คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เพราะ..
อุณหภูมิภายนอกที่เริ่มลดลงเรื่อยๆทำให้ร่างสูงขดตัวเข้าในผ้าห่ม แสงแดดส่องผ่านม่านขาวบางสาดผ่านหน้าไปมา ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อต้องปรับสภาพแสง หางตาเหลือบไปเห็นคนตัวเล็กที่นอนบดราวกับลูกแมว ริมฝีปากอิ่มสั่นเล็กน้อยเปลือกตาสวยปิดสนิทบทบังแววตาแสนอ้อนแต่ก็เต็มไปด้วยความดื้อรั้น ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่พึ่งเกิดขึ้น อาจเพราะเป็นครั้งแรกเขาเลยต้องเช็ดทั้งคราบเลือดและคราบที่เป็นของเขาเอง
“หึ.” หัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อนึกถึงประโยคที่บรรยากาศสุดแสนจะโรแมนติกนั้นทำให้เขาเคลิบเคลิ้มจนเผลอพูดอะไรตามใจตัวเองไปหน่อย ดีที่พอพูดจบอาจด้วยเพราะความเหนื่อยเจ้าตัวเล็กถึงได้หลับคาอกผมไปเลยทำให้เจ้าตัวไม่ได้ยินประโยคที่ร่างสูงเอ่ยออกไป
“อื้อ. อ๊ะ” ครางเบาๆในลำคอด้วยความหงุดหงิดจูเนียร์ขยับพลิกตัวไปมาเพื่อหาท่าที่สบายที่สุด แต่ก็ต้องขัดใจขึ้นเมื่อจู่ๆก็รู้สึกปวดหน่วงๆที่สะโพกอย่างไงอย่างงั้น นี่เมาจนนอนตกเตียงหรือไงเนี่ย คิ้วยาวขมวดเข้าหากันแน่น พยายามขดตัวหนีความหนาวให้ได้มากที่สุด หารู้ไม่ว่าการกระทำทุกอย่างอยู่ในสายตาของร่างสูงมาตลอด เจบีดันตัวขึ้นนั่งพลางถอนหายใจเบาๆ ขายาวเดินไปหยิบผ้าห่มอีกผืนจากตู้ในห้องก่อนจะเดินไปคลุมให้อีกคน
“เมื่อคืนคงเหนื่อย พักหน่อยละกัน” มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆก่อนจะลากสังขารที่แทบจะไม่ได้พักเนื่องจากกิจกรรมเมื่อคืนเข้าไปในห้องน้ำพร้อมจัดการร่างกายตัวเองเสร็จสรรพ ใช้เวลาไม่นานก็ออกมาพร้อมกับบ็อกเซอร์สีดำสนิทตามไลฟ์สไตล์ของเจ้าตัวเพื่อใส่ยูนิฟอร์มไปเรียนแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นอีกคนนั่งอยู่พลางลูบสะโพกตัวเองป้อยๆ
“นี่ ฉันตกเตียงหรือไงทำไมถึงได้ปวดขนาดนี้แล้วนี่ทำไมวันนี้ตื่นเช้าได้” ดวงตาหวานปรือเล็กน้อยเนื่องจากยังตื่นไม่เต็มที่ เจบีไม่พูดอะไรเพียงแค่หัวเราะเบาๆในลำคอแล้วเดินไปหยิบยูนิฟอร์มออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้วจัดการใส่อย่างใจเย็น
“เปล่านายไม่ได้ตกเตียง ส่วนที่บอกว่าตื่นเช้า พูดว่านอนไม่หลับน่าจะง่ายกว่า” เจบีไหวไหล่อย่างไม่หยี่หระพร้อมก้มใส่ยูนิฟอร์มจนเรียบร้อย ใบหน้าหล่อหันกลับไปมองอีกคนที่ตอนนี้นั่งเอียงคอทำตาแป๋วใบหน้าเต็มไปด้วยเครื่องหมายเควชชั้นมาร์คเต็มไปหมด แน่หล่ะ ผมเป็นคนนอนง่ายตื่นยากแล้วอยู่ๆมานอนไม่หลับอีกคนก็ต้องสงสัยเป็นธรรมดา อืม. จะบอกเรื่องเมื่อคืนดีรึเปล่านะ
“แล้ว.”
“ส่วนเรื่องเมื่อคืน คราวหน้าคราวหลังอย่าไปไว้ใจใครง่ายๆอีกคนที่นายจะเชื่อใจได้ 100% มีแค่ฉันเท่านั้น ถ้าเมื่อวานฉันช้ากว่านี้อีกนิดหล่ะก็ ป่านนี้นายไม่ได้ตื่นมานอนในห้องตัวเองหรอกนะ” ยังพูดไม่ทันจบร่างสูงก็พูดแทรกขึ้นมาคิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น โมโหหวะ ก็รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองน่ารักน่าฉุดแล้วยังไม่ระวังตัวอีก
“หมายความว่ายังไง นี่ ขอตรงประเด็นเลยได้รึเปล่า ” อะไรเนี่ยอยู่ๆก็พูดอะไรงงๆออกมา ไม่เห็นจะเข้าใจเลยซักนิด อยากพูดอะไรก็พูดเด้ หงุดหงิดเหมือนกันนะเนี่ย ไม่ได้นะจูเนียร์ใจเย็นไว้ๆ ประดุจปีศาจและนางฟ้าในร่างเขากำลังแข่งขันกันอย่างดุเดือด
