รักร้ายๆของผู้ชายกลับใจ

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 ชายชุดดำ

บทที่ 5 ชายชุดดำ
 

ฉันนั่งคุยกับพวกเค้าอย่างสนุกสนาน เอ๊ะ จะว่าพวกเค้าก็ไม่ใช่ เพราะมีหนึ่งคนที่เห็นจะไม่มีบทสนทนากับใครเลย พร๊อพนั้นเอง ช่างเค้าเถอะ พวกเพื่อนเลสเน่คุยสนุกมากเลยล่ะ ><
"เอาล่ะเรามาดื่มฉลองให้กับไอ้เคนไชน์และต้อนรับสมาชิกใหม่อย่างฮันน่ากันดีกว่า" รอนนั้นเองที่เป็นคนพูดแล้วยกแก้ววอดก้าในมือของเค้าขึ้นมา ทุกคนเลยหยิบตาม แงๆ ทำไมของฉันเป็นน้ำส้มง่ะ ทั้งชีวิตฉันยังไม่เคยได้ลองกินของพวกนี้เลยน่ะ อยากลองดูบ้างจัง ^^
"หือ ฮันน่าไม่แฟร์เลยน่ะถ้าเธอจะกินน้ำส้มอ่ะ" เคนไชน์พูดขึ้น เค้าหันไปสั่งบริกรให้เปลี่ยนวอดก้าให้ฉัน
"ฉันสารภาพเลยน่ะว่านี้คือการกินแอลกอฮอล์ครั้งแรกในชีวิต" ฉันพูด เล่นเอาทั้งวงขำกลิ้งแม้แต่พร๊อพยังยิ้มมุมปากดูแล้วเหมือนจะยิ้มดูถูก ย้ำค่ะ ยิ้มดูถูกน่ะ
"งั้นก็ลองดูน่ะ เอ้า ชนแก้ว" รอน พูดทุกคนต่างชนแก้วแล้วก็ดื่ม ฉันมองวอดก้าในมืออย่างกล้าๆกลัวๆ เอาว่ะ ลองสักหน่อย ว่าแล้วฉันก็กระดกวอดก้าในแก้วจนหมด อ๊าาา ทำไมมันขมแบบนี้ง่ะ ฉันรีบคว้าน้ำส้มกินตามทันที โอ๊ย แสบคอชะมัด พวกนี้กินไปกันได้ยังไงเนี่ย ขมขนาดนี้
"ฮ่าๆ เธอนี้น่ะ อย่ารีบเมาล่ะคืนนี้ยังยาวไกล" เลสเน่พูดไม่ทันจบไฟทั้งงานก็ดับ ฉันรู้สึกเหมือนมีใครมาฉุดมือฉันให้วิ่ง เฮ้ย นี้มันอะไรฉันรีบสะบัดมืออกแต่เค้ากลับกำมือแน่น
"เฮ้ย นี่มันเกิดอะไรขึ้น" ฉันได้ยินเสียงรอนตะโกนดังลั่น
"ฮันน่า ฮันน่า เธออยู่ไหน" เสียงเลสเน่ แสดงว่าคนที่จับมือฉันไม่ใช่พวกเค้าแน่ ฉันรีบสะบัดๆมือพร้อมกับร้องตะโกน
"เลสเน่ ช่วยฉันด้วยใครไม่รู้กำลังพาฉันวิ่ง เลสเน่ โอ้ย" ฉันพูดไม่ทันจบคนที่พาฉันวิ่งอยู่ก็ต่อยท้องฉัน โอ้ย จุกจนพูดไม่ออก ฉันเดินแทบไม่ไหวแล้วพอต่อยเสร็จมันก็ปล่อยฉันแล้ววิ่งหนีไปเพราะเลสเน่กำลังใช้ไฟจากโทรศัพท์ส่องมาทางฉัน แต่โจรเจ้ากรรมดันปล่อยมือฉันแรงไปหน่อย บวกกับฉันที่ทั้งจุกและมึนเดินเซไปมาแล้วสุดท้าย ตูมมมมม !!!! ฉันตกน้ำค่ะ นี้มันอะไร ฉะ ฉันว่ายน้ำไม่เป็น ฉันตะเกียกตะกายอย่างทรมานแรงก็แทบจะไม่มีซ้ำยังมามึนเพราะวอดก้า นี่มันนิยายอะไรกันแน่ว่ะ ฉันเป็นนางเอกน่ะ !! (เกี่ยว?)
"เฮ้ย ใครตกน้ำว่ะ" ฉันเอง ช่วยฉันด้วย ฉันได้แต่ตอบในน้ำเพราะตอนนี้ฉันไม่สามารถจะโผล่หัวพ้นผิวน้ำได้ ฉันรู้สึกหายใจ่ไม่ออกเหมือน ฉันกำลังจะตายหรอเนี่ย ฉันทรมานใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันที

ตูมมมม !!!

