คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เมื่อความหวั่นไหวเกิดขึ้น? (1)
4
เมื่อความหวั่นไหวเกิดขึ้น? (1)
บ้านฮิโตมิ เวลา 11.08 น.
อาจเป็นเพราะพยาทธิในท้องของฉันร้องโอดครวญ ( หิว ) ทำให้ฉันตื่นก่อนเวลาอันควร ( เที่ยง ) ฉันเริ่มทำความรู้จักกับเดอิคุง (เรียกย่อๆ) ตั้งกะเมื่อคืน เลยรู้ว่าเค้าเป็นคนที่รักศิลปะมากและที่เค้ามาอยู่แสงอุษาก็เพราะอีตาปากฟาร์มสุนัข ( อัพเลเวล - -* ) นั่นเอง
“เธอเป็นผู้หญิงภาษาอะไรตื่นสายชะมัด? ความจริงฉันคิดว่าอิทาจิจะต้องชอบผู้หญิงที่เป็นแม่บ้านแม่เรือน แบบทำอาหารเช้ารอ ทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า บลาๆ พวกนี้” เมื่อเดอิคุงเห็นหน้าฉันก็พูดขึ้น ไม่หรอก! มันผิดกันถ้าฉันกะตานั่นอยู่ด้วยกันก็คือ
-ตื่นนอน ต่างคนต่างสาย -*-
-หิว ทำกินกันเองเด -*-
-บ้าน อยากทำก็เชิญ -*-
-ซักผ้า ของใครของมันดิ -*-
แฟร์ไหม!?
“งืมๆ ว่าแต่เดอิคุงทำไรกินอ่ะ หอมๆ =..=” ฉันทำจมูกฟุ๊ดฟิดฟอฟัน อ๊า~ นี่มันโจ๊กนี่
“โจ๊กน้ำมาม่าไก่สับ”
“เมนูบ้าไรของนายมิทราบ”
“ฉันเองก็ไม่รู้หรอก...ก็เจ้าโทบิมันสอนให้ฉันทำเวลาทำภารกิจตอนหิวจะได้ไม่ต้องวุ่นวาย”
“ไหนๆ มาลองชิมสิ”
“ยัยหมูอ้วน” มันคือฉายาของฉัน อ๊า~ตานั่นเดินเข้าไปในห้องครัว ฉันก็พบว่ามีโจ๊กสองถ้วยวางไว้อยู่ ฉันวิ่งไปที่ถ้วยโจ๊กก่อนจะรีบยกวิ่งไปที่โซฟาหน้าทีวี ก่อนจะยกขาเหยียดขึ้นบนโต๊ะ (ที่ใช้รับแขก เตี้ยๆ) สบ๊าย~ สบาย~
“ถ้ามาอยู่บ้านฉันเดือนนี้น่ะไม่ต้องรักษามารยาทหรอก ตามสบายฉันเองก็เดียวกะนายชอบอิสระ กะการใช้ชีวิต เอกขเนก “ ฉันกล่าวเมื่อเห็นเดอิคุงยืนเก้งๆก้างๆอยู่ พอสิ้นเสียงฉัน ตานั่นก็กระโดดขึ้นเตียง และเยียดเท้าเมื่อฉัน
ซู๊ดด~
“ร้อนๆ”
“ยัยตระกละมานี่ ฉันป้อนให้”เดอิคุงว่าก่อนจะวางโจ๊กของตัวเองข้างๆโต๊ะริมโซฟาถ้าแล้วแย่งถ้วยโจ๊กของฉันไปก่อนจะตักขึ้นเปา แล้วยื่นมาให้ฉัน
“อา~อั่ม~” อร่อยที่สุด
เมื่อกินเสร็จฉันก็อาบน้ำทันที แล้วจะการแต่งตัวเสื้อผ้าด้วยเสื้อแขนกุดสีดำ ลายกระโหลกสีชมพู กางเกงขาสั้นสีขาวป่องๆ ฉันลงมาข้างล่างพบว่า เดอิคุงอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าผม ผมเดอิคุงสั้น! เป็นทรงผมที่ใช้การซอยจนสั้นแล้วยุ่งๆเหยิงๆ (เหมือนหัวฉัน) ที่กำลังฮิตกันอยุ่ เอ๋ๆ ฉลาดนี่
“เก่งจังนะเดอิคุง” ฉันเอ่ยชมเดอิคุง
“พาฉันไม่ซื้อของมาทำงานศิลปะหน่อยสิฉันขาดไม่ได้” ฉันพยักหน้า หงึกๆเป็นเชิงร็เรื่องก่อนจะเดินนำไปโดยมีเดอิคุงคอยตาม
ร้านขายของเกี่ยวกับศิลปะ
“เถ้าแก่คะ ฮิโตมิพาเพื่อนมาซื้อของขอเลือกก่อนนะ” ฉันกล่าวเสียงใสกับเถ้าแก่ร้าน เถ้าแก่ ยิ้มรับ
“มิซึคุนิ(นามสมมุติ)คุงเลือกได้เลยนะ”
“อืม”เดอิจังพยักหน้าก่อนจะเข้าเลือกของ ดีนะที่ฉันเตรียมกันมาแล้ว ฮิๆ ระหว่างที่เดอิคุงเลือกของอยู่ ฉันหยิบมือถือขึ้นดูตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้ดูเลย
‘ 5 misscall ‘
ใครกันเนี่ย
‘ ป้าแรงความ (1)
083-257-xxxx
หม่อมราชวงค์แม่ -*-(1)
085-237-xxxx
อีตาปากปีศาจ(3)
084-698-xxxx ‘
ฉันลองโทรไล่หาคนตามชื่อที่ไม่ได้รับ
1.ป้าแรงความ
( มีเสียงฝากถึงคุณ
ติ๊ด!
