ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คยูนายจูบฉันสองครั้งแล้วน้าวันนี้น่ะ
“หึหึทำไมก้มหน้าก้มตากินอย่างนั้นล่ะซองมิน”เสียงที่คุ้นเคยทักขึ้นซองมินตกกะใจมือปัดไปโดนแก้วน้ำหกเปียกลดตัวเองจนชุ่ม
“หนาวๆด๊องนายมีชุดสำรองไหมขอยืมหน่อยสิ”ซองมินสั่นไปทั้งกายอากาศที่เย็นช่ำอยู่แล้วเมื่อโดนน้ำหกใส่ก็ยิ่งสั่นเข้าไปอีก
“ฉันมีเด๋วเราไปเปลี่ยนกันโน๊ะ”ด๊องพูดกับเพื่อนที่กำลังสั่นเป็นลูกนก
“ไม่ได้ฉันไม่ให้นายเปลี่ยนห้ามนายถอดชุดของฉันจากตัวนายเด็ดขาด”คยูสั่งห้ามอย่างเอาแต่ใจ
“นายจะบ้าหรอซองมินก็หนาวเป็นนะ”ดงแฮเถียงแทนเพื่อน
“อันนั้นก็เรื่องของซองมินฉันไม่ได้หนาวด้วยสักหน่อย”คยูยังยืนยันที่จะให้ซองมินใส่ชุดของเค้าต่อไป
“คยูนายเอาเสื้อนายให้หมอนี่ใส่หรอ”ฮยอกแจที่ยืนฟังอยู่นานพูดแทรกขึ้นมา
“ทำไมล่ะ”คยูถามฮยอกแจ
“ที่ฉันนายยังไม่เห็นให้เลยอะ แล้วนายให้คนอื่นได้ไง”ฮยอกแจวีนใส่คยู
“ก็ฉันจะให้หมอนี่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”คยูตวาดฮยอกแจที่แสดงตัวเหมือนเป็นแฟนของเค้า แต่ที่จริงแล้วไม่เลยถึงเค้าจะเคยมีอะไรกับฮยอกแจก็เถอะแต่มันไม่ได้มาจากความรักเลย เค้าเองก็เคยพูดกับฮยอกหลายครั้งแล้วว่าเค้าไม่ได้รักฮยอกเลยแต่ฮยอกก็ยังคงจะสานต่อความสัมพันธ์ลึกซึ้ง
“ก็ฉันกับนายเคย.........”ฮยอกแจเถียงแต่ก็ต้องหยุดคำพูดเพราะร่างสูงตรงหน้ามองด้วยดวงตาหน้ากลัว
“พวกนายจะเถียงกันก็เถียงไปฉันจะพาเพื่อนฉันไปเปลี่ยนเสื้อล่ะ”ดงแฮพยุ่งซองมินที่ตอนนี่สั่นหนักยิ่งกว่าเดิม สั่นเหมือนโทรศัพท์มีสายเข้าเลยก็ว่าได้
“ฉันบอกว่าไม่ให้เปลี่ยนไงเล่า”คยูชั่งดื้อสะเหลือเกินไม่ได้ดูอาการของร่างบางเลยว่าสั่นขนาดไหน
“นายหยุดพูดสักทีเถอะฉันไม่รู้ว่านายจะอะไรกับซองมินนะแต่ฉันขอให้ซองมินได้เปลี่ยนเสื้อก่อนเถอะ เห็นไหมเนี่ยสั่นจะตายอยู่แล้ว”ดงแฮเริ่มรำคานร่างสูงที่ไม่ยอมฟังสะเลยร่างสูงที่พึ่งสังเกตุเห็นร่างบางสั่นอย่างที่ดงแฮว่าจริงเราไม่คิดเถียงต่อ ร่างบางที่ถูกเพื่อนพยุงไม่พูดอะไรเลยเพราะมันหนาวไปถึงกระดูกแล้วร่างบางกำลังจะหมดสติแล้ว
พลุบ
“เฮ้ย...ซองมินๆๆๆ”ดงแฮเอามือจับคางซองมินแล้วเขย่าให้ร่างบางได้สติ
“หลบหน่อยสิ”ร่างสูงที่เห็นเหตุการณ์รีบวิ่งเข้ามาอุ้มร่างบาง
“นายจะทามไรอีกเนี่ยคยู”ดงแฮพูดกับคยู
“พาไปห้องพยาบาลไง”คยูพูดจบก็รีบวิ่งพาร่างบางไปห้องพยาบาลโดยมีดงแฮวิ่งตามมา ฮยอกแจที่ไม่มีบทพูดก็วิ่งตามคยูมาด้วยเพราะ
...................................................
ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลค่อยๆๆลืมตาขึ้นมาร่างเล็กที่ลืมตาขึ้นมาเจอแสงของไฟในห้องก็หลับตาลงอีกครั้งเพราะมันทามให้เข้าแสบตา
“ซองมินเป็นไงบ้าง”ดงแฮที่นั่งอยู่ข้างๆมาตั้งแต่แรกเห็นร่างบางฟื้นก็ถามด้วยความห่วงใย
“ปวดหัว หนาวด้วยอะ”ซองมินพูดกับเพื่อนสนิท
“กลับบ้านก่อนไหมนี่เหลืออีกสองคาบโรงเรียนก็จะเลิกแล้ว”ดงแฮเสนอความคิดให้เพื่อนที่นอนอยู่บนเตียง
“อืม แล้วนี่นายไม่ไปเรียนหรอ”ซองมินสงใสที่ดงแฮมาเฝ้าเค้าแทนที่จะไปเข้าเรียน
“ไม่อะฉันของครูแล้ว” ดงแฮยิ้มให้กับซองมิน
“ด๊องเห็นโทรศัพฉันไหม”ซองมินคำหาโทรศัพที่กางเกง
“อยู่ที่ฉันตอนที่เปลี่ยนชุดให้นายอะเห็นว่าโทรศัพนายมันโดนน้ำด้วยเลยไปยืมไดร์เป่าผมของชมรมการแสดงมา”ด๊องพูดแล้วยื่นโทรศัพท์ของซองมินให้เจ้าของ
“ขอบใจมากๆเลยนะ”ซองมินรับโทรศัพท์มาจากเพื่อนแล้วกดโทรออกไปหาที่บ้าน
“ฮัลโหล แม่คับมินไม่สบายตอนนี้มินอยู่ที่ห้องพยาบาลคับ”
“คับแม่”
“เร็วๆด้วยนะแม่มินคิดถึงแม่มากเลยคับ”ซองมินพูดอ้อนแม่เหมือนกับเด็กผู้หญิง
“ว่าไง”ด๊องถามเพื่อนที่พึ่งว่างสาย
“แม่ฉันไม่ว่างแต่ก็จะมารับฉันให้ได้อีกซักพัก”ซองมินยิ้มแป้นเหมือนกับคนไม่ได้ป่วย
“ดีแล้วล่ะ”ด๊องยิ้มให้กับเพื่อน
...........................................................
รถเบ๊นคันสวยขับเข้ามาภายในโรงเรียนโดยมีรถเบ๊นอีกหนึ่งคันตามหลังมาผู้คนที่อยู่ภายในโรงเรียนต่างหันมาดูด้วยความอยากรู้ว่าเจ้าของรถคือใครกัน หญิงสาววัยกลางคนที่ดูภายนอกแล้วน่าจะดูสัก20กว่าเดินลงมาจากรถโดยมีผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นคนขับรถกางร่มให้นักเรียนที่เห็นก็มองกันตาไม่กระพลิบเพราะผู้หญิงคนนี้ดูสวยเหมาะกับฐานะ หญิงสาวเดินไปที่ประชาสัมพันธ์เพื่อถามทางไปห้องพยาบาลแต่แล้วประชาสัมพันธ์ก็ออกเดินนำทางเธอไปที่ห้องพยาบาลเมื่อมาถึงห้องพยาบาลเธอก็เปิดประตูเข้าไปแล้วเดินไปหาลูกของเธอ
“มินเป็นบางลูก”เธอเดินมาที่เตียงของลูกชายแล้วกอดรัด
“มินปวดหัวอะคับแม่”ซองมินอ้อนแม่ของตัวเอง
“จ้าแม่รู้แล้วว่าลูกไม่สบายแม่ถึงได้รีบมาไง”คนเป็นแม่ยังกอดลูกชายอยู่
“แม่คับมินมีเพื่อนแล้วคับแม่นั้นไงชื่อดงแฮ”ซองมินบอกกับแม่ของเค้าพลางชี้ไปที่ดงแฮ
“อ่าว ด๊อง อ่าว คุณป้าซูยอง”แม่ของซองมินและดงแฮพูดพร้อมกัน
“คุณป้าเป็นแม่ของซองมินหรอคับโลกมันกลมจริงๆ”ดงแฮพูดไปก็ยิ้มไป
