รักร้ายๆของผู้ชายกลับใจ

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 coffee mall

"เอ่าล่ะ นายรีบบอกข้อเสนอของนายมาเห้อะ ฉันจะรีบไปเรียน"ฉันพูดทำลายความเงียบหลังจากที่เค้าเอาแต่จ้องหน้าฉันไม่ยอมพูดข้อเสนออะไรนั้นสักที

"ใจร้อนจริงน่ะเธออ่ะ ข้อเสนอของเราคือฉันจะเก็บเรื่องที่เธอแอบขโมยราเม็งของบู้บี้กินแลกกับการที่เธอต้องเป็นแฟนกับฉันเพื่อตบตาคนทั้งโรงเรียนและเพื่อนตัวแสบของฉัน"

"อืม ตกลง" เค้าอ้าปากค้าง หึ ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีไรเสียหายเลยนิ่ ดีส่ะอื่กอยู้ๆก็ได้แฟนหล่อลากดินมาเดินควง (ถึงแม้จะมาพร้อมการกินอาหารหมาครั้งแรกในชีวิตฉันก็เห้อะน่ะ)

"ทะ ทำไมมันง่ายแบบนี้ว่ะ" เค้าตอบออกมาอย่าทึ่งๆ

"เห้อะ ก็ไม่เห็นจะมีไรเสียหาย แค่นี้ใช่ไหมฉันจะเข้าเรียน" ฉันยักไหล่ไม่สนใจแล้วเตรียมจะเดินหนีแต่หมอนั้นเอามือมาขวางไว้ พร้อมกับยื่น i Phone ม่ให้ฉัน ฉันมองหน้าเค้าอย่างงงๆ

"เบอร์โทร ไลน์ เฟส ของเธอให้ฉันหน่อย"

"ไม่มี ไลน์ เฟส หรือแม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่มี ฉันเรียนอยูีโรงเรียนเดียวกับนาย ฉันอยู่ c3 ทุกวันตอนเย็นฉันจะไปทำงานที่ร้านกาแฟ coffee mall ส่วนฉันอยู่หอพักซอยตรงข้ามโรงเรียนนี้เองถ้านายมีธุระก็ไปหาตามที่ฉันบอกล่ะกัน ไปล่ะ บายยยย" ฉันยกมือให้เค้าแล้วเดินไป ฮู้วว มีแฟนทั้งทีก็มาแบบไม่ทันตั้งตัวเลยวุ้ย 

Coffee mall

 

"สวัสดีค่า เชิญค่า" เสียงใสของยัยมะนาวพนักงานต้อนรับของที่ร้านดังขึ้นทุกครั้งเมื่อมีลูกค้าเข้า บางทีฉันก็แอบสงสัยน่ะ ว่านางไม่เบื่อที่ต้องพูดประโยคซ้ำๆบ้างหรือยังไง เอ๊ะ ว่าแต่ ฉันลืมแนะนำตัวป่ะ

ฉันชื่อ ฮันน่า เป็นนักเรียนม.6 โรงเรียนมัธยม M ตอนนี้ฉันทำงานพิเศษเป็นบาริสต้าอยู่ที่ร้านกาแฟของพี่ลาเต้ลูกพี่ลูกน้องฉัน ซึ้งพูดง่ายๆว่าเป็นญาติเพียงคนเดียวของฉันที่เหลืออยู่

"ฮันน่าจ้ะ วันนี้พี่ต้องไปธุระ ยังไงฝากดูแลร้านด้วยน่ะ" เสียงหวานของพี่ลาเต้ปลุกฉันจากภวังค์

"ได้ค่า พี่ลาเต้ไม่ต้องห่วงน้า เดี๋ยวเค้าจัดการให้เอง ^^" ฉันเอามือทุบอกแบบกอริลล่าพี่ลาเต้ยิ้มส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินออกไปขึ้นรถ ฉันมองตามหลังพี่ลาเต้คิดภาพไม่ออกจริงๆถ้าไม่ได้พี่ลาเต้ฉันจะเป็นยังไง พ่อแม่ฉันโดนฆ่าไปต่อหน้าต่อตาฉันในวันเกิดครบรอบ 12 ปีของฉัน หลังจากที่ท่านทั้งสองเสียฉันก้โดนส่งไปอยู่กับย่าที่ต่างจังหวัดพี่พอย่าท่านสิ้นใจพี่ลาเต้เลยรับฉันมาอุปการะเลี้ยงดู ทั้งส่งเสียค่าเล่าเรียน ให้ที่พัก ฉันเรียนช่วยตอบแทนด้วยการทำงานและพยายามอย่างยิ่งที่จะใช้เงินตัวเอง เห่ ไม่ต้องสงสารฉันหรอกน่ะ ถึงชีวิตฉันจะเศร้าแต่ฉันก็ไม่ใช่คนที่จะมานั่งขรึมไปกับมันหรอกน่ะ 

กริ๊งงงง 

"สวัสดีค่ะ ชะ เชิญค้าาา" เสียงกระดิ่งที่ประตูร้านพร้อมกับเสียงยัยมะนาวที่ฟังดูแปลกๆดังขึ้น

"ยัย โธ่เว้ย ชื่อก็ไม่รู้อีก ยัยราเม็งน่ะอยู่มั้ย" เอ๊ะ เดี่ยวน่ะ เสียงนี้มันคุ้นหูจังเฮะ หรือว่า

