คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : fic nai he (รักที่เจ็บปวด) sihan 6
เช้าวันใหม่ที่อากาศค่อนข้างเย็นสบายปลุกให้คนไข้อย่างฮันคยอง ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะค่อยๆขยับตัวเองเพื่อจะกดเรียกพยาบาลที่อยู่ด้านนอก ฝ่ามืองามค่อยๆเอื้อมไปกดกริ่งก่อนที่จะมีนางพยาบาลเข้ามาถามคนไข้ ว่าต้องการอะไร
“ มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ....”
“ คือผมอยากจะออกไปดูดอกไม้ข้างนอกจะได้มั้ยครับ....”
“ ได้สิคะ งั้นรอสักครู่นะคะ....” พยาบาลสาวเดินออกไปตามผู้ช่วยมาประคองร่างของฮันคยอง ก่อนจะพาอีกคนออกไปเดินเล่นตามที่ขอ ฝ่ามือน้อยๆค่อยๆเข็นคนไข้อย่างช้าๆ ก่อนจะชวนคุยให้คนไข้ไม่เหงา
“ วันนี้อากาศกำลังดีเลยนะคะ....”
“ ใช่ครับ เสียงนกปลุกให้ผมตื่น....”
“ ว่าแต่วันนี้คุณหมอให้กลับบ้านได้แล้วใช่มั้ยคะ....”
“ ใช่ครับ สายๆน้องผมคงมารับ....”
“ กลับบ้านแล้ว อล่าลืมออกกำลังกายขาด้วยนะคะ....”
“ ครับ....” ฮันคยองยิ้มให้นางพยาบาลด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เช่นเดียวกับรอยยิ้มที่ส่งกลับมาหาฮันคยองยิ่งดูก็ยิ่งมีความสุข ร่างบางนั่งรถเข็นชมวิวอยู่สักพักก็ได้เวลากลับห้อง แม้ว่าจะไม่อยากกลับแต่ฮันคยองก็ต้องยอมทำตาม ร่างบางล้มตัวลงนอนก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือ โทรหาฮยอกแจให้รีบมารับตนเองกลับบ้านเสียที ทันทีที่รู้ว่าหมอให้พี่ฮันคยองกลับบ้านได้แล้ว ฮยอกแจก็รีบวางงานก่อนจะเดินลงไปยังชั้นล่าง ที่ซีวอนกับทงเฮเพิ่งจะเดินควงแขนกันมาทำงาน ภาพที่สองคนนั้นหวานใส่กันทำให้หัวใจของฮยอกแจเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ต้องทำเป็นมองไม่เห็นภาพบาดตานั้นยากเย็น ฮยอกแจพยายามเดินเลี่ยงไปอีกทางทว่าซีวอนเรียกเอาไว้ก่อน ทำให้ร่างโปร่งจำต้องเดินเข้าไปหาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ ฮยอก นายกำลังจะไปไหน....”
“ ผมจะไปรับพี่ฮันกลับบ้านครับ....”
“ คุณหมอให้กลับบ้านแล้วหรอ....”
“ ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ....”
“ เดี๋ยวก่อนสิ อย่าเพิ่งไป....” ซีวอนเอ่ยทักฮยอกแจเอาไว้ทำให้ทงเฮเริ่มจะไม่พอใจ
“ มีอะไรกับผมครับ....”
“ ชั้นจะไปกับนายด้วย....”
“ ซีวอน ทำไมต้องทำขนาดนั้นด้วย....”
“ ทงเฮ ผมก็แค่อยากจะรับผิดชอบก็เท่านั้น....”
“ เป็นความผิดของเราซะที่ไหนกัน อยากเซ่อซ่าเดินลงไปเล่นน้ำเองช่วยไม่ได้....” ฮยอกแจแหงนหน้ามองดูทงเฮอย่างไม่เชื่อสายตา ว่าคนที่ตนเองแอบรักจะมีท่าทีรังเกียจพี่ฮันคยองขนาดนี้
“ อย่าเลยครับท่านประทาน ผมไปรับพี่ฮันเองจะดีกว่า....”
“ เห็นมั้ย เค้าก็บอกแล้วว่าไปเองได้ ซีวอนมีงานที่ต้องทำไม่ใช่หรอ....”
“ แต่ผม....”
