คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อยากรู้...แต่ไม่อยากถาม {8059}
Title: อยากรู้...แต่ไม่อยาก
Paring: 8059
Rate: PG นิสๆ
Note: อารมณ์แปรปวนไวยิ่งกว่าหมาวิ่งผ่าน - -*
Music:
“โย่ว โกคุเทระ!!”ร่างสูงเจ้าของเสียงและใบหน้าสดใส คนที่มักจะยิ้มเหมือนคนบ้าเสมอและมักจะฉีกยิ้มให้กว้างที่สุดทุกครั้งที่เห็น ร่างบางผู้มีเรือนผมสีเงินและนัยน์ตาสีเขียวมรกต ที่มักทำหน้าไม่สบอารมณ์ทุกทีที่เห็นตน
“มาสายนะเจ้าบ้าเบสบอล!!”ร่างบางตะคอกใส่อย่างหงุดหงิดเมื่อ ร่างสูงเจ้าของรอยยิ้มปัญญาอ่อนที่มาสายจนทำเอาเค้าและต้องรออยู่นานสองนาน
“ก็มันเพิ่งเลิกซ้อมเบสบอลนี่นา ไปกัน!”ไม่รีรอยามาโมโตะเดินเข้ามาพาดบ่าคนเตี้ยกว่าอย่างว่องไว
“ใครสั่งให้แกเอาแขนมาพาดฉัน ออกไปเดี๋ยวนะเฟ้ย!!”โกคุเทระตวาดลั่นก่อนจะพยายามสะบัดแขนคนข้างๆ แต่แล้วทุกๆครั้งคนข้างๆก็จะตวัดแขนมาพาดเหมือนเดิม จนต้องปลง
ได้ชิดเพียงลมหายใจ แค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน
แค่เพื่อนเท่านั้น แต่มันเกินห้ามใจ
“โกคุเทระ เสาร์นี้มาดูฉันแข่งเบสบอลหน่อยสิ!”พิรุณร่างสูงหันมาชวนวายุข้างๆ ด้วยสีหน้าที่หวังว่าคนข้างๆจะยอมไปด้วย
“เรื่องอะไรฉันต้องไปด้วยฟะ!!!”ดูเหมือนว่าวายุร่างบางข้างๆจะทำลายความหวังซะหมดเกลี้ยงทำเอาคนที่ถูกตอกกลับถึงหงอยเป็นลูกหมาโดนทิ้งเลยทีเดียว
“โกคุเทระใจร้าย เห็นฉันเป็นอะไรเนี่ย T^T”พิรุณร่างสูงเริ่มใช้สกิลบีบน้ำตาให้น่าสงสารหวังให้คนข้างๆใจอ่อน แต่ดูเหมือนว่า
“เป็นไอ้บ้าเบสบอลงี่เง่าไง!!!!”จะโดนด่า....
ที่ค้างในความรู้สึก ว่าลึกๆเธอคิดยังไง
รักเธอเท่าไร แต่ไม่เคยพูดกัน
“ง่ะ!”คนแห้วรับประทานได้แต่จ๋อยสนิทตามเคย
“เสาร์นี้ก็ว่างๆอยู่ ไปก็ได้ฟะ!!!”ร่างบางข้างๆเห็นคนข้างๆจ๋อยสนิท แบบไม่ปกติทำเอาตัวเองรู้สึก ไม่ดีพิกล พูดขึ้นด้วยปากเจ้ากรรมที่ดันเผลอใจอ่อน
“จริงนะ!!!!!!”คนที่เคยซึมกับมาลั้นลาทันทีเมื่อวายุร่างเล็กตอบตกลง คนโดนถามซ้ำได้แต่สะบัดหน้านี้และตอบห้วนๆ
“เออ!”
