@ รักนี้…รสเปรี้ยวหวาน @

ลำดับตอนที่ #1 : @ รักนี้ รสเปรี้ยวหวาน @ ...( 1 )...

…(1)…



“ตื่นได้แล้วยายแพร…สายแล้วนะ… ตื่นได้แล้วยายแพร…สายแล้วนะ… ตื่นได้แล้วยาย…” เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น (ของขวัญวันเกิดจากยายแจง) ทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นมาจากความฝันอันแสนหวาน น่าเสียดายจังอ่ะ



“อรุณสวัสดิ์ค่ะ พ่อ แม่” ฉันหันไปมองรูปพ่อกับแม่ที่ถ่ายด้วยกันตรงโต๊ะข้างเตียง แล้วก็กล่าวสวัสดีแก่ท่านทั้งสองทุกเช้า

ฉันรีบลุกขึ้นจากเตียง แล้วตรงไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ฉันใช้เวลาในการอาบน้ำ แต่งตัวไปเกือบ 40 นาที เสร็จแล้วก็ไปจัดการกับอาหารเช้า



เมนูวันนี้หนะหรอก็ นมแก้วขนมปังแผ่น (แลดูได้สารอาหารครบดีนะคุณเธอ) ในขณะที่ฉันกำลังจัดการดื่มนมให้หมด ฉันก็หันไปดูนาฬิกาที่ตอนนี้มันบอกเวลา 7โมงพอดี



ฉันจึงจัดการดื่มนมรวดเดียวหมด รีบไปหยิบกระเป๋า ใส่รองเท้าเตรียมออกจากบ้าน อะไรมันจะสดชื่นขนาดนี้นะเรา



“แพรไปก่อนนะค่ะ” ฉันหันไปบอกลารูปของพ่อกับแม่ที่ตั้งอยู่ตรงโต๊ะเล็กข้าง ทีวี แล้วก็ออกเดินมุ่งตรงไปยังโรงเรียน (เดินไปประหยัดกว่า ก็ค่ารถมันแพง...ซื้อน้ำได้ตั้งแก้ว)



อ้อ…เกือบลืมแนะนำตัวไป สวัสดีค่ะฉันชื่อแพรไหมค่ะ จะเรียกว่าแพรเฉยๆก็ได้นะค่ะ วันนี้เป็นวันแรกของการใช้ชีวิตเด็กม.ปลายค่ะ โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนหญิงล้วนค่ะ (กว่าจะสอบเข้าได้แทบตาย)



อย่าคิดว่าอยู่โรงเรียนหญิงล้วนแล้วจะไม่มีอาหารตาให้ดูนะค่ะ อยากจะบอกว่าที่ข้างๆโรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนชายล้วนค่ะ มีแต่คนหล่อทั้งนั้นหล่ะค่ะ (อันนี้จุดประสงค์รองลงมาค่ะ)



ฉันเดินมาถึงหน้าโรงเรียนก็ใช้เวลาประมาณ 15 นาทีเห็นจะได้ค่ะ แต่ว่าทำไมวันนี้โรงเรียนมันดูครึกครื้นจังเลยแหะ อ้อ…ก็มันเปิดเทอมวันแรกนี้หนาคงไม่มีอะไรหรอก แต่ว่าเหมือนมันมีอะไรผิดปรกติยังไงก็ไม่รู้ (แล้วฉันจะไปรู้อะไรกับเธอมั้ยเนี้ย)



“นี้เธอ แล้วรั้วที่กั้นโรงเรียนกับโรงเรียนโน้นหายไปไหนแล้วหล่ะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูด

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยเขาจะทำรั่วใหม่” ส่วนนี้เสียงผู้หญิงอีกคน



ฉันได้ยินเสียงของคนพูดกัน สงสัยเป็นรุ่นพี่มั้ง แต่ก็จริงอย่าที่พี่แกพูดแหะ รั้วมันหายไปไหน หรือว่ามันเดินเองได้เลยหายไป (เธอจะบ้าหรอ รั้วนะไม่ใช่แมว)



ฉันเดินไปเลื่อยๆเพื่อหาที่นั่งรอเวลาที่จะเรียกเข้าแถว แต่ว่าทำไมมีแต่คนคุยกันเรื่องไอ้รั้วโรงเรียนเนี่ย แล้วไอ้รั้วเนี่ยมันสำคัญยังไงกันแน่นะ งงค่ะโคตะระงงเลยใครก็ได้บอกฉันที



