คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความแตก!(ตั้งนานแล้ว)
สิ้นเสียงออดหมดเวลาพัก รีเน่ก็รีบวิ่งออกจากที่ๆนั่งอยู่อย่างรวดเร็วโดยมิทันได้ดูคนที่นั่งอยู่ทั้งสอง แต่แล้วก็เดินกลับมาด้วยสีหน้าเหรอหราพร้อมกับเอ่ยปากถามเพื่อนอย่างเบื่อหน่าย
“ต่อไปเรียนวิชาอะไรอ่ะ?”
“ประวัติศาสตร์...ห้องที่สองตึกโบราณ หวังว่าจะรู้เรื่องนะ”โนวาร์กล่าวอย่างเบื่อหน่าย พลันสมองของเด็กหนุ่มก็คิดอย่างฉับไว
ตึกโบราณ ตึกที่ได้ชื่อว่าสวยที่สุดในหมู่ตึกทั้งสิบสองตึกจากทั้งหมด เนื่องจากแมกไม้นาๆพรรณที่พันเรื้อยรอบตึกไว้แน่นไม่เว้นแม้แต่ห้องเรียน ข้างๆตึกติดกับโรงอาหารตะวันตกที่คนน้อยผิดกับโรงอาหารตะวันออก เพราะที่นั่นไกลจนนักเรียนส่วนใหญ่ขี้เกียจไป และ ไกลจากโรงอาหารตะวันออกที่ตนกำลังอยู่เสียเอามากๆซะด้วยสิ......
“อ๊ะ! เซเรส!! นายใช้เวทเคอตีน่าพาพวกเราไปตึกโบราณกันแบบเร็วๆเลยดีกว่า!”
“เคอตีน่า?”เซเรสขึ้นเสียงสูงอย่างสงสัย
“ก็ไอ้เวทที่นายพาชั้นไปที่ลานกว้างเมื่อวานก่อนไง....”
“อ๋อ อืมๆ.............. Kertyna!!”
ฉับพลัน ชายหนุ่มทั้งสามก็หายตัวมาโผล่ที่หน้าตึกรูปทรงกระบอกสูงห้าชั้นที่มีไม้เรื้อยพันอยู่รอบตึกอย่างรวดเร็ว รีเน่รีบวิ่งนำเพื่อนทั้งสองไปยังห้องเรียนที่อยู่ไม่ไกล ประตูไม้เก่าๆดูมีราคาถูกผลักออกเบาๆ จนเห็นภาพภายในห้อง เพดานสูงกว่าสิบเมตรแต่ความกว้างของห้องดันมีเพียงแปดเมตร ที่นั่งเป็นคล้ายๆรัฐสภาที่ไล่ความสูงขึ้นไปเรื่อยๆ แถวนึงมีโต๊ะอยู่สามตัว มีอยู่ราวๆห้าแถว ด้านหน้ามีกระดานสีเขียวและโต๊ะทรงสูงเก่าๆตัวนึง
“ชั้นจองแถวสามนะโว้ย....”รีเน่กล่าวพร้อมกับวิ่งไปทิ้งตัวอยู่ตรงเก้าอี้ตัวที่สองของแถวที่สาม เซเรสเดินมานั่งที่โต๊ะข้างๆของเด็กหนุ่มอย่างสบายๆ
“มานั่งนี่ทำไมเซเรส”บุคคลที่นั่งอยู่ก่อนถามอย่างอารมณ์เสีย คนถูกถามยิ้มกริ่มแล้วตอบกลับมาอย่างขบขัน
“มัน! จำ! เป็น! น่ะ!”สิ้นเสียง คนถามก็หน้ามุ่ยลงพร้อมฟุบลงกับโต๊ะไป....