อะไรที่อยู่ในใจก็เก็บเอาไว้
มันมีความสุขแค่นี้ก็ดีมากมาย
เธอจะมีใจหรือเปล่า
เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า
ที่เราเป็นอยู่นั้นคืออะไร
“เออ...โกคุเทระ”พิรุณร่างสูงเอ่ยเรียกคนข้างๆด้วยเสียงไม่ดังมากมาย นัยน์ตาสีนิลจ้องมองไปยังนัยน์ตาสีมรกตที่หันมาสบด้วยความรู้สึกบ้างอย่าง
“อะไรของแกอีก?”คนโดนเรียกหันตามมา ด้วยความสงสัย
เธอจะมีใจหรือเปล่า
มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถาม
กลัวว่าเธอเปลี่ยนไป
“ไม่มีอะไรหรอก รีบไปเถอะเดี๋ยวสึนะรอแย่!”พิรุณตอบปัดไป พรางเสประเด็นทันที
“อะไรของแกฟะ”วายุร่างเล็กได้แต่พึมพำกับตัวเอง กับอารมณ์แปรปวนของเพื่อนข้างๆ
ไม่ถามยังดีซะกว่า
เพราะฉันรู้ถ้าเราถามกัน
กลัวคำๆนั้น อาจทำร้ายหัวใจ
แปะ แปะ
“หือ?”ทั้งสองที่สัมผัสถึงอะไรบางอย่าง ร้องสงสัยพรางมองหน้ากันพร้อมกัน ก่อนที่คำตอบจะถูกประทานมาทันที
ซ่า ซ่า ซ่า
“ฝนตกแล้วอ่ะ”ดูเหมือนพิรุรร่างสูงยังคงยืนเอ๋อ ในขณะที่วายุร่างเล็กกำลังมองหาที่หลบฝนอย่าลุกลี้ลุกลน
“อ๊ะ! เจอแล้ว ไอ้บ้าเบสบอลมานี่!!!!”ไม่ว่าเปล่าร่างเล็กรีบดึงมือเพื่อนข้างๆให้ตามไปในที่หลบฝนใกล้ๆที่เจอ และนั่นก็คือ ป้ายรถเมล์
“เปลียกหมดเลย เพราะแกเนี่ยมัวแต่ยืนเอ๋ออยู่ได้!!!!”ร่างเล็กหันไปต่อว่าโทษคนข้างๆที่เป็นต้นตอทำให้ต้องเปลียกหนักจากการยืนเอ๋อของเพื่อนตน
“แหะๆ ขอโทษนะ”คนโดนว่าได้แต่หัวเราะแก้ตัวไปพราง
“ชิ! ช่างเถอะ ดูท่าอีกนานกว่าฝนจะหย..อ๊ะ!”ร่างบางร้องตกใจเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างถูกคุมให้ ก่อนจะหันมองก็พบว่าพิรุณร่างสูงคุมเสื้อคุมให้กับตน
“โอ๊ะ! พอดีว่าเห็นไหล่สั่นๆน่ะก็เลยคิดว่าโกคุเทระคงหนาวน่ะ^^”พูดไปยิ้มไปก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงที่เก้าอี้รอรถที่มีไว้ให้
“แล้วแกไม่หนาวรึไง!”
“ไม่เลยสักนิด”ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ความจริงร่างกายก็รู้สึกเย็นไม่น้อย
“ขะ ขอบใจนะ!”วายุร่างเล็กนั่งลงใกล้ๆก่อนจะพูดขึ้นติดขัด แก้มนวลขึ้นสีระเรื่อ ทำเอาคนข้างๆอดดีใจไม่ได้
อะไรที่อยู่ในใจก็เก็บเอาไว้
มันมีความสุขแค่นี้ก็ดีมากมาย
จู่ๆเสียงเพลงจากเครื่องเล่นเพลงของคนที่หลบฝนด้วยกันดังด้วยเพลงที่สื่อได้ถึงความรู้สึกของพิรุณร่างสูง
“เธอจะมีใจหรือเปล่า
เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า
ที่เราเป็นอยู่นั้นคืออะไร
เธอจะมีใจหรือเปล่า
มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถามกลัวรับมันไม่ไหว
เธอจะมีใจหรือเปล่า
มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถาม กลัวรับมันไม่ไหว”
พิรุณ...สิ่งที่ชะล้างทุกอย่าง คือสายฝนแห่งสวรรค์
วายุ...ลมพายุที่กระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง
มันจะเป็นไปได้ไหม หากวายุนั้นจะสงบความบ้าคลั่ง
ด้วยสายฝนที่ชะล้างเยี่ยมพิรุณ
ความคิดเห็น