รักร้ายๆของผู้ชายกลับใจ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ราเม็งเจ้ากรรม

บทที่ 1 ราเม็งเจ้ากรรม

โป้ก !!
โอ๊ยยยย ฉันเอามือกุมหัวทันทีหลังจากที่สัมผัสได้ว่ามีของแข็งกระทบลงมา ใครกัน มันบังอาจมาปาแปรงลบกระดานใส่หัวฉัน เดี๋ยวแม่จับแปรงลบกระดานยัดปากส่ะเลยนิ่ ขณะที่ฉันกำลังเงยหน้าขึ้นหาต้นตอของแปรงลบกระดานพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นนางยักษ์พันธุรัตกำลังยืนเอามือกอดอกมองมาทางฉันอย่าอำมหิต อึก ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"เธออีกแล้วน่ะ ฮาน่า หลับในห้องเรียนไม่พอยังจะกล้าละเมอเสียงดังอีกหรา"ฉันได้ยินเสียงเพื่อนหัวเราะเยาะเย้ยมา หนอย ไอ้พวกนี้
"คือหนูป่าวหลับน่ะค่ะอาจารย์ หนูกำลังท่องบทอาขยานที่จะใช้สอบท่องวันนี้น่ะค่ะ แต่เผลอท่องดังไปหน่อย" ฉันแก้ตัวน้ำขุ่นๆแต่นั้นก้อยิ่งทำให้เพื่อนในห้องหัวเราะเยาะบ้างคนถึงกลับนอนกลิ้งไปมา เอิ่ม เวอร์ไปหน่อยน่ะฉันว่า
"บทอาขยานบ้านเธอสิ่มีชีสเค้ก สตอเบอรี่ปั่น พร้อมบราวนี่น่ะ เธอนี่มันจริงๆเลยไปวิ่ง
รอบสนามสามรอบจะได้ตาสว่าง อ่อ ท่องบทอาขยานด้วยน่ะจะได้จำได้ขึ้นใจ" คำสั่ง
นั้นราวกับมีดกรีดหัวจายยยย อาจารย์ใจร้ายย ทำไมถึงทำกับฉันด้ายยยยย

แฮกๆๆ โอ้ย สนามโรงเรียนจะใหญ่ไปไหนเนี่ยฉันวิ่งยุตั้งนานได้แค่ครึ่งสนามเองตายแน่ชั้นตายแน่ ฮือๆ
เอ๊ะ กลิ่นนี้มันราเม็งนี้ โอ๊ยยย หิวชะมัดใครกันมาต้มราเม็งที่โรงเรียน ตอนนี้ฉันเปลี่ยนเส้นทางจากการวิ่งรอบสนามมาตามหาราเม็ง ฝุด ฝุด ฝุด ฉันวิ่งตามกลิ่นมาเรื่อยๆจนถึงตึกคหกรรมที่อยู่ไม่ไกลจากสนามโรงเรียนเท่าไรที่นี้เงียบดีจัง ต้นไม้ใหญ่ก้เยอะ ร่มรื่นเหมาะแก่การนอนเป็นอย่างมาก แต่เดี่ยวน่ะฉันต้องหาที่มาของราเม็งสิ่กลิ่นมันช่างเย้ายวนเลือเหลือเกิน ฉันเดินตามกลิ่นของราเม็งเพื่อหาทิศทางของราเม็ง พลันสายตาฉันก้เหลือบไปเห้นแก๊สปิคนิคที่มีหม้อราเม็งกำลังเดือดได้ที่ อื้อหื้อ หอมเกิน ฉันหันซ้ายหันขวาม่เห่นไค่ อิอิ เส่ดโจรล่ะขออนุญาติกินล่ะน่ะ ฉันจัดการยกหม้อลงจากแก๊ส อุ้ย มีตะเกียบพร้อมแต่ม่มีถ้วย ช่าวมันกินกับฝาหม้อนี่แหละ ><
ซู้ดดดดด อ๊าาาา (มันคือเสียงกินม่าม่า อย่าคิดลึก -_-)
"ฉันม่ยักรู้ว่าโรงเรียนนี้จะมีโจรด้วย"
