คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : fic nai he (รักที่เจ็บปวด) sihan 8
แสงแดดอ่อนๆที่ส่องกระทบผิวหน้าปลุกให้ฮันคยอง ที่นอนหลับไปนานค่อยๆลืมตาขึ้นแววตาหวานมองไปรอบๆ ก่อนจะหันไปมองข้างๆก็พบว่าซีวอนนอนหลับอยู่ข้างๆ เพียงเท่านี้ฮันคยองก็รีบคว้าหมอนข้างขึ้นมา และตีเข้าที่ร่างของอีกฝ่ายไม่ยั้ง
“ ตื่นเดี๋ยวนี้นะ ใครใช้ให้นายมานอนที่นี่ ออกไป....” แรงฟาดที่มีมากทำให้ซีวอนจำต้องตื่นขึ้นมาแทบไม่ทัน
“ อะไรกันแต่เช้าเนี๊ย....”
“ ออกไปจากบ้านชั้น....”
“ ไม่ออก....” พูดจบซีวอนก็ล้มตัวลงนอนต่ออย่างไม่รู้สึกอะไร ทำเอาฮันคยองที่ดูอยู่ถึงกับพูดไม่ออก และยังไม่ทันที่ซีวอนจะได้หลับอยู่ๆก็ต้องร้องออกมาซะเสียงหลงเลยทีเดียว
“ โอ๊ยๆๆๆๆๆ ผมเจ็บนะ....”
“ ถ้าเจ็บ งั้นก็รีบลุกและไปจากที่นี่ซะที....”
“ ทำไมนายถึงรังเกียจกันขนาดนี้....”
“ ยังจะมีหน้ามาถามอีกหรอ ต่อให้นายทำดีแค่ไหนชั้นก็เกลียด เข้าใจมั้ยว่าชั้นเกลียดนาย....” น้ำเสียงและท่าทางที่บ่งบอกว่าเกลียดอีกฝ่ายมากแค่ไหน ทำให้ซีวอนถึงกับหน้าเศร้าลงก่อนจะยอมลุกจากที่นอนอย่างง่ายดาย แม้ว่าจะรู้สึกผิดที่พูดแรงไปแต่ฮันคยองก็ต้องทำ เพราะไม่อยากจะต้องมายุ่งเกี่ยวกับคนๆนี้อีก ร่างบางพยายามยันกายตนเองเพื่อจะไปนั่งรถเข็น แต่ก็ช้ากว่าซีวอนที่อุ้มอีกคนเอาไว้ในวงแขนเสียก่อน
“ นายจะทำอะไรหน่ะ ปล่อยชั้นนะ....”
“ ให้ชั้นได้มีโอกาสไถ่โทษบ้าง ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีค่าในสายตาของนายเลย....”
“ ไม่จำเป็น ชั้นไม่เคยต้องการให้นายมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น....”
“ ถึงนายไม่อยาก แต่ชั้นก็ต้องทำ เพราะว่าชั้นผิดต่อนายมาก....” แววตาที่ทอดมองมาทำเอาฮันคยองถึงกับเลี่ยงไปมองทางอื่น เพราะกลัวหัวใจตัวเองจะยอมใจอ่อนและหลงเชื่อคำพูดของคนใจร้ายอีกครั้ง ซีวอนอุ้มฮันคยองไปนั่งที่รถเข็นก่อนจะพาอีกคน ไปยังห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย
“ ชั้นจะรอนายอยู่ข้างนอกนะ เสร็จแล้วเรียกชั้นได้เลย....” ฮันคยองไม่ตอบอะไรไปมากกว่านี้ก่อนจะหันไปปิดประตูห้องน้ำ และรีบทำความสะอาดตนเองก่อนจะออกมาพร้อมกับใบหน้าที่สดชื่น แต่พอเห็นว่าซีวอนยังอยู่ในห้องตนเองใบหน้าหวานๆก็บึ้งตึงขึ้นมาทันที
“ ทำไมนายไม่กลับไปซะที ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นอยู่ได้....”
“ นายจะอยู่ได้ยังไงกัน ฮยอกก็ยังไม่ได้กลับ....”