“ ก็แค่คนพิการคนนึง อย่าทำเป็นเรื่องมากหน่อยเลย....”
“ ทงเฮ พูดจาแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะครับ....”
“ พูดถึงไม่ได้เลยใช่มั้ยคนๆนี้ ซีวอนดูจะเป็นห่วงเค้ามากกว่าทงเฮอีกนะ....”
“ ใช่ครับผมเป็นห่วงเค้า เพราะผมเค้าถึงต้องเป็นแบบนี้....” ซีวอนสะบัดแขนทงเฮออกอย่างรำคาญ ก่อนจะส่งแฟ้มงานให้ฮยอกแจถือเข้าไปดูแลแทนตนเองทันที
“ ฮยอกชั้นฝากงานด้วยนะ เสร็จแล้วจะรีบกลับมา....”
“ ไม่นะซีวอน ซีวอนจะทิ้งทงเฮหรอ....”
“ ฮยอกชั้นฝากทงเฮด้วยนะ....”
“ ครับท่านประทาน....” พูดจบซีวอนก็รีบเดินลงไปที่รถก่อนจะขับออกไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของทงเฮ ทำเอาร่างบางถึงกับโกรธก่อนจะหันมาเล่นงานฮยอกแจแทน
“ เพราะนายคนเดียว ซีวอนถึงทำแบบนี้กับชั้น....”
“ ท่านประทานก็แค่เห็นว่าอะไรถูกอะไรผิด ผมว่าเราควรจะเข้าไปทำงานกันได้แล้ว....”
“ ชั้นไม่ไป....”
“ แต่มันเป็นคำสั่งของท่านประทาน ผมก็ต้องทำตาม....” ฮยอกแจพูดจบก็ดึงเรียวแขนของอีกคนให้เดินตามไปอย่างง่ายดาย แม้ว่าทงเฮจะออกแรงตีที่แขนของฮยอกแจเพื่อให้อีกคนปล่อยตนเองให้เป็นอิสระ แต่ทว่าวงแขนนั้นกลับเลื่อนไปที่เอวบางๆของอีกคน ยิ่งทำให้ทงเฮดิ้นไม่หลุดและทันทีที่มาถึงห้องทำงาน ฮยอกแจก็ปล่อยให้ทงเฮเป็นอิสระแลกกับการถูกทงเฮตบเข้าที่หน้าอย่างแรงด้วยความโกรธ และแรงตบนั้นทำเอาฮยอกแจถึงกับหน้าชาไปเลยทีเดียว
“ อย่าเสนอหน้ามาถูกตัวชั้นอีกจำไว้....”
“ ทงเฮ....”
“ ชื่อนี้มีไว้ให้คนที่รักเรียกเท่านั้น นายไม่เหมาะที่จะเรียก....”
“นายคงจะเกลียดชั้นมากสินะ แม้กระทั่งชื่อก็เรียกไม่ได้....”
“ รู้แล้วก็ดี ไม่ใช่แค่นายที่ชั้นเกลียดนะ พี่ชายนายก็ด้วย ตัวขัดความสุขของคนอื่น....” ทงเฮพูดจบก็ตั้งท่าจะเดินผ่านไป แต่ฮยอกแจกลับรั้งเรียวแขนนั้นเอาไว้ได้ทัน
“ ทำไมไม่คิดบ้าง ว่าบางทีคนที่ขัดความสุขนาย อาจจะเป็นคนซีวอนอยากเข้าใกล้....”
“ ไม่มีทาง ถ้าพี่นายไม่ไปยั่วซีวอน ชั้นรับรองแม้แต่หางตาซีวอนก็จะไม่มีวันแล แล้วก็ช่วยเอามือนายออกไปเสียที มันทำให้ชั้นขยะแขยง....” ราวกับโดนมีดบาดเข้าที่หัวใจอย่างแรงคำพูดของคนที่ตนเองรักนักรักหนา ทำไมถึงรู้สึกเจ็บปวดเจียนตายได้ขนาดนี้ ฝ่ามือบางปล่อยแขนอีกคนให้เป็นอิสระอย่างที่ต้องการ ก่อนที่ตนเองจะเดินไปนั่งยังที่โต๊ะของตนเองอย่างอ่อนแรง อีกฝากฝั่งของคนที่กำลังรอน้องชายมารับกลับบ้านด้วยใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม จนเมื่อเสียงประตูที่ตนเองรอคอยได้ถูกเปิดออกพร้อมกับใครอีกคน ที่ฮันคยองไม่อยากเจอก็ค่อยๆก้าวเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้สีสดช่อใหญ่ ค่อยๆก้าวเข้ามาคนที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม
“ ผมมารับคุณกลับบ้าน....”
