คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บุรุษเจ้าปัญหา โนวาร์ บาร์ตัน
รัศมีไร้มนตรา!
คมดาบสีเงินบริสุทธิ์ของชายผมดำถูกฟันไปยังฝูงหมาป่านับสิบ ชายหนุ่มหายใจหอบรวยริน
ทำไมมันเยอะอย่างนี้เนี่ย . . .
ชายหนุ่มผมดำยาวคิดอย่างเบื่อหน่าย หมาป่าที่ยังเหลืออยู่หลายสิบตัวเค้นเสียงอย่างเคียดแค้น พร้อมกับกระโจนเข้ามาหาชายหนุ่มพร้อมกัน!
ดาบบุพผาเหมันต์!
ชายร่างเล็กพุ่งเข้าไปในฝูงหมาป่าแล้วสะบัดมีดสั้นคู่ใจในมืออย่างรวดเร็วพร้อมๆกับมีกลีบดอกไม้สีขาวปลิวว่อนไปทั่ว ฉับพลันร่างของหมาป่าขนสีน้ำตาลนับหลายสิบตัวก็กระเด็นออก
เลือดสีดำพุ่งกระฉูดจากท้องของหมาป่าทุกตัว หมิงหันมามองรุ่นน้องที่ยืนอยู่ข้างๆตน อย่างตกใจ ซึ่งบัดนี้ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด
"ฮาเวอรี่ เธอรู้วิชาดาบของโคมะด้วยหรอ" หมิงถามอย่างสงสัย ผู้ถูกถามหันมามองพร้อมกับตอบอย่างร่าเริง
"ผมรู้ยิ่งกว่านั้นเยอะ"ชายร่างเล็กพูดอวดอย่างร่าเริงแล้วก็ดึงชายเสื้อขึ้นมาเช็ดคราบเลือดบนมีดสีดำของตน ชายหนุ่มรุ่นพี่มองมีดสีดำของรีเน่อย่างพินิจในความประณีตของมัน
ด้ามมีดทำจากแร่อะไรซักอย่างแล้วพันด้วยหนังของสัตว์ชนิดหนึ่งอย่างประณีตแล้วมีแร่สีแดงอะไรซักอย่างฝังอยู่ตามช่องว่างของด้ามมีด ใบมีดกว้างกว่าปกติ มีสีดำสนิทที่ดูผิดจากมีดทั่วไป ตัวมีดมีรูปพระอาทิตย์และมีพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวบดบังอยู่เหมือนสัญลักษณ์บนมีดของชนชั้นขุนนาง . . .
แก๊ช! แก๊ช!
"เสียงอะไรน่ะ!" หมิงพูดขึ้นระหว่างที่เขากำลังจะเก็บดาบเรียวยาวของเค้า เสียงกรีดร้องของสัตว์ประหลาดตัวใหม่ดังขึ้น พร้อมกับร่างกายอันมหึมาของมัน ตัวที่เต็มไปด้วยเกล็ดสีเขียวมัน หางเหมือนงู ยืนด้วยขาสองขา หัวที่คล้ายสิงโตแต่มีสีเขียว และดวงตาสีแดงก่ำ รีเน่เลิกคิ้วอย่างสงสัยแล้วมองไปที่ปากของมัน
เสียงแหบสูงตะกี้นี้ไม่น่าออกมาจากลำคอของหัวเสือแบบนี้ได้เลยนี่นา?
"ซอโอรี ราชสีห์แห่งหนองน้ำ ปกติมันจะอยู่ในหนองน้ำใหญ่ๆอย่างทะเลสาบในเวล แต่ที่มันมาโผล่ในชายแดนพาซีนี้ คาดว่าจะเป็นคนอื่นที่หวังจะทำร้ายพวกเราเรียกมา" เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้สองเด็กหนุ่มร้องอ๋อ และหนึ่งในนั้นหันไปทางต้นเสียงพร้อมกับพูดหยอกล้อกับเจ้าของเสียง
"เพิ่งเสร็จหรอเคธ ดูอย่างฮาเวอรี่สิ เค้าเสร็จตั้งแต่นาทีแรกแล้วมั้ง"หมิงติเคธแล้วชี้ไปยังรุ่นน้องที่ยังทำหน้าเหรอหราอยู่
"ก็ไอ้เน่มันเทพ!" เคธกระแทกเสียงใส่หมิงด้วยความหงุดหงิด พร้อมกับชักดาบเล่มโตออกมา จากหลังพร้อมกับตั้งท่าเตรียมต่อสู้
เคร้ง!
