ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กระต่ายโดนง้าบ
“บ้าไอ้หมาบ้า”ซองมินว่าพลางเอามือสองข้างปิดหัวไหล่ตัวเอง
“ถ้าฉันเป็นหมาเธอคงเป็นกระต่ายที่กำลังจะโดนง้าบ”คยูมองซองมินอย่างมีเล่ใน
“งงอะ คยูหมายความว่ายังไงอะ”ซองมินสงใสกระต่ายโดนง้าบเป็นไงหว่า ? ซองมินแหงมองเพดานแล้วคิดภาพเวลาที่กระต่ายจะถูกงั้บ กระต่ายตัวน้อยวิ่งเล่นอยู่ในสวนสวยแต่แล้วก็มีหมามางั้บๆๆๆๆมันจนไส้ทะลัก ‘เฮ่ยคยูจะฆ่าเรารึ’ซองมินพูดในความคิด
“นายจะฆ่าฉันหรอ”ซองมินลุกขึ้นยืนเอานิ้วจิ้มไปที่จมูกของคยู ร่างสูงปัดมือของร่างเล็กออก
“แล้วแต่นายจะคิด”คยูนั่งลงข้างซองมิน
“บอกหน่อยสินะหมายความว่าไงอะ”ซองมินเขย่าคยูไปมาด้วยความอยากรู้
“เลิกเขย่าได้แล้วโว้ย......”คยูรำคาญซองมินแต่ซองมินก็เขย่าต่อไปแกล้งให้คยูอารมณ์เสีย
“จะเลิกเขย่าได้ยัง”คยูพูดเสียงเรียบแต่ดูเหมือนจะเอาจิง
“เลิกก็ได้”ซองมินปล่อยมือออกจากร่างสูงที่กำลังรำคาญเต็มทน
“นักเรียนเลิกเล่นกันได้แล้วซองมินกลับมาแล้วใช่ไหมเริ่มเรียนกันเลยเปิดหน้าที่15” นักเรียนทุกคนหยิบหนังสือขึ้นมากางออกแล้วเปิดไปหน้าที่คุณครูว่าซองมินหันไปมองรอบห้องทุกคนมีหนังสือแต่ซองมินไม่มีเพราะเค้าเพิ่งย้ายเข้ามาเลยไม่รู้ว่าใช้หนังสืออะไรบ้างซองมินหันซ้ายหันขวาจนอาจารย์เรียก
“ซองมินหนังสืออยู่ไหน”อาจารย์ที่ตอนแรกเหมือนจะใจดีแต่พอเริ่มสอนอาจารย์ก็เหมือนกับคนล่ะคน
“เอ่อคือว่าผมยังไม่รู้ว่าที่นี่ใช่หนังซื้ออะไรเลยยังไม่ได้ซื้อคับ”ซองมินเหงื่อแต่พลัก
“เด๋วอาจารย์จะรองโทรไปถามธุรการดูว่าเค้าจัดหนังสือไว้ให้เธอไหม”อาจารหยิบโทรศัพขึ้นมาโทรอย่างที่บอกไว้
“ซองมินธุรการเค้าจัดหนังสือให้เธอแล้วล่ะ”ซองมินพยัคหน้ารับ
“เด๋วเค้าจะเอาหนังสือของเธอมาให้ที่นี่รอแป๊บหนึ่ง”ซองมินได้ยินว่ามีคนเอามาให้เลยนั่งลง
“นายน่ะยุ่งยากจีงพาคนอื่นรอนายคนเดียว”คยูกระซิบข้างหูร่างเล็ก
“ขอโทษ”ซองมินก้มหน้ารู้สึกผิดทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรคยูแค่พูดล้อเล่นเฉยๆ
“อะไรของนายแค่นี้นายก็จะร้องไห้แล้วหรอ”ร่างสูงยังคงแกล้งพูดให้ร่างเล็กรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น