[บันทึกพิเศษ :: เลสเน่]

ตูมมมม

เสียงคนตกน้ำให้ตายเห้อะ ไม่รู้ว่าใช่ยัยนั่นมั้ยแต่ผมรีบกระโดดลงสระแทบจะทันที โธ่เว้ย ทำไมมันมืดอย่างนี้ล่ะ แล้วผมจะช่วยยัยนี้ยังไงเนี่ย เมื่อกี้ตอนที่เรานั่งดื่มกันอยู่ จู่ๆไฟก็ดับ แล้วยัยฮันน่าก็โดนใครที่ไหนไม่รู้ลากไป เมื่อไรไฟจะติดว่ะ การว่ายน้ำแบบไม่มีแสงมันลำบากมากน่ะโว้ย

พึ่บบบบ

ไฟติดแล้วผมมองหาร่างยัยนั่น พระเจ้า ผมเจอเธอแล้ว ผมรีบว่ายไปทางเธอทันทีที่เห็นร่างเล็กนอนหมดสติอยู่ในสระ หัวใจผมกระตุกวูบ ผมรีบคว้าร่างยัยนั่นขึ้นมา เพื่อให้มีอากาศ ไอ้เคนไชน์ ไอ้รอน และไอ้พร๊อพช่วยกันคว้าร่างผมกะยัยนั่นขึ้นมา ทำไมหน้ายัยนั่นซีดอย่างนี้ล่ะ ผมไม่รอช้ารีบทำการผายปอดทันที ฟื้นสิๆๆๆ ผมผายปอดอยู่สองสามครั้ง ยัยนั้นได้สติแล้วสำลักน้ำ ผมได้ยินเสียงถอนหายใจของบรรดาเพื่อนผม เห้อออ โล่งอกไปที
"เธอเป็นไงบ้าง โอเคมั้ย" ผมถามยัยนั่นที่กำลังสำลักหน้าแดง
"ฉันว่าพาฮันน่าไปพักที่ห้องก่อนเห้อะว่ะ" ไอ้เคนไชน์พูดขึ้น
"แต่ปาร์ตี้วันเกิดแก" ผมถามอย่างเป็นห่วงเพราะยังไงส่ะวันนี้ก็เป็นวันเกิดมันและผมเห็นว่าเป็นวันดีเลยอยากเปิดตัวแฟน(กำมะลอ)เพื่อที่จะให้พวกมันเลิกแซวผมเรื่องในอดีตสักที
"เห้ย อย่าซีเรียสปาร์ตี้จะจัดเมื่อไรก็ได้ อีกอย่างปี้หน้าฉันก็ยังอยู่น่ะโว้ย" มันตอบติดตลก ผมเลยช้อนตัวฮันน่าลุกขึ้น
"ฉัน ฉันเดินเองได้น่ะ เอ่อ ขอโทษน่ะเคนไชน์ ทุกคนหมดสนุกเลยเน้อะ" ฮันน่าลุกยืนแล้วนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดผมเลยมองไปที่ข้อเท้าเธอถึงได้เห็นว่ายัยนี้บาดเจ็บ สงสัยเพราะตอนตกสระแน่เลย
"มาเห้อะน้า ฉันช่วย" ผมบอกแล้วพยุงเธอก็ไม่ขัดขืน ผมว่าเหตุการณ์วันนี้มันไม่ปกติน่ะ ที่นี้คือภัตตาคารระดับหรูหรา ความปลอดภัยก็ต้องดีอยู่แล้ว แต่เมื่อกี้มันคือชายชุดดำแถมยังจ้องเล่นงานที่ฮันน่าอย่างเดียว แบบนี้มันชักจะไม่ชอบมาพากลแล้วน่ะ !!

อพาทร์เมนต์ G

โอ้ย ฉันลุกยืนด้วยความลำบาก เห้อ วันนี้ต้องไปเรียนอีก อ้อ ฉันลืมเล่าสิ่น่ะหลังจากที่ฉันหมดสติตอนจมน้ำนายเลสเน่ก็ช่วยฉันทัน แต่ชายชุดดำคนนั้นก็หนีไปได้ พูดแล้วเจ็บใจชะมัด ถ้าไม่มืดน่ะฉันจะเตะๆต่อยๆให้สาแก่ใจเลย แต่ตอนนี้ ฉันจะไปโรงเรียนยังไงเนี่ย เห้อ ครืด ครืด

ฉันเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง โอ้ย ทรมานอะไรเยี่ยงนี้ เอ๊ะ เบอร์ใครไม่ยักคุ้น
"สวัสดีค่ะ" ฉันกรอกเสียงแบบมีมารยาทเพราะไม่รู้ว่าเป็นใคร
(ฮันน่า ฉันเองน่ะ ลันตา) เสียงยัยลัน
"ว่าไงย่ะ เอาเบอร์ฉันมาจากไหน" ฉันนั่งลงบนเตียง หูย ปวดไปทั้งตัวเลย
(จากโนอาร์น่ะ ว่าแต่แกอยู่ไหน ไปโรงเรียนป่ะ)
"ไปดิ่ กำลังจะไปพอดีเนี่ย"
(พอดีเลยไปพร้อมกันน่ะ ฉันทำเรื่องย้ายกลับไปเรียนล่ะ แกจะได้ไม่เหงาไง) ฉันจุกอกกับคำพูดของยัยลันถ้าพวกเค้าไปเรียนกับฉัน เราคงต้องเจอหน้ากันทุกวัน ฉันคงต้องทนปวดหนึบในใจ ฉันยอมรับน่ะว่าที่ผ่านมาฉันก็เหงา ฉันไม่ค่อยสุงสิงกับใครอยากจะรีบเรียนให้จบต่อไปนี้ฉันคงไม่เหงาแล้วสิน่ะ แต่ทำไมฉันไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด ไม่รู้สึกเลย แต่ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไรไป เสียงออดห้องฉันก็ดังขึ้น
"แปปนึงน่ะลัน มีคนมา" ฉันเคลื่อนย้ายตัวเองอย่างลำบากเพื่อไปเปิดประตู แล้วก็ต้องตกใจกับคนที่ยืนตรงหน้า เลสเน่ในชุดนักเรียนยืนโบกมือทักทายฉัน
"ไง ฉันมารับ" ไปกะหมอนี่ อืมมมม ก็ยังดีกว่าต้องทนอิดอัดบนรถของพวกเค้า
"ยัยลัน ฉันคงไปพร้อมแกไม่ได้ล่ะ แฟนฉันมารับแล้วน่ะ ไปเจอกันที่โรงเรียนแล้วกัน บาย" ฉันรอให้ยัยลันตอบ แล้วกดวางสาย เห้อ ฉันไม่อยากไปโรงเรียนเลยให้ตายสิ่
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ เธอแปลกไปน่ะ" เลสเน่พูดตอนที่ฉันปิดประตูห้อง
"แปลกยังไงหรอ นายชอบฉันแล้วสิ่น่ะ" ฉันแสร้งพูดหยอกล้อเพื่อปิดบังความกังวล ตอนนี้ฉันเดินเกาะแขนเลสเน่ออกจากอพาทร์เมนต์ห้องฉันอยู่ฉันสาม คิดแล้วสงสารขาชะมัด
"ฉันว่าเธอแปลกไปตั้งแต่ที่ฉันเจอเพื่อนเธอเมื่อวาน ไม่รู้สิฉันอาจจะคิดมากไป" เลสเน่ยักไหล่
"พวกเค้า เป็นเพราะพวกเค้าจริงๆนั้นแหละ" ฉันพูดพร้อมฝืนยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง
"อะไรของเธอ พูดจาแปลก" เลสเน่เปลี่ยนมาเป็นพยุงฉันแทนเพราะทนสมเพชท่าเดินฉันไม่ไหว ก็มันปวดนี้ ฮือๆ ไอ้บ้าชุดดำอย่าให้เจอน่ะ ฉันจะตัดของรักนายให้เป็ดกินเลยคอยดู !!!