กรงเล็บหนาเข้าปะทะดาบใหญ่ของเคธอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มสะบัดดาบกรงเล็บของสัตว์ประหลาดออกออกพร้อมกับพุ่งตัวเข้าฟัน ดาบใหญ่เฉี่ยวแขนซ้ายของซอโอรีจนมีน้ำสีดำคล้ำซึมออกมา
เคธก้มตัวแล้วฟันเข้าที่กลางลำตัว ซอโอรีกางเล็บออกมากันไว้แล้วเหวี่ยงให้กระเด็นกลับไป มันหมุนตัวพร้อมกับฟาดหางยาวๆของมันเข้าใส่ท้องของชายหนุ่มผมแดงเข้าอย่างจัง!
"รุ่นพี่!"รีเน่หันมองไปยังรุ่นพี่ที่กระเด็นไปแนบติดกับกำแพงบ้านที่อยู่ไม่ไกล แล้วหันกลับมาที่สัตว์ประหลาดสีเขียวอีกครั้ง ดวงตาสีดำสนิทแปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้าขาวสุกสกาว อัครเวทค่อยๆโผล่ออกมาทีละตัว สองตัว จนครบสิบสองตัว คทาโทริฟาเรียเปล่งแสงสีฟ้าสว่างออกมา อัญมณีที่ติดอยู่กลางมีดเรืองแสงขึ้นเล็กน้อย อณูความเย็นค่อยๆจับตัวกันเหนือหัวของสัตว์ประหลาด…
มือหนาของบุรุษคนหนึ่งยื่นออกมาขวางหน้ารีเน่ไว้ แสงที่คทาหายไป ดวงตากลับมาเป็นสีดำดังเดิม เจ้าของมือหนาหันหน้ามาพร้อมกับเอ่ยปากเบาๆ
"จำได้ว่าเธอรู้วิชาดาบของโคมะ พี่จะให้เธอดูอีกวิชานึงที่เธอไม่เคยเห็น"หมิงเอ่ยเสียงเนิบแล้วปักดาบเล่มงามของตนลงกับพื้น นัยน์ตาสีดำค่อยๆถูกบดบังด้วยเปลือกตา เสียงของจิ้งหรีดเรไรจู่ๆก็เงียบลงสนิท ดาบสีเงินเรียวค่อยๆเปล่งแสงสีขาวนวลออกมา แสงค่อยๆห่อหุ้มร่างกายของชายหนุ่มผมดำผู้เป็นเจ้าของดาบ
เอ๊ะ! นี่มันวิชาอะไรเนี่ย ทำไมเราถึงไม่รู้จัก จากที่ดูมันน่าจะเป็นวิชาจิตแผ่ขจรของเวล แต่ดูเหมือนมันเป็นท่าแสงทวนลมของประเทศโคมะ เอ หรือว่าเป็นวิชาที่คิดค้นขึ้นเอง? ท่าประจำตระกูล? ไม่เด่ะ ก็พี่แกเป็นเด็กจากไหนไม่รู้ แล้วฮาร์ฟรับมาอุปการะ? โอ๊ย! ปวดหัว!!
เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลไหม้กุมขมับของตนอย่างหัวเสีย ร่างสูงหัวเราะเบาๆ ทำให้รีเน่เขม็งไปยังชายร่างสูง
ทันใดนั้น!
ชายหนุ่มเบิกตากว้าง ผมสีดำเมี่ยมของเค้าเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลนอย่างรวดเร็ว! ซอโอรีรีบวิ่งมาตะปบชายหนุ่มผู้มีออร่าหุ้มทั่วตัว หมิงตวัดดาบขึ้นทั้งๆที่ปลายดาบยังอยู่ที่พื้น แสงสีขาวสว่างวาบจากหน้าดิน แขนขวาของซอโอรีล่วงหล่นลงกับพื้น พร้อมกับที่ร่างของชายหนุ่มผมขาวไปอยู่ตรงหลังคาข้างซ้ายของซอโอรี . . .ข้างขวา ด้านหน้าสอง ด้านหลังหนึ่ง เอ๊ะ! ทำไมมีห้าคน!