“หือๆอึ....ฮือๆๆ”ร่างเล็กสะอื้นไห้ ร้องไห้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“ซองมินหนังสือของเธอมาแล้ว”อาจารเรียกให้ซองมินไปรับหนังสือที่หน้าห้องคนส่งหนังสือกระซิบอะไรกับอาจารก็ไม่รู้แต่ร่างเล็กก็ไม่ได้สนใจปาดน้ำตาแล้วเดินไปรับหนังสืออาจารยื่นหนังสือให้ซองมินร่างเล็กรับหนังสือแล้วเตรียมจะกลับไปนั่งที่ “ซองมินเธอนั่งนี่แหละอ่าวนักเรียนสองคนนั้นน่ะยกโต๊ะกับเก้าอี้มาไว้หน้าห้องนี่ไว้ข้างโต๊ะครูเลย”นักเรียนสองคนนั้นยกโต๊ะและเก้าอี้มาวางไว้ตามที่อาจารสั่ง “ต่อไปนี้ให้เธอนั่งตรงนี้นะซองมิน”ซองมินเอาหนังสือวางไว้ที่โต๊ะแล้วเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนที่โต๊ะเก่าขณะที่กำลังก้มหยิบกระเป๋าคยูก็กระซิบบอกร่างเล็ก ’ถึงนายจะย้ายที่นั่งแต่ยังไงเราก็ยังอยู่ห้องเดียวกันเพราะฉะนั้นนายก็หนี้ฉันไม่พ้นอยู่ดี’
“พูดว่าอะไรนะ”ซองมินทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินคำพูดนั้นแต่ที่จริงแล้วได้ยินเต็มหูและก็กลัวคยู
นักเรียนทุกคนตั้งใจเรียนกันมามันเหมือนคนล่ะอย่างเลยตอนแลกนั้นเหมือนเพื่อนของเค้าจะไม่สนใจเรียนเพราะดูจากท่าทางแต่พอเรียนเข้าจิงกลับไม่มีเสียงคนคุยกันเลยมีแต่เสียงของอาจารที่สอนอยู่หน้าห้องร่างเล็กนั่งเรียนอย่างตั้งใจจนหมดคาบ
อ๊อด
“ไปพักได้”อาจารพูดนักเรียนทุกคนเก็บหนังสือใส่ลิ้นชัก
“ขอบคุณคับ”ทุกคนพูดพร้อมกันเพื่อนๆๆเดินออกไปนอกห้องพักผ่อนตามอัธยาศัยร่างเล็กก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมรอให้คนออกไปให้หมดแล้วเค้าจึงจะออกตามไปเพราะคนเบียดกันอยู่หน้าประตูร่างเล็กหันไปมองที่โต๊ะของคยูไม่เห็นคยูนั่งอยู่แล้วจึงปล่อยลมหาใจเฮือกใหญ่ ร่างเล็กอยากจะกลับบ้านกลับไปให้แม่กอดเค้าเค้าเหนื่อยจิงเลยวันนี้เป็นวันที่เค้าเหนื่อยมากๆๆ ซองมินเห็นคนบางแล้วเลยเดินออกจากห้องไปแทนที่จะไปกินข้าวที่โรงอาหารคนตัวเล็กกลับไม่ไปกินแล้วเดินหามุมสงบๆนั่งลงเค้าเดินสำรวจไปทั่วจนเจอที่ที่หนึ่งอยู่บริเวณด้านหลังโรงเรียนที่ตรงนี้ดูร่มรื่นมามีต้นไม้เยอะเหมาะกับการผ่อนครายจากเรื่องเครียดซองมินนั่งลงเอาหลังพิงกับต้นไม้
“เฮ้ยอยากกับบ้านจังเลยต้นไม้จ๋า”ซองมินพูดกับต้นไม้เพื่อระบายความในใจ
“ฉันก็เหมือนกัน”เสียงใครคนหนึ่งพูดซองมินจึงหันซ้ายหันขวาก็ไม่มีหรือซองมินจะหูแว้ว
