มเหสีที่รัก

ลำดับตอนที่ #27 : ตอนที่ 27 ความผิด(2)

ความผิดทั้งหมดให้มาโทษที่ข้า.....ที่ไม่สามารถดูแลเจ้าได้

ฉินเจี้ยนสืออุ้มเฟยหนานไปที่กระโจมของตน เขาวางร่างของนางลงบนเตียงแล้วประทับจูบลงบนหน้าผากของนาง เขาลูบใบหน้าของนางอย่างนุ่มนวลสายตาจ้องมองนางตาไม่กระพริบ

"เจี้ยนสือ แล้วเจ้าจะทำอย่างไร"ฉินจื่ออี้ถามขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาในกระโจม

"หม่อมชั้นจะให้ทหารนำตัวนางกลับไปที่จวนตามหมอหลวงมาดูอาการ หากรักษาไม่ได้หม่อมชั้นก็ยินดีที่จะรับผลของมัน"

"ทำไมเจ้าพูดแบบนี้หละ อย่าเพิ่งหมดหวังสิ ว่าแต่ทำไมหวังเล่อถึงไม่ยอมรักษานะ"

"เพราะตั้งแต่นางเข้ามาในชีวิตของท่านอ๋อง ท่านอ๋องก็เปลี่ยนไป"

"หวะ..หวังเล่อ"ฉินจื่ออี้พูดตะกุกตะกัก

"หม่อมชั้นต้องการให้ท่านรู้ ว่าท่านสามารถอยู่ต่อไปได้โดยไม่มีนาง"

"......"

"ท่านคิดว่าอย่างไร ทหารที่อยู่ข้างนอก ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ท่านมาท่านไม่เคยแยแส มีแต่เคารพเชิดชูที่เขาเป็นวีรบุรุษต่อสู้เพื่อแผ่นดิน แต่เมื่อเป็นนางท่านถึงกับสั่งถอยทัพ ช่างน่าขันยิ่งนัก"

"ช่างเถอะ เจ้าจะรักษาหรือไม่ข้าก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น ข้าจะอยู่ข้างกายนางไปเช่นนี้จนกว่านางจะสิ้นลมหายใจ"

"เจี้ยนสือ เจ้าถอดใจง่ายไปหรือเปล่า"ฉินจื่ออี้พูดปลอบใจผู้เป็นน้อง

"ใช่ ทำไมท่านถอดใจง่ายอย่างนี้เล่า"

"ไป๋มู่..."ฉินเจี้ยนสือเรียกชื่อเจ้าของเสียงที่ดังขึ้น

"ท่านต้องการรักษานางหรือไม่"

"ต้องการหรือไม่เจ้าช่วยได้หรือ"ฉินเจี้ยนสือถามกลับอย่างไม่พอใจ

"แล้วท่านคิดว่ามีเพียงแค่หวังเล่อที่รักษาได้หรือ"

"เจ้าทำได้??"ฉินเจี้ยนสือถามเขาอีกครั้ง แต่เขาไม่ตอบ ปรากฏยิ้มขึ้นที่มุมปากและเขาก็พยักหน้าตอบ

"งั้นก็รักษานางสิ ข้าเองก็อยากเห็นเหมือนกันว่าเจ้าจะรักษานางได้หรือไม่"หวังเล่อพูดขึ้นพลางกอดอก

"แต่ข้ามีข้อเสนอ..."

"อะไร"

"ท่านอ๋องต้องอนุญาติให้ข้าจะมาพบนางเมื่อไหร่ก็ได้ที่ต้องการ"

"ทำไม"

"เพราะปกติท่านไม่อนุญาติให้ข้าพบ แม้แต่จะเข้ามาในค่ายนี้ก็ยากแล้ว จะพบนางยิ่งยากกว่า"

"ได้ ข้าอนุญาติ"ฉินเจี้ยนสือตอบตกลง

"เจี้ยนสือ.."

"เสด็จพี่ นี่อาจจะเป็นหนทางเดียวในตอนนี้ที่จะช่วยนางได้"

"อืม....ตามใจเจ้าเถอะ"ฉินจื่ออี้พูดพร้อมกับเดินออกไป

"ไหนหละ"หวังเล่อถามขึ้น

"อะไร??"ไป๋มู่ถามเขากลับ

"ที่เจ้าว่าจะรักษานางไง"

"อ่อ ท่านอ๋อง นี่..."ไป๋มู่พูดพร้อมกับหยิบซองยาอันหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ

"นี่คือ...."