"พิพากษาจากดวงดาว!"สิ้นเสียง ดาบสีเงินคาตานะสีเงินเรียวยาวก็ส่องแสงสีขาววาบ ร่างทั้งห้าถีบตัวออกจากหลังคาไปยังซอโอรีที่อยู่ที่จุดศูนย์กลาง ดาบแรกแทงเข้าที่กลางหลัง ดาบที่สองและสามแทงเข้าที่สีข้าง ดาบที่สี่และห้าแทงเข้าที่หน้าท้อง ทั้งห้าคนตวัดดาบขึ้นเป็นรูปดาบห้าแฉกอย่างรวดเร็ว หมิงถีบตัวออกมายืนตรงหน้ารีเน่ และอีกสี่คนค่อยๆสลายหายไป สัตว์ประหลาดยืนนิ่งพร้อมกับที่ร่างที่เป็นเกล็ดสีเขียวใหญ่ก็แยกออกเป็นหกส่วน เลือดสีดำคล้ำไหลรินออกจากเศษเนื้อที่หลุดออกอย่างไม่ขาด เรือนผมสีขาวของชายหนุ่มกลับมาเป็นสีดำอีกครั้ง เค้าแสยะยิ้มอย่างพอใจกับผลงานของตนแล้วก็ทรุดลงจนรีเน่ต้องปรี่เข้ามาประคองไว้ไม่ให้ล้มลงกับพื้น
“ใช้ท่านี้ทีไร ไม่มีแรงทุกทีสิน่า....”ชายหนุ่มกล่าวยิ้มๆ
“แล้วพี่ก็ยังจะใช้อีกนะ!”รีเน่ตะคอกกลับอย่างเบื่อหน่าย ร่างบางค่อยๆพาร่างของชายหนุ่มทั้งสองที่หมดสภาพกลับขึ้นเกวียนเทียม พลางลอบคิดอยู่ในใจ
นี่นะหรอ? ฝีมือของกองกำลังป้องกันตัวเองของอีเดน...ไม่ได้เรื่อง
"อ้ากกกกกก! สัตว์เลี้ยงของชั้นไปอีกตัวแล้วววววว!" เสียงตะโกนของชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นเบาๆ
******************************************
เกวียนเทียมค่อยๆแล่นมาจอดที่ลานหินสีขาวอย่างแช่มช้า ไร้ซึ่งผู้คนใน นอกจากเด็กหนุ่มหน้าหวานและชายหนุ่มอีกสองคนที่ถูกอุ้มลงมาจากเกวียน ชายผู้ที่ยังได้สติอยู่มองซ้ายขวาอย่างเบื่อหน่าย
มือบางหยิบแผนที่ประจำโรงเรียนออกมาดู นิ้วเรียวกดไปยังภาพที่มีประโยคใต้ชื่อว่า
The moon
พลันร่างของทั้งสามก็ไปโผล่ ณ หอแห่งหนึ่งที่สูงเสียดฟ้า
“เฮ้ย! นั่นมันเด็กจากหอVinusนี่นา!”เสียงของชายผู้หนึ่งดังขึ้นพร้อมเสียงสั่นของดาบที่พุ่งเข้ามา เด็กหนุ่มกุมขมับของตนอย่างสุดเบื่อ
อะไรกันนักกันหนาเนี่ย!
เด็กหนุ่มดึงมีสีดำของตนที่เหน็บอยู่ที่ข้างหลังออกมา พร้อมที่กระแสลมเริ่มปั่นป่วนขึ้นอย่างถึงที่สุด!!
ดาบเรียวพุ่งมาด้วยความเร็วสูง รีเน่เหวี่ยงตัวมีดออกกว้างเพื่อเบนวิถีของดาบให้เป๋ไปทางอื่น
“แกเป็นใคร!”ชายคนนั้นตะโกนถาม เด็กหนุ่มพุ่งเข้าประชิดจนหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ
“หนึ่งในกองกำลังอาสาสมัครแห่งเอเดน ผู้พาสองรุ่นพี่อันอ่อนแอมาส่งที่หอและกำลังจะทำให้รุ่นพี่อีกคนสลบตาม....”รีเน่พูดเสียงหวานจนใบหน้าของชายหนุ่มในชุดปาจามาขึ้นสีเล็กน้อย
รู้สึกวิธีนี้จะได้ผลเกิดคาดแฮะ!
เด็กหนุ่มวางมือบนอกของชายหนุ่ม สายลมไหลเวียนเข้ามารวมกันตรงจุดนั้น!
