คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ครั้งแรก!
“อะ.. อืม” ร่างบางครางเบาๆก่อนจะบิดตัวสลัดความขี้เกียจออกจากตัว ทำไมนะ ทำงานแบบนี้มาก็นานแล้วแต่ทำไมความขี้เกียจกลับไม่เคยลดน้อยลงเลย จูเนียร์บ่นในใจเบาๆพลางมองไปยังเตียงข้างๆที่ตอนนี้มีคนที่ตัวสูงกว่าเขาเล็กน้อยกำลังนอนกอดหมอนข้างจนแทบจะสิงก็ไม่ปาน
“หึๆ” เสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ของคนตัวสูงที่กำลังหลับอยู่ดังขึ้นเบาๆ จูเนียร์เอียงคอมองด้วยความสงสัย ฝันดีอะไรขนาดนั้น ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายให้พร้อมทำงาน
“อืม. เนียร์.. อา” เสียงแหบพร่าครางขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่ขยับเปลี่ยนจากนอนตะแคงเป็นนอนหงายจนผ้าห่มที่คลุมตัวหลุดออก จูเนียร์หันกลับไปมองอีกคนในทันทีกลับพบว่าอีกคนยังหลับสนิทอยู่เหมือนเดิมแต่สิ่งที่ทำให้คนตัวเล็กหน้าแดงลามขึ้นไปถึงใบหู หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าระห่ำจนกลัวว่าจะระเบิดออกมาก็คือ มือใหญ่ที่กำลังลูบความเป็นชายของตัวเองที่เริ่มขยายพองขึ้น คนตัวเล็กก็พอจะเข้าใจว่าในตอนเช้าไอ้นั่นของผู้ชายทุกคนจะลุกขึ้นยืนตัวตรงเป็นธรรมชาติอยู่แล้วแต่ที่เห็นอยู่ตอนนี้มัน.. จูเนียร์สะบัดหัวไล่ความคิดที่ดูจะเข้าข้างตัวเองไปซักหน่อย
“อาบน้ำดีกว่าเรา” พูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เนียร์ เปิดประตูให้หน่อย ปวดฉี่” เสียงงัวเงียของคนที่พึ่งตื่นดังขึ้นทำให้ร่างบางที่กำลังถูสบู่อยู่สะดุ้งเล็กน้อย คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อย มาปวดอะไรตอนนี้เนี่ย
“เอาน่า ผู้ชายเหมือนกัน” จูเนียร์เปิดประตูกระจกที่กั้นแยกระหว่างห้องอาบน้ำกับห้องส้วมออกไปเปิดประตูให้ร่างสูงเข้ามาก่อนจะรีบดึงตัวเองกลับเข้าไปในห้องอาบน้ำ เจบีเดินเข้ามาในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ตาเรียวเล็กหรี่ลงมากกว่าเดิมเนื่องจากยังตื่นไม่เต็มตา มือหนาควักอุปกรณ์ในการปลดปล่อย(?)ออกมาเพื่อทำภารกิจให้ลุล่วง จูเนียร์เหล่มองเล็กน้อยก่อนจะรีบหันหน้าไปอีกทาง หน้าใสค่อยๆแดงขึ้น มือเล็กรีบถูตัวอย่างรวดเร็วจะได้ออกไปจากบรรยากาศที่สุดแสนจะอึดอัดนี้
“เนียร์ นายเซ็กซี่ดีนะ” จูเนียร์ที่เอาแต่เขินจนไม่ทันรู้ตัวว่ามีคนแอบเปิดประตูกระจกพร้อมกับมองร่างกายเปลือยเปล่าของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าเจบีเล็กน้อยก่อนมือหนาจะปิดประตูกระจกลงแล้วเดินออกไป ยิ่งทำให้คนที่เขินอยู่แล้วเขินยกกำลังสิบ หัวใจที่เต้นแรงอาจจะเพราะที่ตกใจกับสานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อกี้หรือเหตุใดก็ไม่ทราบ