"นี่คือยาถอนพิษ"

"จะ...เจ้าได้มันมาอย่างไร"

"ท่านไม่ต้องรู้หรอก ขอเพียงทำตามข้อตกลงก็พอ"

"ได้ แล้วต้องทำอย่างไรต่อ"

"นำยาใส่ผสมกับน้ำ ต้มประมาณสองชั่วยามนำเศษสมุนไพรออกเหลือแต่น้ำให้นางดื่ม และตำยาสมุนไพรแปะที่บาดแผลของนาง เมื่อบาดแผลหายนางจะดีขึ้นเอง"

"เท่านี้เองหรือ"หวังเล่อพูด

"เจ้าจะสนใจอะไร"ฉินเจี้ยนสือถามอย่างไม่พอใจ

"งั้นถ้าหม่อมชั้นบอกว่าหม่อมชั้นจะช่วยทำยาสมุนไพรให้พระชายาหละ"

"ไหนเจ้าบอกว่า..."

"ใจเย็นก่อน ฟังหม่อมชั้นให้จบก่อน หม่อมชั้นเองก็มีข้อเสนอ"

"ว่ามา"

"หม่อมชั้นจะช่วยพระชายา เมื่อพระชายาฟื้นให้ส่งนางกลับไปที่จวนทันที และห้ามท่านอ๋องพบนางอีกจนกว่าจะสังหารรัชทายาทแคว้นฉู่ ทำให้แคว้นเราอยู่เย็นเป็นสุขได้"

"ข้าสัญญา"

"ดี เจ้า..เอาใบสั่งยามาให้ข้า"หวังเล่อชี้ไปที่ไป๋มู่

"ไม่ต้อง ข้าจะไปกับเจ้า"

"ไปทำไม"หวังเล่อถามอย่างงุนงง

"ก็ใบสั่งยาที่ว่ามันอยู่ในนี้ไง"ไป๋มู่พูดพร้อมกับชี้ไปที่หน้าผากของตนเอง

"ได้ งั้นไปดูที่กระโจมข้าก่อน หากไม่มีค่อยออกไปหา"

"อืม ท่านอ๋อง...ท่านก็ดูแลนางดีๆหละ"

ฉินเจี้ยนสือไม่ตอบกลับแต่เขากุมมือของนางไว้แน่น

ข้าทำทุกอย่างไปก็เพื่อเจ้า หวังว่าหากเจ้าจะเข้าใจ......

"ครบหรือยัง"

"ยัง"

"ยังขาดอะไรอีก นี่ก็ตั้งเยอะแล้วนะ พิษชนิดนี้ทำจากอะไรกัน"

"ข้าก็ไม่รู้"

"แล้วเจ้าไปเอาสูตรยาถอนพิษมาจากไหน"

"ข้าก็แค่เดินเข้าไปเอามานะสิ"

"พูดเป็นเล่นไปได้ เจ้านี่นะแค่เดินเข้าไปเอา ขนาดท่านอ๋องยังสู้แม่ทัพฉู่แทบไม่ได้ เจ้าจะเอาอะไรไปสู้มัน เหอะ!!!"

"งั้นข้าขอถามหน่อย ท่านอ๋องสู้กับมันตัวต่อตัวหรือไม่ หรือใช้การลอบทำร้าย"

"เรื่องนี้ข้าไม่รู้"

"งั้นเจ้าก็เลิกถามแล้วไปทำยามาช่วยพระชายาตามสัญญาได้แล้ว"ไป๋มู่พูดพร้อมกับเดินจากไป

กระโจมแม่ทัพ

"พระชายาเป็นอย่างไรบ้าง"หลี่ไท่คุนเดินเข้ามาถามเสี่ยวเฉิงที่กำลังดูแลเฟยหนานอยู่

"ยังไม่ได้สติเลยเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ ไม่รู้ว่าจะฟื้นเมื่อไหร่"

"เจ้าออกไปก่อน"