(เฮ้! ไมไม่รับโทรศัพท์หะ! มีมือถือไว้โขกหัวยายธอรึไง ฉันจะบอกว่าฉันมอบภารกิจให้ ฮินาตะ กะ อิโนะ ไปช่วยทางนารุโตะกะซาอิแล้วนะ)
อ้อ! เรื่องนี้นี่เอง งั้นคนต่อไป
2. หม่อมราชวงค์แม่ -*-
( มีเสียงฝากถึงคุณ
ติ๊ด!
(ฮิโตมิหรือลูก! คาซึเนะหายดีรึยัง บ้านเลอะรึเปล่า ดูแลคาซ฿เนะดีๆนะจ่ายค่าไฟกะค่าน้ำวันมะรืนด้วยนะ!)
กรรม -0-
(จุ๊ฟหรอ! เธอใช้คำนี้ได้ไงฉันหึงนะรู้ไว้ด้วย ทำไมไม่รับสายล่ะที่รักอุส่าต์โทรมา คิดถึงนะ ถ้าจะนอนอย่าลืมห่มผ้า ถ้าจะฝันต้องฝันถึงฉันนะ ฉันรักเธอที่เธอเบ๊อะอย่าเลิกเบ๊อะนะ!)
(เฮ้! ฮิโตมิเธอได้ส่งเพื่อนเธอมาแกล้งฉันรึเปล่า)
(โธ่เว้ย!ยัยบ้าเธอทำให้ฉันเป็นห่วงรู้ไหม!)
ไรฟะ! ไม่ได้ใจความ ฉันไม่คิดโทรกลับ เพราะรู้ทันทีว่าตานั่นกำลังหงุดหงิด และยิ่งฉันเป็นประจำเดือนด้วย อารมณ์ยิ่งร้ายๆ ขึ้นๆลงๆอยู่ ไม่อยากจะโทรไปพาล เดี๋ยวก็ทะเลาะกัน ทางที่ดีปิดเครื่องดีก่า
ฉันนั่งลงหน้าร้านของเถ้าแก่ เหตุการณ์เมื่อวาน เมื่อนึกถึงทีไรก็ยังทำให้ใจฉันเต้นโครมคราม และยัง สับสน ทั้งๆที่ปกติไม่ว่าใครจะจับมือถือแขนเดินจับมือพาวิ่ง หรือจูงมือเดินฉันก็แทบจะเฉยๆ แต่เดอิคุง แค่เจอหน้ากันไม่นานตอนนั้น แค่จูงมือฉัน ฉันก็ใจเต้นโครมคราม หน้ารู้สึกร้อนผ่าวๆ ทั้งๆที่ความจริงความรู้สึกแบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับตานั่นคนเดียวเท่านั้นนี่หรือว่านี่คืออาการ.....หวั่นไหว
ในขนาดที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ฉันก็รู้สึกมีอะไรบางอย่างวางทับลงมาที่หัว
“ฉันซื้อของเสร็จแล้ว เธอจะไปไหนต่อไหม?”เดอิคุงวางถุงของบนหัวฉัน โอ๊ย! หนัก >____<
“ไม่หรอก กลับบ้านกันเลยเพราะประมาณบ่าย 3 นั่นแหละถึงจะไปรับคาซึเนะ”ฉันว่า เดอิคุงดึงมือฉันให้ลุกขึ้นแล้วจูงมือเดินนำหน้าไป อีกแล้วใจ…เต้นโครมครามอีกแล้ว..ความรู้สึกที่เรียกว่าความหวั่นไหว….เข้ามาทักทายใจแล้วสินะ
บ้านฮิโตมิ 13.55 น. ณ สวนหลังบ้าน
“นายจะวาดรูปอะไรหลังบ้านฉันเนี่ย”
“ก็สภาพแวดล้อมไง”
“นายจะวาดอะไรก็ได้แต่ก่อนอื่นต้องมาช่วยฉันรดน้ำต้นไม้ก่อนเข้าใจไหม!!”