“จ่ะ แล้วนี่เรารู้จักกับซองมินได้ไงล่ะวันนี้วองมินก็เพิ่งย้ายเข้ามา มาเจอด๊องก็ดีเหมือนกันมินของแม่จะได้มีเพื่อน”คุณป้าใจดีถามหลานน่ารัก
ดงแฮเล่าให้ป้าของเค้าฟังอย่างละเอียดซองมินตอนนี่ก็นั่งงงว่าแม่ของเค้าไปรู้จักด๊องได้ไงแล้วสรุปแม่จะเป็นเพื่อนกับด๊องหรือไงถึงคุยกันไม่ให้ซองมินพูดบ้างเลย
“มินลูกคิดถึงแม่ขนาดไปพูดกับต้นไม้เลยหรอลูก”คุณแม่ถามพลางหัวเราะลูกชายของเค้า
“คับ”ซองมินตอบตามความจริงแล้วก็ก้มหน้าหงุดเพราะเขิลแม่ตัวเอง
“ไปเรากลับบ้านกันดีกว่าโน๊ะด๊องกลับกลับป้าไหมลูกเดี๋ยวป้าไปขออาจารให้”คุณป้าพูดกับหลานแสนน่ารัก
“ด๊องไปน้าๆๆไปเล่นที่บ้านมินนะๆๆ”ซองมินเกาะแขนเพื่อนแล้วเขย่าจนแขนเพื่อนแทบหลุด
“ด๊องไปอยู่แล้วล่ะน่าไม่พูดด๊องก็ไป”ดงแฮหัวเราะเพื่อนที่กำลังอ้อนเขาอยู่
“แต่กระเป๋าเราอยู่ที่ห้องอะ”ซองมินพูดกับด๊อง
“งั้นเราก็ไปเอากระเป๋าสิลูกแม่ไม่รีบหลอกไหนแม่ก็ไม่ได้ว่างแล้ว”คุณแม่บอกลูกและหลานที่ยืนพูดกันอยู่
“คับไปกัน”ดงแฮพูดพร้อมออกเดินคุณแม่ของซองมินเดินจูงมือลูกชายอีกข้างหนึ่งก็จูงมือดงแฮหลานแสนน่ารัก
ภาพผู้หญิงที่ดูดีเดินจูงมือลูกกับหลานมันชั่งดูดีจริงๆเหมือนครอบครัวนี้จะอบอุ่นใครที่เห็นก็ได้แต่อ้าปากค้างจนแมลงวันเข้าปาก ทั้งสามเดินมาหยุดที่หน้าห้องของด๊องก่อนด๊องเปิดประตูเข้าไปขออนุญาติคุณครูที่กำลังสอนกลับบ้านก่อนโดยมีคุณป้าซูยองยิ้มให้คุณครูเพื่อเป็นการยืนยันว่ามีผู้ปกครองมารับ คุณครูอนุญาตให้ดงแฮกลับบ้านได้ทั้งสามเลยเดินไปที่ห้องของซองมินซองมินหยุดชะงักเพราะอยู่ดีๆภาพของคยูก็เข้ามาอยู่ในสมองของเค้า
“แม่เข้าไปเอาให้มินหน่อยสิคับ”ซองมินอ้อนแม่อีกแล้ว
“ทำไมล่ะลูก”คุณแม่คนสวยถามลูกด้วยความแปลกใจเพราะแค่เข้าไปเอากระเป๋าหนังสือทำไมต้องให้แม่ไป
“เอ่อมิน......มินไปเอาเองก็ได้คับ”ซองมินที่กลัวคุณแม่จะดุทั้งที่แม่ไม่เคยดุเค้ามาก่อนเลยซองมินเดินเข้าไปเอากระเป๋าหนังสือ ตอนนี้ทุกคนในห้องกำลังคุยกันเสียงดังเค้าเดินไปที่โต๊ะของเค้าแต่กระเป๋าดันหายไปซองมินพยายามหาแต่ก็ไม่เจอ เจอแต่ถุงเสือผ้าของเค้าที่ซิบแตก เมื่อหาไม่เจอเค้าเลยตัดสินใจตะโกนถามเพื่อน
“ทุก คน คับ ใคร เห็น กระเป๋า มิน บ้าง คับ”ร่างบางตะโกนถามที่ล่ะคับทุกคนในห้องต่างมองตากันไปมาว่าร่างบางตะโกนเรื่องอะไร
“ใช่ใบนี่หรือป่าว”ร่างสูงยืนขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าชูขึ้น