“ ฮยอกล่ะ ฮยอกไปไหน....”
“ พอดีที่งานด่วนเข้ามา ผมจึงขออาสามารับคุณแทน....”
“ ชั้นจะรอฮยอกมารับ คุณกลับไปเถอะ....” ฮันคยองรีบเบี่ยงหน้าไปอีกทางไม่อยากจะมองหรือพูดคุยกับคนใจร้าย ที่ต่อให้นานแค่ไหนฮันคยองก็ไม่มีวันลืมความป่าเถื่อนที่อีกคนมอบให้ตนเองได้เลย
“ นายเป็นยังไงบ้าง หายดีแล้วใช่มั้ย....” เงียบสนิทไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน ทำให้ซีวอนรู้ดีว่าอีกคนไม่อยากจะคุยกับตนเองสักเท่าไหร่ แต่ซีวอนก็จะพยายามทำให้ฮันคยองยอมมองตนเองในแง่ดีอีกครั้งให้ได้ ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงคนไข้ก่อนจะยืนดอกไม้ช่อใหญ่ให้คนที่นั่งนิ่ง ราวกับตนเองเป็นรูปปั้นไปเสียแล้ว
“ หวังว่านายจะชอบมันนะ....” ฮันคยองมองดูดอกไม้ช่อนั้นก็ถึงกับน้ำตาร่วงทันที เพราะดอกไม้นั้นเป็นดอกไม้ชนิดเดียวกับวันที่ตนเองซื้อไปให้ฮยอกแจ และถูกอีกคนทำร้ายอย่างไม่ใยดี
“ ชั้นไม่ชอบดอกไม้ คุณเอากลับไปเถอะ....”
“ ทำไมล่ะ ผมตั้งใจเอามาให้คุณนะ....”
“ แต่ชั้นไม่ต้องการ เข้าใจมั้ยว่าชั้นไม่ต้องการ....”
“ ผมแค่อยากจะขอโอกาส คุณจะให้ผมได้มั้ย....”
“ ทำไมชั้นต้องให้โอกาสนายด้วย ทั้งๆที่นายทำร้ายชั้นขนาดนี้....” ฮันคยองเอาดอกไม้ช่อนั้นฟาดลงไปที่อกของอีกคนอย่างแรง ทำให้ดอกไม้นั้นล่วงหล่นอยู่บนพื้นและตามตัวของคนทั้งสอง เสียงร้องไห้และหยดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มนั้น ทำให้ซีวอนยิ่งรู้สึกผิดมากเข้าไปอีก อยากจะกลับไปแก้ไขเรื่องราวทั้งหมดแต่ก็ทำไม่ได้ ความเลวที่ตนเองเคยทำไว้ไม่สมควรจะให้อภัยด้วยซ้ำ
“ ไม่ว่าคุณจะเกลียดผมแค่ไหน จะไล่ผมยังไงผมก็จะขอโอกาส แม้ว่ามันจะไม่มีวันนั้นก็ตาม....”