“ว่าไงจ๊ะ ทำไมมานั่งหลบอยู่ตรงนี้เดินหาอยู่ตั้งนาน หรือว่าวันแรกก็หาเรื่องตบตีได้แล้ว” เสียงของจุ๊บแจงดังมาข้างหลังฉัน ดูคำทักทาย มันน่านัก



สาวสวยคนนี้เธอชื่อจุ๊บแจงค่ะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยประถมค่ะ เราจึงสนิทกันมาตลอดเลยค่ะ เห็นสวยๆอย่างนี้แต่เรื่องชกต่อยหนะเก่งอย่าบอกใครเลยค่ะ



จำได้ตอน ม.ต้นยายนี้ชกเด็ก ม.3 ตัวใหญ่กว่ามันตั้งหลายเท่าไปนอนโรงพยาบาลอยู่ 2 อาทิตย์แหนะค่ะ ส่วนเรื่องที่ชกต่อยหนะหรอค่ะเหตุผลเดียวเลยค่ะ เข้ามาจีบแต่ว่าไม่ดูหน้าตาตัวเอง



“นี้แกได้ยินที่เขาพูดกันป่ะ ว่าทำไมรั้วโรงเรียนเราหายไปไหน” มาถึงก็ถามถึงวัตถุ แทนที่จะถามถึงคน รายว้า

“ได้ยินมาเหมือนกัน แต่ทำไมมันถึงหายไป หรือเขาจะสร้างใหม่ แกว่าไง” ฉันก็ไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่าเธอหรอกนะ



“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เดาไม่ถูก” แจงตอบฉันกลับมา

“ว่าแต่ว่า แกเป็นไงบ้างปิดเทอมไป” ในที่สุดก็ถามถึงชีวิตความเป็นอยู่ของเพื่อนที่น่ารักอย่างฉัน



“ฉันไปอยู่กับลุงหาญที่เชียงรายมาหนะสิ ตอนนี้แกกำลังจะขยายรีสอร์ท ฉันก็เลยไปช่วยนิดหน่อย”

“มิน่าหล่ะกลับมาตัวขาวขึ้นเยอะ”



“อันนี้หละมันแน่นอนอยู่แล้ว” ฉันตอบกลับไป

“แล้วแกเป็นไงบ้างหละ ล้างจานสนุกดีไหม” ฉันถามบ้าง เดี๋ยวมันน้อยใจ



“ไอบ้า…ถามมาได้ สนุกอะไรกันหล่ะ มือเนี้ยเปื่อยหมดเลย แต่ว่าตอนนี้ก็ขายดี ลูกค้าเขาชอบฝีมือแม่ฉันจะตาย” แต่ก็จริงฝีมือทำอาหารของแม่ยายแจง เป็นหนึ่งในแผ่นดินเลยค่ะ อร่อยสุดๆ เราพูดคุยกันเหมือนคนที่ไม่เจอกันมานาน 10 ปี ก็คนมันคิดถึง



“ประกาศจากโรงเรียนค่ะ ขอให้นักเรียนทุกคน ทุกระดับชั้นมาพร้อมกันที่ลานราตรีในตอนนี้ด้วยค่ะ” ประกาศครั้งที่หนึ่ง

“ประกาศจากโรงเรียนค่ะ ขอให้นักเรียนทุกคน ทุกระดับชั้นมาพร้อมกันที่ลานราตรีในตอนนี้ด้วยค่ะ” ประกาศครั้งที่สอง



“ไปยายแพรไปที่ลานราตรีกัน” ยายแจงชวนฉันไปรวมตัวกันที่ลานราตรี แต่ว่าเราไม่ได้เข้าแถวที่ลานราตรีนี้หน่า มันมีอะไรกันแน่ ชักสงสัยแล้วสิ (แล้วไอ้ลานราตรีมันอยู่ตรงไหนอ่ะ)



“นี้แจง ตรงนั้นมีอะไรกันหรอทำไมเขาตื่นเต้นกรี๊ดกร๊าดอะไรกันหนะ”  ฉันกับแจงค่อยเบียดผู้คน เข้าจนกระทั้งเห็นสิ่งที่ทำให้สาวๆโรงเรียนนี้กรี๊ดกร๊าดกันหนักหนา



ที่ยืนอยู่ตรงข้ามนั้นเป็นนักเรียนชายจากโรงเรียนชายA ข้างโรงเรียนนี้หน่า ทำไมมายืนเข้าแถวกับโรงเรียนเราได้หล่ะ นี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย แต่ว่าทำไมมีแต่คนหน้าตาดีๆกันทั้งนั้นเลยอ่ะ



