คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำของเรื่องราว
แสงตะวันสอดแสงเข้ามายังหน้าต่างสีเบจบานหนึ่ง ฌาน เด็กหนุ่มวัย 15 ยันตัวลุกขึ้นจากเตียงไม้ตัวเก่าอย่างงัวเงีย เด็กหนุ่มเสยผมสีดำยุ่งๆของตนให้เข้าที่ พร้อมกับมองออกไปยังนอกหน้าต่างเพื่อมองแสงอรุณรุ่งในยามเช้า ตาสีเขียวมรกตทอดมองไปยังรอบๆห้องเพื่อปรับสภาพสายตาให้พ้นจากความง่วง
ก๊อกๆ
"ฌาน ตื่นรึยังพ่อทำอาหารเช้าไว้ให้ที่โตะแล้วนะ"
"ครับพ่อฟอลอน เดี๋ยวขอผมอาบน้ำก่อน" เด็กหนุ่มตอบอย่างงัวเงีย เมื่อเสียงของผู้เป็นพ่อลอดใต้ประตูไม้สักของห้องตน ฌานลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เสียงหยดน้ำที่หยดลงบนผิวกายของเด็กหนุ่มเป็นเหมือนราวกับทำนองเพลงที่กำลังกล่อมเค้าให้หลับต่อ
"ถ้าไม่รีบอาบข้าวเช้าจะเป็นของชั้นน๊า^0^" เสียงหวานของเด็กสาววัย15ดังขึ้นที่เค้ารู้จักดี ทำให้ฌานตื่นจากภวังค์แล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างเร่งรีบ กระดุมบนเสื้อเชิ๊ตที่ปักตราประจำโรงเรียนไว้ถูกติดไว้เพียง2-3เม็ด ชายหนุ่มอายุประมาณ30ผมสีเทาผู้เป็นพ่อหันหน้ามายังลูกบังเกิดเกล้า ฟอลอนหันหน้ากลับไปยังกะทะไข่ดาวที่ตัวเองทอดอยู่อย่างเอือมระอา เด็กสาววัย15เมื่อครู่ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารพร้อมกับชี้มายังชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีเขียวสรกต
"ฌาน!! เสื้อแสงใส่ให้มันดีหน่อยสิ อุส่าห์เป็นถึงนักกีฬาศิลปะป้องกันตัวเหรียญทองระดับประเทศ แต่งตัวซะอย่างกับกุ๊ยข้างถนน"เด็กสาวบ่นออกมาราวกับแม่บ่นลูก ฌานเดินไปหยิบขนมปังปิ้งบนโต๊ะราวกับคำพูดตะกี้เป็นเพียงลมที่พัดผ่านหูไป
"โอยยย ไอ่เอ็นไอออกอ่า แอ่อี้เองอั๊ด(โอยยย ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่นี้เองภัทร)" ชายหนุ่มพูดทั้งๆที่ขนมปังยังอยู่ในปากพร้อมกับเดินไปหยิบนมในตู้เย็นออกมาวางไว้ที่โต๊ะ หญิงสาวส่ายหัวด้วยสีหน้าสุดเซง แล้วเอื้อมมือขึ้นไปติดกระดุมของคนที่อยู่สูงกว่าทีละเม็ดอย่างเคยชินไปตามปรกติ ถ้าเสียงหนึ่งไม่ดังขึ้น
"แหม . . . ทำไมพ่อไม่มีลูกสะใภ้แบบภัทรซักคนน๊อ^0^" ฟอลอนหันหน้ามายิ้มให้เก็บวัยรุ่นทั้งสอง พร้อมกับตักไข่ดาวสองฟองมาใส่จานสองจาน ฌานและภัทรถึงกับหน้าขึ้นสีเพราะคำพูดของผู้สูงอายุที่ดูไม่แก่เลยซักนิดนอกจากสีผม