“โอเคๆ เอาตรงๆเลยใช่ไหม เมื่อวานนายโดนยาปลุกเซ็กซ์จากไอ้เด็กเมื่อวานที่ยืนด้วยกัน มันพานายกลับไปถึงห้อง ดีนะที่ฉันไหวตัวทันเพราะไม่เห็นนายเลยตามไปทัน พอกลับมาก็มาอ้อนฉันซะอย่างงั้น ฉันกับนายก็เลย..” ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันแน่น จะมองหน้ากันยังไงต่อวะเนี่ยยยย โถ่ รู้งี้โกหกไปว่าตกเตียงแล้วก็จบ แจบอมไอ้โง่เอ้ย
“ก็เลย?” ไม่ใช่ว่าใสซื่อจนเดาไม่ถูก แต่ก็ไม่อยากเชื่อเรื่องที่ตัวเองได้ฟังเท่าไร ถ้าเป็นไปได้ก็ขอแค่ให้เจบีพูดว่าจูบกัน นอนกอดกัน บลาๆๆๆๆ ที่ไม่ถึงขั้นนั้นกันจูเนียร์คงจะรู้สึกดีมาก แต่เอ.. ทำไมลึกๆถึงไม่อยากให้อีกคนตอบกลับมาว่าทำแค่นั้นซะงั้น อะไรของนายเนี่ยจินยอง
“เรา.. มีอะไรกัน ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” สายตาคมหลุบมองพื้น ตอนนี้เขาพึ่งรู้ว่าการมองตาของคนตรงหน้านั้นยากเหลือเกิน หางตาเหลือบมองอีกคนที่นั่งช็อกอยู่บนเตียง เข้าใจนะผมเป็นจูเนียร์ที่ตื่นมาแล้วมีคนมาบอกว่าเมื่อคืนเราได้กัน ผมคงไม่ยิ้มร่าเริงเดินมาโอบคอจูบก่อนจะปล่อยให้ตัวเองไปเรียนแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรขึ้น ผมเองก็คงทำไม่ได้
“ไปเรียนเถอะ” ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง สมองพยายามประมวลเหตุการณ์ทั้งหมด ควรรู้สึกยังไงดี เสียใจ?ก็ไม่นี่ ผิดหวัง?แต่เจบีก็ไม่ได้ผิดถ้าเราเป็นคนเริ่มก่อน ดีใจ?ดีใจที่คนแรกเป็นเจบีงั้นหรอ บ้าน่า ไปเอาความคิดบ้าๆอะไรแบบนี้มาจากไหน ช่างมันเถอะ ตอนนี้แค่รู้สึกอายจนไม่กล้ามองหน้าอีกคนต่างหาก ยิ่งวันนี้เจบีดันเลือกใส่แว่นกรอบดำแทนคอนแทกเลนส์ยิ่งทำให้ดูชิคขึ้น ให้ตายเถอะ
“อ่า” จูเนียร์คงจะเกลียดผมไปแล้ว ต่อไปผมต้องทำตัวยังไงเนี่ย แล้วถ้าเขาขอลาออก? แล้วถ้าเขาขอย้ายห้อง โอว้ววว ไม่เอานะ ทำไงดีๆ คิดดิคิดๆๆๆ ปิ๊งป่อง(มีหลอดไฟสีเหลืองเด้งขึ้นมาด้วย)ขายาวก้าวไปที่ขอบเตียง ลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างเบามือ โค้งตัวลงให้หน้าอยู่ในระดับเดียวกัน “ฉันขอโทษ นายอย่าโกรธฉันเลยนะ อืม. บีจะรับผิดชอบเนียร์เองนะครับ”กระตุกยิ้มมุมปากน้อยๆ ใส่เสน่ห์เพิ่มเข้าไปอีกประมาณ 1800 แรงม้า
“มะ. ไม่”
“แล้วเนียร์ก็ห้ามปฏิเสธด้วย ตามนั้นนะครับ บีไปเรียนละนะนัดไอ้มาร์คไว้” จมูกโด่งกดลงที่แก้มนุ่มเบาๆ จูเนียร์ตัวแข็งทื่อเพราะตั้งตัวไม่ทัน เจบี ไอ้คนบ้า
“เผด็จการ” พูดออกมาเบาๆหากแต่คนฟังกลับยิ้มกว้างพร้อมกับยีผมอีกคนจนฟู จูเนียร์ขมวดคิ้วอย่างขัดใจ นี่ว่านะๆไม่ได้ชม ตลกอะไรนักหนา
“ธรรมด๊า เดี๋ยวจะเผด็จการให้มากกว่านี้อีก ต่อไปนี้ห้ามดื่มกับใครอีกยกเว้นฉันคนเดียว เท่านั้น เข้าใจนะครับ เจ้าแมวน้อย” ไม่พูดเปล่า ปลายนิ้วเรียวยังแกล้งเกาคางให้อีกคนหงุดหงิดขึ้นมากกว่าเดิม
“เจ บี!!!”
ผวัะ! โอ้ยยยยย!
มือเล็กสะบัดฟาดแขนแกร่งอย่างรวดเร็วจนอีกคนชักมือกลับไม่ทัน แต่เมื่อสติมาปัญญาก็เกิด ที่ลำแขนขาวเป็นริ้วแดงตามรอยฝ่ามืออย่างเห็นได้ชัด ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นใหญ่เกิดเท่าเทือกเขาเอเวอร์เรส
“ทำไมชอบใช้ความรุนแรง หืม? ชอบแบบซาดิสต์ก็ไม่บอกไว้วันหลังจะจัดให้นะครับ ฮ่าๆๆ” ลูบแขนตัวเองเบาๆก่อนจะพ่นหัวเราะออกมาเมื่อเห็นคนตัวเล็กหน้าแดงเกือบจะเป็นลุกมะเขือเทศอยู่แล้ว ไม่รู้หรอกนะว่าเพราะเขินหรือโกรธ แต่ขอเข้าข้างตัวเองหน่อยละกัน มาถูกทางแล้วหล่ะเจบีเอ๋ย
“คนบ้า” บ่นพึมพำเบาๆกับตัวเองในห้อง อุณหภูมิที่สูงขึ้นหลังจากได้ยินประโยคที่ร่างสูงพูดขึ้น แม้แต่ตัวเองยังตอบไม่ได้เลยว่าเพราะโกรธหรืออะไรกันแน่ พอหันไปมองกระจกก็เห็นริมฝีปากอิ่มยิ้มกว้างอย่างเผลอตัวจนเห็นรอยตีนกา ไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานแค่ไหนละนะ ว่าแต่ยิ้มทำไมเนี่ย
ดีใจ?