โรงเรียนมัธยม

พักกลางวันล่ะ ฉันบอกยัยลันกับโนอาร์ให้ไปกินข้าวก่อน โดยฉันอ้างเหตุผลว่าฉันจะไปห้องพยาบาลยัยลันดื้อจะมาส่งฉันให้ได้เพราะเห็นฉันพิการ(ก็แค่ขาพลิกย่ะ)แต่ฉันไม่ยอมตอนแรกก็เถียงกันแต่สุดท้ายยัยนั้นก็แพ้ เห้อ ฉันดูใจดำกับเพื่อนไปหรือปล่าว แต่ที่ฉันทำเพราะพวกเค้าน่ะใจเจ้ากรรมของฉันไม่ได้แข็งแรงพอหรอกน่ะ แค่นั่งเรียนกันสามคนฉันก็แทบจะบ้าตาย ยิ่งเวลาที่โนอาร์ชะโงกหน้าหล่อๆของเค้ามาเพื่อลอกงาน ฉันแทบหยุดหายใจ เห้อ ไม่ได้การล่ะฉันต้องรีบจัดการหัวใจตัวเองขั้นเด็ดขาด !! ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนที่อยู่ในสวนโรงเรียน ตรงกลางมีน้ำพรุขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ขณะที่ฉันกำลังนั่งเพลินๆอยู่ๆก็มีแซนวิชยื่นมาตรงหน้า
"กินส่ะจะได้ไม่หิว" เลสเน่ยื่นแล้วนั่งลงข้างฉัน
"อืม ขอบใจ" ฉันตอบแบบซังกะตาย
"ฉันพอจะรู้ล่ะว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนไป เพราะเพื่อนเธอ ไม่ใช่สิ่เพราะแฟนเพื่อนเธอต่างหาก" เลสเน่พูดแต่สายตาไม่ได้หันมามองหน้าฉัน
"เพื่อนกัน พวกเราสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วล่ะแต่ฉันเองล่ะที่ทรยศฉันชิบโนอาร์ ฉันเลยไปสารภาพรักแต่เค้าก็ปฎิเสธแถมยังไม่พูดไม่จาทำอย่างกับฉันไม่มีตัวตน แล้วพอหลังจากที่ฉันสารภาพรักได้อาทิตย์หนึ่ง ยัยลันก็บอกฉันว่าขอคบยัยลัน พอพวกเค้าสองคนคบกันยัยลันก็พยายามทำให้โนอาร์เหมือนเดิมกับฉันแต่นายรู้อะไรไหม ยิ่งเหมือนเดิมฉันยิ่งเจ็บ" ฉันระบายออกมา อาจจะฟังดูตลกที่มานั่งเล่าเรื่องส่วนตัวให้เลสเน่ฟังแต่ดีกว่าที่ฉันต้องเก็บไว้คนเดียวส่ะอีก อย่างน้อยหมอนี้ก็เป็นแฟน(แบบปลอมๆ)ของฉัน
"นี่สิ่น่ะ เหตุผลที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป" เลสเน่หันมามองหน้าฉันช้าๆ ดวงตาเค้าอบอุ่นราวกับมีพลังบางอย่างออกมา ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆน่ะ
"ฉันก็เคยแอบชอบแฟนพี่ตัวเองน่ะ ไม่ใช้แค่แอบชอบสิ่เราสองคนแอบคบกันลับๆแบบที่พี่ฉันก็ไม่รู้ เราสองคน ทำอะไรต่างๆจนมันเกินเลยแล้วพี่ฉันรู้ตอนนี้พี่ฉันและคนทั้งบ้านพากันเกลียดฉันไปหมด ฉันแทบจะไม่มีตัวตนเลยเวลาอยู่ในบ้าน" เลสเน่เล่าเรื่องเค้า สายตาของเค้าดูเหม่อยราวกับกำลังสับสน มันดูเศร้าจนฉันอยากจะร้องให้ ฉันเอื้อมมือไปแตะไหล่เค้าเบาๆหวังว่าเค้าคงผ่อนคลาย เลสเน่น่ะภายนอกดูเหมือนจะขี้เล่นแต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้าที่แสนจะมีความสุขของเค้ากลับมีเรื่องทุกข์ขนาดนี้

“ให้ฉันช่วยมั้ย” บางทีการช่วยเค้าอาจจะทำให้พันธนาการที่อยู่ในหัวใจฉันหลุดพ้นก้ได้

“เธอหมายถึงเรื่องอะไร” เลสเน่มองหน้าฉันอย่างงงๆ

“พันธนาการในหัวใจนายน่ะให้ฉันช่วยคลายน่ะ” คำพูดฟังดูเลี่ยนๆดีเนาะ มันไม่เหมาะกับการเป้นฉันเลยให้ตายเห้อะ

“ถ้าเธอทำได้ฉันก้จะลองเสี่ยงดู” เค้าเลิกคิ้วอย่างท้าทาย

“กลัวแต่นายจะหลงฉันหัวปักหัวปำน่ะสิ่”

“พันธนาการหัวใจ อืม เอามาจากนิยายเรื่องไหนเนี่ย เสี่ยวชะมัด” เลสเน่ไม่พูดเปล่าเอามือมาขยี้หัวฉันจนฟู บรรยากาศรอบตัวเราดูผ่อนคลายลง ฉันกลับเค้าเหมือนอาจจะจูนกันได้ดีก็ได้น่ะ

แค่อาจจะมั้ง 

ในระหว่างที่เลสเน่และฮันน่านั่งคุย พวกเค้าคงไม่รู้รับรู้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่มองพวกเค้าอย่างยากที่จะรู้ว่าคิดอะไรอยู่ มือใหญ่กำแน่นทุบลงต้นไม้ใหญ่ที่เค้ายืนหลบอยู่

“ฮันน่า ถ้าเธอจะเข้าใจฉันสักนิด แค่สักนิดก็พอ” เค้าพูดราวกับต้องการให้สายลมพัดพาเสียงนี้ไปบอกเธอ