ซักวันฉันคงต้องหัวใจวายตายเพราะเจบีแน่ๆ
‘กรุ้งกริ้ง กรุ้งกริ้ง’ เสียงกระดิ่งของร้านอาหารที่ดังที่สุดในย่านนี้เลยก็ว่าได้ดังขึ้นเมื่อมือเล็กใช้ผ้าเช็ดกระจกไปทั่วร้าน จูเนียร์ใส่ชุดยูนิฟอร์มของร้าน เสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวปลดกระดุมเม็ดบนสุดออก กางเกงสแลคสีดำพร้อมผ้ากับเปื้อนผูกรอบเอวไว้ สำหรับคนอื่นอาจดูเป็นชุดธรรมดาๆแต่เมื่อมันมาอยู่บนตัวจูเนียร์แล้วกลับดูดีมีราคาขึ้นมาทันทีจึงไม่แปลกที่จูเนียร์จะกลายเป็นตัวเรียกลูกค้าของร้านไปโดยปริยาย
“จินยองฮยอง มาครับเดี๋ยวผมช่วย” มินโฮเดินเข้ามาช่วยเมื่อเห็นอีกคนกำลังยืดตัวจะเช็ดส่วนบนสุดของกระจก มือใหญ่จับผ้าต่อจากมือเล็กทำให้เนื้อสัมผัสกันเล็กน้อยจูเนียร์หันมองรุ่นน้องที่ตัวสูงกว่าเขามากก่อนจะยิ้มจนตาหยีแล้วยอมปล่อยผ้าให้อีกคนแต่โดยดี เจบีที่แอบมองดูอยู่หลังเคาท์เตอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะปรับโหมดให้กลับมานิ่งเหมือนเดิม
“กรุ้งกริ้ง กรุ้งกริ้ง เจบี” เสียงกริ่งของร้านดังขึ้นพร้อมกับเสียงสดใสที่ตะโกนเรียกเจ้าของร้าน เจบีหันไปมองพร้อมกับยิ้มตอบรับ
“อ้าวยองแจ แบมแบม มากินข้าวหรอ” เจบีเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กน่ารักทั้งสอง ยองแจกอดแขนของเจบีแน่นเอาแก้มแนบพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเหมือนลูกแมวที่กำลังอ้อนเจ้าของยังไงอย่างงั้น เจบียีผมของยองแจด้วยความเอ็นดู คนอะไรอายุเท่ากันแท้ๆแต่ก็ยังขี้อ้อนเป็นเด็กๆไปได้
“ใช่ครับ แต่หลักๆก็ยองแจเขาบ่นคิดถึงเจบีตั้งแต่เมื่อคืนผมเลยพามาหาซะเลย” แบมแบมอมยิ้มมองเพื่อนที่ตัวพอๆกันเป็นเชิงแซว ยองแจตาโตก่อนจะส่ายหัวแรงๆเป็นเชิงปฏิเสธ เจบีหัวเราะกับท่าทางเหมือนเด็กของยองแจ
“สวัสดีครับจินยอง ฮยอง” ยองแจและแบมแบมยิ้มทักทายจูเนียร์ที่กำลังเช็ดทำความสะอาดโต๊ะไปเรื่อย จูเนียร์ยิ้มรับก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบรับ แม้มันจะดูเสียมารยาทไปบ้างแต่เนื่องจากจูเนียร์เป็นคนค่อนข้างสุขุมจึงไม่มีใครติดใจกับท่าทีที่ออกจะดูเย็นชาไปซักหน่อย
“แล้วแจ็คสันหล่ะ” เจบีถามขึ้นเมื่อไม่เห็นไอ้คนที่คอยป่วน
“ยังไม่ตื่นหน่ะ เดี๋ยวเย็นๆก็คงมา แต่ตอนนี้ยองแจหิวแล้ว กินข้าวกันเถอะครับ” ยองแจกล่าวก่อนจะยักไหล่ไม่สนใจ ถูหัวไซร้กับต้นแขนของเจบีเบาๆ จินยองเหล่มองเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าทำงานที่อยู่ในมือต่อแล้วเดินเข้าไปหลังร้านพร้อมๆกับมินโฮที่เช็ดกระจกเสร็จแล้วเช่นกัน