บ้าน่า
“ให้ตายเถอะเจบี ถ้าวันหนึ่งฉันเกิดคิดอะไรเกินเลยกับคนายขึ้นมาฉันจะทำยังไงเจบี ก็ใช่ที่เราได้กันไปแล้วแต่.. เจบีอาจไม่ได้จริงจังอะไรมากนักแล้วที่บอกจะรับผิดชอบคงไม่อยากให้เราไม่สบายใจมากกว่าหล่ะมั้ง แน่สิ เจบีไม่ได้เป็นเกย์จะมาคิดอะไรกับเราได้ยังไง นายต้องบ้าไปแล้วจริงๆ จินยอง” สะบัดหน้าไล่ความคิดบ้าบอออกจากหัวก่อนจะพยายามลากสังขารไปที่ห้องน้ำแต่เพียงแค่ขยับความเจ็บก็วิ่งเข้ามารุมที่สะโพกประดุจวิ่งร้อยเมตร
“ไหนใครบอกว่าเซ็กซ์มันสนุกนักหนาไง อยากจะลากมาตบปากเรียงคนจริงๆ”กัดริมฝีปากแน่นพร้อมกับค่อยๆไต่ไปตามกำแพงจนในที่สุดก็บรรลุเป้าหมาย
ใช้เวลาไม่นานสำหรับทำภารกิจส่วนตัว จะนานหน่อยก็ตอนเดินเหินนี่แหละ จูเนียร์คิดจะพยายามเดินลงมาด้านล่างเพื่อจะทำงานแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเจอโพสต์อิทสีดำที่เขียนด้วยปากกาสีเงินแปะไว้ที่ประตูตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ลายมือตวัดๆเห็บแค่แวบแรกก็รู้แล้วว่าเป็นของใคร
‘อีกอย่างที่อยากจะห้ามจะถือว่าเป็นคำสั่งก็ได้ ห้ามเข้าใกล้มินโฮหรือผู้ชายคนอื่นมากเกินไปและห้ามให้แตะเนื้อต้องตัวด้วยถ้าไม่จำเป็น เข้าใจนะครับ?
อิม แจบอม’
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันแน่น เล่นอะไรอีกเนี่ย ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะดึงโพสต์อิทออกแล้วเอาไปแปะไว้ในสมุดไดอารี่ที่อยู่ในลิ้นชักโดยไม่ลืมที่จะเขียนวันที่กำกับไว้ มือเล็กนวดเบาๆที่สันกรามช่วงนี้รู้สึกว่าจะยิ้มบ่อยขึ้น บ่อยเกินไป อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่าเป็นคนสำคัญของนายได้ไหม เจบี
“สวัสดีตอนเช้าคร้าบบบเพื่อนๆทุกคน กระผมลู่หานคนหล่อดีเจแห่งโรงเรียนมัธยมปลาย ไฮเพอร์เรียน โรงเรียนที่เพรียบพร้อมไปด้วยหนุ่มหล่อและสาวสวยสุดฮอต ร้อนแรงตามแบบฉบับชื่อโรงเรียน วันนี้จะมาแจ้งให้เพื่อนๆทราบถึงการแข่งขันกีฬาระหว่างโรงเรียนของเราและโรงเรียน อาร์เทมีส ที่มีชื่อว่ากีฬาสานสัมพันธ์ ไฮเพอร์อาร์เทียมครั้งที่ 57 เพื่อนๆคนไหนสนใจสามารถติดต่อได้ที่โรงยิม 4ได้เลยนะครับ” ลู่หานดีเจหน้าหวานประจำโรงเรียนชื่อดังประกาศผ่านเสียงตามสาย มาร์คและเจบีที่กำลังเล่นเกมส์โทรศัพท์อย่างเมามันส์เงยหน้าขึ้นเพื่อฟังประกาศทันทีด้วยความสนใจ
“มีกีฬาให้เลือกมากมายครับ อย่าลืมมาสมัครกันเยอะๆนะครับ” เสียงนุ่มลึกหล่อทั้งๆที่ยังไม่เห็นหน้าของเซฮุนหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนพูดออกมาเพื่อเชิญชวนเพียงเล็กน้อยเท่านั้นก็ทำสาวๆทั้งห้องที่ทั้งสองนั่งอยู่ถึงกับเคลิบเคลิ้ม
“ใช่ครับ แล้วเจอกันนะครับวันนี้ผมลู่หานสุดหล่อและเซฮุนคนขี้เหร่ขอลาไปก่อน สวัสดีคร้าบบบ” เสียงเล็กสดใสตามสไตล์ผู้ชายน่ารักพูดออกมาอย่างร่าเริงเรียกรอยยิ้มจากผู้ชาย(?)หลายคนในโรงเรียน
“เสียดายอ่ะ ลู่หานกับเซฮุนไม่น่าคบกันเลย คนหนึ่งก็หล่อคนหนึ่งก็น่ารัก นี่เราสูญเสียทรัพยากรผู้ชายหน้าตาดีไปถึง 2 คนเลยนะ” ยุนอาพูดขึ้นพร้อมเบะปากทำท่าเหมือนจะร้องไห้
“นี่ พูดเหมือนกับถ้าเขาไม่คบกันแล้วเขาจะหันมามองเธองั้นแหละยัยเหม่งเอ้ย” ยูริเอ่ยดักทางเพื่อนรัก
“ดีออก ฉันว่าเขาสองคนอยู่ด้วยกันน่ารักจะตาย ไม่หวานเลี่ยนแต่ก็ไม่จืดชืด อา.. ผู้ชายหน้าตาดีสองคนอยู่ด้วยกันมันน่ารักจริงๆ” เจสสิก้าสาววายประจำห้องพูดพร้อมทำหน้าฟินไปตามระเบียบ
เห้อ!!!!
