ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สนิทกันเกินไป
“ถ้านายแพ้นายก็ต้องให้ฉันมาส่งที่บ้านทุกวัน”คยูยื่นข้อเสนอที่ทำให้กระต่ายคิดหนักไม่น้อย
“มินนี่รูปไรเหรอสำคัญป่ะถ้าสำคัญด๊องแข่งให้ได้นะด๊องเก่งกีฬา”ด๊องสะกิดเพื่อนที่กำลังครุ่นคิดว่าจะเอาไงดี
“จริงหรอด๊องด๊องเย่ๆ”ร่างบางขย่มเป็ดยางเหมือนกับเด็กๆ
“นอนต้องแข่งเองไม่แต่ถ้านายทำไม่ได้จริงๆให้ดงแฮแข่งก็ได้แต่รูปนั้นน่ะมันจะได้ร่อนไปทั่วโรงเรียน”ซองมินที่ได้ยินอย่างนั้นถึงกับหุบยิ้มลงทันที
“โอเคฉันแข่งเองก็ได้”ซองมินพูดอย่างว่าง่ายเพราะรู้ดีว่ายังไงคงต้องแข่งอยู่ดี
ทั้งสองคนตั้งถ้าเตรียมรอให้ดงเฮให้สัญญาณ
1 2 3 ไป
ตูม ตูม
ซองมินกระโดดลงไปก่อนและรีบว่าอย่างรวดเร็วแต่แขนขามันสั้นเหลือเกินตอนนี้ซองมินเหมือนกับลูกหมาตัวน้อยว่ายน้ำ ต่างจากคนร่างสูงที่กระโดดลงมาที่หลังกลับแซงร่างบางได้
“ซองมี๊นไฟติ้ง”ดงเฮร้องให้กำลงใจเพื่อนเสียงสูง
ร่างบางก็ยังคงว่ายแบบสุดกำลังตอนนี้อีกนิดเดียวเท่านั้นก็จะถึงขอบสระแล้วขาและแขนเริ่มเป็นตะคริวซองมินจมดิ่งลงก้นสระดงแฮที่เห็นเพื่อนผิดปกติจึงกระโดดลงไปคยูที่ว่ายน้ำอย่างเอาเป็นเอาตายยังหยุดทันที่เมื่อได้ยินเสียงกระโดดน้ำเลยหันไปดู ร่างสูงเห็นซองมินจมลงไปเลยรีบว่ายเขาไปแต่ดงแฮก็อุ้มซองมินขึ้นสระไปแล้ว
“ซองมินๆๆ”ดงเฮประถมพยาผู้ป่วยพร้อมเรียก
อัก อะ แค่ก
ซองมินสำลักน้ำดงเฮดึงเพพื่อนเข้ากอดทันทีที่ฟื้นซองมินก็กอดดงเฮตอบเหมือนกันเพราะซองมินเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นตะคริวเพราะไม่เคยเป็นเลย
“ฮื้อๆๆด๊องมินขอบคุณด๊องมากๆนะ”ซองมินกอดไปพูดไป
“ไม่เป็นไรหรอกด๊องทำให้มินฟื้นได้ด๊องก็ดีใจแล้ว”ดงเฮจ้องตาของซองมินที่หยดน้ำใสไหลออกมา
“มีกระโถนไหม”คยูทำเบ่ปากที่เห็นซองมินและดงเฮหวานสะขนาดนั้น
“หุบปากของนายไปสะนายท้าแข่งอะไรที่รู้อยู่ว่าซองมินคงเอาชนะนายไม่ได้แมนมากไปไหม”ดงเฮตะวาดเสียงดังเมื่อคนร่างสูงเอ่ยปากพูดแถมยังประชดใสอีก
“ขอบคุณที่ชมนะ”คยูทำเป็นไม่รู้คำพูดของดงเฮพร้อมกับยืนกอดอกในท่าที่กวนบาทามากๆๆ
“ฉันประชด”ดงเฮพูดจบแล้วครายอ้อมกอดออกจากซองมินแล้วเดินไปหยิบผ้าครุม
“นี่อย่าสำออยให้มากนะอย่าทำเป็นไม่สบายรู้ไหม”คยูเดินไปใกล้ซองมินแล้วก้มลงกระซิบข้างหู
“ฉันไม่ได้สำออยนะ”ซองมินนั่งขัดสมาธิแล้วก้มหน้าลงมาไม่ให้ร่างสูงเห็นใบหน้าที่กำลังจะปล่อยโฮออกมาอีกแล้วน้ำตาหยดลงพื้นแหมะ แหมะร่างสูงเห็นว่าคนตัวเล็กร้องให้เลยรู้สึกผิดเพราะเค้าไม่ได้จะพูดแรงขนาดนั้นแต่เขาแค่ไม่อยากจะให้ซองมินไม่สบายและก็อยากจะให้ซองมินไปโรงเรียนเค้าอยากจะเห็นหน้าซองมินทุกวินาทีแต่เพราะหวานไม่เป็นเลยพูดอะไรที่
ดูแรงไปหน่อยแต่สำหรับร่างบางแล้วมันรู้สึกว่านี่เค้าผิดหรอที่อ่อนแอเจอไรนิดหน่อยก็จะไม่สบาย คนหน้าหวานที่เดินไปหยิบผ้ามาให้ดงเฮยื่นผ้าให้ซองมิน
“ไปเข้าบ้านกันเถอะ”ดงเฮจับมือซองมินให้ลุกขึ้น
“อืม”ซองมินลุกตามแรงดึงคยูได้แต่นั่งมองซองมินเพราะไม่อยากจะพูดอะไรเพราะกลัวว่าตัวเองจะปากไม่ดีพูดอะไรที่เสียดสีร่างบางไปอีก
.............................................................
