คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหตุวุ่นวาย
3
เหตุวุ่นวาย
20.30น.
“ยอม ยอมให้เธอคนเดียวเท่านั้นเป็นเพราะเธอคือคนสำคัญ~♫” ฉันฮัมเพลงที่ตาปากปีศาจแต่งให้ตลอดทางกลับบ้าน อ่า~
“แค่ก แค่ก” สงสัยจะสำลักความสุข ฮิ้วๆ ^///^
บ้าน ฮิโตมิ
“คาซึเนะ! พี่กลับมาแล้วทำไมไม่เปิดไฟในบ้านล่ะ”ฉันว่าเมื่อเข้ามาในบ้านแล้วพบว่าคาซึเนะไม่อยู่และไม่ยอมเปิดไฟอีก แกเป็นแวมไพร์หรอคาซึเนะ - -+
“คาซึเนะ คาซึเนะ!” ฉันตะโกนเรียกชื่อน้องชายแล้วตามหานอกบ้าน แล้วก็พบว่าตานั่นนั่งอยู่ที่โตะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งอยู่ใกล้ๆกะสระน้ำเล็กๆที่พ่อทำไว้ พ่อฉันเป็นคนรักธรรมชาติน่ะ
“มานั่งซึมอะไรตรงน่ะคาซึเนะ?”ฉันกล่าวถามเมื่อเห็นท่าทางหงอยๆของน้องชายตัวเอง
“พี่...ผมเจ็บที่ใจแปลบๆ ทุกครั้งเลยทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีสิทธิ์หึงหวง แต่ก็กลั้นความรุ้สึกแทบไม่ไหว” เมื่อได้ยินอย่างนี้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเรื่องต่อจากนี้คงต้องยาวมากๆ ฉันจึงตัดสินใจนั่งลงข้างๆ
“เอางี้นะ พี่จะถามนายแล้วให้ตอบพี่จริงๆนะ”
“1.นายชอบแอบมองเธอคนนั้นบ่อยๆ ไม่ว่าเค้าจะยิ้ม ร่างเริง เศร้า”
“ฮะ”
“2.นายชอบเหม่อลอยบ่อยๆ และที่เป็นอย่างนั้นเพราะในหัวของนายคิดแต่เรื่องของเธอ”
“ถูกต้อง”
“3.นายอยากเห็นเธอมีความสุขถึงแม้ตัวเองจะเจ็บ แต่ถ้าทำให้เค้ายิ้มมากกว่าเดิมก็ยินดี”
“ข้อนี้ผมมั่นใจว่า Yes it is”
“ฮะๆ น่าขำดีนะทำไมกันนะ น้องี่ถึงได้โชคร้ายแบบนี้ เหมือนพี่สาวมันเลย”
“พี่หมายความว่าไงอ่ะ?”
“จะฟังจริงหรอ เรื่องมันยาวนะ แต่มันเป็นรักซ่อนเร้นแบบนายเหมือนกันพี่เข้าใจนายอยากจะเล่าให้ฟัง”
“เล่าเลยฮะพี่ฮิโตมิ!!!”
เรื่องเก่าเล่าใหม่ได้จบลง ตอนเวลา 21.05น.
“โห~พี่ผมน่าสงสารเนอะ ผมไว้ใจพี่จังเลย”
“ฮิๆ แต่พี่ก็ประคับประครองความรักมาได้ ถือว่าโชคยังเข้าข้างพี่นะ”
“พี่....เออดูกางเกงพี่สิ” สิ้นเสียงตาคาซึเนะ ฉันก็ก้มมองกางเกงตัวเอง มีลอยเรอะวงใหญ่..นี่มัน....เลือด!
“ฉันเป็นเมนนนนนนน~ TT[]TT”
“พี่จายเย็น~ เดี๋ยวผมไปดูโกเต็กให้” ไม่นานนัก คาซึเนะก็วิ่งมาหาฉันแล้วบอกว่า
“พี่โกเต็กหมด”
“กรรม! นายไปซื้อให้พีที”
“พี่จะบ้าเร๊อะ! ผมเป็นผู้ชายพี่ไปเองเหอะ ไป๊~!” ชิๆ ใครก็ม่ายร้ากกหนุ ขนาดน้องชายยังส่ายตูดเลย TT____TT
ร้าน SEVEN
เคยเห็นคนปล้นหรือเปล่าเวลาปล้นของอ่ะ ตอนนี้ฉัรกำลังปล้นผ้าอนามัยร้านสะดวกซื้อใส่ตะกร้าเอามันไป เอาไปเยอะๆๆๆๆ เอาไปดองๆๆ
“เออ...” พอจะจ่ายตังค์พนักงานก็ทำหน้าประมาณว่า ‘ จะกินหรือไงวะ -*- ‘
“ทั้งหมด 450 เยนค่า” ฉันหยิบเงินจากกระเป๋าตังค์จ่ายออกไปก่อนจะหอบถุงผ้าอนามัยถุงใหญ่เดินไป
ระหว่างทางกลับบ้าน 21.45 น.
