รวมฟิค Final Fantasy XV

ตอนที่ 1 : [ AdynPromp/NoctPromp ] ผู้เป็นดั่งเเสงอาทิตย์ยามเย็น

[ AdynPromp/NoctPromp ]

มนุษย์ที่เต็มไปด้วยความเเค้น จะถูกสิ่งที่เรียกว่า 'อดีต' ตรึงร่างเอาไว้

ก้าวหน้าต่อไม่ได้ ในหัวคิดถึงเเต่การเเก้เเค้น เป็นบุคคลที่ไม่เคยได้สัมผัสความสุขที่เเท้จริง

'น่าสงสาร'

'...เด็กดี....ไม่ต้องห่วงนะ...ฉันจะช่วยนายเอง'

' ช่วยให้........จมอยู่กับความทุกข์นี่ไปตลอดกาลเลย '

" !!!!... "

ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก..

ทั้งเสียงและความฝัน ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวตอกย้ำสิ่งที่เกิดขึ้น

ภายในห้องทั้งเงียบและมืดสนิท ลองสัมผัสสิ่งรอบตัวภายท่ามกลางความมืด มือลูบไปตามผนังจนเจอสิ่งที่เรียกว่าสวิตซ์ซึ่งอยู่ห่างออกจากเตียงไปได้ไม่ไกล พอกดภายในก็สว่างขึ้นมาทันตา

เตียงเเบบสองชั้นจำนวนมากอัดเเน่นกันอยู่ในห้อง ทั้งสองฝั่งเตียงถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ จำนวนเท่าๆกันฝั่งละ 5 เตียง ตามพื้นเต็มไปด้วยเสื้อผ้าที่เป็นของเขา ทั้งคราบเลือด รอยขีดข่วนตามพื้นและผนัง ทั้งสภาพสิ่งของภายในห้องบ่งบอกสภาพความเก่าของมัน

 รู้สึกถึงความร้อนผ่าวทั่วใบหน้าเหตุเกิดจากพิษไข้ ...รวมไปถึงหูที่ได้ยินเสียงเหมือนเหล็กเเกร่งกระทบผนัง ไม่ก็โลหะบางอย่างซึ่งกำลังขูดกับพื้นส่งเสียงรบกวนไปทั่ว  เเต่ก็ไม่ทราบดีว่าต้นเสียงมาจากที่ใด

ที่นี่?......

  ชายหนุ่มนั่งนิ่งอยู่บนเตียง สมองกำลังประมวลผล ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดเเผลบางส่วนซึ่งกำลังหายดี   รู้สึกเจ็บหลังคอและช่วงสะโพกจนไม่กล้าขยับตัวมาก ที่หัวพันไปด้วยผ้าพันเเผล กลิ่นอายของพวกยาหรือสารเคมีเป็นสิ่งเดียวที่เขาสัมผัสได้ตอนนี้..

    พรอมพ์โต้ฝันร้าย 

เขาฝันเห็นครอบครัวของตัวเองถูกอัศวินในชุดสีดำฆ่าจนหมดสิ้น ผู้เป็นพ่อได้สละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยให้เขามีชีวิตรอด พรอมพ์โต้วิ่งหนีออกมาในสภาพเสื้อผ้าขาดลุ่ย กลิ่นคาวเลือดครุ้งไปทั่วบริเวณ ไม่มีอะไรเหลืออยู่นอกจากชื่อที่ครอบครัวทิ้งไว้ให้

ยามที่ได้เห็นภาพนั่น เขาจะรู้สึก .......ว่าตัวเองกำลังร้องไห้

มันไม่ได้จบเพียงเเค่นั่น....ฝันร้ายยังคงจ้องเล่นงาน 

ภาพอันน่าสยดสยองของมนุษย์ผู้ถูกปีศาจกลืนกิน น้ำเสียงเเหบพร่าที่ดังขึ้นข้างหูราวกับกำลังกล่อมให้ผู้ฟังถูกคำพูดนั่นครอบงำ

มือหยาบคร้านนั้นกำลังลูบไล้ไปตามผิวกาย ถึงจะรู้สึกขยะแขยงมากเพียงใด เเต่ที่ทำได้ก็เเค่หลับตารับความรู้สึกนั่น...