“มินคับรีบเดินเลยคับพื้นเปียกแล้วหยดเป็นทางเลย”คุณแม่ที่เดินออกมาจากครัวเห็นลูกชายเดินน้ำหยดทั่วพื้น
“โอ้แม่คับมินเหนื่อยจะแย่ไปอาบน้ำให้หน่อย”ซองมินทำคอตกเหมือนหมดแรง
“ก็เล่นหัวเราะกันคิกคักมันไม่เหนื่อยก็แปลกล่ะ”คุณแม่ใจดีเดินมาขยี้หัวลูกชาย
“มินหัวเราะตอนไหนคับ”ร่างบางทำปากแบะ
“ฮาๆๆไปอาบน้ำไปคับเดี๋ยวแม่ก็ตีมินโชด๊องเลย”คุณแม่ว่าคุณลูกที่ยื่นเปียก
“ฮาๆด๊องก็อยากเห็นคุณป้าตีมินเหมือนกันฮาๆๆ”ดงเฮหัวเราะลั่น
“เอ่อนี่คยูไปไหนล่ะลูก”คุณแม่รู้สึกว่าคยูหายไป
“คงอยู่ที่สระมั้งคับ”ซองมินว่าเสร็จก็เดินพาดงเฮขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องน้ำส่วนตัวของเค้า
“อาบน้ำด้วยกันไหมด๊อง”ซองมินทำเป็นแกล้งชวนด๊อง
“ไปดิ๊ไป”ดงเฮลากซองมินเข้าห้องน้ำ
“ล้อเล่นนนนน”ซองมินตะโกนลั่น
“ฮาๆๆๆฉันก็ไม่กล้าอาบกับนายหรอก”ดงเฮปล่อยมือซองมิน
“นายอาบก่อนก็ได้”
“ไม่เป็นไรมินอาบก่อนสิเด๋วด๊องอาบที่หลัง”ดงเฮให้เพื่อนอาบก่อนเพราะกลัวเพื่อนจะไม่สบายเพราะตัวชื้น
“อืม นอนด้วยกันที่นี่ได้ไหม”ซองมินพูดก่อนจะเข้าห้องน้ำแบบอ้อนๆ
“อาบน้ำก่อนเด๋วค่อยพูดอีกที”ด๊องพลักเพื่อนเข้าไปในห้องน้ำ
“พลักแล้วต้องนอนด้วยน้า”ซองมินชะโงกหน้าออกมา
“คิดก่อน”ดงเฮนั่งทำท่าแบบอิกคิวซัง
“ฮาๆๆๆอิกคิวนอนด้วยกันเถอะ”ซองมินยังไม่ไปอาบน้ำเดินออกมาขยี้หัวอิคิวซังเล่น
“ไม่ไปอาบน้ำก่อน”ดงเฮชี้ไปที่ห้องน้ำ
“โอเคๆก็ได้ๆไปอาบก็ได้”ซองมินเดินเข้าไปในห้องน้ำอาบรวดเร็วใช้เวลาอาบน้ำแป๊บเดียวแป๊บเดียวจริงๆ
“เสดแล้วด๊องนอนกับมินนะ”ซองมินเดินไปเขย่ามือเพื่อน
“เด๋วดิให้ด๊องอาบน้ำก่อนแล้วเด๋วบอกๆ”ด๊องเดินไปที่ห้องน้ำ
“โฮไรอะอุตสารีบอาบ”ซองมินนั่งลงบนเตียงงอนแก้มป่อง
ร่างบางเหมือจะคิดอะไรได้เลยยิ้มๆอยู่ในใจแล้วเริ่มกะทำในสิ่งที่คิดคนตัวเล็กค่อยย่องไปหน้าประตูห้องน้ำแล้วปิดสวิตไฟ
“เฮ้ยใครปิดไฟว่ะ”ดงเฮที่อยู่ในห้องน้ำตะโกนออกมาเสียงดัง
“มินปิดเองแหละอิอิคิคิ”ร่างบางหัวเราะไม่หยุด
“เปิดไฟเด๋วนี้เลยมิน”ดงเฮตะโกนสั่ง
“บอกก่อนสิว่าจะนอนกับมิน”ซองมินตะโกนตอบกลับ
“เอ่อนอนเปิดไปเร็วสบู่เข้าตาหมดแล้วแสบเปิดไฟเร็วๆ”ดงเฮตะโกนอย่างรีบร้อน
“เย่ๆๆเปิดแล้วให้แล้วนะ”กระโดดดีใจเหงๆๆแล้วกดเปิดไฟให้ด๊อง
ดงเฮรีบล้างหน้าให้เสดทันที่แล้วเดินออกมีจากห้องซองมินกำลังขนตุ๊กตาที่อยู่ในตู้ออกมาวางไว้ที่เตียงตอนนี้ตุ๊กตากองเป็นภูเขา