“ฮ่าๆ โอเค อยากกินอะไรหล่ะ” เจบีและยองแจเดินนำแบมแบมไปนั่งที่โต๊ะประจำของพวกเขา
“อะไรก็ได้ครับ อร่อยก็พอ” แบมแบมพูดพร้อมส่งยิ้มสดใสมาให้เจบี
“ยองแจเอาเหมือนเดิมละกัน” เจบีพยักหน้ารับก่อนจะรีบเดินไปหลังร้านตามร่างบางที่เดินเข้าไปกับเด็กหนุ่มน่าตาดี
“มินโฮ ช่วยออกไปทำอาหารของแขกฉันหน่อยได้รึเปล่า?เอาอะไรก็ได้1 แล้วก็สปาเกตตีคาโบนารา1 ส่วนฉันกับจินยิงเอาเหมือนเดิม ส่วนนายอยากกินอะไรก็ทำได้เลยนะ” เนื่องจากร้านยังไม่เปิดพ่อครัวของที่ร้านจึงยังไม่มาและเจบีก็อยากหาข้ออ้างที่จะอยู่กับจูเนียร์สองคน
“ครับผม” มินโฮยิ้มรับก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้จูเนียร์แล้วเดินผ่านไป แค่กระพริบตาก็รู้แล้วว่าไอ้เด็กนั่นคิดไม่ซื่อกับคนของเขา ไม่ได้การหล่ะ เจบีเดินเข้าไปประชิดตัวจนหลังจูเนียร์ติดกับโต๊ะที่วางอยู่กลางห้อง แขนแกร่งดันโต๊ะเพื่อกักขังคนตรงหน้าเอาไว้พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จูเนียร์หน้าเหวอขึ้นเล็กน้อยกับการกระทำของเจบี มือเล็กดันไหล่ของคนตัวสูงเบาๆเพื่อไม่ให้เข้ามาใกล้มากกว่านี้
แค่นี้ใจก็เต้นแรกจนเหนื่อยไปหมดแล้ว
“หึง?” เจบีเลิกคิ้วสูง จับจ้องใบหน้าหวาน ริมฝีปากหนาฉีกยิ้มเทพบุตรทำไมเขาจะไม่เห็นตอนที่จูเนียร์เหล่มองตอนที่
ยองแจอ้อนเขา จูเนียร์หน้าแดงขึ้นทันที ใครสั่งใครสอนให้ยิ้มแบบนี้ ใคร ใคร ใคร
“หึงอะไร? แล้วทำไมผมต้องฉันด้วย” คนตัวเล็กทำใจดีสู้หมี(?)ทั้งๆที่หน้าแดงจนเป็นลูกมะเขือเทศอยู่แล้ว ก็เขาไม่ได้หึงจริงๆนี่
“ก็ที่ยองแจมาอ้อนฉัน ฉันเห็นนะ หรือว่า..” เจบีหรี่ตาลงเล็กน้อย พร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิมจนจูเนียร์สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ
“หรือ?” จูเนียร์ยังคงพยายามรักษาความนิ่งต่อไป ไม่งั้นต้องโดนคนขี้แกล้งด้านหน้าเล่นงานแน่
“นายชอบฉัน?” เจบีเบื่ยงหน้าแกระซิบข้างใบหูเล็กที่ตอนนี้ก็ขึ้นสีไปตามใบหน้าของอีกคนเรียบร้อยแล้ว ตาโตเบิกกว้าง
“ปะ. เปล่านะ” ตาโตลอกแล่ก ริมฝีปากบนเชิดขึ้นเล็กน้อย
“แต่ฉัน.. ชอบนายนะ” ตาโตเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิม ใบหน้าหวานก้มงุดติดอก
“และฉันก็ไม่ชอบเลยที่นายชอบทำตัวใกล้ชิดกับมินโฮ ฉัน หวง” เจบีกระซิบเบาๆที่ข้างหูเล็กอีกครั้ง ทำเอาอีกคนพยายามเบี่ยงหลบก่อนที่หัวใจของเขาจะวาย
“แกล้งกันแบบนี้มันไม่ตลกเลยนะครับ” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันแน่น แก้มป่องพองขึ้นเล็กน้อย ไม่ตลกเลยซักนิด
