คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : fic nai he (รักที่เจ็บปวด) sihan 9
เช้าวันใหม่ที่ดูจะสดใสของใครต่อหลายคนหากแต่มันไม่ใช่ของฮยอกแจ ที่ยังคงนั่งคิดว่าจะทำยังไงให้ทงเฮหายโกรธและให้อภัยตนเอง ร่างโปร่งนั่งคิดมันอยู่อย่างนั้นจนพี่ฮันคยองที่แอบมองดูอยู่ห่างๆอดเป็นห่วงน้องชายตนเองไม่ได้ ก่อนจะเข็นรถไปใกล้ๆน้องและเอื้อมมือไปปลอบอีกคนอย่างให้กำลังใจ
“ อย่าคิดมากสิฮยอก อะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด....”
“ แต่ผมกลัว กลัวว่าผมจะต้องสูญเสียเค้าไป....”
“ แล้วฮยอกจะทำยังไง ในเมื่อเค้าไม่ได้มีแค่เรา....”
“ ผมจะทำให้ทงเฮมีแค่ผมเพียงคนเดียว ผมทนไม่ได้ที่ต้องเห็นคนของผมอยู่กับคนอื่น....” ฮันคยองถึงกับพูดไม่ออกที่ฮยอกแจยืนยันความคิดนี้ ร่างบางไม่รู้จะหาวิธีไหนเพื่อจะพาฮยอกแจให้พ้นจากสภาพแบบนี้ ไหนจะเรื่องของตนเองที่ยังคงเป็นความลับและความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งของดงเฮกับฮยอกอีก ฮันคยองได้แต่กลัวว่าถ้าสักวันหนึ่งความจริงถูกเปิดเผยออกมาฮยอกจะทำใจลำบากที่สุด หลังจากที่ปลอบใจฮยอกแจอยู่สักพักฮันคยยองก็รีบให้ฮยอกไปทำงาน เพราะไม่อยากให้เรื่องส่วนตัวมาทำให้งานต้องมาพังไปด้วย แม้ว่าจะไม่อยากไปหากแต่คิดว่าจะได้เจอดงเฮเพียงแค่นี้ฮยอกแจก็รีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว และรีบไปทำงานด้วยความหวังว่าจะเจออีกคนในที่ทำงาน ไม่นานนักฮยอกแจก็มาถึงที่ทำงานและสิ่งที่เค้าหวังก็เป็นจริง เมื่อดงเฮทำงานพร้อมกับซีวอนด้วยใบหน้าที่ร่าเริงผิดจากเมื่อวานที่ตอนอยู่กับตนเอง เพียงแค่เห็นว่าดงเฮยิ้มให้ซีวอนความรู้สึกหึงหวงก็ค่อยๆผุดขึ้นมาในใจ ก่อนที่หัวใจและความคิดจะสั่งให้ฮยอกแจลุกจากเก้าอี้และรีบตรงไปยังทั้งสอง ก่อนที่จะรั้งเรียวแขนและเรียกชื่อของอีกคนด้วยน้ำเสีงที่ค่อนข้างหวนเล็กน้อย
“ ดงเฮ....” แรงกระชากที่มีทำให้ดงเฮถึงกับหันมาอย่างง่ายดาย และเพียงแค่เห็นว่าเป็นใครใบหน้าหวานก็แปรเปลื่ยนเป็นบึ้งตึงทันที
“ มีอะไร....”
“ คือว่า...” ฮยอกแจไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงให้คนตัวเล็กเข้าใจ และยังไม่ทันที่ฮยอกแจจะพูดอะไรซีวอนที่ยืนอยู่ข้างๆ มองมาที่ฮยอกแจราวกับจะรอคำตอบของเค้าเช่นกัน
“ นายมีอะไรกับดงเฮหรอ....”
“ คือผม ผม....”
“ ถ้าไม่มีอะไรก็ปล่อยชั้นได้แล้ว เสียเวลา.....”