“ซูพิเรีย!!”สิ้นคำร่ายมนต์ ร่างสูงในชุดปาจามานั้นก็พุ่งกระเด็นไปไกล ฉับพลันเงาของคนๆหนึ่งก็โผล่ขึ้นจากด้านหลัง รีเน่หันไปพร้อมเหวี่ยงมีดตาม ชายคนด้านหลังก้มตัวหลบอย่างฉับไว
เด็กหนุ่มจ้องชายด้านหลังอย่างไม่วางตาอย่างตกใจ ในเมื่อหน้าของคนๆนี้ เหมือนกับชายคนที่เค้าเพิ่งใช้เวทย์ลมแสนถนัดสอยกระเด็นไปเมื่อครู่!!
อะไรกันอีกเนี่ย!
*****************************
"เฮ้! มีใครเห็น รีเน่ ฮาเวอรี่ บ้างมั้ย!!?" ฟาร์ตะโกนถามคนในห้องนั่งเล่นรวมอย่างสงสัย
" ชั้นว่าเจ้านั่นคงขึ้นไปนอนแล้วล่ะ ตะกี้ชั้นเห็นมันเพิ่งเดินขึ้นไป" เด็กสาวผมม่วงบอกกับฟาร์ และเสียงอื่นๆก็ค่อยๆตามมา
"ทำไมรีเน่ถึงกลับมาดึกแบบนี้ล่ะ?"หญิงสาวผมดำคนหนึ่งถามขึ้นพลางขยับตัวเบี้ยไปมาบนกระดานหมากรุก
"รีเน่ไปทำภารกิจแถวชายแดนพาซีมาน่ะ"ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มกล่าวขึ้นหลังจากปิดหนังสือเล่มสีดำบนมือ
"คุณรีเน่ได้เป็นกองอาสาสมัครด้วย ดีจัง"เด็กหนุ่มผมดำอีกคนเอ่ยขึ้นอย่างอิจฉาพร้อมกับหันมาเล่นหมากรุกกับเด็กสาวผมดำตรงข้ามต่อ
"นี่กี่ทุ่มแล้วอ่ะ"ฟาร์ถามชายหนุ่มที่กำลังเดินไปเก็บหนังสืออย่างเบื่อหน่าย
"สองทุ่มยี่สิบ . . ."เค้าตอบพร้อมกับเดินไปนั่งบนหมอนใบใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกับทีวีจอแบน ฟาร์ทุบมือของตัวเองอย่างนึกขึ้นได้พร้อมกับสีหน้าที่กระตือรือร้น
"เรามาเล่าเรื่องที่เพิ่งได้ยินมาจากพวกรุ่นพี่กันดีกว่า . . .เริ่มที่ โนวาร์ บาร์ตัน!"ฟาร์ตะโกนขึ้นพร้อมกับกระโดดมานั่งบนหมอนข้างๆชายหนุ่ม
" ชั้นได้ข่าวมาว่าห้อง305มีเตียงเดียวและเซเรสและรีเน่นอนด้วยกัน"
"หา!"สามเด็กหนุ่มและอีกสามเด็กสาวร้องอย่างตกใจ
"เฮ้ยเดี๋ยวนะ! ทั้งคู่มันผู้ชายไม่ใช่หรอ!"ฟาร์กล่าวอย่างเสียงดังพร้อมกับที่เพื่อนๆที่อยู่ภายในห้องรวมรีบมานั่งล้อมกันทันที
"ไม่แน่นะ อาจจะมีใครซักคนที่เป็นผู้หญิงก็ได้"อัมบราเอ่ยขึ้นแล้วหัวเราะอย่างขบขัน
"ถ้าเป็นงั้นคงเป็นคุณรีเน่น่ะสิครับ ตัวเล็กออกอย่างนั้น"เด็กหนุ่มนามโทบิเอ่ยขึ้น
"นายก็ตัวพอๆกับเค้านั่นแหละโทบิ"ฟาร์แย้งอย่างตื่นเต้น
" แต่เดี๋ยวนี้รักร่วมเพศก็มีแล้วนะ"โนวาร์เอ่ยเสียงเรียบก่อนที่ทั้งห้องจะร้องอย่างตกใจอีกครั้ง
"ใครก็ได้ไปดูที่ห้องมันหน่อยเร็ว ห้อง305!"เด็กสาวผมสีม่วงตะโกนขึ้นแล้ววิ่งนำเพื่อนๆอีกเกือบสิบชีวิตขึ้นหอพักอย่างรวดเร็ว
**************************
เด็กสาวผมม่วงทาบหูแนบกับประตู พร้อมกับเพื่อนอีกห้าคนที่ทำพร้อมๆกัน
'เน่ แกอยู่นิ่งๆดิ! ชั้นถอดเสื้อแกไม่ถนัด!' เสียงทุ้มต่ำดังลอดประตูออกมาทำให้หน้าของผู้แอบฟังขึ้นสี
