มเหสีที่รัก

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 เตรียมให้พร้อม

"วันแต่งงานของเจ้าไทเฮากับฝ่าบาทไม่อยู่แสดงว่าทหารองครักษ์ก็จะอยู่น้อยลง ฮึ เจ้าเสร็จข้าแน่ ฉินเจี้ยนสือ!!!"??

จวนสกุลจ้าว

"ว้า....ทำไมความรักของเจ้ามันช่างหวานจ๋อยขนาดนี้หละ จะอ้วกอยู่แล้ว"เฟยหนานพูดพลางหยิบขนมเข้าปาก

"ทำไมเจ้าพูดแบบนั้นหละ"

"หนานหนาน น้ำชามาแล้ว"หลุนเอ๋อพูดในมือของนางมีถาดน้ำชาอยู่

"เจ้ารู้ไหมหลุนเอ๋อ ข้านั่งฟังเขาเล่านะ ข้ารู้สึกหวานที่คอขึ้นมาเลย เจ้าเอาน้ำชามาค่อยยังชั่วหน่อย"

"ท่านก็ไม่เบานะหนานหนาน ท่านอ๋องก็ดูแลท่านดีออกนี่"

"นี่หลุนเอ๋อ ทำไมเจ้าถึงเรียกนางว่าหนานหนานหละ"

"เอ่อ...คือ"

"ข้าเป็นคนให้นางเรียกแบบนี้เอง ทำไมหรอ"

"ทำไมถึงให้เรียกว่าหนานหนานหละ"

"ก็........ข้าชอบชื่อนี้นิ"

"แค่ชอบ??"

"ใช่"

"แล้วข้าเรียกเจ้าว่าหนานหนานได้หรือไม่"

"ได้สิ ข้าจะได้ไม่ต้องแยกชื่อเยอะ"

"แล้วพ่อแม่กับพี่สาวเจ้าหละ"

"ก็ให้พวกเขาเรียกฮวาเอ๋อไปนั่นแหละ"

"อ่อ"

"จริงสิ นี่ก็ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ไปที่ห้องโถงกันเถอะ"เฟยหนานพูดพร้อมลุกขึ้น

"อืม.."

นางยังไม่ยอมบอกเหตุผลกับข้าเลย...... ไท่คุนคิดในใจ

ณ ห้องโถง จวนสกุลจ้าว

"อ้าว....พวกเขามาพอดีเลย มากินข้าวกันเร็ว"เจ้าหรานพูดพลางกวักมือเรียกทั้งสอง

"เจ้าค่ะ ท่านอา"

"ฮวาเอ๋อ รีบคำนับท่านตาเร็ว"จ้าวลั่วหลางพูด

"เจ้าค่ะท่านพ่อ หลานคำนับท่านตา"

"ลุกขึ้นเถอะ ฮวาเอ๋อ มาให้ตาดูใกล้ๆสิ"

"ค่ะ"

นางเดินไปตรงที่หลี่จิวหนิง เมื่อเข้าไปใกล้กับหลี่จิวหนิงเขาก็มองดูตัวเฟยหนานแล้วก็เห็นรอยแผลเป็นที่หน้าผากของนาง

"ฮวาเอ๋อ เจ้าไปโดนอะไรมา"ผู้เป็นตาถาม

"อ่อ น่าจะตอนที่นางกระโดดน้ำค่ะท่านตา"จ้าวหนานเอ๋อพูดตอบ

"มั่นใจหรอว่าข้ากระโดดเอง"เฟยหนานพูดขึ้นพลางยกมือขึ้นกอดอก

"เจ้า!!"จ้าวหนานเอ๋อลุกขึ้นแล้วยกนิ้วชี้หน้านาง

"หยุดได้แล้ว ทะเลาะกันทุกวัน ท่านตานั่งอยู่เห็นหรือไม่"จ้าวลั่วหลางพูดตำหนิลูกสาวทั้งสอง

