มเหสีที่รัก

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 ความรัก(2)

"นี่ท่าน!!!!"

"ท่านอ๋อง ใจเย็นๆหน่อยสิพะยะค่ะ รุกขนาดนี้พระชายาตั้งตัวไม่ทันแล้ว"หวังเล่อพูดพลางหยิบน้ำชาขึ้นมาจิบ

"เจ้าก็อีกคน พูดอะไร ใครเป็นพระชายากัน"เฟยหนานพูดทำท่าทีเขินอาย

"กินข้าวต่อเถอะ"ฉินเจี้ยนสือพูดแล้วหยิบตะเกียบขึ้นมากินข้าวต่อ

"อ้า.....ฝีมือพระชายานี่ไม่เลวเหมือนกันนะเนี่ย จริงสิ เจ้าเป็นถึงคุณหนูทำไมถึงทำอาหารเป็นหละ เจ้าลงมือทำอาหารเองทุกวันเลยหรือ"

"เอ่อ...คือว่า.....ข้าก็ให้หลุนเอ๋อสอนข้าไง"

"หลุนเอ๋อ??"

"คนรับใช้ส่วนตัวของนาง"ฉินเจี้ยนสือตอบ

"อ่อ สงสัยวันหลังข้าจะต้องหาทางไปพบกับหลุนเอ๋อคนนี้ให้ได้แล้ว ช่างเป็นผู้หญิงที่คิดอาหารได้แปลกใหม่จริงเชียว"

แปลกที่ไหนกันเล่า ฉันเอามาจากยุคของฉันต่างหาก ไม่เกี่ยวกับหลุนเอ๋อเล้ยยย หลุนเอ๋อฉันขอโทษนะที่เอาชื่อเธอมาแอบอ้าง เฟยหนานคิดในใจ

"เอ่อ.....หนานหนาน เราไปเดินเล่นที่ริมแม่น้ำกันไหม"ฉินเจี้ยนสือพูดชวน

"ดีสิ ว่าแต่แล้วใครจะเก็บชามพวกนี้ไปล้างกันหละ"

"ก็ให้เจ้าบ้านเขาทำไปสิ เราไปกันเถอะ"พูดจบเขาก็จูงมือนางเดินออกไปทันที

"นี่ พวกเจ้า ข้าเจ็บมืออยู่นะ โถ่เอ้ย!!"หวังเล่อพูดอย่างหัวเสียอยู่คนเดียว

คอยดูเถอะ ข้าจะหาทางทดสอบนางอีกให้ได้ หวังเล่อคิดในใจ

"ว้าว....แม่น้ำสวยจัง"

"เพราะเหตุนี้แหละ ข้าจึงส่งทะหารมาคุ้มกันหมู่บ้านแห่งนี้ เพื่อสิ่งสวยๆงามๆเช่นนี้จะได้คงอยู่ต่อไป"

"ท่านนี่ก็เข้าใจคิดเหมือนกันนะนี่"

"แน่นอนสิ ไม่อย่างนั้นพระชายาข้าจะได้มาเห็นสิ่งสวยงามเช่นนี้หรือ"

"เจ้าพูดอะไร บ้า!!"

"แต่ข้าว่า ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่สวยงามกว่าแม่น้ำนี้"

"ที่ไหนกัน ข้าอยากเห็น"นางทำแววตาตื่นเต้น

"รอยยิ้มของเจ้าไง"

ตาท่านอ๋องบ้านี้หยอดคำหวานเก่งซะจริงนะ ฉันเขินนะเนี่ย เฟยหนานคิดในใจ

"ท่านอ๋อง"??

"ใครเรียกเจ้ากัน"

"ท่านอ๋อง ข้าอยู่ทางนี้..."

ทั้งสองหันไปทางต้นเสียง

"อู๋เจี้ยน"ฉินเจี้ยนสือพูดชื่อขึ้น

"ท่านอ๋อง"อู๋เจี้ยนเรียกพร้อมกับวิ่งมาหา"ท่านอ๋อง ท่านมาหาพวกเราแล้ว"นางยิ้มหน้าตาระเรื่อ

"ท่าอ๋อง นาง..."

"นางคือลูกสาวของคนในหมู่บ้านน่ะ"

"ท่านอ๋อง นางเป็นใครกัน"อู๋เจี้ยนถามอย่างไม่พอใจ

"ว่าที่พระชายาของท่านอ๋องเจ้ายังไงหละ"

"ว่าที่พระชายา จริงหรือเพคะ"

"ใช่"

"ไม่เป็นไร เจ้าก็เป็นแค่ว่าที่ แต่ยังไม่ใช่"อู๋เจี้ยนพูดพลางกอดอก

"นี่เจ้า"เฟยหนานพูดอย่างเอาเรื่อง

"หนานหนาน"ฉินเจี้ยนสือพูดพลางดึงตัวเฟยหนานออกห่าง

"ท่านอ๋อง นางจะทำร้ายข้า"อู๋เจี้ยนพูด

"ก็นางหาเรื่องข้าก่อน"

"พอเถอะ อู๋เจี้ยน ข้ามาที่นี่เพื่อพักผ่อนกับพระชายา เจ้าอย่ามารบกวนเลยนะ"

"แต่ท่านอ๋อง..."