“ใช่ ขอกระเป๋าเราคืนด้วย”ซองมินพยักหน้างึก แล้วพูดขอร้องให้คยูคืนกระเป๋าของเค้า
“อยากได้คืนก็มาเอาสิ”คยูยังคงชูกระเป๋าอยู่อย่างนั้น
ร่างบางเดินไปเอากระเป๋าคืนแต่มีรึที่คยูจะยอมให้กระเป๋ากับร่างบางง่ายๆซองมินพยายามเอื้อมมือไปหยิดกระเป๋าแต่เค้านั้นเตี้ยกว่าคยูเลยทำให้คว้าไม่ถึงสักที่
คนตัวเล็กักระโดดหมายจะคว้ากระเป๋าแต่ร่างสูงยังคงหลบได้อยู่ดีซองมินกระโดดไปมาจนขาพันกันจนล้มลงมา ทับร่างของคยูร่างเล็กตะลึงเลยยังนอนค้างไม่ยอมลุก ร่างสูงที่เห็นว่าร่างบางยังอยู่ในอาการตกใจเลยฉวยโอกาสใช้มือกดหัวร่างบางจนริมฝีปากประกบกันซองดิ้น ไปมาแต่ร่างสูงที่มีแรงมากก็กดหัวของซองมินไม่ปล่อยร่างบางเคลิ้มเคลิมเหลือเกินทั้งที่ในใจก็รู้สึกกลัวคยูแต่เวลาที่คยูจูบเค้าแทบจะไม่เป็นอย่างนั้นเลย
“อือ.......”ร่างบางเผลอคราง
“ชอบให้ฉันจูบหรอ”คยูถอนจูบออกจากร่างบางพูดจบก็กดหัวร่างบางให้ลงมาจูบอีกครั้ง ร่างบางก็ขัดขืนแต่ก็ครางออกมาอยู่ดี “อืม อือ......”ร่างบางลืมสนิทว่ามีเพื่อนอยู่ในห้อง
เพื่อนๆในห้องมองมาที่คยูและซองมินอย่างอึงๆเพราะไม่คิดว่าทั้งสองจะกล้ามาจูบกันในห้องเรียน คยูที่จูบซองมินจนหนำใจก็ปล่อยมือออก ร่างบางรีบลุกทันทีแล้วหยิบกระเป๋าของเค้า คนตัวเล็กคิดในใจวันนี้คยูจูบเค้าสองครั้งแล้วนะเนี่ยซองมินสะบัดหัวแล้วรีบวิ่งออกไปเสียงของร่างสูงตะโกนไล่หลังมาว่า “ถ้าพรุ่งนี้นายไม่มาโรงเรียนคงรู้นะว่านายจะโดนอะไร”ซองมินที่ได้ยินก็แทบทรุดเค้ากะว่าจะทำเป็นเนียนๆเอาความไม่สบายมาอ้างแล้วก็ไม่มาโรงเรียนนี้อีกเลยสักหน่อย ซองมินเดินออกมาจากห้องคุณแม่ที่ยืนอยู่ก็ถามลูกทันที่
“ทำไม่นานจังหล่ะลูก “คุณแม่ถามคุณลูกที่เข้าไปนายเหลือเกิน
“พอดีว่ามีเก็บของใส่กระเป๋าน่ะคับ”ซองมินยิ้มแห้งให้แม่
“อ่าวแล้วไม่ปากนายแดงงั้นล่ะหน้าด้วยเหงื่อก็แตกยังงั้นหล่ะ”ดงแฮถามเพื่อนที่ดูจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงหลังจากเข้าห้องไป
“ก็ ก็ ก็ ก้อมินเก็บของไงเลยเหนื่อยเลยเป็นแบบนี้เลยอะ”ซองมินพูดเสียงสูง
“อืมๆ”ดงทำเป็นแกล้งเชื่อไปทั้งที่ในใจคิดว่ามันต้องมากกว่านั้นสิ
“ไปกันเถอะลูกเดี๋ยวเราไปแวะห้างกันไหมไปหาซื้ออุปกรณ์ทำขนมกันดีไหม”คุณแม่ชวนลูกทำกิจกรรม
“จริงหรอคับคุณน้า จะให้ทำจริงหรอ”ดงแฮดีใจกระโดดโลดเต้น
“ไปกันเถอะคับแม่มินอยากจะทำจะแย่อยู่แล้วคับ”ซองมินยิ้มดีใจที่จะได้ทำขนมกับด๊องแล้วก็แม่ด้วย
....................................