“อ่า ซองมินตุ๊กตาปลานี่โม่น่ารักอะ”ดงเฮชี้ไปที่ตุ๊กตา
“จริงอะช่อบตัวนี้หรองั้นคืนนี้มินให้ด๊องนอนกอดอันนี้นะ”ซองมินเอาตุ๊กตาวางลงที่หมอน
“อืมเอ่อเด๋วด๊องโทรหาแม่ก่อนแล้วกันนะว่านอนที่บ้านมิน”ดงเฮหยิบโทรศัพท์กดโทรออกไปหาคุณแม่เพื่อขอนอนที่บ้านซองมิน
“คับแม่ด๊องรักแม่นะคับ”ดงเฮกดวางสายเอาโทรศัพท์วางไว้ที่หัวเตียง
“เอ่อนี่ด๊องเด๋วมินไปบอกแม่ก่อนนะว่ามินจะให้ด๊องนอนด้วยเอ่อนี่มินว่ามินลืมอะไรด๊องยังไม่ได้กินข้าวนี่หน่ากินไหมอะเด๋วมินสั่งทำให้”ซองมินถาม
“ไม่อะกินหนมกันดีกว่าไปกินขนมกัน”ดงเฮชวนซองมินไปหาขนมกิน
“โอเคไปกันเด๋วมินจะพาด๊องไปดูห้องๆหนึ่งมินชอบมากๆเลยด้วย”ซองมินพูดเหมือนตื่นเต้นที่จะอวดห้องอะไรสักอย่างให้เพื่อนดู
“เย่ๆไปกินๆๆ”ดงเฮเดินเกาะไหลซองมินเดินออกไปข้างนอกทั้งสองคนเหมือนเด็กตัวเล็กที่ซนไม่ยอมนอนไปนู้นนี่เดินกันทั่วบ้าน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“แม่คับมินเข้าไปนะ”ซองมินบิดลูกบิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องของคุณแม่โดยลากดงเฮมาด้วย
“มินของให้ดงเฮนอนที่บ้านเรานะคับ”ซองมินยื่นตัวตรง
“จ่ะอ่อลูกยังไม่ได้กินข้าวนี่โทรเรียกเซฟให้มาทำแล้วกันนะ”คุณแม่นึกขึ้นได้ว่าลูกชายยังไม่กินข้าวเพราะว่ามั่วแต่เล่นจนลืมกินข้าวตัวคุณแม่เองก็ไม่อยากไปขัดจังหวะ
“มินไม่กินคับเด๋วมินกินนมกับเค้กที่แม่ทำก็ได้คับ”ซองมินก้มลงไปหอมแก้มแม่แล้วเดินออกมาจากห้อง
“ไปครัวกันไปกินหนมอะไรดีนะ”ซองมินกับดงเฮกระโดดไปที่ห้องครัว
ซองมินเปิดตู้เย็นขนาดให้ออกมานมหลายยี่ห้อวางเรียงรายแต่ล่ะยี่ห้อก็มีรสแยกออกไปน้ำผลไม้คละรสไม่ว่าจะเป็นขนมอะไรที่อยากกินก็มีหมดอยู่ในตู้เย็นใบนี้ยังไม่รวมขนมที่ไม่จำเป็นที่ต้องแช่ตู้เย็นอีกเป็นตู้
“ด๊องกินไรอะนมหรือน้ำผลไม้หรืออย่างอื่น”ซองมินพูดสายตาก็คงยังมองว่าจะกินไรดี
“นมรสหวานแล้วกัน”ดงเฮหยิบนมรสหวานขนาดกลางออกมาจากตู้เย็น
“ขนมอย่างอื่นอยู่ในตู้นั่นนะเลือกได้เลยนะ”ซองมินชี้ไปที่ตู้เก็บขนมของเค้า
“อืม แล้วมินว่าจะให้ด๊องไปดูห้องอะไรหรอ”ดงเฮหยิบขนมในตู้ออกมาถุงหนึ่ง
“เด๋วก่อนกินขนมก่อนเด๋วมินพาไปดูแล้วด๊องจะต้องชอบแน่ๆ”ซองมินยักคิ้ว
...........................................
