คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ผลของการกระทำ
เวลาเรียนคาบเช้าผ่านไปเร็วดุจน้ำไหลจากที่สูงลงที่ต่ำ ชายร่างท้วมค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตากำลังปรับสภาพให้รับแสงสว่างได้พอดี
โปก้าเริ่มมองเห็นได้ชัดขึ้น ชัดจนเห็นบุคคลที่นั่งอยู่ข้างๆที่เค้านอน บุคคลที่ได้รับฉายาว่า นักฆ่าแห่งพาซี บุคคลผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลไหม้ยาวประบ่า ผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีน้ำตาล และ ผู้เป็นเจ้าของมือที่กำลังใช้ดอกหญ้าแหย่จมูกเค้า!!
"ฮัดเช้ย!!"โปก้าสะดุ้งขึ้นมาจามจนบุคคลที่นั่งดูอยู่รอบๆหัวเราะร่า โดยเฉพาะคนที่นำดอกหญ้ามาแหย่ โปก้าเริ่มมองไปรอบด้าน สถานที่ที่เค้าอยู่ตอนนี้ก็คือลานกว้างหินอ่อนที่เดิม ที่ไม่ค่อยจะเหมือนเดิมซักเท่าไรนัก
รอยเท้าของจัสกอร์จัสที่ย่ำไปมากว่าสิบรอย ผลึกน้ำแข็งสูงตระหง่านไกลออกไปไม่มากที่ไม่มีทีท่าว่าจะละลายแม้แต่น้อย เศษน้ำแข็งที่ปักอยู่ตามพื้น และรอยที่เพิ่งจัดมาอย่างสดๆร้อนๆก็คือ พื้นหินอ่อนที่แหว่งไปกว่าครึ่งเมตรและมีรอยเผาไหม้อยู่รอบๆ
โปก้าหันมามองบุคคลที่น่าจะเป็นต้นเหตุของร่องรอยทั้งสี่อย่างโมโห พร้อมกับที่ทั้งสี่สะดุ้งพร้อมกันจริงๆ
"ขอให้คนที่เกี่ยวข้องกับร่องรอยพวกนี้ไปที่ห้องของผู้อำนวยการในตอนพักเที่ยง........"
~ติ๊งน่อง....พักเที่ยงแล้วจ้า อาจารย์ทั้งหลายปล่อยนักเรียนออกมากินข้าวกันได้แล้วเน้อ ผอ.กล่าวเอง~
เหล่านักเรียนหอวีนัสรีบลุกขึ้นออกไปอย่างรวดเร็วโดยมีอาจารย์ผู้นั่งงงนั่งอยู่เบื้องหลัง
รีเน่ตรงไปโรงอาหารตะวันออกที่คนเยอะเฉกเช่นทุกวันและไม่เคยเปลี่ยนแปลง
"ป้าครับ ขอนมผลไม้รวมกล่องนึงครับ"เด็กหนุ่มบอกกับป้าคนขายอย่างร่าเริง
"สองคอร์จ้ะ"รีเน่ยื่นเหรียญเงินสองเหรียญให้กับป้าคนขายแล้วเดินมายังสองเพื่อนที่ยืนรออยู่
"นายกินแค่เนี๊ย?"ฟาร์ถามอย่างสงสัย เด็กหนุ่มผละออกจากกล่องนม
"ความจริงก็มากกว่านี้แหละ แต่วันนี้รู้สึกไม่ค่อยอยากกินอะไร"รีเน่ตอบพร้อมกับหันมาสนใจนมในมือตนอีกครั้ง
ฉับพลันเด็กหนุ่มหันไปมองด้านหลัง ด้วยสีหน้าของอารามเดียวกับตอนกำลังจะฆ่าคน
สาม . . . ไม่สิ สี่คน เอ๊ะ หรือคิดไปเอง
"มีอะไรหรอรีเน่"เซเรสถามรีเน่ที่จู่ๆก็หันมาอย่างสงสัย
"ตะกี๊พวกแกสองคนจ้องชั้นป่ะ?"เด็กหนุ่มถามเพื่อนทั้งสองอย่างสงสัย ทั้งสองส่ายหน้าอย่างไม่ได้ทำ
"นี่ น้องผู้หญิงข้างหน้าน่ะ ช่วยถอยออกไปหน่อยครับ พี่จะซื้อน้ำ"ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย รีเน่ก้มโค้งก่อนจะวิ่งออกมา โรงอาหารตะวันออกที่แน่นขนัดอย่างเช่นปกติ เดินไปทางไหนก็ชนคนเป็นแน่แท้
และเมื่อบวกกับความเร็วในการวิ่งของเด็กหนุ่มที่กำลังวิ่งตามเพื่อนที่วิ่งเร็วไปปานสายฟ้าแล่บ เรื่องมันก็เลยเกิดขึ้น......