“คิดถึงแม่จังเลยอะต้นไม้”ซองมินก็พูดต่อไป
“เหมือนกัน”มีเสียงคนตอบมาอีกแล้วซองมินเลยแหงนขึ้นดูข้างบนต้นไม้เห็นผู้ชายร่างเพรียวบางคนหนึ่งสวยมากนั่งอยู่บนต้นไม้อายุก็คงเท่ากับซองมินเช่นกัน
คนสวยกระโดดลงมาจากต้นไม้ซองมินถึงกับอึ่งไปเลยเพราะเค้าทามไม่ได้แน่
“ดีเราชื่อดงแฮนายล่ะ”ดงแฮถามซองมิน
“เราซองมินยินดีที่ได้รู้จัก”ซองมินโค้งให้ดงแฮ
“ได้ยินนายพูดว่าอยากกลับบ้านใช่ไหม”ดงแฮถามซองมินด้วยรอยยิ้ม
“อืมใช่เราไม่อยากเรียนที่นี่”ซองมินพูดแล้วทำตาล่ะห้อย
“ทำไมหรอบอกเราได้ไหมเพื่อเราจะมีความคิดเหมือนกัน”ดงแฮถามซองมินด้วยความอยากรู้
“ฉันโดนแกล้งอะ”ซองมินยิ้มเจื้อนๆ
“ว้าไม่เหมือนเราเราไม่ชอบที่นี่เพราะไม่มีเพื่อนอะเราพึ่งย้ายมาเลยไม่สนิทกับใครเลย”ดงแฮพูดความคิดของตนเอง
“เราเป็นเพื่อนกันไหมล่ะ”ซองมินเสนอความคิด
“ดีเลยนายกับฉันคงเข้ากันได้ดี”ดงแฮยิ้มหวานหยาดเยิ้มด้วยความดีใจ
“อืมสัญญาเราเป็นเพื่อนกันนะ”ซองมินชูนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของดงแฮแสดงให้เห็นว่าเราสัญญากันแล้ว
“งั้นไปกินข้าวกันเพื่อน”ดงแฮโอบไหล่ซองมินเดินไปที่โรงอาหารขนาดใหญ่ของโรงเรียนที่มีคนเต็มไปหมดแต่ที่โรงเรียนแห่งนี้มีอาหารหลายสันชาติ เช่น ไทย จีน ญี่ปุน ฝรั่งเศส อังกฤษ อินเดีย เวียดนาม โรงอาหารที่นี่เลยดูไม่จำเจเพราะมีให้เลยเยอะมาก สองหนุ่มร่างบางเดินเข้ามาในโรงอาหารเดินไปซื้ออาหารที่ทั้งคู่อยากกินแล้วเอามารวมกันที่โต๊ะอาหาร
“มิน ด๊องซื้อซูชิมาแล้วมินซื้ออะไรมาหรอ”ดงแฮถามเพื่อนที่ถือจานอาหารอยู่
“มินรองซื้ออาหารไทยมาพ่อค้าเค้าบอกว่ามันชื่อผัดกระเพราล่ะมินเห็นว่าน่ากินเลยซื้อมา”ซองมินยิ้มให้เพื่อน
“ขอชิมหน่อยซิ๊”ดงแฮเอาช้อนมาตักข้าวของซองมินไปชิม
“เผ็ดๆๆขอน้ำหน่อย”ดงแฮแลบลิ้นออกมาแล้วเอามือพัดคนน่ารักเลยหยิบน้ำส่งให้คนสวยกินแก้เผ็ดแต่มันก็ยังเผ็ดอยู่ดี
“ด๊องมันเผ็ดมากเลยหรอ”ซองมินยื่นหน้าไปถามเพื่อนที่ตอนนี้เผ็ดจนหน้าแดง
“ไม่หรอกถ้านายกินนายคงบอกว่าไม่เผ็ดแต่ฉันไม่ชอบเผ็ดอะ”ดงแฮพูดให้เพื่อนฟัง
“ฉันก็ไม่ชอบงั้นไปซื้ออย่างอื่นกินดีกว่า”ซองมินลุกไปซื้ออาหารจานใหม่มาเป็นพิชซ่ามานั่งกินกับดงแฮ
