คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่6 การฝึกโหดนรกยำของมินาโมโตะ ชูอิจิ1 50%
ตอนที่6 การฝึกโหดนรกยำของมินาโมโตะ ชูอิจิ1
แสงแดดรับอรุณยามเช้าสอดส่องมายังห้องที่มืดสนิทภายในคฤหาสน์แห่งหนึ่งกลางภูเขาใหญ่ที่แทบจะไม่มีผู้คนอยู่อาศัยเนื่องจากพื้นที่แถบนี้เป็นของตระกูลมินาโมโตะที่สืบต่อกันมาเป็นส่วนใหญ่
"เอ้าเด็กๆตื่นได้แล้วน่าเช้าแล้วน๊า!!!" เสียงนี้ไม่ใช่ใครอื่นไกลนอกจากมินาโมโตะ ชูอิจิ หญิงสาวแหกปากตะโกนไปลั่นบ้าน เพื่อปลุกเหล่าเด็กที่จะมาเป็นลูกศิษย์ของเธอ
10นาทีผ่านมา
"มากันครบแล้วหรอ หืม…แล้วไนล่ะ"
"…"
"ฉันถามว่าแล้วไนเจลล่ะ!!!"
"ยังไม่ตื่นครับ" งินซึ่งเพิ่งหายตกใจจากนิสัยที่เปลี่ยนไปของหญิงสาวตรงหน้าพูดขึ้น
"นายเป็นใคร?"
"โฮริงุจิ งินครับ" เด็กหนุ่มตอบหญิงสาวตรงหน้า ชูอิจิหันมามองหน้าเด็กหนุ่มอย่างสนใจ โฮริงุจิงั้นหรืองั้นเจ้าหนูนี่ก็เป็นหลานของตาแก่นั่นน่ะสิ ยมทูตเหมือนกันสินะ ท่าจะไม่น่าเบื่อเท่าที่คิดการฝึกครั้งนี้ เด็กอัจฉริยะ ฝาแฝดของอัจฉริยะ หัวหน้าหน่วย13 กับหลานของอัจฉริยะในตำนาน หืมนั่นมันยัยคิโยมินี่ ให้ตายดิไนเจลดูเหมือนงานนี้เธอจะหาเรื่องให้ฉันหัวปั่นอีกแล้วนะ หญิงสาวเผลอคลี่รอยยิ้มเยือกเย็นมาบางๆ ทำให้คนที่มองอยู่ถึงกับงงๆกันตามไป
"งั้นนายก็คงเก่งใช่ย่อยเลยล่ะสิ เจ้าหนูโฮริงุจิ" หญิงสาวพูดพลางมองหาบุหรี่คู่กาย
"อ๊ะ ขอบใจไนตื่นแล้วหรอ"
"ก็เห็นอยู่นิ"
"ผมคิดว่าผมมีความสามารถพอ คงไม่จำเป็นต้องฝึก" โฮริงุจิ งินพูดด้วยน้ำเสียงท้าทายหญิงสาวตรงหน้า อย่างไม่เกรงกลัวใคร
"งั้นรึ งั้นฉันจะให้เธอฝึกขั้นเดียวกับพวกไนเจลและไดคิจิเลยเอามั๊ยล่ะ โฮริงุจิ งิน"อาจารย์สาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น 'ให้ตายดิเกลียดชะมัดพวกเด็กอวดดีนี่ แค่ไนคนเดียวก็เหลือจะทนแล้วนะ ต้องมาเจ้าหนูนี่อีก' หญิงสาวคิดในใจก่อนจะหันมาพูดต่อว่า "คิโยมิ เธอฝึกกับนินจาคงไม่มีปัญหานะ"
"หึ ฉันยังๆก็ได้อยู่แล้วน่า แค่เป็นเรื่องสนุกชั้นทำได้หมด"
"งั้นงานนี้เธอได้สนุกสมใจแน่ วาตานุกิ คิโยมิ"
มินาโมโตะตัดสินใจพาเด็กๆไปที่หุบเขาวิญญาณ อนจะปล่อยวาตานุกิ คิโยมิ และนินรวมทั้งมิคาเอลไว้ที่นั่นโดยมีเงื่อนไขว่าภายในสองอาทิตย์ต้องหาทางออกจากเขานี้มาที่คฤหาสน์ให้ได้ ทางออกอยู่อีกฝากของเขา ก่อนที่จะแวะมาส่งไน ไดคิจิ และงินที่หุบเขาเหวมรณะ แล้วทิ้งพวกเด็กๆกลับไป
"โอ๊ย!เจ็บๆๆๆๆโว๊ย ให้ตายดิยัยป้านั่นจะปล่อยลงดีๆหน่อยก็ไม่ได้ นี่มันคนนะโว๊ยเกือบตายฟรีแล้วมั๊ยล่ะ เจ็บๆๆๆ"