"เจ้าค่ะ"พูดจบนางก็เก็บของแล้วเดินออกไป

"ท่านไม่ควรมาเจออะไรแบบนี้เลย พระชายา"เขาพูดพร้อมกับกุมมือของนาง

"พรายา..."ไป๋มู่เดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดีเห็นเขากุมมือนางอยู่จึงบังเกิดความโมโห "เจ้าคนชั่ว เจ้าจะทำอะไรพระชายา"

หลี่ไท่คุนหันไปตามต้นเสียง "เหอะ!!!ใครกันแน่คนชั่ว เจ้าเองไม่ใช่หรือที่เคยจับตัวนางไปให้องค์ชายสิบ"

"ปล่อยพระชายาเดี๋ยวนี้"

"เรื่องอะไรข้าจะต้องฟังเจ้า"

"ฮึ!!!งั้นก็ลองดูหน่อยเป็นไร"ไป๋มู่เปิดชายเสื้อหยิบเข็มพิษออกมาสองเล่มกำลังจะขว้างไปที่หลี่ไท่คุนแต่ฉินเจี้ยนสือเข้ามาเห็นก่อน

"พวกเจ้าจะทำอะไร อยากให้นางตายหรือไง"

"ท่านอ๋อง หม่อมชั้น...."

"ก็เขา...."

"ออกไปให้หมด"

"ท่านอ๋อง..."

"ทั้งคู่นั่นแหละ"

"พะยะค่ะ"

"ไป๋มู่"

"ว่าไง"

"ยาหละ"

"หวังเล่อกำลังทำยาตามสูตรที่ข้าให้ไว้อยู่"

"อืม ออกไปได้แล้ว"

"ฮึ!!!"เขาส่งเสียงในลำคอแล้วเดินออกไป

ไป๋มู่เดินออกมาจากกระโจมแม่ทัพก็พบกับสตรีนางหนึ่งที่กำลังนั่งหงอยเหงาอยู่บนกองฟาง

ค่ายทหารแห่งนี้ ช่างมีสตรีที่งดงามเยอะยิ่งนัก......

เขาเดินตรงไปที่สตรีนางนั้นแล้วหยุดอยู่ตรงหน้านาง

"เเม่นาง เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ"เขาถามนาง นางเงยหน้าขึ้นมามองที่เขา นางไม่ตอบแต่หันหน้าหนีเขา เขาประหลาดใจจึงเดินไปตรงหน้านาง "แม่นาง เจ้าชื่ออะไร"ครั้งนี้เขาพูดดังกว่าเดิมแต่นางกลับนั่งเท้าคางอย่างหงอยเหงาเช่นเดิม เขานั่งยองๆลงข้างหน้านางเเล้วมองใบหน้าของนาง

(นี่เจ้าจะมายุ่งกับข้าทำไม)กู่เฉินเหลืออดเต็มทีจึงทำท่าทางโต้ตอบ

"จะ...เจ้า เจ้าพูดไม่ได้หรือ"

กู่เฉินพยักหน้าตอบ(ข้าหูหนวกแล้วก็เป็นใบ้ด้วย ดังนั้นเลิกยุ่งกับข้าได้แล้ว) การกระทำของนางยิ่งทำให้เขาสนใจมากขึ้น

"เจ้าอ่านปากข้าออกหรือ"

(ใช่ ทำไม)

"เจ้ากลุ้มใจเรื่องอะไรอยู่"

(เรื่องของข้า)นางโต้ตอบเขาด้วยท่าทางแต่เขาไม่รู้จึงถามนางอีกครั้ง

"เจ้า..หมายความว่าอะไร ข้าไม่รู้เรื่อง"

(ช่างเถอะ)นางมีสีหน้าไม่พอใจจึงปัดมือไล่เขาไป

"จริงสิ เจ้ายังไม่บอกข้าเลยว่าเจ้าชื่ออะไร"

นางเหลืออดเต็มทนจึงชี้ไปที่กิ่งไม้ข้างๆเขา เขาหันไปเห็นจึงหยิบมายื่นให้นาง นางรับกิ่งไม้จากเขาแล้วเขียนอักษรคำว่า 股 (กู่)ไปบนพื้นได้ตัวเดียวฉินหลางเยว่ก็เดินมาเห็นพอดี

"กู่เฉินเจ้าทำอะไรน่ะ"