ชายผู้มีนัยย์ตาสีเเดงฉานดั่งปีศาจ 

พรอมพ์โตสะบัดศรีษะเบาๆไล่ความคิด

 เขาขยับตัวมากไม่ได้ รู้สึกปวดและเเสบไปหมด พอลองสังเกตดีๆ ผ้าห่มที่คลุมเรือนร่างเขาอยู่กลับมีเลือดสีสดเปื้อนผ้าห่มสีขาวซึมเข้าไปกับเนื้อผ้าจนเเทบจะย้อนมันให้กลายเป็นอีกสี

เลือดนั่นมาจากตัวเขา    พรอมพ์โตค่อยๆดึงผ้าห่มออก พลิกขาตัวเองเบาๆด้วยความรู้สึกเจ็บ

เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก้อนเนื้อในอกเต้นระรัวด้วยความรู้สึกกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สิ่งที่เห็นคือเเผลที่เกิดจากการถูกมีดฟัน นอกจากนั้น ขาของเขายังมีรอยกัดจำนวนไม่น้อย ..........มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ ? ....

รู้สึกเจ็บจนชาไปทั่วร่าง เขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ามีเเผลนี่อยู่...น่าเเปลก..

ถึงตัวเขาจะสวมเสื้อผ้าอยู่ครบ เเต่มันก็ไม่ใช่เสื้อของเขา ทั้งกลิ่นและขนาด...เสื้อของใครกัน

" ....อึ่ก "

ยกมือขึ้นปิดจมูก ขณะที่รู้สึกปวดและเวียนหัวจนเเทบตั้งตัวไม่อยู่ พรอมพ์โตลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ กลิ่นของสารเคมีทำเอาเเสบจมูกไปหมด รวมไปถึงกลิ่นคาวเลือดของตัวเองที่ทำให้รู้สึกอยากอาเจียน ทั้งสองอย่างตีกันมั่วไปหมด

ปึก!

" โอ๊ย!! "

ข้อเท้าข้างซ้ายที่มีกุญเเจเท้าซึ่งเชื่อมด้วยสายโซ่ยึดติดอยู่ส่งผลให้ร่างนั่นล้มลงไปกับพื้นเมือโซ่นั้นตึงเกินไป

เอื้อมมือมาดึงโซ่ออกสุดเเรงที่มี เเต่ยิ่งทำก็ยิ่งเจ็บ ความพยายามทั้งหมดก็เลยต้องล้มเลิกไป เมือเห็นว่าเป็นการทำร้ายตัวเองให้มันเเย่ขึ้นไปอีก

ปลายโซ่ถูกยึดด้วยกำไลเหล็กบริเวณขาเตียงที่เขานอนเมือกี้

พรอมพ์โตกำลังถูกตัดขาดออกจากอิสระอย่างสิ้นเชิง

------

ขณะที่โลกกำลังถูกความมืดกลืนกิน ระยะเวลาของยามเช้าก็ลดเริ่มน้อยลงทุกทีจนเกรงกลัวว่าจะไม่ได้พบเจอเเสงอาทิตย์เเสนอบอุ่นนั่นอีก นาฬิกายังคงทำงานตามเวลาอย่างไม่เคยคลาดเคลื่อน  ผิดกับสีของผืนฟ้าที่ดำมืดเช่นเดียวกับจิตใจของพวกเขาตอนนี้   ชายหนุ่มเรือนผมสีดำสนิทค่อยๆเงยหน้ามองท้องฟ้า มันมืดไปหมด ปราศจากเเสงของดวงจันทร์และดวงดาว .......

ร่างของชายทั้ง  3  กำลังนั่งล้อมรอบกองไฟท่ามกลางความมืดมิดรอบตัว เก้าอี้มีทั้งหมด 4 ตัวด้วยกัน 

น่าเเปลก .........ที่เก้าอี้ตรงกลางกลับไม่มีใครนั่งอยู่เลย

เจ้าชายน็อคทิส ลูซิส เคลัม ผู้ที่ได้รับพลังจากเเหวน และพลังที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษจากรุ่นต่อรุ่น ความหวังทุกสิ่งทุกอย่างถูกฝากมาที่เขา เจ้าหญิงจากเเดนไกลที่กำลังจะได้เเต่งงานต้องมาสระชีวิตเพื่อเขา รวมไปถึงผู้เป็นพ่อ ประชาชนนับร้อยที่ต้องตายเพราะปีศาจและสงคราม