ขอโทษที่น้าช้าไปนิดหน่อยคือว่าต้องไปเรียนพิเศษเลยไม่ค่อยได้แต่งเพราะแต่งไม่ออกเลย
ฮาๆๆๆของคุณคนที่เม้นให้น้าคอมเม้นเหมือนกับกำลังใจเลยล่ะ ขอถามไรหน่อย โดนแบรนเป็นไงอะแล้วเค้าแบรนกันไงคือว่าอ่ยากจะแต่งให้มี nc บ้างแต่กลัวโดนแบรนอะฮาๆๆๆ^_^บอกหน่อยน้า
“หนาวๆด๊องนายมีชุดสำรองไหมขอยืมหน่อยสิ”ซองมินสั่นไปทั้งกายอากาศที่เย็นช่ำอยู่แล้วเมื่อโดนน้ำหกใส่ก็ยิ่งสั่นเข้าไปอีก
“ฉันมีเด๋วเราไปเปลี่ยนกันโน๊ะ”ด๊องพูดกับเพื่อนที่กำลังสั่นเป็นลูกนก
“ไม่ได้ฉันไม่ให้นายเปลี่ยนห้ามนายถอดชุดของฉันจากตัวนายเด็ดขาด”คยูสั่งห้ามอย่างเอาแต่ใจ
“นายจะบ้าหรอซองมินก็หนาวเป็นนะ”ดงแฮเถียงแทนเพื่อน
“อันนั้นก็เรื่องของซองมินฉันไม่ได้หนาวด้วยสักหน่อย”คยูยังยืนยันที่จะให้ซองมินใส่ชุดของเค้าต่อไป
“คยูนายเอาเสื้อนายให้หมอนี่ใส่หรอ”ฮยอกแจที่ยืนฟังอยู่นานพูดแทรกขึ้นมา
“ทำไมล่ะ”คยูถามฮยอกแจ
“ที่ฉันนายยังไม่เห็นให้เลยอะ แล้วนายให้คนอื่นได้ไง”ฮยอกแจวีนใส่คยู
“ก็ฉันจะให้หมอนี่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”คยูตวาดฮยอกแจที่แสดงตัวเหมือนเป็นแฟนของเค้า แต่ที่จริงแล้วไม่เลยถึงเค้าจะเคยมีอะไรกับฮยอกแจก็เถอะแต่มันไม่ได้มาจากความรักเลย เค้าเองก็เคยพูดกับฮยอกหลายครั้งแล้วว่าเค้าไม่ได้รักฮยอกเลยแต่ฮยอกก็ยังคงจะสานต่อความสัมพันธ์ลึกซึ้ง
“ก็ฉันกับนายเคย.........”ฮยอกแจเถียงแต่ก็ต้องหยุดคำพูดเพราะร่างสูงตรงหน้ามองด้วยดวงตาหน้ากลัว
“พวกนายจะเถียงกันก็เถียงไปฉันจะพาเพื่อนฉันไปเปลี่ยนเสื้อล่ะ”ดงแฮพยุ่งซองมินที่ตอนนี่สั่นหนักยิ่งกว่าเดิม สั่นเหมือนโทรศัพท์มีสายเข้าเลยก็ว่าได้
“ฉันบอกว่าไม่ให้เปลี่ยนไงเล่า”คยูชั่งดื้อสะเหลือเกินไม่ได้ดูอาการของร่างบางเลยว่าสั่นขนาดไหน
“นายหยุดพูดสักทีเถอะฉันไม่รู้ว่านายจะอะไรกับซองมินนะแต่ฉันขอให้ซองมินได้เปลี่ยนเสื้อก่อนเถอะ เห็นไหมเนี่ยสั่นจะตายอยู่แล้ว”ดงแฮเริ่มรำคานร่างสูงที่ไม่ยอมฟังสะเลยร่างสูงที่พึ่งสังเกตุเห็นร่างบางสั่นอย่างที่ดงแฮว่าจริงเราไม่คิดเถียงต่อ ร่างบางที่ถูกเพื่อนพยุงไม่พูดอะไรเลยเพราะมันหนาวไปถึงกระดูกแล้วร่างบางกำลังจะหมดสติแล้ว
พลุบ
“เฮ้ย...ซองมินๆๆๆ”ดงแฮเอามือจับคางซองมินแล้วเขย่าให้ร่างบางได้สติ
“หลบหน่อยสิ”ร่างสูงที่เห็นเหตุการณ์รีบวิ่งเข้ามาอุ้มร่างบาง
“นายจะทามไรอีกเนี่ยคยู”ดงแฮพูดกับคยู
“พาไปห้องพยาบาลไง”คยูพูดจบก็รีบวิ่งพาร่างบางไปห้องพยาบาลโดยมีดงแฮวิ่งตามมา ฮยอกแจที่ไม่มีบทพูดก็วิ่งตามคยูมาด้วยเพราะ
...................................................
ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลค่อยๆๆลืมตาขึ้นมาร่างเล็กที่ลืมตาขึ้นมาเจอแสงของไฟในห้องก็หลับตาลงอีกครั้งเพราะมันทามให้เข้าแสบตา
“ซองมินเป็นไงบ้าง”ดงแฮที่นั่งอยู่ข้างๆมาตั้งแต่แรกเห็นร่างบางฟื้นก็ถามด้วยความห่วงใย
“ปวดหัว หนาวด้วยอะ”ซองมินพูดกับเพื่อนสนิท
“กลับบ้านก่อนไหมนี่เหลืออีกสองคาบโรงเรียนก็จะเลิกแล้ว”ดงแฮเสนอความคิดให้เพื่อนที่นอนอยู่บนเตียง
“อืม แล้วนี่นายไม่ไปเรียนหรอ”ซองมินสงใสที่ดงแฮมาเฝ้าเค้าแทนที่จะไปเข้าเรียน
“ไม่อะฉันของครูแล้ว” ดงแฮยิ้มให้กับซองมิน
“ด๊องเห็นโทรศัพฉันไหม”ซองมินคำหาโทรศัพที่กางเกง
“อยู่ที่ฉันตอนที่เปลี่ยนชุดให้นายอะเห็นว่าโทรศัพนายมันโดนน้ำด้วยเลยไปยืมไดร์เป่าผมของชมรมการแสดงมา”ด๊องพูดแล้วยื่นโทรศัพท์ของซองมินให้เจ้าของ
“ขอบใจมากๆเลยนะ”ซองมินรับโทรศัพท์มาจากเพื่อนแล้วกดโทรออกไปหาที่บ้าน
“ฮัลโหล แม่คับมินไม่สบายตอนนี้มินอยู่ที่ห้องพยาบาลคับ”
“คับแม่”
“เร็วๆด้วยนะแม่มินคิดถึงแม่มากเลยคับ”ซองมินพูดอ้อนแม่เหมือนกับเด็กผู้หญิง
“ว่าไง”ด๊องถามเพื่อนที่พึ่งว่างสาย
“แม่ฉันไม่ว่างแต่ก็จะมารับฉันให้ได้อีกซักพัก”ซองมินยิ้มแป้นเหมือนกับคนไม่ได้ป่วย
“ดีแล้วล่ะ”ด๊องยิ้มให้กับเพื่อน
...........................................................
รถเบ๊นคันสวยขับเข้ามาภายในโรงเรียนโดยมีรถเบ๊นอีกหนึ่งคันตามหลังมาผู้คนที่อยู่ภายในโรงเรียนต่างหันมาดูด้วยความอยากรู้ว่าเจ้าของรถคือใครกัน หญิงสาววัยกลางคนที่ดูภายนอกแล้วน่าจะดูสัก20กว่าเดินลงมาจากรถโดยมีผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นคนขับรถกางร่มให้นักเรียนที่เห็นก็มองกันตาไม่กระพลิบเพราะผู้หญิงคนนี้ดูสวยเหมาะกับฐานะ หญิงสาวเดินไปที่ประชาสัมพันธ์เพื่อถามทางไปห้องพยาบาลแต่แล้วประชาสัมพันธ์ก็ออกเดินนำทางเธอไปที่ห้องพยาบาลเมื่อมาถึงห้องพยาบาลเธอก็เปิดประตูเข้าไปแล้วเดินไปหาลูกของเธอ
“มินเป็นบางลูก”เธอเดินมาที่เตียงของลูกชายแล้วกอดรัด
“มินปวดหัวอะคับแม่”ซองมินอ้อนแม่ของตัวเอง
“จ้าแม่รู้แล้วว่าลูกไม่สบายแม่ถึงได้รีบมาไง”คนเป็นแม่ยังกอดลูกชายอยู่
“แม่คับมินมีเพื่อนแล้วคับแม่นั้นไงชื่อดงแฮ”ซองมินบอกกับแม่ของเค้าพลางชี้ไปที่ดงแฮ
“อ่าว ด๊อง อ่าว คุณป้าซูยอง”แม่ของซองมินและดงแฮพูดพร้อมกัน
“คุณป้าเป็นแม่ของซองมินหรอคับโลกมันกลมจริงๆ”ดงแฮพูดไปก็ยิ้มไป
“จ่ะ แล้วนี่เรารู้จักกับซองมินได้ไงล่ะวันนี้วองมินก็เพิ่งย้ายเข้ามา มาเจอด๊องก็ดีเหมือนกันมินของแม่จะได้มีเพื่อน”คุณป้าใจดีถามหลานน่ารัก