“ ชั้นอยากจะคุยกับนายสักครู่ได้มั้ย....” ฮยอกแจมองหน้าคนตัวเล็กยังตั้งรอความหวัง แต่สายตาและท่าทีของดงเฮมันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีฮยอกแจจะได้คำตอบแบบไหน
“ ไม่....”
“ ดงเฮ.....”
“ ชั้นไม่ว่าง....”
“ แต่ว่าชั้น....”
“ ถ้านายมีอะไรจะคุย เอาไว้ให้ชั้นว่างๆก่อนก็แล้วกัน เพราะตอนนี้ชั้นมีเรื่องจะคุยกับแฟนของชั้น....” พูดจบดงเฮก็ปัดมือของฮยอกแจออกอย่างไม่ใยดี ทำเอาซีวอนที่มองดูอยู่ยังคงมึนงงกับท่าทีของสองคนนี้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากก่อนจะโอบเอวดงเฮเดินกลับเข้าไปที่ห้องทำงาน ทิ้งให้ฮยอกแจถึงกับหมดแรงเมื่อเจอคำตอบแบบนี้ถึงยังๆไงดงเฮก็คงจะไม่มีทางให้อภัยตนเอง และที่สำคัญดงเฮยังเกลียดพี่ฮันคยองอีกไม่มีทางที่เรื่องนี้จะกลับไปเป็นเหมือนเก่า ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจฮยอกแจจึงตัดสินใจซื้อเหล้าขึ้นไปกินที่ดาดฟ้าเพียงลำพัง เพราะไม่ว่าจะทำยังภาพและเสียงของดงเฮยังคงวนเวียนอยู่ในหัวใจของฮยอกแจเสมอ
“ ทำไม ทำไมนายถึงไม่รักชั้นบ้างล่ะดงเฮ ทำไม.....” ฮยอกแจที่ยังคงดื่มได้แต่เพ้อออกมาด้วยความเสียใจ ที่ไม่รู้จะหาทางออกให้กับเรื่องนี้ยังไงดี ร่างโปร่งนั่งดื่มจนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงจึงรีบลงไปทำงาน แม้ว่าจะไม่อยากทำไม่อยากเห็นภาพบาดตา แต่ก็ต้องทำใจอดทนทำงานให้เวลามันผ่านไปให้เร็วที่สุด จนถึงเวลาเลิกงานฮยอกแจที่กำลังรีบเก็บของอยู่นั้น ก็มีใครบางคนเดินเข้ามาหาก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานทำเอาร่างโปร่งต้องหันไปดู และทันทีที่เห็นฮยอกแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
“ ดงเฮ....”
“ นายกำลังจะแกล้งชั้นใช่มั้ย ถึงทำท่าทางแบบนั้นต่อหน้าซีวอน.....”
“ เปล่านะดงเฮ ชั้นแค่หึงเวลาที่เห็นนายเดินกับใคร....”
“ คนอย่างนายไม่มีสิทธิ์มาหึงอะไรในตัวชั้น เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานชั้นถึงว่าทำทาน....”
“ ทำไมนายถึงพูดแบบนั้นล่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาชั้นรักนายคนเดียวนะดงเฮ ชั้นรักนาย.....”
“ แต่ชั้นเกลียดนาย เกลียดพี่นาย เกลียดจนแทบอยากจะฆ่าให้ตายไปด้วยซ้ำ.....”
“ นายไม่มีทางทำแบบนั้น ดงเฮที่ชั้นรู้จักจะไม่มีทางทำแบบนั้น.....”
“ ชั้นทำแน่ ถ้านายยังตามตื้อชั้น และพี่นายยังอ่อยซีวอนไม่เลิก รับรองงานนี้ชั้นไม่เอาไว้แน่.....” ดงเอพูดจบก็หันหลังเดินออกไป แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวไปไหนได้ไกลเสียงของฮยอกแจกลับรั้งเรียวขาของดงเฮเอาไว้ได้ในทันที
“ ทำไมนายไม่คิดบ้างว่า ท่านประทานต่างหากที่มายุ่งกับพี่ฮันก่อน.....” ดงเฮถึงกับหันมาด้วยแววตาที่เอาเรื่องไม่น้อยเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“ ชั้นเจอซีวอนก่อนที่พี่นายจะมา ไม่มีทางที่ซีวอนจะไปมองคนพิการแบบนั้น.....”