"นี่ นายเดินชนชั้นนะ!"ชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนขึ้นพร้อมกับคว้าแขนเล็กๆของรีเน่ไว้
"เอ่อ ขอโทษครับ" รีเน่ขอโทษพร้อมกับพยายามจะเดินไปต่อ แต่แรงดึงนั้นยังมิได้หายไป
"อย่าคิดว่าปลอมมาเป็นผู้ชายแล้วชั้นจะไม่รู้"สิ้นเสียง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนก็วาวโรด
'ไอ้วินซ์เอาอีกแล้ว ทุกปีเลยว่ะ'
เสียงฮือฮาดังขึ้นไม่ขาดสาย พร้อมกับอีกมือนึงโอบเอวของรีเน่เข้ามาใกล้ ดวงตาสีน้ำตาลเข้าเหลือบไปเห็นแถบชื่อใต้สัญลักษณ์ประจำโรงเรียนที่ปักไว้ด้วยด้ายสีทอง 'รีเน่ ฮาเวอรี่' ชายหนุ่มปล่อยมือออกราวกับจับของร้อน
มันกลัว!
สนุกล่ะ!
ความคิดของชายร่างเล็กดังขึ้น พร้อมกับที่มือบางยกขึ้นโอบคอของชายหนุ่มแล้วดึงเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มพยายามดึงมือออกอย่างรนราน แต่มือบางกลับไม่หลุดออกพร้อมกับดึงคอของชายหนุ่มเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น
"ทำไมล่ะพี่ พี่เป็นคนแรกที่รู้เลยนะเนี่ย ช่วยคล้อยตามหน่อยสิ หลับตาลงนะ . . ."รีเน่เอ่ยเสียงอย่างแผ่วเบาแล้วยิ้มอย่างอ่อนหวาน พร้อมกับลูบที่ปากของชายตรงหน้าเบาๆ ชายตรงหน้าหลับตาสนิท ดวงตาสีดำของรีเน่มองไปยังแถบชื่อ
วินซ์ สตีโอดู แกมันคนละชั้นกับชั้น!
เร็วเท่าความคิด! มีดสีดำสบัดไปมาอย่างคล่องแคล่วบนมือของเด็กหนุ่ม โดยที่อีกฝ่ายมิอาจรู้(แน่ล่ะ ก็หลับตาอยู่หนิ) ฉับพลัน เสื้อแขนยาวสีดำแถบทองก็ขาดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย กางเกงขายาวก็ขาดตามลงมา . . .
"หึ นี่สำหรับพี่ที่เข้ามาเล่นกับผมโดยไม่รู้ว่าผมเป็นใคร . . ."วินซ์ลืมตาขึ้นแล้วก็ร้องอย่างตกใจ นักเรียนในโรงอาหารหัวเราะอย่างพอใจ
"และนี่ สำหรับพี่ที่ทำแบบนี้ทุกปี!"สิ้นเสียง มือบางก็กางออกไปด้านข้าง
"ข้ารีเน่ ฮาเวอรี่ นักฆ่าแห่งพาซี ขอเทพแห่งวารีจังบันดาล พลังให้สาธร เพื่อกวาดศัตรูข้าในบันดล....."