“ ได้ก็แล้วกัน....” ปลายจมูกรั้นเชิดขึ้นอย่างไม่ยอมคนตรงหน้าทำให้ซีวอน ถึงกับหัวเราะออกมายิ่งทำให้ฮันคยองยิ่งหงุดหงิดเข้าไปอีก
“ จะขำอะไรนักหนา....”
“ ก็ขำในความดื้อรั้นของนายไง ทำไมถึงชอบเอาชนะเสียจริง....” ซีวอนเอื้อมมือไปบีบจมูกของอีกฝ่ายทำให้คนที่ถูกรังแก ได้แต่สะบัดหน้าหนีไปมาด้วยอาการขัดใจที่ไม่อาจจะสู้คนตรงหน้าได้สักที
“ อย่าเอามือสกปรกของนายมาถูกตัวชั้นนะ....” ตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเป็นอย่างมากทำให้ซีวอนจำต้องยอมให้อีกคน ไม่ใช่ว่ากลัวคนตรงหน้าจะโกรธหากแต่อยากจะมีเวลาทำดีกลับคนตรงหน้าบ้างก็เท่านั้น ซีวอนจึงเลิกที่จะแกล้งอีกคนก่อนจะเข็นรถออกไปยังโต๊ะอาหาร ที่ตอนนี้กำลังส่งกลิ่นหอมๆของข้าวต้มที่ซีวอนเป็นคนทำเอากับมือ
“ กินข้าวก่อนนะ นายคงหิวแล้ว....”
“ ชั้น....”
“ ห้ามพูดว่านายไม่หิวเด็ดขาด รู้ใช่มั้ยว่าถ้านายพูดคำๆนั้นออกมา ชั้นจะลงโทษนายยังไง....”
“ อย่ามาทำอะไรบ้าๆกับชั้นนะ ไม่งั้นชั้นร้องลั่นบ้านแน่....”
“ ถ้าอย่างนั้นนายก็ต้องรีบๆกินข้าว กินเสร็จแล้วชั้นจะไปส่งที่ร้าน....”
“ งานของนายไม่มีให้ทำหรอไง ถึงได้มายุ่งกับชั้นเนี๊ย....”
“ ก็บอกแล้วไงว่าผมอยากจะไถ่โทษ ทำไมนายถึงเข้าใจอะไรยากจัง....”
“ ชั้นไม่ต้องการให้นายมาสงสารชั้น ชั้นดูแลตัวเองได้....” ดวงตาหวานเริ่มจะมีหยดน้ำตาเอ่อล้นรอบดวงตา แต่ก็พยายามฝืนไม่ให้มันไหลออกมาให้คนตรงหน้าได้เห็นถึงความอ่อนแอ แต่มีหรอที่คนอย่างซีวอนจะมองข้ามมันไปร่างสูงเดินมาใกล้ๆ ก่อนจะนั่งลงข้างๆและพูดจาให้อีกคนรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
“ ทำไมนายต้องคิดว่าเป็นความสงสารล่ะ ทำไมไม่คิดว่ามันเป็น....” ซีวอนชะงักคำๆนั้นลงทันทีไม่กล้าแม้แต่จะพูดออกมา เพราะลึกๆแล้วตนเองก็สงสารคนข้างๆจริงที่ต้องมาเป็นแบบนี้ เพียงเพราะความเข้าใจผิดของตนเองที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ร่างสูงได้แต่ก้มหน้าก่อนจะหันไปกินข้าวต้มที่วางอยู่ตรงหน้าโดยไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย ฮันคยองเองก็เงียบจนทำให้บรรยกาศดูอึกอัดอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงอย่างนั้นซีวอนก็ยังคงทำตามที่ได้พูดออกมาว่าจะพาร่างบางมาส่งที่ร้านเบเกอร์รี่ ทันทีที่มาถึงซีวอนก็รีบลงจากรถก่อนจะอ้อมไปเอารถเข็นออกมาจากด้านหลัง แต่ยังไม่ทันที่จะได้เข็นมาถึงอีกฝั่งเสียงของฮยองจุงก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ทำให้ซีวอนถึงกับไม่พอใจที่เห็นอีกคนยิ้มให้ฮันคยอง และดูเหมือนฮันคยองเองก็ยิ้มหวานส่งให้อีกคนเช่นกัน
“ มาแล้วหรอครับ....”