“ ดูเหมือนนายจะมั่นใจในตัวท่านประทานมากนะ.....”
“ แน่นอน.....”
“ นายกลัวจะสู้พี่ฮันคยองไม่ได้ใช่มั้ย ถึงได้เกลียดพี่ฮันเค้าแบบนี้.....” เจอคำนี้เข้าไปทำให้ความโกรธของดงเฮเพิ่มขึ้นมาทันที
“ ทำไมชั้นจะสู้พี่ฮันของนายไม่ได้ ขนาดชั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ทั้งนายทั้งซีวอนก็ยังหลงชั้นขนาดนี้ ถ้าชั้นทำเป็นสำออยแบบพี่นาย คงจะดีไม่น้อย.....”
“ นายไม่มีวันทำแบบนั้น....”
“ งั้นหรอ....” จบคำของดงเฮคนตัวเล็กก็เอื้อมมือไปบีบคอตนเองอย่างแรง ก่อนจะตะโกนร้องออกมาเสียงดังจนซีวอนที่อยู่ในห้องทำงาน และพนักงานคนอื่นๆต่างก็รีบมาและเพียงแค่เห็นว่ามีคนมาแล้ว ดงเฮก็รีบผละมือตนเองออกและเอื้อมมือไปคว้าแขนของฮยอกแจขึ้นมาทาบที่คอตนเองแทน
“ ปล่อยชั้นนะฮยอก นายจะทำอะไรของนาย....” ดงเฮพยายามบีบน้ำตาและท่าทางหวาดกลัวอีกคนจนฮยอกแจที่มองดูอยู่ถึงกับพูดไม่ออก จนซีวอนที่ออกมาเห็นก็เข้ามาห้ามเอาไว้ได้ทัน
“ นายทำอะไรหน่ะฮยอกแจ....”
“ ซีวอน ซีวอนช่วยดงเฮด้วย.....” คนตัวเล็กแกล้งโผเข้าไปซบที่อกของซีวอนอย่างหวาดกลัว แต่ทันทีที่ซีวอนมองไปทางฮยอกแจสายตาเย้ยหยันก็ถูกส่งตรงมายังร่างโปร่งอย่างไม่ปิดบัง
“ เป็นอะไรมากมั้ยดงเฮ.....”
“ ฮืออออ ดงเฮเจ็บอ่ะซีวอน ดูสิแดงไปหมดเลย.....” ซีวอนก้มมองดูที่คอของดงเฮก็พบกับรอยนิ้วมือทำเอาร่างสูงถึงกับโกรธ ที่ฮยอกแจใช้กำลังกับคนรักของตนเอง
“ นายโกรธอะไรดงเฮ ทำไมถึงต้องทำแบบนี้ด้วย.....”
“ ท่านประทานผมไม่ได้.....”
“ ดงเฮแค่ถามว่าพี่ฮันสบายดีมั้ย แค่นั้นฮยอกแจก็โกรธและยังบอกอีกด้วยว่า พี่ฮันคยองบอกว่าดงเฮเป็นคนผลักพี่ฮันจมน้ำในวันนั้น.....”
“ เป็นความจริงหรอฮยอก.....”
“ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับท่านประทาน ผมยังไม่เคย.....”
“ ก็นายบอกเองว่าชั้นเป็นคนทำ พอชั้นปฎิเสธนายก็โกรธและทำร้ายชั้น ใครๆก็เห็น.....”