ทั้งสองพึ่งรู้จักกันไม่กี่นาทีแต่ก็สนิทกันมากอาจจะเป็นเพราะคุยกันถูกคอและมีปัญหาเรื่องเดียวกันเลยสนิทกันได้เร็ว หนุ่มน่ารักทั้งสองคนรับประทานอาหารอย่างมีความสุขแต่แล้วเสียงในโรงอาหารก็เงียบลง ชายร่างสูงเดินเข้ามาในโรงอาหารพร้อมกับหนุ่มน่าตาดีอีกคนที่เดินมาเคียงข้างกันซองมินที่กำลังกินอาหารอยู่หันไปมองแล้วก็หันกลับมากินอาหารต่ออย่างไม่สนใจ
“คยูวันนี้ฮยอกไปบ้านคยูได้ไหมอะ”คนที่เดินเคียงข้างคยูพูดอ้อน
“ตามใจเธอ”คยูตอบแบบเฉยเมยแล้วมองหาคนที่เค้ากำลังแกล้งต่อทั้งที่คนที่เค้าคิดจะแกล้งก็นั่งอยู่ตรงที่เค้ายืนเค้ากลับไม่เห็น
“คยูมองหาอะไรหรอ”ฮยอกแจถามชายที่ตนสนใน
“เรื่องของฉันน่า”คยูตวาดชักจะรำคาญ
“ซองมินทำไม่ก้มหน้าซะติดโต๊ะเลย”ดงแฮพูดกับเพื่อนที่ก้มหน้าลงกับโต๊ะเพื่อแอบใครบางคนซองมินทำท่าจุ๊ปากให้ด๊องพูดเบาๆ
“หึหึทำไมก้มหน้าก้มตากินอย่างนั้นล่ะซองมิน”เสียงที่คุ้นเคยทักขึ้นซองมินตกกะใจมือปัดไปโดนแก้วน้ำหกเปียกลดตัวเองจนชุ่ม
..................................................
เพิ่มตัวละครดงแฮเพื่อนใหม่ซองมินที่ดูจะถูกคอกันเหลือเกิน
ขอบคุณคนที่เม้นให้น้าขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆเลยจะพยายามแต่งยาวๆน้า^_^
“ถ้าฉันเป็นหมาเธอคงเป็นกระต่ายที่กำลังจะโดนง้าบ”คยูมองซองมินอย่างมีเล่ใน
“งงอะ คยูหมายความว่ายังไงอะ”ซองมินสงใสกระต่ายโดนง้าบเป็นไงหว่า ? ซองมินแหงมองเพดานแล้วคิดภาพเวลาที่กระต่ายจะถูกงั้บ กระต่ายตัวน้อยวิ่งเล่นอยู่ในสวนสวยแต่แล้วก็มีหมามางั้บๆๆๆๆมันจนไส้ทะลัก ‘เฮ่ยคยูจะฆ่าเรารึ’ซองมินพูดในความคิด
“นายจะฆ่าฉันหรอ”ซองมินลุกขึ้นยืนเอานิ้วจิ้มไปที่จมูกของคยู ร่างสูงปัดมือของร่างเล็กออก
“แล้วแต่นายจะคิด”คยูนั่งลงข้างซองมิน
“บอกหน่อยสินะหมายความว่าไงอะ”ซองมินเขย่าคยูไปมาด้วยความอยากรู้
“เลิกเขย่าได้แล้วโว้ย......”คยูรำคาญซองมินแต่ซองมินก็เขย่าต่อไปแกล้งให้คยูอารมณ์เสีย
“จะเลิกเขย่าได้ยัง”คยูพูดเสียงเรียบแต่ดูเหมือนจะเอาจิง
“เลิกก็ได้”ซองมินปล่อยมือออกจากร่างสูงที่กำลังรำคาญเต็มทน
“นักเรียนเลิกเล่นกันได้แล้วซองมินกลับมาแล้วใช่ไหมเริ่มเรียนกันเลยเปิดหน้าที่15” นักเรียนทุกคนหยิบหนังสือขึ้นมากางออกแล้วเปิดไปหน้าที่คุณครูว่าซองมินหันไปมองรอบห้องทุกคนมีหนังสือแต่ซองมินไม่มีเพราะเค้าเพิ่งย้ายเข้ามาเลยไม่รู้ว่าใช้หนังสืออะไรบ้างซองมินหันซ้ายหันขวาจนอาจารย์เรียก