'แล้วแกจะถอดให้ช๊านทำม๊ายยยยยย! ม่ายๆๆๆ ชั้นไม่ยอมถูกเปิดซิงหรอกนะเฟ้ย'เสียงหวานใสขึ้นเสียงสูงแล้วบทพูดของอีกคนฟังแล้วมันทะแม่งๆ
'ไม่ถอดก็ต้องถอดล่ะ กลิ่นเสื้อแกทำชั้นทนไม่ไหวแล้ว!'(เด็กสาวสองคนหน้าแดงก่ำราวกับลูกตำรึงสุกโดยเด็กสาวผมทองอีกคนถือโอกาสเดินกลับห้องไปแล้ว)
ผลุบ!เสียงที่บ่งบอกถึงอาภรหนึ่งๆที่หลุดออกจากร่างกาย
'เสื้อของช๊านนนน . . . . . เฮ้ย! ไอ้เซเรส อย่าจับตรงนั้นๆ! ช๊านเจ๊บบบบบ'
'อ๊ะ! โอ๊ย! เบาๆๆๆๆ เจ็บเว้ยเจ็บ!'
'นี่เน่ . . . หลังแก . . .สวยดีนะ'เสียงหอบอย่างเหนื่อยอ่อน
'ช๊านก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว เฮ้ย อย่าจับตรงนั้น ไม่ๆ (ถ้ามีคนบอกว่ากำลังทำXXX ทั้งหกชีวิตภายหน้าประตูนี้จะเชื่อทันที!)
**********************
วันรุ่งขึ้น นักเรียนหอวีนัสตรงดิ่งไปเรียนที่ห้องเรียนธรรมชาติที่มีแมกไม้นานาพรรณ ผู้สอนคือรุ่นพี่ซิลเวอร์ คาร์เทีย ชั้นปีสี่ คนที่เป็นคนพูดกับผู้อำนวยการฮาร์ฟผ่านไมค์ในวันเปิดเรียน วิชาที่หลายต่อหลายคนน่าจะหาที่นอนดีๆซักที่นึง และพี่แกก็บอกแค่ว่า
วันนี้ไม่มีเรียน พี่จะทำงาน
เพื่อนๆทั้งห้องก็จะเข้ามาถามเซเรสและรีเน่อย่างสงสัย
"รีเน่! ทำไมเดินเซเป็นปูเลยวะ"
" เมื่อคืนไม่ได้นอน"รีเน่ว่าด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆพร้อมกับฟุบหลับไปข้างๆชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีทองสว่างที่กำลังคิดสูตรมนตราใหม่ๆอยู่ ผู้ถามผมแดงหันหน้าไปถามผู้ต้องหาสองที่นั่งติดๆกับผู้ต้องหาแรก
" เซเรส บอกให้หายข้องนะ"
" อืม"ผู้ถามถามผู้ต้องหาสองด้วยน้ำเสียงจิงจัง ผู้ต้องหาตอบรับแต่ไม่ได้หันไปมอง
" เมื่อคืนมีเรื่องอะไรรึเปล่า?" ผู้ถามเอ่ยคำถามแรกขึ้น เซเรสวางปากกาลงพร้อมจ้องหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเบื่อหน่าย
“นายก็คงรู้แล้วว่ารีเน่มันไปทำภารกิจ ถูกมะ?”ฟาร์พยักหน้าเบาๆ
“อืม ก็คือเมื่อคืนมันกลับมาจากภารกิจที่มันทำ แล้วทีนี้ ตอนนั้นชั้นกำลังนั่งเขียนสูตรเวทใหม่ๆอยู่ มันก็เปิดประตูเข้ามาซะลั่นเลย เสื้อนี่เหม็นอย่างกับไรดี ชั้นก็เลยจับมันถอดเสื้อคลุมออก มันก็ดิ้นอยู่หน่อยๆแต่ก็โดนถอดแหละ แล้วชั้นก็ลากมันเข้าไปอาบน้ำ ขัดตรงโน้นทีตรงนี้ที กว่าจะเสร็จ เหนื่อยเป็นบ้าเลย อ่อ ชั้นเพิ่งจะรู้เองนะเนี่ยว่าผิวมันจะขาวได้ขนาดนี้น่ะ แล้วก็.....”ฟาร์นั่งจ้องชายตรงหน้าที่กำลังพล่ามต่อด้วยความคิดที่ตรงกับหญิงสาวผมม่วงที่นั่งฟังด้วยกันอยู่ข้างๆ
มันเป็นเกย์แหงมๆ!!