ซะ ซวย แร่ว ฉันรีบเคี้ยวเส้นราเม็งในปากแล้วค่อยๆหันไปทางเจ้าของเสียง ตายแน่ตรู ฮืออ
แก๊งงงง
ทันทีที่เห่นเจ้าของเสียงทุ่ม เล่นเอาฉันทำฝาหม้อราเม็งหล่น หละ หล่อมาก หล่อเกินไปแร่ว ใบหน้าขาวเนียนตัดกับแววตาสีดำขลับ ผมสีเดียวกับดวงตา จมูกโด่งเป็นสัน แข้งขาเรียวยาว ขะ ขออึ้ง สามนาที
"นี่เธอม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง นี่" ใอ่หน้าหล่อโบกมือยุตรงหน้ัาชั้น ฉันสะบัดหน้าสองสามทีแร่วยืนเผชิญหน้ากับเค้า โอ๊ย ยิ่งมองไกล้ๆยิ่งหล่อ อกอีแป้นแทบแตก
"คือ ฉันเห่นว่ามันกำลังจะไหม้เลยยกลงมาจากแก๊สให้ฉันม่ได้แอบกินอะไรเร่ยน่ะม่มี"ฉันแก้ตัวพร้อมโบกมือแสดงความบริสุทธิ์ใจ (เหรอ)
"หึ นอกจากจะขี้ขโมยยังจะขี้โกหกอีกน่ะ แล้วนี้อะไร"หมอนั่นชี้มาที่ ตะเกียบในมือฉัน ซวยแล้วยัยฮาน่าหลักฐานคามือเร่ย แงงงงง
"คะ คือ ฉัน ฉัน" เอาแล้วไงจะแก้ตัวว่ายังไงล่ะเนี่ย โฮกกกก
"หึ แก้ตัวม่ออกหรือไง ช่างเถอะ เธอต้องรับผิดชอบที่ทำให้บู้บี้ของฉันอดกินราเม็ง"
"โอเค ฉันจะซื้อราเม็งมาชดใช้ให้นายพรุ่งนี่ล่ะกัน"
"จุ จุ ต้องวันนี้ม่งั้นบู้บี้ของฉันจะกินอะไรล่ะ"เค้าทำนิ้วส่ายไปมา ชิ่ ทำไมมันดูหล่อลากเยี่ยงนี้
"แหม่ นายก้ค่อยพาแฟนนายไปหาไรกินที่โรงอาหารสิ่ ม่เห่นยาก"
"แฟน ไค่ แฟนชั้น"
"ก้บู้บง บู้บี้ของนายไงม่ใช้แฟนนายหรอกหรา"จบคำถามชั้นนายคนนั้นก้หัวเราะร่วน น่าขำตรงไหนก้เวลาพวกวัยรุ่นมีแฟนเค้าก้จะมีฉายาเรียกแฟนเค้าม่ใช่หรา บู้บี้ก้อาจจะเป้นฉายาที่เค้าใช้เรียกแฟนเค้าก้ได้ชั้นคิดผิดตรงไหน
"ฮ่าๆๆๆ" หมอนี้ยังคงบ้าจี้หัวเราะร่วน ชั้นชักจะอารมเสียแล้วน่ะเนี่ย
"หัวเราะไรของนาย"
"เธอม่รู้จัก บู้บี้ จิงๆหรา โอ๊ย น่าขำจิงๆ"หมอนั้นยังคงหัวเราะต่อ
"ม่รู้แร่วทำไมต้องรู้จักด้วยม่ใช่พ่อ แม่ชั้นสักหน่อย"ฉันยักไหล่ให้เค้า
"ถ้าเป่นพ่อ แม่ เธอคงแปลกล่ะเพราะบู้บี้น่ะคือ หมา" ฉันอ้าปากพะงาบๆด้วยความตกใจ แสดงว่าราเม็งที่ฉันกินคือราเม็งที่เค้าต้มให้หมา โอกกกกก
"แร่วนายต้มราเม็งให้หมาเนี่ยน่ะ"
"ก้ใช่เพราะนั้นคือราเม็งของหมา"จบประโยคหมอนั้นก้ก้มหยิบซองราเม็งที่หล่นยุส่งให้ฉันดู ฉันหยิบมาดูด้วยมืออันสั่นเทา แงงงงง จิงด้วย รูปน้องหมาเด่นหรายุเร่ย นี่มันอะไรกันเด่วนี้ราเม็งของหมาก้มีหราเนี่ยทำไมรสชาติมันอร่อยแบบนั้นล่ะ เอาหลังคงต้องซื้อมาตุนไว้บ้าง เห้ย ม่ใช่ดิ่ ฉันเพิ่งกินราเม็งของหมาไปน่ะ