“ ผมผิดหวังในตัวคุณมากนะฮยอกแจ เรื่องวันนั้นไม่มีใครเห็นว่าพี่ฮันคยองของคุณลงไปในน้ำได้ยังไง แต่ผมเชื่อว่าคงจะไม่ใช่ดงเฮ มันคงไม่มีเหตุผลอะไรที่ดงเฮจะต้องทำเช่นนั้น.....” ฮยอกแจถึงกับพูดไม่ออกที่โดนตำหนิแบบนี้สายตาที่ยังคงมองไปทางดงเฮ มีแต่คำถามมากมายว่าเพราะอะไรคนตัวเล็กถึงทำแบบนี้
“ ซีวอน ดงเฮอยากกลับบ้านแล้ว ซีวอนไปส่งดงเฮหน่อยนะ.....”
“ งั้นผมขอตัวไปเก็บของนะ.....”
“ รีบๆมานะซีวอน ดงเฮเหนื่อยอยากพักแล้ว.....” ซีวอนยิ้มให้ดงเฮก่อนจะเข้าที่ห้องทำงานอีกครั้ง เหลือไว้ก้แต่ดงเฮกับฮยอกแจที่ยังคงยืนอยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่นัก อยู่ๆเสียงของฮยอกแจก้ดังขึ้นกลบความเงียบที่มีทันที
“ ชั้นไม่เคยคิดเลย ว่าดงเฮที่ชั้นรู้จักจะเป็นคนแบบนี้.....”
“ ตอนนี้รู้จักไว้ก็ไม่เสียหายนะ นี่ยังแค่ทดลองถ้าชั้นเอาจริง นายไม่มีวันได้ยืนอยู่ตรงนี้แน่.....” ดงเฮพูดจบก็สะบัดหน้าหนีไปทำให้ฮยอกแจทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง ความรักที่ดงเฮมีให้ซีวอนมันช่างรุนแรงมากขนาดนี้ แล้วทำไมตนเองยังต้องทนรักคนที่รักด้วย ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวฮยอกแจรีบเก็บข้าวของก่อนจะตรงดิ่งกลับไปที่บ้านโดยไม่พูดจาอะไรกับใครเลย ทางด้านดงเฮที่พยายามออดอ้อนขอให้ซีวอนอยู่เป็นเพื่อน แต่ร่างสูงกลับบอกว่ามีนัดกับเพื่อนทำให้ดงเฮไม่กล้าขัดใจ จึงปล่อยให้ซีวอนกลับไปแต่โดยดีทันทีที่ออกมาได้ ซีวอนก็รีบตรงไปที่ร้านของฮันคยองทันทีและไม่พูดกล่าวอะไร ทันทีที่เจอหน้าร่างบางซีวอนก็ตรงเข้าไปจับไหล่ของอีกคนให้หันมา ทำเอาฮันคยองที่กำลังเช็คสินค้าถึงกับมึนงงที่อยู่ๆอีกฝ่ายก็มาในอารมณ์แบบนี้
“ นายมีธุระอะไรกับชั้น.....”
“ มีสิ ชั้นมีเรื่องที่จะต้องถามนาย.....” ใบหน้าของซีวอนดูก็รู้ว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่ ฮันคยองจึงเอื้อมมือไปจับที่ล้อรถเข็น หวังจะถอยให้ออกห่างมานิดนึงแต่ซีวอนก็ไวกว่ารีบกดล็อกรถเอาไว้ และเอ่ยถามคำถามกับฮันคยองด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
“ นายบอกกับฮยอกแจ ว่าดงเฮเป็นคนผลักนายลงน้ำใช่มั้ย.....”
“ อะไรนะ....”
“ ชั้นถามว่านายบอกฮยอกว่าดงเฮเป็นคนทำร้ายนายใช่มั้ย.....” ฮันคยองมองหน้าซีวอนก็รู้ดีว่าร่างสูงคงจะโกรธไม่น้อย ฮันคยองจึงเลือกที่จะเงียบกลับยิ่งทำให้ซีวอนโกรธมากเข้าไปอีก
“ ชั้นถาม นายไม่ได้ยินหรือไง.....”
“ ได้ยิน แต่ทำไมชั้นจะต้องตอบนายด้วยล่ะ......”