---------------------------------------------------
เมื่อถึงตอนเที่ยง รีเน่รีบวิ่งออกจากห้องเรียนธรรมชาติไปยังโรงอาหารอย่างรวดเร็ว โดยที่มีดวงตาของชายๆหนึ่งมองตามหลังไป เมื่อถึงโรงอาหาร รีเน่ค่อยๆหยิบถาดอาหารชุดA( ขนมปังทาเนย,ซุปเห็ด,นมรสผลไม้รวม ของชอบนะเนี่ย)มาวางไว้ที่โต๊ะว่างๆตัวหนึ่ง ชายหนุ่มหยิบขนมปังทาเนยเข้าปากช้าๆ อย่างเบื่อหน่าย กินไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่งเสียงของบุคคลหนึ่งดังขึ้น
"นั่งด้วยได้ป่ะ?" ชายคนหนึ่งถามรีเน่พร้อมกับถือถาดอาหารชุดเดียวกันมาวางไว้ที่โต๊ะ รีเน่พยักหน้าอย่างไม่สนใจพร้อมกับกัดขนมปังในมือต่อ
" รีเน่ ฮาเวอรี่ นักฆ่าแห่งพาซี ไม่มีประวัติศึกษาที่ไหนมาก่อน เข้าเรียนที่นี่ก็เพราะเข้ามาทำภารกิจ..." เสียงของบุรุษผู้ร่วมโต๊ะเปรยขึ้นเบาๆ ทำให้เด็กหนุ่มหันไปยังเจ้าของเสียงอย่างทันที
"นายเป็นใคร!" รีเน่กระแทกเสียงใส่เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินคราม ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นเล็กน้อย แล้วก็ทุบมือของตนอย่างนึกได้
"อ่อ....ลืมแนะนำตัว ชั้น โนวาร์ บาร์ตัน ปี1หอเดียวกับนาย" โนวาร์มีผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาน้ำเงินเหมือนท้องฟ้า ตัวสูงโปร่ง แผลเป็นรูปกากบาทตรงหลังฝ่ามือ มือหนานั้นเอื้อมมาจับมือซ้ายของรีเน่อย่างถือวิสาสะ แล้วลูบมือน้อยๆของรีเน่เบาๆ
"จับมือชั้นทำบ้าอะไรโนวาร์" รีเน่พูดด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ชายหนุ่มนึกขึ้นได้จึงชักมือออก แล้วหยิบขนมปังทาเนยของตนขึ้นมากิน ชายหนุ่มชำเลืองมองไปเห็นเพื่อนร่วมโต๊ะที่กำลังดูดนมรสผลไม้รวมอย่างใจลอยจึงโผล่งขึ้นมาว่า
"ได้ข่าวว่า...นายนอนเตียงเดียวกับเซเรสหรอ?"
พรวด!