แต่เท่าที่ฉันสังเกตดูเหมือนพวกผู้ชายก็งงเหมือนกันแหะ แต่ว่าไอทีเก๊กออกหน้าออกตาเนี่ยมันอะไรกันนะ แล้วไอที่ส่งสายตามาเนี่ย ... ขนลุก  แต่ทางเราก็ไม่แพ้เหมือนกันแหะ ตลกดี



“แกพวกนั้นเขาเป็นอะไรกัน ไม่เคยเห็นผู้หญิงหรือไงกัน มองกันอยู่ได้ เก๊กซะ” แจงพูดพลางทำหน้าแหยงๆ

“อย่าว่าแต่เขาเลย ดูฝั่งเราก่อน พอกันเลย” ฉันบอกแจงอย่างยิ้มๆ ก็พี่แกเล่นส่งสายตากลับไปเหมือนกันเลยนี่หน่า



“นักเรียนทุกคน เข้าแถวได้แล้ว ตามระดับชั้นด้วยนะ” อาจารย์ผู้ชายที่ดูใจดีคนหนึ่งพูดขึ้น สงสัยเป็นผ.อ.โรงเรียนนู้น ฉันกับแจงยืนรวมกันที่แถวของนักเรียน ม.4 ตอนนี้เขายังไม่ได้แบ่งห้องให้เราเลย แต่ดูเหมือนพวกรุ่นพี่เขาจะยืนตามห้องกันแหะ



“สวัสดีทุกคน ครูยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคน และโดยเฉพาะน้องใหม่ของเรา”

“ครูมีข่าวที่แจ้งให้กับนักเรียนทุกคนได้รู้ ในปีการศึกษาใหม่นี้ ครูมีเรื่องจะมาเซอร์ไพร์ พวกเราทุกคน”ตอนนี้เริ่มมีเสียงซุบซิบกันบ้างแล้ว



“นี้แพร แกเข้าใจที่อาจารย์พูดเปล่าว่ะ ฉันหล่ะงง” แจงหันหลังมาคุยกับฉัน

“อย่าว่าแต่แกเลยฉันก็งงเหมือนกัน แต่ฉันว่าเดี๋ยวก็รู้” ฉันบอกแจงกลับไป



“ แต่ก่อนที่เราจะมารู้เรื่องราวต่าง เรามาเคารพธงชาติ แล้วก็สวดมนต์กันก่อนดีกว่า” อ้าวไหงงั้นหล่ะค่ะอาจารย์ มาทำให้อยาก(รู้)แล้วจากไป



แล้วพวกเราทั้งหมดก็ร่วมใจกันร้องเพลงชาติแล้วก็สวดมนต์ หลังจากที่พวกเราปฏิบัติภารกิจเสร็จแล้ว ดูเหมือน ผ.อ.ขอทั้งสองโรงเรียนจะพูดคุยกันเล็กน้อยแล้ว อาจารย์ผู้ชายคนเดินก็ออกมาพูดต่อ



“ตอนนี้เรามาต่อเรื่องที่ค้างกันไว้ดีกว่า ครูมีเรื่องจะมาแจ้งให้ทราบ อีกครั้ง...”

“ครูเชื่อว่านักเรียนส่วนใหญ่คงจะเห็นแล้วว่า รั้วที่กั้นระหว่างโรงเรียนนั้นได้หายไป คงเป็นที่สงสัยกันมาก” ผ.อ.เว้นช่วงนิดหนึ่ง



“เนื่องจากสมาคมของโรงเรียนทั้งสองมีความเห็นที่ตรงกันว่า…” (ว่าอะไรค่ะอาจารย์ต่อดิเร็วๆอยากรู้)

“จะบอกดีมั้ยเนี่ย” อาจารย์กล่าวอย่างยิ้มๆ  กลัวนักเรียนช๊อคตาย



“โหยยยยยยยย………………..” เสียงโห่ดังมาจากนักเรียนของทั้งสองโรงเรียนพร้อมกัน อุตส่าห์ตั้งใจฟังอยู่ต้องนาน

“ไรกันวะ อาจารย์แกมีเล่นมุขด้วยแหะ แล้วเมื่อไหรจะรู้เรื่องกัน” ยายแจงบ่น



“เอาหน่าแกใจเย็นๆเดี๋ยวก็รู้” ฉันบอกแจงอย่างยิ้มๆ แต่ในใจก็อยากรู้เหมือนกัน ก็ต่อมอยากรู้อยากเห็นมันทำงานแล้วหนิ