“ ขอโทษที่มาช้านะครับ....”
“ ไม่เป็นไรครับ มาครับผมจะอุ้มคุณเอง....” พูดจบฮยองจุงก็ช้อนร่างของฮันคยองออกมาจากรถของซีวอน โดยที่มือของฮันคยองนั้นโอบรอบคอของฮยองจุงอย่างเชื่อมั่นในคนๆนั้น ผิดกับเวลาที่ซีวอนอุ้มร่างบางจะไม่แค่ทุบตีหากแต่ยังแว๊ดใส่ตลอดเวลา ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจซีวอนจึงแกล้งกระแอ่มอกมาเบาๆ เพียงเท่านี้ใบหน้าของทั้งสองก็หันมาทางร่างสูงอย่างพร้อมเพียง
“ เป็นอะไรรึเปล่าครับคุณซีวอน....”
“ เปล่าครับ ผมแค่รู้สึกฝืดคอก็เท่านั้นเอง....”
“ งั้นก็รีบกลับไปดื่มน้ำขิง จะได้ดีขึ้น....” ฮันคยองตอบกลับไปในทันที แต่มีหรือที่คนอย่างซีวอน จะยอมให้ฮันคยองอยู่เพียงลำพังกับฮยองจุง
“ ไม่ล่ะ ผมว่าจะมากินกาแฟก่อน แล้วค่อยไปทำงาน....” พูดจบซีวอนก็เข็นรถเข้าร้านทันที ทิ้งให้ฮันคยองบ่นงุบงิบเพียงลำพังจนฮยองจุงอดที่จะขำคนในอ้อมกอดไม่ได้
“ ดูเหมือนคุณซีวอนจะเป็นคู่กัดกับคุณฮันนะครับ....”
“ คนบ้า ชอบกวนโมโหคนอื่น อย่าไปสนใจเลยครับ....”
“ ครับผม.....” ฮยองจุงยิ้มให้ก่อนจะพาฮันคยองเข้าไปในร้านและรีบทำกาแฟ ให้ซีวอนได้กินตามคำขอของอีกคน
“ เป็นยังไงบ้างครับ กาแฟของที่ร้านเราพอใช้มั้ย....” ซีวอนสะดุดกับคำว่าร้านของเรา จึงทวนคำๆนั้นอีกครั้ง
“ ร้านของเรา....”
“ ครับ ผมถามอะไรผิดไปรึเปล่า....”
“ ไม่ผิดหรอกครับ ร้านของเราก็ใช้คำถูกแล้ว....” ฮันคยองพูดออกไปโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ฮยองจุงกลับยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้ยินคำๆนั้น จากปากของฮันคยองโดยที่มีซีวอนมองดูด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ทำได้แค่นั้นไม่อาจจะแสดงอาการใดๆมากไปกว่านี้ ทั้งสามนั่งพูดคุยกันอยู่สักพักฮยองจุงก็เอ่ยถามถึงฮยอกแจ ที่วันนี้ไม่เห็นมาส่งฮันคยองและยังไม่เห็นโทรเข้าที่ร้าน ทำให้ฮันคยองคิดได้ก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาอีกคนทันที เสียงโทรศัพท์ที่ดังแล้วดังอีกก็ไม่มีใครรับสาย ร่างบางจึงตัดสินใจโทรหาอีกครั้งและครั้งนี้ฮยอกแจยอมที่จะกดรับสายพี่ชายตนเอง
“ พี่ฮัน....”
“ ฮยอก นายอยู่ที่ไหน รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วง....”
“ คือว่าผม ผม....” ฮันคยองรอฟังคำตอบจากฮยอกแจ แต่ก็ได้กลับมาแค่เสียงร้องของอีกคนทางโทรศัพท์
“ โอ๊ย....”