ชายหนุ่มมองดวงหน้าหวานอย่างพินิจแล้วหัวเราะขึ้นเล็กน้อย
“ขำอะไรหรอ?”รีเน่ถามขึ้นทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
“ขำที่หน้าของนายนี่ไม่มีเหมือนผู้ชายแม้แต่นิดเลย เหมือนผู้หญิงมากกว่า”
“ทำไมจะไม่เหมือนล่ะ ก็เมื่อก่อนชั้น....”
“อะไร?”
“เปล่า...ไม่มีไร”
"เมื่อ5ปีก่อน สมัยที่ ไพรเมอร์ ตั้งตนขึ้นเป็นกษัตริย์แห่งฟาเรนเดียร์คนที่17ได้ไม่นาน ก็เกิดศึกชิงองค์รัชทายาทของมาคาร์ไลท์ ประเทศแห่งคำสาปและรัตติกาล เค้ากล่าวไว้ว่า องค์รัชทายาทของมาคาร์ไลท์นั้น ปัจจุบันอาจได้ตายไปแล้ว..........”
"คร่อก.....ฟี้"เสียงกรนเบาๆเล็กๆเล็ดลอดออกมาจากลำคอของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลไหม้ที่เพิ่งฝุบไปได้ไม่นาน ทำให้อาจารย์หนุ่มหันมองมาตามต้นเสียง สายตาประดุจเหยี่ยวเพ่งไปยังเด็กหนุ่มร่างเล็ก รังสีการฆ่าฟันแผ่กระจายจากผู้เป็นครูจนนักเรียนหลายๆคนถึงกับขนลุกซู่ แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ตื่น อาจารย์หนุ่มหยิบปากกาไวท์บอร์ดขึ้นมาสองด้ามแล้วเขวี้ยงไปยังหัวของผู้ที่กำลังหลับใหล
ด้ามแรก ถูกผ่ากลางด้วยมีดสีดำสนิทของผู้ที่ยังไม่ได้สติ!!
ด้ามที่สอง ถูกปัดกระเด็นกลับไปยังผู้ปา!!!
ปั่ก!
เสียงปากกาไวท์บอร์ดกระทบเข้ากับหัวของผู้เป็นครู ทั้งห้องเงียบกริบไม่มีแม้แต่เสียงกระซิบผู้เป็นครูสบถออกมาเบาๆแล้วลองใหม่อีกครั้ง
รากไม้ที่เกาะตามกำแพงห้องเรียนประวัติศาสตร์พุ่งใส่เด็กหนุ่มที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น อาจารย์หนุ่มเสยะยิ้มอย่างพอใจ
แต่จู่ๆ มีดสีดำสวยพุ่งขึ้นกลางอากาศ! รากไม้เปลี่ยนเป้าหมายไปยังวัตถุที่อยู่กลางอากาศแทน รากไม้ทั่วห้องพันรอบมีดไว้แน่น ชายร่างสูงผู้เป็นครูเลิกคิ้วอย่างงุนงงพลางบังคับรากไม้ให้ฟาดลงที่เด็กหนุ่มเจ้าของมีด
ฉับพลัน!! รากไม้ที่พันมีดอยู่ก็เกิดการลุกไหม้อย่างรวดเร็ว!!