ในมือคือเเหวนที่พรากผู้คนไปมากมาย เขานึกถึง ลูน่าเฟรย่า น๊อกซ์ ฟราวเลต์ คู่หมั้นของเขา ยามที่ได้เห็นเเหวน เรื่องราวเก่าๆก็มักจะฉายวนซ้ำไปมาในหัว พยายามที่จะห้ามน้ำตาพยายามที่จะทำตัวเเข็งเเกร่ง ความกดดันคือสิ่งเดียวที่ทำให้ราชาองค์นี้ก้าวหน้าต่อ จะไม่ทำให้ผิดหวัง จะเป็นคนยุติทุกอย่าง จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง....

เเต่ถึงอย่างนั้น เรื่องนั้นก็เกิดขึ้นอีก

ทุกอย่างผิดเพี้ยนไปหมด ทุกอย่างพังพินาศไม่เหลือชิ้นดี ความผิดของเรา ความผิดของเราคนเดียว

ผู้ที่หันดาบเข้าหาเพื่อน ทำให้ พรอมโต้ ตกจากรถไฟ ภาพนั่นยังจำได้ดี ร่างของพรอมพ์โต้ที่ค่อยๆตกจากรถไฟ สีหน้านั่นเต็มไปด้วยความตกใจหาใช่ความกลัว .......คงตกใจสินะ ที่เพื่อนที่เชื่อใจที่สุดทำเเบบนี้กับตัวเอง

ขอโทษ

ฉันขอโทษจริงๆ...พรอมพ์โต้....

มือกำเเหวนเเน่น บรรยายกาศโดยรอบกลับเงียบสงัด อิกนิส ที่นั่งอยู่ข้างๆไม่พูดไม่จาอะไร เเม้ตาคู่นี้จะมองไม่เห็น เเต่เขาก็จะพอเดาได้ถึงความรู้สึกของราชาที่ต้องเสียคนสำคัญไปทีละคน ละคน.......

ผู้เป็นดั่งโล่ของราชาก็เช่นกัน กลาดิโอลัส ได้เเต่นั่งมองกองไฟที่กำลังปะทุ เขากำลังนึกถึงครอบครัว และน้องสาวที่ตัวเองรักที่สุด ทั้งเรื่องราวมากมาย หลายสิ่งหลายอย่างที่มันเกิดขึ้น เขาทั้งรู้สึกโกธรและเสียใจไปพร้อมๆกัน การที่ไม่มีพรอมพ์โต้นั้น ก็เหมือนกับโลกในตอนนี้ที่กำลังปราศจากเเสงอาทิตย์ เสียงหัวเราะใสๆนั้นหายไป..ไม่มีเเม้กระทั่งรอยยิ้ม 

 ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้เห็นเเสงนั่นอีกรึป่าว   ไม่ทราบด้วยซ้ำว่าเเสงนั่นจะมาเยื่อนโลกนี้เมือไหร่

กลับสู่ความมืดมิดอีกครั้ง เมือกองไฟนั่นค่อยๆดับ และมอดไหม้ไปในที่สุด

เช่นเดียวกับความรู้สึกของบุรุษทั้ง 3 ที่กำลังถูกใครสักคนเหยียบย้ำ สูญเสีย สูญสิ้นทุกสิ่งอย่าง.......

'เอาล่ะ.....ดำดิ่งลงไป...... สู่ความทุกข์ที่ไม่มีจุดสิ้นสุด'

' รู้สึกดีรึเปล่า? ที่ต้องเสียคนที่รักไปเเบบนี้ '

' องค์ชาย...ถ้าท่านช้า......อย่าหาว่าไม่เตือนนะ... '

เพราะของเล่นน่ะ จะพังเมือไหร่ก็ได้

ขอเเก้ไขนะคะ เรื่องนี้มี 3 ตอน พอลองเเต่งๆดูแล้วมันยาวมากเลยต้องตัด ... //ถ้ามีคำผิดเยอะก็ขอโทษด้วยนะคะเราไม่ได้อ่านซ้ำเลย เพราะติดเรียนไม่ค่อยว่างเเต่ก็จะทยอยอัพนะ !

พิมไปก็รู้สึกหน่วงไปค่ะหนูพรอมพ์ต้องเจ็บและโดนรังเเกอีกแล้ว(.....)