"ข้าขอโทษเจ้าค่ะท่านพ่อ"เฟยหนานพูดแล้วเดินกลับไปนั่งที่ของตนเอง

"ข้าต้องขอโทษทุกคนที่ทำให้เสียบรรยากาศ"เฟยหนานพูดพลางหยิบตะเกียบขึ้นมา ในขณะที่จ้าวหนานเอ๋อกำลังสงบสติอารมณ์อยู่

หลังจากกินข้าวเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกลับห้องของตน เนื่องจากครอบครัวของหลี่ไป๋อี้มารอร่วมงานแต่งของจ้าวฮวาเอ๋อจึงพักอยู่ที่จวนจนถึงวันแต่งงาน

"หนานหนาน อีกเพียงวันเดียวเท่านั้น เราก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ"ฉินเจี้ยนสือพูดขึ้นเมื่อนึกถึงรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง

ก๊อกๆๆ!!

"ใครน่ะ"

"ข้าเอง ไท่คุน"

"อ่อ"

แอ๊ด!!.....

"มีอะไรหรือ"

"ออกมาคุยกับข้าหน่อยสิ"

"อืม"แล้วนางก็เดินออกห้อง

"มีอะไรหรอ"

"คือ.....ถ้าข้าถามอะไรไปเจ้าจะไม่โกรธใช่หรือไม่"

"อืม ถามมาสิ"

"เจ้า....ไม่ใช่จ้าวฮวาเอ๋อใช่หรือไม่"

"......"

"ข้าอยากรู้ว่าเจ้าเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ในร่างของนาง"

"......"

"ถ้าเจ้าไม่อยากบอก ก็ไม่เป็นไรนะ"ไท่คุนพูดพร้อมกับยันตัวลุกขึ้น 

หนานหนานจับมือเขาไว้แล้วพูดว่า"ได้ ข้าจะเล่าให้ฟัง"

.

.

.

.

.

"ก็ตามนี้แหละ"เฟยหนานพูดพลางเอนตัวลงไปบนพื้น

"ทำไมเจ้าถึงเล่าให้ข้าฟังหละ ไม่กลัวข้าไปเล่าให้ผู้อื่นฟังหรือ"

"ไม่หรอก ข้าไว้ใจเจ้า เพราะนอกจากท่านอ๋องกับหลุนเอ๋อก็มีเจ้าที่จริงใจกับข้า"

"อ่อ เชื่อใจข้าได้ ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่บอกใคร"

"อืม"เฟยหนานหันมามองหน้าไท่คุน

"เจ้ามองข้าทำไมหรือ"

"เจ้าหน้าตาเหมือนคนๆหนึ่ง"

"เขาเป็นใครกัน"

"เป็น......คนที่ข้าชอบ"

"หน้าตาเหมือนข้ามากเลยหรือ"

"เหมือนทุกอย่างแม้กระทั่งน้ำเสียง"

"เขาเป็นใคร"

"เขาชื่ออู๋จิ้น เป็นรุ่นพี่ของข้า เขาเป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลที่ข้าไปเรียน"

"......"

"แล้วข้าก็แอบชอบเขา"

"แล้วตอนนี้เจ้ารู้สึกอย่างไรกับเขา"

"ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าข้าเพียงแค่ปลื้มในตัวเขาเพียงเท่านั้น"

"แล้วท่านอ๋องหละ"

"ข้า.....คงจะรักเขามั้ง"

"ถ้าท่านอ๋องได้ยินคงจะมีความสุขน่าดู"

"อืม"นางแก้มแดง

"เจ้าพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวมะรืนนี้ก็จะเป็นวันที่เจ้ามีความสุขที่สุดแล้ว"

"อืม เจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ"

เมื่อพูดคุยกันจบทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไปนอน

เช้าวันต่อมา

"หนานหนาน"

"อืม ข้าตื่นแล้วหลุนเอ๋อ"

"ข้าเข้าไปนะ"

"เข้ามาเลย"

เมื่อหลุนเอ๋อเข้าไปในห้องก็พบกับเฟยหนานที่กำลังพับผ้าห่มอยู่

"เดี๋ยวข้าพับเองก็ได้"หลุนเอ๋อพูดพลางเอาอ่างน้ำวางบนโต๊ะ

"ไม่ต้องหรอก เจ้าไปดูในครัวว่าพวกเขามีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า"

