มเหสีที่รัก

ลำดับตอนที่ #36 : ตอนที่ 36 ความจริงเปิดเผย!?!(2)

"ท่านอ๋อง..."

"แม่นาง ท่านกับท่านอ๋องกลับไปที่ค่ายก่อนดีกว่า ข้าจะให้องค์ชายสิบสี่คุ้มกันพวกท่านไป"หลี่ไท่คุนกล่าวกับสตรีลึกลับ

"ได้ ข้าจะฝ่าออกไป"เฟยหนานกระโดดขึ้นม้าและหันมารับร่างฉินเจี้ยนสือขึ้นไปบนม้า เมื่อฉินหลางเยว่มาถึงจุดที่พวกเขาอยู่ก็พาคนทั้งสองฝ่าทหารฉู่กลับไปยังค่ายทหาร เหลือหลี่ไท่คุนและฉินจื่ออี้อยู่เพื่อควบคุมสถานการณ์

ค่ายทหาร

"สาหัสถึงเพียงนี้เชียวหรือ"หวังเล่อตกตะลึงเมื่อเห็นบาดแผลบนร่างกายของคนตรงหน้า

"ใช่ รีบดูอาการเร็วเข้า"ฉินหลางเยว่นำร่างฉินเจี้ยนสือไปวางบนเตียงแล้วหันมาพูดกับแม่นางลึกลับ "แม่นาง ข้าฝากดูแลท่านอาด้วย สถานการณ์ไม่สู้ดี ข้าต้องกลับไปช่วย"กล่าวจบก็พรวดพราดออกไป

"ดะ...เดี๋ยวสิ"

หวังเล่อที่นิ่งไปครู่หันมากล่าวกับแม่นางลึกลับ "แม่นาง เจ้าถอดชุดเกราะท่านอ๋องออกแล้วเช็ดตัวให้ก่อนนะ ข้าจะไปเอาสมุนไพรมาทำยา พวกเจ้าสองคนตามข้ามา"เขาเดินออกไปทิ้งให้นางอยู่งงอยู่คนเดียว นางไม่รอช้า รีบถอดชุดเกราะแล้วไปเอาอ่างน้ำใส่น้ำมาเช็ดน้ำให้เขา

"ท่านอ๋อง ท่านจะต้องไม่เป็นอะไรนะ"

"แม่นาง เช็ดตัวแล้วใช่หรือไม่"หวังเล่อเดินเข้ามาพร้อมกับทหารอีกสองคน

"อืม มะ..."

"รบกวนแม่นางแล้ว ช่วยออกไปรอด้านนอกด้วย ข้าจะรักษาบาดแผลให้เขาเอง"พูดจบเขาก็หันหลังไปตำสมุนไพรทันที นางกลัวว่าจะไปขัดขวางงานของเขาจึงออกมาข้างนอก นางมานั่งรอที่กองฟางข้างกระโจม ในหัวสมองคิดเรื่องวุ่นวายเต็มไปหมด ทั้งกลุ้มใจทั้งเป็นห่วง เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบจนฉินหลางเยว่ หลี่ไท่คุนและทหารที่ต้านศัตรูไว้กลับมาจนหมด

"มะ...แม่ทัพหลี่ เป็นอย่างไรบ้าง"นางรีบรนรานไปถามคนที่ว่า

"องค์ชายหวงลิ่วเหอแห่งแคว้นฉู่สิ้นพระชนม์แล้ว แม่ทัพฝีมือดีก็ตายกันเกือบหมด ทหารบาดเจ็บล้มตายไปมาก บางส่วนก็หนีตายถอยกลับไป"

"เสด็จอาเป็นอย่างไรบ้าง"ฉินหลางเยว่กระโดดลงจากม้าถามในทันควัน

นางส่ายหัวเล็กน้อย "หวังเล่อยังไม่ออกมาเลย" ได้ยินดังนั้นฉินหลางเยว่ก็รีบพรวดพราดจะเข้าไปดูแต่แม่นางลึกลับขวางไว้ก่อน "ท่านจะทำอะไร"