รากไม้ติดไฟลามไปยังรากไม้ทั่วห้องอย่างรวดเร็ว รากไม้ทั่วห้องถูกเผาจนไม่เหลือซากแล้วเปลวไฟก็มอดลงอย่างรวดเร็วจนเหลือเพียงรอยไหม้บนกำแพงห้องก็เท่านั้น มีดสีดำพุ่งลงมาเข้าฝักของมันตามเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"อืม . . .อย่าแรง . . .ช๊านเจบบบบบบบบ"เสียงหวานของเด็กหนุ่มดังขึ้นเบาๆ จนทำให้ใบหน้าของคนทั้งห้องขึ้นสีอย่างไม่รู้สาเหตุ รวมทั้งอาจารย์ผู้สอนก็ด้วย
"อ่า . . . ในห้องนี้มีใครใช้เวทฉายความฝันได้มั่ง"
"อ.เฟรย์อยากรู้ความฝันของรีเน่มันหรอ?"ฟาร์หยอกอาจารย์ของตนอย่างขบขัน
"แน่นอน เฟรย์เป็นคนที่ให้ความใส่ใจแก่นักเรียนทุกคนอยู่แล้ว"อาจารย์หนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างขบขันจนบรรยากาศตึงเครียดเมื่อครู่หายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น ชายหนุ่มผมทองเป็นคนขออาสาอ่านความฝันของเด็กหนุ่มผู้เป็นเพื่อน นักเรียนภายในห้องและอาจารย์เข้ามารุมล้อมอย่างแน่นหนา
อโหสินะรีเน่ คนมันจะซวยมันก็ต้องซวยล่ะ
เซเรสนึกในใจอย่างอนาถพลางร่ายเวทบทที่ตนใช้ไม่บ่อย
"ข้าแต่เทพแห่งความฝัน ผู้ครอบครองดินแดนแห่งจินตนาการยามหลับใหล ข้าขอให้ท่าน ประทานหมอกฝัน เพื่อฉายภาพความฝันของ บุคคลนี้ ด้วยเถิด . . ."สิ้นเสียง ไอน้ำค่อยๆจับตัวกันเหนือหัวของเด็กหนุ่มจนคล้ายกับกลุ่มก้อนเมฆที่กำลังจะฉายภาพ.....
ภาพตรงหน้าของ คือทิวดอกซากุระงามสวย ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาใส่ชุดสวยที่เรียกว่ากิโมโน....
‘ราเฟรน่า . . . มัวทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ มาตรงนี้สิ’
เด็กผู้ชายคนหนึ่งเรียกเด็กผู้หญิงอีกคนแล้วโบกมือให้ ผมสีฟ้าสว่างสะท้อนแสงอาทิตย์จนดูวาวงาม
‘นายท่าน รีบไปเถอะค่ะ’
เด็กผู้หญิงผมขาวตาสีแดงที่ยืนอยู่ข้างๆโน้มตัวบอกกับเธอเบาๆ เธอเริ่มสำรวจตัวเองอย่างพินิจ ชุดกระโปรงลูกไม้สีขาวสวย ผ้าคลุมไหล่สีขาวบาง เรือนผมสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลัง บวกกับใบหน้าหวานและท่าทางอันแช่มช้อยจนดูคล้ายกับเจ้าหญิงโฉมงาม
นักเรียนทั้งห้องโห่ร้องให้กับความน่ารักของเด็กคนนี้อย่างสนุกสนาน แต่อาจารย์กลับตีหน้าเครียดและตกใจเป็นอย่างมาก เพราะภาพตรงหน้านี้คือภาพก่อนที่จะเกิดศึกชิงรัชทายาทเพียงไม่กี่นาที!
'ไม่รอเรมี่หน่อยหรอเอวาร . . '
เสียงหวานใสไม่ผิดกับตอนนี้ออกจากปากของรีเน่ ก่อนที่ภาพต่างๆจะตัดไปยังช่วงอีกเหตุการณ์หนึ่งที่พลิกโผไปอย่างรุนแรงนัก
'เน่ แกอยู่นิ่งๆดิ! ชั้นถอดเสื้อแกไม่ถนัด!' เสียงหนึ่งดังขึ้นจากก้อนเมฆซึ่งทำให้คนในห้องหน้าแดงกันไปตามๆกัน ภาพภายในก้อนเมฆตอนนี้เป็นสีดำสนิทเหมือนกับดับไฟ หรือไม่ก็ผู้ร่ายเวทดันไม่แสดงภาพออกมาทำให้เพื่อนในห้องเริ่มคิดอย่างสงสัยกับเสียงที่พวกตนแอบฟัง ณ เมื่อคืน
'แล้วแกจะถอดให้ช๊านทำม๊ายยยยยย! ม่ายๆๆๆ ชั้นไม่ยอมถูกเปิดซิงหรอกนะเฟ้ย'เสียงหวานใสขึ้นเสียงสูง
'ไม่ถอดก็ต้องถอดล่ะ กลิ่นเสื้อแกทำชั้นทนไม่ไหวแล้ว!'(เด็กสาวสี่คนร้องกรี๊ดไปทั่วห้องเรียน . . .)