"นี่เป็นคำสั่ง"

"ฮึ ฝากไว้ก่อนเถอะ พระชายา"พูดพลางนางก็เดินจากไป

"รีบมาเอาคืนไปด้วยหละ"

"หนานหนาน..."

"ก็นางหาเรื่องข้าก่อน"

"แล้วเจ้าจะไปทะเลาะกับนางทำไมกัน"

"ก็นางมาเกาะแกะท่านก่อนนี่"

"เจ้าหึงหรอ??"

"ขะ...ข้าเปล่า"

"เจ้าหึงข้า"

"ข้าเปล่า!!"นางพูดพลางสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น

"ได้ ไม่หึงก็ไม่หึงงั้นข้าไปนะ"พูดจบเขาก็เดินจากไป

"เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งไป"นางวิ่งตามมา ไม่ทันไรก็สะดุดก้อนหินล้มลงไป

"โอ้ย!!"

"หนานหนาน เจ้าเป็นอะไรมากไหม"ฉินเจี้ยนสือวิ่งกลับมาดูอย่างเป็นห่วง

"ไม่เป็นอะไรมากหรอก ก็แค่ถลอกนิดหน่อย"

"งั้นเรากลับกันเถอะ"

"อืม...."

พูดจบเขาก็แบกนางขึ้นหลัง

"นี่ท่านจะทำอะไรน่ะ"

"ก็พาเจ้ากลับบ้านไง"

"ข้าเดินเองได้น่า..."

"ไปกันเถอะ"เขาไม่สนใจคำพูดนาง เขาแบกนางเดินจนกลับไปถึงที่พัก

บ้านของฉินเจี้ยนสืออยู่ห่างจากบ้านของชาวบ้านมาก ที่ชาวบ้านมาสร้างให้ที่นี่เพราะเห็นว่าจะได้ไม่มีใครมารบกวนเวลาฉินเจี้ยนสือมาพักผ่อน

"นี่เป็นบ้านของท่านหรือ"เฟยหนานถามพลางชี้ไปที่บ้านตรงหน้า

"ใช่ นี้เป็นบ้านที่ชาวบ้านช่วยกันสร้างขึ้นให้ข้าเวลาข้ามาพักผ่อน"

"อ่อ"

พูดจบเขาก็เดินเข้าไปในบ้าน แล้ววางนางลงบนเตียงนอน

"ว้าว ข้างในกว้างจัง ทั้งๆที่ดูภายนอกก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร"

"โบราณเขาถึงได้บอกไว้ไงว่า ดูอะไรอย่าดูที่ภายนอก"

"จริงด้วย"นางพูดพลางมองไปรอบๆบ้าน

"ข้าหมายถึงเจ้า"

"ข้า??"

"เจ้าดูข้าที่ภายนอกหรือเปล่า"

"..."

"ทำไมไม่ตอบหละ"

ที่ข้าไม่ตอบเพราะข้าเขินอยู่ไงเล่า เฟยหนานคิดในใจ

"ว่าไงหละ"ฉินเจี้ยนสือถามพร้อมเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้

"เปล่าสะหน่อย"นางพูดพร้อมกับแกล้งมาไปทางอื่น

อย่าเลื่อนหน้าเข้ามาอีกนะ แค่นี้ข้าก็จะไม่มีอากาศหายใจแล้ว นางคิดในใจ

"จริงหรือ"

"อืม"

"มาเดี๋ยวข้าทำแผลให้"

ทำไมเปลี่ยนเรื่องไวจัง นางคิดในใจอย่างงุนงง

"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวข้าทำเอง"

"เจ้าทำเป็นหรือ"

"เป็นสิ"

ฉันเป็นนักศึกษาแพทย์นะเฟ้ยย ทำไมจะทำไม่เป็น

"มีสมุนไพรกับผ้าเท่านี้แหละ"

"เท่านี้ก็น่าจะพอแล้ว ว่าแต่...เจ้าหยิบอ่างน้ำให้ข้าหน่อยสิ ข้าจะล้างแผลน่ะ"

"ได้"พูดจบเขาก็เดินไปหยิบอ่างน้ำมาวางไว้ข้างๆนาง

"ขอบพระทัยเพคะ"

นางก็นำน้ำมาล้างที่แผล จากนั้นก็หยิบสมุนไพรมาตำแล้วโป๊ะไว้แล้วใช้ผ้ามาพันไว้ที่แผล

"เสร็จแล้ว"

"การพันผ้าเช่นนี้เจ้าไปเอามาจากไหน มันต่างจากการพันแบบปกติอย่างไร"

"การพันแบบนี้ข้าเคยเรียนมา ส่วนการพันแบบนี้มันจะทำให้เลือดหยุดไหลได้ไวขึ้น"

"อ่อ"

"อืม..."