“ ชั้นไม่มีวันให้อภัยนาย ออกไปจากชีวิตชั้นซะที ยิ่งชั้นอยู่ใกล้นายแค่ไหน ชีวิตของชั้นก็มีแต่เรื่องเลวร้ายตลอดเวลา....” ฮันคยองใช้สองแขนทุบตีอีกคนราวกับจะให้ความเกลียดนั้นหายไปพร้อมๆกับคนตรงหน้า แต่ซีวอนก็ไม่แสดงท่าทีว่าจะเจ็บปวดกับการกระทำของร่างบางซ้ำยังรั้งร่างของฮันคยอง เข้ามากอดเอาไว้แนบอกด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ
“ วันนี้คุณยังไม่ให้อภัยผม แต่ผมจะรอวันนั้นวันที่คุณให้อภัย....” ริมฝีปากหนาก้มลงจูบที่ผมนุ่มของอีกคนอย่างฉวยโอกาส กลิ่นหอมๆของแชมพูและกลิ่นกายแต่ยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำ ทำให้ซีวอนไม่อยากจะคล้ายอ้อมกอดนั้นลง แต่ทว่ากลัวฮันคยองจะเข้าใจตนเองแย่ลงไปกว่านี้ ซีวอนจึงค่อยๆผละตนเองออกมาก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาอีกคนอย่างเบามือ
“ กลับบ้านกันเถอะ....” ฮันคยองมองอีกคนโดยไม่พูดอะไรก่อนที่ซีวอนจะเดินไปจัดการ เรื่องค่าใช้จ่ายและพาอีกคนกลับบ้านโดยที่ทั้งสองไม่ยอมพูดจากันสักคำ ไม่นานนักรถหรูก็มาจอดเทียบหน้าบ้านตามที่ฮันคยองบอก ซีวอนจอดรถเสร็จก็รีบเอารถเข็นลงจากรถก่อนจะอ้อมมาอุ้มฮันคยองลง
“ ผมต้องอุ้มคุณลง....” ฮันคยองรู้ดีว่าซีวอนหมายถึงอะไรก่อนจะค่อยๆปลดสายนิรภัยออก ซีวอนค่อยๆช้อนร่างของฮันคยองเอาไว้ในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน เรียวแขนของฮันคยองก็โอบกอดรอบคอของซีวอนเอาไว้จนแน่น เพราะกลัวว่าอีกคนจะทำตนเองตกจากอ้อมนั้น ร่างสูงวางฮันคยองลงก่อนจะเข็นอีกคนเข้าบ้านด้วยใบหน้าที่มีความสุข หลังจากที่จัดแจ้งทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ซีวอนก็เดินมานั่งที่โซฟาเพื่อคลายความเหนื่อยล้า และนั้นก็ทำให้ฮันคยองเข็นรถเข้าไปในครัวก่อนจะออกมาพร้อมกับแก้วน้ำ ที่บรรจุน้ำเย็นเอาไว้ก่อนจะส่งให้อีกคนด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
“ น้ำ....”
“ ขอบคุณครับ....” ร่างสูงรับน้ำมาดื่มทำให้มือสัมผัสกันอย่างไม่ตั้งใจ ซีวอนดูจะอ้อยอิ่งกว่าจะยอมถอนมือออกมา ร่างสูงมองไปทั่วบ้านก่อนจะเอ่ยถามว่าอีกคนจะอยู่กับใครยังไง เพราะซีวอนไม่เห็นจะมีใครอยู่บ้านเลยสักคน
“ คุณอยู่คนเดียวได้หรอ....”
“ ได้ ขอบใจที่มาส่ง....”
“ ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนมั้ย....”
“ อย่าเลย นายกลับไปทำงานเถอะ มีงานด่วนไม่ใช่หรอ....” ซีวอนรีบชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆฮันคยอง พรางยิ้มอย่างมีความสุขก่อนเอ่ยคำถามที่อยากรู้
“ คุณเป็นห่วงผมใช่มั้ย....”
“ ใครเค้าเป็นห่วงกันล่ะ ก็แค่เห็นว่านายช่วยชั้นก็เท่านั้นเอง....”
“ เอ่อ คุณไม่ได้ห่วงนี่เอง แต่ไม่เป็นไรผมจะถือว่าคุณเป็นห่วงผมก็แล้วกันนะ....”
“ แล้วแต่นายสิ จะมาถามชั้นทำไม....”
“ ต้องถามสิ ก็เพราะว่านายคือ....”
“ คืออะไร....”
“ คือคนที่ผมห่วงใย....”
“ ชั้นอยู่คนเดียวได้ คุณกลับไปเถอะ....”