ผลุบ! เสียงที่บ่งบอกถึงอาภรชิ้นหนึ่งที่หลุดไป
'เสื้อของช๊านนนน . . . . . เฮ้ย! ไอ้เซเรส อย่าจับตรงนั้นๆ! ช๊านเจ๊บบบบ'
'อ๊ะ! โอ๊ย! เบาๆๆๆๆ เจ็บเว้ยเจ็บ!'
'นี่เน่ . . . หลังแก . . .สวยดีนะ'เสียงหอบอย่างเหนื่อยอ่อน
'ช๊านก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว เฮ้ย อย่าจับตรงนั้น ไม่ๆ' คนในห้องที่เคยฟังแล้วก็หัวเราะอย่างขบขัน พลันอาจารย์เฟรย์ลุกพรวดพร้อมกับชูมือขึ้น
"เอาล่ะ....นับตั้งแต่ตอนนี้ไป3วินาที ถ้า รีเน่ ฮาเวอรี่ยังไม่ตื่น ห้องนี้จะโดนหักห้าร้อยคะแนน...หนึ่ง!!"
"เฮ้ย!"อาจารย์เฟรย์ที่จู่ๆก็พูดขึ้นราวกลับจะเบี่ยงเบนความสนใจไปที่อื่น ชายหนุ่มผมทองคลายเวทอย่างรวดเร็วแล้วเขย่าไหล่บางของผู้เป็นเพื่อนให้ตื่นจากนิทรา
"
สอง!!"สิบชีวิตภายในห้องเริ่มแตกตื่นอย่างรุนแรง ฟาร์ที่จู่ๆก็หยิบไพ่มนตราออกมาโปรยทั่วห้อง ทาทะลัสเรียกขวานออกมาควงเล่น อัมบราเรียกดาบสีดำสนิทออกมาแล้วเอามาตีหัวเด็กหนุ่มผู้ที่หลับอยู่
"เฮ้ย!! รีเน่ ถ้าแกตื่นให้เงินห้าร้อยคอร์ นมผลไม้รวมเจ็ดกล่องไปเลย!!" โนวาร์พูดขึ้นอย่างเข้าตาจนซึ่งพูดไปอย่างไม่ได้หวังผลอะไร
"พูดแล้วต้องไม่คืนคำนะ!" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลไหม้เด้งขึ้นมาจากโต๊ะอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินคำว่านมผลไม้รวม และเป็นการเด้งตัวขึ้นอย่างกะทันหันมิทันได้ดูสถานการณ์ ทำให้สายตาของผู้สอนเพ่งเล็งมายังเจ้าตัว
"แฮ่ๆ...."รีเน่หัวเราะเก้อๆซึ่งทำให้เฟรย์มีน้ำโหขึ้นมาตะหงิดๆ
"เอาล่ะไหนๆก็ไหนๆแล้ว....จงบอกสัญลักษณ์ประจำตระกูลเหยา อดีตราชวงศ์ของประเทศโคมะมาเดี๋ยวนี้!"เฟรย์ยิ้มอย่างมีชัย รีเน่อ้ำอึ้งอย่างรุนแรง สายตาเถมองไปยังข้างๆซึ่งบัดนี้กลับไร้ซึ่งคนแม้แต่คนเดียว แถมทุกคนดันไปกรูกันที่หน้าห้องแถมทำท่าลุ้นกันซะอีก!!