ดงแฮเล่าให้ป้าของเค้าฟังอย่างละเอียดซองมินตอนนี่ก็นั่งงงว่าแม่ของเค้าไปรู้จักด๊องได้ไงแล้วสรุปแม่จะเป็นเพื่อนกับด๊องหรือไงถึงคุยกันไม่ให้ซองมินพูดบ้างเลย
“มินลูกคิดถึงแม่ขนาดไปพูดกับต้นไม้เลยหรอลูก”คุณแม่ถามพลางหัวเราะลูกชายของเค้า
“คับ”ซองมินตอบตามความจริงแล้วก็ก้มหน้าหงุดเพราะเขิลแม่ตัวเอง
“ไปเรากลับบ้านกันดีกว่าโน๊ะด๊องกลับกลับป้าไหมลูกเดี๋ยวป้าไปขออาจารให้”คุณป้าพูดกับหลานแสนน่ารัก
“ด๊องไปน้าๆๆไปเล่นที่บ้านมินนะๆๆ”ซองมินเกาะแขนเพื่อนแล้วเขย่าจนแขนเพื่อนแทบหลุด
“ด๊องไปอยู่แล้วล่ะน่าไม่พูดด๊องก็ไป”ดงแฮหัวเราะเพื่อนที่กำลังอ้อนเขาอยู่
“แต่กระเป๋าเราอยู่ที่ห้องอะ”ซองมินพูดกับด๊อง
“งั้นเราก็ไปเอากระเป๋าสิลูกแม่ไม่รีบหลอกไหนแม่ก็ไม่ได้ว่างแล้ว”คุณแม่บอกลูกและหลานที่ยืนพูดกันอยู่
“คับไปกัน”ดงแฮพูดพร้อมออกเดินคุณแม่ของซองมินเดินจูงมือลูกชายอีกข้างหนึ่งก็จูงมือดงแฮหลานแสนน่ารัก
ภาพผู้หญิงที่ดูดีเดินจูงมือลูกกับหลานมันชั่งดูดีจริงๆเหมือนครอบครัวนี้จะอบอุ่นใครที่เห็นก็ได้แต่อ้าปากค้างจนแมลงวันเข้าปาก ทั้งสามเดินมาหยุดที่หน้าห้องของด๊องก่อนด๊องเปิดประตูเข้าไปขออนุญาติคุณครูที่กำลังสอนกลับบ้านก่อนโดยมีคุณป้าซูยองยิ้มให้คุณครูเพื่อเป็นการยืนยันว่ามีผู้ปกครองมารับ คุณครูอนุญาตให้ดงแฮกลับบ้านได้ทั้งสามเลยเดินไปที่ห้องของซองมินซองมินหยุดชะงักเพราะอยู่ดีๆภาพของคยูก็เข้ามาอยู่ในสมองของเค้า
“แม่เข้าไปเอาให้มินหน่อยสิคับ”ซองมินอ้อนแม่อีกแล้ว
“ทำไมล่ะลูก”คุณแม่คนสวยถามลูกด้วยความแปลกใจเพราะแค่เข้าไปเอากระเป๋าหนังสือทำไมต้องให้แม่ไป
“เอ่อมิน......มินไปเอาเองก็ได้คับ”ซองมินที่กลัวคุณแม่จะดุทั้งที่แม่ไม่เคยดุเค้ามาก่อนเลยซองมินเดินเข้าไปเอากระเป๋าหนังสือ ตอนนี้ทุกคนในห้องกำลังคุยกันเสียงดังเค้าเดินไปที่โต๊ะของเค้าแต่กระเป๋าดันหายไปซองมินพยายามหาแต่ก็ไม่เจอ เจอแต่ถุงเสือผ้าของเค้าที่ซิบแตก เมื่อหาไม่เจอเค้าเลยตัดสินใจตะโกนถามเพื่อน
“ทุก คน คับ ใคร เห็น กระเป๋า มิน บ้าง คับ”ร่างบางตะโกนถามที่ล่ะคับทุกคนในห้องต่างมองตากันไปมาว่าร่างบางตะโกนเรื่องอะไร
“ใช่ใบนี่หรือป่าว”ร่างสูงยืนขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าชูขึ้น
“ใช่ ขอกระเป๋าเราคืนด้วย”ซองมินพยักหน้างึก แล้วพูดขอร้องให้คยูคืนกระเป๋าของเค้า
“อยากได้คืนก็มาเอาสิ”คยูยังคงชูกระเป๋าอยู่อย่างนั้น
ร่างบางเดินไปเอากระเป๋าคืนแต่มีรึที่คยูจะยอมให้กระเป๋ากับร่างบางง่ายๆซองมินพยายามเอื้อมมือไปหยิดกระเป๋าแต่เค้านั้นเตี้ยกว่าคยูเลยทำให้คว้าไม่ถึงสักที่