“หึ” มือหนาเชยคางอีกคนขึ้น ดวงตาคมจ้องลึกลงไปในดวงตาหวานก่อนจะก้มลงประกบริมฝีปากบางเบาๆ ลิ้นร้อนลากเลียริมฝีปากอิ่ม ผละมือออกจากโต๊ะกอดรอบเอวบางเพื่อรั้งให้อีกคนเข้ามาใกล้มากขึ้น เอียงหน้าเล็กน้อยประกบจูบลงให้แน่นขึ้น สองมือเล็กทุกไหล่ร่างสูงเอาแต่ใจอย่างแรงก่อนจะลดแรงลงเรื่อยๆพร้อมกับความรู้สึกที่เหมือนจะหลอมละลายไปกับรสจูบที่แสนอ่อนโยนนี่ ร่างเล็กหลับตาลงเมื่อรู้ว่าอีกคนคงไม่ยอมปล่อยง่ายๆแน่ ลิ้นหนาสอดเข้าโพรงปากหวานตวัดเกี่ยวลิ้นเล็กออกมาดูดเบาๆ ลิ้นเล็กพยายามหยอกล้อกลับอย่างไร้เดียงสายิ่งปลุกอารมณ์ของเจบีให้พุ่งสูงขึ้นไปอีกริมฝีปากหนาดูดดุนริมฝีปากอิ่มจนบวมเจ่อขึ้นเล็กน้อยแล้วค่อยๆผละออกมาก่อนที่เขาจะไม่สามารถหยุดตัวเองได้อีกต่อไป จูเนียร์หอบหายใจหนักเพื่อโกยอากาศเข้าปอด น้ำใสค่อยๆไหลออกมาจากริมฝีปากเล็กเจบีจึงจับหน้าหวานให้เงยขึ้นอีกครั้งก่อนจะลากปลายลิ้นโลมเลียน้ำใสนั้นออกจนหมด
“อย่าให้ใครแตะต้องนายได้อีก นอกจากฉัน” เจบีขมวดคิ้วทำหน้าจริงจัง เขาหวง หวงทุกอย่างที่เป็นของร่างเล็ก
“อะไรของนายเนี่ย” จูเนียร์ที่ยังเหนื่อยไม่หายและงงกับพฤติกรรมของอีกคน อยู่ด้วยกันมาตั้งนานทำไมอยู่ๆถึงมาทำแบบนี้
“จะให้ย้ำอีกหรือไง ว่าฉัน..” ยังไม่ทันที่จะพูดจบมินโฮก็เดินเข้ามาที่หลังร้านขัดจังหวะการคุยของทั้งสองคนพอดี
“อ้ะ ขอโทษครับ คุยเรื่องสำคัญกันอยู่รึเปล่า” มินโฮตกใจเล็กน้อยเมื่อยังเห็นเจ้านายยังไม่ออกไป
“เปล่าๆ กำลังจะออกไปละ ไปจูเนียร์ออกไปกินข้าว” เจบีจูงมือเล็กออกจากหลังร้านเพื่อไปนั่งกินข้าวกับบรรดาเพื่อนเก่าของเขาซึ่งจูเนียร์เองก็คุ้นเคยดีแน่นอนจูเนียร์ยอมให้แค่เจบี คุณลุง คุณป้าเท่านั้นที่สามารถเรียกเขาว่าจูเนียร์ได้นอกนั้นต้องเรียกเขาว่าจินยอง ทั้งสี่กินอาหารในจานไปเรื่อยๆพร้อมพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเพื่อรอร้านเปิด เวลาผ่านไปรวดเร็วปานโกหกเพราะตอนนี้คือเวลา6โมง ซึ่งเป็นเวลาที่ร้านเปิดแล้ว
“อะไรเห้ยก็ฉันมาก่อนฉันก็ต้องได้จอดดิวะ”
“อะไรวะ ก็ฉันเห็นก่อนแล้วนายก็ขับเลยมันไปแล้วด้วย”
“ก็ฉันจะถอยท้ายขึ้นมันก็ต้องเลื่อนไปด้านหน้าดิวะ”
“ไม่รู้เว้ยฉันจะจอด”
“ฉันไม่ให้จอดเว้ย ไปหาที่จอดใหม่ไป” เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นที่หน้าร้านเจบีและจูเนียร์วิ่งออกไปดูก็เจอกับคู่กัดแจ็คสันกับมาร์คยืนจังอ้าเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ขาสั้นเดินขึ้นมายืมบนฟุตบาทเพื่อให้สูงพอๆกับคนตัวบางแต่ภายในเต็มแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อและซิกแพ็ก
“มายังไม่ทันไรก็ทะเลาะกันซะแล้วนะพวกนายหน่ะ เดี๋ยวก็ได้กันเข้าซักวัน” เจบียกยิ้มแซวสองคนที่ยืนเถียงกันหน้าร้าน
