ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : เสียงสะท้อนจากนรก
ยอเาสูระห่าน ปรลุม้วยหิมะาวโพลน แสแอ่อนๆ ส่อลอผ่านม่านเมบาๆ าม แ่แฝ้วยอันราย ราวับภาพวาที่สวยามแ่่อนวามน่าสะพรึลัวไว้เบื้อหลั หวัาหยวน หิสาววัย 17 ปี ยืนโเี่ยว ท่ามลาวามเียบสั เียบราวับหลุมศพ ที่รอรับวิาอผู้ล่วลับ วามเียบที่หนาวเหน็บ แทรึมเ้ามาในระู นรู้สึไ้ถึวามเย็นยะเยือ ที่แผ่่านไปทั่วร่าาย ราวับวามายำลัืบลานเ้ามา ราวับเทพธิาแห่หิมะ ุำประี เน้นรูปทรส่าาม ผ้าไหมลื่นไหล ลุม้วยเสื้อลุมยาว ประับลวลายน้ำแ็ แนเสื้อยาว เผยให้เห็นเพียผ้าพันแนสีฟ้า ระยิบระยับ เ็มัทอำ ประับอัมีสีฟ้า เปล่ประาย ผมำยาวสลวย ปลิวไหว บารั้บบัใบหน้า เผยให้เห็นเพียวาสีฟ้ามริบ และริมฝีปาบา ที่บ่บอถึวามเ็เี่ยว ใบหน้าเรียบเย แฝ้วยวามสบ แ่เบื้อหลัวามสบนั้น ่อนเร้นวามแ็แร่ และวามลึลับ ที่ไม่อาาเาไ้ วาสีฟ้าอเธอ ราวับทะเลสาบน้ำแ็ สะท้อนแสแอ่อนๆ แ่แฝไว้้วยวามเย็นา และวามเียบม ั่มาบที่รอวันพรั่พรู วามเียบสบนั้น ลับ่อนเร้นพลัทำลายล้ามหาศาล ที่พร้อมะระเบิออมาไ้ทุเมื่อ วาอเธอ เปี่ยมไป้วยวามมั่นใ และวามเ็า ราวับำลัมอทะลุผ่าน เ้าไปเห็นถึวามายอศัรู และเรียมพร้อมที่ะลมือ
หวัาหยวน้าวเินลาภูเาอย่าเื่อ้า แ่้าวเินอเธอหนัแน่น มั่น ราวับ้าวเินอนัรบ เสียฝีเท้าอเธอเบาบา แทบไม่ไ้ยิน แ่ลับหนัแน่น และมั่น ราวับเสียลอรบที่ั้ออยู่ในใ แ่ละ้าว เ็มไป้วยวามมุ่มั่น และวามเ็า ราวับเธอรู้ะารรมอศัรู และเรียมพร้อมที่ะเผิหน้าับมัน วามเียบสัถูแทนที่้วยเสียลมที่พัผ่าน่อเา แ่ท่าทีอเธอยัสบนิ่ วาสีฟ้ามริบ วามอไปรอบๆ อย่าระมัระวั แ่ไร้ึ่วามหวั่นไหว เบื้อหน้าือประูหินเ่าแ่ และเานามหึมา ที่่อยๆ ปราัึ้น มันืออสูรแระับลา รูปร่าผิปิ แนาไม่สมส่วน บา้ายาว บา้าสั้น ผิวหนัสีแ่ำ เ็มไป้วยรอยแผลเป็น และหนอที่ไหลเยิ้ม เี้ยวแหลมม อออมาาปาที่บิเบี้ยว วาสีแ่ำสอว ้อมอหวัาหยวนอย่าุร้าย มันพ่นลมหายใออมาเป็นไอเย็น
"นี่มันที่อ้า! เ้าล้ามาเหยียบย่ำที่นี่ไ้อย่าไร!"