Vortarlake
สิ้นคำ มือบางก็ง้างเข้ามาประกบกัน พร้อมกับที่สายน้ำที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนพุ่งเข้าอัดร่างชายร่างสูงอย่างไม่ปราณี รีเน่ยืนนิ่งพร้อมกับมองไปรอบๆด้าน พวกรุ่นพี่หญิงชายหลายคนชูนิ้วโป้งให้แล้วตะโกนกันอย่างไม่ขาดสาย
'ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแล้ว!'
รีเน่เกาหัวอย่างงุนงงกับคำว่าซ้ำรอย แล้วก็รีบวิ่งออกมาจากโรงอาหารอย่างไม่สนใจ โดยที่ยังไม่ได้คลายมนต์......
เด็กหนุ่มวิ่งออกมายังกลางลานกว้างเห็นสองเพื่อนที่กำลังยืนเมาท์แตกกันอย่างเมามัน เซเรสเหลือบเห็นชายที่วิ่งตามมาทีหลัง . . .
"ไงเน่ ทำไมช้าจัง?"เซเรสถามอย่างสงสัย เด็กหนุ่มหยุดกึก
"มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ ชั่งมันเถอะ ไปห้องผอ.กันเลยดีกว่าน่ะ"รีเน่เฉไปเรื่องอื่นแล้วก็หันไปที่ฟาร์เพื่อนที่รู้จักกันในชั่วโมงที่แล้วแต่สนิทราวกับรู้จักกันมานาน
"นายนำไปเลยฟาร์ นายรู้หนิว่าที่ไหน"
เดินออกจากลานกว้างมาได้ซักระยะนึง พวกเค้าทั้งสามก็มาหยุดอยู่ที่ประตูบานหนึ่งที่เขียนชื่ออาจารย์ใหญ่ไว้ นี่แหละห้องอาจารย์ใหญ่ ฟาร์ผลักประตูเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับพูดออกมาดังๆว่า
"มาแล้วขอรับ!"ภาพของชายหนุ่มผมเขียวกำลังนอนอยู่บนโต๊ะสะดุ้งตกลงมาสร้างความขบขันให้แก่ผู้มาเยือน
" เชิญๆ นั่งกับพื้นนะ เก้าอี้ไม่รู้อยู่ไหน" ฮาร์ฟเดินมานั่งกับพื้นด้านหน้าโต๊ะอย่างเป็นกันเองแล้วปาดเหงื่ออย่างเหนื่อยอ่อน เด็กหนุ่มทั้งสามเดินมานั่งอย่างเงียบเชียบ ห้องสีขาวสนิท โต๊ะไม้โบราณตั้งอยู่ใจกลางห้อง และตู้หนังสือด้านขวาที่เยอะจนอ่านไม่หมดแน่ภายในชาตินี้ ชายหนุ่มผมเขียวกระแอมขึ้น
" เอาล่ะ เรื่องที่ชั้นจะพูดในวันนี้....." รีเน่ เซเรส ฟาร์ นั่งเงียบสนิทพร้อมกับก้มหน้ามองพื้นรอรับโทษที่จะได้รับ
"เจ้าจัสกอร์จัสที่อาละวาดแถวลานอเนกประสงค์เมื่อตอนเช้าและร่องรอยการต่อสู้บนลานกว้าง . . ."
นั่นไง!
ตรงประเด็น!!
มีเรื่องแน่!!!