“มึงเงียบไปเลย” สองคนประสานเสียงหันไปพูดกับเจบีก่อนจะหันมาทะเลาะกันต่อ ทีอย่างงี้หละสามัคคีกันเชียว
“จะทะเลาะกันอีกนานไหม?ร้านจะเปิดแล้ว เกรงว่าถ้าพวกนายยังทะเลาะกันไม่เสร็จคงต้องไปหาที่ทะเลาะที่อื่นแล้ว
หล่ะ” จูเนียร์ที่ตอนนี้ไปยืนอยู่กับสองคนนั้นตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่มีใครรู้ ใบหน้านิ่งสุขุมแต่ร่างกายกลับแผ่รังสีอำมหิตสีดำออกมาจนขนาดคนยืนไกลๆอย่างเจบียังรู้สึกได้
“เสร็จละครับ พวกเราสามัคคีกัน” ทั้งสองรีบโอบไหล่กันพร้อมยิ้มเปล่งประกายไปให้จูเนียร์ คนอะไรโหดตั้งแต่เด็กยันโต ตอนเด็กๆแจ็คสันก็เคยคิดจะแหยมอยู่หรอก แต่พอรู้ว่าของจริงหวังก็ต้องถอย
“งั้นก็เข้าไปในร้านได้ครับ ส่วนเรื่องรถ เอาเข้าไปจอดในโรงรถเลยก็ได้ครับจะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน” จูเนียร์กอดอกเล็กน้อยก่อนจะยิ้มหวานออกมาแล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าร้าน ทั้งสองจึงผละออกจากกัน แจ็คสันแลบลิ้นใส่ก่อนจะวิ่งไปที่รถมาร์คจึงกลับไปที่รถของตนแล้วขับเข้าโรงรถ
เวลาผ่านล่วงเลยไปนานจนร้านใกล้ปิด เวลานี้ร้านอาหารไม่มีคนแล้วเหลือเพียงคลับด้านบนที่ยังคงมีคนทุกเพศทุกวัยยังคงสนุกอยู่ จูเนียร์ที่ง่วนอยู่กับการบริการเสิร์ฟลูกค้าคนโน้นคนนี้ซึ่งดูส่วนมากจะเป็นผู้ชายมากกว่าผู้หญิงเสียด้วยซ้ำ
“นี่ ดื่มนี่ช่วยผมหน่อยสิ พ่อแม่ผมโทรมาตามแล้วผมต้องรีบกลับ แต่จะทิ้งไปก็เสียดาย” เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนึงเดินถือแก้มสีอำพันยื่นให้คนตัวเล็กที่เปลี่ยนสีไปตามแสงไฟในคลับ เจบี เจ้าของร้านที่เปลี่ยนตัวเองเป็นนักร้องประจำคลับกำลังดีดกีตาร์คลอไปกับเสียงเพราะนุ่มมองมายังคนสองคนที่กำลังยืนคุยกัน
“ผมไม่ดื่มครับ โทษที” จูเนียร์ปฏิเสธทันทีก่อนจะรีบเก็บแก้วบนโต๊ะ
“น่านะครับ อีก2-3อึกเอง ผมไม่ไหวแล้วเดี๋ยวขับรถกลับบ้านไม่ได้” เด็กหนุ่มตื๊อให้ร่างบางกินให้ได้ ด้วยความใจอ่อนจูเนียร์รับแก้วนั้นมากระดกทีเดียวหมดเพื่อตัดความรำคาญแล้วรีบทำงานต่อ เด็กหนุ่มยิ้มด้วยความพอใจ มือหยาบลูบไปตามลำแขนเล็กเบาๆ จูเนียร์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเด็กหนุ่มเปลี่ยนยืนซ้อนหลัง
“ไปกับผมได้ไหมครับ” เด็กหนุ่มกระซิบข้างหูเล็กเบาๆ จูเนียร์ขนลุกก่อนจะรู้สึกแปลกๆ อุณหภูมิในร่างกายร้อนขึ้น สมองเหมือนจะประมวลผลต่างๆรอบตัวช้าลง
“ไม่ครับ โทษทีนะครับผมต้องไปทำงานต่อ” จูเนียร์พยายามลอดเบี่ยงตัวหลบอีกคนที่ท่าทางไม่น่าไว้ใจ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อ นี่เขาไม่ได้ดื่มนานขนาดแค่ไม่กี่อึกก็เมาได้แล้วหรอเนี่ย จูเนียร์พยายามเดินลงไปด้านล่างเพื่อไปนั่งพักด้วยเรี่ยวแรงที่ตอนนี้หายไปไหนหมดก็ไม่รู้