ฉันว่าก่อนจะรีบรวบยึดอุปกรณ์ทั้งหมด
“เฮ้! เอามานะ!!”
“ไม่ให้หรอก อยากได้ก็ตามมาสิ แบร่ๆ” ฉันว่าแล้วแลบลิ้นใส่ก่อนจะวิ่งหนีตานั่นรอบสวน ฮะๆ ฉันร็สึกสนุกจัง รุ้สึกเป็นอิสะจังทำไมไม่เห็นเหมือนตอนอยู่กับตานั่นนะ
“เจอนี่หน่อยเป็นไง” เดอิคุงว่าก่อนจะหยิบสายยางมาฉีดใส่ฉัน อ๊ายๆ เปลียกแล้วๆ >< ฉันปล่อยของทุกอย่างลงพื้นก่อนยกมือขึ้นบังตัวเองแล้ววิ่งหนีสายยางจากเดอิคุง “ไม่ยอมนะไม่เปลียกคนเดียวหรอก” ฉันฉวยโอกาศเพียงพริบตา(เว่อร์)แย่งสายยางจากเดอิคุงมาก่อนจะ
“นี่แน่ๆ”
“อ๊าก!อย่าฉีกน้ำมาทางฉันตอนผมฉันยาวได้ไหม” ลืมบอกไปว่าเดอิคุงถอดวิกผมออกแล้ว
ฉันเล่นฉีกน้ำกันไปมารอบสวน (กลายเป็นว่ารดน้ำต้นไหม้ภายในตัว) ฮิๆสนุกจังเลย เดอิคุงนี่อ่อนโยนจังเลย ใจดีด้วยยอมเล่นน้ำด้วยกัน ฮ่าๆ….ชิ! ต่างจากใครบางคน
‘ อิทาจิไปเล่นน้ำด้วยกันนะ ‘
‘ปัญญาอ่อน’
‘ ง่ะ! ไปเล่นกันนะๆๆ อยากเล่นน้ำ TT[]TT ‘
‘วุ่นวาย ติ๊งต๋องแล้ว อย่ามาตื้อไปไหนก็ไป ไปป่ะ ‘
‘ โด่ งอนชิ -3- ‘
‘ ตามบายขอบอกว่า ไม่-ง้อ ‘
14.15 น.
“เราสองคนเล่นบ้าอะไรเนี่ย”เปลียกหมดทั้งตัวเลย”เดอิคุงว่าก่อนจะมาหยิบผ้าเช็ดหัวจากฉันไปพื้นนึง
“มาๆมานั่งสิฉันเช็ดหัวให้” ฉันว่าก่อนจะเรียกให้เดอิคุงมานั่งที่โซฟา
“ไม่เป็นไรฉันเช็ดให้เธอดีกว่า” เดอิคุงเดินมานั่งหันหน้าเข้าหาฉันแล้วทำมือหมุนให้ฉันหันหลังให้ ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ฉันมีความรู้สึกอยากเช็ดหัวให้
“ไม่เอาอ่ะ ฉันจะเช็ดให้เอางี้เช็ดให้กันและกันนะ” ฉันว่าก่อนจะขยับตัวให้ชิดเดอิคุงแล้วเอื้อมมือไปดึงผมข้างหลังมาข้างหน้าแล้วเช็ดให้ ส่วนเดอิคุงก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเช็ดหัวให้ฉันเหมือนกัน
“ว่าแต่เธอนี่เบ๊อะจังนะลื่นล้มพื้นอ่ะ สายยางเลยเสร็จฉันเลย”
“ว่าแต่คนอื่นตัวเองก็เหมือนกันเอาแต่วิ่งหนีไม่ทันระวังชนต้นไม้หัวโนเลย เจ็บไหมน่ะ555+”
“ฮะๆๆ” ฉันสองคนหัวเราะร่าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ซุ่มซ่ามตอนเล่นน้ำ ฉันรู้สึกมีความสุขมากๆเลย…ทำไมตานั่นถึงไม่ทำให้ฉันความสุขแบบนี้บ้างนะ
ฉันอยากรู้ทำไมนายไม่อ่อนโยนมากๆ
ฉันอยากรู้ทำไมนายไม่ชอบยิ้มให้กัน
ฉันอยากรู้ทำไมต้องทำเย็นชาใส่ฉัน
ฉันอยากรู้ทำไมนายไม่ทำให้ฉันสุข…ตอบทีได้ไหม?
ความคิดเห็น