น้ำนมสีขาวอมชมพูถูกพ่นออกจากปากชายร่างเล็กที่ตกใจกับคำถามเมื่อครู่ จนนมผลไม้รวมเลอะเต็มหน้า เสื้อ คอไปหมด โนวาร์ตกใจ รีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้ มือหนาใช้ ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบนมตามปากตามคอ หน้าผู้ถูกช่วยเช็ดเริ่มขึ้นสีเลือดฝาด มือน้อยปัดมือหนาออกห่างจากหน้าของตนอย่างรวดเร็ว พร้อมหยิบกล่องนมขึ้นมาดูดต่อ พร้อมทั้งส่งสายตาขู่ว่าห้ามพูดถึงเรื่องตะกี้อีก โนวาร์พยักหน้าพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆแล้วก็กินขนมปังของตนต่อ
"นี่รู้เปล่า เมื่อคืนมีเด็กจากหอวีนัสมาบุกหอเราด้วยแหละ แถมพาพวกหมิงกับเคธมาด้วย"รุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้นจากอีกสองโต๊ะถัดไปอย่างดัง รีเน่สะดุ้งอย่างตกใจ แล้วก็ค่อยๆกินนมต่อ
"อ๋อ เห็นเค้าบอกว่าเด็กนั่นอยู่กองกำลังอาสาสมัครด้วยหนิ"
"เฮ้ย! จริงดิ! มิน่าล่ะ สอยพวกฝาแฝดมิเกลได้หมดเลย คนน้องนี่ไม่เท่าไหร่ คนพี่นี่รู้สึกว่าจะสะบักสะบอมทีเดียวล่ะ...."เสียงค่อยๆเบาลง ซึ่งบ่งบอกถึงพวกนั้นได้เดินผ่านไปแล้ว
"ฝีมือนายหรอรีเน่?"โนวาร์ถามเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างสงสัย
"อือ"รีเน่ตอบสั้นๆแล้วดูดนมต่อ
ผ่านไปได้ซักพัก(นับจากเหตุการณ์ตะกี้10วินาที)
"กัดหลอดด้วยหรอ?" จู่ๆโนวาร์ก็ส่งเสียงขึ้น ทำให้ผู้ที่กินนมอยู่เอ่ยถาม
"กัดหลอดแล้วทำไมมิทราบ"
"ชั้นเคยอ่านในหนังสือน่ะ ถ้าผู้ชายกัดหลอด แปลว่ากำลังกลุ้มในเรื่องการงาน แต่ถ้าผู้หญิงกัดหลอดแล้วนั่งเหม่อด้วยอ่านะ ส่วนมากหมายถึงกำลังมีความรัก…."
พรวด!
นมสีขาวอมชมพูถูกพ่นออกจากปากออกมาอีกระลอก รีเน่หันมาจ้องโนวาร์เขม็ง
"เลิกพูดไปเลยดีที่สุดไอ้บ้า!"
"นายดูรนรานเหมือนผู้หญิงเลยรู้มั้ย?"ชายหนุ่มบอกกับชายร่างเล็กอย่างขบขัน รีเน่ตีหน้าบึ้งตึงพร้อมกับดูดนมในกล่องของตนต่อ
ซู้ด . . . . .
เสียงดูดอาการดังขึ้นเบาๆ โนวาร์หัวเราะอย่างขบขันพร้อมกับหยิบนมรสผลไม้รวมของตนไปให้คนตรงหน้าแทน
"อะไรเนี่ย?"รีเน่ถามพร้อมกับตักซุปเห็ดเข้าปาก
"นมรสผลไม้รวมไง"โนวาร์ตอบพร้อมกับวางไว้ที่ข้างๆมือเรียวของรีเน่
"ชั้นหมายถึงเอาให้ชั้นทำไมต่างหาก"
"ก็ชดเชยที่นายพ่นนมออกมาจนแทบไม่ได้กิน"
รีเน่ร้องอ๋ออย่างเข้าใจแล้วก็คว้ากล่องนมขึ้นมาเตรียมดื่ม
"รีเน่ . . .ไหนบอกจะกินข้าวด้วยกันไง?"เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง รีเน่วางกล่องนมลงโดยยังไม่ทันได้กินแล้วหันไปมอง ชายร่างสูงเจ้าของดวงตาสีเขียวมรกตและเรือนผมสีทอง กำลังถืออาหารชุดAแล้วเดินมานั่งข้างๆรีเน่
วันนี้มันวันอะไรเนี่ย วันน่าโมโหแห่งชาติหรือไง!
"พอดีรีเน่จะกินข้าวกับชั้นน่ะเซเรส ไม่มีอะไรหรอกน่า"โนวาร์กล่าวแล้วยิ้มกริ่ม
"นายคงเป็นโนวาร์ บาร์ตัน คนพเนจรจากเวล"เซเรสเอ่ยเสียงเครียดขึ้นจนคนที่เพิ่งหยิบกล่องนมของคนตรงข้ามมากินหันมามอง
"ส่วนนายก็คงเป็นเจ้าชายเซเรส เอรูทีสแห่งไอซาเนีย"
"ก็คงจะใช่"
"การเจรจาแลกเปลี่ยนสินค้าระหว่างประเทศของท่านกับฟาเรนเดียร์เป็นยังไงบ้างลือ"
"คิงไพรเมอร์ต้องการหินหยกเย็นเป็นจำนวนมาก โดยเค้าจะแลกเปลี่ยนมันกับแร่เหล็กจำนวนมหาศาล . . ."