“ ฮยอก ฮยอกเป็นอะไรไป ได้ยินพี่มั้ย....” ฮันคยองเอ่ยถามด้วยความร้อนรนแต่ปลายสายก็เงียบ ก่อนที่สัญญาณจะถูกตัดสายไปทิ้งไว้แต่คำถาม ที่ฮันคยองอยากจะรู้มากเป็นที่สุดว่าน้องชายตนเองเป็นอะไร
“ ว่าไงครับคุณฮัน ฮยอกอยู่ที่ไหน....”
“ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เค้าไม่ได้บอกผม แต่ แต่ฮยอกร้องเหมือนโดนใครทำร้าย....”
“ อย่าเพิ่งคิดแบบนั้นเลยครับ ใจเย็นๆก่อนนะ....” ฮยองจุงกุมมือฮันคยองเอาไว้ด้วยความเป็ห่วง แต่ซีวอนก็ไม่คอยชอบใจที่อีกคนสัมผัสร่างกายของฮันคยอง แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปห้ามอะไรทั้งนั้น เพราะถึงยังไงตนเองก็ไม่ได้มีสิทธิ์ในตัวฮันคยองตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ซีวอนจึงทำได้แค่นั่งดูอย่างหงุดหงิดเพียงเท่านั้น ส่วนทางด้านฮยอกแจที่ตอนนี้หมดคำพูดใดๆทั้งสิ้น เมื่อตอนนี้ตนเองกำลังเหมือนถูกแทงเข้าที่หัวใจ เมื่อตื่นขึ้นมาและพบว่าดงเฮที่เอาแต่นั่งร้องไห้ไม่ยอมพูดจาอะไรเลย ทำเอาฮยอกแจอยากจะฆ่าตัวเองเหลือเกินที่ทำแบบนั้นลงไป ฝ่ามือบางเอื้อมมือไปหวังจะสัมผัสที่แขนของอีกคน แต่ดงเฮกลับปัดทิ้งอย่างรังเกียจ และมองมาที่ฮยอกแจด้วยสายตาเกลียดชัง
“ ดงเฮ....”
“ ออกไปจากบ้านชั้นเดี๋ยวนี้ ออกไป....”
“ ไม่ ชั้นจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่องก่อน....”
“ ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกับคนอย่างนาย ออกไป ชั้นบอกว่าให้ออกไป.....” คนตัวเล็กหยิบหมอนข้างกายขึ้นมา ก่อนจะฝาดเข้าที่ตัวของฮยอกแจอย่างนับไม่ถ้วน แต่อีกคนก็ไม่ยอมแพ้ค่อยๆเดินเข้ามาหา จึงทำให้อีกคนพยายามถอยกายหนีอีกคนที่กำลังจะนั่งลงข้างๆ มืออีกข้างก็จับผ้าห่มผืนโตเอาไว้เพื่อปิดบังเรือนร่างที่ถูกอีกคนเฉยชมไปแล้ว ด้วยท่าทีที่รังเกียจคนตรงหน้าเหลือเกิน
“ ดงเฮ ชั้นขอโทษ....”
“ ไม่มีวัน ชั้นไม่มีวันให้อภัยนายเด็ดขาด....” ดงเฮย้ายร่างตนเองไปนั่งอีกฝั่งของเตียงด้วยความเจ็บปวด ทำเอาฮยอกแจที่เผลอมองไปที่เตียงกว้างก็พบเค้ากับรอยเลือด ที่ตนเองเป็นคนทำขึ้นมาและมันก็บ่งบอกได้อย่างดี ว่าดงเฮเป็นของเค้าคนแรกทำให้ฮยอกแจ รู้สึกผิดมากเข้าไปอีกจึงเอ่ยคำบางคำออกไป
“ ชั้นจะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น....”
“ ไม่....”
“ แต่ว่าชั้น....”
“ ชั้นไม่ต้องการ และที่สำคัญชั้นเกลียดนาย เกลียดเหมือนที่ชั้นเกลียดพี่ชายของนาย และอย่าเอาเรื่องนี้ไปพูดให้ซีวอนฟัง เพราะชั้นถือว่าชั้นทำทาน....”
“ ดงเฮ....”
“ อย่ามาเรียกชั้นด้วยน้ำเสียงแบบนั้น คนอย่างนายไม่มีสิทธิ์ จำเอาไว้....”