"พ่อ!อย่าพูดแบบนี้สิครับ/คะ!" ชายหนุ่มและหญิงสาวตะโกนออกมาพร้อมกัน ทำให้ผู้เป็นพ่อจากที่ยิ้มเล็กๆ กลายเป็นหัวเราะอย่างมีเรศนัย ฌานและภัทรหันหน้าเข้าหากันทันที
"ฌาน/ภัทร!อย่าพูดตามสิ!" ฌานและเด็กสาวผมดำตะโกนออกมาพร้อมกันอีกครั้ง ผู้เป็นพ่อเริ่มหัวเราะอย่างสนุกสนานมากยิ่งขึ้น
"โว้ยย!!ไม่สนแล้ว พ่อครับ/คะ ผม/หนูไปโรงเรียนเลยนะ!!" ฌานและภัทรหันมาจ้องหน้ากันอีกครั้ง ตาสีเขียวมรกตจ้องเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทอย่างท้าทาย จนไม่ได้ดูความห่างของทั้งคู่ที่หน้าห่างกันไม่กี่คืบ ภัทรสบัดหน้าหนีพร้อมกับเดินออกจากบ้านในทันที และชายหนุ่มก็เดินตามออกไป ทิ้งให้ผู้เป็นพ่อนั่งลงที่เก้าอี้พร้อมกับปล่อยเสียงฮาอย่างเบิกบานใจ
"ฮ่าๆๆๆๆว๊ากฮ่าๆๆๆๆ!!!"ฟอลอนหัวเราะอย่างสุดเสียง
ฉับพลันนั้นเอง!! นัยน์ตาสีเขียวมรกตเบิกกว้างเพื่อที่จับภาพของวัตถุที่ถูกเฟี้ยงมาผ่านหน้าเค้าไปเพียงไม่กี่มิล!!
"ยังหลบเก่งเหมือนเมื่อก่อนเลยหนิฟอลอน" เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับร่างกายที่มีกล้ามเล็กน้อย อายุราวๆ36 เรือนผมสีม่วง ดวงตาสีเขียว และดาบยาวเล่มสีดำสนิท ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีเทาเบิกตากว้างอีกครั้ง เมื่อเค้ามาเจอกับญาติของเค้าที่ชื่อ . . .
"ฟอเซค!"
"ใช่ชั้นเอง" ฟอเซคตอบอย่างเรียบง่ายพร้อมกับเดินไปยังโต๊ะกินข้าวที่มีกรอบรูปตั้งไว้อยู่ ชายหนุ่มหยิบรูปขึ้นมาดู ในภาพเป็นรูปของชายหนุ่มผมเทาที่อยู๋ในห้องเดียวกันในตอนนี้กับเด็กอายุ2-3ขวบที่มีตาสีเขียวมรกต ใส่หมวกที่เขียนไว้ว่า'ฌาน'
"นี่หรือ ทายาทแห่งเพอเซียที่ท่านคานัลหมายตาไว้"ชายหนุ่มผมม่วงมองดูรูปพร้อมกับเสยะยิ้มที่ทำให้คนที่เห็นต้องขนลุกซู่
"แกจะทำอะไรลูกของข้าฟอเซค!!" ฟอลอนชี้หน้าชายหนุ่มผู้มีผมสีม่วง พร้อมกับที่ดาบสีเงินสว่างปรากฏขึ้นที่มือของชายหนุ่มผมเทา ด้ามจับสีดำที่ประดับด้วยอัญมณีสีเหลืองสามเม็ด ตัวดาบค่อยแปร่งแสงสีทองออกมา ประจุไฟฟ้าสีฟ้า สีแดง สีเขียวและสีเหลืองออกจากทั่วร่างกายของชายหนุ่มผมเทา 'ฟอลอน'
"แกไม่มีทางได้แตะลูกของข้าได้แน่ฟอเซค!! เพราะข้าจะฆ่าเจ้า" สิ้นเสียงของฟอลอน ท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ้มอย่างรวดเร็ว ฝนตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา ประจุไฟฟ้าที่ออกจากร่างของฟอลอนเริ่มจับตัวกันแล้วแตกออกเป็นเกรียวสายฟ้านับหลายสิบ พุ่งเข้าสู่ชายหนุ่มผมม่วง!!
ความคิดเห็น