คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Guard (การ์ด) : ตอนที่1
Guard
1
“อืม...”
แสงแดดของเช้าวันนี้แรงจนลากให้เขาต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เวร...อุตส่าห์กำลังฝันหวานนว่าได้อึ้บ...เอ้ย! ได้นอนกอดกับน้องโซรงคนสวย ห่ากิน...มโนแม่งก็แย่อย่างนี้
‘ลู่หาน’ ชายหนุ่มวัยต้นๆยี่สิบค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะกระพริบปริบๆให้ชินกับแสง ช่างเป็นเช้าที่เหมือนเรี่ยวแรงของเขาจะไม่เหลือให้ดำเนินชีวิตต่อแล้ว แม้แต่กระพริบตายังเหนื่อยเลยว่ะ อะไร? นี่เมื่อคืนกูไปละเมอวิ่งสี่คูณร้อยเมตรมารึเปล่า โอ้ย...กระดูกกระเดี้ยพี่หาน แม่งไปหมดแล้ววว
“แค่กๆ...” คอก็แห้งผากราวกับไม่เคยได้กระเดือกน้ำมาแรมปี ลู่หานค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงสีขาวที่เหมือนจะดูดเขาให้กลับลงไปนอนต่อให้ได้ เสียงกรอบแกรบของกระดูกดังบ่งบอกความเมื่อยล้า
ชายหนุ่มเรือนผมสีอ่อนกวาดสายตาไปทั่วห้องเพื่อหาน้ำดื่มพร้อมๆกับกุมหัวที่ปวดตุบๆไปด้วย เมื่อคืนไปแฮงค์เอาท์ที่ไหนวะจำไม่เห็นได้ สภาพกูแม่งตื่นมาอย่างกะหมา แล้วที่นี่มันที่ไหนเนี่ย เฮ้อ...
เดี๋ยวนะ...
...
เออ!! แล้วที่นี่มันที่ไหน!!
เขาเบิกตากว้าง ดูเหมือนสติสตางค์จะเริ่มกลับมาบ้างแล้ว ก่อนจะจัดการกวาดสายตาไปทั่วห้องที่กำลังอยู่ตอนนี้
มัน...แบบว่า ห่างไกลจากอพาทเม้นที่เขาอยู่ไปโขเลย ดูเป็นโรงแรมจิ้งหลีดที่มีแค่เตียงกับโคมไฟ ค่าพักไม่น่าจะเกิน20,000วอนต่อคืน...(แล้วกูจะมาคำนวณหาพระแสงไรวะ!)
“อืม...”
ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อ...
เสียงเชี่ยอะไรครับนั่น
ลู่หานค่อยๆหันไปมองข้างๆกายตามเสียง...ข้างๆกายเขาที่มีกลุ่มผ้าห่มผืนใหญ่คลุมอยู่พร้อมกับขยับยุกยิกเล็กน้อยเหมือนมันรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของคนข้างตัว
ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ยิ่งเหมือนเห็นกลุ่มผมสีเทาๆที่โผล่ออกมานั่นแล้ว...
ไม่ต้องรอให้คิดออกว่ามันคืออะไร เขาจัดการดึงผ้าห่มนั่นออกทันที!
.......
“…”
ถึงกับใบ้แดกเลยทีเดียว
ผู้ชายตัวเป็นๆกำลังนอนซุกตัวอยู่ข้างๆเขา แขนข้างหนึ่งของหมอนั่นพาดเอวของลู่หานราวกับมันวางอยู่ตรงนั้นอยู่แล้วทั้งคืน สภาพคือไม่ได้ใส่อะไรเลย...