"นี่ไนเธอหัดหุบปากหน่อยได้มั๊ย ฉันควรจะเจ็บกว่าเธอนะยัยบ้า เธอทับฉันอยู่น่ะ"
สิ้นเสียงของเด็กหนุ่ม เด็กสาวรีบกระโดดขึ้นมาเหมือนกับมีสปริงติดอยู่ที่ขาอย่างงั้นแหละ ไนหน้าแดงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เด็กสาวจึงรีบแก้ตัวว่าอากาศร้อนแหะ ทำให้เด็กหนุ่มและยมทูตหนุ่มมองอย่างขำๆกับอาการของเด็กสาว ที่ไม่รู้ตัวว่าตนเองกำลังเขิน
ไนเดินนำทั้งสองเข้าไปในถ้ำเพื่อหาทางออก โดยมีชายหนุ่มทั้ง2เดินตามเด็กสาวไปด้วยเสมือนเป็นบอร์ดี้การ์ดคอยประกบนายสาว ทั้งสามเดินเข้าถ้ำมาด้วยกันตลอดทางมานี้แต่ละคนกลับเอาแต่เงียบมาตลอดทาง เพราะต่างก็เครียดพอสมควรว่าด่านที่อาจารย์สาวเตรียมไว้นั้นจะออกมาเป็นอย่างไร
"
เฮ้!! เจ้าบ้ามันมีทางแยกตั้ง3ทางเลยนี่"ไนพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงอารมณ์หงุดหงิดได้ชัดเจน เด็กสาวก้มหน้าก้มตาคิดอยู่สักพัก ก่อนที่งินจะเริ่มเอ่ยพูด"งั้นเธอก็แยกเป็นสามทางสิไน หรือเธอมีความคิดเห็นอื่น"
"เฮ้ย! มันก็ต้องงั้นสิวะ เอาเป็นว่าฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะไปตรงกลาง แกสองคนก็เลือกทางที่เหลือเอาเองละกัน ฉันไม่อยากจะยุ่งแล้ว"เด็กสาวพูดเสร็จแล้วเดินไปตามทางที่ตนเองเลือก อย่างไม่สนใจใคร นี่ใจคอคุณเธอจะไม่คิดวางแผนกันก่อนรึไง
"งั้นฉันก็ไปบ้างดีกว่า เอาล่ะฉันจะไปทางนี้นะงิน นายก็โชคดีล่ะรอดมาให้ได้นะ"ไดคิจิพูดพลางเดินยิ้มอย่างสบายใจเหมือนไม่มีอะไร
'นี่ใจคอมันจะไม่คิดอะไรกันก่อนเลยสินะ' เด็กหนุ่มคิดพลางถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปในช่องที่เหลือช่องสุดท้ายงินเดินมาเรื่อยๆจนในที่สุดเด็กหนุ่มก็ได้พบกับประตูที่มีการแกะสลักเป็นเลขหนึ่ง
'หนึ่งงั้นหรอมันหมายความว่าไง' เด็กหนุ่มไม่รอช้ารีบเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้น และสิ่งที่เขาได้พบก็คือ มินาโมโตะ ชูอิจิ ทำไมหล่อนถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ก็เธอแค่มาส่งพวกเขาไม่ใช่หรือไง แล้วตลอดทางเดินมานี่เขาก็ไม่ได้พบเจอเธอเลย หรือว่าจะมีทางเข้าอีกทางหนึ่ง ถ้างั้นทางนั้นก็ต้องเป็นทางออกสินะ"กำลังคิดหาทางออกอยู่หรอ เจ้าหนูโฮริงุจิ"
"ทำไมคุณ เอ๊ย!!อาจารย์ถึงรู้ว่าผม…"
"ก็ฉันเก่งนะ แต่บอกไว้ก่อนว่านี่เป็นภาพ3มิติของตัวฉันเอง ส่วนทางออกของจริงน่ะมีแน่ๆ ไม่ต้องห่วง" มินาโมโตะเอ่ยพลางยิ้มอย่างรู้ทันเด็กหนุ่มตรงหน้า แน่ล่ะเธออยู่มาตั้ง700กว่าปี แค่ความคิดของเด็กอายุ18ปีมีหรือจะไม่รู้
"โอ๊ย!!!