"ได้ ข้าไปนะ"พูดจบนางก็เดินออกไป

เมื่อพับผ้าห่มเสร็จ เฟยหนานก็ล้างหน้าที่อ่าง หางตาของนางพลันเห็นคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้อง นางจึงหันไปคว้ากระบี่แล้วชักออกมา

"ใคร"ปลายกระบี่ของนางชี้ไปที่คนผู้นั้น

"ข้าเอง"ไท่คุนพูดพร้อมยกมือทั้งสองขึ้น

"เจ้านี่เอง..เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียงข้าใจหายหมด"

"เจ้าระวังตัวดีจัง นี่ในบ้านเจ้าแท้ๆ"

"ตอนนี้ทั้งในบ้านและนอกบ้านข้าไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นนอกจากท่านอ๋องกับหลุนเอ๋อ"

"แล้วข้าหละ"

"ก็....เจ้าด้วยแหละ"

"อืม"

"มีอะไรหรอถึงมาหาข้าแต่เช้า"

"เปล่า ข้าก็แค่รู้สึกเบื่อเลยมาหาเจ้า"

"งั้นเราไปตกปลากันไหม"

"เจ้าไม่เตรียมงานแต่งหรอ"

"จริงด้วย ข้าลืมไปเลย"นางพูดจบก็วิ่งออกไปดูภายนอกห้องนอน

ภายในจวนสกุลจ้าวได้ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม มีผ้าสีแดงที่ทำเป็นพู่ห้อยเรียงไปรอบๆตัวบ้าน

"สวยจัง พรุ่งนี้แล้วจริงๆหรือนี่"

"อืม พรุ่งนี้เจ้าก็จะจากบ้านหลังนี้ไปแล้ว"

"ดีแล้วหละ ข้าละเบื่อคนใจร้ายสองคนนั้นจะตายอยู่แล้ว เป็นคนหรือไก่ก็ไม่รู้จิกกัดได้ทั้งวัน"

"ฮะๆๆ นั่นแม่กับพี่สาวเจ้านะ"

"ไม่ใช่!!"นางหันมาตอบกลับ

"ฮะๆๆ วันนี้ข้าจะไปจวนท่านอ๋องเพื่อคำนับฉินกุ้ยเฟย ไว้ข้าจะดูให้ว่าทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง"

"อืม ขอบใจเจ้านะ"

"เจ้าก็เตรียมตัวให้พร้อมหละ"

"อืม"

พูดจบไท่คุนก็เดินจากไป

แล้ววันนี้ข้าจะทำอะไรดีหละ เฟยหนานคิดในใจ

"หนานหนาน"

"มีอะไรหรอหลุนเอ๋อ"

"ฮูหยินให้มาตามให้ไปหาที่ห้องโถง"

"อืม จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"

ห้องโถง

"คาราวะท่านแม่"เฟยหนานน้อมคำนับ

"ลุกขึ้น เจ้ามาดูชุดนี่เร็วว่าใส่ได้หรือไม่"หลี่ไป๋อี้พูดโดยไม่มองเฟยหนาน

"ค่ะ"

ชุดแต่งงานของเฟยหนานเป็นชุดสีแดงตามธรรมเนียมของชาวจีนทั่วไป จะแตกต่างจากชุดอื่นตรงที่งานแต่งของนางเป็นงานแต่งพระราชทานจึงจะมีพิธีการที่ยิ่งใหญ่กว่าชุดของนาง มีชุดด้านในสีขาวที่ชายแขนเสื้อขริบทอง ชุดคลุมด้านนอกเป็นสีแดงสด มีลายหงส์ทองอยู่ตรงหน้าอกทั้งสองข้างและลายดอกไม้สีแดงอ่อน สายคาดเอวเป็นสีแดงขอบสีทอง เครื่องประดับผมเป็นมงกุฎสีทอง มีดอกไม้ประดับและปิ่นอีกมากมาย ตุ้มหูคู่หนึ่งเป็นพู่ยาวประมาณครึ่งคอ และผ้าคลุมหน้าสีแดงชายหงส์สีทอง