“ซองมินหนังสืออยู่ไหน”อาจารย์ที่ตอนแรกเหมือนจะใจดีแต่พอเริ่มสอนอาจารย์ก็เหมือนกับคนล่ะคน
“เอ่อคือว่าผมยังไม่รู้ว่าที่นี่ใช่หนังซื้ออะไรเลยยังไม่ได้ซื้อคับ”ซองมินเหงื่อแต่พลัก
“เด๋วอาจารย์จะรองโทรไปถามธุรการดูว่าเค้าจัดหนังสือไว้ให้เธอไหม”อาจารหยิบโทรศัพขึ้นมาโทรอย่างที่บอกไว้
“ซองมินธุรการเค้าจัดหนังสือให้เธอแล้วล่ะ”ซองมินพยัคหน้ารับ
“เด๋วเค้าจะเอาหนังสือของเธอมาให้ที่นี่รอแป๊บหนึ่ง”ซองมินได้ยินว่ามีคนเอามาให้เลยนั่งลง
“นายน่ะยุ่งยากจีงพาคนอื่นรอนายคนเดียว”คยูกระซิบข้างหูร่างเล็ก
“ขอโทษ”ซองมินก้มหน้ารู้สึกผิดทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรคยูแค่พูดล้อเล่นเฉยๆ
“อะไรของนายแค่นี้นายก็จะร้องไห้แล้วหรอ”ร่างสูงยังคงแกล้งพูดให้ร่างเล็กรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น
“หือๆอึ....ฮือๆๆ”ร่างเล็กสะอื้นไห้ ร้องไห้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“ซองมินหนังสือของเธอมาแล้ว”อาจารเรียกให้ซองมินไปรับหนังสือที่หน้าห้องคนส่งหนังสือกระซิบอะไรกับอาจารก็ไม่รู้แต่ร่างเล็กก็ไม่ได้สนใจปาดน้ำตาแล้วเดินไปรับหนังสืออาจารยื่นหนังสือให้ซองมินร่างเล็กรับหนังสือแล้วเตรียมจะกลับไปนั่งที่ “ซองมินเธอนั่งนี่แหละอ่าวนักเรียนสองคนนั้นน่ะยกโต๊ะกับเก้าอี้มาไว้หน้าห้องนี่ไว้ข้างโต๊ะครูเลย”นักเรียนสองคนนั้นยกโต๊ะและเก้าอี้มาวางไว้ตามที่อาจารสั่ง “ต่อไปนี้ให้เธอนั่งตรงนี้นะซองมิน”ซองมินเอาหนังสือวางไว้ที่โต๊ะแล้วเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนที่โต๊ะเก่าขณะที่กำลังก้มหยิบกระเป๋าคยูก็กระซิบบอกร่างเล็ก ’ถึงนายจะย้ายที่นั่งแต่ยังไงเราก็ยังอยู่ห้องเดียวกันเพราะฉะนั้นนายก็หนี้ฉันไม่พ้นอยู่ดี’
“พูดว่าอะไรนะ”ซองมินทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินคำพูดนั้นแต่ที่จริงแล้วได้ยินเต็มหูและก็กลัวคยู
นักเรียนทุกคนตั้งใจเรียนกันมามันเหมือนคนล่ะอย่างเลยตอนแลกนั้นเหมือนเพื่อนของเค้าจะไม่สนใจเรียนเพราะดูจากท่าทางแต่พอเรียนเข้าจิงกลับไม่มีเสียงคนคุยกันเลยมีแต่เสียงของอาจารที่สอนอยู่หน้าห้องร่างเล็กนั่งเรียนอย่างตั้งใจจนหมดคาบ