เสียมันแหบพร่า ราวับหินรวูัน ลิ่นเหม็นอหนอ และลิ่นาวเลือ โยมาามลม อาาศหนาวเหน็บ ราวับำลัทับวามหวาลัวลบนหัวใ แ่สำหรับหวัาหยวน วามหวาลัวนั้น ไม่มีอยู่ริ เธอือพายุ ที่พร้อมะทำลายล้าทุสิ่ ลมหนาวพัผ่าน พัพาเอาวามเย็นา และลิ่นาวเลือ มาปะทะใบหน้าอเธอ แ่เธอ็ยัสบนิ่ ราวับภูเาน้ำแ็ ที่ไม่หวั่นไหว่อพายุใๆ วาอเธอ ยั้อมอ อสูรแ อย่าไม่ละสายา ราวับำลัมอทะลุผ่าน เ้าไปเห็นถึ ุอ่อน อมัน และ เรียม พร้อม ที่ะ โมี
หวัาหยวนหยุ ไม่แสอาารหวั่นไหว เธอมออสูรแอย่าใเย็น วาอเธอเป็นประาย ราวับน้ำแ็ที่ำลัละลาย
"ที่แห่นี้ไม่ใ่อเ้า และไม่เยเป็นอเ้า"
น้ำเสียอเธอราบเรียบ แ่หนัแน่น แฝไป้วยพลัที่ไม่อา้านทาน อสูรแำราม
"เ้าเป็นใร! ล้ามาท้าทาย้า!"
"้าือผู้ที่ะำัเ้า"
หวัาหยวนอบ โยไม่ลัเล มือเรียวบา ่อยๆ เรียระบี่ที่มีิรวิาเล่มนึึ้นมา แสสีฟ้าอ่อนๆ เปล่ประายาัวระบี่ ส่อสว่าไปทั่วบริเว าบสีฟ้า สั่นไหวเล็น้อย ราวับมีีวิีวา มันไม่ใ่แ่าบ แ่เป็นส่วนยายอร่าาย และิวิาอเธอ อสูรแพยายามะู่ แ่เห็นท่าทาที่มั่น และวาที่เียบมอหวัาหยวน มัน็เถียไม่ออ วามสบ และวามมั่นใอหิสาว ทำให้มันรู้สึหวั่นไหว แม้ะไม่ยอมรับ็าม าร่อสู้ระหว่าหิสาวผู้สบ แ่แ็แร่ ับอสูรผู้ทรพลั แ่อัปลัษ์ ำลัะเริ่ม้นึ้น ท่ามลาวามเียบสั ที่เ็มไป้วยวามึเรีย วามเียบ่อนพายุ วามเียบที่เ็มไป้วยพลัทำลายล้า วามเียบ่อนารสัหารหมู่ วามเียบที่หนัอึ้ ัน และน่าลัว ราวับวามายำลัืบลานเ้ามา วามเียบที่บ่บอถึวามรุนแร และวามาย ที่ำลัะมาถึ วามเียบที่ทำให้ อสูรแ รู้สึไ้ถึ วามหวาลัว ที่มันไม่เยรู้สึมา่อน วามหวาลัว ที่ แทรึม เ้า มา ใน ทุ อู อ ร่าาย น แทบ ะ หยุ หายใ วาม เียบ ที่ บ่ บอ ถึ วาม าย ที่ ำลั ะ มา ถึ
(าร่อสู้ับอสูรแ)
หวัาหยวนเผิหน้าับลุ่มอสูรแ 10 ัว ้วยวามสบ และวามมั่นใ เธอเลื่อนไหวอย่ารวเร็ว และแม่นยำ ทุารโมี เปี่ยมไป้วยพลั และวามแม่นยำ ไม่มีารลัเล หรือวามหวั่นไหวใๆ าร่อสูุ้เือ แ่หวัาหยวนัารไ้อย่า่ายาย ราวับำลัเล่นเม ท่าทาอเธอ ส่าาม และรวเร็ว ราวับารเ้นรำแห่วามาย แ่ละารเลื่อนไหว เปี่ยมไป้วยพลัทำลายล้า ารเลื่อนไหวที่ส่าาม แ่ร้ายา ท่าทาอเธอ ส่าาม แ่เปี่ยมไป้วยพลัทำลายล้า ารเลื่อนไหวอเธอ รวเร็ว และแม่นยำ ราวับสายฟ้าฟา ไม่มีที่ว่าให้สำหรับวามผิพลา