"ก็เข้าไปดูอาการเสด็จอานะสิ ถามได้"พูดจบก็ทำท่าจะเดินเข้าไปแต่นางก็ถอยมาขวางเข้าอีก "เจ้ามีอะไร"

"เข้าไปแล้วช่วยอะไรได้ รออยู่ข้างนอกนี่แหละเพคะ"

ฉินหลางเยว่เกิดอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้น "เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาขวางข้า"เขาปัดมือนางขึ้นแล้วซัดฝ่ามือไปที่นาง นางถอยหลบไปด้านหลังแล้วปัดแขนเขาออก "นี่ท่าน!!"

"หยุดนะ!!องค์ชายสิบสี่ เราทุกคนต่างก็เป็นห่วงเจี้ยนสือนะ ควบคุมอารมณ์ของท่านหน่อยสิ"ฉินจื่ออี้กล่าวพร้อมกับกระโดดลงจากม้า

"ท่านหญิง!!"แม่นางลึกลับรีบหันหลังหลบหน้าคนดังกล่าว

"ไท่คุน นางคือ..."

"เรียกนางว่าลี่ฟู นางคือคนที่นำแผนการขององค์ชายหวงลิ่วเหอมามอบให้แก่ท่านอ๋อง"หลี่ไท่คุนแนะนำ

"แม่นาง...ทำไมถึงหันหลังอย่างนี้หละ เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า"

"ปะ...เปล่า หม่อมชั้นมะ...ไม่เป็นไรอะไรเพคะ หม่อมชั้นขอตัว"พูดจบนางก็เดินจากไปทันที

"เดี๋ยวสิ...จะไปไหนนะ"

"ท่านหญิง ช่างเถอะ"หลี่ไท่คุนกล่าวพร้อมกับสั่งให้ทหารไปพักผ่อน บางส่วนที่บาดเจ็บก็ให้ทหารที่อยู่เฝ้าเวรมาช่วยกันทำแผล 

วันต่อมา

"ท่านอ๋อง ท่านจะเป็นอย่างไรบ้างนะ ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่มีวี่แว่วว่าหวังเล่อจะออกมาเลย"เฟยหนานนั่งเท้าคางกลัดกลุ้มใจอยู่ในกระโจมของตน นางได้ยินเสียงคนพูดคุยกันข้างนอก ไม่นานหลี่ไท่คุนเปิดกระโจมเข้ามา

"แม่นางลี่ฟู ชัยชนะครั้งนี้ท่านมีส่วนร่วม ข้าขอคาราวะเป็นการตอบแทนแทนท่านอ๋อง"หลี่ไท่คุนกล่าวพร้อมกับจะโค้งคำนับแต่เฟยหนานมาประคองไว้ก่อน

"ข้ามีส่วนร่วมเพียงเล็กน้อย ไม่ได้ออกแรงอะไร หากท่านแม่ทัพจะขอบคุณท่านไปขอบคุณทหารทุกนายที่ร่วมแรงร่วมใจต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับท่านมาจะดีกว่า"ได้ยินดังนั้นหลี่ไท่คุนจึงกลับมายืนในท่าปกติ

"แม่นางช่างมีใจรักชาติยิ่งนัก ไม่ทราบว่าแม่นางจะพาข้าไปคาราวะหลุมศพเพื่อนท่านที่เสียสละได้หรือไม่"สีหน้าของเฟยหนานเปลี่ยนไปทันที "หากแม่นางไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร"

"เปล่า สักวันข้าจะพาท่านไป"

"ได้ พร้อมเมื่อไหร่เจ้ามาบอกข้าแล้วกัน"

"อืม..."