“นี่ไง”ซองมินเปิดประตูห้องที่ว่าแล้วนำเสนออย่างภาคภูมิใจ
“นี่ห้องเก็บของเล่นที่มินเล่นตั้งแต่เด็กเลยอะเข้ามาๆๆๆ”ซองมินจูงด๊องให้เข้ามาในห้อง
“โฮนั้นของนายหมดเลยหรอฉันว่าบ้านฉันเยอะแล้วนะแต่บ้านนายเยอะกว่าอีก”ดงเฮเดินสำรวจดูของเล่น
“แหะๆนี่รถไฟขบวนนี่มีสามพันขบวนในโลกนะแม่มินซื้อมาให้ตอนที่ไปอังกฤษของมินเป็นขบวนที่เก้าร้อยเก้าสิบเก้า”ซองมินพูดก็หยิบแล้วหงายเลขขบวนให้ดู
“จริงด้วยที่บ้านด๊องก็มีของด๊องขบวนที่หนึ่งพัน”ดงเฮพูดแบบดีใจที่เพื่อนของเค้ามีเลขต่อกัน
“เย่ๆๆ”ซองมินดีใจใหญ่วางรถไฟลงแล้วกระโดดกอดดงเฮแล้วเอาแก้มไปถูที่แขนดงเฮเหมือนกับแมวตัวน้อย
“ดูหน่อยซิ๊เรามีไรเหมือนกันมั่ง”ดงเฮเดินไปรอบห้องดูของเล่นทุกชิ้น
“มินมีอีกห้องด้วยที่จะให้ดูซองมินเดินไปเปิดประตูบานหนึ่งที่อยู่ภายในห้องที่เก็บของเล่น
“ห้องของกระต่ายที่มินจะเลี้ยงแต่ยังไม่ได้เลี้ยงเพราะแม่ยังไม่ให้เลี้ยง”ซองมินพูดถึงเรื่องกระต่ายก็เซ็งเพราะขอแม่เลี้ยงตั้งนานแล้วยังไม่ได้เลย
“โอลงทุนอะหมดไปเท่าไรห้องกระต่ายอะ”ดงเฮไม่คิดว่าเพื่อนเค้าจะอยากจะเลี้ยงขนาดลงทุนทำห้องให้ขนาดนี้
“หมื่นเดียวแต่เป็นเงินของมินนะไม่ใช่ของแม่มินเก็บเองทุกบาทเลยกว่าจะเก็บได้ตั้งสองอาทิตย์แหนะ”ซองมินกลับไปนึกตอนที่เก็บตังเองเพราะไม่อยากใช้ตังของแม่เพราะเค้าอยากจะทำด้วยตัวเอง
“แต่คุ้มดีนะหมื่นหนึ่งมีครบเลยอะโอเตียงอันเล็กน่ารักอะนั้นเสื้อผ้ามันหรอแล้วทำไมมีแบบผู้ชายด้วยอะนั่นห้องน้ำมันหรอด๊องอยากเลี้ยงกระต่ายบางแล้วสิ”ดงเฮรู้สึกว่าของของเจ้ากระต่ายมันอันเล็กน่ารักมากๆๆ
“มินยังไม่ร็เลยว่าจะได้เลี้ยงไหมอะแม่ไม่อนุยาติสักที”ซองมินหน้าบูดไปทันที
“ด๊องเข้าใจนะเด๋วคุณป้าก็อนุญาตเค้าคงจะดูว่ามินพร้อมหรือยังละมั่ง”ดงเฮพูดปอปใจเพื่อนตัวเล็ก
“โน๊ะต้องได้เลี้ยงสิ ด๊องด๊องช่วยบอกแม่ของมินหน่อยสิว่ามินจะเลี้ยงกระต่ายอย่างดีที่สุดถ้าแม่ให้เลี้ยง”ซองมินหาตัวช่วย
“อืมได้สิเด๋วตอนเช้าด๊องพูดกับคุณป้าให้แล้วกัน”ดงเฮพูดไปก็ดูของของกระต่ายไป
“ขอบคุณนะ”ซองมินกอดดงเฮจากด้านหลัง
“อืม”ดงเฮพยักหน้ารับ
..............................................