“ แล้วใครที่มีสิทธิ์ ซีวอนหรอ....”
“ ใช่ เพราะเค้าคือคนที่ชั้นรักเพียงคนเดียว.....” ทั้งน้ำเสียงและแววตาที่ยืนยันอย่างหนักแน่น ทำเอาฮยอกแจถึงกับไม่พอใจก่อนจะลืมตัวกระชากอีกคนเข้ามาจนใกล้
“ แต่นายเป็นคนของชั้นแล้ว ไม่มีสิทธิ์จะไปรักใครที่ไหนทั้งนั้น....”
“ ไม่มีทาง ชั้นไม่มีวันยอมรับเรื่องบ้าๆนี้เด็ดขาด และที่สำคัญชั้นไม่ได้รักนาย ได้ยินมั้ยว่าไม่ได้ระ อื้ออออ.....” ดงเฮหยุดคำพูดเอาไว้แต่เพียงเท่านั้น เพราะฮยอกแจไม่แม้แต่จะรอฟังคำพูดที่เจ็บปวดเหล่านั้นได้ ฝ่ามือบางพยายามทุบตีและดันร่างของอีกคนให้ออกห่าง แต่เรี่ยวแรงที่มีไม่อาจจะสู้แรงของอีกคนได้ สุดท้ายดงเฮก็ได้แต่ร้องไห้ออกมาเบาๆ และมันก็ได้ผลเมื่อฮยอกแจหยุดการกระทำนั้นลงเมื่อสัมผัสกับน้ำตาของคนที่รัก
“ ดงเฮ....”
“ เพี๊ยะ.....” แรงตบที่มีมาทำเอาฮยอกแจถึงกับหน้าชาไปเลยทีเดียว
“ ออกไปจากบ้านชั้น ก่อนที่ชั้นจะเรียกตำรวจมาจับนายเข้าคุก....” ฮยอกแจมองหน้าอีกคนอย่างผิดหวัง ก่อนจะยอมลุกจากเตียงและเดินไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ และเดินออกไปจากห้องอย่างไม่เต็มใจที่จะไป แต่ที่ไปก็เพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กรู้สึกเกลียดกันไปมากกว่านี้ ทันทีที่ประตูห้องปิดลงเสียงร้องไห้ของดงเฮก็ดังขึ้นทำเอาฮยอกแจที่ยืนอยู่หน้าประตู เจ็บปวดไปกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนจะยอมเดินออกไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ร่างโปร่งเดินไปอย่างไร้เรี่ยวแรง ต่อจากนี้ดงเฮคงจะเกลียดตนเองมากและบางทีอาจจะลามไปถึงพี่ฮันคยอง ที่ดงเฮเกลียดโดยไม่มีเหตุผลฮยองแจเดินไปอย่างไร้จุดหมาย จนเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นร่างโปร่งจึงหลุดจากภวังค์ ก่อนจะกดรับสายที่โทรเข้ามาด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนแรง
“ ฮัลโหล....”
“ ฮยอก นายอยู่ที่ไหน รั้ยว่าพี่เป็นห่วงเรามาก....”
“ ผมกำลังจะกลับบ้านแล้วครับ....”
“ งั้นพี่จะรอเรานะ รีบๆมานะฮยอก.....” ฮยอกแจตัดสายทิ้งและรีบเดินทางกลับบ้าน ทันทีที่วางสายลงฮันคยองก็บอกให้ฮยองจุงไปส่งตนเองที่บ้าน โดยไม่สนใจว่าซีวอนที่นั่งอยู่ด้วยจะรู้สึกยังไง
“ ผมต้องรีบกลับบ้าน คุณช่วยไปส่งผมได้มั้ย....”
“ ได้ครับ คุณรอผมปิดร้านสักครู่นะ....”
“ อืม....”
“ เดี๋ยวผมไปส่งเอง....” ซีวอนพูดอกมาทันทีที่ฮยองจุงกำลังจะเดินไปเก็บร้าน แต่ฮันคยองกลับปฎิเสธที่จะไปกับซีวอนทันที
“ ไม่เอา ชั้นจะให้ฮยองจุงไปส่ง....”