เออ ไม่ได้ใส่อะไรเลยนั่นแหละ แม้แต่บ๊อกเซอร์ซักตัวแม่งยังไม่มี! แล้วไม่ต้องถามถึงสภาพของเขา...บอกได้แค่ว่าไม่ต่างกัน
ว่าแล้วก็อึ้งแดกไปซักพัก...ก่อนจะค่อยๆเอนกายเข้าไปดูหน้าของเจ้าคนที่นอนอยู่ข้างๆเขาชัดๆ เจ้าของกลุ่มผมสีเทาควันบุหรี่ที่นอนนิ่ง เขาปัดเศษผมของมันออกไปเพื่อจะตรวจสอบว่ามันเป็นลูกเต้าเหล่าใคร
“เวรละ....”
สัด...เด็กนี่หว่า ดูมุมไหนก็เด็กยังไม่บรรลุนิติภาวะ...!
เหมือนหมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรง เขาฟุบลงกับเตียง แหงนหน้ามองเพดาน...
“ตายๆๆ...”
ชายหนุ่มขยี้หัวตัวเองให้อารมณ์คนประสาทจะกิน เหี้ยเอ้ยย เอาอีกแล้วกู! เหล้ายานี่กี่รอบก็ไม่เคยเข็ด แดกแบบไม่ยั้งทีไรได้หิ้วเด็กมาเปิดม่านรูดแบบไม่รู้ตัวทุกทีทั้งชายทั้งหญิง อันนั้นไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้เวรรอบนี้...
ว่าจบเขาก็หันไปมองคู่นอนของเขาเมื่อคืนอีกครั้ง
ผิวขาวใสเหมือนเคลือบเซรามิก หน้าตาดีอย่างกับหลุดออกมาจากนิตยสาร และใบหน้าอ่อนวัยแบบที่เด็กมัธยมปลายควรมี...ใช่ มัธยมปลายนั่นแหละ ไม่มีทางเกินนี้หรอก โถ่ไอ้หาน...
รอบนี้มึงไปพรากผู้เยาว์แล้ววว!!
“โถ่ น้อง พี่ขอโทษนะ”
“ขอโทษทำไมครับ”
อยู่ดีๆคนข้างกายก็ลืมตาขึ้นมาเล่นเอาเขาแทบสะดุ้งพรวด ลู่หานเบิกตากว้างพร้อมๆกับไอ้เด็กนี่ที่ค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นมา สีหน้าของมันดูเบลอๆแบบคนเพิ่งตื่นนอน...หาวออกมาฟอดหนึ่ง ขยี้ตาให้แสงยามเช้าเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองเขาด้วยแววตาใสซื่อ...
“อะ...เอ่อ”
“...”
พูดไม่ออกเลยว่ะ ไอ้เด็กนี่มันดูใสปิ๊งๆให้อารมณ์แบบที่ต้องรีบตื่นเช้าดื่มนมไปโรงเรียน จนอดคิดไม่ได้ว่าเมื่อคืนเขาไป ‘ทำโน่นทำนี่’ กับเด็กแบบนี้ลงได้ยังไง
“เฮ้ย น้อง...คือแบบ โอเคนะ?”
“ครับ?” น้องมันขมวดคิ้วงงๆ
“ก็แบบ...โทษที เมื่อคืนนี้พี่อย่างเมา ทำไรไปบ้างแม่งก็จำไม่ได้อ่ะ คือ....”
“...? ”
“...เมื่อคืนพี่คงไม่ได้ไปทำอะไรเอ็งหรอกใช่ไหม?”
รู้สึกว่ามันจะเป็นคำถามที่โง่บัดซบที่สุดในเวลานี้
“เมื่อคืนเรามีอะไรกันแล้วครับ” แต่เสียงที่ตอบกลับมามันดันเรียบสนิท คิ้วของไอ้เด็กตรงหน้าขมวดกันเป็นปมคล้ายจะถามว่าเขาจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยเหรอ
ลู่หานชะงักค้างไป ก่อนจะขยี้หัวตัวเองคล้ายจะเรียกความทรงจำเมื่อคืนกลับมา ว่าเขาไปทำกับไอ้เด็กนี่อีท่าไหนบ้างมันถึงได้มาลงเอยกันแบบนี้
“แล้วๆๆ...”