อัฟช้าไปนิสหนึ่งนะไม่ว่ากันขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นให้้้
“มินนี่รูปไรเหรอสำคัญป่ะถ้าสำคัญด๊องแข่งให้ได้นะด๊องเก่งกีฬา”ด๊องสะกิดเพื่อนที่กำลังครุ่นคิดว่าจะเอาไงดี
“จริงหรอด๊องด๊องเย่ๆ”ร่างบางขย่มเป็ดยางเหมือนกับเด็กๆ
“นอนต้องแข่งเองไม่แต่ถ้านายทำไม่ได้จริงๆให้ดงแฮแข่งก็ได้แต่รูปนั้นน่ะมันจะได้ร่อนไปทั่วโรงเรียน”ซองมินที่ได้ยินอย่างนั้นถึงกับหุบยิ้มลงทันที
“โอเคฉันแข่งเองก็ได้”ซองมินพูดอย่างว่าง่ายเพราะรู้ดีว่ายังไงคงต้องแข่งอยู่ดี
ทั้งสองคนตั้งถ้าเตรียมรอให้ดงเฮให้สัญญาณ
1 2 3 ไป
ตูม ตูม
ซองมินกระโดดลงไปก่อนและรีบว่าอย่างรวดเร็วแต่แขนขามันสั้นเหลือเกินตอนนี้ซองมินเหมือนกับลูกหมาตัวน้อยว่ายน้ำ ต่างจากคนร่างสูงที่กระโดดลงมาที่หลังกลับแซงร่างบางได้
“ซองมี๊นไฟติ้ง”ดงเฮร้องให้กำลงใจเพื่อนเสียงสูง
ร่างบางก็ยังคงว่ายแบบสุดกำลังตอนนี้อีกนิดเดียวเท่านั้นก็จะถึงขอบสระแล้วขาและแขนเริ่มเป็นตะคริวซองมินจมดิ่งลงก้นสระดงแฮที่เห็นเพื่อนผิดปกติจึงกระโดดลงไปคยูที่ว่ายน้ำอย่างเอาเป็นเอาตายยังหยุดทันที่เมื่อได้ยินเสียงกระโดดน้ำเลยหันไปดู ร่างสูงเห็นซองมินจมลงไปเลยรีบว่ายเขาไปแต่ดงแฮก็อุ้มซองมินขึ้นสระไปแล้ว
“ซองมินๆๆ”ดงเฮประถมพยาผู้ป่วยพร้อมเรียก
อัก อะ แค่ก
ซองมินสำลักน้ำดงเฮดึงเพพื่อนเข้ากอดทันทีที่ฟื้นซองมินก็กอดดงเฮตอบเหมือนกันเพราะซองมินเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นตะคริวเพราะไม่เคยเป็นเลย
“ฮื้อๆๆด๊องมินขอบคุณด๊องมากๆนะ”ซองมินกอดไปพูดไป
“ไม่เป็นไรหรอกด๊องทำให้มินฟื้นได้ด๊องก็ดีใจแล้ว”ดงเฮจ้องตาของซองมินที่หยดน้ำใสไหลออกมา
“มีกระโถนไหม”คยูทำเบ่ปากที่เห็นซองมินและดงเฮหวานสะขนาดนั้น
“หุบปากของนายไปสะนายท้าแข่งอะไรที่รู้อยู่ว่าซองมินคงเอาชนะนายไม่ได้แมนมากไปไหม”ดงเฮตะวาดเสียงดังเมื่อคนร่างสูงเอ่ยปากพูดแถมยังประชดใสอีก
“ขอบคุณที่ชมนะ”คยูทำเป็นไม่รู้คำพูดของดงเฮพร้อมกับยืนกอดอกในท่าที่กวนบาทามากๆๆ
“ฉันประชด”ดงเฮพูดจบแล้วครายอ้อมกอดออกจากซองมินแล้วเดินไปหยิบผ้าครุม
“นี่อย่าสำออยให้มากนะอย่าทำเป็นไม่สบายรู้ไหม”คยูเดินไปใกล้ซองมินแล้วก้มลงกระซิบข้างหู
“ฉันไม่ได้สำออยนะ”ซองมินนั่งขัดสมาธิแล้วก้มหน้าลงมาไม่ให้ร่างสูงเห็นใบหน้าที่กำลังจะปล่อยโฮออกมาอีกแล้วน้ำตาหยดลงพื้นแหมะ แหมะร่างสูงเห็นว่าคนตัวเล็กร้องให้เลยรู้สึกผิดเพราะเค้าไม่ได้จะพูดแรงขนาดนั้นแต่เขาแค่ไม่อยากจะให้ซองมินไม่สบายและก็อยากจะให้ซองมินไปโรงเรียนเค้าอยากจะเห็นหน้าซองมินทุกวินาทีแต่เพราะหวานไม่เป็นเลยพูดอะไรที่
ดูแรงไปหน่อยแต่สำหรับร่างบางแล้วมันรู้สึกว่านี่เค้าผิดหรอที่อ่อนแอเจอไรนิดหน่อยก็จะไม่สบาย คนหน้าหวานที่เดินไปหยิบผ้ามาให้ดงเฮยื่นผ้าให้ซองมิน
“ไปเข้าบ้านกันเถอะ”ดงเฮจับมือซองมินให้ลุกขึ้น
“อืม”ซองมินลุกตามแรงดึงคยูได้แต่นั่งมองซองมินเพราะไม่อยากจะพูดอะไรเพราะกลัวว่าตัวเองจะปากไม่ดีพูดอะไรที่เสียดสีร่างบางไปอีก
.............................................................