“ แต่คุณฮยองจุงเค้าต้องปิดร้าน กว่าจะเสร็จก็นาน.....”
“ ไม่หรอกครับ ผมทำแปปเดียวก็เสร็จ.....”
“ แต่ผมจะไปส่งฮันคยองเอง คุณไม่ต้องไปหรอกครับ.....” พูดจบซีวอนก็ช้อนร่างของฮันคยองขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดทันที ทำเอาร่างบางพยายามดันร่างของอีกคนให้ออกห่าง แต่ซีวอนรู้ทันจึงรีบพูดขู่อีกคนเอาไว้ทันที
“ ถ้านายดิ้น ชั้นจะจูบนายต่อหน้าฮยองจุง....”
“ บ้าที่สุด นายมันงี่เง่ารู้ตัวมั้ย....”
“ ตกลงจะไปหรือไม่ไป....” ฮันคยองจำใจต้องพูดตามที่ซีวอนบอกทุกอย่าง ทำเอาฮยองจุงถึงกับไม่เข้าใจสองคนนี้เป็นที่สุด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะช่วยซีวอนเข็นรถเข็นของฮํนคยองขึ้นรถของอีกคนด้วย
“ กลับบ้านปลอดภัยนะครับคุณฮัน....”
“ ผมฝากร้านด้วยนะครับ....”
“ ไม่ต้องห่วงครับ มีอะไรโทรหาผมได้ทุกเวลาเลยนะ....”
“ ขอบคุณครับ....” ซีวอนมองดูสองคนลากันด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะแทรกเสียงขึ้นมาทันที
“ ลากันแบบนี้พรุ่งนี้เช้าคงจะถึงบ้านล่ะนะ.....”
“ มีปัญหาก็ไม่ต้องไปส่ง ชั้นไปกับฮยองจุงก็ได้....”
“ เอาเถอะครับอย่าเถียงกันเลย คุณซีวอนผมฝากฮันคยองด้วยนะครับ....”
“ ครับ งั้นผมไปก่อนนะ.....” พูดจบซีวอนก็รีบออกรถไปทันทีระหว่างทางทั้งสองไม่พูดอะไรกันสักคำ จนเมื่อซีวอนเลี้ยวรถเข้าข้างทางเท่านั้นฮันคยองก็รีบหันมาทันที
“ จอดรถทำไม.....”
“ หาของกินแปป....”
“ แต่ว่าชั้นจะกลับบ้าน....”
“ ก็รอผมซื้อของกินไม่ได้หรอไง....”
“ ทำไมนายถึงเป็นคนแบบนี้ห๊ะ.....”
“ แล้วผมมันเป็นคนแบบไหนกัน ไหนว่ามาสิ.....” ซีวอนยื่นหน้าไปใกล้ๆฮันคยองแต่กลับถูกอีกคนดันหน้าหนี แต่ซีวอนก็ไม่ยอมแพ้พยายามแกล้งอีกคนจนฮันคยองโมโห ตีเข้าที่แขนของอีกคนอย่างแรงทันที
“ เลิกทำตัวแบบนี้ซะทีจะได้มั้ย....”
“ เห็นมั้ย ไม่ว่าชั้นจะทำตัวยังไง ก็ไม่เข้าตานายสักที.....”
“ ไม่มีวัน....”
“ ใช่สิ ใครมันจะไปดูดีเท่านายฮยองจุงอะไรนั้น ทั้งเรียบร้อย ทั้งสุภาพ แถมยังรวยอีกใครๆก็ต้องชอบ....”
“ เพิ่งจะรู้หรอว่าฮยองจุงเป็นแบบนั้น ถ้าเช่นนั้นนายก็อย่าคิดไปเทียบเค้าล่ะ....” ซีวอนถึงกับฉุนก่อนจะหันมาทางฮันคยอง และเอ่ยถามอีกคนด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างหวน
“ ทำไมชั้นจะเทียบไม่ได้....”
“ แล้วนายมีอะไรไปเทียบเค้าล่ะ....”
“ อย่างน้อยๆ เงินทองและหน้าตาชั้นก็ใช้ได้อยู่....”
“ ยกเว้นเสียแต่นิสัย ที่เทียบไม่ได้เลย....”