อ๊อดดดดดด!!
"ระฆังช่วยเธอไว้นะฮาเวอรี่
ชั้นเป็นคนที่ตรงต่อเวลาซะด้วย" เสียงต่ำๆเล็ดลอดออกมาพร้อมกับสายตาอาฆาตของผู้สอน ชายหนุ่มยิ้มรับอย่างผวาแล้วหยิบกระเป๋าเพื่อลุกจากห้อง
“รีเน่ ตะกี๊ฝันเรื่องอะไรหรอ?”โนวาร์เดินมาถามอย่างขบขัน รีเน่เกาแก้มตัวเองอย่างเบื่อหน่ายแล้วตอบกลับ
“อ่า ไม่มีอะไรหรอก ก็ฝันไร้สาระน่ะ....”
" อืม...แล้วเดี๋ยวนายจะกลับหอเลยหรือเปล่า?"ชายหนุ่มถามเจ้าของดวงตาสีนิลกาฬอย่างสงสัย
"ยัง...กะจะไปซื้อนมผลไม้รวมกินซักกล่องก่อนแล้วค่อยขึ้นหอ . . .ถามทำไม?"เค้าตอบพร้อมกับหันไปมองชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มที่ยิ้มอย่างร่าเริงเกินเหตุ
"เปล่าหรอก...พอดีกำลังคิดว่าจะกินข้าวอยู่น่ะ ไปด้วยกันหน่อยสิ" โนวาร์เอ่ยปากชวนด้วยหน้าตายิ้มแย้ม แต่สายตากับแฝงอะไรบางอย่างไว้....
*************
"นมรสผลไม้รวมนี่มันอร่อยตรงไหนหรอรีเน่?" โนวาร์ถามพร้อมกับนั่งจิบชาร้อนในโรงอาหาร
"ไม่รู้สิ ชั้นชอบกินมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว เห็นพี่สเวนบอกว่ากินนมแล้วจะสูงขึ้น . . .ว่าแต่แกเหอะ ไหนบอกมากินข้าวไง!" รีเน่วางแก้วนมพร้อมกับเขม็งมาที่โนวาร์ด้วยสายตาอาฆาต โนวาร์ยิ้มจืดๆแล้วก็จิบชาต่อ รีเน่นั่งจ้องอยู่ซักพักแล้วหยิบแก้วนมขึ้นมาดื่มต่อ
จู่ๆมือหนาก็เอื้อมมาจับมือเนียนขาวของรีเน่อย่างถือวิสาสะ แต่เจ้าตัวกับไม่สนใจเพราะเป็นเรื่องปกติ ผู้ถือวิสาสะยิ้มที่มุมแก้มแว๊บนึง พลังบางอย่างค่อยๆถูกถ่ายทอดเข้าสู่ร่างกายเล็กๆอย่างไม่รู้ตัว หน้าของเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มค่อยๆมีเหงื่อออกเต็มใบหน้าเหมือนอยู่กลางทะเลทราย แต่มืออีกข้างก็หยิบชาร้อนขึ้นจิบอย่างปกติ
80%
90%
100%!!
ปลกผนึกโดยสมบูรณ์!