“ ก็เพราะว่าชั้นอยากจะรู้ ว่ามันเป็นความจริงรึเปล่า.....”
“ นายก็คิดเอาเองสิ เก่งนักไม่ใช่หรอไอเรื่องความคิดเลวๆแบบนั้นหน่ะ.....”
“ ฮันคยอง.....” ซีวอนที่ลืมตัวเผลอง้างมือขึ้นมาเหมือนจะตบใบหน้าของอีกฝ่าย ก็ต้องชะงักลงเมื่อเห็นว่าใบหน้าและดวงตาของฮันคยองเริ่มมีน้ำเอ่อล้น แต่คำพูดของฮันคยองกลับไปยั่วยุอารมณ์โกรธของอีกฝ่ายไม่น้อย
“ นายอยากจะให้ชั้นใส่ร้ายใคร จะให้ชั้นเป็นคนขายตัวนายก็เคยทำมาแล้วหนิ ทำไมถึงคิดเอาเองไม่ได้.....”
" หยุดพูดได้แล้วชั้นไม่อยากฟัง....." ซีวอนโผเข้าไปกระชากร่างของฮันคยองขึ้นมาโดยลืมไปว่า ร่างบางนั้นเดินไม่ได้ทำให้ฮันคยองถึงกับล้มลงไปที่พื้นอย่างแรง ทำให้ซีวอนถึงกับตกใจก่อนจะเข้าไปพยุงฮันคยองให้ลุกขึ้น แต่ร่างบางก็ไม่ยอมรับความช่วยเหลือและร้องออกมาให้อีกคนเห็นถึงความอ่อนแอ
“ อย่ามาถูกตัวชั้น.....”
“ ฮันคยองชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ.....”
“ ไม่ได้ตั้งใจงั้นหรอ นายเข้ามาก็มาต่อว่าชั้น ถ้าชั้นบอกว่ามันเป็นความจริง นายจะเชื่อชั้นมั้ย ห๊ะ.....”
“ ชั้นขอโทษ ชั้นไม่เคยคิดจะทำร้ายนายเลยนะฮันคยอง.....”
“ ทำไมจะไม่คิด ไม่ใช่เพราะนายหรอไง ชั้นถึงต้องพิการแบบนี้ ชั้นมันเป็นคนขายตัวเป็นคนมารยา แถมยังใส่ร้ายคนรักของนายอีกด้วย ทำไมไม่ตบตีชั้นเลยล่ะนายจะได้พอใจ .....” ฮันคยองถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจที่ถูกอีกฝ่ายต่อว่า และทำอย่างกับตนเองเป็นสิ่งของที่คิดจะทำร้ายเมื่อไหร่ก็ทำได้ตามใจชอบ ทำเอาซีวอนถึงกับรู้สึกผิดและพยายามจะช่วยร่างบางแต่ฮันคยองก็ปัดมือออกอย่างรังเกียจ
“ ชั้นจะบอกให้นะ ชั้นไม่เคยพูดว่าใครทำร้ายชั้น และชั้นก็ไม่อยากจะเจอนายเจอดงเฮ ไม่อยากเจอ ไม่อยาก ไม่อยาก......”
“ ฮันคยอง.....”