“ ชั้นมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ....” ซีวอนออกแรงดึงแขนอีกคนก่อนจะกดแรงย้ำเข้าไปอีก ทำให้ฮันคยองนิ่งหน้าด้วยความเจ็บ
“ ชั้นเจ็บนะ....”
“ งั้นก็บอกมาสิ ว่าชั้นแย่ขนาดไหน.....”
“ นายก็คิดเอาเองสิ ปล่อย ชั้นบอกว่าให้ปล่อย.....”
“ โธ่เว้ย....” ซีวอนปล่อยแขนของฮันคยองออกก่อนจะหันไปทุบพวงมาลัยแทน เพื่อระบายความโกรธที่มีอยู่ในใจทำเอาฮันคยองถึงกับกลัว ตลอดระยะทางทั้งสองก็ไม่ได้พูดคุยหรือทะเลาะอะไรกันอีก จนเมื่อมาถึงที่บ้านซีวอนก็รีบไปเอารถลงจากด้านหลัง ก่อนจะเปิดประตูให้อีกคนลงจากรถ ฮันคยองมองดูก็พอรู้ว่าซีวอนหมายถึงอะไรร่างบางจึงพยายาม ยกขาลงมาทั้งสองข้างก่อนจะออกแรงพยุงตัวเองเพื่อจะไปนั่งที่รถเข็น แต่แรงที่ขาไม่มีพอทำเอาฮันคยองล้มลง แต่ดีที่ซีวอนช้อนร่างของอีกคนเอาไว้ได้ทัน ทำให้ฮันคยองถึงกับตกใจก่อนจะเอ่ยชื่ออีกคนด้วยความหวาดกลัว
“ ซีวอน.....” น้ำเสียงที่เอ่ยขานดูอ่อนโยนจนคนที่ถูกเรียกถึงกับยิ้มให้ แต่พอได้สติฮันคยองก็รีบวางมาดไม่ต้องการให้อีกคนช่วยเหลือตนเอง
“ ปล่อย ชั้นจะลง....”
“ ไม่....”
“ ทำไมล่ะ ก็เมื่อกี้นายยัง....”
“ ผมขอโทษ....” เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนและแววตาที่มองมา ทำเอาหัวใจของฮันคยองถงกับเต้นแรง จึงแกล้งกลบเกลื่อนความอายด้วยท่าทีดุๆ
“ ก็เป็นแบบนี้ทุกที พาชั้นเข้าบ้านเดี๋ยวนี้เลย....”
“ ครับผม....” ซีวอนถึงกับยิ้มไม่หุบก่อนจะวางฮันคยองลงบนรถและพาอีกคนเข้าไปในบ้าน ซึ่งฮยอกแจได้นั่งรออีกคนอยู่อนหน้แล้วเพียงแค่ได้เห็นซีวอน ฮยอกแจก็รู้สึกผิดต่ออีกคนมากเหลือเกิน ที่ได้ทำร้ายคนที่เจ้านายของตนเองรัก
“ พี่ฮัน.....”
“ ฮยอก กลับมานานแล้วหรอ.....”
“ สักพักแล้วครับ....” ฮยอกแจเดินไปเข็นรถแทนต่อจากซีวอนที่เดินเข้ามาส่ง ร่างโปร่งไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อนดี ถ้าซีวอนรู้ก็คงจะโกรธไม่น้อยแต่ถ้าฮยอกไม่พูดอะไรบ้าง ตนเองก็รู้สึกอึดอัดแบบนี้ไปจนวันตาย
“ คุณซีวอนครับ.....”
“ ครับ.....”
“ คือว่าผม ผม.....”
“ นายมีอะไรรึเปล่าฮยอก.....”
“ ผมขอโทษนะครับ.....” ซีวอนทำหน้ามึนงงเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่ฮยอกแจพูดถึง ก่อนจะหัวเราะออกมาซะเสียงดัง
“ นายจะมาขอโทษชั้นทำไมกัน.....”
“ ก็ที่ผม ผมทิ้งพี่ฮํนเอาไว้คนเดียว จนคุณต้องมาคอยดูแลแทน.....”