สองหนุ่มนั่งฟังบทสนทนาของเพื่อนสาวแก๊งนางฟ้าพร้อมพ่นลมหายใจออกมายาวๆพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายก่อนจะหันมามองตากัน เป็นจริงอย่างที่หลายๆคนบอกเพื่อนรักไม่ต้องพูดแค่มองตาก็เข้าใจฉันใด มาร์คคนหล่อและเจบีคนชิคก็มองตาและเข้าใจฉันนั้น
“กูบาส มึงเหมือนเดิม?” มาร์คหันไปถามคนข้างๆ
“แน่นอนครับเพื่อน เดี๋ยววันแข่งกูจะโคฟเวอร์เป็นเมซซี่สับขาหลอกแล้วนำชัยชนะมาสู่โรงเรียนของเราเอง” เจบีพูดพร้อมเอากำปั้นทุบอกเบาๆ เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อแสดงความมั่นใจที่เหลือล้น
“กูว่าหน้าอย่างมึงคงเหมือนโรนานิลโย่มากกว่าหวะ ดูฟันดิ ระวังจะไปเฉาะหัวเด็กโรงเรียนนั้นเข้าให้ละกัน เห้ยๆๆ” พูดยังไม่ทันจบก็ต้องหลบซ้ายขวาหนีฝ่ามือที่ใหญ่ไม่แพ้กันจะลงมาฝากฝังรอยแดงให้แทบจะทันที
“สัสครับ กูหล่ะเกลียดมึงจริงๆ” เจบีหัวเราะน้อยๆก่อนจะผลักไหล่เพื่อนรักจนตัวอีกคนเอนไปอีกฝั่ง
“แต่กูโคตรรักมึงเลยครับ” ไม่พูดเปล่าแขนแกร่งสองข้างคว้าหัวเพื่อรักเข้ามาใกล้พร้อมทำท่าจะหอมแก้มเสียให้ได้หากแต่เจบีขืนตัวไว้
“ไอ้มาร์ค เดี๋ยวเถอะมึง ขนลุกสัส ปล่อยกูววววว” เจบีพยายามผลักหน้าไอ้เพื่อนตัวดีให้ห่างออกไป มาร์คปล่อยขำออกมากับท่าทีของเพื่อนสนิท ไม่นานนักอาจารย์ทิฟฟานี่ก็เดินเข้ามาในห้องเพื่อโฮมรูม
บรรยากาศเย็นสบายในตอนเช้าบวกกับเสียงอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ราวกับเพลงบัลลาดที่กำลังบรรเลงเพื่อกล่อมผู้คนให้หลับไหล มาร์คหาวรอบที่109ทั้งที่ยังผ่านไปไม่ถึงครึ่งวันด้วยซ้ำ มือหนาหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมากดเข้าโปรแกรมเฟสบุ๊คเลื่อนไปเรื่อยๆจนไปสะดุดที่สเตตัสหนึ่งเข้า
‘ไม่อยากเจ็บจิ๋ม อย่ายิ้มให้พี่’ -------- Jackson Wang
ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มมุมปากที่หลายๆคนเคยบอกว่ามันน่ารัก น่ามองและ.. น่ากลัว ริ้วยาวเลื่อนกดเข้าไปที่หน้าโปรไฟล์แล้วเลือกส่งแชทไปแทนการคอมเมนท์ในสเตตัส
Mark Tuan
ไม่อยากเจ็บตูด อย่าหน้าบูดใส่พี่
Jackson Wang
หิวหรอครับ แดกยำตีนไหม?
Mark Tuan
ปากอ้อนตีนแต่เช้าเลยนะครับ ไม่เรียนไง?
Jackson Wang
ขี้เกียจสัส สอนไรไม่รู้คนหล่อเซ็ง แล้วมึงไม่เรียน?
Mark Tuan
เรียน จารย์สอนห่าไรไม่รู้ คนหล่อกว่าเซ็ง
Jackson Wang
อย่าเลียนแบบครับ ไอ้ต้วน
Mark Tuan
ทำไมหล่ะครับไอ้หวัง ทำไมคร้าบ ลงกีฬาสัมพันธ์ป่ะ
Jackson Wang
คนหล่อระดับท๊อปของโรงเรียนอย่างกูก็ต้องลงอยู่แล้ว
ไม่ได้อยากลงหรอกแต่สาวๆเขาเรียกร้อง
Mark Tuan
ถุยครับ ลงไร?
Jackson Wang
บาสกับฟันดาบ มึงอ่ะ?
Mark Tuan
บาส มึงฟันดาบเป็น?
Jackson Wang
เออดิครับ มึงคิดว่ากูจะลงโก้ๆหรอ สาสสส
Mark Tuan
กูก็ฟันเป็นนะ แต่ฟันบนเตียงไม่ใช่ในสนาม
Jackson Wang
สัสครับ
Mark Tuan
5โมง เจอกันสนามบาสโรงเรียนมึง เล่นบาสกัน
Jackson Wang
ใครอนุญาตให้มึงเล่นด้วยครับ
Mark Tuan
กูอนุญาตตัวเอง ทำไม หรือมึงกลัว?มึงขาสั้นกูเข้าใจๆ
Jackson Wang
ไหน ใคร? ใครกลัวมึง โดว่ มาเจอกันเลยมา
ให้รู้หน่อยกล้าท้าทายท่านแจ็คสันงั้นรึ
Mark Tuan
อะไรโด่หรอครับ?ฮ่าๆ เจอกันเว้ย ไปละขี้เกียจพิมพ์
Jackson Wang
พ่องงงงงงงงงงงงงง
Mark Tuan
พ่องมันเนย?
Jackson Wang
ไอ้สัส ขอให้ข้าวเที่ยงที่มึงกระเดือกลงไปติดคอมึงตาย
สาธุ
คลิก!
นิ้วเรียวกดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะเสยผมไปข้างหลังอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าหล่อนิ่งขรึมหากแต่มีเสน่ห์ดึงดูดไม่ว่าจะสาวน้อยสาวใหญ่เก้งกวางค่างบ่างชะนีก็ไม่เว้น เมื่อเลิกเรียนสองหนุ่มก็เดินไปสมัครลงกีฬาที่ยิม4และแยกย้ายกันไปคงละทางเพื่อกลับบ้าน ขายาวเดินไปที่รถสีดำสนิทคู่ใจก่อนจะขับเอื่อยๆไปตามทาง นิ้วเรียวยาวเคาะพวงมาลัยเป็นจังหวะคลอกับเพลงในรถ
เวลาผ่านไปรวดเร็วปานเลื่อนบรรทัดลงมา รถสีดำหรูเคลื่อนเข้ามาในโรงเรียนมัธยมอาร์เทมิสก่อนที่เจ้าตัวจะลงมาแล้วเดินไปที่สนามบาส เนื่องจากเคยมาแข่งบาสที่โรงเรียนนี้แล้วในสมัยมัธยมต้นการหาสถานที่เลยไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขานักเมื่อเดินเข้าไปในสนามสายตาหลายคู่หันมาจับจ้องคนมาใหม่ ดวงตาคมกวาดไปทั่วก่อนจะหยุดที่ร่างสั้นๆที่กำลังจะชู้ตอยู่กลางสนาม มาร์คเหวี่ยงกระเป๋าลงพร้อมวิ่งไปยังคงตัวสั้นก่อนจะปัดลูกบาสในมืออีกคนอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งเข้าไปเลย์อัพที่ใต้แป้น
“ไอ้เหี้ยมาร์คคคคคค” ขมวดคิ้วอย่างขัดใจพร้อมวิ่งตั้งท่าจะเข้าไปเตะอีกคนแต่ไม่ทันระวังทำให้ก่อนเคลื่อนไหมผิดจังหวะจนเกือบหงายหลังแต่ข้อมือเล็กถูกอีกคนคว้าไปซะก่อน ทั้งสองประสานตากันอย่างไม่มีใครยอมใครก่อนที่จะ..