“ ออกไปนะ ออกไปจากร้านชั้นเดี๋ยวนี้ ออกไปสิ ออกไป.....” ฮันคยองตะโกนสุดเสียงด้วยความโกรธบวกกับความน้อยใจ ทำให้ซีวอนถึงกับไม่กล้าเข้าไปแตะต้องตัวอีกคนก่อนจะยอมออกไปแต่โดยดี ทันทีที่ร่างสูงออกไปฮันคยองก็ปล่อยโฮออกมาทันที
“ ฮืออออออ ชั้นเกลียดนายซีวอน ชั้นเกลียดนายที่สุด.....” ฮันคยองได้แต่นั่งร้องไห้มันอยู่อย่างนั้นจนความเหนื่อยล้าที่เข้ามาครอบงำ ทำให้ร่างบางถึงกับนอนหลับไปทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่ ไม่มีใครรู้ว่าฮันคยองไม่ได้กลับบ้านจนเมื่อรุ่งเช้าฮยอกแจตื่นขึ้นมา และไม่พบพี่ฮันคยองร่างโปร่งจึงโทรถามหาซองมินเผื่อว่าร่างบางจะไปค้างที่บ้านด้วย แต่ก็ได้คำตอบกลับมาว่าพี่ฮํนคยองไม่ได้มาที่บ้านตนเอง ทำให้ฮยอกแจเริ่มเป็นห่วงและรีบตรงไปดูที่ร้าน และก็พบว่าร้านเปิดอยู่ร่างโปร่งจึงรีบเดินเข้าไป ก็พบว่าฮันคยองนอนอยู่ที่พื้นฮยอกแจจึงรีบเข้าไปปลุกพี่ฮันคยองให้ลุกขึ้น
“ พี่ฮันครับ พี่ฮัน.....” แรงเขย่าที่มีทำให้ฮันคยองลืมตาขึ้น และทันทีที่พบว่าใครร่างบางก็ยิ้มให้อีกคนทันที
“ ฮยอกเองหรอ....”
“ ทำไมพี่ฮันมานอนที่พื้นแบบนี้ล่ะครับ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอ.....”
“ พอดีพี่เอื้อมไปหยิบของและไม่ทันจับรถให้ดีๆ ก็เลยตกลงมานั่งไปนั่งมาก็หลับไปเฉยเลย.....” ฮันคยองไม่ยอมที่จะบอกถึงเหตุผลว่าทำไมตนเองจะต้องมาที่นี่ เพราะไม่อยากจะให้ฮยอกแจและซีวอนต้องผิดใจกันเข้าไปอีก
“ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก ฮยอกไปทำงานเถอะ.....”
“ ผมเป็นห่วงพี่ฮัน.....”
“ พี่ดูแลตัวเองได้.....”
“ งั้นเย็นนี้ผมจะรีบมารับพี่กลับบ้านด้วยกัน อีกสักพักซองมินจะมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ฮํนนะครับ.....”
“ อืม เราไปทำงานเถอะ.....” ฮยอกแจอุ้มพี่ฮันคยองให้ขึ้นมานั่งที่รถเข็นก่อนที่ตนเอง จะหันไปหยิบกระเป๋าและเดินออกไปทำงานตามที่พี่ฮันคยองบอก หลังจากที่ฮยอกแจออกไปได้สักพักฮันคยองก็รีบไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะจัดร้านเพียงลำพัง จนเมื่อเสียงประตูหน้าร้านดังขึ้นฮันคยองก็หันไปยิ้มให้เพราะคิดว่าเป็นซองมินมา
“ มาแล้วหรอซองมิน.....” ฮันคยองยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มทันที เมื่อคนที่มาไม่ใช่ซองมินแต่กลับเป็นดงเฮคนที่ฮันคยองไม่อยากเจอเป็นที่สุด
“ ดงเฮ.....” คนตัวเล็กไม่พูดอะไรก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาที่ร้าน และนั่งลงข้างๆฮันคยองด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
“ ดงเฮจะกินอะไรรึเปล่า พี่จะทำให้....”
“ ขอกาแฟแก้วนึง.....” ฮันคยองค่อยๆเข็นรถเข้าไปทำตามที่ดงเฮบอก ก่อนจะออกมาพร้อมกับกาแฟหอมๆที่ชวนให้หลงใหล
“ กาแฟที่เราสั่งได้แล้ว.....” ฮันคยองหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาและกำลังจะวางไว้ที่โต๊ะ แต่ดงเฮกับรีบไปหยิบแก้วกาแฟเอาไว้เสียก่อน และเอ่ยบางอย่างออกมาอย่างเรียบเฉย
“ ถ้ายังไม่เลิกให้ท่าซีวอนอีก เตรียมตัวไว้ให้ดีและบอกน้องชายของแกด้วยนะ ว่าเลิกตอแยชั้นซะที ถ้ายังไม่อยากให้น้องชายแกหายไปจากโลกนี้.....” ฮันคยองถึงกับตาโตเมื่อดงเฮพูดขู่แบบนี้ และยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดอะไรแก้วกาแฟที่ดงเฮถืออยู่นั้น ก็หกใส่มือของฮันคยองทำเอาร่างบางถึงกับสะบัดมือไปมาด้วยความเจ็บปวด การกระทำทุกอย่างที่ดงเฮได้ทำซองมินที่เพิ่งมาถึงที่ร้านเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ก่อนจะเข้ามาช่วยพี่ฮันคยองทันที
“ พี่ฮันเป็นอะไรรึเปล่าครับ....”