ความคิดของทั้งสามหนุ่มแล่นพร้อมกัน เหงื่อเม็ดเป้งไหลย้อยจากต้นคอลงมายังแผ่นหลังของรีเน่ที่มีเสื้อสีดำปิดอยู่ ฮาร์ฟที่นั่งมองปฏิกิริยาของทั้งสามหัวเราะร่า ทำให้ทั้งสามเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง
"ไม่ต้องคิดมากหรอกหน่า ชั้นแค่จะถามว่าใครเป็นคนจัดการเจ้าจัสกอร์จัสก็เท่านั้นแหละ"ฮาร์ฟพูดแบบยิ้มๆ จึงผ่อนความตึงเครียดภายในห้องได้เยอะโข
รีเน่ยกมืออย่างไร้ซึ่งความกลัว ชายผมเขียวร้องอ้าวอย่างตกใจ
"อ้าว เธอเองหรอ ชั้นนึกว่าเป็นเจ้าชายเซเรสซะอีก"
"ผมเป็นคนเรียกน้ำแข็งครับ"เจ้าชายผมทองกล่าวขึ้น พร้อมกับหันไปยังเพื่อนทั้งสอง
"ส่วนรีเน่เป็นคนจัดการจัสกอร์จัสและเป็นคนทำรอยแหว่งนั่น ฟาร์เป็นคนเรียกไฟและมีด"ชายหนุ่มกล่าวจบ ฮาร์ฟก็หัวเราะร่าอย่างพอใจจนทำให้เด็กหนุ่มทั้งสามมองหน้ากันอย่างสงสัย
"ฝีมือพวกเธอนี่เยี่ยมจริงๆ ตอนนี้กองกำลังป้องกันตัวเองของอีเดนกำลังขาดกำลังพลอยู่นะ พวกเธอสนใจหรือเปล่า? เอ่อ มันมีกันแค่สองคนเองน่ะนะ..."ฮาร์ฟถามอย่างตรงไปตรงมา รีเน่ที่นั่งอยู่ตรงกลางมีทีท่าลังเลใจเล็กน้อยก่อนจะถามกลับ
"ได้เงินมั้ยครับ?"
"ได้แน่นอนอยู่แล้ว เธอไม่ได้ทำงานฟรีๆหรอกน่า"สิ้นเสียง รีเน่ยกมือขวาของตนมาทุบอกของตน
"ผมเข้าครับ!"รีเน่ตะโกนขึ้น ชายหนุ่มผมสีเขียวอ่อนยิ้มเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นหักข้อนิ้ว
"อย่างนี้ต้องทดสอบซะก่อน ดูซิว่าสมกับที่เป็นน้องของสเวนหรือเปล่า . . ."สิ้นเสียง ภาพห้องสีขาวหายไปกลายเป็นพื้นหินโล่งๆสุดขอบฟ้า ท้องฟ้าสีแดงอึมครึ้ม ชายหนุ่มผมเขียวกระโดดฟาดส้นเท้าใส่เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่กับพื้น รีเน่ถีบตัวไปด้านข้างอย่างตกใจ พื้นที่โดนส้นเท้าของผู้ได้ชื่อว่าผู้อำนวยการยุบลงไปกว่าเมตร เด็กหนุ่มเริ่มตั้งสติพร้อมกับหยิบมีดสีดำคู่กายออกมาถือไว้มั่นแล้วปักลงกับพื้น คลื่นกระแทกพุ่งกระจายเป็นแฉกหวังพิฆาตเป้าหมายให้ดับดิ้น
ฮาร์ฟย่อตัวลงพร้อมวาดมือออกไปด้านข้างในลักษณะคล้ายการจับดาบ คลื่นกระแทกพุ่งเข้ามาใกล้จนระยะห่าง ห่างกันเพียงไม่ถึงคืบ
วิถีดาบแห่งจิต
ปักษาสยายปีก!
ฮาร์ฟตวัดมือที่วาดออกไปด้านข้างขึ้นสูง พร้อมคลื่นดาบที่พุ่งเข้ามากระเด็นออกไป ร่างสูงพุ่งเข้า กำลำข้อมือบางไว้แน่น รีเน่มองผ่านไหล่ของชายหนุ่มผมเขียวไป เหลือบเห็นก้อนเมฆที่กำลังดิ่งลงมาเหมือนกับพายุ!
ดวงตาสีดำสนิทจ้องตาอย่างอวดดี เพียงแต่มีดสีดำจ่อคอหอยของคนตรงหน้า น้ำสีแดงข้มซึมออกมาจากปลายมีดเบาๆ . . .