คนตัวเล็กักระโดดหมายจะคว้ากระเป๋าแต่ร่างสูงยังคงหลบได้อยู่ดีซองมินกระโดดไปมาจนขาพันกันจนล้มลงมา ทับร่างของคยูร่างเล็กตะลึงเลยยังนอนค้างไม่ยอมลุก ร่างสูงที่เห็นว่าร่างบางยังอยู่ในอาการตกใจเลยฉวยโอกาสใช้มือกดหัวร่างบางจนริมฝีปากประกบกันซองดิ้น ไปมาแต่ร่างสูงที่มีแรงมากก็กดหัวของซองมินไม่ปล่อยร่างบางเคลิ้มเคลิมเหลือเกินทั้งที่ในใจก็รู้สึกกลัวคยูแต่เวลาที่คยูจูบเค้าแทบจะไม่เป็นอย่างนั้นเลย
“อือ.......”ร่างบางเผลอคราง
“ชอบให้ฉันจูบหรอ”คยูถอนจูบออกจากร่างบางพูดจบก็กดหัวร่างบางให้ลงมาจูบอีกครั้ง ร่างบางก็ขัดขืนแต่ก็ครางออกมาอยู่ดี “อืม อือ......”ร่างบางลืมสนิทว่ามีเพื่อนอยู่ในห้อง
เพื่อนๆในห้องมองมาที่คยูและซองมินอย่างอึงๆเพราะไม่คิดว่าทั้งสองจะกล้ามาจูบกันในห้องเรียน คยูที่จูบซองมินจนหนำใจก็ปล่อยมือออก ร่างบางรีบลุกทันทีแล้วหยิบกระเป๋าของเค้า คนตัวเล็กคิดในใจวันนี้คยูจูบเค้าสองครั้งแล้วนะเนี่ยซองมินสะบัดหัวแล้วรีบวิ่งออกไปเสียงของร่างสูงตะโกนไล่หลังมาว่า “ถ้าพรุ่งนี้นายไม่มาโรงเรียนคงรู้นะว่านายจะโดนอะไร”ซองมินที่ได้ยินก็แทบทรุดเค้ากะว่าจะทำเป็นเนียนๆเอาความไม่สบายมาอ้างแล้วก็ไม่มาโรงเรียนนี้อีกเลยสักหน่อย ซองมินเดินออกมาจากห้องคุณแม่ที่ยืนอยู่ก็ถามลูกทันที่
“ทำไม่นานจังหล่ะลูก “คุณแม่ถามคุณลูกที่เข้าไปนายเหลือเกิน
“พอดีว่ามีเก็บของใส่กระเป๋าน่ะคับ”ซองมินยิ้มแห้งให้แม่
“อ่าวแล้วไม่ปากนายแดงงั้นล่ะหน้าด้วยเหงื่อก็แตกยังงั้นหล่ะ”ดงแฮถามเพื่อนที่ดูจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงหลังจากเข้าห้องไป
“ก็ ก็ ก็ ก้อมินเก็บของไงเลยเหนื่อยเลยเป็นแบบนี้เลยอะ”ซองมินพูดเสียงสูง
“อืมๆ”ดงทำเป็นแกล้งเชื่อไปทั้งที่ในใจคิดว่ามันต้องมากกว่านั้นสิ
“ไปกันเถอะลูกเดี๋ยวเราไปแวะห้างกันไหมไปหาซื้ออุปกรณ์ทำขนมกันดีไหม”คุณแม่ชวนลูกทำกิจกรรม
“จริงหรอคับคุณน้า จะให้ทำจริงหรอ”ดงแฮดีใจกระโดดโลดเต้น
“ไปกันเถอะคับแม่มินอยากจะทำจะแย่อยู่แล้วคับ”ซองมินยิ้มดีใจที่จะได้ทำขนมกับด๊องแล้วก็แม่ด้วย
....................................
ขอโทษที่น้าช้าไปนิดหน่อยคือว่าต้องไปเรียนพิเศษเลยไม่ค่อยได้แต่งเพราะแต่งไม่ออกเลย
ฮาๆๆๆของคุณคนที่เม้นให้น้าคอมเม้นเหมือนกับกำลังใจเลยล่ะ ขอถามไรหน่อย โดนแบรนเป็นไงอะแล้วเค้าแบรนกันไงคือว่าอ่ยากจะแต่งให้มี nc บ้างแต่กลัวโดนแบรนอะฮาๆๆๆ^_^บอกหน่อยน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น