“มินคับรีบเดินเลยคับพื้นเปียกแล้วหยดเป็นทางเลย”คุณแม่ที่เดินออกมาจากครัวเห็นลูกชายเดินน้ำหยดทั่วพื้น
“โอ้แม่คับมินเหนื่อยจะแย่ไปอาบน้ำให้หน่อย”ซองมินทำคอตกเหมือนหมดแรง
“ก็เล่นหัวเราะกันคิกคักมันไม่เหนื่อยก็แปลกล่ะ”คุณแม่ใจดีเดินมาขยี้หัวลูกชาย
“มินหัวเราะตอนไหนคับ”ร่างบางทำปากแบะ
“ฮาๆๆไปอาบน้ำไปคับเดี๋ยวแม่ก็ตีมินโชด๊องเลย”คุณแม่ว่าคุณลูกที่ยื่นเปียก
“ฮาๆด๊องก็อยากเห็นคุณป้าตีมินเหมือนกันฮาๆๆ”ดงเฮหัวเราะลั่น
“เอ่อนี่คยูไปไหนล่ะลูก”คุณแม่รู้สึกว่าคยูหายไป
“คงอยู่ที่สระมั้งคับ”ซองมินว่าเสร็จก็เดินพาดงเฮขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องน้ำส่วนตัวของเค้า
“อาบน้ำด้วยกันไหมด๊อง”ซองมินทำเป็นแกล้งชวนด๊อง
“ไปดิ๊ไป”ดงเฮลากซองมินเข้าห้องน้ำ
“ล้อเล่นนนนน”ซองมินตะโกนลั่น
“ฮาๆๆๆฉันก็ไม่กล้าอาบกับนายหรอก”ดงเฮปล่อยมือซองมิน
“นายอาบก่อนก็ได้”
“ไม่เป็นไรมินอาบก่อนสิเด๋วด๊องอาบที่หลัง”ดงเฮให้เพื่อนอาบก่อนเพราะกลัวเพื่อนจะไม่สบายเพราะตัวชื้น
“อืม นอนด้วยกันที่นี่ได้ไหม”ซองมินพูดก่อนจะเข้าห้องน้ำแบบอ้อนๆ
“อาบน้ำก่อนเด๋วค่อยพูดอีกที”ด๊องพลักเพื่อนเข้าไปในห้องน้ำ
“พลักแล้วต้องนอนด้วยน้า”ซองมินชะโงกหน้าออกมา
“คิดก่อน”ดงเฮนั่งทำท่าแบบอิกคิวซัง
“ฮาๆๆๆอิกคิวนอนด้วยกันเถอะ”ซองมินยังไม่ไปอาบน้ำเดินออกมาขยี้หัวอิคิวซังเล่น
“ไม่ไปอาบน้ำก่อน”ดงเฮชี้ไปที่ห้องน้ำ
“โอเคๆก็ได้ๆไปอาบก็ได้”ซองมินเดินเข้าไปในห้องน้ำอาบรวดเร็วใช้เวลาอาบน้ำแป๊บเดียวแป๊บเดียวจริงๆ
“เสดแล้วด๊องนอนกับมินนะ”ซองมินเดินไปเขย่ามือเพื่อน
“เด๋วดิให้ด๊องอาบน้ำก่อนแล้วเด๋วบอกๆ”ด๊องเดินไปที่ห้องน้ำ
“โฮไรอะอุตสารีบอาบ”ซองมินนั่งลงบนเตียงงอนแก้มป่อง
ร่างบางเหมือจะคิดอะไรได้เลยยิ้มๆอยู่ในใจแล้วเริ่มกะทำในสิ่งที่คิดคนตัวเล็กค่อยย่องไปหน้าประตูห้องน้ำแล้วปิดสวิตไฟ
“เฮ้ยใครปิดไฟว่ะ”ดงเฮที่อยู่ในห้องน้ำตะโกนออกมาเสียงดัง
“มินปิดเองแหละอิอิคิคิ”ร่างบางหัวเราะไม่หยุด
“เปิดไฟเด๋วนี้เลยมิน”ดงเฮตะโกนสั่ง
“บอกก่อนสิว่าจะนอนกับมิน”ซองมินตะโกนตอบกลับ
“เอ่อนอนเปิดไปเร็วสบู่เข้าตาหมดแล้วแสบเปิดไฟเร็วๆ”ดงเฮตะโกนอย่างรีบร้อน
“เย่ๆๆเปิดแล้วให้แล้วนะ”กระโดดดีใจเหงๆๆแล้วกดเปิดไฟให้ด๊อง
ดงเฮรีบล้างหน้าให้เสดทันที่แล้วเดินออกมีจากห้องซองมินกำลังขนตุ๊กตาที่อยู่ในตู้ออกมาวางไว้ที่เตียงตอนนี้ตุ๊กตากองเป็นภูเขา