"ซึ่งมันก็คงดูไม่คุ้มเสียเลย"
"ถูกต้อง . . .เอ๊ะ! เจ้ารู้เรื่องภายในของประเทศข้าได้อย่างไร!"
"อย่าลืมสิ เวลเป็นประเทศที่อยู่ขั้นกลางระหว่างไอซาเนียกับฟาเรนเดียร์ และคนพเนจรอย่างข้านั้น ยิ่งต้องรับรู้ข่าวสารผ่านหูมาเป็นธรรมดา"โนวาร์กล่าวแล้วยิ้มๆอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"พวกนายสองคนคุยกันไปก่อนนะ ชั้นขอไปเก็บถาดก่อน"รีเน่ลุกขึ้นพร้อมกับหยิบถาดของตนเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
"นายนอนห้องเดียวกับรีเน่ใช่มั้ยเซเรส"โนวาร์เปิดบทสนทนาขึ้น ชายหนุ่มพยักหน้า
"งั้นนายก็รู้สินะว่ารีเน่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย"
"หา?"เซเรสเผลอร้องอย่างตกใจ
"เจ้านั่นน่ะ ปิดบังเก่งมากเลยนะ ไอมนต์แทบไม่มีเลย . . ."โนวาร์เปรยขึ้นพร้อมกับที่รีเน่เดินกลับมาพอดี
"รีเน่ นั่นอะไรน่ะ?"เซเรสถามขึ้นเมื่อเหลือบเห็นกล่องนมรสผลไม้รวมบนมือของเด็กหนุ่ม
"นมรสผลไม้รวมไง . . ."รีเน่ตอบกลับ แต่มือหนากลับดิ่งเข้ามาที่กลางแผ่นอก
"เฮ้ย! ทำบ้าอะไรเนี่ย!"รีเน่ตะโกนลั่น ใบหน้าหวานแดงก่ำ มือหนาล้วงสร้อยเงินของรีเน่ออกมาจากเสื้อ สายสร้อยทำมาจากเงินบริสุทธิ์ และแร่เงินที่ตีให้บางนำมาสานเป็นตะกร้อเพื่อเก็บหินแร่สีเขียวที่อยู่ข้างใน
"แร่มาลาไคต์ อัญมณีของชนชั้นขุนนางในมาคาร์ไลท์ . . ."เสียงของชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีน้ำเงินครามเปรยขึ้นเบาๆอย่างตกใจพร้อมกับสายตาของชายหนุ่มทั้งสองมองมายังเด็กหนุ่มเจ้าของจี้หิน
"ได้มาจากงานก่อนหน้านี้น่ะ เห็นมันสวยดีก็เลยคว้ามาซะงั้นเลย"รีเน่พูดแก้ตัวอย่างคล่องปรื๋อ พร้อมกับดึงจี้เก็บอย่างรวดเร็ว
"คนเห็นมันจะได้ยำเกรงน่ะ เหอะๆ"เด็กหนุ่มหัวเราะอย่างตลกแล้วก็นั่งลงข้างๆชายหนุ่มผมทอง
"ชั้นว่าอาจจะเป็นเป้าที่ดีก็ได้ เมื่อ5ปีก่อนตระกูลนายทำเจ้าหญิงของมาคาร์ไลท์หายไปนี่นา . . ."โนวาร์พูดขึ้นอย่างขบขัน
"นั่นมันงานที่พ่อกับพี่ชั้นทำ เค้าไม่มาใส่ใจกับรุ่นเราๆหรอก"
"เอ . . .ถ้าห้าปีก่อนนายก็อายุสิบเอ็ดปีสินะ ก็เท่ากับเจ้าหญิงราเฟรน่าเลยน่ะสิ"
"นายจะสื่อถึงอะไรเนี่ยโนวาร์ . . ."รีเน่ขัดขึ้นแล้วก็หัวเราะร่า โนวาร์ส่ายหน้าอย่างหน่ายใจพร้อมกับลูบแผลเป็นที่มือขวาของตนเบาๆ
มันคงจะเร็วไปที่จะบอกความจริง . . .
ความคิดเห็น