"ใช้ได้ๆ"เสียงของฮาร์ฟดังขึ้นพร้อมกับที่กลับมาสู่ห้องสีขาวโพลนดังเดิม รีเน่มองไปทั่วห้องอย่างตกใจ เขายังนั่งนิ่งอยู่กับพื้นในห้องเดิม โดยตรงข้ามก็มีชายหนุ่มผมเขียวนั่งอยู่เหมือนกัน ข้างๆเขาก็ยังคงเป็นเจ้าของดวงตาสีเขียวมรกตและเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิง
"ชั้นแค่เสนอเฉยๆนะ ถ้าเธอไม่อยากทำก็......."ฮาร์ฟเปรยขึ้นพร้อมกับยันตัวขึ้นจากพื้น
"ตกลง!ทำแน่ๆๆๆๆๆๆ!" รีเน่ตะโกนลั่นพลางเด้งไปกอดฮาร์ฟอย่างรวดเร็ว ฟาร์หันไปมองชายหนุ่มข้างๆตนเหมือนจะถามว่า 'ปรกติเป็นอีแบบนี้หรือเปล่า' แต่เซเรสส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่า'ไม่รุ้ อย่ามาถาม'
" นอกจากรีเน่แล้วมีใครจะทำมั้ย?" ฮาร์ฟหลุดออกจาก พันธนาการของรีเน่แล้วหันมาถามชายหนุ่มทั้งสอง ฟาร์ส่ายหน้าอย่างรวดเร็วเหมือนกับเซเรส
" สรุปแล้วก็เท่านี้แหละ กลับไปเรียนกันได้แล้วล่ะ" ฮาร์ฟว่าพลางหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อที่ซึมออกมาเล็กน้อย แล้วมองร่างของเด็กทั้งสามเดินออกจากห้อง
"อ่ะ!จริงสิ รีเน่ ระวังเพื่อนๆของเธอไว้หน่อยนะ สวยๆแบบนี้ หนุ่มๆจะจีบเอานะ" พอสิ้นเสียงของฮาร์ฟ ประตูก็ปิดลง รีเน่ยืนนิ่งพร้อมกับพึมพำออกมาเบาๆ
" นี่ฮาร์ฟเห็นชั้นเป็นผู้หญิงใช่ไหมเนี่ย?"
"คงงั้นมั้ง"
ตกดึก
"เฮ้! รีเน่ ชุดในตู้นายมีเกินมาตัวนึงอ่ะ" ชายหนุ่มผมทองว่าพร้อมกับโยนชุดดังกล่าวออกมาไว้บนเตียง แจ๊คเก็ตตัวเล็กสีดำยาวเลยเข่า มีฮู้ด กระดุมทำจากเงินแท้ๆ กระดาษแผ่นหนึ่งปลิวออกมาจากตู้เสื้อผ้า พร้อมกับที่เด็กหนุ่มเจ้าของตู้เดินเช็ดผมออกมา
ทุกๆวันที่6 14 21 เวลา22:30 ของทุกเดือน ให้ไปที่ลานอเนกประสงค์เพื่อรับภารกิจ ปล:ใส่เครื่องแบบไปด้วย
" เฮ้ย! รีเน่ วันนี้เป็นวันที่14นะ!"
"ก็แล้วไงวะ วันเกิดแกรึไง?"
"ไม่ใช่ ก็ที่ฮาร์ฟพูดเมื่อตอนเที่ยงไง กองกำลังอาสาสมัครอ่ะ!"
"เออแล้วทำไมล่ะ"
"เค้าบอกให้ออกภารกิจวันนี้!"