เงียบโครต
น่ากลัวจังเลย แงๆ ระหว่างที่เดินขนเดียวโดยที่ขนลุกพองนั้นก็มีบางอย่างผลักฉันเข้าไปในตรอก ใครๆ อย่าๆอย่าทำอะไรหนุ หนุเป็นเมน! T^T
“ชู่ว์~แปปนะ” เสียงผู้ชายนี่ อาจเป็นเพราะความมืดตอนกลางคืนทำให้ฉันเห็นหน้าเขาไม่ชัด แต่เมื่อเฆมหมอกที่บดบังเสงของจันทร์ได้เลือนลอยหายไป แสงของดวงจันทร์ทำให้ฉันให้ใบหน้าของผู้ชายที่จับฉันชนิดหนังของตรอก ใบหน้าที่ดูดี ผมยาวสีเหลืองที่ยาวถูกมัดรวมไว้ข้างหลัง และมีผมหน้าที่ยาวปิดตาขวาสีเหลือง เสื้อคลุมสีดำลายเฆมสีแดง นี่มันชุดแสงอุษานี่!?
“หนอย~เจ้าเดอิดาระแกหนีงานทำไมเป็นภาระให้หาอีกชิ!” เสียงสถบดังออกมาจากตรอกใหญ่
“ชิ! ไอ้เจ้าซาโซริจะอะไรนักหนาฟะ รีบๆไปสิเฟ้ย!” ผู้ชาย ไม่ใช่สิ เดอิดาระสถบเสียงเบา
พึ่บ!
ไม่นานผู้ชายที่ชื่อซาโซริก็หายไป เดอิดาระพาฉันออกมาจากตรอกก่อนะจะพูดกับฉันว่า
“ขอโทษนะ เอ๋? นี่เธอใช่ผู้หญิงที่อิทาจิชอบหรือเปล่า? ฮิโตมิใช่ไหม”
“อ้อ! ใช่จ๊ะ”
“เฮ้! มาคนเดียวใช่ไหม มากะอิทาจิหรือเปล่า!?”เค้าถามฉันอย่างกระตือรือร้น
“คนเดียว” ถ้ามีเพื่อนก็คือถุงผ้าอนามัยอันเท่าควายนี่แหละ เหอะๆ -0-*
“เฮ้อ~ เออฮิโตมิพอดียังอยากพักน่ะช่วงนี้ขออยู่ที่บ้านเธก่อนได้ไหม แสงอุษาน่ะสั่งงานไม่ให้ฉันหยุดเลย”
“ได้สิ! ฉันกำลังเหงาๆเลย” เย้ๆ จะได้มีเพื่อนช่วยเครียเรื่องตาคาซึเนะ เพราะอย่างนายปากปีศาจไม่เข้าใจหรอก ไม่เคยแอบรักใครนี่ - -+
“งั้นไปบ้านเธอเลย” ตาเดอิดาระจูงมือฉันให้วิ่งไป ตานี่คงรุ้ว่าบ้านฉันอยุ่ไหนเพราะต้องเคยสืบเรื่องฉันมาบ้าง แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกใจเต้นโครมครามแบบนี้ละ
ทางบ้านตระกูลอุจิฮะ
เฮ้อ~คิดถึงยัยเบ๊อะจังเลย โทรหาดีกว่า
“ตู๊ด~ ขอโทษนะคะ ตอนนี้ฮิโตมิไม่ว่างค่ะ ยังถ้ามีธุระก็ฝากไว้หลังเสียงจุ๊ฟนะคะ จุ๊ฟ!”
“จุ๊ฟหรอ! เธอใช้คำนี้ได้ไงฉันหึงนะรู้ไว้ด้วย ทำไมไม่รับสายล่ะที่รักอุส่าต์โทรมา คิดถึงนะ ถ้าจะนอนอย่าลืมห่มผ้า ถ้าจะฝันต้องฝันถึงฉันนะ ฉันรักเธอที่เธอเบ๊อะอย่าเลิกเบ๊อะนะ!”
ผมว่างสาย เฮ้อ~ เซ็งจริงๆ แต่ยังไงวันนี้ผมก็มีข่าวดีอย่างหนึ่ง คือ ผมจะหมั้น (หลังจากเครียเรื่องคาซึเนะเสร็จ)และแต่งงานปีหน้า มันทำให้ผมยิ้มระรื่นชื่นบานอยู่ในใจ
“พี่ครับ...เออ ผู้หญิงที่ชื่อ ฮานะมาหาน่ะครับเห็นบอกว่าเป็นคนรักของพี่” อะไรนะ! ฮิโตมิเล่นบ้าอะไรเนี่ย
“อิทาจิคู๊งงงงค๊า~” เสียงใสแหลมคมดังมาแล้วร่างของเด็กสาวผมสั้นสีฟ้าดวงตาสีน้ำเงินเข้ม ในชุดเสื้อกล้ามสีน้ำเงินและมีกั๊กสีฟ้าอ่อนสายเดี่ยวทัยกางเกงสามส่วมสีน้ำเงิน ทำไมถึงแต่งตัวเหมือนยัยเบ๊อะจังนะ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ปัญหาหลักในใจที่สำคัญยัยนี่กระโดดรัดคอแน่นจนแทบหายใจไม่ออกแล้ว แอ้ก แอ้ก!
“ปล่อย....ฉัน...ก่อน”
“เออ...ขอโทษนะคะ ฉันชื่อ มิยาบิโนะ ฮานะ ค่ะเป็นคู่หมั้นคู่หมายของท่านอิทาจิคุงค่า”
“อะไรกันพี่!!!”
ความคิดเห็น