"รีเน่ เดี๋ยวชั้นกลับหอก่อนนะ นึกขึ้นได้ว่านัดยัยเดซไว้ที่สวนหลังหอน่ะ"โนวาร์กล่าวขึ้นพร้อมลุกจากเก้าอี้แล้ววางถ้วยชาลงกับโต๊ะ เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนโต๊ะชี้มายังชายหนุ่มแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
"ถึงขั้นไหนแล้วล่ะ แกกับเดซน่ะ ถึงขนาดนัดเจอกันด้วยน่ะ"รีเน่เอ่ยอย่างขบขันพร้อมกับยกแก้วนมผลไม้รวมขึ้นพร้อมดื่ม
"ก็แค่คุยกันเรื่องสงครามระหว่างมาคาร์ไลท์กับฟาเรนเดียร์น่ะ แต่ถ้าให้ถึงขั้นนั้นแบบที่นายคิดน่ะ ชั้นอยากมีกับนายมากกว่า . . ." สิ้นเสียง ทุกอย่างก็เงียบลง ใบหน้าหวานของรีเน่ขึ้นสีอย่างรุนแรง แก้วนมยังจ่ออยู่ที่ปาก นมผลไม้รวมไม่ได้ถูกพ่นออกมาอย่างทุกครั้ง เพราะครั้งนี้ มันกลับรู้สึกแปลกๆ แปลกกว่าทุกที คำพูดของชายตรงหน้ากำลังกะเทาะกำแพงหนาเตอะที่เด็กหนุ่มได้ปิดกั้นอดีตไว้ออกทีละน้อย
"ไอ้โนวาร์ แกอย่ามาเกย์ตรงนี้นะ เซเรสคนเดียวชั้นก็เหนื่อยพออยู่แล้ว"รีเน่เอ่ยขึ้นเบาๆพลางวางแก้วนมอย่างช้าๆ ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีน้ำเงินครามทะเล้นแสย่ะยิ้มอย่างสนุก
"พวกนายถึงขั้นนั้นกันตามที่ข่าวลือว่าจริงๆสินะเนี่ย เหอะๆ"ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นแล้วหัวเราะอย่างขบขัน เส้นเลือดเส้นเป้งๆผุดขึ้นกลางหน้าผากของเด็กหนุ่มหน้าหวาน บรรยากาศเข่นฆ่าคละคลุ้งไปทั่วโรงอาหารจนนักเรียนหลายคนขนลุกชัน
"จะไปไหนก็ไปเลยไอ้โนวาร์! สวนไหนก็รีบไปเลยไป!"เด็กหนุ่มตะโกนลั่นเพื่อไล่ชายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนให้ออกไปจากโต๊ะ โนวาร์หัวเราะอย่างสนุกสนาน แล้วก็วิ่งหนีแทบจะพร้อมกันเมื่อรีเน่ลุกขึ้นพร้อมหยิบมีดสีดำเล่มใหญ่ของตนออกมาเตรียมฟัน
รีเน่เก็บมีดสีดำของตนอย่างโมโหแล้วนั่งลงกินนมต่อ นัยน์ตาสีดำสวยเหลือบมองไปเห็นเศษกระดาษที่เหน็บอยู่ใต้ถ้วยชาโดยบังเอิญ มองซ้ายที มองขวาที ไม่เห็นมีใคร มือเรียวหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาแล้วอ่านใจความของภายในเศษกระดาษ
กะแล้วว่านายต้องเปิดอ่าน....
แสงแดดยามบ่อยเริ่มคล้อยต่ำลง เงาของตัวตึกเรียนทอดตัวยาวบนลานกว้าง นมในแก้วใบใหญ่หมดลงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ นักเรียนเริ่มกลับขึ้นหอกันหมดจนโรงอาหารเหลือคนเพียงไม่กี่คน หนังตาเริ่มเลื่อนลงมาปิดตาสีดำสวยที่กำลังสาดส่องไปทั่วเพื่อหาคนรู้จัก ตาสีดำเหลือบเห็นชายคนหนึ่ง ที่มีเรือนผมสีทอง ดวงตาสีมรกตที่คุ้นตา และกำลังเดินเข้ามาเรื่อยๆ
"ไหวมั้ยรีเน่?"ชายหนุ่มถามอย่างเป็นห่วง มือน้อยโบกมืออย่างบอกว่าอย่าใส่ใจ สายตาเอือมระอาของเจ้าชายมองมายังผู้ที่อยู่นิทรา ชายหนุ่มเอื้อมมือมาช้อนร่างของผู้เป็นเพื่อนขึ้นพาดบ่าอย่างง่ายดายพลางสงสัยกับน้ำหนักที่เบาขึ้นอย่างผิดปกติ
"รีเน่ นายควรเพิ่มน้ำหนักได้แล้วนะ ตัวนายเบาเกินไปแล้วล่ะ"
"อืม....."