"อะไรนะ!!ซวยแล้ว!! เฮ้ย ต้องรีบแต่งตัว ลานอเนกประสงค์ๆๆๆ แย่แล้วๆๆๆ!" เด็กหนุ่มหน้าหวานรีบคว้าชุดที่อยู่บนเตียงขึ้นมาสวมอย่างร้อนรน ส่วนเจ้าชายนั้นกลับเดินไปหยิบคทาของตนออกมา คทายาวเหมือนกระบอง หัวคทามีแร่รัตนชาติสีฟ้าประดับ คทาห้วงคำนึงจิต
"เดี๋ยวชั้นส่งไปให้เอง แต่งตัวให้เสร็จเร็วๆ" เซเรสพูดอย่างเรียบง่ายมาดเจ้าชาย รีเน่นิ่งอึ้งไปซักพักแล้วก็กลับมาสวมชุดต่อ
ทำตัวให้สมกับเป็นเจ้าชายก็เป็นเหมือนกันนี่หว่า
Kertyna
เสียงของเจ้าชายแห่งไอซาเนียดังขึ้นอย่างกระทันหันพร้อมกับรีเน่ที่จู่ๆก็มาโผล่ลานกว้างที่ตอนนี้กลับมาปรกติเหมือนเดิม ผมที่ยาวประบ่าถูกรวบไว้อย่างลวกๆยังมีความชื้นเกาะอยู่ที่ปลายผม กระดุมเสื้อที่ติดได้แค่สามสี่เม็ดเผยให้เห็นหน้าท้องที่ขาวเนียนและแบนราบ ฮาร์ฟและคนอื่นๆที่ยื่นรออยู่เห็นผิวขาวเนียนของเค้าแทบจะเลือดกระฉูด
เจ้าชายระยำ! แกเป็นเหยื่อของชั้นนะ!
"เอาล่ะ ภารกิจในครั้งนี้คือ ให้ไปปราบปิศาจแถวๆตะวันตกของเอเดน เมื่อสองสามวันก่อนมีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งมาอ้อนวอนให้พวกเราไปปราบปิศาจจิ้งจอกแถวๆนั้น ก็เท่านั้น งานนี้เป็นงานง่ายๆ และขอให้กลับมาโดยปลอดภัย" ฮาร์ฟพูดเสร็จพร้อมกับพูดให้กำลังใจแก่เหล่าอาสาสมัครกองกำลังแห่งเอเดน รวมถึงรีเน่ด้วย
"หน้าตาไม่คุ้นเอาซะเลย ชื่ออะไรเนี่ย หออะไร" ชายคนหนึ่งเปิดบทสนทนาขึ้นขณะที่เกวียนออกจากสถาบันไปไม่นาน
" โห เคธ ไม่ค่อยด้านเลยนะ ถามน้องเค้าไปตรงๆเค้าจะกล้าตอบมั้ย"
"ก็จู่ๆฮาร์ฟก็บอกว่าจะมีคนมาเข้าใหม่ล่ะ ก็จะได้รู้ๆชื่อกันไว้ก่อนไงหมิง" ชายที่ชื่อเคธพูดกับคนที่ชื่อหมิงอย่างสนิทสนม เคธกับหมิง รู้สึกจะเป็นรุ่นพี่ปี6หอเดอะมูน เคธมีผมสีแดงและตาสีน้ำตาลเข้มคล้ายกับฟาร์ หมิง มีผมและตาสีดำสนิท เคธหันหน้ามาหาชายหน้าหวานพร้อมกับยิ้มอย่างสยอดสยอง(แต่เป็นรอยยิ้มที่เท่ในความคิดของเคธ)
"ตกลงชื่ออะไรจ๊ะสุดสวย" เคธพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆพร้อมกับย้ายมานั่งข้างๆแซค แล้วยังเอามือมาโอบไหล่อีกด้วย
" ชื่อรีเน่ฮะ รีเน่ ฮาเวอรี่ จากหอวีนัส" รีเน่ค่อยๆเอ่ยออกมาเบาๆ ทำให้ชายหนุ่มที่นั่งโอบไหล่อยู่สะดุ้งพร้อมกับชักมือกลับราวกับโดนของร้อน
เวรแล้ว น้องของสเวน กูจะตายมั้ยเนี่ย!