โครม!!!
“โอ้ยยย ซี้ด ปล่อยทำไมวะ” มืออวบลูบสะโพกตัวเองเบาๆ ปล่อยลงมาได้
“อุ้ย หลุดมือ โทษที” มาร์คแค่นยิ้มพร้อมยักไหล่อย่างไม่ยี่หระพร้อมส่งมือลงไปช่วยอีกคนให้ลุกขึ้น ดวงตากลมมองมือนั้นสลับกับใบหน้าหล่อก่อนจะใช้ฝ่ามือฟาดเข้าแรงๆแล้วลุกขึ้นยืน
“ตีแรงระวังแฟนคลับกูมารุมตีนะคร้าบ” มาร์คยกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปเก็บลูกบาส
“ไง ไม่เจอกันนานยังเหมือนเดิมเลยนะ กวนตีนหน้าตายแบบนั้นหน่ะ” มาร์คหันไปมองคนตัวใหญ่ที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
“กูยังเป็นมาร์คคนเดิมนี่หว่า มึงก็ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ กัปตันอี้ฟาน” ทั้งสองหันไปแท็คมือกันก่อนจะยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตร แจ็คสันมองสองคนสลับไปมา เฮ้ออออ ไปรู้จักกันตอนไหนวะเนี่ย
“ก็มึงหายหน้าหายตาไปตั้งนาน เห็นกันก็บ้าแล้วถึงโรงเรียนจะติดกันก็เถอะ ว่าแต่.. มาทำไมวะ” อี้ฟานหรี่ตามองอดีตเพื่อนสนิทก่อนจะเหล่ไปยังร่างสั้นที่ยืนทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก
“กูลงกีฬาสัมพันธ์เลยว่าจะมาขอเล่นด้วย อยู่โรงเรียนกูเขายังไม่เริ่มซ้อม” น้ำเสียงเรียบนิ่งตอบกลับไป มาร์คขยิบตาให้อี้ฟานเป็นเชิงส่งซิกซึ่งอีกคนก็เข้าใจทันที
“จริงๆวันนี้พวกก็ไม่มีซ้อม แต่ไหนๆมึงก็มาละไงก็เล่นเป็นเพื่อนไอ้แจ็คสันหน่อยละกันกูติดธุระหวะ แจ็คสันมึงมีปัญหาไรป่ะ?” อี้ฟานปั้นหน้าโหดมองเพื่อนร่วมชั้นที่น่าจะเป็นเหยื่อรายใหม่ของไอ้เพื่อนเก่าคนนี้
“เห้ย!ได้ไงวะ พวกมึงไม่เล่นกูก็จะกลับละ” แจ็คสันพูดก่อนจะก้าวขาเดินหนีออกจากสนาม
“ไม่เป็นไรเว้ย คงจะกลัวที่ต้องเล่นวันบายวันกับกู” มาร์คตบบ่าเพื่อนตัวเองเบาๆก่อนจะแกล้งพูดเสียงดังๆให้อีกคนได้ยิน ได้ผลแจ็คสันหันขวับมามองคนที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก่อนจะสาวเท้ากลับมาที่เดิม
“ไม่ได้กลัวเว้ย เออๆเล่นก็เล่นแต่ถ้าแพ้กูอย่ามานั่งร้องไห้ละกัน” แจ็คสันพูดอย่างอวดดี มาร์คเพียงแค่ไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“เออๆ กูไปละไว้เจอกันเว้ย ทุกคนกลับได้” อี้ฟานหันมาพูดกับมาร์คก่อนจะหันไปสั่งลูกทีมทั้งหมดให้กลับได้ ไม่นานทั้งสนามก็เหลือเพียงแค่สองร่างที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ปลายนิ้วเรียวเดาะลูกบาสอย่างชำนาญ สายตาคมมองดวงหน้าน่ารักที่เต็มไปด้วยความดื้อรั้นแฝงอยู่
“เริ่มได้ คนแพ้เลี้ยงข้าวนะเว้ย” มาร์คพูดก่อนจะผลักลูกบาสไปยังคนตัวเตี้ย แจ็คสันรับลูกบาสได้อย่างแม่นยำพร้อมกับเดาะลงพื้นแรงๆ แขนแกร่งกางออกเพื่อป้องกันไม่ให้อีกคนผ่านไปได้ แจ็คสันพยายามฝ่าด่านกั้นตรงหน้าที่เหนียวแน่นยิ่งกว่ากำแพง ดวงตากลมกลอกไปมา
“อ้ะ” ระหว่างกลอกตา มือหนาเข้ามาปัดลูกบาสออกจากมือก่อนจะวิ่งไปอีกฝั่งโดยไม่ให้อีกคนตั้งตัว แจ็คสันวิ่งตามไปอย่างรวดเร็วมาร์คลดระดับฝีเท้าลงเมื่อเห็นอีกคนเข้ามาใกล้ก่อนจะพลิกตัวหันหน้ามา อีกคนไม่ทันระหวังเลยชนเข้ากับอกแร่งอย่างแรง มือหนาโอบรอบเอวบางเบาๆอย่างฉวยโอกาสก่อนจะหันหลังแล้วกระโดดชู๊ตลูกบาสลงห่วง
“อย่าเหมื่อสิ” มาร์คกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูเล็กก่อนจะเป่าลมเข้าเบาๆทำเอาอีกคนยืนนิ่ง ใบหน้าขาวขึ้นสีชมพูจางๆ ขาสั้นก้าวไปหยิบลูกบาสขึ้นมาเดาะใหม่
“คราวนี้ ไม่พลาด คอยดูละกัน!!” แจ็คสันชี้หน้าอย่างคาดโทษ มาร์คแค่นยิ้มพร้อมกับใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางชี้เข้าที่ตาตัวเองแล้วส่งไปยังอีกคน แจ็คสันกัดริมฝีปากแน่นพร้อมกับวิ่งเข้าไปเต็มแรงก่อนจะหยุดลงที่หน้าอีกคนเช่นเดิม สองสายตาจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใคร แจ็คสันตัดสินใจหันหลังให้อีกฝ่ายเพื่อจะคิดแผนต่อแต่ก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อแผ่นอกแกร่งแนบเข้ากับแผ่นหลังของเจ้าตัวจนแทบไม่เหลือที่ว่างให้อากาศแทรก ล้มหายใจร้อนพ่นลงที่ซอกคอขาวช้าๆ แขนแกร่งที่ทำท่ากันตอนนี้อยู่ในท่ากึ่งจะกอดเขาไว้อยู่แล้ว แจ็คสันหลับตาปี๋ ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องแบบนี้หรอกนะ แต่.. ทำไมกับไอ้หน้าหล่อไม่ดิไอ้ขี้เหร่นี่ต้องรู้สึกประหม่าทุกทีเลยวะ
“อา.” เสียงแหบพร่าครางต่ำในลำคอกระซิบเข้าที่ใบหูเล็กที่ตอนนี้แดงจนร่างหนายกยิ้มอย่างพอใจ มือหนาปัดลูกบาสในมืออีกคนได้อีกครั้งก่อนจะเอี้ยวตัวเข้าไปเลี้ยงแล้วกระโดดชู๊ตท่าสวยลงแป้นอีกครั้ง
“มึงแม่งโกง กูไม่เล่นละ” แจ็คสันทำท่าจะเดินออกไปแต่ก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อคนตัวสูงวิ่งมาดักด้านหน้า
“อะไรกันๆ แพ้แล้วหนี?ไปๆหนูน้อย เลี้ยงข้าวพี่ชายซะดีๆ” มือหนาเกาคางอีกคนเบาๆ
“กูไม่.”