ไป๋มู่หันไปตามเสียงกู่เฉินจึงหันไปมองตาม ฉินหลางเยว่เดินมาคว้าข้อมือนางแล้วดึงตัวนางไปข้างๆเขา 

"เจ้าจะทำอะไรนาง"

"เปล่าพะยะค่ะองค์ชายสิบสี่ หม่อมชั้นแค่ต้องการทราบชื่อของนาง"

"แล้วรู้หรือยัง"

"นางเขียนแค่อักษรคำว่ากู่ แต่ท่านเรียกชื่อเต็มของนางตอนนี้ก็เลยรู้แล้ว"

"ฮึ่ย!!กู่เฉิน ไปกันเถอะ"พูดจบเขาก็ลากนางไป

"แม่นางกู่เฉิน ไว้พบกันใหม่นะ"ไป๋มู่โบกมือลานาง

"ข้าไม่ให้พบ!!!"

ฉินหลางเยว่ลากนางไปจนถึงป่าไผ่ด้านหลังค่ายแล้วก็ปล่อยมือออก

"เจ้าไปสนิทกับมันตอนไหน"

(ไม่ได้สนิทสะหน่อย)

"ก็เห็นตำตาอยู่ว่าพูดคุยกันถูกปากถูกคอ"

(ทำไม เจ้าหึงหรอ)

"....."เขาเงียบไม่ตอบโต้กลับ

(หึงหรือไง องค์ชาย..)นางแกล้งแหย่เขาโดยยื่นหน้าไปใกล้ๆแต่เขาผลักนางออก

"เปล่าสะหน่อย"

ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์

ฉินเจี้ยนสือยังคงเฝ้าดูแลอาการของเฟยหนานอย่างใกล้ชิด ดูแลเช็ดตัว ป้อนยา เสี่ยงเฉงคอยดูแลเปลี่ยนเสื้อผ้าและทำอาหารให้ กลางวันในขณะที่ฉินเจี้ยนสือออกไผปคุมทหารฝึก วางแผนการรบก็จะมีกู่เฉินมาคอยดูแลเฝ้าอาการจนบาดแผลที่ถูกลูกธนูก็ดีขึ้นจนไม่เหลือรอยบาดแผลอีก

"พระชายา เมื่อไหร่ท่านจะฟื้นนะ"

"แล้วเมื่อไหร่เจ้าจะกลับ"ฉินหลางเยว่ที่ยืนกอดดาบพิงโต๊ะอยู่ขึ้น

"องค์ชาย...ทำไมท่านต้องไล่ข้าด้วย"

"ก็กู่เฉินอยู่ที่นี่ ข้าไม่ไว้วางใจเจ้า"

กู่เฉินหันไปมองบุรุษทั้งสองแล้วส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย มือของนางกุมมือของเฟยหนานอยู่ สักพักเมื่อนางเลิกสนใจทั้งสองนางหันกลับมามองที่เฟยหนาน นางก็ค่อยๆขยับตัวและลืมตาขึ้น กู่เฉินตบโต๊ะด้วยความดีใจ ฉินหลางเยว่ที่กำลังจ้องมองไป๋มู่อยู่ก็ละสายตาจากเขามามองที่นาง

"กู่เฉิน มีอะไรหรือ"ฉินหลางเยว่ถามพร้อมกับเดินมาดู

"นั่นสิ เกิดอะไรขึ้น"

กู่เฉินดีใจจนทำอะไรไม่ถูก ชี้ไปที่เฟยหนานที่ค่อยๆลืมตาขึ้น

"หนานหนาน เจ้าฟื้นแล้ว"ไป๋มู่พูดขึ้น

"พระชายาฟื้นแล้ว ข้าต้องรีบไปบอกเสด็จอา กู่เฉินเจ้าอยู่กับนางนะ"

กู่เฉินยิ้มและพยักหน้า นางค่อยๆประคองเฟยหนานลุกขึ้นมานั่ง ในขณะเดียวกันฉินหลางเยว่ก็รีบวิ่งไปทีลานฝึก

"เสด็จอา.....เสด็จอา......"

"มีอะไรหรือ หลางเยว่"

"พระชายา...พระชายานาง"

"นางเป็นอะไร!!"

"นางฟื้นแล้ว"

"หนานหนานฟื้นแล้ว!!!"

....................................