ชายหนุ่มผมแดงคิดพร้อมกับปาดเหงื่ออย่างรักตัวกลัวตาย
"ไงล่ะเคธ นายก็เป็นซะแบบนี้แหละ ฮาเวอรี่ พี่ขอแนะนำอย่างเป็นทางการเลยนะ นั่นเคธ เคธ ดีแอดวาร์ เป็นเจ้าชายของฟาเรนเดียร์ ส่วนพี่ชื่อ หมิง พี่เป็นเด็กกำพร้า แต่ฮาร์ฟเค้าอุปการะพี่ พี่จึงมาอยู่ตรงนี้ได้ เข้าใจนะ" หมิงบอกกับรีเน่อย่างอารมณ์ดี รีเน่พยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วก็ถามกลับอย่างสงสัย
"รุ่นพี่หมิงครับ ผอ.ฮาร์ฟอายุเท่าไหร่ครับ?"
"อืม . . .พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่เค้าเรียนปีเดียวกับพี่ของเธอนะ ฮาเวอรี่"
"พี่ของผม?"
"สเวน ฮาเวอรี่น่ะ"
"พี่ของผมเคยเรียนที่นี่ด้วย?"
"ใช่แล้ว แต่เรียนได้แค่ครึ่งปีแหละ แล้วก็ออก แต่ในครึ่งปีนั้นน่ะ พี่เธอสร้างชื่อให้กับหอวีนัสอย่างแหลกลานเลยรู้มั้ย พี่ของเธอชนะหัวหน้าหอวีนัสในวันแรกที่เข้าเรียน แล้วตอนที่รู้ว่าคนๆนั้นเป็นหัวหน้าหอวีนัส เจ้านั่นก็พูดออกมา 'ผมทำอะไรผิดรึเปล่า' รู้สึกที่สเวนไปสู้กับหัวหน้าหอก็เพราะว่า หัวหน้าหอวีนัสมันดันไปจับก้นพี่เธอเข้า . . . "หมิงเล่าวีรกรรมของสเวนให้ฟังตลอดทาง รีเน่ได้แต่นั่งหัวเราะราวกับเด็กตัวเล็กๆ
"เออนี่ พี่ของเธอไม่เคยเล่าให้ฟังหรือไงรีเน่ ถามจังเลย?"เคธถามรีเน่อย่างสงสัย
"ไม่รู้สิครับ ถ้าเคยผมก็จำไม่ได้ ผมความจำเสื่อมตั้งแต่อายุ11"รีเน่ตอบพร้อมกับหันไปถามหมิงต่อ
"ใช่ วินซ์ สตีโอดู รึเปล่าครับ? คนที่จับก้นพี่ผมอ่ะ?"
"ใช่! วินซ์ มันเป็นหัวหน้าตั้งแต่ปีหนึ่งเหมือนกัน แล้วก็พอมันเป็นหัวหน้าหอตั้งแต่วันแรกมันก็เบ่งเค้าไปทั่ว ลามกไปเรื่อย เอ๊ะ! ทำไมฮาเวอรี่ถึงรู้ล่ะ?"
จะไม่รู้ได้ไงล่ะ ก็คนมันเจอกับตัวนี่หว่า . . .อ๋อ อย่างนี้นี่เองคนในโรงอาหารถึงบอกว่าซ้ำรอย
รีเน่คิดอย่างเบื่อหน่ายแล้วเลี่ยงคำถามนั้นไปโดยการถามคำถามใหม่
"แล้วหน้าตาพี่สเวนตอนนั้นเป็นยังไงอ่ะครับรุ่นพี่หมิง"
"ก็ไม่ค่อยต่างจากเธอเท่าไหร่นะ สีผมรู้สึกจะอ่อนกว่า ตาของมันก็เป็นสีน้ำเงินเข้มจนดูเหมือนดำ แต่นอกนั้นก็แทบไม่ต่างอะไรซักเท่าไหร่หรอก แต่ชั้นก็ไม่รู้อะไรมากน่ะนะ ชั้นอยู่หอเดอะมูน คนละที่กันเลย"
"เออใช่ เน่ เธอรู้จักซิลเวอร์ป่ะ?" เคธหันมาถามเด็กหนุ่มรุ่นนร้องอย่างนึกได้
"รุ่นพี่ซิลเวอร์ที่อยู่ปี4น่ะหรอ?"