ระบวนท่าที่หนึ่: หิมพา: พลัน้ำแ็มหาศาลพุ่ออมาาัวเธอ ปลุมอสูรแหลายัวในพริบา บาัวแ็ัวเป็นน้ำแ็ทันที น้ำแ็แระาย เป็นละออน้ำแ็ ที่ลอยไปามสายลม เหมือนับพายุหิมะที่โหมระหน่ำ วามหนาวเย็นแผ่่านไปทั่ว เสียแหัอน้ำแ็ ั้อไปทั่วบริเว วามหนาวเย็น แทรึมเ้ามาในระู อาาศเย็นยะเยือ ปลุมไปทั่ว นรู้สึไ้ถึวามหนาวเหน็บ ที่แทรึมเ้ามาในทุอูอร่าาย นแทบะหยุหายใ วามหนาวเย็น ที่แผ่่านไปทั่ว ราวับำลัลืนินทุสิ่ อสูรแ ที่ถู น้ำแ็ ปลุม ร่าาย แ็ น แทบ ะ แ สลาย วามหนาวเย็น ที่ แทรึม เ้า มา ใน ทุ อู อ ร่าาย น แทบ ะ หยุ หายใ วาม หนาว เย็น ที่ แผ่ ่าน ไป ทั่ว ราว ับ ำลั ลืน ิน ทุ สิ่
ระบวนท่าที่สอ: สายฟ้าฟาฟัน: สายฟ้าสีม่วพุ่ทะลว อสูรแหลายัวล้มล ร่าายไหม้เรียม ลิ่นไหม้ และวัน ลอยึ้นมา ฟ้าแลบแสบา ราวับวามายที่ำลัมาเยือน พลัทำลายล้าที่รุนแร เสียฟ้าำราม ัสนั่นหวั่นไหว ลิ่นไหม้อเนื้อหนั ปะปนับลิ่นอวันไฟ ลอยฟุ้ไปทั่ว นรู้สึแสบมู และลื่นไส้ วามร้อนแผ่่าน นแทบะหายใไม่ออ สายฟ้า ราวับสายรุ้แห่วามาย ที่พุ่ทะลว อสูรแ นร่าาย แสลาย เหลือไว้เพีย เศษา ที่ ไหม้ เรียม วามร้อน ที่ แผ่ ่าน ไป ทั่ว ราว ับ ำลั ลืน ิน ทุ สิ่ วาม ร้อน ที่ แผ่ ่าน ไป ทั่ว ราว ับ ำลั ลืน ิน ทุ สิ่
ระบวนท่าที่สาม: น้ำแ็ทะลว: ไม่ใ่แ่แท่น้ำแ็แหลมม แ่เป็นพายุน้ำแ็ ที่พุ่ทะลว อสูรแที่เหลือ ร่าายถูเาะทะลุ เลือสีแส พุ่ออมา เหมือนับารถูแท้วยมีที่แหลมม วามายที่รวเร็วและเียบเียบ เสียรีร้อออสูรแ ัแว่วมา ่อนที่ะเียบหายไป เสียอน้ำแ็ที่แหั ปะปนับเสียรีร้อออสูรแ ั้อไปทั่ว นรู้สึไ้ถึวามเ็บปว และวามหวาลัว นแทบะลืมหายใ วามาย ที่รวเร็ว และเียบเียบ ราวับเาที่เลื่อนไหวอย่ารวเร็ว อสูรแ ที่ เหลือ ร่ว ล ไป บน พื้น อย่า รว เร็ว ราว ับ ว่า ถู ฟ้า ผ่า วาม าย ที่ รว เร็ว และ เียบ เียบ ราว ับ ว่า โล ไ้ หยุ หมุน วาม าย ที่ รว เร็ว และ เียบ เียบ ราว ับ ว่า โล ไ้ หยุ หมุน
ระบวนท่าที่สี่: พายุหิมะสัหาร: ไม่ใ่แ่พายุหิมะนาให่ แ่เป็นพายุน้ำแ็ ที่ปลุมทุสิ่ แ่แ็อสูรแนายทั้หม วามเียบสัลับมาปลุมอีรั้ หิมะหนั ปลุมาศพออสูรแ วามายปลุมทุสิ่ เหลือไว้เพียวามเียบ วามเียบที่น่าสะพรึลัว วามเียบที่ปลุมไป้วยวามาย วามเียบที่หนาวเหน็บ และน่าลัว ปลุมไปทั่ว เหลือไว้เพียวามาย และวามเียบ นรู้สึไ้ถึวามหนาวเย็น ที่แทรึมเ้ามาในทุอูอร่าาย นแทบะหยุหายใ วามหนาวเย็น ที่แผ่่านไปทั่ว ราวับำลัลืนินทุสิ่ วามาย ที่เียบเียบ และน่าลัว ราวับ ว่า โล ไ้ หยุ หมุน วาม เียบ ที่ น่า ลัว และ น่า สะ พรึ ลัว ราว ับ ว่า วาม าย ำลั ืบ ลาน เ้า มา วาม เียบ ที่ น่า ลัว และ น่า สะ พรึ ลัว ราว ับ ว่า วาม าย ำลั ืบ ลาน เ้า มา
(าร่อสู้ับอสูรำ)