“ คุณอยู่คนเดียวได้จริงๆนะ ผมเป็นห่วง....” น้ำเสียงที่ลงท้ายคำว่าเป็นห่วงฮันคยองรับรู้ได้ดี ว่ามันมาจากใจจริงๆแต่ก็ไม่อยากจะเจ็บเหมือนที่ผ่านมา แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามทำดีแค่ไหน ฮันคยองก็พยายามหากำแพงมากั้นกลางเอาไว้เสียทุกที ซีวอนยิ้มหวานๆให้ฮันคยองก่อนจะยอมตัดใจกลับไปทำงาน แม้ว่าจะไม่อยากไปแต่ก็ไม่อยากกวนใจฮันคยองไปมากกว่านี้ ตัวซีวอนเองที่กำลังมีความสุขอยู่แต่ความสุขนั้นก็หายไปในทันตา เพราะเพียงแค่เค้าก้าวเท้าเข้ามาที่ห้องก็พบว่าทงเฮนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ร่างสูงรู้ดีว่าทงเฮกำลังโกรธจึงพยายามทำตัวออดอ้อนอีกคนเพื่อให้หายโกรธตนเอง ฝ่ามือหนาโอบกอดอีกคนจากทางด้านหลังพรางซุกหน้าลงที่ไหล่อีกคนอย่างน่าชัง
“ โกรธผมอยู่หรอครับ....”
“ ทงเฮมีสิทธิ์ที่จะโกรธด้วยหรอ ในเมื่อซีวอนทำอย่างกับทงเฮไม่มีตัวตน....”
“ ผมขอโทษนะ แต่ผมต้องไปรับฮันคยองจริงๆ....”
“ แล้วทำไมไม่อยู่เฝ้าเลยนะ จะกลับมาทำไมกัน....”
“ ก็ผมรู้ว่าทงเฮรอผมอยู่นะสิ ผมจึงรีบกลับมา ทงเฮอย่าน้อยใจกับเรื่องนี้เลยนะครับ....”
“ ทำไมล่ะซีวอน เรื่องนั้นก็ผ่านมาแล้วอีกอย่าง เราไม่ได้ทำเค้าซะหน่อย....”
“ นั้นเพราะผมดูแลเค้าได้ไม่ดีเท่าที่ควรนะสิ ทงเฮโกรธผมมากหรอ....” ร่างสูงก้มลงจูบที่ซอกคออีกคนอย่างเอาใจ ซีวอนรู้ดีว่าพูดยังไงทงเฮถึงจะหายโกรธตนเอง และกลับมาร่างเริงได้เหมือนดังเก่า
“ วันหลังอย่าเห็นคนอื่นสำคัญกว่าทงเฮนะ....”
“ ครับผม จะไม่มีใครสำคัญเท่าทงเฮได้เลย....” คนตัวเล็กโผเข้ากอดหาอ้อมกอดที่แข็งแกร่งฝ่ามือบางโอบกอดรอบคออีกคนเอาไว้ ก่อนจะจูบที่แก้มอีกคนอย่างพอใจที่ซีวอนให้คำสัญญานั้นกับตนเอง ในขณะที่คนในห้องกำลังมีความสุขแต่คนที่ยืนดูอยู่ด้านนอกอย่างฮยอก กับล้มทั้งยืนที่รู้ดีไม่ว่าจะยังไงทงเฮก็ไม่วันมองมาที่ตนเองเหมือนที่มองซีวอน ทั้งสายตาทั้งหัวใจทงเฮมีแต่ซีวอนเพียงคนเดียว ฮยอกแจพยายามพาตัวเองเดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน ก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาซองมินเพื่อจะวานให้อีกคนไปอยู่เป็นเพื่อนพี่ฮันคยองก่อน แต่ซองมินเองก็มีงานที่ต้องทำแม้อยากจะไปใจแทบขาด แต่บิดาสั่งห้ามเอาไว้ทำให้ซองมินจำต้องทนทำงานให้เสร็จ ส่วนทางด้านคยูฮยอนที่ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านพักเล็กๆพร้อมกับซันนี่ภรรยาสาวที่เค้ารักพร้อมกับลูกน้อย ที่ดิ้นอยู่ในท้องของคนที่ตนเองรักหมดหัวใจ หญิงสาวร่างบางเล้กเดินเข้ามาหาสามีตนเองที่นั่งหน้าเครียดอยู่ ซันนี่รู้ดีว่าคยูฮยอนตัดสินใจลำบากที่จะบอกเรื่องนี้ให้บิดารับรู้
“ คยู....”
“ ซันนี่คุณลุกมาทำไมครับ ทำไมไม่นอนพัก....”
“ ก็ซันนี่เป็นห่วงคยู....”