"เออ นั่นแหละ ความจริงมันต้องอยู่ปี6เหมือนพวกเราแล้วด้วยซ้ำ แต่ว่าตอนปี1มันหายหัวไปร่วมสงครามศึกชิงรัชทายาทอะไรนั่นน่ะ ซึ่งโรงเรียนเค้าสั่งห้าม มันก็เลยซ้ำซะสองปี . . ."
"อ้าว? พี่สเวนก็มาเหมือนกันหนิ"
"มันลาออกตั้งแต่กลางปีแล้วไง มันก็ถือว่าไม่ได้อยู่สามเคอีกต่อไปไงล่ะ...."
โฮก!!!
" เฮ้ ชั้นว่าถึงแล้วนะ ไปกันเลยดีกว่าน่า" หมิงพูดอย่างร่าเริงพร้อมกับดึงรีเน่ลงจากเกวียน กองทัพหมาป่านับร้อยหันมามองชายหนุ่มทั้งสามกันเป็นตาเดียว
"รีเน่ ชั้นได้ยินมาจากน้องว่านายใช้มนตร์ดำได้หรอ"รีเน่พยักหน้าเล็กน้อย "งั้นงานนี้ห้ามใช้มนตร์ดำ ใช้ดาบหรือเวทเกี่ยวกับลม โอเคนะ?" เคธพูดอย่างเป็นการเป็นงานพร้อมกับชี้นิ้วไปยังอีกสองซอยให้เพื่อนและน้องเข้าไปจัดการ รีเน่ก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆแล้วก็วิ่งออกไปที่ซอยข้างๆ
ณ บ้านหลังหนึ่งภายในหมู่บ้าน
"นี่ยู! รีเน่มันมาด้วยแหนะ เราทดสอบมันอีกทีมั้ย?"เอนวาราบอกยูเรมอย่างตื่นเต้นพลางกระชับมีดสั้นในมือของตน
"เยี่ยม ชั้นจะได้แก้แค้นให้กับจัสกอร์จัสที่น่ารักของชั้นซะที!! ถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่เรากำลังตามหาอยู่ก็เถอะ!"
มันน่ารักตรงไหนวะไอ้สี่แขนเนี่ย
เคธวาดดาบใหญ่ใส่ฝูงหมาป่าอย่างไม่ปราณี ดาบสีเงินเล่มใหญ่ถูกแกว่งไปมาราวกับว่ามันเบาดุจขนนก หมิงฟันดาบไปมาคล้ายทำนองร่ายรำ ดาบคาตะนะสีเงินบริสุทธิ์ฟันร่างของหมาป่าขนสีน้ำตาลไปแล้วกว่าสิบตัว
"เฮ้อ...รู้สึกหมาพวกนี้จะเป็นภูตรับใช้นะ รับมือยากอย่างแรง...." หมิงบ่นอิดออดแล้วก็หมุนตัวฟันกลางตัวหมาป่าอีกสี่ตัวที่กระโจนเข้ามา เคธพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วก็พุ่งดาบใหญ่ไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วก็เรียกดาบกลับมาอย่างง่ายดาย
"พวกนี้มีราวๆ40ตัว สองฝูง80 เหลือทั้งหมดราวๆ60"ชายผมแดงเปรยอย่างเบื่อหน่าย
ซอยถัดมา ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหวานชี้นิ้วนับจำนวนหมาป่าอย่างเบื่อหน่ายเช่นเดียวกัน
สามฝูงใหญ่ ฝูงละ120 ทำไมพี่เคธกับพี่หมิงถึงได้จัดการช้าแบบนี้เนี่ย . . .
รีเน่หันหลังเดินไปยังซอยถัดไปที่มีรุ่นพี่ของตนอยู่โดยไม่เหลียวหลังไปมองร่างที่ไร้ชีวิตอยู่ด้านหลัง
ซากศพของฝูงหมาป่ากว่าร้อยตัวที่อยู่ด้านหลังที่นอนตายตัวขาดครึ่งกันทั้งหมด120ตัว!!
ความคิดเห็น