อ๊อด
“ไปพักได้”อาจารพูดนักเรียนทุกคนเก็บหนังสือใส่ลิ้นชัก
“ขอบคุณคับ”ทุกคนพูดพร้อมกันเพื่อนๆๆเดินออกไปนอกห้องพักผ่อนตามอัธยาศัยร่างเล็กก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมรอให้คนออกไปให้หมดแล้วเค้าจึงจะออกตามไปเพราะคนเบียดกันอยู่หน้าประตูร่างเล็กหันไปมองที่โต๊ะของคยูไม่เห็นคยูนั่งอยู่แล้วจึงปล่อยลมหาใจเฮือกใหญ่ ร่างเล็กอยากจะกลับบ้านกลับไปให้แม่กอดเค้าเค้าเหนื่อยจิงเลยวันนี้เป็นวันที่เค้าเหนื่อยมากๆๆ ซองมินเห็นคนบางแล้วเลยเดินออกจากห้องไปแทนที่จะไปกินข้าวที่โรงอาหารคนตัวเล็กกลับไม่ไปกินแล้วเดินหามุมสงบๆนั่งลงเค้าเดินสำรวจไปทั่วจนเจอที่ที่หนึ่งอยู่บริเวณด้านหลังโรงเรียนที่ตรงนี้ดูร่มรื่นมามีต้นไม้เยอะเหมาะกับการผ่อนครายจากเรื่องเครียดซองมินนั่งลงเอาหลังพิงกับต้นไม้
“เฮ้ยอยากกับบ้านจังเลยต้นไม้จ๋า”ซองมินพูดกับต้นไม้เพื่อระบายความในใจ
“ฉันก็เหมือนกัน”เสียงใครคนหนึ่งพูดซองมินจึงหันซ้ายหันขวาก็ไม่มีหรือซองมินจะหูแว้ว
“คิดถึงแม่จังเลยอะต้นไม้”ซองมินก็พูดต่อไป
“เหมือนกัน”มีเสียงคนตอบมาอีกแล้วซองมินเลยแหงนขึ้นดูข้างบนต้นไม้เห็นผู้ชายร่างเพรียวบางคนหนึ่งสวยมากนั่งอยู่บนต้นไม้อายุก็คงเท่ากับซองมินเช่นกัน
คนสวยกระโดดลงมาจากต้นไม้ซองมินถึงกับอึ่งไปเลยเพราะเค้าทามไม่ได้แน่
“ดีเราชื่อดงแฮนายล่ะ”ดงแฮถามซองมิน
“เราซองมินยินดีที่ได้รู้จัก”ซองมินโค้งให้ดงแฮ
“ได้ยินนายพูดว่าอยากกลับบ้านใช่ไหม”ดงแฮถามซองมินด้วยรอยยิ้ม
“อืมใช่เราไม่อยากเรียนที่นี่”ซองมินพูดแล้วทำตาล่ะห้อย
“ทำไมหรอบอกเราได้ไหมเพื่อเราจะมีความคิดเหมือนกัน”ดงแฮถามซองมินด้วยความอยากรู้
“ฉันโดนแกล้งอะ”ซองมินยิ้มเจื้อนๆ
“ว้าไม่เหมือนเราเราไม่ชอบที่นี่เพราะไม่มีเพื่อนอะเราพึ่งย้ายมาเลยไม่สนิทกับใครเลย”ดงแฮพูดความคิดของตนเอง
“เราเป็นเพื่อนกันไหมล่ะ”ซองมินเสนอความคิด
“ดีเลยนายกับฉันคงเข้ากันได้ดี”ดงแฮยิ้มหวานหยาดเยิ้มด้วยความดีใจ
“อืมสัญญาเราเป็นเพื่อนกันนะ”ซองมินชูนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของดงแฮแสดงให้เห็นว่าเราสัญญากันแล้ว