พลึ่บ
จูเนียร์แทบจะล้มพับลงกับพื้นเนื่องจากไม่สามารถฝืนตัวเองได้อีกแต่ก็มีมือหนามาประคองไว้ทัน ร่างบางพยายามจะเงยหน้าขึ้นมองแต่หัวที่หนักอึ้งในตอนนี้ทำได้แค่พับคอลงตามแรงโน้มถ่วงของโลกเท่านั้น ไอ้เด็กนั่นต้องเอาอะไรให้ผมกินแน่
“บอกแล้วไงครับ พี่ต้องไปกับผม” เด็กหนุ่มกระซิบข้างหูพร้อมกับใช้ริมฝีปากขบใบหูเล็กเบาๆ ก่อนจะยกอีกคนพาดบ่าแล้วเดินลงบันไดไปที่รถBMWคันสวยที่จอดอยู่หน้าร้าน
“ปะ. ปล่อย” จูเนียร์พยายามร้องห้าม แต่อุณหภูมิในร่างกายที่เพิ่มขึ้นและความอึดอัดภายในร่างกายทำให้คนตัวเล็กทำได้เพียงซุกหน้าลงกับแผ่นหลังแกร่งของคนที่กำลังพาเขาไปที่ไหนซักที่
‘บี บี ช่วยเนียร์ด้วย’ ความคิดสุดท้ายที่ผุดขึ้นมาในสมอง ช่วยด้วย จูเนียร์อยากจะตะโกนออกไปดังๆแต่ก็ไม่สามารถทำได้
เด็กหนุ่มวางคนสวยเข้าไปในรถก่อนจะข้ามไปฝั่งคนขับแล้วสตาร์ทรถออกทันที
“เนียร์ไปไหน” เมื่อถึงเวลาปิดร้านเจบีพยายามมองหาจูเนียร์ที่เขาไม่เห็นอีกเลยหลังจากที่เห็นเนียร์ยืนคุยกับเด็กคนนั้น เจบีเดินตามหาจูเนียร์ทั่วร้าน แต่พนักงานทุกคนต่างตอบเป็นเสียงเดียวกัน
“พวกนายเห็นเนียร์ไหม” เจบีหัวไปมองมาร์คที่ดูมีสติที่สุดและกำลังกอดแจ็คสันที่ตอนนี้สลบไปแล้วในอ้อมกอดของมาร์ค ยองแจกับแบมแบมที่นอนกอดกัน เฮ้อ ใช่ได้ซักคนไหมเนี่ย
“ไม่เห็นหวะ ล่าสุดก็เห็นคุยกับผู้ชายคนนึง เหมือนจะดื่มเข้าไปด้วย แต่นิดเดียวกูเลยไม่ได้อะไร” มาร์คที่ถึงแม้จะเมาและง่วนอยู่กับการทะเลาะแล้วก็ดูแลแจ็คสันแต่ก็ไม่ลืมสอดสายตาช่วยดูจูเนียร์ตามที่เจบีขอไว้
“ดื่ม?” จะไม่ให้ตกใจได้ไง ปกติจูเนียร์จะดื่มเฉพาะอยู่กับเขาเท่านั้น หมอนั่นคออ่อนจะตายแค่2-3แก้วก็คอพับแล้วแต่มาร์คก็รู้นี่ แสดงว่าเนียร์ดื่มเข้าไปน้อย หรือว่า เจบีไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เปิดวิ่งออกไปจากตรงนั้น
“มาร์ค ฝากด้วย” เป็นอันรู้กันว่าฝากด้วยคือฝากไปส่งไอ้ขี้เมา3คนที่นอนหลับเป็นตายนี่ หึๆ 2คนหน่ะส่งแน่ แต่ไอ้เด็กนอนในอกผมนี่ ฝันไปเถอะ
เจบีขับรถออกจากร้านทันทีพร้อมกดโทรศัพท์โทรหาจูเนียรแต่กลับพบว่า ‘ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก’ เจบีกดค้นหาโทรศัพท์ของจูเนียร์ทันทีและพบว่ามันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงที่เขาอยู่ เจบีขับรถไปตามสัญญาณบอกทางจนหยุดอยู่ที่หน้าคอนโดหรูแห่งหนึ่ง ร่างสูงจอดรถไปด้านนอกก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปที่หน้าล็อบบี้ทันที
“คุณครับ เข้าไม่ได้นะครับ” รปภ.หน้าคอนโดเข้ามาขวางทางคนที่ตอนนี้กำลังร้อนรนเต็มที่