่อมา เธอเผิหน้าับอสูรำ 2 ัว อสูรำเยาะเย้ยวามสามารถอเธอ แ่หวัาหยวนไม่อบโ้ เธอมอพวมัน้วยสายาที่เยือเย็น และมั่นใ วามเียบ และวามเย็นา อหวัาหยวน ยิ่ทำให้บรรยาาศน่าลัวึ้น วามเียบ่อนารโมีที่รุนแร วามเียบที่เ็มไป้วยอันราย วามเียบที่เ็มไป้วยวามาย วามเียบที่น่าลัว และน่าสะพรึลัว ราวับวามายำลัืบลานเ้ามา วามเียบที่ทำให้ อสูรำ รู้สึไ้ถึ วามหวาลัว ที่มันไม่เยรู้สึมา่อน วามหวาลัว ที่ แทรึม เ้า มา ใน ทุ อู อ ร่าาย น แทบ ะ หยุ หายใ
ระบวนท่าที่ห้า: เาเยือแ็: ไม่ใ่แ่เาอน้ำแ็ แ่เป็นเาแห่วามาย ที่โมีอสูรำอย่ารวเร็ว และเียบเียบ อสูรำไม่ทันั้ัว เาสีน้ำเินเ้ม เลื่อนไหวอย่ารวเร็ว นแทบมอไม่เห็น เหมือนับเาแห่วามายที่ำลัืบลานเ้ามา วามเร็วที่น่าสะพรึลัว วามเร็วที่เหนือว่า วามเร็วที่รวเร็ว และเียบเียบ ราวับเาที่เลื่อนไหวอย่ารวเร็ว นไม่อามอเห็นไ้้วยาเปล่า วามเร็วที่ทำให้ อสูรำ ไม่ทันั้ัว และ ถู เา แห่ วาม าย รอบ ำ วาม าย ที่ รว เร็ว และ เียบ เียบ ราว ับ ว่า โล ไ้ หยุ หมุน วาม าย ที่ รว เร็ว และ เียบ เียบ ราว ับ ว่า โล ไ้ หยุ หมุน
ระบวนท่าที่ห: ฟ้าผ่ามระ: ไม่ใ่แ่สายฟ้าทรพลั แ่เป็นสายฟ้าแห่วามาย ที่พุ่รไปยัหัวใออสูรำทั้สอัว ทำให้พวมันล้มลอย่ารวเร็ว ไร้ึ่เสียร้อ สายฟ้าสีม่ว สว่าวาบ แล้ว็มืมิล เหลือเพียวามเียบ สายฟ้าที่ทรพลั ราวับำพิพาษาาสวรร์ วามายที่รวเร็วและเ็า เสียฟ้าำราม ัสนั่นหวั่นไหว ่อนที่ะเียบล เหลือไว้เพียวามเียบ และวามาย ราวับว่า สวรร์ ไ้ลโทษพวมันแล้ว อสูรำ ที่ เย ทร พลั ล้ม ล ไป อย่า รว เร็ว ราว ับ ว่า ถู ฟ้า ผ่า วาม าย ที่ รว เร็ว และ เียบ เียบ ราว ับ ว่า โล ไ้ หยุ หมุน วาม าย ที่ รว เร็ว และ เียบ เียบ ราว ับ ว่า โล ไ้ หยุ หมุน
"ทำไมเ้าพวอัปลัษ์นี้ล้มายไวั.." น้ำเสียที่เรียบนิ่ แ่แฝไป้วยวามเหนือว่า วามสบ และวามลึลับ อหวัาหยวน ทำให้เธอเป็นเหมือนเาแห่วามาย ที่ไม่มีใรสามารถ้านทานไ้ วามเยือเย็น และวามแ็แร่ อเธอ ทำให้ศัรูหวั่นเร วามแ็แร่ที่เหนือว่า วามแ็แร่ที่เหนือว่า และวามเ็า ที่ไม่อา้านทานไ้ เธอือ วามาย ที่ไม่มีใรสามารถหลีเลี่ยไ้ วามาย ที่ เียบเียบ และ น่า ลัว ราว ับ ว่า โล ไ้ หยุ หมุน วาม าย ที่ ไม่มี ใร สามารถ หลี เลี่ย ไ้ วาม าย ที่ ไม่มี ใร สามารถ หลี เลี่ย ไ้
ท้อฟ้าสีรามว้าให่ แผ่ยายออไปไลสุลูหูลูา สะท้อนวามรู้สึว่าเปล่าในใอหวัาหยวน สิบวันแล้ว...สิบวันนับั้แ่อาารย์หลี่เยี่ยนาไป วามเ็บปวทิ่มแทวใเาอย่าไม่ลละ ราวับ้อนหินหนัอึ้ทับอยู่บนอ
"เป้าหมายอ้าือสำนัสี่ทิศ"
เาิในใ เสียระิบแผ่วเบาแทบไม่ไ้ยิน
"อาารย์ทำไมท่านถึให้้าไปหานผู้นั้นัน อนนี้..."