“เดี๋ยวกูไปส่งกลับบ้านอ่ะ แลกกัน หรือมึงอยากเดินกลับ?รถเมล์หมาแล้วนะครับ” มาร์คยิ้มอย่างผู้ชนะ
“มึงแม่ง”
“หล่อ? คำนี้กูได้ยินตั้งแต่เกิดละ ฟังจนเบื่อ” มาร์คยิ้มกวนก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้กลุ่มผมนุ่มเล่น แจ็คสันเบี่ยงหัวหลบแต่สุดท้ายก็จำยอมให้คนขี้แกล้งเล่นหัวต่อจนได้
หลังจากมือเย็นจบลงแจ็คสันคนงามเกิดมาตัวเตี้ยแล้วยังเสือกจนเงินไม่พอจ่ายค่าข้าวในที่สุดร่างสูงก็ต้องควักตังค์ตัวเองเลี้ยง ก่อนจะขับรถมาส่งอีกคนที่คอนโด
“ขอบใจ” แจ็คสันแกะเข็มขัดก่อนจะเปิดประตูแต่พึ่งเห็นว่าประตูถูกล็อค ดวงตากลมหันมามองอีกคนที่นั่งอมยิ้มอย่างเอาเรื่อง
“จุ๊บกูดิ เดี๋ยวเปิดให้” มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแอลเอสไตล์
“จูบพ่องงง จูบตีนกูแทนไหมครับ” แจ็คสันเล่นลิ้นกลับ
“งั้นกูก็ไม่เปิด” มาร์คยักไหล่เบาๆอย่างไม่สนใจ แจ็คสันขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดแค่ปากโดนปากคงไม่เป็นไรรีบทำรีบลงไปอาบน้ำดีกว่า เหนียวตัวจะตายหา มือเล็กกำหมัดหน่นก่อนจะโน้มตัวไปยังที่นั่งฝั่งคนขับ มือหนาคว้าเข้าที่เอวอีกคนก่อนจะออกแรงดึงจนร่างสั้นข้ามมานั่งคร่อมตัก
“นี่มันไม่มีในข้อตกลงที่มึงพูด”
“รีบทำเข้า อยากให้คนมาเห็น?” มาร์คเลิกคิ้วขึ้น ดวงหน้าหวานครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆก้มลงมาริมฝีปากหวานแตะลงริมฝีปากอุ่นเบาๆหากแต่มือหนากลับกดท้ายทอยอีกคนให้ลงมาแนบชิดมากขึ้น ริมฝีปากหวานเผยอขึ้นเล็กน้อยหวังจะประท้วงแต่กลายเป็นเปิดทางให้ลิ้นร้อนสอดเข้ามาเก็บเกี่ยวความหวานภายในได้อย่างรวดเร็ว ริมฝีปากหนาดูดดุนริมฝีปากเล็กเบาๆ ตวัดปลายลิ้นไปทั่วโพรงปากหวาน จูบนุ่มนวลหากแต่มีความเร่าร้อนที่อีกคนส่งมาให้ทำเอาแจ็คสันแทบหลอมละลาย มือเล็กถูกจับให้โอบรอบคอหนาไว้ก่อนจะปรับองศาหน้าเข้าหาอีกคนมากขึ้นอย่างลืมตัว เรียวลิ้นเกี่ยวตวัดรัดกันแน่นอย่างไม่ลดละจนเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบดังแข่งกับเสียงเครื่องปรับอากาศภายในรถ
“อืม. อื้ม” มือเล็กทุบไหล่แกร่งเบาๆเพื่อจะบอกว่า กูจะขาดใจตายอยู่แล้วววว ร่างสูงจึงยอมผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ้ง ปลายลิ้นเลียน้ำสีใสที่ไหลออกมาจากมุมปากเล็กช้าๆ ดวงตาฉ่ำปรือตามองใบหน้าหล่อที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ หากแต่ดวงตาคมดันไปสะดุดกับร่างเล็กสองคนที่กำลังเดินคุยกันเข้าไปในคอนโดก็เกิดนึกอะไรดีๆขึ้นมา
“ยองแจกับแบมแบมนี่ มาคอนโดมึงทุกวันเลย?” เลิกคิ้วสูงพลางมองหน้าคนบนตักที่ยังคงเรียกสติกลับมาได้ไม่ครบจากรสจูบที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เคยอดใจไหว คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน พลางเอียงคอเล็กน้อย
“เออ ก็มาเล่นซัก 4 ทุ่มก็พากันกลับ ไม่งั้นกูก็ไปเล่นบ้านยองแจ ถามไม?” แจ็คสันตอบแค่นั้นหากแต่ร่างสูงกลับฉีกยิ้มชั่วร้าย รอยยิ้มนี้มันอสูรชัดๆเป็นซาตานลงมาจุติรึไงพ่อคุณ เนื่องจากแจ็คสันเอียงคอทำให้สายตาคมมองไล่ตามความยาวของซอกคอขาว ลิ้นร้อนเลียริมฝีปากตัวเองเล่น แขนแกร่งโอบรอบเอวก่อนจะรั้งอีกคนเข้ามาจมูกโด่งสูดดมความหอมอ่อนๆตามฉบับน้ำหอมของผู้ชาย ริมฝีปากหนากดจูบลงที่ซอกคอพร้อมลากปลายลิ้นช้าๆ มือหนาบีบคลึงเอวร่างด้านบนอย่างมันส์มือ
“อื้อ สัส อย่าทำรอย” มือป้อมพยายามดันไหล่อีกคนออกหากแต่ความรู้สึกวูบโหวงที่เกิดจากสัมผัสของคนตรงหน้าทำให้เรี่ยวแรงที่เคยมีลดลงเหลือไม่ถึงครึ่ง ฟันซี่คมขบเข้าที่ซอกคออย่างแรงจนเกิดรอยช้ำสีกุหลาบไปทั่วบริเวณ มาร์คจัดการสร้างรอยในตำแหน่งที่ยากจะเห็นหากแต่ทิ้งไว้รอยบางๆไว้รอยหนึ่งที่กระดูกไหปลาร้าก่อนจะละริมฝีปากออก
“กูแค่อยากแสดงความเป็นเจ้าของ ช่วงนี้รู้สึกจะมีคนมาวอแวกับมึงมากเกินไป” มาร์คพูดเสียงเรียบใบหน้าหล่อคมนิ่งยิ่งกว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกมา แจ็คสันรู้สึกได้ถึงความร้อนที่หน้าที่ไม่รู้ว่ามาจากความโกรธหรือมาจากอะไรกันแน่
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!!!
