คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : กำเนิดรักซ่อนเร้น ภาค 2 !?O_O
1
กำเนิดรักซ่อนเร้น ภาค 2 !?O_O
เช้าแล้ว =__= ง่วงอ่ะ (ใครใช้ให้ตื่นล่ะ ถ้าง่วงก็นอนจิ)
“ฮิโตมิลูก! มันจะเที่ยงแล้วนะลูก ตื่นเดี๋ยวนี้!!!” แม่นั่นเองที่ทำให้ตื่น ตะโกนทำไมเนี่ยแค่กำลังจะเที่ยงตอนแม่ไม่อยู่หนูตื่น บ่าย 3 นู้น
“ค่าๆ ลงไปเดี๋ยวแหละ” ว่าเสร็จก็เดินลงบันไดมาข้างล่างทันที
“ลูกคนนี้นี่นะ ไปอาบน้ำแล้วกินข้าวนะ แล้วไปรับคาซึเนะด้วยเห็นว่าไม่สบาย แล้วนี่แม่จไปซึนะกะพ่ออาทิตย์นึงนะ แม่ไปแล้วนะอย่าลืมล่ะ!!” แม่ตะโกนสารธยายกับฉัน
“โชคดีค่ะแม่ไปดีมาดีนะคะ” ฉันกล่าวไล่เลี่ยตามแผ่นหลังของแม่ที่เดินลับไปแล้ว โอ๊ยๆไปๆฮิโตมิอาบน้ำ กินข้าว ไปรับไอ้คาซึเนะ ok เครื่องยนต์ทำงาน +-+
เสร็จกิจส่วนตัวใช้เวลา 20 นาที
วันนี้ฉันใส้เสื้อกล้ามสีส้มแล้วก้มีกั๊กสีไข่แขนสั้นสวมทับ กางเกง 3 ส่วนโทนน้ำตาล เท้าผ้าใบซึ่งสภาพผมยุ่งนิดๆเพราะฉันหวีลวกๆฉันจัดการล็อคบ้านล็อคประตูหน้าต่างให้ครบก่อนจะเก็บกุญแจแล้วเดินออกไปเพื่อมุ่งไปยัง อเคเดมี่
เมื่อมาถึงตอนนี้ เป็นเวลาพักกินข้าวของนักเรียนเด็กๆจึง เยอะแยะเป็นพิเศษฉันพยายามฝ่าฝูงชนเหล่าเด็กต่างๆเมื่อมาถึงห้องก็เจออาจารย์อิรุกะนั่งอยู๋
“ครุอิรุกะ คาซึเนะอยู่ไหนคะ”ฉันเอ่ยถามขึ้น
“อ้อ! มีคนมารับแล้วเป็นผู้ชายน่ะ อ่าวฮโตมิไม่รู้หรอ”
“อ้อ! หรอคะรู้ไหมคะว่าผู้ชายที่ว่าเป็นใคร”
“ไม่รุ้หรอกเค้าไม่ได้บอก บอกแต่ว่า ‘ เป็นคนของฮิโตมิ ‘ “ ฉันใช้ใครตอนไหนอ่ะ-____-?
“งั้นหนูลาค่ะ”ว่าเสร็จฉันก็หันหลังกลับเลย หนอยๆไปไหนนะ ห่อนอื่นต้องไปหานารุโตะก่อนเลย
“นารุโตะ นารุโตะ!! อยู่ไหม” ฉันตะโกนอยู่หน้าห้องของนารุโตะ
“นะ นารุโตะไปทำภารกิจที่โอโตะค่า” ฉันหันไปตามต้นเสียง ฮินาตะนั่นเอง
“ขอบใจจ้า เอ่อ ฮินาตะเห็นาซึเนะไหมจ๊ะ?” ฉันถามฮินาตะ
“ไม่นี่ แต่เดี๋ยวนะคุ้นๆว่าเห็นที่ร้านดอกไม้ของอิโนะจังน่ะ” ร้านอิโนะหรอ ไปเพื่ออะไรน่ะไอ้คาซึเนะ?
“ขอบใจนะฮินาตะจัง”
“อิโนะๆ เธอเห็นคาซึเนะไหม”ฉันเดินเข้ามาภายในร้านที่เคาน์เตอร์
“เดี๋ยวนะซาอิ...อะไรยะ!! ฉันกำลังคุยกะซาอิอยู่นะ!!” ยัยนั่นหันมาตะคอกใส่ฉัน ไม่ฟังไงฉันถามว่าไร
“เห็นคาซึเนะไหม”
“ไม่เห็น! รู้แค่ว่าแวะมาซื้อดอกไม้ ฮัลโหล ซาอิหยอจ๊ะ”อะไรฟะ - -*
โอ๊ย! ทำไงดีน้องชายหายค่ะ!! น้องชายฉันหายค่า TT[]TT ฮือๆ แงๆ
‘ ~มากกว่าความฝัน เพราะเธอมีอยู่จริง
คนที่เข้าใจฉันในทุกสิ่ง ที่ฉันนั้นเป็นอยู่
และอยากจะขอให้เธอนั้นอยู่กับฉันตลอดไป~ ‘
เสียงมือถือของฉันดังขึ้นฉันหยิบมือถือขึ้นมากดรับทันที
“ฮัลโหล?”
