตรงหน้าสลบไปอย่างไม่ได้สติ เด็กสาวผมม่วงแกว่งดาบสีดำในมือของตนอย่างคล่องแคล่ว แล้วพุ่งเข้าไปประชันหน้ากับเพื่อนของตน แต่ไม่ทันจะได้ทำอะไร เส้นเอ็นที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เข้ามารัดคอเด็กสาวไว้แน่นจนสลบไป โทบิปามีดสั้นของตนไปตัดเส้นเอ็นเสร็จก็รีบกางข่ายเวทเพื่อไม่ให้คนนอกมาเห็นหรือได้ยินอย่างรวดเร็ว ส่วนชายผมแดงที่เริ่มได้สติก็หยิบสำหรับไพ่เวทมนต์ขึ้นมาพร้อมกับเรียกดาบแห่งสีขาวเรียวออกมาจากไพ่สีขาว แต่กลับมีมือหนาของชายหนุ่มผมทองมากันไว้
“นายไม่ต้อง”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบๆ
“แกจะบ้าหรอเซเรส!ตอนนี้เราต้องหยุดเจ้ารีเน่นะ”ฟาร์เค้นเสียงอย่างสุดทน
“ใช่ครับ! ตอนนี้พวกเราต้องหยุดคุณรีเน่นะครับ!”เสียงของโทบิดังขึ้นมาจากด้านหลังชายทั้งสอง
“ชั้นจะจัดการเอง ยังไงเจ้าบ้านี่ไม่คณามือชั้นอยู่แล้ว”สิ้นเสียงของชายหนุ่ม ผู้ที่กางข่ายเวท และผู้ถือดาบสีขาวสะอึก จิตสังหารของเด็กสาวเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ ปีกสีดำทั้งหกที่หุบอยู่ก็กางออกร่างบางเคลื่อนที่มาอยู่ใจกลางหออย่างรวดเร็ว ริมฝีปากบางเหยียดออกอย่างพอใจ จู่ๆจิตสังหารของชายหนุ่มก็อัดกับจิตสังหารของเด็กสาวในอากาศจนทำให้เด็กหนุ่มสองคนเริ่มหายใจติดขัด เพราะ . . .
จิตสังหารนี้มากจนไม่น่าเชื่อว่าจะมาจากคนใกล้ตัว!
ความคิดเห็น