ำถามวนเวียนอยู่ในหัว ไม่มีำอบ มีเพียวามว่าเปล่า และวามรู้สึผิที่ยัไม่ทันไ้ทำอะไรเพื่ออบแทนพระุอาารย์
เาำไ้ี ำพูสุท้ายออาารย์
"ารเินทาไปสำนัสี่ทิศไม่ใ่เรื่อ่าย แ่เ้า้อไปให้ถึ"
ำพูนั้นยั้ออยู่ในหู ราวับเสียสะท้อนาหุบเาอันเียบสั
"อาารย์ท่าน้อารให้้าทำอะไรันแน่"
เาถามัวเอ ำหมัแน่นนเล็บิเ้าไปในเนื้อ
สายาอเาลมาที่ระบี่สอเล่ม ระบี่สีำสนิท ้ามับประับ้วยหยสีาวุ่น แวนอยู่้าเอว มันูเรียบ่าย แ่แฝไป้วยพลัอำนาที่น่าเราม อีเล่มหนึ่ลอยอยู่้าาย เป็นระบี่สีฟ้าอ่อน แ้ม้วยลายเส้นสีม่วอ่อนและมพูอ่อน สวยามราวับภาพวา มันเปล่ประายอ่อนๆ ราวับวาวบนท้อฟ้ายามรารี ทั้สอเล่ม่ามีิวิา แ่ระบี่สีำ...มันือระบี่ที่อาารย์หวแหนที่สุ เป็นระบี่ที่อาารย์ใ้เวลาหลายปีในารสร้า และเป็นระบี่ที่อาารย์สั่เสียไว้ว่า
"หาไม่ำเป็น อย่าพึ่ใ้ระบี่เล่มนี้"
"้าะไปให้ถึสำนัสี่ทิศ และ้าะทำามที่อาารย์สั่"
เาพูเสียั เพื่อปลอบประโลมหัวใที่ำลัแสลาย
"้าะนำหมายนี้ไปให้นผู้นั้น้วยัวอ้าเอ"
เาหยิบหมายที่อาารย์มอบให้ ่อนสิ้นลมหายใ ึ้นมา สัมผัสถึวามอบอุ่นที่แฝอยู่ในระาษ วามอบอุ่นที่เหลืออยู่เพียน้อยนิาอาารย์
เาเยหน้าึ้นมอท้อฟ้าอีรั้ วาอเาเ็มไป้วยวามมุ่มั่น และวามเศร้าโศ
"แ่อนนี้..."
เาล่าวเบาๆ มืออเา่อยๆ เอื้อมไปยัระบี่สีำ ระบี่ที่อาารย์หวแหน ระบี่ที่อาารย์สั่เสียไว้
"้า...ะ้อใ้มัน"
.
.
.
.
.
(อยาให้นัอ่านลอเปิใอ่านูหลายๆอนนนะอย่าพึ่ัสินใในอนเียว เียนเรื่อนี้เรื่อเเรนะเลยไม่รู้้อเริ่มยัไถึะสนุ อบุที่เ้ามาอ่านนะ )
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น