"ท่านแม่ทัพ!! คาราวะแม่นาง"ทหารที่วิ่งมาคำนับเฟยหนาน นางโค้งตอบกลับ

"มีอะไรหรือ"หลี่ไท่คุนกล่าวถาม

"ท่านหมอหวังให้มารายงานว่าอาการของท่านอ๋องดีขึ้นแล้ว"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ"เฟยหนานกล่าวออกมาอย่างดีใจ หันไปหลี่ไท่คุน เขาก็หันมามองที่นางเหมือนกัน

รอยยิ้มนี้...ทำไมช่างเหมือนยิ่งนัก...

จวนองค์ชายสิบ

"องค์ชาย!!! องค์ชายพะยะค่ะ!!"

"โอ้ย!!เจ้าจะเอะอะไปทำไม ว่ามา"

"ทหารมาล้อมอยู่นอกจวนเต็มเลยพะยะค่ะ"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ!!"ฉินไห่อี้กล่าวด้วยความตกใจ เขารีบวิ่งออกมาดูด้านนอกให้เห็นกับตา เมื่อวิ่งมาจนถึงโถงก็พบกับกู่เฉิน

"ที่แท้ก็คนของไทเฮานี่เอง ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือ"ฉินไห่อี้กล่าวถามอย่างใจเย็น

"ไม่ทราบว่าองค์ชายเคยติดต่ออะไรกับแคว้นฉู่บ้างหรือไม่"กู่เฉินกล่าวถาม

"ไม่นี่ ข้าไม่เคยติดต่ออะไรกับแคว้นฉู่เลย"

"แล้วองค์ชายทราบเรื่องศึกเมื่อสองวันก่อนหรือไม่ ที่ท่านอ๋องฉินท้าดวลกับองค์ชายหวงลิ่วเหอแห่งแคว้นฉู่กลางสนามรบ"

"ข้าก็พอได้ยินมาบ้าง"

"แล้วทราบผลหรือไม่"กู่เฉินถามซักไซร้

"ไม่"

"อ่อ...งั้นหม่อมชั้นจะทูลให้ทราบเองเพคะ ว่าท่านอ๋องฉินเป็นฝ่ายชนะ และสังหารองค์ชายแห่งแคว้นฉู่กลางสนามรบแล้ว"

"แล้วเจ้าจะมาบอกข้าทำไม"

"ที่หม่อมชั้นมาทูลเพราะว่ามีสายรายงานหม่อมชั้นมา ว่าองค์ชายสิบฉินไห่อี้ขายชาติ ร่วมมือกับแคว้นฉู่บุกโจมตีแคว้นฉิน นำกองกำลังทหารส่วนพระองค์ไปมอบให้กับแคว้นฉู่และยังคิดสังหารท่านอ๋อง องค์ชายสิบสี่และแม่ทัพหลี่อีกด้วย"

"เหลวไหล!!ใครเป็นคนรายงานเจ้า"

"หม่อมชั้นคงจะทูลเรื่องนี้ไม่ได้หรอกเพคะ หากหม่อมชั้นกราบทูลไป คนผู้นี้อาจจะไม่ปลอดภัย"

"เจ้าจะแน่ใจหรือว่าเรื่องนี้เป็นความจริง"

"งั้นหม่อมชั้นคงต้องให้องค์ชายไปสอบปากคำที่หน่วยแล้วหละเพคะ"

"ข้าไม่ไป!!"ฉินไห่อี้กล่าวพร้อมกับเดินกลับเข้าไป

"ไม่ไปไม่ได้ ทหารจับตัวองค์ชายไว้!!"

"หยุดนะ!!"

"เสด็จแม่..."