" เด็กหนุ่มร้องด้วยความเจ็บปวด เพราะแผลเป็นกลางหลัง"อย่าบกนะว่าคิดจะให้สู้กับเจ้านี่" งินหันไปถามเจ้าของร่างสามมิติ ก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับสิ่งมีชีวิตตรงหน้า
"ใช่ ฉันจะให้เธอสู้กับเอ็นคิตัวนี้แหละ เธอก็เห็นไม่ใช่หรอว่าความแค้นของเจ้านี่น่ะ สูงไม่ใช่เล่นๆซะด้วย ถ้าอยากออกไปให้ได้ล่ะก็ต้องข้ามผ่านทางนี้ไปให้ได้ ข้ามความเจ็บปวดของตนเอง แต่เตือนไว้ก่อนนะเจ้าหนู ถ้าเธอไม่ดึงเอาพลังยมทูตออกมา เธอก็จะไม่มีวันชนะได้หรอก" จบบทสนทนาร่างสามมิติของอาจารย์สาวก็หายไป
+ + + + +
"
นี่ๆ คิโยมิจังๆ ฉันสงสัยมานานแล้วล่ะ ไนไปรู้จักกับอาจารย์ตอนไหนหรอ" นินหันไปถามเด็กสาวรุ่นพี่ที่อยู่ข้างๆตน"โทษทีนะนินจังฉันเองก็ไม่รู้หรอก ฉันเคยแต่ได้ยินชื่ออาจารย์ แต่ว่าก็เพิ่งจะได้เจอตัวจริงครั้งแรก ก็อาจารย์น่ะดังจะตาย" คิโยมิพูดพลางหัวเราะในลำคอ เพราะตอนนี้เธอกำลังคิดอยู่ว่า การฝึกของ "มินาโมโตะ ชูอิจิ" ที่ลือชื่อ จะสนุกขนาดไหน
"…มิ…จัง…โยมิ…จัง…คิ…โยมิจัง…คิโยมิจัง" เสียงเรียกจากเด็กสาวตัวเล็กด้านข้าง ทำให้คิโยมิตื่นจากภวังค์
"มีอะไรหรอ นินจัง"
"
ก็มันมีทางแยกสองทางนี่ แล้วเราจะเอายังไงดี…ว่าแต่…คิโยมิจังไม่เป็นอะไรใช่ไหม เห็นคิโยมิจังเงียบไปนานเลย เป็นอะไรหรือเปล่า""อ๋อ…ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแหละ ฉันว่านะนินจังเราแยกไปคนละทางเถอะเนอะ หรือนินจังคิดอย่างอื่น" เด็กสาวหันไปขอความเห็นจากคนข้างๆตน
"เอ๋ แต่ว่าไปด้วยกันจะปลอดภัยกว่านะ"
"น่าไม่เป็นอะไรหรอก ยังไงๆเธอก็เป็นถึงพี่สาวของริวจังเชียวนะ ฉันไปล่ะ" พูดจบเด็กสาวก็เดินไปตามทางที่ตนเองเลือก โดยไม่รอให้คนข้างๆตนได้มีโอกาสจะพูดอะไร
คิโยมิเดินมาเรื่อยๆจนสุดทาง จนกระทั่งเด็กสาวได้ยินเสียงหินหล่นลงมาจากทางด้านหลัง ดูท่าเธอติดกับดักของอาจารย์ตัวแสบเข้าให้ซะแล้ว เด็กสาวคิดก่อนจะหันไปมองสำรวจรอบๆ และสายตาก็ไปสะดุดหยุดอยู่ที่บุคลหนึ่ง ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นไกล
'มินาโมโตะ ชูอิจิ' นั่นเอง มาได้ไงนี่ คิโยมิหรี่ตาลงอย่างใช้ความคิดก่อนจะเริ่มสังเกตเห็นสิ่งหนึ่งแล้วพูดออกไป"อาจารย์คะ เล่นมาด้วยภาพสามมิตินี่มันไม่ประมาทฉันไปหน่อยหรอคะ เล่นอย่างนี้มันขี้โกงนี่นา ไม่เห็นสนุกเลย" ดูเหมือนคำพูดของเด็กสาวจะทำให้เจ้าของร่างสามมิติสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ 'สมเป็นยัยนี่เลยแหะ ดูถูกไม่ได้จริงๆ
'"
หึ งั้นเอาอย่างนี้ ฉันว่าคนอย่างเธอน่ะควรที่จะฝึดทักษะด้านความคิดและร่างกาย เพราะอย่างเธอน่ะแค่ฝึกสมาธินิดหน่อยล่ะก็คงรุ่งแล้ว ระวังด้วยล่ะนิสัยที่ชอบประมาทคนอื่นของน่ะ ฉันไปล่ะ อ้อถ้าขยับพลาดอาจตายได้นะ หึ หึ" ทันทีที่หญิงสาวพูดจบ ภาพสามมิติก็หายไปทันที ภายในห้องที่มืดสนิทไม่ว่าจะเฟอร์นิเจอร์ หรือของตกแต่งล้วนแต่เป็นสีดำทั้งนั้น ห้องนี้เป็นห้องปิดตายที่ไม่มีหน้าต่างระบายอากาศสักบานนอกจากประตูทางเข้าทางเดียว แต่ภายในห้องสีดำนี้กลับเต็มไปด้วยคอมพิวเตอร์และจอโทรทัศน์สิบกว่าเครื่อง ทางเดินที่ควรจะโล่งกลับเต็มไปด้วยสายไฟระโยงระยางทั่วห้อง หากเดินอย่างไม่ระวังล่ะก็สะดุดได้ง่ายทันที หญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งจิบน้ำชาอย่างสบายอารมณ์ในห้องที่เงียบสงบนี้ ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นไกลนอกจาก 'มินาโมโตะ ชูอิจิ' นั่นเอง“
หึ อันตราย อันตรายจริงๆ ถึงขนาดรู้เรื่องภาพสามมิติของฉัน ท่าทางฝีมือจะไม่ธรรมดาจริง+++++++++++++
มาอัพแล้วนะ
ความคิดเห็น