“ พี่ไม่เป็นอะไรมาก มันเป็นอุบัติเหตุนะ.....”
“ แต่ผมว่า.....”
“ พอเหอะซองมิน นายพาพี่ไปทายาดีกว่านะ.....” ซองมินมองดงเฮอย่างเอาเรื่องแต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร ก่อนจะโยนเศษเงินทิ้งไว้ที่โต๊ะและเดินออกไปอย่างสบายอารมณ์ ทำเอาซองมินถึงกับหงุดหงิดและรีบหันมาถามพี่ฮันคยองยกใหญ่
“ นี่มันอะไรกันครับพี่ฮัน ทำไมดงเฮต้องทำแบบนี้ด้วย แล้วพี่ฮันไปให้ท่าซีวอนเมื่อไหร่กัน.....”
“ ไม่มีอะไรหรอกซองมิน พี่ว่าเราคิดมาก....”
“ แต่ผมได้ยินเต็มสองหู ทำไมพี่ฮันยังจะปิดบังผมอีก.....”
“ พี่ไม่อยากพูดถึงมันอีก ซองมินทำเพื่อพี่จะได้มั้ย.....” เจอน้ำเสียงและแววตาแบบนั้นเข้าไปทำเอาซองมินไม่กล้าถามต่ออีก แต่กลับโทรหาฮยองจุงให้มาช่วยที่ร้านอีกแรงเพราะไม่รู้ว่าดงเฮจะย้อนกลับมาอีกเมื่อไหร่ ตลอดทั้งวันฮันคยองได้แต่คิดว่าจะพูดกับฮยอกแจยังไงดี ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวทำให้ฮยองจุงที่กำลังถือถ้วยโกโก้มาให้ร่างบาง ถึงกับเอ่ยถามว่ามีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจพอจะบอกตนเองบ้างได้มั้ย
“ คุณไม่สบายรึเปล่าฮันคยอง.....” น้ำเสียงที่เอ่ยถามยังคอ่อนนุ่มและดูเป็นห่วงใยคนตรงหน้าเสมอ
“ เปล่า ทำไมหรอครับ....”
“ ผมเห็นคุณนั่งหน้าเครียดมาทั้งวัน มีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจบอกชผมกับซองมินได้นะ.....”
“ เปล่าซะหน่อย ผมไม่ได้เครียดนะ.....”
“ แล้วที่นั่งถอนหายใจไปทั้งวัน มันเป็นเพราะอะไรครับ.....” ฮยองจุงหันไปมองฮันคยองก่อนจะเอื้อมมือไปลูบไล้ที่ผมอีกคนอย่างปลอบโยน ทำเอาฮันคยองถึงกับปล่อยโฮออกมาด้วยความอัดอั้น
“ ฮือออออออ ผมจะทำยังไงดี ผมจะช่วยน้องชายผมยังไงดี.....”
“ ฮยอกแจ ฮยอกมีปัญหาอะไรหรอครับ.....”
“ ผมไม่รู้จะพูดยังดี ผมไม่อยากให้ฮยอกเข้าใกล้ดงเฮอีก....” ฮยองจุงและซองมินต่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ฮันคยองกำลังพูดถึง รวมถึงฮยอกแจที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านอย่างเงียบๆ ก็ได้ยินคำพูดของฮันคยองไปด้วยอีกคน
“ ทำไมฮยอกแจถึงเข้าใกล้ดงเฮไม่ได้ล่ะครับ.....”