"คาราวะพระชายา"กู่เฉินทำท่าทางคาราวะ

"เจ้ายังเห็นข้าเป็นพระชายาอีกหรือ บุกมาที่จวนข้า ทำเอะอะโวยวาย เห็นข้าอยู่ในสายตาบ้างหรือเปล่า"

"ทูลพระชายา ไทเฮามีรับสั่งให้หม่อมชั้นนำตัวองค์ชายสิบไปสอบสวนเพคะ"

"อาอี้ เจ้าไปเถอะ แม่จะไปด้วย ถ้าเจ้าไม่ผิดจริงแม่จะไม่ยอมให้ใครรังแกเจ้าได้"

"พะ...พะยะค่ะเสด็จแม่"

ค่ายทหาร 

ณ กระโจมที่ฉินเจี้ยนสือพักอยู่

"เสด็จอา ทรงเป็นอย่างไรบ้างพะยะค่ะ"ฉินหลางเยว่ถามคนดังกล่าว

"ดีขึ้นแล้ว แม่นางลี่ฟูหละ"

"ฟื้นขึ้นมาก็ถามหานางเลยนะพะยะค่ะ คอยดูเถอะ หม่อมชั้นจะฟ้องพระชายา"พูดไม่ทันจบก็ปรากฏร่างของสตรีลึกลับ

"ท่านอ๋อง ท่านฟื้นแล้ว"เฟยหนานเดินมานั่งลงข้างๆเตียงเขา

"เสด็จอา หม่อมชั้นไม่กวนแล้วนะพะยะค่ะ"พูดจบเขาก็เดินออกไป

"แม่นางลี่ฟู เจ้าได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่"

"หม่อมชั้นไม่เป็นอะไร ท่านเป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะเพคะ"

"ข้าดีขึ้นเยอะแล้ว พรุ่งนี้คงจะออกไปงานเลี้ยงฉลองได้แล้ว"

"บาดแผลยังไม่เชื่อมกันเลย ถ้าลุกขึ้นเดินเหินอย่าว่าแต่พรุ่งนี้เลย หนึ่งอาทิตย์ก็คงไม่หาย"

"เจ้ามีความรู้วิชาแพทย์ด้วยหรือ"

"อะ...เอ่อ คือ...มีความรู้นิดหน่อยเพคะ เพื่อนของหม่อมชั้นที่เขียนจดหมายมักจะเจ็บตัวบ่อยๆ"นางกล่าวพร้อมกับยิ้มแห้งๆ

เกือบหลุดจนได้...

"หากพรุ่งนี้ออกไปงานเลี้ยงฉลองไม่ได้ ข้าคงเหงาแย่..."ฉินเจี้ยนสือกล่าวตัดพ้อ

"งั้น...หม่อมชั้นจะมาอยู่เป็นเพื่อนท่านอ๋องเองเพคะ"

"จริงหรือ"

"อืม...วันนี้ท่านอ๋องพักผ่อนก่อนเถอะ คืนพรุ่งนี้หม่อมชั้นจะทำอาหารมากินเป็นเพื่อนท่าน"พูดจบนางก็ห่มผ้าห่มให้เขาแล้วเดินออกจากกระโจมไป

ในคืนนี้เองหลังจากหน่วยหงส์เหินสอบสวนเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ผลปรากฏว่า องค์ชายสิบฉินไห่ ร่วมมือกับแคว้นฉู่วางแผนสังหารฉินอ๋องและองค์ชายสิบสี่ องค์ชายสิบฉินไห่อี้ถูกประกาศเป็นกบฏสั่งประหารในทันที แต่เขาไหวตัวทันหลบหนีไปได้ จึงถูกทางการตามล่า มีค่าหัวหนึ่งแสนตำลึง

เช้าวันต่อมา ณ ค่ายทหาร

"กรรมใดใครก่อ ย่อมคืนสนองต่อผู้นั้น"เฟยหนานกล่าวออกมาพร้อมกับหลับตาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

ไป๋มู่...ข้าทำสิ่งที่เจ้าต้องการสำเร็จแล้วนะ

"แม่นางลี่ฟู ท่านแม่ทัพให้ข้ามาตามท่านไปที่ที่รวมพล"

"อืม ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ"