“ ผมไม่เป็นอะไร ไม่ต้องห่วงนะครับดูแลลูกของเราให้ดีๆ....”
“ ซันนี่ขอโทษนะคะ ที่ทำให้คยูต้องมานั่งเครียดอยู่อย่างนี้....”
“ ไม่เลยครับ ผมมีความสุขมากเลยนะ....” คยูฮยอนโอบกอดร่างเล็กๆของซันนี่เอาไว้แนบกาย แม้ว่าตนเองจะเครียดแค่ไหนแต่ต่อหน้าคนที่รัก คยูก็ไม่อยากทำให้ไม่สบายใจเครียดก็บอกว่าไม่ได้เครียด ซันนี่เองก็รู้ถึงนิสัยของคยูดีแต่ก็พยายามทำอย่างที่คยูฮยอนบอก เพราะนั้นจะทำให้ร่างโปร่งหายห่วงตนเองลงไปบ้าง คยูฮยอนคิดเอาไว้ว่าจะพาซันนี่ไปอยู่ให้ไกลจากบิดา เพราะถ้าเรื่องนี้รู้ถึงบิดาตนเองรับรองได้ว่าลูกของตนเอง จะไม่มีทางลืมตามาดูโลกได้เป็นแน่ แต่ความลับย่อมไม่มีอยู่ในโลกเมื่อบิดาของซองมิน สั่งให้คนคอยจับตาดูคยูฮยอนอยู่ห่างๆ
และสายสืบก็สืบจนรูว่าคยูฮยอนแอบซุกผู้หญิงเอาไว้และตอนนี้ก็กำลังท้องอยู่ด้วย ทันทีที่บิดาซองมินรู้ก็โกรธที่ตนเองโดนหลอกจึงโทรศัพท์ไปต่อว่าบิดาคยูฮยอนยกใหญ่ ว่าลูกชายตนเองเสียใจยกใหญ่ถึงกับขนาดจะยกเลิกการหมั้นครั้งนี้ด้วย ถ้าหากว่าลูกในท้องของผู้หญิงคนนั้นยังอยู่ให้เป็นเสี้ยนหนามตนเอง ทันทีที่วางสายจากทางนั้นแล้วบิดาคยูฮยอนก็ทรตามตัวลูกชายคนดี ครั้งต่อว่าอย่างเสียๆหายๆรวมถึงซันนี่ด้วย
“ แกอยู่ไหนไอลูกสารเลว....”
“ มีอะไรครับคุณพ่อ ทำไมอยู่ๆก็ว่าผมล่ะครับ....”
“ แกไม่ให้ชั้นด่าแก แล้วจะให้ไปด่าใครห๊ะ....”
“ ด่าก็ต้องมีเหตุผลสิครับ....”
“ หน้าอย่างแกต้องเอาเหตุผลด้วยหรอ รู้มั้ยว่าพ่อของหนูซองมินโทรมาต่อว่าชั้น เรื่องที่แกซุกผู้หญิงเอาไว้แถมต้องนี้ก็ดันท้องเสียด้วย....”
“ คุณพ่อทราบ....”
“ เอ่อสิว่ะ ชั้นขอให้แกจัดการเรื่องนี้ด่วนเลย เอาเงินไปฟาดหัวผู้หญิงคนนั้นซะ ให้เอาลูกของมันออกไปด้วย....”
“ คุณพ่อ นั้นลูกของผมนะครับ....”
“ แต่ชั้นไม่ต้องการมัน อย่าให้ชั้นรู้นะว่าแกยังไม่ยอมทำตามที่ชั้นบอก ไม่งั้นก็ไม่ต้องมาเรียกชั้นว่าพ่อ....”
“ แต่ผมรักซันนี่นะครับ....”