“ ก็เพราะว่าผมไม่อยากให้ฮยอกไปยุ่งกับดงเฮอีก ไม่อยากให้ฮยอกไปรักดงเฮ....”
“ เพราะอะไรครับพี่ฮัน ทำไมพี่ถึงไม่อยากให้ผมรักดงเฮ.....” สิ้นเสียงของฮยอกแจทำเอาทั้งสามที่กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ต่างก็หันมาทางเดียวกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“ ฮยอก....” ฮันคยองที่รู้สึกอยากจะหายตัวไปให้ไกลแต่ก็ทำไมได้ ยิ่งเวลาที่ฮยอกเดินเข้ามาหาและคุกเข่าลงตรงหน้าตนเองนั้น ทำเอาหัวใจของฮันคยองเจ็บปวดไม่มีชิ้นดี
“ พี่ฮันฆ่าผมให้ตายเสียยังดีกว่า ที่จะให้ผมเลิกรักดงเฮ ผมทำไม่ได้.....” ฮันคยองกัดริมฝีปากตัวเองจนแน่นเพื่อรวบรวมความกล้า ที่จะพูดให้ฮยอกเข้าใจในสิ่งที่ตนเองจำเป็นต้องทำ
“ แต่นายต้องทำ นี่เป็นคำสั่ง.....”
“ พี่ฮันใจร้าย พี่ก็ผลักไสผมเหมือนคนอื่นๆ.....”
“ พี่ไม่ได้ผลักไสเรา เพราะว่าพี่รักและเป็นห่วงฮยอก พี่ถึงต้องให้เราเลิกรักดงเฮ.....”
“ แล้วมันเป็นเพราะอะไรพี่ถึงอยากให้ผมเลิกรักดงเฮ พี่พูดมาสิครับ พี่พูดมา.....” ฮยอกแจโผเข้าไปเขย่าตัวฮันคยองไปมาเพื่อรอคำตอบ ทำให้ฮยองจุงและซองมินต่างรีบเข้าไปห้ามทันที
“ ฮยอก นายจะบ้าไปแล้วหรือไง นี่พี่ชายของนายนะ.....”
“ ทำไมพี่ถึงให้เหตุผมกับผมไม่ได้ แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามผมพี่ฮัน ดงเฮเค้าไปทำอะไรให้พี่.....”
“ เพราะดงเฮเป็นคนรักของคนที่เค้าทำร้ายพี่ ดงเฮเป็นแฟนคนที่ข่มขืนพี่นายพอใจหรือยังฮยอก นายพอใจรึยัง.....” ตอนนี้ทั้งร้านต่างนิ่งเงียบไปตามๆกันเมื่อสิ่งที่ฮันคยองพูดมานั้น มันทำให้ความเจ็บปวดที่ฮันคยองเก็บมานาน ได้ถูกเปิดเผยทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะเก็บเอาไว้เป็นความลับจนวันตาย แต่แล้วฮันคยองก็ได้รู้ว่าความจริงมันเป็นสิ่งที่ไม่อาจจะเลี่ยงหลีกหนีมันพ้นไปได้ จึงได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างคนเก็บกดเก็บกลั้นสิ่งเลวร้ายเอาไว้เพียงลำพัง
....................................................................................................................
สวัสดีคะรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน พี่หนิงไม่ได้มาอัพเรื่องนี้นานมากเลยนะคะ
รีดเดอร์ที่น่ารักยังคงไม่ลืมเรื่องนี้กันเนอะ เพราะพี่หนิงอัพช้ามากจริงๆๆๆ T^T
ยังไงก็อย่าเพิ่งลืมและทิ้งพี่หนิงไปไหนนะคะ อยู่ให้กำลังใจกันต่อไปเนอะ
รักทุกคนและซีฮันเสมอนะคะ
ความคิดเห็น