“ ถ้าเป็นเรื่องนั้นนายก็อย่าคิดมาก ชั้นเต็มใจที่จะดูแลพี่ชายนาย....”
“ ขอบคุณครับ.....”
“ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ชั้นก็ขอตัวกลับก่อนนะ เอาไว้เจอกันใหม่.....” ซีวอนโบกมือลาสองพี่น้องก่อนจะขับรถออกไป ทันทีที่ซีวอนจากไปฮยอกแจก็เดินมาหาฮันคยอง ที่นั่งอยู่ก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
“ พี่ฮัน พี่ฮันครับ.....”
“ ฮยอก นายร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรนาย.....”
“ ฮืออออ ผมแพ้แล้ว ผมยอมแพ้แล้วครับ.....” ฮยอกแจโผเข้ากอดร่างของพี่ชายตนเองและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เหมือนกับจะให้ความรู้สึกผิดและความน้อยใจที่คนตัวเล็กมีให้ตลอดมา หลุดลอยออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลต่อหน้าพี่ชายตนเอง ฮันคยองก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้ จึงได้แต่กอดร่างของฮยอกแจและคอยปลอบโยนอีกคนเอาไว้
“ ร้องไห้ออกมาเถอะ ถ้ามันจะทำให้นายรู้สึกดีขึ้น....”
“ ทำไม ทำไมผมรักเค้ามากขนาดนี้ แต่เค้ายังรังเกียจผม ทำไมครับพี่ฮัน....”
“ ฮยอก บางทีอะไรที่มันไม่ใช่ของๆเรา เราก็อย่าไปไขว่คว้าเอาไว้เลยนะ.....”
“ แต่ผมรักดงเฮ ผมรักดงเฮมาตลอดเวลานะครับพี่....”
“ อะไรนะ นายพูดอีกทีสิ.....”
“ ผมรักดงเฮ.....” ฮันคยองถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียวทำไมน้องชายตนเอง จะต้องมารักคนๆเดียวกับคนที่ทำร้ายตนเองด้วย หรือว่ามันจะเป็นสิ่งที่กำหนดเอาไว้ให้สองพี่น้อง ต้องมาเจอกับเรื่องราวแบบนี้
“ ฮยอก....”
“ ครับพี่ฮัน.....”
“ รักคนที่เค้าไม่รักเรา มันเจ็บปวดนะ....”
“ ก็เพราะอย่างนี้ไงครับ ผมถึงเจ็บในนี้ เจ็บปวดหัวใจอย่างถึงที่สุด เมื่อได้แต่ตัว แต่หัวใจไม่เคยได้....” เป็นครั้งที่สองที่ฮันคยองถึงกับนิ่งไปเมื่อฮยอกพูดว่าได้ตัว หรือว่าบางทีทั้งสองอาจจะเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อนไปแล้ว ยิ่งคิดฮันคยองก็ยิ่งสงสารฮยอกแจที่ต้องมาเป็นเช่นนี้ แต่จะทำยังไงได้เมื่อคนตัวเล็กเอ่ยปากว่าเกลียดฮยอกแจขนาดนี้ สำหรับฮันคยองแล้วไม่ได้กลัวว่าดงเฮจะร้อยกับตนเองเพียงคนเดียว หากแต่ฮยอกแจจะโดนหางเลขไปด้วยถ้าเป็นเช่นนั้น ฮันคยองจะไม่ขอเข้าใกล้ทั้งซีวอนและดงเฮอีกเป็นอันขาด
....................................................................................................
สวัสดีคะเพื่อนๆทุกคน ลืมเรื่องนี้ของซีฮันไปกันแล้วยังเอ่ย
พี่หนิงทิ้งไปนานเลยนะคะ แต่ก็ไม่ได้ลืมนะคะ กลัวว่าคนจะเบื่อที่จะต้องอ่านfic ยาวๆกัน
แต่พี่หนิงก็มาอัพตอนใหม่แล้วนะคะ สนุกไม่สนุกยังไงติชมกันได้นะคะ
รักทุกคนและซีฮันเสมอ อย่าลืมดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ เอาไว้เจอกันใหม่นะคะ ^______^
ความคิดเห็น