โอ้ยยยยย ดังกว่าเสียงกรี้ดคอนเสิร์ตEXOก็เสียงหัวใจกูตอนนี้นี่แหละคร้าบบ ไม่ได้เว้ยเต้นทำบ้าอะไรดังนักหนารำคาญโว้ยยย แจ็คสันพยายามข่มใจตัวเองในใจ ดวงตากลมมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อไม่ให้สบตากับคนตรงหน้า คิดว่าหล่อมากไหมมานั่งมองหน้าคนหน้าหล่อกว่าแบบนี้ อิจฉากูหล่ะเซ่ เลิกมองได้ละ
คลิ๊ก
“ลงไปได้” ไม่ปล่อยให้อีกคนโวยวาย(ในใจ)ได้นานมือหนากดปลดล็อคประตูรถ ดวงตาคมสบเข้ากับดวงตาหวานก่อนจะจุ๊บลงมี่มุมปากเบาๆ เมื่อเรียกสติกลับมาได้แจ็คสันก็รีบคว้ากระเป๋าที่อยู่ฝั่งที่นั่งข้างคนขับก่อนจะเปิดประตูลงไป ไม่วายหันมาส่งสายตาพิฆาตให้คนขี้แกล้งก่อนจะวิ่งเข้าไปในคอนโดตาคมมองตามหลังอีกคนจนลับตาก่อนจะขับรถกลับ
“ให้มันรู้ซะมั่งว่าแจ็คสันหน่ะ ของเสี่ยมาร์คคนนี้คนเดียว” มาร์คประมวลภาพเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
“กูนี่เป็นเอามาก เพราะมึงคนเดียว ‘แจ็คสัน’” เมื่อนึกขึ้นได้ก็บ่นออกมาเบาๆ ตาคมมองทอดไปยังท้องถนนก่อนจะขับไปเรื่อยๆเมื่อกลับถึงบ้านมาร์ครีบกลับเข้าห้องพร้อมอาบน้ำชำระคราบเหงื่อออกจากตัวแทบจะทันที อึดอัดชิบหาย
ขาสั้นๆมาพร้อมกับกางเกงบาสที่โหลดต่ำจนแทบจะเกาะสะโพกไว้ไม่ไหวเดินไปตามทางเพื่อไปยังห้องของตัวเอง ระหว่างขึ้นลิฟต์ก็ส่องดูรอยที่ไอ้ขี้เหร่สรรค์สร้างขึ้นมาอย่างหงุดหงิด รอยที่อยู่ใต้ร่มผ้าชัดแค่ไหนก็ไม่มีผลอะไรหรอกนะ แต่รอยจางๆที่ไม่จางเท่าไรตรงไหปลาร้าเนี่ยดิ แม้งงงงง อยากเอาสปาต้าไปวิ่งไล่ฟันๆๆๆให้รู้แล้วรู้รอดซะจริง บ่นในใจไปตลอดทางจนหยุดที่หน้าห้องตัวเอง หยิบคีย์การ์ดขึ้นทาบก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
“แจ็คสันฮยองงงง แบมแบมคิดถึง ไปไหนมาหรอครับ?” แบมแบมแทบจะโถมตัวลงมาทับร่างคนมาใหม่ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา มือป้อมหยิกแก้มยุ้ยๆนั่นเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยวพร้อมกับหอมแก้มเบาๆ พร้อมหันไปพนักหน้าให้ยองแจเป็นเชิงทักทาย
“ซ้อมบาสมาครับ เดี๋ยวจะแข่งหน่ะ แบมได้ลงกีฬาอะไรไว้รึเปล่า?” แจ็คสันว่าพลางลูบหัวกลมเล็กอย่างเอ็นดู แบมแบมอมยิ้มเล็กน้อยพลางพยักหน้าหงึกๆ
“แบมแบมลงฟันดาบครับ เห็นยองแจบอกว่าแจ็คสันฮยองเก่งมาก แบมเลยว่าจะท้าประลองซะหน่อย” เจ้าตัวพูดพร้อมใช้ปลายนิ้วจิ้มกลางอกอีกคนอย่างท้าทาย ก่อนสายตาจะไปสะดุดที่รอยแดงตรงไหปลาร้า นิ้วเรียวลูบไปมาเบาๆเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ใช่แค่สีหรืออะไรมาติด “รอยอะไรหรอครับ?”