เซเรส หากวันนึงชั้นกลับกลายเป็นเหมือนเมื่อก่อน ชั้นคงลำบากน่าดู ไม่สิ...นายสิคงจะลำบาก....
ชายหนุ่มแบกผู้เป็นเพื่อนเดินขึ้นหอโดยไม่สนเกือบสิบชีวิตที่นั่งกันอยู่ห้องรวมซึ่งเป็นทางผ่านก่อนจะถึงบันไดที่จะขึ้นไปบนห้อง พอถึงห้อง เซเรสวางร่างของรีเน่อย่างเบามือ มือหนาค่อยๆถอดเสื้อของผู้เป็นเพื่อนอย่างคุ้นเคยแบบในหลายๆวันที่พอกลับมาก็ฟุบไป เค้าเลยต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ นัยน์ตาสีเขียวมรกตเหลือบไปสังเกตสิ่งแปลกปลอมบนแผ่นหลังของคนสนิท รอยประหลาดที่แผ่นหลังที่มีลวดลายคล้ายรูปปีก ปีกที่มีถึงแปดปีกดั่งอสูรแห่งรัตติกาล
เอ๊ะ! รอยสักนี้ . . . เหมือนเคยเห็นที่ไหน - เดี๋ยวลองไปเปิดดูในหนังสือละกัน
เจ้าชายคิดเสร็จก็หยิบเสื้อปาจามามาใส่ให้แล้วติดกระดุมจนครบแล้ววางร่างบางลงกับเตียงอย่างเบามือ แล้วนั่งลงข้างเตียง
เซเรสจ้องมองใบหน้าของผู้เป็นเพื่อนที่หลับอย่างไม่ได้สติ คิ้วโค้งดั่งคันศร ขนตางอนแพยาว จมูกที่งุ้มได้รูป ริมฝีปากสีชมพูสวย
เอ . . . เจ้านี่มันสวยขึ้นรึเปล่าเนี่ย . . .
"อืม . . ."รีเน่ขยับหันมายังชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆพร้อมกับครางออกมาเบาๆ ชายหนุ่มสะดุ้งจนหลังติดกำแพงอย่างตกใจ ใบหน้าขึ้นสีเลือดบางๆ
น่ากลัวจริงๆ รีเน่ ฮาเวอรี่ แม้ยามหลับยังทำให้ชั้นตื่นตกใจได้ . . .
ณ หน้าประตูห้อง305
"โอ้โห โทบิ เวทสายตาผ่านประตูของแกเยี่ยมไปเลยว่ะ!"ชายหนุ่มผมแดงสวยพูดเบาๆ เด็กหนุ่มผมดำที่อยู่ข้างๆก็หัวเราะอย่างขบขันพร้อมกับที่เรียกเด็กสาวผมม่วงมาดูด้วย ขณะนี้ดวงตาของบุคคลทั้งสามมองผ่านทะลุประตูห้องเข้าไปจนเห็นเพื่อนรวมชั้นสองคนที่คนนึงกำลังนอนอยู่บนเตียง และอีกคนยืนหลังแนบชิดกับกำแพงด้วยความตกใจ ฉับพลัน เซเรสเหลียวหันมองมาเหมือนเห็นคนที่นั่งดูอยู่นอกประตู จนทั้งสามถึงกับสะดุ้งตกใจ
"ชั้นว่า พวกเราอย่ามาอยู่ก้างพวกมันดีกว่า"ฟาร์หันมาบอกกับเพื่อนอีกสองคน ทั้งสองพยักหน้าอย่างเห็นด้วยแล้วรีบย่องลงไปที่ห้องรวม โดยหารู้ไม่ว่า ความจริงเซเรสนั้นหันไปมองยุงที่บินอยู่ข้างหลังต่างหาก
.