“อ้าว…พอก่อน พอก่อน ครูไม่แกล้งแล้ว คราวนี้เอาจริงแล้วนะ”



“สมาคมของโรงเรียนทั้งสองมีความเห็นที่ตรงกันว่า…จะรวมโรงเรียนชายAกับโรงเรียนหญิงAเข้าด้วยกันเป็นสหศึกษา”

แล้วก็มีเสียงฮือฮาขึ้นมา บางคนก็ว่า “ว่าไงนะ” หรือไม่ก็ “ไม่จริงอ่ะ” หรือไม่ “จารย์อย่ามาอ่ำดีกว่า” หรือไม่ก็ \"ดีจังเลย\" เมื่อ ผ.อ.จะพูดต่อเสียงต่างๆก็เลยสงบลง



“ฟังดูเหมือนพูดเล่น แต่ว่ามันเป็นความจริง เราจะเริ่มรวมกันนับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เราจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียนเป็น โรงเรียนมัธยมA”

“ส่วนเรื่องตึกเรียนนั้น เราจะใช้ตึกเรียนร่วมกันหมดไม่มีแยกกันอีก ส่วนห้องเรียนเราจะรวมนักเรียนทั้งสองโรงเรียนมาเป็นห้องเดียวกัน อย่างเช่น นักเรียน ม6/6 ทั้งชายและหญิงก็จะมารวมเป็น 6/6 ห้องเดียวไปเลย”



“ส่วนคณะกรรมการนักเรียนนั้นไว้ครูจะแจ้งให้ทราบต่อไป” นี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย จารย์หนูงงนะค่ะ

“ส่วนนักเรียน ม.4 ที่เข้ามาใหม่ เมื่อสักครู่ครูได้เอารายชื่อไปติดไว้ที่บอร์ดแล้ว พอเลิกแถวให้ไปดูด้วยว่าตนเองอยู่ห้องใด แล้วระดับชั้นอื่นก็ไปดูด้วยว่าเรียนห้องไหน อาคารอะไร”



“ครูจะให้เวลาพวกเธอตลอดคาบเช้าเพื่อที่จะสำรวจดูห้องเรียน อาคารเรียน รวมทั้งเพื่อนร่วมชั้นใหม่ด้วย เผื่อว่าในอนาคตจะได้ไม่หลงทางในโรงเรียนของตัวเอง”



“เอาหล่ะคงได้เวลาแล้วหละ นักเรียนทุกคนแยกย้ายกันไปได้ แล้วก็ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะ” แล้วอาจารย์แกก็จากไปเหมือนกับสายลม  ถึงอาจารย์จะบอกให้แยกย้ายกันไปได้แล้วก็เถอะ แต่ก็ดูมีนักเรียนบางส่วนที่ยังยืนอึ้งกันอยู่ กว่าจะแยกย้ายกันไปได้ก็นานเหมือนกัน



“นี้แจง แกได้ยินอย่างที่ฉันได้ยินหรือเปล่า หรือว่าฉันหูฝาดไปว่ะ” ฉันถามแจง

“ถ้าแกฝาดฉันก็ฝาดกับแกด้วยหนะสิ” เราเดินกันไปเรื่อยๆแล้วก็คุยกันไปด้วย



“แต่ฉันว่าก็ดีเหมือนกันนะยายแพร ที่จะได้มีหนุ่มๆมาเรียนด้วยเนี่ย สงสัยฉันจะได้มีแฟนก็คราวนี้แหละแก” ต๊ายเพื่อนฉันทำไมคิดแบบเดียวกันอย่างนี้นะ



“ให้มันน้อยๆหย่อยเถอะยะ เราไปดูดีกว่าว่าเราอยู่ห้องไหน เดี๋ยวค่อยไปสำรวจโรงเรียนกัน” แล้วฉันก็เดินควงยายแจงเพื่อเดินไปดูรายชื่อด้วยกัน



(โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลยว่า การรวมโรงเรียนเข้าด้วยกันครั้งจะเปลี่ยนชีวิตของพวกเธอไป)







@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@



สวัสดีค่ะ ปักเป้าเองค่ะ ขอฝากเรื่อง @ รักนี้…รสเปรี้ยวหวาน @ ด้วยนะค่ะ



มีอะไรก็ติชมกันมาได้นะค่ะ (อันที่ลงไปตอนแรกมันไม่ครบเลยเอามาลงให้ใหม่ค่ะ ขอโทษด้วยนะค่ะ)



ขอบคุณมากค่ะ แล้วจะรีบมาอัพให้นะค่ะ



รักนะไม่กล้าบอก อิอิอิ