จู่ๆความเงียบก็บังเกิดขึ้น

จะพูดอะไรดีน้า...คิดไม่ออกเลย เงียบเกินไปแล้ว นางคิดในใจ

นี่นางไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอ หรือข้าควรจะเริ่มพูดก่อน ฉินเจี้ยนสือคิด

ฉึก

"นั่นเสียงอะไรน่ะ"เฟยหนานถามขึ้น

"เจ้าเงียบก่อน"เขาขึ้นไปนั่งบนเตียงพร้อมกับเอามือปิดปากนาง

"อีเอื่องอะไออ๋อ"(มีเรื่องอะไรหรอ)นางถามเขา

"ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่ดูเหมือนจะมีผู้บุกรุก"

"เฮือก ผู้บุกรุก ใครกัน...นั่น ไฟไหม้"

"ตรงไหน"

"ด้านนั้น"นางพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทางต้นตอ

"รีบออกไปเร็ว"

พูดจบทั้งสองก็รีบวิ่งออกไปนอกบ้าน ก็พบกับคนชุดดำประมาณสิบกว่าคนยิงธนูไฟเข้าใส่บ้านอยู่

"วิ่งเร็ว"

"ข้าวิ่งไม่ไหว"

"มานี่"เขาแบกนางขึ้นหลังอีกครั้งแล้ววิ่งไป

"ท่านจะวิ่งไปไหน"

"พวกมันดักอยู่ทางที่เข้าไปในบ้านหมู่บ้าน เราคงจะต้องวิ่งเข้าป่าแล้ว"

"ถ้าท่านไม่ไหวก็ปล่อยข้าไว้แถวนี้เถอะ พวกมันคงจะไม่ทำอะไรข้าหรอก"

"ไม่ได้!!"

"ถ้าท่านแบกข้าต่อไปท่านจะต้องเหนื่อยตายแน่เลย"

"ข้าจะไม่มีวันทิ้งเจ้า"

ข้าจะไม่มีวันทิ้งเจ้า....ข้าจะไม่มีวันทิ้งเจ้า ประโยคนี้กังวาลอยู่ในหูนาง

"จะรอดก็ต้องรอดด้วยกัน จะตายเราก็ต้องตายด้วยกัน"เขาพูดพร้อมกับวิ่งต่อไปอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

เขารักข้าจริงๆหรือ ทั้งๆที่เราพึ่งจะพบกันเนี่ยนะ นางคิดในใจ

"ได้ งั้นเราจะต้องรอดไปด้วยกันนะ"นางพูดพร้อมกอดเขาแน่น หารู้ไม่ว่าตอนนี้ใบหน้าของเขาเปี่ยมไปด้วยความสุขยิ่งนัก

"พักก่อนเถอะ พวกนั้นน่าจะตามมาไม่ทันแล้วหละ"นางพูดเพราะเห็นเขาเริ่มเหนื่อย

"ได้"เขาค่อยๆวางนางลงพิงกับต้นไม้

"ท่านเหนื่อยมากไหม"

"หรือเจ้าอยากจะลองแบกข้าวิ่งดูบ้างหละ"ฉินเจี้ยนสือพูดพร้อมกับเดินตรวจไปรอบๆ

"เจ้านี่!! คนอุตส่าห์เป็นห่วง"

แว๊บ!!แสงหนึ่งประกายเข้ากับตาของนาง นางยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับวิ่งไปผลักฉินเจี้ยนสือ

"ระวัง!!"

เขาโอบตัวนางไว้แล้วลงไปนอนที่พื้น เมื่อเขาก็เอามืออกจากแขนนางก็พบกับ เลือด!!