*************
วันเสาร์.....
" . . . .รีเน่ ตื่นได้แล้ว!"
"อื้ม . . . ขออีกหน่อยนะ"
"โอเค....ถ้าแกไม่ตื่นนะ..." เสียงของเจ้าชายเงียบหายไป ผ้าห่มถูกดึงออกจากเตียงอย่างรุนแรง แต่เด็กหนุ่มร่างเล็กก็ยังไม่ลุกขึ้นและยังหลับตาสนิท
เจ้าชายแสยะยิ้มเล็กน้อยแล้วขึ้นมาที่เตียง มือหนาเริ่มเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อที่ละเม็ดๆ แล้วดึงเสื้อออก ชายหนุ่มผู้เปลือยบนลืมตาขึ้นอย่างตกใจแล้วหันไปยังเจ้าชายที่นั่งยิ้มอยู่ไม่ห่าง พร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้
"คำถามประจำวิชาศาสตร์แห่งมนตรา วิชาใดสามารถทำให้ศัตรูเกิดอาการชาด้วยการแตะ!! ?" เซเรสพูดยิ้มๆ รีเน่เอื้อมไปแตะที่แผ่นอกของตนที่เริ่มชาขึ้นเรื่อยๆ
" poison mark!! ไอ้เวรเอ๊ย!!" รีเน่กระโดดจากเตียงพร้อมเรียกคทาสีดำไว้คู่มือ พลังเวทแผ่กระจายออกจากร่างกายเล็กๆ ท้องฟ้าที่แจ่มใสรับอรุณกลับมืดครึ้มราวกับฝนจะตกอย่างรวดเร็ว นภาเริ่มพิโรธ สายลมเริ่มก่อเกิด คทาสีดำเปล่งแสงสว่างจ้าไปทั่วห้อง
เวทมนต์ชั้นสูงกำลังจะถูกงัดออกมาใช้!
แถมยังเป็นเวทสายปิศาจอีกด้วย!
ออร่ารูปร่างคล้ายปีกสีดำแผ่ออกจากกลางหลังของร่างบาง!
"ขออัญเชิญความมืดมาจุติ มิตรกลายเป็นศัตรู อริกลายเป็นทุรี . . . ." กระแสไฟฟ้าไหลเวียนไปทั่วห้อง ข้าวของเครื่องใช้ล่วงหล่นไปกองกับพื้น ลมเริ่มพัดเร็วขึ้นโดยมีชายหนุ่มร่างบางเป็นจุดศูนย์กลาง!
"Dyorb!" สิ้นเสียงของ พลังของposion mark ที่ชายหนุ่มร่างสูงใช้ไว้ออกฤทธิ์อย่างรุนแรงจนทำให้ร่างบางล้มลงกับพื้น พายุหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชายหนุ่มร่างสูงยิ้มอย่างมีชัย พร้อมกับสาวเท้าเข้ามาใกล้ร่างเล็กที่นอนอยู่บนพื้นแล้วช้อนร่างบางขึ้นมาใกล้ตัว
"เวทเดียวกับที่นายใช้กับชั้นเมื่อตอนงานเลี้ยงที่ไอซาเนีย เป็นไงล่ะ โดนซะเองรู้สึกยังไงบ้าง รีเน่ รู้ไหมว่าชั้นจำได้ไม่ลืมเลย" เจ้าชายแห่งไอซาเนียพูดพร้อมกับเล่นเรือนผมสีน้ำตาไหม้ของคนที่อยู่บนแขนของตน
พลันรีเน่ก็คิดอย่างตกใจ
งั้นก็หมายความว่า เจ้าบ้านี่รู้มาตลอดงั้นสิ!!
ความคิดเห็น