“ ชั้นไม่สนใจ ชั้นรู้แค่ว่าหนูซองมินจะต้องเป็นเมียแกคนเดียว....” บิดาของคยูฮยอนพูดจบก็ตัดสายทิ้งทันทีทำให้คยูฮยอนที่โกรธจนลมแทบจับ เมื่อรู้ว่าพ่อซองมินสั่งบิดาตนเองให้ทำแบบนี้ ร่างโปร่งลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะคว้ากุญแจรถและเดินออกไป แม้ว่าซันนี่จะห้ามเอาไว้แต่คยูฮยอนก็ไม่ยอมฟัง เพราะตอนนี้โกรธจนเลือดขึ้นหน้าใครห้ามอะไรก็ไม่ฟัง ร่างโปร่งขับรถมาถึงที่ทำงานของซองมินก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกคน
ด้วยใบหน้าและแววตาที่นิ่งเฉย ร่างโปร่งผลักประตูเข้าไปทำเอาซองมินที่ทำงานอยู่ถึงกับตกใจ แต่ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะกล่าวอะไรแรงกระชากจากอีกฝ่ายก็มีมาก จนซองมินลุกขึ้นตามมาได้อย่างง่ายดาย
“ รู้มั้ยว่าวันนี้พ่อนายโทรมาฟ้องอะไร....”
“ นายพูดเรื่องอะไร ชั้นไม่เข้าใจ....”
“ เลิกตีหน้าใสซื่อสักที บอกตามตรงเห็นแล้วจะอ้วก....” แรงบีบที่ต้นแขนนั้นแรงจนซองมินต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ แต่พยายามกัดฟันไม่แสดงท่าทีที่อ่อนแอให้อีกคนได้เห็น
“ พ่อชั้นไปทำอะไรให้นาย ทำไมต้องมาลงที่ชั้นด้วย....”
“ ก็เพราะพ่อนาย โทรมาบอกว่าลูกชายสุดที่รัก รับไม่ได้ที่คนอย่างชั้นมีเมียอยู่แล้ว และที่สำคัญตอนนี้คนที่ชั้นรักกำลังท้องด้วย....” ซองมินถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้ยินแบบนี้ ตนเองไม่เคยรู้มาก่อนว่าคยูฮยอนมีคนรักอยู่ก่อนหน้า ถ้ารู้ตนเองก็ไม่ยอมรับหมั้นในครั้งนี้
“ ชั้นไม่รู้เรื่อง นายอย่ามาลงที่ชั้นสิ....”
“ ไม่ให้ลงที่นายแล้วจะให้ไปลงที่ใคร บอกมาสิ บอกมา....” คยูฮยอนเขย่าร่างของซองมินไปมาจนคนตัวเล็กหมดความอดทน ก่อนจะฝาดมือเข้าไปที่ใบหน้าของอีกคนเพื่อเรียกสติ
“ กับใครชั้นไม่รู้ แต่อย่ามาใช้กับชั้น....”
“ งั้นก็คอยดู....” พูดจบคยูฮยอนก็ลากข้อมือเล็กๆของซองมินให้เดินตามตนเองไปอย่างง่ายดาย แม้ว่าซองมินจะพยายามตีอีกคนหวังจะให้ปล่อยแต่วงแขนนั้นแน่นหนาเหลือเกิน ทำให้ซองมินไม่อาจจะต้านทานอะไรได้คยูฮยอนทั้งลากทั้งหิ้วอีกคนให้เดินตามอย่างไม่ปราณี หลายครั้งที่ซองมินล้มลงกับพื้นแต่คยูฮยอนก็ลากให้เดินตามไปอย่างไม่ห่าวใยอีกคน ที่ตนเองเคยรู้สึกดีๆด้วยเลยเวลานี้คยูฮยอนดูจะน่ากลัวสำหรับซองมินไปเสียแล้ว
..................................................................................................................
สวัสดีคะีรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน ขอเสียงคนรักซีฮันหน่อยสิคะ ^^
พี่หนิงวันนี้ว่างจากงานก็เลยมีเวลาอัพฟิค เพื่อนๆอย่าเพิ่งเบื่อพี่หนิงและฟิคของพี่หนิงด้วยนะคะ
อาจจะมีคำไม่สุภาพบ้าง แต่ก็ต้องใส่ลงไปเพราะมันจะได้อ่านแล้วเข้าใจถึงความรู้สึกของคนๆนั้นนะคะ
อากาศเปลื่ยนฝนตกทุกวันเลย ตอนนี้พี่หนิงก็เป็นหวัดไปตามระเบียบ
เพื่อนๆต้องดูแลสุขภาพให้ดีๆๆนะคะ เอาไว้เจอกันใหม่ในตอนหน้านะคะ ^^ รักทุกคนและซีฮันเสมอ
ความคิดเห็น