The Phantom Thief แฟนธ่อม จอมโจรค้ำฟ้า

Dr. Fu Dr. Fu- -- -Dr. Fu





ถึงทุกคน...

เราจะปิดนิยายเรื่องนี้แล้วค่ะ

อยากจะบอกว่าขอโทษ...ขอโทษจริงๆ

ไม่สามารถพูดอย่างอื่นได้มากกว่าคำว่าขอโทษอีกแล้ว ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง

เราไม่สามารถจะแต่งนิยายเรื่องนี้ต่อได้อีกแล้ว...ไม่ใช่ว่าตันแต่อย่างใด

ยังมีปริศนาอีกมากที่อยากจะบอกทุกคน ยังมีเรื่องราวอีกมากที่จะเล่า ชีวิตของอเลนยังมีอุปสรรคอีกมากมายที่อยากจะให้ทุกคนได้ต่อสู้ไปพร้อมกับเขา

ยังมีมุกขำๆ มุกแป้กๆ สถานการณ์ฮาๆ

เหตุการณ์หักมุมจนอยากจะกริ๊ด อาการอยากเตะอลัน อยากเห็นอีกซักครั้งเวลาที่อเลนกลายเป็น "แฟนธ่อม"

อยากเห็นแอนนากับอเลนที่มันพอจะ 'รัก'กันได้

อยากรู้ความลับในชีวิตของเอริเช่ที่แสนจะเข้าคู่กับอเลน...

อยากสงสารราวี่ที่เป็นเทพบุตรในกลุ่มบ๊องๆต่อ

อยากหัวเราะRaviที่ไม่เคยทำให้พวกอเลนได้กลัวเลย

อยากบอกว่าทำไมวิสกี้ถึงกลายเป็นผอ.ได้เพียงอายุเท่านี้...

อยาก...อยาก...อยากจะเล่า อยากจะบอก อยากจะร่วมผจญภัยไปกับพวกเขาอีกซักครั้ง

เราอยากจะทำ แต่ตอนนี้ทำไม่ได้แล้ว

แต่งต่อไม่ได้แล้วค่ะ...ทุกอย่างมันไม่ใช่อย่างที่เราคิด...

เราตั้งกับถามกับตัวเองว่า...ทำไมเรื่องนี้ต้องมีโรงเรียน? ต้องมีหอพัก? ทำไมต้องเป็นแนวตลาด?

เราคิดอย่างอื่นเองไม่เป็นหรือ?

หลายคนอาจจะคิดว่าเรามันคิดอะไรไร้สาระ เรื่องแค่นี้ก็ต้องหยุดแต่งนิยาย

แต่ไม่ใช่ค่ะ...เราแต่งต่อไม่ได้แล้ว เราอึดอัด เราไม่มีใจรักกับนิยายเรื่องนี้แล้ว...ซาอิขอโทษ

ระยะเวลาเกือบสองปีที่ผ่านมาสนุกมาก

เรามีนิยายที่ได้รับความนิยมอย่างที่ไม่เคยนึกฝันมาก่อน

มีความสุขมากค่ะ...

เวลาที่เรากลุ้มใจก็จะนึกถึง อเลน แอนนา เอริเช่ ราวี่ แล้วก็ทำให้เรายิ้มได้...พวกเขาให้รอยยิ้มกับเรา เป็นเพื่อนที่แสนดี

เป็นทั้งความหวัง...และความฝันของเรา

นิยายเรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเราโดยไม่รู้ตัว...เป็นความฝัน เป็นแสงสว่าง เป็นความมืด เป็นเข็มทิศ เป็นความหวัง...

แต่ต่อไปนี้มันจะกลายเป็น ความทรงจำ...

เป็นประสบการณ์...เป็นห้วงคำนึงเล็กๆ

มันจะอยู่ในใจของเรา...จะเป็นแรงผลักดันในยามที่เราท้อ เมื่อยามที่เราสร้างความทรงจำใหม่ขึ้นมา หากเราสิ้นหวัง จะมองนิยายเรื่องนี้...

สองปีที่ผ่านมาแฟนนิยายเป็นดั่งส่วนหนึ่งในชีวิตเรา คอยให้กำลังใจ คอยขู่สารพัดขู่พอเราดอง คอยฮากับมุกแป้กๆ

ขอบคุณผู้ที่มาวิจารณ์และคอยบอกข้อแก้ไขให้เรา

ขอบคุณจริงๆค่ะ คุณ heinrich



เราสัญญาว่าเรื่องใหม่ที่จะทำให้จะไม่โลเลเหมือนนิยายเรื่องนี้ เราจะเอาประสบการณ์เกือบสองปีจากผลงานชิ้นนี้ไปสร้างความฝันใหม่ 

เราแน่ใจว่าสิ่งที่เราจะทำต่อไปนี้ซักวันจะต้องมีคำว่า 'ท้อ'

แต่เราจะไม่ยอม 'ถอย' ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

เราจะหันกลับมามองความทรงกับดีๆในนิยายเรื่องนี้ หันกลับมามองรอยยิ้มของตัวละครทุกคน และนั่นจะทำให้เราไม่มีคำว่าถอย

ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่รู้จะเขียนอะไรก็ตาม(ฮา)

นิยายเรื่องนี้จะเป็นจุดสตาร์ทของเรา

เราจะทำความฝันของเราให้ดีที่สุด

ขอโทษจริงๆที่ทำให้ผิดหวัง

ขอโทษจริงๆ...เราเอ่ยอะไรไม่ได้นอกจากขอโทษทุกๆคน...

และขอบคุณมากค่ะทุกคน...

จะไม่ลบนิยายเรื่องนี้นะค่ะ เผื่อซักวันอาจจะได้มาแต่งต่อ อย่างน้อยๆก็อาจจะในศตวรรษนี้นี่แหละ(ฮา)

ยิ้มเข้าไว้ที่รักทุกคน อย่าพึ่งเศร้า..ทำยังถึงจะทำให้หายเศร้าดีน๊า...




แล้วภาพนี้ก็คือมุมแต่งนิยายมุมใหม่ พอตัดสินใจที่จะหยุดเรื่องนี้ก็ไปแคะกระปุกนับเหรียญบาทซื้อมา! จากอินเดกเลยนะเนี่ย!

(พูดไปงั้นแหละ เอาเข้าจริงก็ได้แค่สองพันสาม ของหรูขนาดนั้นมันปาเข้าไปสามพันสองแนะ! พ่อก็เลยออกให้พันนึง...เครียด กะว่าจะเอาเท่ซะหน่อย)

เป็นสักขีพยานว่าเราจะละทิ้งสิ่งนี้เพื่อเดินหน้าต่อไปนะ

ขอให้ตอนนี้ผู้ที่อ่านประโยคนี้จงฉีกยิ้ม

^^


เอาล่ะ...ได้เวลาที่ซาอิต้องไปแล้ว

ไว้เจอกันใหม่


วันนี้...วันที่24 เมษายน 2552

เวลา 15.00  นาที

ซาอิของเอ่ยคำว่า

ลาก่อน...