"ว้าว....สวยงามมากเลยเจ้าค่ะ ท่านแม่"

"เจ้าไม่ต้องมาทำพูดสนิทกับข้า"

"โถ่....ท่านแม่ พรุ่งนี้ข้าก็จะไม่อยู่กับท่านแล้ว ข้าอยากทำดีกับท่านบ้าง"

"แล้วจะทำอะไรหละ"หลี่ไป๋อี้ที่นั่งเย็บผ้าอยู่ก็วางสิ่งที่ทำอยู่ลงแล้วหันมามองลูกสาว

"งั้น.....ข้าจะพาท่านไปตลาด"

"ข้าไม่ไป"นางหยิบผ้าขึ้นมาเย็บต่อ

"ท่านแม่ ข้ารู้ว่าท่านไม่ชอบข้า แต่วันนี้ข้าจะอยู่ในจวนเป็นวันสุดท้ายแล้วนะ ข้ารู้ว่าข้าเอาใจท่านไม่เก่ง แต่ก่อนจะจากกันข้าก็อยากจะเก็บความทรงจำดีๆเอาไว้"

"ท่านแม่ไม่ว่างไปกับเจ้า เจ้าไม่เห็นหรอ"จ้าวหนานเอ๋อเดินเข้ามา

"ท่านแม่ยังไม่ได้ตอบอะไรข้าก็ไม่ไปหรอก"

"ฮวาเอ๋อ ข้าเรียกเจ้ามาเพื่ออะไร"หลี่ไป๋อี้พูด

"ลองชุดแต่งงาน"

"แล้วเจ้าลองหรือยัง"

"ยังเจ้าค่ะ"

"เจ้าก็ไปลองได้แล้ว ข้าจะดูว่าจะต้องแก้ทรงส่วนไหนบ้าง"

"เจ้าค่ะท่านแม่"พูดจบหลุนเอ๋อก็เดินมาเอาชุดไปสวมให้เฟยหนาน

"ท่านแม่ ทำไมวันนี้ท่านถึงพูดดีกับนางนักหละ"จ้าวหนานเอ๋อพูดพลางเขย่าตัวผู้เป็นแม่

"นางจะไปแล้ว ทำดีกับนางสักครั้งจะเป็นอะไรไป"

"ท่านแม่ลืมแล้วหรอ ว่านางเคยทำอะไรไว้"

"ข้าไม่มีวันลืมคนที่ทำให้ลูกชายของข้าตายหรอก....แต่อย่างไรนางก็เป็นลูกข้า แล้วก็เป็นน้องสาวฝาแฝดของเจ้า"

"อืม ก็ได้"พูดจบจ้าวหนานเอ๋อก็เดินสะบัดออกไป

จะอย่างไรเจ้าก็เป็นลูกสาวของข้า แต่ที่ข้าเกลียดเจ้าเพราะเจ้าทำให้จ้าวหลินจื่อพี่ชายคนโตของเจ้าต้องตาย......

"ท่านแม่...."

หลี่ไป๋อี้หันไปตามต้นเสียงก็เห็นเฟยหนานในชุดแต่งงาน นางลองสวมชุดตามที่หลี่ไป๋อี้บอก แต่เพียงแค่สวมชุดก็ทำให้นางดูงดงามยิ่งนัก

"ฮวาเอ๋อ เจ้าช่างงามยิ่งนัก"หลี่ไป๋อี้พูดพร้อมกับวางสิ่งที่ทำอยู่

"จริงหรือเจ้าคะ"

"อืม"หลี่ไป๋อี้พูดพลางขยับชุดให้เข้าที่"ไม่ต้องแก้ทรงอะไรแล้วหละ ชุดมันพอดีแล้ว"พูดจบนางก็เดินกลับไปนั่งเดิม ระหว่างที่เดิมอยู่นั้น จ้าวฮวาเอ๋อก็เดินเข้าไปกดผู้เป็นแม่จากด้านหลัง