"นะ นาย" โป๊ะแช๊ะ เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด หมอนั่นยืนยักคิ้วกวนประสาทให้ฉันทันทีที่เห็นหน้า

"ไง ร้านเธอน่ารั่กดีนิ่" หมอนั้นทักพร้อมกับมองสำรวจร้าน ก็แหงล่ะ ร้านนี้ถูกตกแต่งในโทนสีขาวฟ้าดูสบายตา แถมยังมีน้ำตกจำลองอยู่นอกตัวร้าน ข้างๆน้ำตกยังมีโต๊ะ สองสามตัวที่ถูกจัดไว้สำหรับลูกค้าที่ต้องการความเป็นส่วนตัว ทั้วหมดนี้ ฉันเป็นคนออกแบบ เก่งใช่มั้ยล่ะ ><

"นายมีไร มาหาถึงนี้เชียวคงไม่ได้คิดถึงฉันมากหรอกใช่มั้ย ^^"

"นอกจากจะขี้โมยแล้วเธอยังหลงตัวเองอีกหรอไง ฉันมาคุยข้อตกลงในการเป็นแฟนกันของเรา"หมอนั้นทำหน้าเหยเกก่อนจะพูดออกมา ชิ่ กวนประสาทชะมัด

"งั้นนายไปนั่งรอฉันก่อน ขอฉันทำงานแปปนึงน่ะค่ะ คุนแฟน!" หมอนั่นยักไหล่ไม่แคร์ที่ฉันประชด 

กึก 

ฉันวางแก้วชาเขียวนมสดปั่นลงตรงหน้าหมอนั่น แล้วกระแทกก้นนั่งกอดอกตรงข้ามเค้า

"ว๊าวว เธอรู้ได้ไงว่าฉันชอบกินชาเขียว" เค้าพูดตาเป็นประกายวิบวับแล้วคว้าแก้วน้ำขึ้น

"เพราะฉันไม่ชอบกินไง ว่าแต่นายมีไร รีบพูดมาเห้อะ"

"เธอชื่ออะไร"

"นายถามทำไม?" เค้ากบอกตาอย่างเซ็งๆ

"ก็ตอนนี้เธอกับฉันเราเป็นแฟนกันแต่ชื่อเธอฉันยังไม่รู้เลยแล้วนี้มันจะสมจริงมั้ยล่ะเนี่ย"

"ฉันชื่อฮันน่า อายุ 18 สูง 160 น้ำหนัก 48 ชอบกินทุกอย่างยกเว้นชาเขียว น้ำเต้าหู้ ผักหรือนมถั่วเหลืองทั้งหมด ฉันเป็นคนไม่ยอมใคร ออกจะกวนประสาทนิดๆแต่ก็นิดเดียว ฉันทำงานพิเศษอยู่ที่นี้ เรียนที่เดียวกับนาย ฉันเป็นคนที่สวยมาก สวยที่สุด พอใจ่ยังค่ะ ^^"ฉันจีบปากจีบคอพูด

"ฉันชื่อเลสเน่ ฉันหล่อ ฉันรวย แล้วของที่เธอไม่ชอบกิน หน้าแปลกที่ฉันชอบทุกอย่างเลย"

"เห้อะ เชื่อเค้าเลย" ฉันแค่นเสียงหัวเราะ 

"ที่เธอต้องทำก็ไม่มีอะไรมาก แค่ทำตัวเป็นแฟนที่ดีของฉันยิ่งเวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อนฉัน อย่าให้มีพิรุธเด็ดขาด อ่อ อีกอย่างถ้าจะให้ดีอย่าอยู่ห่างจากฉัน" หมอนั่นร่ายยาว

"ข้อแรกๆพอจะเข้าใจแต่ข้อสุดท้ายนี้คือ?"

"ก็..เผื่อเธอคิดถึงฉันไง รูบี้ของฉัน" ไม่พูดเปล่าหมอนั่นยังทำตาหวานเยิ้มชนิดที่ว่าใครเห็นเป็นต้องสยบแทบเท้าแต่ก็น่ะ ยกเว้นฉัน !!

"ฉันไม่เป็นบู้บี้ของนายหรอกน่ะ คิดแล้วสอิดสเอียนคนอะไรต้มราเม็งให้หมากิน"

"เห้อะ ก็มีคนบางคนแอบกินมันล่ะกัน"ฉันถลึงตาใส่หมอนั่นก่อนจะลุกขึ้นยืน

"หมดธุระแล้วใช่มั้ย ฉันจะได้กลับไปทำงานต่อ สวัสดี" ฉันหันหลังเดินไปแต่หมอนั่นเรียกพร้อมกับโยนกล้องสีขาวมาให้ นี่ถ้าฉันรับไม่ทันมันเต็มหน้าฉันเลยน่ะ

"เก็บไว้ใช้ เธอจำเป็นต้องใช้มันในการติดต่อกับฉัน"เค้าพูดก่อนจะเดินจากไป ฉันพลิกกล่องในมือดูถึงได้รู้ว่าคือ โทรศัพท์ i phone ฉันรีบวิ่งตามเค้าออกไปแต่ไม่ทัน เห้ย คนหรือผีว่ะเนี่ยเร็วอะไรปานนั้น ฉันก้มมองโทรศัพท์ในมือ เห้อะ บ้าที่สุดเลย ><