“งั้นไปกินข้าวกันเพื่อน”ดงแฮโอบไหล่ซองมินเดินไปที่โรงอาหารขนาดใหญ่ของโรงเรียนที่มีคนเต็มไปหมดแต่ที่โรงเรียนแห่งนี้มีอาหารหลายสันชาติ เช่น ไทย จีน ญี่ปุน ฝรั่งเศส อังกฤษ อินเดีย เวียดนาม โรงอาหารที่นี่เลยดูไม่จำเจเพราะมีให้เลยเยอะมาก สองหนุ่มร่างบางเดินเข้ามาในโรงอาหารเดินไปซื้ออาหารที่ทั้งคู่อยากกินแล้วเอามารวมกันที่โต๊ะอาหาร
“มิน ด๊องซื้อซูชิมาแล้วมินซื้ออะไรมาหรอ”ดงแฮถามเพื่อนที่ถือจานอาหารอยู่
“มินรองซื้ออาหารไทยมาพ่อค้าเค้าบอกว่ามันชื่อผัดกระเพราล่ะมินเห็นว่าน่ากินเลยซื้อมา”ซองมินยิ้มให้เพื่อน
“ขอชิมหน่อยซิ๊”ดงแฮเอาช้อนมาตักข้าวของซองมินไปชิม
“เผ็ดๆๆขอน้ำหน่อย”ดงแฮแลบลิ้นออกมาแล้วเอามือพัดคนน่ารักเลยหยิบน้ำส่งให้คนสวยกินแก้เผ็ดแต่มันก็ยังเผ็ดอยู่ดี
“ด๊องมันเผ็ดมากเลยหรอ”ซองมินยื่นหน้าไปถามเพื่อนที่ตอนนี้เผ็ดจนหน้าแดง
“ไม่หรอกถ้านายกินนายคงบอกว่าไม่เผ็ดแต่ฉันไม่ชอบเผ็ดอะ”ดงแฮพูดให้เพื่อนฟัง
“ฉันก็ไม่ชอบงั้นไปซื้ออย่างอื่นกินดีกว่า”ซองมินลุกไปซื้ออาหารจานใหม่มาเป็นพิชซ่ามานั่งกินกับดงแฮ
ทั้งสองพึ่งรู้จักกันไม่กี่นาทีแต่ก็สนิทกันมากอาจจะเป็นเพราะคุยกันถูกคอและมีปัญหาเรื่องเดียวกันเลยสนิทกันได้เร็ว หนุ่มน่ารักทั้งสองคนรับประทานอาหารอย่างมีความสุขแต่แล้วเสียงในโรงอาหารก็เงียบลง ชายร่างสูงเดินเข้ามาในโรงอาหารพร้อมกับหนุ่มน่าตาดีอีกคนที่เดินมาเคียงข้างกันซองมินที่กำลังกินอาหารอยู่หันไปมองแล้วก็หันกลับมากินอาหารต่ออย่างไม่สนใจ
“คยูวันนี้ฮยอกไปบ้านคยูได้ไหมอะ”คนที่เดินเคียงข้างคยูพูดอ้อน
“ตามใจเธอ”คยูตอบแบบเฉยเมยแล้วมองหาคนที่เค้ากำลังแกล้งต่อทั้งที่คนที่เค้าคิดจะแกล้งก็นั่งอยู่ตรงที่เค้ายืนเค้ากลับไม่เห็น
“คยูมองหาอะไรหรอ”ฮยอกแจถามชายที่ตนสนใน
“เรื่องของฉันน่า”คยูตวาดชักจะรำคาญ
“ซองมินทำไม่ก้มหน้าซะติดโต๊ะเลย”ดงแฮพูดกับเพื่อนที่ก้มหน้าลงกับโต๊ะเพื่อแอบใครบางคนซองมินทำท่าจุ๊ปากให้ด๊องพูดเบาๆ
“หึหึทำไมก้มหน้าก้มตากินอย่างนั้นล่ะซองมิน”เสียงที่คุ้นเคยทักขึ้นซองมินตกกะใจมือปัดไปโดนแก้วน้ำหกเปียกลดตัวเองจนชุ่ม
..................................................
เพิ่มตัวละครดงแฮเพื่อนใหม่ซองมินที่ดูจะถูกคอกันเหลือเกิน
ขอบคุณคนที่เม้นให้น้าขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆเลยจะพยายามแต่งยาวๆน้า^_^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น