“อ่า ซองมินตุ๊กตาปลานี่โม่น่ารักอะ”ดงเฮชี้ไปที่ตุ๊กตา
“จริงอะช่อบตัวนี้หรองั้นคืนนี้มินให้ด๊องนอนกอดอันนี้นะ”ซองมินเอาตุ๊กตาวางลงที่หมอน
“อืมเอ่อเด๋วด๊องโทรหาแม่ก่อนแล้วกันนะว่านอนที่บ้านมิน”ดงเฮหยิบโทรศัพท์กดโทรออกไปหาคุณแม่เพื่อขอนอนที่บ้านซองมิน
“คับแม่ด๊องรักแม่นะคับ”ดงเฮกดวางสายเอาโทรศัพท์วางไว้ที่หัวเตียง
“เอ่อนี่ด๊องเด๋วมินไปบอกแม่ก่อนนะว่ามินจะให้ด๊องนอนด้วยเอ่อนี่มินว่ามินลืมอะไรด๊องยังไม่ได้กินข้าวนี่หน่ากินไหมอะเด๋วมินสั่งทำให้”ซองมินถาม
“ไม่อะกินหนมกันดีกว่าไปกินขนมกัน”ดงเฮชวนซองมินไปหาขนมกิน
“โอเคไปกันเด๋วมินจะพาด๊องไปดูห้องๆหนึ่งมินชอบมากๆเลยด้วย”ซองมินพูดเหมือนตื่นเต้นที่จะอวดห้องอะไรสักอย่างให้เพื่อนดู
“เย่ๆไปกินๆๆ”ดงเฮเดินเกาะไหลซองมินเดินออกไปข้างนอกทั้งสองคนเหมือนเด็กตัวเล็กที่ซนไม่ยอมนอนไปนู้นนี่เดินกันทั่วบ้าน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“แม่คับมินเข้าไปนะ”ซองมินบิดลูกบิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องของคุณแม่โดยลากดงเฮมาด้วย
“มินของให้ดงเฮนอนที่บ้านเรานะคับ”ซองมินยื่นตัวตรง
“จ่ะอ่อลูกยังไม่ได้กินข้าวนี่โทรเรียกเซฟให้มาทำแล้วกันนะ”คุณแม่นึกขึ้นได้ว่าลูกชายยังไม่กินข้าวเพราะว่ามั่วแต่เล่นจนลืมกินข้าวตัวคุณแม่เองก็ไม่อยากไปขัดจังหวะ
“มินไม่กินคับเด๋วมินกินนมกับเค้กที่แม่ทำก็ได้คับ”ซองมินก้มลงไปหอมแก้มแม่แล้วเดินออกมาจากห้อง
“ไปครัวกันไปกินหนมอะไรดีนะ”ซองมินกับดงเฮกระโดดไปที่ห้องครัว
ซองมินเปิดตู้เย็นขนาดให้ออกมานมหลายยี่ห้อวางเรียงรายแต่ล่ะยี่ห้อก็มีรสแยกออกไปน้ำผลไม้คละรสไม่ว่าจะเป็นขนมอะไรที่อยากกินก็มีหมดอยู่ในตู้เย็นใบนี้ยังไม่รวมขนมที่ไม่จำเป็นที่ต้องแช่ตู้เย็นอีกเป็นตู้
“ด๊องกินไรอะนมหรือน้ำผลไม้หรืออย่างอื่น”ซองมินพูดสายตาก็คงยังมองว่าจะกินไรดี
“นมรสหวานแล้วกัน”ดงเฮหยิบนมรสหวานขนาดกลางออกมาจากตู้เย็น
“ขนมอย่างอื่นอยู่ในตู้นั่นนะเลือกได้เลยนะ”ซองมินชี้ไปที่ตู้เก็บขนมของเค้า
“อืม แล้วมินว่าจะให้ด๊องไปดูห้องอะไรหรอ”ดงเฮหยิบขนมในตู้ออกมาถุงหนึ่ง
“เด๋วก่อนกินขนมก่อนเด๋วมินพาไปดูแล้วด๊องจะต้องชอบแน่ๆ”ซองมินยักคิ้ว
...........................................