“ผมอิม แจบอม ทีนี้เข้าได้ยัง” แจบอมขึ้นเสียงเล็กน้อย พยายามรักษามาดนิ่งให้มากที่สุด จริงๆเขาก็ไม่อยากทำแบบนี้เท่าไร จริงๆแล้วตระกูลอิมของพ่อและแม่แจบอมนั้นถือว่ามีอิทธิพลมากทีเดียวในโซลแถมยังรู้จักมาเฟียทั้งในและนอกประเทศมากมาย รปภ.ทำหน้างงเล็กน้อยก่อนจะเข้าไปถามในล็อบบี้ให้
“ขอโทษด้วยนะครับ ไม่ทราบว่าคุณหนูมาทำอะไรหรอครับ” รปภ.วิ่งออกมาหน้าตั้งพร้อมโค้งขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
“เห็นคนในรูปไหม” เจบียื่นรูปจูเนียร์ที่เขาแอบถ่ายแทบจะทุกอิริยาบถตอนอยู่ในร้านให้รปภ.ดู ชายสูงวัยนิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะดีดนิ้วออกมาเมื่อนึกขึ้นได้
“ชั้น 25 ห้อง 2500ครับคุณลี จงซอกเขาพามา เอ.. แต่เห็นบอกว่าเป็นเพื่อนนะครับ” ลุงรปภ.ทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย แจบอมขบกรามแน่น
“เอากุญแจสำรองห้องนั้นมา” เจบียื่นมือไปที่หน้า รปภ. ลุงรปภ.ทำท่าทีเลิ่กลั่กแต่ก็ยอมให้กุญแจไปแต่โดยดี
“ขอบใจ” แจบอมตอบก่อนจะรีบวิ่งไปที่ลิฟต์ ชั้น25ห้อง2500 ลี จงซอกถ้านายทำอะไรจูเนียร์ นายตายแน่!!
ติ๊ง
เมื่อลิฟต์เปิดออกเจบีแทบจะพุ่งออกไปนอกลิฟต์ ตาคมมองตรงป้ายบอกทางก่อนจะวิ่งไปที่มุมสุดพร้อมไขประตูเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วและตรงดิ่งเข้าไปในห้องนอน เจบีขบกรามแน่น จูเนียร์ที่ตอนนี้เหลือเพียงท่อนล่าง ผมขาวเนียนถูกจงซอกลูบไล้ไปทั่ว ใบหน้าคมกำลังซุกไซร้ไปตามซอกคอของจูเนียร์
“แก” เจบีวิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของจองซอกพร้อมประเคนหมัดงามๆกระแทกเข้าไปที่ใบหน้าหล่ออย่างแรง เจบีคร่อมตัวอีกคนที่ตัวเล็กกว่าเขาพอสมควรพร้อมมอบหมัดหนักๆไปรับประทานจนเห็นอีกคนนิ่งไป เจบีรีบลุกขึ้นถอดเสื้อหนังคลุมตัวจูเนียร์ไว้ก่อนจะช้อนตัวจูเนียร์ออกมาจากห้องแล้วพาออกมาจากคอนโดดท่ามกลางเครื่องหมายคำถามของผู้ที่พบเห็น เจบีรีบบึ่งรถกลับมาที่บ้านอย่างรวดเร็ว ร่างสูงอุ้มร่างบางที่ตอนนี้เหมือนจะหลับไปแล้วขึ้นไปบนห้อง
“อื้อ บี ช่วยเนียร์ด้วย” จูเนียร์ครางออกมาเบาๆ มือเล็กกำเสื้อเชิ้ตของอีกคนแน่น เจบียิ้มบางๆออกมาก่อนจะหุบลงเมื่อนึกได้ว่าตัวเองกำลังงอนคนตัวเล็กแค่ไหน เมื่อถึงห้องเจบีค่อยๆวางจูเนียร์ลงที่เตียง
“อา.. ร้อน” มือเล็กปัดเสื้อหนังที่คลุมตัวออกเผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่ไม่ว่าจะเห็นอีกกี่ครั้งเจบีก็ไม่เคยชินซะที เจบีเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำเพื่อจะไปอาบน้ำ
“บี!” เจบีหันกลับไปที่เตียงที่ตอนนี้จูเนียร์ลุกขึ้นนั่ง
