[Fic D.gray-man] Haru Haru

ลำดับตอนที่ #2 : My Neam is....Allen

1

ในค่ำคืนที่ฝนโปรยปรายอย่างหนัก

ร่างของเด็กหนุ่มในเสื้อคุมฝนสีดำ มีเรือนผมขาวบริสุทธิ์ดุจหิมะในฤดูหนาว กำลังวิ่งหนีอะไรอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย

            แฮ่ก แฮ่ก

เด็กหนุ่มวิ่งไปพรางหอบแฮ่กๆด้วยความเหนื่อย แต่ก็ยังคงวิ่งต่อไปเด็กหนุ่มเริ่มหายใจถี่ด้วยความเหนื่อย

            ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก

เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งวิ่งตามมาโดยไม่ได้ทิ้งถ่วงให้ห่างจากเด็กหนุ่มแม้แต่น้อย

            “อย่าหนีเลยครับ คุณหนูกลับมาเร็วเถอะครับยังไงคุณหนูก็หนีคุณท่านไม่พ้นหรอก!!”เสียงของชายคนหนึ่งในกลุ่มที่วิ่งตามมา

            “จะบ้าหรือไงครับ!! ถ้าผมยอมก็โง่เขลาเต็มที!!”เด็กหนุ่มผมขาวตะโกนกลับด้วยเสียงหวานดังๆ

            “คุณหนูครับกรุณากลับด้วยครับ!!!”หนึ่งมนชายหนุ่มกลุ่มที่วิ่งตามมาเอ่ยเสียงดัง

            “ผมขอยืนยันคำเดิมอีกครั้งว่า ไม่ – มี – ทาง – เด็ด – ขาด!!!”เด็กหนุ่มผมขาวยังคงตอบเสียงดังคำเดิม

            เด็กหนุ่มผมสีขาวเริ่มหายใจถี่ ร่างกายเริ่มอ่อนเพลีย ความเร็วของการวิ่งเริ่มชะลอลงด้วยความเหนื่อยของเจ้าตัว เด็กหนุ่มพยายามกระสือกกระสนที่จะวิ่งไปข้างหน้าให้ได้มากกว่านี้

            ‘ อีกแค่นิดเดียวก็จะออกไปถนนใหญ่ได้แล้ว อีกนิดเดียว ‘

            เด็กหนุ่มคิดในใจเช่นนั้น แต่ร่างกายนั้นไม่ได้อำนวยเขาเลยแม้น้อยเลย

            พลั่ก!

ร่างของเด็กหนุ่มล้มลงกับพื้น ร่างกายเริ่มไม่มีแรงแม้จะเคลื่อนไหว ร็สึกได้ว่าตามันหนักต้องการพักผ่อน

            ‘ สงสัยจะจบเกมวิ่งไล่จับแต่เพียงเท่านี้ หึ! สุดท้ายก็หนีไม่พ้นหรือไงกัน ‘

เด็กหนุ่มคิดในใจเช่นนั้น ก่อนจะปล่อยร่างกายที่เหนื่อยล้านี้ ให้ทรุดตัวอยู่ตรงนั้นจนสติของเขาขาดเลือนลอยไป..........

            “เฮ้! นายน่ะ!!” เสียงของใครคนหนึ่งปลุกให้ชายหนุ่มผมสีขาวตื่นขึ้น แล้วเมื่อรู้สึกตัวเด็กหนุ่มกระพริบตาสองสามครั้งให้สายตาปรับสภาพเข้ากับสภาพแวดล้อมแล้วเมื่อเขาสังเกตก็พบว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของตน

            “ตื่นแล้วหรอ! ยู! ตื่นแล้วล่ะ ตื่นแล้ว ^o^”เด็กหนุ่มผมสีส้มกล่าวขึ้นเสียงพรางกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขราวกับถูกเงินร้อยล้าน เด็กนุ่มผมขาวใช้แขนทั้งสองข้างยันตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก แต่เขาก็พยายามจนสำเร็จ

            “หึ! อาศัยเตียงคนอื่นจนสบายเลยนะเจ้าถั่วงอก!!!”เสียงโวยวายอย่างไม่พอใจเสียงดังมาจากหน้าประตูห้อง ผู้คนในห้องต่างพากันหันไปมองยังเจ้าเสียง

            “เออ...นี่เตียงของคุณหรอครับ งั้นผมก็ขอโทษด้วย”เด็กหนุ่มกล่าวขอโทษอย่างสุภาพก่อนจะดึงผ้าห่มออกแล้วยันตัวเองลุกจากเตียงอย่างโซซัดโซเซ และผมคือ...

            โครม!

            ลงไปนอนแหมะอยู่กับพื้นห้อง

            “เอ้า! ไม่ต้องฝืนหรอกนาย ยูก็อย่าไปว่าเขาเซ่ดูสิกลัวจนเดินไม่ถูกเลย -^-“ผู้ชายผมส้มพยุงตัวของเด็กหนุ่มขึ้นเตียงอย่างเดิมก่อนจะห่มผ้าให้อีกครั้ง

            ชิ้ง!

            “ใครบังอาจให้แกเรียกชื่อของฉันไม่ทราบ ห๊า!!”ในชั่วพริบตาปลายมีดแสนคมก็ถูกจ่อที่คอของชายหนุ่มคนนั้นท่ยิ้มแยะๆอย่างไม่เต็มใจก่อนจะยกมือขึ้นโทษขอโพยชุดใหญ่

            “เอาน่ะ เอาน่ะ”

            “ชิ! แล้วใครสั่งให้แกอนุญาตให้คนอื่นขึ้นไปนอนบนเตียงฉัน!!”ว่าเสร็จชายหนุ่มสุดเย็นชา ก็เปลี่ยนทิศทางของปลายดาบไปยังคอของเด็กหนุ่มบนเตียงที่ทำท่าเหวอ ทำอะไรไม่ถูก

            “แกชื่ออะไร? เจ้าถั่วงอก”

            “ขอประทานโทษครับ ผมไม่ได้ชื่อถั่วงอก”

            “ผมมีชื่อว่า อเลน วอคเกอร์ ครับ อีตาสมองเสื่อม!!!”