"ฮวาเอ๋อ เจ้าทำอะไรนี่"นางยืนตัวแข็งเมื่อลูกสาวกอด

"ท่านแม่ ข้าขอโทษในสิ่งที่ข้าเคยทำให้ท่านเสียใจ ข้าขอโทษที่พรากชีวิตพี่ใหญ่ไปจากท่าน ข้าขอโทษที่ข้าไม่ได้อยู่ตอบแทนพระคุณท่าน"จ้าวฮวาเอ๋อพูดน้ำตาของนางไหลอาบแก้ม

"ฮวาเอ๋อ..."หลี่ไป๋อี้พูดชื่อลูกสาว น้ำตาของพูดเป็นแม่ไหลออกมา"แม่ก็ขอโทษที่เอาแต่โทษเจ้าว่าเจ้าทำให้หลินจื่อตาย แม่เองก็ผิดที่ไม่ดูแลพวกเจ้าพี่น้องให้ดี"

"ท่านแม่....ท่านใจอ่อนแล้ว"จ้าวหนานเอ๋อที่แอบดูอยู่หน้าประตูกำหมัดแน่น

นี่ข้า...เป็นอะไรไป ทำไมข้าถึง....

"ช่างเถอะเจ้าปล่อยแม่ได้แล้ว"

"อืม"จ้าวฮวาเอ๋อคลายอ้อมกอดออก

"พรุ่งนี้เตรียมตัวให้พร้อมนะ แม่จะไปส่งเจ้า"

"อืม"พูดจบนางก็เดินกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้อง

"เมื่อกี้ข้าเป็นอะไรกัน"

"ท่านร้องไห้ทำไมหรือ หนานหนาน"

นั่นสิ ทำไมกัน หรือว่า......เฟยหนานคิดในใจ

"ช่างเถอะ นี่ก็พึ่งจะกลางวันเอง ข้าอยาก...."

"ทำอะไรหรือ"

"คิดไม่ออกน่ะ"

"งั้นข้าจะพาท่านไปหาท่านอำมาตย์"

"ไปทำไมกัน??"

"เถอะน่า.."

ห้องทำงานของอำมาตย์จ้าว

"ท่านพ่อ"

"เจ้ามีอะไรหรือ"

"คือ...ท่านมีตำราอะไรให้ข้าอ่านบ้างน่ะ ข้าเบื่อ"

"มีตำราแพทย์อยู่ทางด้านนั้นเจ้าก็หาอ่านเอาแล้วกัน"

"ค่ะ"

ผ่านไปสองชั่วยาม

"ฮวาเอ๋อ ได้เวลากินข้าวเย็นแล้ว"

"....."

"ฮวาเอ๋อ"หลังจากที่เรียกลูกสาวสองครั้งแล้วนางไม่ตอบจ้าวลั่วหลางจึงเดินมาดูก็เห็นว่าเฟยหนานกำลังฟุบหลับอยู่

"เจ้านี่นะ ฮวาเอ๋อ"จ้าวลั่วหลางพูดพลางเขย่าตัวนาง

"อืม...อ้าว ท่านพ่อ"

"ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ไปกันเถอะ"

"เจ้าค่ะ"

หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอน

"แม่จ๋า พรุ่งนี้หนานหนานของแม่ก็จะแต่งงานแล้วนะ อยากให้แม่มาอยู่ด้วยจัง"เฟยหนานพูดพลางมองพระจันทร์นอกหน้าต่าง

"หนานหนาน คืนนี้ท่านนอนได้แล้ว พรุ่งนี้จะเป็นวันงานแล้วนะ"

"อืม ไปนอนเดี๋ยวนี้แหละ เจ้าไปพักผ่อนเถอะ"

"อืม ฝันดีนะ"

"ฝันดีเช่นกัน"พูดจบนางก็เดินออกไป

พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่เราจะได้เป็นเจ้าสาวของท่านอ๋องฉิน นี่ข้าฝันไปหรือเปล่านี่

...........................