“นี่ไง”ซองมินเปิดประตูห้องที่ว่าแล้วนำเสนออย่างภาคภูมิใจ
“นี่ห้องเก็บของเล่นที่มินเล่นตั้งแต่เด็กเลยอะเข้ามาๆๆๆ”ซองมินจูงด๊องให้เข้ามาในห้อง
“โฮนั้นของนายหมดเลยหรอฉันว่าบ้านฉันเยอะแล้วนะแต่บ้านนายเยอะกว่าอีก”ดงเฮเดินสำรวจดูของเล่น
“แหะๆนี่รถไฟขบวนนี่มีสามพันขบวนในโลกนะแม่มินซื้อมาให้ตอนที่ไปอังกฤษของมินเป็นขบวนที่เก้าร้อยเก้าสิบเก้า”ซองมินพูดก็หยิบแล้วหงายเลขขบวนให้ดู
“จริงด้วยที่บ้านด๊องก็มีของด๊องขบวนที่หนึ่งพัน”ดงเฮพูดแบบดีใจที่เพื่อนของเค้ามีเลขต่อกัน
“เย่ๆๆ”ซองมินดีใจใหญ่วางรถไฟลงแล้วกระโดดกอดดงเฮแล้วเอาแก้มไปถูที่แขนดงเฮเหมือนกับแมวตัวน้อย
“ดูหน่อยซิ๊เรามีไรเหมือนกันมั่ง”ดงเฮเดินไปรอบห้องดูของเล่นทุกชิ้น
“มินมีอีกห้องด้วยที่จะให้ดูซองมินเดินไปเปิดประตูบานหนึ่งที่อยู่ภายในห้องที่เก็บของเล่น
“ห้องของกระต่ายที่มินจะเลี้ยงแต่ยังไม่ได้เลี้ยงเพราะแม่ยังไม่ให้เลี้ยง”ซองมินพูดถึงเรื่องกระต่ายก็เซ็งเพราะขอแม่เลี้ยงตั้งนานแล้วยังไม่ได้เลย
“โอลงทุนอะหมดไปเท่าไรห้องกระต่ายอะ”ดงเฮไม่คิดว่าเพื่อนเค้าจะอยากจะเลี้ยงขนาดลงทุนทำห้องให้ขนาดนี้
“หมื่นเดียวแต่เป็นเงินของมินนะไม่ใช่ของแม่มินเก็บเองทุกบาทเลยกว่าจะเก็บได้ตั้งสองอาทิตย์แหนะ”ซองมินกลับไปนึกตอนที่เก็บตังเองเพราะไม่อยากใช้ตังของแม่เพราะเค้าอยากจะทำด้วยตัวเอง
“แต่คุ้มดีนะหมื่นหนึ่งมีครบเลยอะโอเตียงอันเล็กน่ารักอะนั้นเสื้อผ้ามันหรอแล้วทำไมมีแบบผู้ชายด้วยอะนั่นห้องน้ำมันหรอด๊องอยากเลี้ยงกระต่ายบางแล้วสิ”ดงเฮรู้สึกว่าของของเจ้ากระต่ายมันอันเล็กน่ารักมากๆๆ
“มินยังไม่ร็เลยว่าจะได้เลี้ยงไหมอะแม่ไม่อนุยาติสักที”ซองมินหน้าบูดไปทันที
“ด๊องเข้าใจนะเด๋วคุณป้าก็อนุญาตเค้าคงจะดูว่ามินพร้อมหรือยังละมั่ง”ดงเฮพูดปอปใจเพื่อนตัวเล็ก
“โน๊ะต้องได้เลี้ยงสิ ด๊องด๊องช่วยบอกแม่ของมินหน่อยสิว่ามินจะเลี้ยงกระต่ายอย่างดีที่สุดถ้าแม่ให้เลี้ยง”ซองมินหาตัวช่วย
“อืมได้สิเด๋วตอนเช้าด๊องพูดกับคุณป้าให้แล้วกัน”ดงเฮพูดไปก็ดูของของกระต่ายไป
“ขอบคุณนะ”ซองมินกอดดงเฮจากด้านหลัง
“อืม”ดงเฮพยักหน้ารับ
..............................................
อัฟช้าไปนิสหนึ่งนะไม่ว่ากันขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นให้้้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น