“ครับ?”
“แล้วแบบ...พี่ได้ทำไรรุนแรงกับแกป่าววะ เมื่อคืนแม่งเมาหนักจริงๆอ่ะ ถ้าทำไรไปก็ขอโทษด้วยละกัน”
ไอ้เด็กนั่นจากที่ขมวดคิ้วสงสัยอยู่คราวนี้เบิกตากว้างขึ้นมามองเขาทันที
หู่วววว!! ไม่ๆ คือรอบนี้มันเด็กไง คือไอ้หานแม่งต้องระเอียดอ่อนหน่อยป่ะ ดันไปเอาเด็ก แถมแม่งยังดูใสๆอนาคตไกลอีกต่างหาก...อย่านะมึง อย่าช้อนตามามองพี่หานแบบนั้นไอ้เด็กบ้า ถ้าแม่งจะมาขอให้ไอ้หานรับผิดชอบ หวั่นๆจะได้ยอมไปสู่ขอแม่มันบัดเดี๋ยวนี้!! ตายยย กูรู้สึกผิดครับ! พี่หานว่ารอบนี้พี่หานพรากผู้เยาว์แบบชัวร์ๆแล้ว ยิ่งเห็นชุดนักเรียนชายที่พาดอยู่ปลายเตียงนั่นแล้ว...
“ผมไม่เป็นไรครับ ก็...โอเคดี”
“เฮ้ยย ไม่ต้องเกรงใจเว้ย ถ้าเจ็บตรงไหนก็บอก...แล้วนี่ครั้งแรกของแกรึเปล่า? คือพี่จำไม่...”
“ไม่ใช่ครั้งแรกครับ”
ความรู้สึกผิดหายไปห้าสิบเปอร์เซ็น
ลู่หานกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะเกาหัวแกรกๆพยักหน้ารับ เออว๊ะ...เด็กสมัยนี้ กูจะเอาไรกับมันวะ หิ้วกันมาถึงโรงแรมขนาดนี้ตัวมันก็ไม่ใช่ว่าเล็กๆ ยังไงเมื่อคืนก็คงลากกันมาเพราะวินวินสมยอมกันทั้งสองฝ่าย เด็กมันอยากรู้อยากลองน่า...ดูหน้าแล้วก็ไม่เห็นมันจะอยากให้เรามารับผิดชอบอะไร...
คงเพราะจะแลดูปลงสังเวชสภาพเปลือยของตัวเอง ลู่หานจึงกวาดสายตาไปทั่วห้องเพื่อหาเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่มาเมื่อคืน พอเห็นกางเกงยีนที่วางกองตรงพื้นแล้วเขาจึงก้าวขาลงจากเตียงเพื่อจะไปหยิบมันมาใส่กันอุจาดซักหน่อย...
ตุบ...
หะ...?
ก้าวได้แค่ก้าวเดียวเท่านั้นแหละ แข้งขาของพี่หานก็ฟุบลงทันทีแบบคนหมดเรี่ยวหมดแรง เขาล้มลงไปกองกับพื้นก่อนจะอ้าปากค้างหน้าซีดเผือด เมื่ออยู่ดีๆก็เกิดอาการเจ็บจี๊ดที่สะโพกไล่แปร๊บมาจนถึงสันหลัง เจ็บ...เจ็บชิบหาย มันเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด!
“โอ้ย!!! สัด ก้นกู !!”
เจ็บ...เจ็บสัดๆ !!