( พี่ฮิโตมิรึเปล่า )
“คาซึเนะ แกหรอ! แกอยู่หนายย! แกทามห้ายฉานเป้นห่วงแกมากๆเลยนะ T[]T”
( พี่ๆหยุดๆ STOP! ตอนนี้ผมอยู่ที่สวนดอกลิลลี่ที่พี่ชอบ มาหาเลยนะ )
“แกไปที่นั่นทำไม”
( แค่นี้นะพี่ เงินหมด! )
~ตู๊ด ตู๊ด~
อารายว้า~ T[]T ยังพูดม่ายรู้เรื่องเลยนะ ไรว้า ไม่รักพี่เลย TT[]TT แต่ว่าตอนนี้ต้องรีบไปที่สวนดอกลิลี่ก่อน ว่าแต่มันรู้ได้ไง ในเมื่อไม่มีใครรู้นอกจาก ‘ เขา ‘ กับ ‘ ฉัน ‘ เท่านั้นนี่
กลิ่นอายของดอกลิลลี่ ความเย็นสบายของสายลมที่พัดผ่าน หญ้านุ่มที่ทำให้อยากล้มตัวนอน
ฉันไปยังมุมประจำที่ฉันชอบ ต้นไม้ต้นนึงบนเนินเขาที่มีดอกลิลี่รายล้อม สถานที่แห่งความทรงจำ ซึ่งตอนนี้ต่อเติมด้วยชิงช้า 2 อันแวนไว้ที่กิ่งซ้าย – ขวา ฉันเห็นนะมีเด็กผู้ชายอายุ 13 นั่งอยุ่ที่ชิงช้ากิ่งข้างซ้าย และอีกข้างก็มีผู้ชายคนหนึ่ง ผมที่มัดเป็นหางม้านั่งหันหลังอยุ่นั่นมัน ตานั่นนี่....
ฉันเดินมาถึงที่ก่อนจะนั่งลงบนพื้นหญ้า
“มีอะไรมิทราบรึเจ้าคะ ถึงได้เรียกดิฉันมิทราบพะยะค่ะ -0-“ ฉันทำเสียงประชดประชันเล็กน้อย เชอะ!
“มีสิ! พี่ทำไงดีๆผมจะทำอย่างไงดี ฮือๆ TT[]TT’’ อยู่ตาคาซึเนะก็ลงมาจากชิงช้าแล้วกอดฉันร้องไห้ซม
“เฮ้ยๆอะไรๆเป็นอะไรค่อยๆเล่าใจเย็นนะ” ฉันว่าก่อนจะกอดปลอบน้องชายตัวเอง เกิดอะไรขึ้น
“เฮ้ย น้องชายเกินไปรึเปล่า”เสียงของคนที่ 3 ดังขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นมอง
“ทำไมยะ! ตาบ้าปากปีศาจมันน้องชายฉัน จะกอดรัดฟัดเหวี่ยงยังไงก็ได้ย่ะ”ฉันหันไปเอ็ดอีตาบ้านั่น เชอะ
“งั้น..ฉันเปลี่ยนจากแฟนเป็นน้องชายแทนได้ป่ะล่ะ^-^”
“ไม่-ย่ะ!!”
“ว่าแต่นายเอาน้องชายฉันมาไมไม่บอกล่ะ ฉันก็หาซะทั่ว”
“เธอไม่โทรถามฉันเอง”
“รายว้า~T[]T”
“อ่าวๆเฮ้ย! อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้สิ”
“ชิเชอะงอนไม่สน!”
“โอ๋ๆคาซึเนะอีตาก็อตสิล่าปากกรรไกรมันแกล้งนายใช่ป่ะ พี่จะฆ่ามันเองไม่ต้องร้องๆ”
“อย่ามากล่าวหากันเซ่ะ! ยัยเบ๊อะ!”
“เบ๊อะอีกละ...ฉันมันเบ๊อะตรงไหนไม่พอจายยยนางเอกรันทด T^T”
“พี่ ไม่ใช่หรอกผม...ผมกำลังมีความรัก”
พึ่บ!
ฉันผลักตาคาซึเนะออกก่อนจะถาม+เขย่าตัวของตาคาซึเนะ
“นายกำลังมีความรักหรอ คาซึเนะ O[]O”
“ครับพี่เป็นรักข้างเดียวด้วย แงๆ TT[]TT”
“เฮ้ๆ หรือที่เรียกอีกอย่างว่า รักซ่อนเร้นใช่ไหม!”
“ใช่ฮะพี่ แงๆ ฮือๆ T^T”
โอ้! ไม่! ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแล้วครับพี่น้อง! T[]T ความรักมันมีเชื้อด้วยหรอเนี่ย? ทำไม ทำไม ฉันไม่อยากให้น้องชายฉันพบเจอกับความรู้สึกอย่างนั้นนะ ทำไมกันน้องฉันทำไมต้องเป็นอย่างนี้ โอ๊ย~ วิญญาณจะออกจากร่าง
“เป็นไงล่ะ ยัยเบ๊อะเอ๋ย”
“อย่าซ้ำเติมเซ่! T[]T” ฮือๆ น้องชายฉันๆ
“เอาล่ะ คาซึเนะไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวพี่ชายคนนี้จะช่วยเอง”
“ไม่ต้องมายุ่งกับน้องช้าน~ ไปหาน้องชายนายไป๊~”
“ไม่เอา! ไอ้บ้านั่นน่ะ ไม่เอาด้วยหรอกเธอไปดูเองเซ่ะ!”
“แงๆ พี่อย่าทะเลาะกันสิ สนใจเรื่องของผมก่อน”
ความคิดเห็น