“เอ่อ. คือ พอดีตอนกลับโดนยุงกัดมาอ่ะ ยุงสมัยนี้นี่ร้ายจริงๆขนาดเดินๆวิ่งๆอยู่ยังตรงมากัดได้ งั้นเดี๋ยวฮยองไปอาบน้ำละ เหนียวตัวจะแย่” แจ็คสันเลิ่กลั่กเล็กน้อยแต่โชคดีที่ได้สกิลการแถอย่างแนบเนียนที่มีมาตั้งแต่จำความได้เข้ามาช่วยไว้ซะก่อน แบมแบมพยักหน้าหงึกๆห่อนจะปล่อยให้คนพี่ไปอาบน้ำตามที่เจ้าตัวพูด เห็นอย่างนั้นแจ็คสันจึงรีบไหวตัวเข้าห้องนอนทันที โถๆๆใครจะไปกล้าบอก โดนไอ้มาร์คดูดมาครับไม่ใช่แค่ตรงนี้นะ ตรงนี้ๆๆๆๆๆด้วย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของหวัง แจ็คสัน ผู้หล่อเหลาและเป็นเทพแห่งเซ็กซ์ผู้นี้ได้วะครับ ฟันสวยกัดริมฝีปากตัวเองอย่างชั่งใจ ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยตื่นเต้นกับเรื่องอย่างว่าหรอกนะแต่นั่นก็เป็นแค่ช่วงแรกๆหลังๆมาแทบไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากเสียวกับสนุก แต่วันนี้มัน..
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!!!
เต้นดังทำห่าอะไรวะ สะบัดหัวอย่างแรงด้วยอารมณ์หงุดหงิดล้วนๆหงุดหงิดไอ้มาร์คไป1คนแต่ที่หงุดหงิดที่สุดคงจะหนีไม่พ้นตัวเองสินะ เพราะมึงคนเดียวไอ้เหี้ยมาร์ค ไอ้ขี้เหร่เอ้ยย
เมื่ออาบน้ำเสร็จร่างสูงในชุดเสื้อกล้ามสีดำและกางเกงบ็อกเซอร์เดินตรงไปที่สมาร์ทโฟนตัวเองแล้วกดเข้าโปรแกรมแชทแทบจะทันที นิ้วเรียวกดพิมพ์ข้อความก่อนจะระบายยิ้มบางๆที่น้อยคนนักจะได้เห็น
Mark Tuan
ปากมึงนี่นอกจากจะหมาแล้วยังหวานอีกด้วย
Jackson Wang
สัสครับ
Mark Tuan
พูดไม่เพราะเลยนะครับ ฮ่าๆ
Jackson Wang
กูพูดได้แต่ไม่ใช่กับมึง เค๊?
Mark Tuan
กูเข้าใจ คนพิเศษก็งี้
Jackson Wang
ธรรมดา 35 พิเศษ 40
Mark Tuan
ขนาดไอ้นั่นของกูมันใหญ่กว่า 40 หวะ
Jackson Wang
ไอ้เหี้ยยยยยยยยย ของมึงเล็กกว่าของกูเย๊อะไอ้น้อง
ไปนอนเลยมึง ฝันดี
Mark Tuan
อันนี้อยากรู้ก็ต้องลองป่ะวะ
ฝันดีครับดาร์ลิ่ง
Jackson Wang
ดาร์ลิ่งพ่องงงง นอนตายไปเลยมึงหน่ะ
Mark Tuan
ถ้ากูตายมึงต้องมานั่งร้องห่มร้องไห้ อย่าเลยกูสงสาร
ฝันดีเว้ย ไปนอนไปๆ
Jackson Wang
อย่าสำคัญตัวครับ นอนหล่ะ
มึงก็ไปนอนไป ดึกละ
Mark Tuan
เป็นห่วงก็บอกครับ อย่ามาทำซึน
Jackson Wang
Emoticon(ชูนิ้วกลาง)
ทั้งสองทิ้งตัวลงบนเตียง ริมฝีปากยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาทั้งคู่มองจ้องไปยังผนังของตัวเอง ความรู้สึกวูบโหวงแปลกๆที่ทั้งสองไม่เคยรู้สึกมาก่อนทำให้ไม่มีใครแม้แต่ตัวเองก็ไม่อาจเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายที่ชื่อแจ็คสัน หวังและมาร์ค ต้วน
“ฝันดีไอ้ขี้แกล้ง / ฝันดีไอ้เตี้ย” ทั้งสองเสียงประสานกันในความมืดของห้องตัวเองแม้อีกฝ่ายจะไม่ได้ยินก็ตามก่อนจะเบิกตาโพลงขึ้นพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย แล้วจะไปคิดถึงมันก่อนนอนทำไมวะเนี่ย ทั้งคู่ทึ้งหัวตัวเองอย่างคิดไม่ตก เลิกคิดถึงสิวะๆ
เฮ้อ ชีวิต.. เศร๊าเศร้า
ง่อวววววววววววววววว หายไปนานเลยขอโทษนะทุกคน พอดีช่วงสอบกลางภาค ตอนนี้สอบเสร็จแล้วเลยมาอัพซะหน่อยยยยย อย่าพึ่งทิ้งฟิคเรื่องนี้ไปเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆ ใครอ่านแล้วก็กดเมนท์เป็นกำลังใจให้ไรท์นิดนึงเนอะไม่สนุกตรงไหน น่าเบื่อยังไง อยากให้คาแรกเตอร์เพิ่มหรือลดอะไรลงไหมบอกมาเลยๆๆ แอบเห็นว่ามีคนมารอด้วย รู้สึกผิดขึ้นมาเลยทีเดียว
ปล. ขอบคุณทุกคอมเมนท์ที่เป็นกำลังใจให้เด้อออ ยังไงก็ฝากฟิคนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจมีลูกบอกลูกมีหลานบอกหลานมีเพื่อนบอกเพื่อนมีพี่บอกพี่มีน้องบอกน้องด้วยนะ กร้ากกกกกกก
ปล2. ขอบคุณทุกคนที่กดเข้ามาอ่านด้วยนะแจ๊ะ แล้วเราจะมาสร้างลัทธิมาร์คสันโดยไม่สนใจอะไรเช่น มาร์คดูบางกว่าแจ็คหรืออะไรใดๆทั้งสิ้น ยังไงมาร์คก็เมะอิมเมจิ้นของไรท์ไม่เหมือนใคร(มั้ง) จอบอ ฮ่าๆๆๆๆ
ความคิดเห็น