ที่รวมพล

"นายทหารทุกท่าน วันนี้ที่ข้าให้ทุกท่านมารวมพล ณ ที่นี้ ข้าจะขอประกาศเรื่องๆหนึ่งอย่างเป็นทางการ ศึกครั้งนี้ พวกเราเป็นฝ่ายชนะ!!"หลี่ไท่คุนกล่าวพร้อมกับชูกระบี่ขึ้นฟ้า

"เฮ!!!"เสียงทหารทุกคนต้องพากันโห่ร้องอย่างดีใจ

"ข้าจะขอกล่าวขอบคุณแม่นางท่านนี้"เขาพูดพร้อมกับผายมือไปที่เฟยหนาน"และขอบคุณนายทหารทุกท่าน คืนนี้เราจะมาฉลองกัน!!"

"แคว้นฉินจงเจริญ!!!! แคว้นฉินจงเจริญ!!!!"

"คืนนี้ขอเชิญแม่นางลี่ฟูมาร่วมงานเลี้ยงฉลองด้วย"หลี่ไท่คุนกล่าวพร้อมกับคำนับ

"ไม่ดีกว่าท่านแม่ทัพ ข้ามีเรื่องที่จะต้องไปทำ ไม่รบกวนท่านแล้ว..."เฟยหนานที่สวมหน้ากากอยู่น้อมคำนับแล้วเดินจากไป

ยามหนึ่ง

"เฮ....พวกเรา มาดื่มกัน!!"

"คืนนี้ไม่เมาห้ามหนีกลับก่อนนะ ฮะๆๆๆ"

"เสียงข้างนอกอึกกระทีกครึกโครมยิ่งนัก เห้อ!!!น่าเสียดาย สงสัยคืนนี้ข้าคงจะต้องนอนอยู่ในกระโจมคนเดียวสะแล้ว"ฉินเจี้ยนสือกล่าวพร้อมกับค่อยๆเอนตัวลงนอน

"ใครว่าหละ"ทันใดนั้นก็ปรากฏสตรีสวมหน้ากากเดินเข้ามาในกระโจมพร้อมกับถาดอาหารที่ใส่เหล้าหนึ่งไห และกับแกล้มอีกมากสองจาน

"เจ้ามาแล้ว ข้านึกว่าเจ้าจะผิดคำพูดสะแล้ว"

"กว่าครัวจะว่างให้หม่อมชั้นทำอาหาร แม่ครัวก็ต้องทำอาหารเลี้ยงทหารด้านนอกก่อนสิเพคะ"นางพูดพร้อมกับวางถาดลงบนโต๊ะแล้วเดินมาประคองฉินเจี้ยนสือให้ลุกขึ้นเดิน 

ในจังหวะที่นางก้มมาประคองตัวฉินเจี้ยนสือฉกคิดเรื่องหนึ่งได้ เขาจึงคว้าหน้ากากของนางออก นางไม่ได้ตั้งตัวจึงถูกดึงหน้ากากออก เมื่อรู้ว่าไม่มีสิ่งใดปิดบังใบหน้า นางจึงรีบปล่อยมือจากเขาแล้วหันหลังให้เขาแล้วก้าวเท้าเดินทันที

"หนานหนาน..."ฉินเจี้ยนสือกล่าวออกมาเสียงดัง

คนที่ถูกเรียกชะงักอยู่กับที่

"หนานหนาน เป็นเจ้าจริงๆ"

เจ้าของชื่อค่อยๆหันหลังกลับมา แสดงสีหน้ารู้สึกผิด

ฉินเจี้ยนสือค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้น เดินตรงมาที่นางช้าๆ เมื่อเดินมาหยุดที่ตรงหน้านางเขากระชากตัวนางเข้าไปกอด "เจ้ารู้หรือไม่ ข้าเป็นห่วงเจ้ามากแค่ไหน ที่เจ้าทำเรื่องแบบนี้"

"หมะ...หมายความว่าอย่างไร"

"ข้ารู้แล้ว ว่าสตรีลึกลับคนนี้คือ หนานหนานของข้า..."

..............................................................