“มีอะไร” ไม่รู้ทำไม พ่อเห็นหน้าจูเนียร์ตอนตื่นแล้วความรู้สึกโกรธก็ไม่เชิงกลับพุ่งขึ้นมาซะอย่างงั้น
“ปะ. เปล่า เนียร์ขอโทษ บีเป็นคนช่วยเนียร์อีกแล้วใช่ไหม” คนตัวเล็กก้มหน้ารู้สึกผิด พอเห็นท่าทีอย่างงั้นร่างสูงก็อดใจอ่อนไม่ได้ ไม่ได้ต้องลงโทษซะหน่อย
“อืม ถ้าฉันไม่ไปช่วยป่านนี้นายจะเป็นยังไง หีดห่วงตัวเองบ้างสิ” เจบีขมวดคิ้วแน่น แกล้งทำหน้าดุกลับไปพร้อมกับหันหลังไปอีกทางแล้วแอบขำเบาๆ
“ฉัน.. ขอโทษ” เจบีสะดุ้งขึ้นเมื่อจู่ๆร่างเล็กก็มายืนซ้อนหลังแถมยังกอดรอบเอวแล้วเอาหน้ามาซบหลังเขาซะอย่างงั้น
‘น่ารัก อ้ากกก น่ารักจริงจัง โอ้ยยย น่ารักอะไรอย่างงี้’
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆเกิดขึ้น ห้องเกิดความเงียบขึ้นมาปกคลุม จูเนียร์อ้อมไปยืนด้านหน้าของคนตัวสูงที่ยังทำหน้านิ่งอยู่ มือเรียวคว้าข้อมือของอีกคนขึ้นมาค่อยๆพลิกฝ่ามือของใหญ่พร้อมแนบหน้า ริมฝีปากอิ่มจูบลงที่ฝ่ามือไล้ลงไปที่ข้อมือช้าๆ ตาเรียวช้อนตามองหน้าคนขี้งอน ลิ้นเล็กแลบเลียข้อมือใหญ่ก่อนจะใช้ริมฝีปากดูดเบาๆ
“จูเนียร์ นะ. นายเป็นอะไร” เจบีงงกับท่าทางที่คนตัวเล็กกำลังทำ ปกติเนียร์ไม่ใช่แบบนี้ หรือว่าไอ้บ้านั่นจะให้เนียร์กินอะไร
“ผะ.ผมไม่รู้ แต่ผม. อึดอัด” จูเนียร์ที่หน้าแดงอยู่แล้วจากฤทธิ์ยาที่จงซอกผสมในเหล้าให้เขากินกลับแดงขึ้นไปอีก เจบีเอื้อมมือไปลูบเอวขอดเบาๆเพื่อดูท่าทางของอีกคน
“อะ อื้อ บีอ่า” ริมฝีปากบางเชิดขึ้นเล็กน้อย ดวงตาหวานรื้นขึ้น จูเนียร์แสดงถึงความต้องการของตัวเองอย่าปิดไม่มิด
“ให้ฉันช่วยนะ” แขนแกร่งโอบรอบเอวบางให้เข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบข้างหูด้วยเสียงแหบพร่า ไม่น่าเชื่อแค่อีกคนทำท่าทางยั่วแค่นิดเดียวจะทำให้เขาอารมณ์พลุ่งพล่านขนาดนี้
----------------------------- ตัดฉับๆ------------------------------
-หายไปนานเลยยยย55ช่วงนี้เรียนหนักนิดหน่อย ไม่รู้ว่ามีใครคิดถึงไรท์บ้างรึเปล่า ยังไงก็ช่วยเมนท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ หรือขี้เกียจเมนท์ก็ช่วยอ่านให้หน่อยนะ
-จริงๆอยากใช้แจบอมกับจินยองนะ แต่เปลี่ยนไม่ทันละ เรียกเจบีกับจูเนียร์ไปละกัน55
-NC กากๆ อ่านได้จากนี่นะ http://skb94.blogspot.com/
ปล. อยากติชมอะไรบอกได้หมดเลยนะ ไรท์ไม่กัดดแล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเลยนะ ขอบคุณทุกๆกำลังใจเลยจะพยายามพัฒนาฝีมือให้สนุกกว่านี้นะ แหะๆ แต่งเรื่องแรกด้วยอ่ะเลยอาจจะดูน่าเบื่อบ้าง
ปล2. ช่วยกันติดแท็ก #ลอนมสบน ในทวิตเตอร์ให้หน่อยละกันน้า ขอบคุณทุกคนอีกครั้ง
ความคิดเห็น