“เป็นอะไรมากไหมครับ?”ไอ้เด็กนั่นมันเดินลงจากเตียงมาหาเขาที่ขดตัวกองอยู่กับพื้นเหมือนคนเพิ่งโดนแทง มันดูไม่ตกใจอะไรมากที่เห็นเขาสภาพเป็นแบบนี้ ลู่หานมองอีกคนอย่างตื่นๆประกอบกับคลำๆสะโพกที่เจ็บแปร๊บของตัวเอง
เป็นอีกครั้งที่ไอ้เด็กตรงหน้าส่งแววตาใสซื่อมาให้เขา
“ผมต่างหากที่ต้องถาม”
ดะ เดี๋ยว...อย่านะมึง...มันไม่ใช่อย่างที่กูคิดใช่ไหม...
“เมื่อคืนอ่ะ...”
“อะ....”
“ครั้งแรกของคุณใช่ไหม?”
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!
เสียบกูแบบสดๆ ไอ้เด็กนรก! ถุงยางก็ไม่ใส่ เหี้ยยยย
น้ำตาแห่งความแมนแทบไหลหลั่งหลังจากที่กำลังอาบน้ำแล้วพบของเหลวสีขาวขุ่นไม่พึงประสงค์ไหลลงมาตามง่ามขา ได้แต่สาบานกับแมลงสาบที่หลุดออกมาจากท่อว่าถ้าออกไปกูไม่ได้ฆ่าไอ้เด็กเวรนั่นทิ้งอย่ามาเรียกว่าพี่หาน!!
ปัง!!
เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังจนประตูแทบหลุดออกจากผนัง เป็นการเตือนว่าอารมณ์กู ณ บัดนี้ พร้อมฆ่าได้ทุกคน!
“อาบน้ำนานจัง ผมก็เพลียเหมือนกันนะ”
ไอ้เด็กเปรตหัวสีเทาหน้ามุ่ยเหมือนโกรธๆเขาที่อาบน้ำช้า โถ...ไอ้ห่า ขอเวลากูเช็ดคราบโสโครกที่มึงทำไว้เมื่อคืนก่อนสิ! มึงไม่ต้องรีบอยากตายขนาดนั้นก็ได้
ลู่หานโยนผ้าเช็ดตัวที่มีแค่ผืนเดียวอัดหน้าไอ้เด็กนี่อย่างไม่สบอารมณ์ ได้แต่เดินกระเผกๆไปหยิบเสื้อยืดมาใส่อย่างปลงสังขารตัวเอง
“หิวอ่ะ”
“แมลงสาบในห้องน้ำมี เชิญมึงเลย”
ไอ้เด็กนั่นเงียบไป...อย่า สัด อย่าคิดว่ากูจะเซอร์วิสอะไรมึงแบบบริการหลังเสียบ จะมีให้ก็แต่ลูกปืนยัดปากให้หายหิว ควายยยย
เสียงไอ้เด็กเวรสูดลมหายใจเข้าปอด...
“17”
“อะไรของมึง”
“อายุผมอ่ะ”
“....”เหี้ยยยยย
“ยังไม่บรรลุนิติภาวะนะครับ เมื่อคืนพี่พรากผู้เยาว์นะรู้ตัวไหม”
“มึงอ่ะพรากกู!!”ลู่หานหันไปอย่างเหลืออด มึงอ่ะพรากกู!! พรากกูแน่ๆ แหกตาดูเลือดสาดที่เตียง สันดานนน
“พิซซ่าสองถาด ไม่งั้นเรื่องถึงตำรวจ”
“ไอ้...”
“ตามนั้นนะ”
ไอ้เด็กเปรตเดินถือผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งไว้แต่เขาที่ช็อคค้างกับการกระทำของมัน ตูดก็เสีย! เงินก็เสีย! มึงนะมึงงงงง
----------------------------------------
จบแล้วว1ตอนน (มีคนอ่านไหมน๊อ55555)
ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับการ์ดประจำตัวของไอดอลนะคะ มาตอนแรกยังไม่เข้าเรื่องเลย5555
ถ้าชอบยังไงเม้นให้จะเป็นกำลังใจมากมายยยT T//
-ไรท์ดิว-
ความคิดเห็น