"หนานหนาน นี่เจ้า"เขาพูดอย่างตกใจ

"ข้าเห็นลูกธนูพุ่งมาหาท่าน"

"ทำไมเจ้าไม่บอกข้า"

"ขะ..ข้า"พูดไม่ทันจบนางก็สลบไป

"หนานหนาน..หนานหนาน"เขาเขย่าตัวนางแต่นางก็ไม่รู้สึกตัว

ทันใดนั้นก็ปรากฏคนชุดดำห้าคนยืนล้อมรอบทั้งสองอยู่ เขาก็ชักกระบี่ที่เอวออกมาเพื่อต่อสู้ป้องกัน คนชุดดำรุมเข้ามาพร้อมกัน ต่อสู้กันสักพัก คนชุดดำเห็นท่าไม่ดีจึงถอยกลับไป เขาเก็บกระบี่ไว้ที่เอวจากนั้นก็หันกลับมาดูหนานหนาน ลูกธนูที่คนชุดดำยิงใส่นั้นมีพิษ เขาจึงจะหาทางพานางไปรักษา เขานึกได้ว่ามีทางอยู่ทางหนึ่งที่สามารถไปเข้าทางหน้าหมู่บ้านได้ เขาจึงแบกหน้าขึ้นหลังแล้ววิ่งไปทางนั้น

"หวังเล่อ"

"นั่นเสียงใครกัน"

"หวังเล่อ!!"

"ข้ามาแล้ว..."หวังเล่อลุกขึ้นเอามือขยี้ตาแล้วเดินไปเปิดประตู

ฉินเจี้ยนสือเดินพรวดเข้ามาในบ้านแล้ววางนางลงบนเตียง

"นี่นางไปโดนอะไรมาพะยะค่ะ"

"มีคนบุกรุกบ้านข้า นางช่วยข้าไว้จึงบาดเจ็บ"

"ที่แขนนางไปโดนอะไรมา"

"ลูกธนูอาบยาพิษ"

"เห้ย!!อย่างนี้ต้องรีบรักษาแล้ว"หวังเล่อพูดอย่างตกใจ แล้วเขาก็รีบเดินไปหยิบกล่องยามารักษาบาดแผล

ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม

"นางเป็นอย่างไรบ้าง"

"ทางที่ดีหม่อมชั้นว่าท่านอ๋องรีบนำตัวนางกลับไปให้หมอหลวงดูอาการดีกว่าพะยะค่ะ หม่อมชั้นทำได้เพียงแค่ยับยั้งการกระจายตัวของพิษเท่านั้น"

"ได้ แถวนี้มีม้าหรือไม่"

"มีม้าอยู่ที่คอกหมู่บ้านตัวหนึ่ง หม่อมชั้นจะนำทางไป"

หวังเล่อเดินออกไปจากบ้าน ฉินเจี้ยนสือก็อุ้มนางเดินตามออกไป

"หนานหนาน....หนานหนานของแม่ ฟื้นขึ้นมาสิลูก.."

แม่ นี่เสียงแม่นี่นา

"หนานหนาน"

"แม่"นางลืมตาขึ้นก็พบกับตัวเองที่อยู่ในห้องนอนของใครก็ไม่รู้

"หนานหนาน เจ้าฟื้นแล้ว"ฉินเจี้ยนสือพูดอย่างดีใจ

"นี่ข้าอยู่ที่ไหนกัน"

"จวนฉินอ๋องของข้า และนี่คือห้องนอนข้า"

"ข้าเป็นอะไรไป ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่"

"หลังจากเจ้ารับลูกธนูแทนข้า เจ้าจำอะไรไม่ได้เลยหรือ"

"ไม่"

"ข้าพาเจ้ากลับมารักษาที่จวนของข้าเพื่อให้หมอหลวงดูอาการ"

"อ่อ แล้วท่านหมอบอกข้าเป็นอย่างไรบ้าง"

"โดนพิษน่ะ มันเป็นพิษชนิดหนึ่งแต่หมอหลวงรักษาเจ้าหายแล้ว ตอนนี้เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง"

"แค่ปวดเมื่อยตามตัวนิดหน่อย"

"เจ้ารู้หรือไหมว่าข้าเป็นห่วงเจ้าแค่ไหน ถ้ามาถึงมือหมอหลวงไม่ทันจะทำอย่างไร"ฉินเจี้ยนสือพูดด้วยอารมณ์เริ่มหงุดหงิด

"ก็ข้าเห็นคนผู้นั้นจะทำอันตรายท่าน ในช่วงเวลาข้าคิดอะไรไม่ออกก็เลย..."

"ก็เลยเอาตัวเข้ามารับลูกธนูแทนข้า แต่คนต้องเจ็บตัวควรเป็นข้า ไม่ใช่เจ้า"เขาตวาดนางด้วยความโมโห ทั้งๆคนที่ควรจะโดนต้องเป็นตัวเขาเอง

"ข้าเป็นห่วงท่านก็ผิดหรอ"นางถามอย่างรู้สึกผิดหวัง

ฉินเจี้ยนสือดึงเฟยหนานเข้ามากอดแล้วพูดว่า "ข้าไม่ต้องการเสียเจ้าไปอีก.."

ที่ไม่ต้องการเสียไปคือข้าหรือ...จ้าวฮวาเอ๋อ

..........................