"ม่ายเจรงงงงงง"ฉันทึ้งหัวตัวเอง หมอนั้นมองด้วยสายตาเหยเก
"หึ สม ผลของการเห้นแก่กิน"พูดจบหมอนั้นก้เดินไปปล่อยให้ฉันนั่งตายบาทยุ หึ่ย ถ้ามีคนรู้ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน โดนครูทำโทดให้มาวิ่งแต่ดันกลับมานั่งกินราเม็งแถมยังเป่นราเม็งของหมาอีก จบกันชีวิตสาวน้อย ม.ปลาย
ตึก ตึก ตึก
ฉันรีบวิ่งตามหมอนั่นออกไป เดินเร่วจังเฮะ ฉันวิ่งไปตัดหน้าของเค้าพร้อมชี้หน้าอย่างคาดโทด เค้ามอง งงๆแต่ก้หยุดเดินแถมยังทำหน้าตากวนประสาทใส่อีก ฮึ่ยยยย
"นายน่ะ ห้ามพูดเรื่องนี้กับไค่เข้าใจ่มั้ย"หมอนั่นกอดอกแร่วปรายตามองชั้นตั้งแต่หัวจรดเท้า
"เท่อเป่นไค่ ทำไมชั้นต้องฟังเธอ"ม่พูดเปล่าหมอนั่นเอามือมาผลักหัวฉันเบาๆ หนอยยยยยย
"นี่นาย นายนี้มันเป่นคนแบบไหนกันน่ะ กล้าดีไงมาผลักหัวฉัน แล่วนั้นจะไปไหน หยุดเดี่ยวนี้น่ะ"ฉันรีบจ้ำอ้าวเดินตามหมอนั่นที่ม่ได้สนใจ่เสียงเรียกของฉันแม้แต่นิด หนอย รู้จักฉันน้อยไปแร่ว ฉันกระโดดขี่หลังหมอนั้นแร่วก้ หึ กัดหูอย่างแรง
"อ้ากกกกกกก นี่ยัยบ้า ปล่อยน่ะเธอมันบ้าไปแร่ว โอ้ย ปล่อยดีว่ะ" หมอนั่นสะบัดตัวเองแต่มีหรอที่คนอย่างชั้นจะปล่อยให้หลุดไปน่ะ ฉันออกแรงงับไปอิ่กด้วยความสะใจ่ ฮ่าๆๆๆ
"โอเคๆ เรามาตกลงกันดีๆ ฉันจะม่บอกความอัปยศของเธอกับไค่แต่เราต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันแต่ตอนนี้ เธอปล่อยฉันลงก่อนที่ฉันจะโมโห"หมอนั่นพูดเสียงลอดไรฟันพร้อมกับหันหลังตรงกับต้นไม้ใหญ่แร่วค่อยถอยทีละก้าว เอ๊ะ เด่วน่ะ ต้นไม้ งั้นหรา ม่ได้การล่ะ ฉันรีบกระโดดลงจากหลังหมอนั่น
"บอกมา ข้อแลกเปลี่ยนของนาย" หมอนั้นลูบหูตัวเองป้อยๆแต่ยังม่ทันได้ตอบเสียงโทรศัพท์ของหมอนั่นก้ดังขึ้นหมอนั่นกดรับอย่างหัวเสีย
"ว่าไง อะไรน่ะ ไอ้บ้าเอ้ย เออๆ ตอนเย่นชั้นจะไป ใช่ฉันต้องพาแฟนฉันไปด้วย หึ"หมอนั่นมองมาทางฉันแบบสายตาที่ม่ค่อยจะปลอดภัยสำหรับฉันสักเท่าไร
"เท่อน่ะ ฉันรู้ข้อแลกเปลี่ยนของเราแร่ว หึๆ"หมอนั่นหัวเราะในลำคอเร่นเอาชั้นเสียวสันหลังวาบเลย หวังว่าข้องตกลงเค้าคงม่ทำให้ฉันคลั่งตายหรอกน่ะ